ความคิดเห็นที่ 1 เขาคนนั้นน่ะเอง เหมือนฉันจะคิดไปเอง ฉันเห็นเขามองมาที่ฉันแวบหนึ่ง แวบเดียวที่ฉันต้องกุมมือตัวเองไว้ ไม่ให้สั่น! ความรู้สึกนี้มันเรียกว่า “รักแรกพบ” หรือเปล่านะ ฉันตั้งใจมองเขาอย่างจริงจัง แล้วก็พบว่า เขาเป็นคนหน้าตาธรรมดาที่ไม่ธรรมดา เขาเป็นคนเก่งธรรมดาที่หาได้ในวงวิชาการแต่สิ่งที่เขาพูดกับดึงดูดผู้คนมากมายให้สนใจ แต่เขาเป็นคนที่แต่งตัวดี ไม่เว่อร์จนเกินไป ไม่แก่เกินไป และที่สำคัญยังโสด! ฉันนั่งใจลอยมองหน้าวิทยากร แต่ใช่ว่าสิ่งที่เขาพูดมันจะผ่านลอยไปหรอกนะ ทุกน้ำเสียงทุกถ้อยคำที่เขาพูดฉันล้วนเก็บมาใส่ไว้ในใจ...เอ้ยในหัว จนกระทั่งการบรรยายได้สิ้นสุดลง และอาจารย์หนุ่มน่ารักก็เอ่ยขึ้นว่า “มีใครอยากถามหรือแสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับหัวข้อการประชุมมั้ยครับ” “เชิญครับ” อาจารย์หันมาบอกฉัน พร้อมกับยิ้มให้ฉันเล็กน้อย ฉันเองก็ยังงงที่จู่ๆตัวเองก็ยกมือหลากลางห้องประชุม พอดีกับเขาที่ยังใส่ใจฉันที่นั่งยกมืออยู่ ฉันจึงไม่กล้าที่จะทำให้มันแค่ผ่านเลยไป จำใจต้องลุกขึ้นเพราะความน่ามืดของตัวเองแท้ๆ “เอ่อ ดิฉันสงสัยว่าทฤษฎีสัมพันธภาพของไอสไตน์ที่อาจารย์บรรยายน่ะค่ะ อาจารย์บอกว่าแท้จริงแล้วไอสไตน์ไม่ใช่คนแรกที่เจอหรือคะ” “ทั้งใช่และไม่ใช่ หรือจะพูดอีกนัยหนึ่งก็คือ ความจริงแล้วมีผู้ที่เคยเสนอทฤษฎีคล้ายกันก่อนหน้านั้นนั่นก็คือ ดาฟิด ฮิลแบร์ท นักคณิตชาวเยอรมัน แต่ด้วยความที่ทฤษฎีของทั้งสองมีความแตกต่างกันในรายละเอียด จึงทำให้คนทั้งคนเปรียบเสมือนผู้คิดทฤษฎีนี้ขึ้นพร้อมกัน อ่อแล้วก็มีเรื่องเล่าอีกเรื่องนึงด้วยนะครับ เป็นเรื่องเล่าขำขันในวงวิชาการเสียมากกว่าที่จะยึดถือเป็นความจริง คุณอยากจะฟังหรือเปล่า” อาจารย์ถามกลับ ไม่ทันที่ฉันจะตอบ ใครหลายๆคนในที่ประชุมต่างก็ยกมือขึ้นสนับสนุน “แหม เมื่อมีคนเรียกร้องมากขนาดนี้ผมคงต้องเล่าเสียหน่อย” อาจารย์หนุ่มพูดยิ้ม ก่อนที่จะกระแอมไอแล้วเริ่มต้นเล่า โดยที่ไม่ลืมเชิญให้ฉันนั่งลงเสียก่อน “เขาเล่ากันว่า แม่ของอัลเบิร์ต ไอน์สไตน์เป็นคนค้นพบสมการ E = MC2 ” คนในห้องประชุมในห้องต่างร้อง “หา” กันเป็นแถวๆ รวมถึงตัวฉันเองก็อดทึ่งกับเรื่องเล่าหรือตำนานที่อาจารย์เพิ่งเอื้อนเอ่ยเสียไม่ได้ “อย่าลืมนะครับ มันเป็นแค่เรื่องเล่าขำๆ” เขาทิ้งท้ายก่อนเล่ายาวจนจบ “เขาเล่ากันว่า ไอน์สไตน์ได้เจอคนรักคนแรกของตน ในมหาวิทยาลัยเธอเป็นคนฉลาด โป๊ะเชะลงตัว คนฉลาดมาเจอคนฉลาด ใครๆหรือแม้กระทั่งพวกคุณต่างก็คิดว่ามันเป็นอะไรที่ดูเหมือนว่าจะดีที่สุด แต่มันไม่ดีที่สุดสำหรับแม่ของไอน์สไตน์ ใครหลายคนคงคิดว่า มีลูกสะใภ้ฉลาดก็ดีต่อตัวลูกชายของตน แต่แม่ของเขาไม่ได้คิดอย่างนั้น แม่ของไอน์สไตน์ขัดขวางความรักของคนทั้งคู่ตลอดมา แม้กระทั่งว่าหญิงสาวท้องเธอก็ยังคงขัดขวางต่อไป” “ใจร้ายจัง” เสียงใครคนหนึ่งเอ่ยแทรกขึ้นในขณะที่อาจารย์หยุดพักหายใจ “ครับ แต่อย่าลืมนะครับเรื่องเล่าเรื่องนี้ เธอเป็นคนค้นพบสมการที่ยิ่งใหญ่ของลูกชาย วันหนึ่งไอน์สไตน์พบแผ่นกระดาษเล็กๆอยู่บนโต๊ะทานอาหารในบ้าน มันเป็นสิ่งที่แม่เขาเขียนขึ้น คงไม่ต้องบอกว่าสิ่งที่เขียนอยู่ในกระดาษมันคืออะไรนะครับ ใช่แล้วสมการ E = MC2 นั่นนะเอง แค่เห็นความคิดของไอน์สไตน์ก็พรุ่งทะยานจนเขาเริ่มคิดทฤษฎีสัมพันธภาพที่ว่า และแน่นอน แม่ของเขาก็คิด แต่คิดต่างออกไป” “คิดต่างยังไงคะ” ฉันเกิดอาการคันปากร้องถามออกไป เขาหันมาส่งยิ้มให้ฉันอย่างน่ารักแล้วหันกลับไปตั้งใจเล่าต่อ “แม่ของเขาบอกว่า E คือ Einstein , M คือ Marry และพวกคุณรู้หรือเปล่าว่าทำไม C ถึงต้องยกกำลังสอง” “เธอเฉลยว่า C2 คือ Cookies & Crochet (คุกกี้ และ โครเชต์)” แท้จริงแล้วที่แม่ของเขาขัดขวางเขากับคนรักที่ฉลาดพอๆกันและบ้างานพอๆกันก็เพราะเธออยากให้ลูกชายของเธอ แต่งงานกับ “ผู้หญิงที่เป็นผู้หญิง” และเขาก็ได้ประจักษ์ตามที่แม่ของเขาพูดหลังจากแต่งงานไปสิบเอ็ดปี เรียกได้ว่า ทฤษฎีสัมพันธภาพที่แม่ของเขาเขียนขึ้นนั้นไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับทฤษฎีสัมพันธภาพที่ยิ่งใหญ่เลย แต่ผมว่ามันดูลึกซึ้งและแสดงถึงความรักที่แม่มีต่อลูกได้เป็นอย่างดี ผมว่าแม่ที่ไหนก็อยากเห็นลูกมีความสุข ก็คงเรียกได้ว่าแม่ของเขาใจดำกับคนรัก แต่ก็ไม่ใจร้ายมากนักเพราะที่ทำไปก็ไม่อยากให้ลูกชายต้องมานั่งเสียใจกับชีวิตคู่ทีหลัง บางทีผู้ชายเก่งๆอาจจะลืมหาผู้หญิงที่เป็นผู้หญิงจริงๆมาอยู่ข้างกาย เพราะเคยชินกับการคิดและการทำงานหนักมากเกินไป จึงมักหาอะไรที่เหมือนๆกับตัวเอง แต่แท้จริงแล้วผมว่า เขาก็คงอยากได้ผู้หญิงที่ทำกับข้าวเป็นและเอาใจสามีเก่งเหมือนกันนะครับ” อาจารย์หนุ่มจบท้ายได้อย่างสวยงามและเหมือนกับว่าเสี้ยววินาทีเขาจะหันหน้ามาสบตาฉัน จนกระทั่งฉันเองเป็นฝ่ายที่หลบสายตา คำถามหนึ่งเกิดขึ้นในใจ แล้วไอน์สไตน์หนุ่มอย่างเขาล่ะ อยากได้ภรรยา คู่คิด หรือตุ๊กตาเซรามิคแสนบอบบางมาเคียงข้างกันนะ “เดี๋ยวครับ” ขณะที่ฉันกำลังเดินออกมาจากห้องประชุม เสียงทุ้มได้เอ่ยเรียกไว้ “คะ” เมื่อหันกลับไปฉันก็ต้องตกใจ เพราะคนที่เรียกก็คืออาจารย์หนุ่มน่ารักคนนั้น “มีอะไรหรือเปล่าคะอาจารย์” ฉันเรียกเขาเหมือนอย่างที่ใครเรียกๆ สีหน้าของเขายังคงดูยิ้มแย้มและมันเหมือนจะมากขึ้นด้วย “เสร็จจากประชุมแล้วคุณมีนัดที่ไหนหรือเปล่าครับ คือผมอยากจะชวนคุณไปดื่มกาแฟด้วยกันสักหน่อย” คำถามของเขาใครๆก็รู้ความหมาย แต่ที่ทำให้ฉันรู้สึกใบหน้าร้อนเห่อก็คือ ทำไมเขาถึงเอ่ยชวน...ตรงดีแท้ “อะไรนะคะ”ฉันแกล้งตีหน้าเซ่อไม่รู้ความหมาย เพราะเขินอายเกินกว่าที่จะเข้าข้างตัวเองว่า คนอย่างเขานี่นะกำลังยืนจีบฉันอยู่ เอ๊ะ! หรือฉันคิดไปเอง “ผมอยากจะทำความรู้จักคุณให้มากขึ้น ผมว่าเราไปหากาแฟดื่มกันดีไหมครับ” “อ้อ อีกอย่างผมจะได้รู้จักชื่อของคุณด้วย ส่วนตัวผมคุณคงรู้จักบ้างแล้ว” เขาพูดตรงแสดงออกให้เห็นชัดๆเลยว่าสนใจฉัน “เอ่อ” ฉันอ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูก “ผมคิดว่าผมประทับใจคุณตั้งแต่เราเดินชนกันแล้ว ไหนๆเราก็มีบุพเพกันขนาดนี้แล้ว ลองไปนั่งคุยกันหน่อยเป็นไร” เขาพูดออกมาน้ำเสียงไม่แสดงอาการประหม่า ตื่นเต้น หรือกรุ้มกริ่มทั้งสิ้น พูดเหมือนกับท่องบทมาแล้ว “คุณทำแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนที่เดินชนคุณหรือเปล่าคะ”ฉันถามเขาตรงๆ “เปล่าเลย แต่ที่ผมชวน เพราะมีอะไรสะกิดใจผม คุณว่าหรือเปล่า ผมว่าคุณเองก็เป็นเหมือนผม เราไม่เคยเจอ เราพบกันโดยบังเอิญ แต่เราก็รู้สึกได้ว่ามันมีอะไรพิเศษ เหมือนว่ามีอะไรมันจงใจให้เป็นอย่างนี้” เขาร่ายเสียยาว จนฉันคิดไปว่าคนตรงหน้าไม่ใช่นักวิทยาศาสตร์แต่อาจจะเป็นพ่อมดหรือไม่ก็หมอดู ที่ดูเหมือนจะรู้ใจฉันไปเสียหมด และอาจจะพ่วงพระเอกยี่เกเจ้าคารมไปอีกหนึ่งตำแหน่ง “และที่สำคัญผมว่าคุณก็แอบมองผมอยู่นะ” ชายหนุ่มพูดยิ้ม แต่ฉันสิหน้าแดงเป็นลูกตำลึงตัวแข็งเป็นหินไปแล้ว ให้ตายสิคนเก่งต้องเก่งมันซะทุกอย่างจริงๆเหรอ “บางทีคุณอาจจะคิดผิด”ฉันสบตาทว่ากลับต้องหลบตา “คุณรู้มั้ยครับ ว่าดวงตาคือหน้าต่างของหัวใจ ตอนนี้...บางที...ผมกำลังนึกว่า คุณกำลังใช้ทฤษฎีสัมพันธภาพอยู่ก็ได้” “ทำไมคะ”ฉันถามด้วยความสงสัย “คุณกำลังแสดงความเป็นผู้หญิงให้ผมเห็นอยู่ล่ะ” เขาเอ่ยล้อๆออกมา จริงอยู่ฉันอาจจะมองเขา ประทับใจเขา และแสดงความเป็นผู้หญิงโดยสัญชาตญาณ แต่ถ้าเขารู้แล้วว่าฉันชอบเขาก็ไม่จำเป็นต้องพูดนี่นา...ฉันเขินนะ “บ้า” พูดจบฉันก็เร่งเท้าหันหลังหนี โดยที่เขาร้องเรียกตามไม่ใช่สิเดินตามจนฉันแทบจะแทรกแผ่นดินหนี ที่จู่ๆอาจารย์หนุ่มมาเดินจีบสาว “เดี๋ยวสิครับ รอผมด้วย” .................................... “เดี๋ยวสิคะอาจารย์ ใส่นี่ไปด้วย” ฉันยื่นเสื้อไหมพรมสีแดงหม่นตามกาลเวลาให้อาจารย์ที่ตอนนี้กลายเป็นหนุ่มใหญ่ลงพุงน้อยๆไปเสียแล้ว อากาศวันนี้ค่อนข้างหนาว ฉันจึงค่อนข้างเป็นห่วงสุขภาพคนร่างหนาด้านหน้า “ตัวนี้อีกแล้ว” เขาเปรยบ่นๆพลางนั่งลงใส่รองเท้า “ก็อยากให้ถัก ก็ต้องใส่ให้คุ้มค่ะ มันยากมากเลยรู้มั้ยคะกว่าจะถักสำเร็จสักตัว” ฉันบ่นเขาบ้าง ไม่ใช่เพราะความต้องการของเขาหรือ ที่ทำให้ฉันต้องนั่งหลังขดหลังแข็งถักโครเชต์ที่ไม่เคยทำเสียเลย “แล้วนี่ลูกยังไม่กลับจากมหาวิทยาลัยอีกรึ” “ยังค่ะเห็นว่ามีสอนตอนบ่าย นี่คุณคะฉันว่าแฟนลูกคนนี้ดูจริงจังกับงานไปนะคะ” ฉันเอ่ยพลางนึกถึงใบหน้าหวานแต่นิ่งขรึมตลอดเวลา คนรักของลูกชายคนนี้ดูดีมีระเบียบแต่ฉันกลับไม่ชอบเสียอย่างนั้น เพราะมันขาด “เสน่ห์” ของผู้หญิงอย่างไงไม่รู้ “ผมก็ว่าน่ารักดี บางทีลูกเราอาจจะเจออะไรที่เราสองคนมองไม่เห็นก็ได้นะ” ผู้ชายของฉันเอ่ย ฉันมองหน้าเขา ยี่สิบแปดปีแล้วสินะ ที่ฉันตกลงปลงใจกับเขา ไม่ว่าเวลาผ่านไปกี่ปีเขาก็ยังคงเป็นอัจฉริยะและพ่อพระเอกยี่เกของฉันอยู่ดี เขามีอารมณ์ขันที่ฉันค้นพบระหว่างที่เราคบกัน เขาเป็นคนมีเหตุผลอย่างสูงแต่ในขณะเดียวกันก็ขี้ใจอ่อน “แต่ฉันว่าเธอไม่ค่อยเหมือนผู้หญิง”ฉันแสดงความคิดเห็น อาจารย์ยืนเต็มความสูง แล้วหันมาพูดกับฉัน “ผู้หญิงทุกคนไม่จำเป็นต้องอ่อนหวาน และผู้หญิงที่ไม่เคยอ่อนหวานก็ใช่ว่าจะอ่อนหวานไม่เป็น” เขาบอกแก่ฉัน เมื่อเห็นฉันทำหน้างงๆ เขาก็เอาจมูกโด่งขาว มาหอมฉันฟอดใหญ่ “อีกไม่นาน ทฤษฎีของไอนสไตน์จะกลับมา เชื่อผมเถอะ เราสองคนสอนลูกมาดี เขาต้องเลือกที่เธอเป็นผู้หญิง ไม่ใช่เพราะเธอฉลาดหรือเก่ง”เขาว่าฉันได้แต่พยักหน้าเออออตาม ก่อนที่จะส่งเขาขึ้นรถไปทำงาน ส่วนฉันก็หมายมั่นปั้นมือไว้ว่า ถ้าเธอทำคุ้กกี้ไม่ได้อย่างน้อยๆเธอก็ต้องทำอาหารเป็น ถ้าเธอถักโครเชต์ไม่ได้อย่างน้อยๆเธอก็ต้องเย็บผ้าได้ แต่ถ้าเธอทำอะไรไม่เป็นเลย..... ฉันจะสอนเธอเอง ที่มาของเรื่องเล่าค่ะ http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=lungadd&date=05-09-2005 จากคุณ : nattanaree - [ 9 เม.ย. 52 09:28:26 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เจ้ารางวัลวิทยากรดีเด่นสาขาวิทยาศาสตร์ปี... เนี่ย ของที่ไหนหรือคะ จากคุณ : scottie - [ 9 เม.ย. 52 18:10:48 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอ้ น่ารักจริงๆ ด้วยค่า ..ใช้ทฤษฎีนี้หาคู่ สงสัยดาวเหงาจะมีความเป็นหญิงได้แค่ทำกับข้าวซึ่งพอไหว เย็บๆ ถักๆ ขอบายดีกว่า อิอิ แล้วจะมีใครมาขอไหมเนี่ย - -! จากคุณ : ดาวเหงา_Lonely Star - [ 9 เม.ย. 52 18:15:10 ]

ความคิดเห็นที่ 4 แง้ แล้วเรียนเป็นอย่างเดียว ทำกับข้าวเย็บปักถักร้อยไม่เป็น จะไม่มีคนรับเป็นลูกสะใภ้งั้นเหรอเนี่ย จากคุณ : Mnemosyne - [ 10 เม.ย. 52 09:01:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ในยุคนี้ คุณแม่โผระดับนี้หายากมากครับ . จากคุณ : เจียวต้าย - [ 10 เม.ย. 52 16:00:22 ]