ความคิดเห็นที่ 1 ฉูเป่ยเจี๋ยเดินขึ้นบันไดสูงของวังหลวงทีละก้าวๆ ดวงตะวันเจิดจ้าอย่างยากจะพบพานในยามเหมันต์ลอยสูงกลางศีรษะ ชายหนุ่มยืนอยู่เบื้องหน้าประตูตำหนักบรรทมอันเงียบสงัดของต้าหวาง แต่กลับสามารถรู้สึกได้ถึงความปวดร้าวตรอมตรมที่แผ่ออกมาจากภายใน ไม่มีใครมารบกวนเขา นางกำนัลและขันทีล้วนผละจากไปแล้ว กระทั่งฉู่จ้ายหรานก็ขอตัวถอยจากไปเช่นกัน เหลือแต่เขาคนเดียว...ยืนอยู่เบื้องหน้าประตูตำหนักบรรทมของผู้เป็นพี่ชายเพียงลำพัง เขาประกาศศักดาในสมรภูมิ หยิ่งผยองอหังการ มาบัดนี้...กลับมิกล้ายื่นมือไปผลักเปิดบานประตูไม้ตรงหน้า โรคหัวใจของตงหลินหวางเกิดจากความปวดร้าวเพราะสูญเสียโอรส การรักป๋ายพิงถิง...เท่ากับทรยศต่อพี่ชายเพียงคนเดียวของเขา การงัดข้อระหว่างสองฝ่ายได้เปิดฉากมานานแล้ว เริ่มต้นตั้งแต่เมื่อหวางโฮ่ววางยอดฝีมือดักซุ่มเอาไว้ละแวกใกล้เคียงเรือนเร้นกาย ทั้งสองฝ่ายต่างตั้งประจันกันอยู่อย่างลับๆ เพียงแต่ยังไม่ได้ลงมือปะทะกันจริงๆเท่านั้น เขาทรยศต่อพี่ชาย...พี่ผู้เป็นปูชนียบุคคลของเขามาตั้งแต่เล็กจนโต...พี่ผู้เป็นราชาที่เขาเคยสาบานมอบความภักดีให้ ย่างก้าวราวหนักอึ้งถึงพันจิน จนชายหนุ่มแทบจะยกเท้าไม่ขึ้น ยังไม่ทันที่ชายหนุ่มจะยื่นมือออกไปผลัก ประตูไม้ก็พลันเปิดออกอย่างเงียบงัน ฉูเป่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้นทันควัน ก็เห็นใบหน้าคุ้นตาที่ซูบผอมลงไปไม่ใช่น้อย “พระเชษฐนี...” หวางโฮ่วเดินออกมาจากข้างในตำหนัก บนใบหน้าปรากฏร่องรอยอ่อนเพลียอย่างลึกล้ำ นิ่งมองชายหนุ่มอยู่ชั่วครู่ ค่อยคลี่ยิ้มแฝงความรู้สึกอ่อนล้าจากส่วนลึกของหัวใจ ก้มหน้ากล่าวว่า “เจิ้นเป่ยหวางกลับมาแล้วหรือ” น้ำเสียงราบเรียบไร้ความรู้สึก การกรีดร้องคร่ำครวญปิ้มว่าจะขาดใจจากการสูญเสียบุตรรักจนสะท้านสะเทือนไปทั่วทั้งท้องพระโรง การก่อกบฏอันโชติช่วงด้วยแสงไฟที่อุบัติขึ้นอย่างฉับพลัน ดั่งเป็นเรื่องเนิ่นนานห่างไปไกลแสนไกลในอดีต ความรู้สึกนับร้อยพลุ่งพล่านปั่นป่วนอยู่ภายในใจของฉูเป่ยเจี๋ย เอ่ยเสียงหนัก “หม่อมฉันกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” หวางโฮ่วดูจะรู้สึกเวียนศีรษะเล็กน้อย จึงชะงักเท้า หลับตาลง เอ่ยเบาๆ “ต้าหวางกำลังรอท่านอยู่ เข้าไปข้างในเถิด” จ้องมองอนุชาเพียงคนเดียวของสวามีอย่างลึกล้ำ ก่อนจะเดินจากไป สายตาฉูเป่ยเจี๋ยติดตามเงาหลังอันเข้มแข็งของนางไป จวบจนหวางโฮ่วเลี้ยวลับผนัง ชายหนุ่มจึงค่อยรั้งสายตากลับมายังบานประตูไม้ที่เปิดคาไว้ครึ่งบาน สูดหายใจลึกๆไปหนึ่งครั้ง ชายหนุ่มยื่นมือทั้งสองออกไป ผลักเปิดประตูไม้ ก้าวเข้าสู่ตำหนักบรรทม ประหนึ่งถูกความมืดมิดอันไร้ที่สิ้นสุดโอบล้อมเอาไว้ ตงหลินหวางซึ่งกำลังประชวรนัยน์ตาแพ้แสง ม่านผืนใหญ่หนาหนักทิ้งตัวจากหน้าต่างลงมาถึงพื้น ปิดกั้นแสงสว่างทั้งมวลไปจนสิ้น หลังจากดันบานประตูปิดสนิทแล้ว ภายในห้องก็เป็นประดุจยามราตรี แหล่งแสงสว่างเดียวที่มี คือแสงจากตะเกียงดวงเดียวที่กำลังสั่นไหวอยู่วูบวาบ พระราชวังอันโอ่อ่าหรูหรา กลับมีเวลาที่มืดหม่นอึมครึมเช่นนี้เหมือนกัน ฉูเป่ยเจี๋ยขยับย่างก้าว เข้าไปหยุดชะงักลงเบื้องหน้าเตียงขนาดใหญ่ลงรักสีทองจนทั่ว “เสด็จพี่...” ชายหนุ่มเอ่ยเรียกเบาๆ “หม่อมฉันกลับมาแล้วพ่ะย่ะค่ะ” “กลับมาแล้ว?” ตงหลินหวางซูบผอมลงไปมาก แต่สติยังคงแจ่มใสดี เพ่งมองมายังฉูเป่ยเจี๋ยแน่วนิ่ง ราวกับคิดจะมองให้เห็นชัดเจนแม้แต่ทุกรูขุมขนบนใบหน้าของน้องชายกระนั้น เนิ่นนาน...ในดวงตาจึงค่อยทอประกายยินดีเช่นพี่ชายพึงมี ราวกับเพิ่งจะแน่ใจในที่สุดว่าพระอนุชาได้กลับมายังข้างกายแล้วจริงๆ ยิ้มบางๆพลางเอ่ยว่า “กั่วเหรินรู้ดีว่าเจ้าจะต้องกลับมาอย่างแน่นอน” ตงหลินหวางยื่นมือแข็งแรงเปี่ยมพลังของผู้เป็นราชาออก มือซึ่งจับกระบี่จนเคยชินสองข้าง กุมกระชับกันแน่นด้วยสื่อสัมพันธ์แห่งสายเลือด “อาการป่วยของเสด็จพี่......” “ไม่ได้ป่วยหนักหนาอะไรนักหรอก แค่ตาแพ้แสง อกปวดแปลบเป็นบางเวลาเท่านั้น นี่ก็กำลังทานยาของฮั่วอวี่หนานอยู่” ฉูเป่ยเจี๋ยรู้สึกได้ถึงพลังและความเข้มแข็งของพี่ชายผ่านทางฝ่ามือ จึงค่อยเบาใจลงไม่ใช่น้อย ตวัดชายเสื้อตัวนอกขึ้นนั่งลงที่ริมเตียงของตงหลินหวาง เอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน “เสด็จพี่พักผ่อนรักษาอาการป่วยอย่างวางใจเถิดพ่ะย่ะค่ะ โจรลักเล็กขโมยน้อยตรงชายแดนนั่นแม้จำนวนจะมีมาก แต่ฝีมือรบไม่ได้เก่งกาจเทียบเท่าทหารของตงหลินเรา รอถึงวันที่เป่ยเจี๋ยชนะศึกกลับมา อาการป่วยของเสด็จพี่คงจะหายดีอยู่นานแล้ว และสามารถยืนอยู่บนหอเหนือกำแพงเมืองมองธงแห่งชัยชนะของทัพตงหลินเรายามหวนคืนสู่ม่อเอินได้” น้ำเสียงเต็มเปี่ยมไปด้วยความอหังการและฮึกหาญ นัยน์ตาตงหลินหวางทอประกายนุ่มนวล มองน้องชายซึ่งโตมาด้วยกัน น้องชายแท้ๆของเขาคนนี้มีนิสัยหากรักนับถือใครก็ทุ่มเทให้ทั้งใจ ซึ่งไม่แน่ว่าจะเป็นเรื่องดีสำหรับผู้ที่ถือกำเนิดในราชวงศ์ “เวลานี้ทัพศัตรูเพียงแต่คุกคามชายแดนอยู่กลายๆเท่านั้น ยังไม่ได้ปะทะกัน สถานการณ์ยังไม่แน่นอน หากตงหลินเราแสดงความตื่นตระหนกลนลานจนรีบส่งเจิ้นเป่ยหวางออกไป ไยมิกลายเป็นที่หัวเราะขบขัน? เจ้าพักอยู่ที่วังหลวงนี้สักหลายวันก่อนเถิด” ฉูเป่ยเจี๋ยไม่เคยประมาทต่อสถานการณ์ศึกเสมอมา สีหน้าเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันควัน “เสด็จพี่อย่าได้ดูเบาทัพผสมในครั้งนี้เชียวนะพ่ะย่ะค่ะ เหอเสียมิใช่ชนชั้นมีแต่นามลวง ในความคิดของหม่อมฉัน อยากให้เสด็จพี่มอบอำนาจคุมทัพมาในทันที หม่อมฉันจะได้เร่งนำทัพมุ่งตรงไปยังสมรภูมิ” ตงหลินหวางทราบดีว่าผู้เป็นน้องชายเข้าออกสมรภูมิ เคลื่อนทัพรวดเร็วดุดัน ปฏิกิริยาฉับไวดุจปาฏิหาริย์ และละเอียดรอบคอบสุดเปรียบปาน ไม่ว่าพิรุธใดๆล้วนสามารถทำให้เจ้าตัวจับวี่แววได้ทั้งสิ้น หากจงใจกลบเกลื่อนปิดบัง ฉูเป่ยเจี๋ยจะต้องนึกระแวงขึ้นมาในทันทีอย่างแน่นอน เมื่อนึกถึงว่าสองพี่น้องรักใคร่ผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง ต่างเชื่อถือซึ่งกันและกัน มาบัดนี้เขากลับต้องใช้เล่ห์อุบายหลอกรั้งตัวน้องชายเอาไว้ ตงหลินหวางก็ให้ฝาดเฝื่อนอยู่ในใจ ขณะที่พยักหน้ากล่าวว่า “เจ้ากล่าวได้ถูกต้อง” ฉูเป่ยเจี๋ยรู้จักเหล่าแม่ทัพที่แนวหน้าทุกคนกระจ่างดุจนิ้วบนฝ่ามือ หากอ้างเรื่องกองทัพมาถ่วงเวลา ชายหนุ่มจะต้องเอะใจมองเห็นความผิดปกติในทันทีอย่างแน่นอน ตงหลินหวางใคร่ครวญไปพลางกล่าวไปพลางว่า “ตราอาญาสิทธิ์จอมทัพอยู่ที่หลินอานเจียงจวิน(๑) กั่วเหรินได้ส่งคนไปเรียกตัวเขากลับมาจากแนวหน้าโดยด่วนแล้ว อย่างช้าที่สุดเวลาเที่ยงวันมะรืนก็จะมาถึง รอจนกั่วเหรินมอบตราอาญาสิทธิ์จอมทัพให้แก่เจ้าแล้ว จะรีบส่งเจ้าออกเดินทาง ให้เจ้านำทัพเคลื่อนพลในทันที” หลังจากก่อกบฏเป็นต้นมา ฉูเป่ยเจี๋ยเพิ่งจะเอ่ยถึงเรื่องอำนาจคุมทัพกับพระเชษฐาเป็นครั้งแรก นึกไม่ถึงว่าพระเชษฐาจะใจกว้างถึงเพียงนี้ ไม่มีการกินแหนงแคลงใจแม้แต่น้อย ความกังวลต่างๆนานาก่อนจะมาถึงวังหลวงของชายหนุ่มจึงปลาสนาการไปจนสิ้น ลุกพรวดขึ้นยืน รับประกันเสียงหนักแน่น “เสด็จพี่โปรดวางใจเถิดพ่ะย่ะค่ะ จักไม่มีผู้ใดสามารถรุกล้ำดินแดนของตงหลินเราได้แม้แต่นิ้วเดียว!” ถอยออกมาจากตำหนักบรรทมของต้าหวาง ฉู่จ้ายหรานได้รออยู่ก่อนแล้วที่ด้านนอก บนใบหน้าเพิ่มรอยยิ้มเบาบาง “เหล่าเฉินได้ยินเสียงสรวลของต้าหวางดังมาจากในตำหนัก ฝ่าบาทกลับมา ต้าหวางทรงดีพระทัยอย่างมากนะพ่ะย่ะค่ะ” จากนั้นเดินนำทางไปพลางอธิบายไปพลาง “วังเจิ้นเป่ยหวางของฝ่าบาทไม่มีผู้ใดไปปัดกวาดมาร่วมหนึ่งปี ต้าหวางจึงทรงบัญชาให้จัดที่พำนักแก่ฝ่าบาทภายในวังหลวง ซึ่งนี่ก็เป็นเรื่องที่พสกนิกรภายในม่อเอินมุ่งหวังที่จะได้เห็นเช่นกัน เพราะฝ่าบาทเข้าเร้นกายถึงหนึ่งปี ทุกคนจึงต่างคาดหวังที่จะได้เห็นต้าหวางและเจิ้นเป่ยหวางซึ่งรักใคร่ปรองดองกันพ่ะย่ะค่ะ” มาถึงตำหนักจาวชิ่ง(๒)ซึ่งอยู่ในตำแหน่งแทบจะเป็นใจกลางของวังหลวง ฉู่จ้ายหรานก็ปรบมือเรียกหาผู้รับใช้ สิ้นเสียง องครักษ์และนางกำนัลรวมสิบกว่าคนก็เดินเรียงเป็นแถวตอนเข้ามาถวายบังคมต่อฉูเป่ยเจี๋ย ฉู่จ้ายหรานกล่าวว่า “นี่เป็นตำหนักที่เหล่าเฉินสั่งให้คนปัดกวาดเตรียมเอาไว้ให้โดยเฉพาะพ่ะย่ะค่ะ ทั้งกว้างขวางและสะดวกสบาย ด้านข้างคือสวนดอกเหมยที่เมื่อก่อนฝ่าบาทชอบมาเที่ยวเล่นมากที่สุด” นัยน์ตาคมกริบของฉูเป่ยเจี๋ยกวาดผ่านบรรดาองครักษ์ ไม่มีใบหน้าที่คุ้นตาเลยสักคน... ชายหนุ่มไม่แสดงอาการกระโตกกระตาก พยักหน้ากล่าวว่า “ทราบแล้ว” ผละจากฉู่จ้ายหราน ก้าวเท้าข้ามเข้าสู่ประตูใหญ่ <>::<>::<> วังหลวงแห่งตงหลินคือสถานที่ซึ่งฉูเป่ยเจี๋ยเติบโตมา จวบจนเมื่ออายุย่างเข้าสู่วัยผู้ใหญ่และได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์เป็น “เจิ้นเป่ยหวาง” ชายหนุ่มจึงค่อยสร้างวังเจิ้นเป่ยหวางขึ้นมาต่างหาก แล้วย้ายออกไปอยู่ภายนอกวังหลวง นางกำนัลร่างอรชรงามเฉิดฉายห้อมล้อมอยู่รอบกาย เอ่ยเสียงอ่อนหวาน “ฝ่าบาทเดินทางเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทาง ให้หนูปี้ปรนนิบัติฝ่าบาทอาบน้ำนะเพคะ” รอยยิ้มดั่งบุปผา ประกายตาดั่งม่านหมอก ล้วนไม่อาจแทรกซึมสู่ส่วนลึกของนัยน์ตาสงบนิ่งไร้ระลอกของฉูเป่ยเจี๋ยได้ “เปิ่นหวางออกรบในสมรภูมิ ไม่เคยต้องให้ใครมาปรนนิบัติเวลาอาบน้ำมาก่อน” ชายหนุ่มโบกมือไล่พวกนางถอยจากไป แม้เขาจะเป็นหวางเยี่ย แต่กลับไม่เคยทำตัวสำรวย อายุเพียงสิบกว่าขวบก็เริ่มชีวิตถืออาวุธขี่ม้า ไม่เคยมองว่าเป็นการลำบากตรากตรำแม้แต่น้อย ด้วยความเฉลียวฉลาดที่มีมาแต่กำเนิดประกอบกับนิสัยเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่น จึงกลายมาเป็นยอดขุนพลพิทักษ์แผ่นดินที่เลื่องชื่อลือชาไปทั่วหล้า ฝุ่นละอองที่สะสมมาหลายวันติดต่อกันถูกชะล้างจนสะอาดหมดจด ทั่วทั้งร่างสดชื่น ให้ความรู้สึกสบายตัวขึ้นมากจริงๆ แม้จะผ่านการเดินทางมาหลายวันติดต่อกัน ชายหนุ่มยังคงกระปรี้กระเปร่าอย่างมาก สวมเสื้อตัวยาวเรียบง่ายสวมสบายที่ทางวังจัดมาให้ ยืนอยู่ชั้นบนของตัวตำหนัก ทอดตามองสวนดอกเหมยที่เบื้องล่าง ร่างที่ยืนรับลมสูงเพรียวเหยียดตรง ดวงหน้าคมสันงามสง่า ปอยผมดำสนิทซึ่งยังคงเปียกชื้นไม่กี่ปอยตกระอยู่บนหน้าผาก แสดงออกรางๆถึงความปล่อยตัวไม่สำรวม ไม่ถูกผูกมัดด้วยธรรมเนียมคร่ำครึ ส่งผลให้เหล่านางกำนัลสาวรุ่นที่ลอบชำเลืองมองมาใจเต้นโครมครามกันถ้วนหน้า <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 10 เม.ย. 52 20:43:56 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ดอกเหมยกำลังบานสะพรั่ง เช่นเดียวกับที่เรือนเร้นกาย ในอากาศอบอวลด้วยกลิ่นหอมเย็นอ่อนจาง เพียงเพราะขาดเงาร่างบอบบางที่นั่งดีดพิณอยู่ใต้ต้นไม้ วังหลวงแห่งนี้ก็เปลี่ยนเป็นด้อยกว่าเรือนเร้นกายซึ่งถูกโอบล้อมอยู่กลางขุนเขาแห่งนั้นอย่างห่างไกลจนไม่อาจที่จะเทียบกันได้ กลับมาวังหลวงในครั้งนี้ ทิวทัศน์อันคุ้นเคยในทุกที่ต่างแฝงความรู้สึกแปลกหน้าอย่างยากจะอธิบาย กาลก่อนเหล่าทหารองครักษ์ภายในวังหลวง เขาล้วนแต่เป็นผู้เลือกสรรเองกับมือทั้งสิ้น หนึ่งปีที่เร้นกาย กลับไม่ได้พบเห็นคนคุ้นเคยอีกเลยแม้แต่คนเดียว ท่าทีที่เย็นชาของพระเชษฐนี เมื่อคิดถึงว่าตัวเขาให้การคุ้มครองศัตรูที่สังหารบุตรชายของนาง ท่าทีเช่นนี้ถือว่าอยู่ในระดับดีที่สุดแล้ว เนื่องจากพระเชษฐากำลังประชวร ฉูเป่ยเจี๋ยจึงไม่อยากไปรบกวนมากเกินจนไป และตั้งอกตั้งใจรอคอยตราอาญาสิทธิ์จอมทัพ แต่ละวันผู้ที่แวะมาเยือนมีแต่เหล่าขุนนางชราเพียงไม่กี่คน ส่วนแม่ทัพรุ่นหนุ่มกลับไม่มีมาพบเลยสักคน ฉูเป่ยเจี๋ยจึงเอ่ยถามอย่างไม่ได้ตั้งใจนัก ฉู่จ้ายหรานกล่าวตอบอย่างสุขุมรอบคอบว่า “ยามนี้ชายแดนมีทัพศัตรูจับตามองอยู่ ต้าหวางจึงมีบัญชาว่า แม่ทัพนายกองรุ่นหนุ่มทุกคนเว้นแต่ผู้ที่เวลานี้ได้ถูกส่งไปยังแนวหน้า จงอยู่กับบ้านรอรับคำสั่งตลอดเวลา รอจนตราอาญาสิทธิ์จอมทัพของฝ่าบาทมาถึง จึงจะสามารถเรียกตัวมาได้ในทันทีพ่ะย่ะค่ะ” ตามธรรมเนียมของตงหลิน ยามใกล้ออกศึก เหล่าแม่ทัพนายกองต่างต้องรอรับคำสั่งอยู่กับบ้าน ไม่อาจออกไปไหนโดยพลการ เพื่อป้องกันมิให้ยามคำสั่งเรียกระดมพลมาถึง กลับหาเจ้าตัวไม่เจอ ฉูเป่ยเจี๋ยไม่พบร่องรอยพิรุธแม้แต่น้อย จึงรอคอยอยู่ในตำหนักจาวชิ่งอย่างอดทน ระหว่างที่รอ ชายหนุ่มก็ยิ่งคิดถึงเสียงพิณและเสียงเพลงในเรือนเร้นกายมากขึ้นทุกขณะโดยไม่รู้ตัว ภาพพิงถิงซึ่งเอนอิงอยู่บนตั่ง แพผมดำขลับแผ่กระจายอยู่บนหมอน ดั่งประทับแนบในห้วงคำนึงจนผุดขึ้นตรงหน้าแทบจะทุกเวลา “พิงถิงผ่านวันเกิดของตัวเองอย่างเดียวดายมาแล้ว ในวันเกิดของฝ่าบาท เราสองคนจะอยู่ด้วยกันได้หรือไม่เพคะ?” ดวงหน้าของนางซับสีเรื่อจางๆ แย้มยิ้มอย่างอ่อนหวาน “ข้าจะพยายามรีบกลับมา” ชายหนุ่มไม่ได้รับปากนางอย่างมั่นเหมาะ แต่ครั้นหวนนึกถึงสองตาสุกสกาวที่เปล่งประกายพราวระยับด้วยความดีใจเป็นที่สุด เขาก็ต้องลอบคำนวณวันกลับอยู่ในใจ ไม่ทราบเพราะเหตุใดหลินอานเจียงจวินจึงได้พลาดกำหนดวันกลับ โดยกว่าจะเร่งเดินทางฝุ่นตลบบรรลุถึงวังหลวง ก็ล่วงเข้ายามดึกของวันที่สาม ฉูเป่ยเจี๋ยรอจนแทบจะหมดความอดทนอยู่นานแล้ว เมื่อได้ทราบข่าวจากขันที ชายหนุ่มก็กระโดดลุกขึ้นจากเตียง สองตาสาดแสงกล้า เอ่ยเสียงหนัก “ถึงกับกล้าพลาดกำหนดวันกลับของกองทัพ แม่ทัพผู้นี้อภัยให้ไม่ได้ง่ายๆเสียแล้ว” สวมเสื้อผ้าเสร็จสรรพ ก็รีบจ้ำฝีเท้ามุ่งหน้าไปยังตำหนักของต้าหวางทันที เดินไปได้ครึ่งทาง ระเบียงทางเดินข้างหน้าพลันปรากฏคนผู้หนึ่งโผล่พรวดออกมาอย่างกะทันหัน ตรงเข้ามาคุกเข่าที่แทบเท้าฉูเป่ยเจี๋ย พูดเบาๆ “ฝ่าบาท พระสนมลี่ขอเชิญไปพบเพคะ” ฉูเป่ยเจี๋ยชะงักเท้าลงทันควัน มือกดลงบนกระบี่ ก้มหน้าลงพิจารณานางกำนัลสาวรุ่นผู้นี้ ภายใต้แสงจันทร์ ศีรษะที่ก้มต่ำทำให้มองเห็นใบหน้าไม่ชัดเจน จะเห็นก็เพียงลำคอขาวเนียนที่โค้งลงอย่างนอบน้อม อายุแค่ 15-16 ปี แต่กลับมาขวางทางเดินของเจิ้นเป่ยหวางกลางดึกภายในวังต้องห้าม(๓)เช่นนี้ นับว่าใจกล้าไม่ใช่น้อยจริงๆ “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเปิ่นหวางจะผ่านมาทางนี้?” นัยน์ตาฉูเป่ยเจี๋ยสาดประกายเย็นเยียบ นางกำนัลสาวรุ่นได้ยินกระแสเย็นชาในน้ำเสียงของชายหนุ่ม ก็มีอันตัวสั่นสะท้าน พูดอย่างอกสั่นขวัญแขวน “นับตั้งแต่ฝ่าบาทเข้ามาในวังหลวง พระสนมลี่ก็ส่งพวกหม่อมฉันหลายคนผลัดเวรกันมาเฝ้าที่นี่เพคะ เส้นทางนี้เป็นเส้นทางที่ต้องผ่านหากจะเดินจากตำหนักจาวชิ่งไปยังตำหนักบรรทมของต้าหวาง มีเพียงวันนี้ที่ข้างกายของฝ่าบาทไม่มีผู้ใดติดตาม หนูปี้จึงอาจหาญออกมาขวางทางของฝ่าบาทเพคะ” “เปิ่นหวางมีกิจของกองทัพต้องสะสาง ไม่ว่างไปสนใจพระสนมลี่อะไรนั่น” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยทิ้งท้าย แล้วก้าวเท้าทำท่าจะผละจากไป นางกำนัลผู้นี้แม้อายุจะยังน้อย แต่จงรักภักดียิ่ง พลันโถมเข้าไปกอดขาทั้งคู่ของฉูเป่ยเจี๋ย ลดเสียงลงกระซิบอย่างร้อนรน “ฝ่าบาท เรื่องนี้สำคัญยิ่งกว่ากิจของกองทัพที่แนวหน้าเสียอีกนะเพคะ เพราะเกี่ยวพันถึงอนาคตของราชวงศ์ตงหลิน ขอฝ่าบาทได้โปรดไปพบพระสนมลี่สักครั้งเถิดเพคะ!” ฉูเป่ยเจี๋ยรู้จักผู้คนมามากมายนับไม่ถ้วน ถนัดแยกแยะถูกผิด ครั้นได้ยินน้ำเสียงของนางบอกความเชื่อมั่น กล้าสบตาเขาโดยไม่เลี่ยงหลบ ดูไม่เหมือนกับว่ากำลังพูดปด ก็นึกเชื่อมโยงไปถึงบรรยากาศประหลาดพิกลที่รู้สึกได้ในวังหลวงในสองวันมานี้ ชายหนุ่มมองแสงไฟที่สั่นไหวไปมาอยู่นอกผนังของตำหนักบรรทม ก่อนจะเอ่ยเบาๆ “นำทาง” นางกำนัลทั้งแตกตื่นและดีใจ นิ่งตะลึงไปชั่ววูบ ค่อยกล่าวรับว่า “เพคะ!” แล้วลุกขึ้นยืน เดินนำฉูเป่ยเจี๋ยตรงไปยังสุดปลายของระเบียงทางเดิน <>::<>::<> เดินลดเลี้ยวไปมาท่ามกลางความมืดได้ช่วงหนึ่ง ฉูเป่ยเจี๋ยก็ทราบว่ามาถึงตำหนักในของตงหลินหวางแล้ว ชายหนุ่มเคยมาเล่นที่นี่บ่อยๆเมื่อสมัยยังเด็ก ยามแรกประสาเรื่องทางโลก เขายังเคยมาข้องแวะติดพันเหล่านางกำนัลหน้าตางดงามในนี้อีกด้วย ตงหลินหวางไว้วางใจเขามาก จึงไม่เคยใส่ใจในเรื่องนี้ ดังนั้นเมื่อถูกนำทางมาที่นี่ในยามดึกดื่น ชายหนุ่มจึงมิได้ตะขิดตะขวงคิดมากแม้แต่น้อย ก้าวเท้าติดตามนางกำนัลเข้าสู่เขตตำหนักในอย่างอาจหาญเยือกเย็น นางกำนัลเดินไปหยุดลงที่เบื้องหน้าตำหนักใหม่เอี่ยมหลังหนึ่ง ฉูเป่ยเจี๋ยคาดเดาว่าผู้ที่อยู่ข้างในน่าจะเป็นพระสนมของพระเชษฐาเสียละมาก เพียงแต่บรรดาศักดิ์ “พระสนมลี่” นี้ เขากลับไม่เคยได้ยินมาก่อน นางกำนัลหันกลับมามองฉูเป่ยเจี๋ย แล้วก้าวนำชายหนุ่มเข้าไปในตำหนัก ก่อนจะร้องเรียกเบาๆ “เหนียงเนี่ยง เชิญหวางเยี่ยมาแล้วเพคะ” ดูเหมือนผู้ซึ่งอยู่ในตำหนักจะมีความในใจ ดึกดื่นป่านนี้แล้วจึงยังคงไม่เข้านอน และตอบกลับมาในทันทีว่า “รีบเชิญเข้ามาเร็วเข้า” น้ำเสียงอ่อนนุ่ม ในคำพูดที่กล่าวเจือกระแสโล่งอกอย่างค่อยวางใจได้ ราวกับว่าเมื่อได้พบกับฉูเป่ยเจี๋ย ก็จะสามารถคลี่คลายปัญหาทั้งมวลลงได้กระนั้น ฉูเป่ยเจี๋ยนิสัยเปิดเผยองอาจ ขี่อาชาถือศาสตราเป็นสิ่งบันเทิง ชายหนุ่มก้าวยาวๆเข้าไปภายในตัวตำหนัก นัยน์ตาพยัคฆ์กวาดมองไปโดยรอบอย่างระแวดระวัง ใจกลางตำหนักเตาผิงกำลังลุกโรจน์ อบจนทั่วทั้งห้องอุ่นสบาย หญิงงามวัยสาวรุ่นในชุดชาววังนั่งตัวตรงอยู่ ณ ใจกลางตำหนัก คลี่ยิ้มละไมมาให้ชายหนุ่ม “ลี่เฟย(พระสนมลี่)น้อมพบเจิ้นเป่ยหวาง หม่อมฉันเคลื่อนไหวไม่สะดวก ขอไม่ลุกขึ้นถวายบังคมเจิ้นเป่ยหวางล่ะนะเพคะ ขอเจิ้นเป่ยหวางโปรดประทานอภัยด้วย” กล่าวพลางมือข้างหนึ่งยันเอวด้านหลัง ส่วนมืออีกข้างวางอยู่บนหน้าท้องซึ่งนูนออกมาจนโตใหญ่อย่างอ่อนโยน ในที่สุดฉูเป่ยเจี๋ยก็เข้าใจว่าเหตุใดนางกำนัลผู้นั้นจึงพูดว่าเรื่องนี้เกี่ยวพันถึงอนาคตของราชวงศ์ตงหลิน ชายหนุ่มทรุดลงนั่งขัดสมาธิ เม้มปากนิ่งเงียบ นัยน์ตาทั้งคู่ทอแสงกล้า พินิจมองพระสนมลี่อยู่ชั่วครู่ ค่อยขมวดคิ้วเอ่ยว่า “เปิ่นหวางมีเวลาไม่มากนัก เหนียงเนี่ยงมีวาจาใดขอเชิญกล่าว” “เจิ้นเป่ยหวางมีบุคลิกของแม่ทัพใหญ่จริงๆ รวบรัดไม่เยิ่นเย้อแม้แต่น้อย” สีหน้าพระสนมลี่ละมุนละไม ยกมือขึ้นลูบเส้นผมข้างใบหูเล็กน้อย แล้วราวกับนึกถึงสถานภาพที่ลำบากของตน จึงขมวดคิ้วบางๆ เล่าเรื่องราวออกมาอย่างแช่มช้า “เมื่อเจ็ดเดือนก่อน หม่อมฉันได้รับแต่งตั้งจากต้าหวางให้เป็นพระสนมลี่ ส่วนสาเหตุที่ได้รับแต่งตั้ง คิดว่าเจิ้นเป่ยหวางคงจะคาดเดาอยู่ได้แล้ว” นางก้มหน้าลง มองครรภ์ของตัวเองอย่างรักใคร่ “การให้กำเนิดทายาทแก่ต้าหวาง คือความปรารถนาอันสูงสุดของสตรีในตำหนักในทุกนาง ลี่เฟยได้รับความโปรดปรานจากต้าหวาง สิ่งเดียวที่ต้องการคือคลอดบุตรอย่างปลอดภัย เพื่อตอบแทนพระกรุณาธิคุณของต้าหวาง แต่ในตำหนักในเช่นนี้ ลี่เฟยตัวคนเดียวยากจะคุ้มครองตัวเองได้ นับแต่ได้ทราบว่าเจิ้นเป่ยหวางจะกลับมา ลี่เฟยก็นับวันรออย่างใจจดใจจ่อ ฝ่าบาทคือเสาหลักของตงหลิน หวังให้ฝ่าบาทช่วยจัดการเรื่องนี้แก่ลี่เฟย ช่วยคุ้มครองให้บุตรในครรภ์ของหม่อมฉันคลอดออกมาโดยปลอดภัยด้วยเถิด” ฉูเป่ยเจี๋ยมีสีหน้าตกตะลึง “หรือในวังหลวงตงหลินแห่งนี้จะมีผู้ที่หาญกล้าทำร้ายพระสนมซึ่งกำลังตั้งครรภ์อยู่ด้วย? ในเมื่อเจ้าหวาดกลัว ไยจึงไม่ไปบอกเรื่องนี้ต่อเสด็จพี่เล่า?” “ต้าหวางทรงประชวรหนัก หม่อมฉันไม่ได้พบพระองค์มาเป็นเวลาหลายเดือนแล้วเพคะ” “ผู้ใดกันที่คิดทำร้ายเจ้า?” พระสนมลี่หลุบตาลงไม่เอ่ยคำ ฉูเป่ยเจี๋ยนึกเอะใจในทันที “หวางโฮ่วรึ?” ครั้นเห็นอีกฝ่ายพยักหน้าเบาๆ ชายหนุ่มก็แหงนหน้าหัวเราะก้องทันควัน “ฮ่าฮ่าฮ่า......” นัยน์ตาคมกริบจ้องตาพระสนมลี่เขม็ง กล่าวอย่างเย็นชา “พระเชษฐนีของข้าเป็นบุคคลชั้นใดกัน ในตำหนักในแห่งนี้ หากนางไม่ยินยอมให้เจ้าอยู่ เจ้ามีหรือจะยังคงมีชีวิตอยู่รอกำหนดคลอดอย่างปลอดภัยเช่นนี้ได้? เปิ่นหวางยังมีธุระ คร้านจะไล่เลียงความผิดในวันนี้ของเจ้า เห็นจะขอตัวแต่เพียงนี้ หากวันหน้าพระสนมลี่คิดจะส่งคนไปดักขวางทางเปิ่นหวางตามใจชอบเช่นนี้อีก ทางที่ดีโปรดไตร่ตรอง” กล่าวเตือนทิ้งท้ายอย่างเย็นชาแล้ว ฉูเป่ยเจี๋ยก็ยืดกายลุกขึ้นยืน เผยให้เห็นร่างแข็งแรงสมส่วนอันงดงามสมบูรณ์แบบ เดินไปถึงประตูตำหนัก พระสนมลี่ซึ่งอยู่ด้านหลังก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนเป็นเย็นชา “เป็นเพราะป๋ายพิงถิง” ฉูเป่ยเจี๋ยชะงักเท้าทันควัน หันหน้ากลับมา นัยน์ตาคมกล้าจ้องคุกคามพระสนมลี่เขม็ง “เจ้าว่าอะไรนะ?” จากคุณ : Linmou - [ 10 เม.ย. 52 20:44:24 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “ข้าตั้งครรภ์ เดิมทีหวางโฮ่วยินดียิ่งกว่าต้าหวางเสียอีก เพราะเท่ากับว่าราชวงศ์ตงหลินจะมีทายาท หวางโฮ่วมาคอยดูแลเอาใจใส่ข้าเป็นอย่างดีติดต่อกันเป็นเวลาหลายเดือน ราวกับเป็นพี่สาวแท้ๆก็ไม่ปาน แต่ไม่กี่วันมานี้ ท่าทีของหวางโฮ่วที่มีต่อข้าได้เปลี่ยนแปลงไปโดยสิ้นเชิงอย่างกะทันหัน หากบังเอิญได้พบกันภายในวัง ดวงตาของหวางโฮ่วจะเต็มไปด้วยความเคียดแค้น ทำให้ข้ารู้สึกว่ารอบกายมีแต่อันตรายดักซุ่มอยู่ขึ้นมาในทันที” พระสนมลี่ถอนหายใจเบาๆอย่างหม่นหมอง “ทั้งหมดนี้...เป็นเพราะป๋ายพิงถิงทั้งสิ้น” ฉูเป่ยเจี๋ยเดินกลับมา เพ่งพินิจมองสีหน้าของนางอย่างจริงจังเหมือนกำลังตรวจสอบดูว่าเชลยศึกที่จับตัวมากำลังกล่าวความเท็จหรือไม่ สองคิ้วขมวดมุ่น “พิงถิงเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนี้ด้วย?” “ไม่ทราบว่าผู้ใดไปแพร่งพรายต่อหวางโฮ่วเรื่องที่ข้าเคยรู้จักกับป๋ายพิงถิงเพคะ” พระสนมลี่หัวเราะเสียงฝืด “ป๋ายพิงถิงใช้พิษสังหารโอรสทั้งสองของหวางโฮ่ว ทำให้ต้าหวางสูญเสียรัชทายาทไป ส่วนข้าซึ่งกำลังตั้งครรภ์เลือดเนื้อเชื้อไขของต้าหวางซึ่งอาจจะกลายมาเป็นรัชทายาทได้ กลับมีความเกี่ยวข้องกับป๋ายพิงถิง หากเจิ้นเป่ยหวางคือหวางโฮ่ว จะคิดโยงไปถึงสิ่งใดเล่าเพคะ?” “เจ้ารู้จักพิงถิงรึ?” ฉูเป่ยเจี๋ยหรี่ตา พระสนมลี่ถอนหายใจอย่างอับจน เงยหน้าขึ้นสบตาฉูเป่ยเจี๋ยตรงๆอย่างไม่หลบเลี่ยง กล่าวอย่างเปิดเผย “หม่อมฉันคือสาวงามซึ่งกุยเล่อหวางเหอซู่มอบให้แก่ต้าหวางหลังจากที่เจิ้นเป่ยหวางทำสัญญาไม่รุกรานกุยเล่อเป็นเวลาห้าปีเพคะ หม่อมฉันอาศัยอยู่ในวังของกุยเล่อหวางเมื่อครั้งยังเป็นองค์ชายซู่มาแต่น้อยคุ้มใหญ่ มีหรือจะไม่รู้จักป๋ายพิงถิงผู้โด่งดัง?” นัยน์ตาฉูเป่ยเจี๋ยสาดประกายแหลมคม จ้องคุกคามลึกลงไปในดวงตาของพระสนมลี่ ส่วนสมองคิดใคร่ครวญความผกผันของเรื่องราวอยู่เงียบๆ หากหวางโฮ่วคิดว่าพระสนมลี่มีความเกี่ยวข้องกับป๋ายพิงถิง เช่นนั้นเลือดเนื้อเชื้อไขของพระเชษฐาในครรภ์ของนางก็ยากที่จะรักษาเอาไว้ได้จริงๆ... “ฝ่าบาทเพคะ เพื่อสายโลหิตของราชวงศ์ตงหลิน ได้แต่ขอร้องให้ฝ่าบาทรั้งอยู่ในวังหลวงจนกว่าหม่อมฉันจะคลอดบุตร อย่าให้หวางโฮ่วลงมือทำร้ายหม่อมฉันได้ หม่อมฉันจะถึงกำหนดคลอดในอีกไม่กี่วันนี้แล้ว ฝ่าบาทจะตระหนี่กระทั่งเวลาเพียงไม่กี่วันเลยเชียวหรือเพคะ?” สองมือพระสนมลี่กางปกป้องอยู่เบื้องหน้าครรภ์ ร่ำไห้สะอึกสะอื้นแทบไม่เป็นเสียง ฉูเป่ยเจี๋ยสะกดกลั้นความขมขื่น ถอนหายใจเหยียดยาว หากทารกในครรภ์ของพระสนมลี่เป็นเพศชาย นั่นจะกลายเป็นรัชทายาทในอนาคตของตงหลิน ตงหลินได้สูญเสียองค์ชายไปถึงสองคนแล้ว ไม่อาจที่จะทนสูญเสียผู้ซึ่งเกรงว่าอาจจะเป็นคนสุดท้ายนี้ได้อีก เช้าตรู่วันถัดมา ตงหลินหวางได้กระทำตามที่ลั่นวาจาเอาไว้ โดยมอบตราอาญาสิทธิ์จอมทัพที่หลินอานเจียงจวินนำกลับมามอบให้แก่ฉูเป่ยเจี๋ยต่อหน้าทุกคน “น้องข้า ทุกสิ่งได้เตรียมพร้อมสรรพแล้ว เจ้าสามารถออกเคลื่อนทัพได้ทุกเวลา” อาจเป็นเพราะอนุชาร่วมอุทรหวนกลับมา ทำให้อารมณ์ของตงหลินหวางดีขึ้นเป็นอย่างมาก ร่างกายจึงฟื้นฟูขึ้นไม่ใช่น้อย ถึงกับสามารถออกว่าราชการพบพานเหล่าขุนนางในท้องพระโรงได้ชั่วระยะเวลาสั้นๆ ฉูเป่ยเจี๋ยรับตราอาญาสิทธิ์จอมทัพมา แต่กลับมีทีท่าลังเล ในครึ่งชีวิตที่ผ่านมา ชายหนุ่มเพิ่งจะเคยทำท่าจะเอ่ยอะไรแล้วกลับชะงักเช่นนี้เป็นครั้งแรก หลังจากนิ่งคิดอยู่ชั่วครู่สั้นๆ จึงค่อยกราบทูลต่อตงหลินหวางว่า “เสด็จพี่ หม่อมฉันมีกิจสำคัญต้องรั้งอยู่ที่วังหลวงต่ออีกสัก 2-3 วันพ่ะย่ะค่ะ” นับจากวันที่มาถึงม่อเอินจนถึงวันนี้...เป็นวันที่สี่แล้ว หกวันให้หลัง จะเป็นวันเกิดของเขา... <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑. หลินอานเจียงจวิน (linan jiangjun) เจียงจวิน แปลว่า แม่ทัพ; หลินอาน เป็นราชทินนามของแม่ทัพผู้นี้ แปลว่า สู่สันติ ๒. ตำหนักจาวชิ่ง (จาวชิ่งกง : zhaoqinggong) ตำหนักเรียก(เรื่องที่น่าเฉลิม)ฉลอง(มาเยือน) ๓. วังต้องห้าม เป็นคำเรียกอีกคำของ “วังหลวง” <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 10 เม.ย. 52 20:44:46 ]

ความคิดเห็นที่ 4 2 ชม.แล้ว คงลงจบตอนแล้วเนอะ โห เอาคนท้องมาหลอกอะ จม.จะมาทันมั้ยน้อ จากคุณ : scottie - [ 10 เม.ย. 52 22:57:45 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แหะๆ ขออภัยที่ลงช้าค่ะ เมื่อวันที่ 5-6 เน็ตเกือบทั่วภาคใต้ดาวน์ สัญญาณขัดข้องเข้าเน็ตไม่ได้ (อยู่บ้านนอกต้องทำใจ ปัญหามันเยอะ) เข้าได้เอาวันที่ 7 ก็ต้องเคลียร์งานเพียบ มาวันที่ 8 เน็ตก็มีปัญหาอีก กว่าจะเข้าได้ก็วันที่ 9 งานก็สุมรอทั้งงานหลักงานรองจนกว่าจะมาโพสต์ได้ก็คืนวานนี้ (เป็นครั้งแรกที่ต้องใช้ msn คุยภาษีจีนกับคนจีนพร้อมกัน 4-5 รายทั้งจีนแดงทั้งไต้หวัน แล้วยังต้องคุยสลับกับบก.ไทย ตั้งแต่ 10 โมงเช้ายัน 5 โมงเย็น กว่าจะคุยจบวัน รู้สึกเหมือนวิญญาณถูกสูบออกจากร่างยังไงยังงั้น หัวสมองขาวโล่งไปหมด - -" ) วันอาทิตย์นี้จะโพสต์ตอนใหม่ให้ตามปกตินะคะ ^^ แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 52 08:26:14 จากคุณ : Linmou - [ 11 เม.ย. 52 08:25:43 ]