ความคิดเห็นที่ 1 เขาหยิบบัตรอะไรซักอย่างขึ้นมาแล้วก็ลองต่อโทรศัพท์ให้ผม ตอนนั้นผมมองอากัปกริยาของนพแล้ว บอกตรงๆว่าเคลิ้ม แต่ผมก็กล้าบอกนพนะว่ากานต์เป็นคนพิเศษของผม คงเป็นเพราะผมเองก็ไม่กล้าปิดบังอะไรนพ หรืออาจเป็นการป้องกันอีกทางหนึ่งให้นพรู้ว่าผมมีคนพิเศษแล้ว และผมไม่ได้สนใจเขา แต่ผมไม่ได้สนใจเขาแน่หรือ “สักครู่นะครับ” นพส่งหูโทรศัพท์มาให้ผม “หวัดดีครับ” “หวัดดีฮะ” ผมจำเสียงนั้นได้ดี เป็นเสียงของผู้ชายที่น่ารักที่สุดในโลก “เป็นไงบ้าง กานต์ทำอะไรอยู่ ห้ามบอกว่ากำลังพูดโทรศัพท์อยู่นะ” “งั้นเอาเป็นกำลังถือหูโทรศัพท์อยู่ฮะ” ผมหัวเราะออกมาดังมาก นพยิ้มให้ผมเมื่อให้อาการคล้ายๆ คนเมาของผม แต่เมารักนะครับ ไม่ได้เมาเหล้า “คิดถึงครับ คิดถึงมาก คิดถึงได้ไหมครับ” “ไม่มีใครห้ามนี่ฮะ” “อยากกลับไปหากานต์เร็วๆจัง” “ก็ไม่ยากนี่ฮะ ไปสนามบิน เช็คอิน นั่งเครื่อง ลงสุวรรณภูมิ โบกแท็กซี่ แล้วอย่าลืมทิปให้แพงหน่อยเดี๋ยวเขาด่าเอา” “มันไม่ง่ายอย่างนั้นหรอกกานต์ ไหนจะเรื่องงานอีก” “บอกเขาไปตรงๆก็ได้นี่ฮะว่าทนคิดถึงใครบางคนไม่ไหว” “แล้วใครเขาจะให้ลาล่ะ” “ลืมไปฮะ นึกว่าอยู่ในหนังสือการ์ตูน” “แค่นี้ก่อนนะกานต์ พอดีไม่ใช่บัตรพี่” “อย่างนี้เขาเรียกว่าคิดถึงแบบพอเพียงใช่ไหมฮะ” “แต่มันไม่เคยเพียงพอเลยครับ” “ฮะ” “แค่นี้ก่อนนะครับ หวัดดีครับ” “หวัดดีฮะ” ผมวางหูและหันไปหานพ “ขอบคุณมากนะ” “ไม่เป็นไรครับ” แค่วันแรกวันเดียวที่ผมได้ใกล้ชิดกับนพ นอกนั้นก็มัวแต่ห่วงเรื่องงาน ผมก็แทบไม่ได้สนใจเลยว่า นพกับทอมมี่ได้พูดคุยอะไรหรือไปเที่ยวไหนกันบ้าง บางครั้งมันก็เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขา ผมไม่ควรที่จะไปยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของพวกเขา ผ่านไปหลายวันจนถึงวันที่มีโทรศัพท์แปลกๆมาหาผม โทรมาถึงที่พักเลย ผมแปลกใจมาก แต่พอได้รับสาย ผมก็รู้ว่าเป็นน้องที่ทำงาน และเธอก็เป็นคนในพันธมิตร เธอบอกผมแค่ว่าสุวรรณภูมิจะถูกยึด ถ้าเป็นไปได้ก็ให้กลับมา พูดจบเธอก็วางหูไป ผมงงกับสิ่งที่ได้ยิน มันไม่น่าเป็นไปได้ ผมนำเรื่องนี้ไปปรึกษาคนในทีม เรา 6 คนคุยกันอยู่นานมาก จนได้ผลสรุปว่าผมควรจะทำอะไรสักอย่าง จากคุณ : รวิกานต์ - [ วันจักรี 02:54:12 A:203.155.230.92 X: TicketID:210835 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนนั้นคนเดียวที่ผมนึกถึงคือนิติ ผมโทรไปปรึกษาเขา แต่ไม่ได้บอกอะไรมาก บอกเพียงว่าผมต้องกลับเมืองไทยด่วน เขาพอจะหาตั๋วเครื่องบินให้ผมสัก 6 ที่ได้ไหม เอาเที่ยวที่เร็วที่สุด เพียงไม่กี่ชั่วโมงนิติก็ให้คำตอบมาว่า เที่ยวที่หาได้เร็วที่สุดคือพรุ่งนี้ค่ำๆ แต่ไปได้เพียง 3 ที่เท่านั้น ทุกคนลงความเห็นว่าคนที่จำเป็นต้องไปคนแรกก็คือผม เพราะผมมีประชุมสำคัญที่จะต้องจัดการ ซึ่งเป็นวันก่อนวันเกิดของกานต์ พอเป็นอย่างนั้นคนที่สองที่ทุกคนลงมติว่าต้องไปกับเครื่องบินลำนี้ ก็คือนพ เพราะว่าเขาเป็นผู้ช่วยของผม พอเป็นดังนั้นคนที่สามก็ต้องเป็นทอมมี่ เพราะสาวทั้งสามคนไม่ยอมแยกจากกัน และผมก็บอกพวกเธอว่าถ้ากลับประเทศไม่ได้ ให้พวกเธออยู่ที่นี่ไปก่อน ผมจะส่งค่าที่พักมาให้แซม ทางบัตรเครดิต ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยผมก็กลับขึ้นห้องพัก เห็นนพนอนอยู่ ส่วนทอมมี่นั่งกินเหล้ากับแซมอยู่ที่ห้องอาหาร น่าแปลกใจมากที่คืนนั้นผมนอนไม่หลับ และก็เกิดสังหรณ์ว่าต่อไปผมอาจไม่ได้เจอนพอีก ผมจึงปลุกนพและชวนเขาไปเดินเล่นที่คลากคีย์และไชน่าทาวน์ เราสองคนไปนั่งที่ร้านคลีนิคแถวคลากคีย์ หลายคนคงเคยไป มันเป็นร้านเหล้าที่คล้ายๆโรงพยาบาล ผมนั่งบนรถเข็นและเริ่มคุยกับนพ “บางครั้งผมก็ชอบนึกว่าตัวเองเป็นคนป่วย” “ทำไมอาจารย์ถึงคิดอย่างนั้นละครับ” นพถามผมด้วยความสงสัย “มันเป็นเรื่องของความรู้สึกอ่ะนะ คนเราเมื่อโตขึ้น ก็ต้องรับผิดชอบอะไรหลายอย่าง ทำตามใจตัวเอง แทบไม่ได้ มันเหมือนกับคนป่วยที่ทำอะไรตามใจตัวเองไม่ได้ บางครั้งก็หวาดกลัวว่ามันจะเป็นอย่างไรต่อไป” “แต่ผมว่าชีวิตของคนเราไม่ได้น่ากลัวถึงขนาดนั้นหรอกครับ สิ่งที่น่ากลัวน่าจะเป็นความคิดของคนเรามากกว่า” สิ่งที่นพพูดสะกิดใจผมอย่างมาก แต่ “แต่สิ่งที่น่ากลัวน่าจะเป็นความรู้สึกของคนเรา บางครั้งเราก็รู้สึกเหมือนกับไม่ใช่ตัวของตัวเอง” นพนิ่งไป เราคุยอะไรกันนิดหน่อยแล้วก็ไปเดินเล่นกันที่ไชน่าทาวน์ต่อ คืนนั้นคนก็ยังคึกคัก ในเวลากลางคืนในชุดที่ไม่ใช่เสื้อเชิ้ต นพดูดีมาก เขาดูอบอุ่น ดูหล่อเกินหน้าเกินตาผู้ชายสิงคโปร์อยู่หลายขุม มีสาวสิงคโปร์บางคนเข้าใจผิด คิดว่านพเป็นดาราฮ่องกงหรือไต้หวัน บางครั้งผมก็รู้สึกว่าผมกับนพเหมือนเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่บางครั้งเราสองคนก็เหมือนคนแปลกหน้า คนไหนที่ผมรู้สึกอย่างนี้ด้วยมักจะเป็นคนที่อยู่รอเพื่อที่จะจากกัน ผมคิดว่าผมสังหรณ์ไม่ผิด เราสองคนกลับมานอนกันสักพัก ตอนที่กลับมาเห็นทอมมี่กำลังหลับสนิท พอช่วงบ่ายแก่ๆ พวกเราสามคนก็เก็บกระเป๋า เตรียมกลับกรุงเทพฯโดยไม่ได้ติดตามข่าวเลยว่าสถานการณ์ บ้านเมืองเป็นอย่างไรบ้าง ขณะอยู่บนเครื่องบิน ผมยังนึกไม่ออกว่า เมืองไทยจะเป็นอย่างไรบ้าง แต่เที่ยวบินก็ยังไม่ได้งด ผมก็คิดแค่ว่าคงไม่เป็นไรมั้ง เวลานั้นผมนึกถึงนิติ กานต์ นพ และก็ธนูด้วย แล้วยังมีอีกหลายคนที่ผมนึกถึงพวกเขาอยู่ในหัว ไม่ว่าจะเป็น (ชื่อและนามสกุลจริงทั้งนั้นเลยนะครับ) ชยากร เสถียรโชค , ชัยพัฒน์ ไทรสาหร่าย ประสพสุข ท้วมยิ้ม , ณัฐชัย เลิศประสพสุข ณัฐพงษ์ วงศ์รัตน์ พวกเขาเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่ผมชอบ ตั้งแต่สมัยเรียนอยู่ชั้นประถมและมัธยมต้น ป่านนี้จะเป็นยังไงกันบ้างก็ไม่รู้ โปรดติดตามตอนต่อไป จากคุณ : รวิกานต์ - [ วันจักรี 02:55:45 A:203.155.230.92 X: TicketID:210835 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาต่อเร็ว ๆ นะครับ รออ่านอยู่ ไม่รู้จะเชียร์กานต์ หรือ นพ ดี แบบ อยากเก็บเค้า(เธอ)ไว้ทั้งสองคน เอาใจช่วย แต่งต่อไว้ ๆ นะครับ จากคุณ : ทอมมี่ - [ 8 เม.ย. 52 02:00:42 A:58.64.104.113 X: TicketID:210961 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หวัดดีครับคุณทอมมี่ แต่นิยายเรื่องนี้ไม่ยาวนะครับ ลงต่อจากตอนนี้ก็จบแล้วครับ ขอบคุณนะครับที่เข้ามาอ่าน จากคุณ : รวิกานต์ - [ 10 เม.ย. 52 11:58:27 A:203.155.231.48 X: TicketID:210835 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตอนที่ 15 (ต่อ) หลังจากผม ทอมมี่ และนพกลับมาถึงกรุงเทพฯแล้ว สุวรรณภูมิก็ถูกปิด หลังจากนั้นผมกับนพก็ใกล้ชิดกันมากขึ้น ความสัมพันธ์กำลังเปลี่ยนไป และน่าจะเปลี่ยนไปในทางที่ดี ผมไม่มองนพเพียงแค่ภายนอกอีกต่อไป ผมตระหนักว่านพก็เป็นผู้ชายที่ดีคนหนึ่ง และน่าจะเข้าใจอะไรต่อมิอะไรได้ดี ผมกับนพอาจจะสนิทกันมากเกินไป จนลืมสังเกตไปว่าอาจมีคนเข้าใจเราผิด วันหนึ่ง(ซึ่งเป็นวันก่อนหน้าวันเกิดของกานต์เพียง 1 วัน) ขณะที่ผมกำลังคุยกับนพอย่างออกรส ทอมมี่ก็ผละเข้ามาในห้องผมด้วยสีหน้าเรียบๆ เขายิ้มให้เราสองคน แล้วก็พูดขึ้นว่า “อาจารย์รวิรู้มั้ยว่าผมกับนพเคยรู้จักกันมาก่อน และก็เคยมีอะไรกันแล้วก่อนที่จะมาเจอกันที่นี่ มันเป็นแบบ one night stand อาจารย์รวิเข้าใจไหมครับ” ผมนิ่งอึ้งไป นพหน้าซีด เขาเดินออกไปนอกห้อง ทอมมี่มองผมนิ่งแล้วก็เดินออกไปนอกห้องเช่นกัน คืนวันสัมมนาที่ต่างจังหวัดที่ทอมมี่เข้าไปหานพในห้อง เขาเพียงแต่ต้องการจะรื้อฟื้นความสัมพันธ์แบบคืนเดียวจบนั้น แต่นพไม่เห็นด้วย คืนเดียวจบก็คือจบ เขาทะเลาะกันสักพักก่อนที่ผมจะเข้ามา ผมเห็นนพนอนนิ่ง คืนนั้นผมกับนพก็ไม่ได้มีอะไรกัน นพคงรู้สึกเสียความรู้สึก เขาเริ่มมาดีขึ้นตอนที่ไปสิงคโปร์กับผม แต่ปัญหาคือทอมมี่อาจเข้าใจผิดคิดว่า ผมกับนพอาจรู้ใจกันมากขึ้น เขาเลยต้องการสกัดกั้น และดูเหมือนว่าจะทำได้ผลด้วย วันรุ่งขึ้นผมไปเลี้ยงวันเกิดกานต์กันสองคน ที่ห้องอาหารที่เป็นส่วนตัวที่หนึ่ง ผมตัดสินใจเล่าเรื่องของนพและทอมมี่ให้กานต์ฟัง “กานต์รู้สึกยังไงบ้างกับเรื่องนี้” “ไม่รู้สึกอะไรเลยฮะ” “หมายความว่ายังไงเหรอ” “ก็หมายความตามที่พูดไงฮะ” “สรุปคือ” “ใครทำอะไรไว้ก็รับผลไปตามนั้นฮะ มันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร” “แต่พี่รู้สึกเห็นใจนพนะ” “แต่เขาตัดสินใจที่จะทำอย่างนั้นเองนี่ฮะ เขาก็ต้องรับผลที่เกิดขึ้น” “คนหล่อๆอย่างนพไม่น่าทำแบบนี้เลย” “อาจเป็นเพราะความหล่อมั้งฮะ เลยอยากลอง” “อย่างพี่คงไม่มีใครมาร้องขอให้ทำอะไรอย่างนั้น” “ก็ดีแล้วฮะ” หลังจากกินกันเสร็จแล้ว ผมก็อาสาไปส่งกานต์ที่หอ และก็ อยู่เป็นเพื่อนกานต์ตลอดทั้งคืน อีกสองวันผมก็เข้ามาที่มหาวิทยาลัย และก็ได้รับรู้ว่านพกับทอมมี่ได้ลาออกแล้ว บอกตรงๆว่าใจหายนะครับที่รู้ว่านพลาออกไป เรากำลังสร้างมิตรภาพแบบใหม่ขึ้นมา ซึ่งมันต้องใช้เวลา แต่ตอนนี้เวลาไม่มีแล้ว ผมเข้าไปดู hi5 ของนพ Hi5 เขามีรูปตั้งร้อยกว่ารูป แต่ละรูปหล่อๆทั้งนั้น มีคนเม้นให้นพเยอะมาก ผมลองอ่านเม้นของนพไปเรื่อยๆ “ยินดีครับที่รับผมเป็นเพื่อน” “กินข้าวเที่ยงหรือยังครับ” “อยากรู้จักจังเลย ทำไมหล่อจังครับ” “มาเป็นแฟนกันไหม” “ให้ไฟท์ไปแล้วนะ” “อยากเจอตัวจริงครับ เป็นนายแบบรึเปล่า” . จบบริบูรณ์ จากคุณ : รวิกานต์ - [ 10 เม.ย. 52 12:00:00 A:203.155.231.48 X: TicketID:210835 ]

ความคิดเห็นที่ 6 จบแล้วหรือค่ะเนี่ยใจหายเหมือนกันนะคะ สงสารนพมากๆเลยอะค่ะ แล้วตอนนี้ยังได้ติดต่อกันอยู่หรือเปล่าคะ กานต์เป็นยังไงบ้างคะ กับคุณรวิ หวังว่าคุณทั้งสองจะมีความสุขด้วยกันนะคะ เป็นห่วงสุขภาพคุณกานต์ค่ะ คุณรวิจะไม่มาเล่าเรื่องราวต่อจากนี้อีกแล้วหรือค่ะ อวยพรคุณทั้งสองนะคะ จากคุณ : maggy - [ 18 เม.ย. 52 01:09:02 A:58.8.201.86 X: ]

ความคิดเห็นที่ 7 ทำไมจบแบบนี้ละครับ มันห้วน ๆ ไปนะ หรือว่า คุณไม่มีเวลาคิด และ เขียน งานเยอะหรือครับ มันจบแบบแปลก ๆ ง่ะ ถ้าจะมาต่อก็ได้นะ ผมรอได้ จากคุณ : ทอมมี่ - [ 19 เม.ย. 52 04:06:31 A:58.64.51.169 X: TicketID:210961 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ...ส่งข่าวกันบ้างนะคะอาจารย์ระวิ ยังจะเข้ามาดูบ่อยๆๆๆ ...อยากทราบข่าวน้องกานต์ เหมือนกันน้องเป็นยังไงบ้าง ...จริงๆๆอยากบอกเหมือนคนอื่นว่า..จบแล้วเหรอคะ ทำไมจบแบบนี้ ...ถ้าว่างก็มาต่ออีกก็ได้นะคะ เป็นตอนพิเศษก็ได้ ...เป็นกำลังใจให้..ทั้งสองคนนะคะ.. จากคุณ : minttymintty - [ 26 เม.ย. 52 13:57:40 ]