" . . . เออ . . . อนรรจ . . ." พอคลายความ ตื่นเต้นลง
ลุงมองหน้า เขาตรง ตรง แล้วบอกว่า
" . . . ไหนลองขยับ ขับบท ประกวดเสภา
ที่มิได้ บอกล่วงหน้า ให้ลุงฟัง . . . "
" . . . ได้ครับ . . . " อนรรจยิ้มรับ แล้วจับหนังสือ
นั้นคือ . . . ขุนช้างขุนแผน . . . ที่แสนขลัง
ค่อยเอื้อนออด พรอดพร่ำ ร่ำประดัง
ชำเลืองมอง คนฟัง อย่างตั้งใจ
" . . . เณรแก้ว เห็นพิม เจ้ามัวหมอง
ปลอบประคอง มือเช็ด น้ำตาให้ . . ."
มรกต ปวดหัว . . .จี๊ด . . . ในทันใด
ทำไม . . . ต้องมาขับร้อง ให้หมองอุรา
ทำไม . . . หนอนี่ . . . ต้องบทนี้อีก
ทำไมตำรา ไม่มีที่หลีก จะสรรหา
ทำไมจึงเลือก บทกวี ที่บีฑา
ขับเสภา แทงหัวใจ . . . ทำไมกัน . . .
มรกต รู้สึกว่า หน้าเริ่มร้อน
คงไม่ไหว ใจสะท้อน เหลือจะกลั้น
ความอดทน ของมนุษย์ สิ้นสุดพลัน
พยายามยัน ตัวขึ้น อย่างฝืนฤทัย
บอกขอโทษ ไปบ้าง อย่างเบาเสียง
วิ่งไปที่ ระเบียง แล้วร้องไห้
ด้วยความเจ็บ ด้วยความช้ำ จนหนำใจ
ลาญฤทัย หนักหนา เกินปรานี
หันหน้าออก ไปนอกบ้าน คร้านจะฟัง
แลถึงแม้ ว่าฉัน ยังนั่งอยู่นี่
ก็คงไม่ มีใคร จักใยดี
ใช่ซี . . . ฉัน . . . นั้นไม่มีค่า . . . ในสายตาครู . . .
เธอยังยิน เสียงเสภา มาหวานหวาน
ฉัยนถูกมอง ข้ามผ่าน น่าอดสู
ยังกะทอง ไม่รู้ร้อน อ่อนใจดู
ก็เขาศิษย์ ของครู ผู้มีแวว . . .
ในขณะ ที่แสน สับสนสิ้น
ก็ยินเสียง เสภา มาหวานแว่ว
" . . .สุดจิต สุดคิด สุดฤทธิ์แล้ว
น้องแก้ว แม่อย่า ปรารมภ์ใจ . . . "
มรกต สะดุ้งใจ เสียงใกล้เหลือเกิน
. . . ตอนต่อจาก ที่เราเมิน แล้วร่ำไห้ . . .
แต่พอหัน กลับมามอง ต้องตกใจ
เห็นอนรรจ อยู่ใกล้ใกล้ . . . ทำไงดี
เงยหน้ามอง รอบด้าน พบพานแต่ดาว
ใครจะช่วย เราคราว อับจนนี่
ด้วยสุดฤทธิ์ สุดแค้น แน่นฤดี
พยายามกลั้น แต่น้ำตาปรี่ อย่างแค้นใจ
" . . . เงยหน้า ขึ้นเถิด เจ้าพิมเพื่อน
แก้มเปื้อน มาจะเช็ด น้ำตาให้ . . . "
ได้ยินเสียง เหมือนลมผ่าน ม่านหัวใจ
นี้จักทำ อย่างไร หนอ อกเออ
มือไม้สั่น คุมกิริยา วางท่าปึ่ง
เลยเงยหน้า มานิดหนึ่ง จึงพลั้งเผลอ
พอสบตา เหมือนหวั่นไหว หัวใจละเมอ
. . .
อนรรจจึง เช็ด . . . น้ำตาให้เธอ . . . จริง จริง .
จบบริบูรณ์.
แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 52 11:09:23
แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 52 00:26:28
แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 52 00:24:19
แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 52 00:21:25
แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 52 00:20:21
แก้ไขเมื่อ 06 เม.ย. 52 00:12:37
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
วันจักรี 00:07:09
]
สายใจ - สาย . . . เสภา ( ฉบับคำกลอน ) บทที่ ๑๙ (บทสุดท้าย)
