ความคิดเห็นที่ 1 อาหมวยกลับมาจากร้ายขายไอเทมได้ไม่เท่าไร เพื่อนของวินก็มากันพร้อมหน้า พวกเขาแทบจะขนไอเทมระดับต่ำทั้งหมดออกมาเทขาย และแน่นอน วินมีเงินไม่พอ “เอาไงดี” วินถามอย่างจนปัญญา เอที่ท่าทางเหนื่อยอ่อนน้อยที่สุดในกลุ่มหันมาตอบ “ยังไงก็ได้ ขอให้เปลี่ยนของพวกนี้เป็นเงินให้หมดก็แล้วกัน เพราะพวกเราจะไปทวีปใหญ่แล้ว ค่าตั๋วเรือมันแพง แถมที่นั่นต้องใช้เงินมาก แล้วของพวกนี้ก็ระดับต่ำเกินไปที่จะเอาไปใช้ที่โน่น” อาหมวยเลิกคิ้ว “นี่พี่ถึงเลเวลสามสิบกันแล้วทุกคนหรือคะนี่” “ถึงกันหมดแล้ว การอัพเลเวลของพี่เอโคตรโหดเลย” ธนูที่นอนกลิ้งอยู่ที่พื้นพรมโงหัวขึ้นมาตอบ น้ำฝนกับลูน่าที่นั่งพิงกันแทบจะหลับหันมาพยักหน้าสนับสนุน “ที่หมวยดวลเดี่ยวกับพี่เอ กลายเป็นเด็กๆไปเลยแหละ” ลูน่าย้ำ ทำไมหมวยดีใจยังไงก็ไม่รู้ที่ไม่ได้ไปด้วยกัน “พวกพี่ๆเพลียกันขนาดนี้ ไปนอนพักกันก่อนดีกว่าไหม” หมวยถาม “ใช่ๆ ช่วงที่นอนพัก วินจะไปตั้งแผงขายของให้ ตื่นมาก็ได้เงินพอดี อันไหนที่ยังขายไม่ออก วินจะช่วยรับซื้อไว้ก่อนก็แล้วกัน” “โอเค พวกเราไว้ใจวิน เย็นนี้เจอกัน” ว่าแล้วทั้งหมดก็ตั้งแถวเดินไปเช่าห้องพักเพื่อนอนพักผ่อน พอเพื่อนๆไปกันหมด โรงงานนรกก็เปิด อาหมวยทำหน้าที่ปลดผนึกเหมือนเคย “ว้า ไอเทมชำรุดเยอะแยะไปหมด สงสัยจะลุยกับสัตว์อสูรดุเดือดจริงๆ” วินบ่นเมื่อตรวจสอบของที่ปลดผนึกแล้ว “น่าเสียดายของดีๆทั้งนั้น แต่ความทนทานเหลือแค่หนึ่ง ใครจะซื้อเนี่ย” “ไม่เป็นไร เดี๋ยวอาซ่อมให้” อาหมวยลืมตัวอีกแล้ว “ว่าไงนะ” วินถามอย่างไม่อยากจะเชื่อหู อาหมวยเลยนึกออกว่าเพิ่งพูดอะไรออกไป “เอ่อ คือ อาพอจะซ่อมไอเทมบางอย่างได้น่ะ” อาหมวยยิ้มแห้งๆ “อาหมวยปิดบังวิน” เจ้าวินหน้าง้ำ คาดคั้นราวกับอาหมวยเป็นคนทรยศหักหลัง “รู้ไหม ว่าวินเสียใจแค่ไหนที่อาหมวยไม่ไว้ใจวิน” เพราะประโยคนี้ประโยคเดียว ความลับที่เกี่ยวกับการซ่อมและสร้างไอเทมก็แตกโพละ หลังจากนั้น อาหมวยก็ได้แต่คิดว่า ไม่น่าเลย เพราะเจ้าวินมีแต่แผนการทำมาหาเงินออกมาไม่ขาดสาย แล้วใครกันล่ะ ที่จะต้องประจำอยู่โรงงานนรก ------------------------------------ “เร่เข้ามาครับเร่เข้ามา ไม่ซื้อไม่ขายไม่ว่ากัน” เสียงตะโกนเรียกลูกค้าดังเป็นระยะๆท่ามกลางเสียงจ้อกแจ้กจอแจที่ลานกลางเมืองอันแน่นขนัด วันนี้เป็นวันศุกร์ตอนเย็นตามเวลาในโลกจริง ผู้เล่นจึงมากกว่าปกติอย่างน้อยสี่ถึงห้าเท่า การค้าที่นี่จึงคึกคักเป็นพิเศษ แต่วันนี้แผงของวินกลับไม่คึกคักเท่าที่ควร ของที่วางขายก็มีอยู่น้อยชิ้น ผิดกับช่วงที่ผ่านมาหน้ามือเป็นหลังมือ หลังจากที่เพื่อนๆเดินทางไปทวีปใหญ่กันหมด วินก็ทำการค้าเป็นล่ำเป็นสันอยู่พักใหญ่ เพลิดเพลินกับเงินจำนวนมากที่ไหลเข้ากระเป๋าจนกระทั่งมีเรื่องทำให้ต้องชลอเรื่องค้าขายไว้นิดนึง เรื่องแรก ไอเทมที่อาหมวยทำจากแร่เหล็กชั้นสูง แม้จะขายได้ราคาแพง แต่ทำให้เกิดข้อสังเกตในหมู่ผู้เล่นว่า วินไปเอาของพวกนี้มาจากไหน วันแรกๆ เขาก็อ้างว่าได้มาจากเพื่อนๆที่เพิ่งไปทวีปใหญ่ แต่พอนานไป เหตุผลนี้ก็เริ่มฟังไม่ขึ้น อย่างวันนี้ เปิดแผงได้ไม่ถึงชั่วโมง วินก็สังเกตเห็นผู้เล่นเลเวลสูงๆมาป้วนเปี้ยนดูลาดเลาใกล้แผงของเขาอีกแล้ว เรื่องที่สอง อาหมวยยื่นคำขาด จะไม่ยอมนั่งผลิตไอเทมในโรงงานนรกให้วินอีกแล้ว ออนไลน์เที่ยวนี้ อาหมวยยอมไปซื้อของที่ร้านขายไอเทมมาให้เขาขายเท่านั้น พอส่งของให้ก็บอกว่าจะไปนอนกระดิกเท้าเล่นที่โรงแรม ไม่สร้างไอเทม แล้วก็จะไม่ออกมาช่วยขายด้วย สองเรื่องนี้แม้จะดูร้ายแรง แต่ความจริงวินไม่ค่อยจะใส่ใจเท่าไร เรื่องแรก เขามั่นใจ ว่าสงสัยอย่างไร คนที่ต้องการไอเทมก็ซื้ออยู่ดี ส่วนพวกที่มาดูลาดเลา ก็คงไม่มีอะไรแปลก ก็ช่วงนี้คนของกิลด์พยัคฆ์สามเศียรมาชวนให้เขาเข้ากิลด์แทบทุกวัน แถมบอกว่าจะให้อาหมวยเข้าด้วยก็ได้ สงสัยว่าจะมองแววพ่อค้าใหญ่ในอนาคต แต่เสียใจด้วย วินมีเป้าหมายอื่นเสียแล้ว เรื่องที่สองอาจจะหนักหน่อย แต่วินเชื่อว่าอ้อนๆอาหมวยนิดหน่อย แถมด้วยไอติมสักสองสามถ้วย อาหมวยก็น่าจะยอมสร้างไอเทมให้ ถึงจะไม่มากเท่าเดิม แต่เขาก็มีของขายแน่ๆ แต่ไอ้เรื่องที่สามที่เพิ่งผุดขึ้นมานี่สิ ที่ทำให้วินถึงกับเดือดพล่านขึ้นมา “วันนี้ของน้อยลงนะ” ลูกค้าประจำจากกิลด์พยัคฆ์ทักทายวิน “ก็ขายมาหลายวันแล้วนี่ฮะ ก็ต้องร่อยหรอไปบ้าง” “ขายหมดแล้วก็ว่างสินะ” “ทำไมหรือฮะ” “อ้าว ก็ที่ชวนไปเยี่ยมชมสาขาไง ไปวันนี้เลยเป็นไง ชวนน้องสาวไปด้วยสิ ถ้าถูกใจจะได้ยื่นใบสมัครเลย อืมม พูดถึงเลยนึกขึ้นได้ ไม่เห็นน้องสาวนายมาหลายวันแล้ว ไปไหนเหรอ” วินเก็บสีหน้าอย่างยากเย็น หมอนี่มาชวนเขากับอาหมวยเข้ากิลด์ทุกวัน โคตรจะน่ารำคาญเลย “ถ้าเป็นฉัน ฉันคงไม่พาน้องสาวไปสมัครเข้ากิลด์นี้หรอก” เสียงผู้หญิงพูดแทรกขึ้นมาจากด้านหลัง วินหันไปมองก็พบว่าเป็นผู้เล่นระดับสูงคนหนึ่งที่มักจะปรากฏตัวตอนที่คนของกิลด์พยัคฆ์มาซื้อของ เขาจำได้เพราะเมื่อวานมีคนแอบบอกเขาว่าเธอเป็นนักเวทย์ที่ได้อาชีพพ่อค้า ไม่ใช่สิ สำหรับเธอต้องเป็นแม่ค้าต่างหาก วินยังคิดอยู่เลยว่าจะหาโอกาสไปแนะนำตัว เผื่อเธอจะใจดีให้คำแนะนำเรื่องฝึกทักษะบ้าง “อ้าว ท่านไอล่า ไหงพูดอย่างนี้ล่ะ” สมาชิกกิลด์พยัคฆ์ท้วงเสียงหลง ไอล่าแค่ยิ้มให้ ก่อนจะพูดต่อ “ไม่เคยได้ยินเหรอว่า มังกรขาวแห่งพยัคฆ์สามเศียรเป็นพวกรักเด็ก รักสัตว์ แล้วที่ถ้าทายไม่ผิดละก็ คนที่มังกรขาวสั่งให้ชวนเข้ากิลด์ไม่ใช่พ่อหนุ่มนี่หรอก แต่เป็นน้องสาวของเขาต่างหาก ใช่ไหมล่ะ” ไอล่าจ้องตาเสียจนสมาชิกกิลด์พยัคฆ์ผู้โชคร้ายได้แต่ทำเสียงอึกอักในลำคอ แก้ตัวไม่ออก พอวินเห็นท่าทางแบบนั้น ก็สรุปได้อย่างไร้ข้อสงสัย “มังกรขาวเป็นไอ้พวกโรคจิต” วินลงมือเก็บแผงทันที “อ้าวน้องชาย จะรีบไปไหน ยังไม่ได้ซื้อของเลย” ลูกค้าอีกคนที่แอบฟังอยู่นานท้วงขึ้น “ไม่ขายแล้ว” วินตอบเสียงห้วน แล้วหันไปหาผู้โชคร้ายคนเดิม “ฝากไปบอกมังกรขาวด้วยนะ อาหมวยน้อยของผมไม่ใช่เป้าหมายของความโรคจิตของมัน จำไว้ด้วย อาหมวยข้า ใครอย่าแตะ” หลังจากนั้น วินก็ขนของกลับโรงแรมอย่างมุ่งมั่น เขาจะไปเคลียร์กับไอ้มังกรขาวแบบตัวๆให้ได้ แต่ติดอยู่นิดเดียว เขาเลเวล 25 เจ้ามังกรขาวเลเวลเกือบเจ็ดสิบ เขาอยู่เมืองเริ่มต้น มันอยู่ทวีปใหญ่ ฉะนั้น เป้าหมายแรกคืออัพเลเวลให้ถึง 30 จะได้เดินทางไปทวีปใหญ่ได้ คงต้องลุยตั้งแต่คืนวันศุกร์นี้จนถึงเช้าวันอาทิตย์เลย “ไม่มีทาง” อาหมวยตอบหน้าตาเฉย หลังจากได้ยินวินประกาศความมุ่งมั่น “ทำไมอะ” “นอนทั้งวันไม่ดี” “อาหมวยพูดอย่างกะตัวเองไม่เคยทำ” “ฉันโตแล้วเฟ้ย” “วินก็โตแล้ว” “เข้ามาเล่นเกมคนเดียวยังไม่ได้เลย แค่นจะคุย” อาหมวยเยาะเย้ย หลังจากที่ต้องอยู่ในโรงงานนรกมาสองวันรวด อาหมวยก็ชักจะไม่ปราณีวินเท่าไร “อาหมวยจะเอายังไง” “เย็นวันเสาร์ เบรกสองชั่วโมง” “ก็ได้” วินคำนวณอย่างรวดเร็ว เบรกสองชั่วโมงก็เท่ากับสิบสองชั่วโมงในเกม งั้นเบรกตอนที่ต้องพักในโรงแรมก็แล้วกันไม่เสียเวลาดี “แล้ววันนี้จะทำอะไร” อาหมวยถามหลังจากที่ตกลงกันได้ “ตะลุยเมืองร้าง” วินพูดถึงเขตที่ผู้เล่นมือใหม่ส่วนมากไม่ค่อยไปเยือน ก็สถานที่ที่เอพาพรรคพวกไปอัพจนได้เลเวลจนถึงสามสิบกันทั้งกลุ่มภายในสองวันนั่นแหละ --------------------------------- จากคุณ : Deckard - [ 11 เม.ย. 52 19:40:51 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บทที่ 13 ผีดิบ ย๊ากก วินกระโดดเข้าจู่โจมผีดิบร่างใหญ่ด้วยดาบลมเหนือตามติดด้วยดาบอัคคี เวทย์น้ำแข็งทำให้เจ้าผีดิบยืนแข็งทื่ออยู่ชั่วระยะเวลาหนึ่ง “อาหมวยลงมือ” เปรี๊ยะ อาหมวยใช้ดาบยาวแฝงเวทย์เพิ่มน้ำหนักฟันลงไป ผีดิบที่ถูกแช่แข็งถึงกับแตกร้าวเหมือนก้อนน้ำแข็งโดนทุบ วินวิ่งไปจัดการกับผีดิบตัวต่อไป ปล่อยให้อาหมวยเก็บของที่ดรอปจากเจ้าผีดิบเอง ตามคำแนะนำของเอ ก่อนถึงเขตเมืองร้างหนึ่งกิโลเมตรจะมีผีดิบอยู่มาก ผีดิบพวกนี้ เลเวลอยู่ระหว่าง 25-30 พลังชีวิตสูง พลังทำลายก็สูง ทนทานต่อการโจมตีทางกายภาพมาก แต่เคลื่อนไหวช้า โดยมากมักจะเดินไปเดินมาเพียงตัวเดียว ถ้าอยู่เป็นกลุ่มก็ไม่เกินสามตัว เหมาะแก่การอัพเลเวลมาก โดยเฉพาะสำหรับคนที่มีอาวุธเสริมพลังธาตุอย่างวิน แต่ให้เลี่ยงกลุ่มของบอสซึ่งนอกจากจะมีสมาชิกถึงสิบสองตัวแล้ว ตัวบอสยังมีทักษะเรียกชุมนุมผีดิบ เรียกผีดิบทุกตัวที่อยู่ในรัศมีห้าร้อยเมตรมารวมตัวกันได้ด้วย ปาร์ตี้อาหลานรอบนี้ วินจะเป็นคนหยุดเจ้าผีดิบ ส่วนอาหมวยเป็นคนลงมือขั้นสุดท้าย เพื่อที่อาหมวยจะได้ลองใช้ทักษะต่อสู้ที่ได้ฝึกมาเสียที ตลอดครึ่งคืนที่ผ่านมาอาหลานเล็งเฉพาะผีดิบที่มาเดี่ยวๆ จนตอนนี้อาหมวยเลเวลขึ้นไปเป็นยี่สิบเอ็ด ส่วนวินได้เพิ่มมาแค่เลเวลเดียว “จะลองแบบเป็นกลุ่มหรือยัง” วินถาม ตอนนี้พวกเขาแทบไม่เหลือเป้าหมายเดี่ยวแล้ว “เอาก็เอา” อาหมวยตอบอย่างไม่ค่อยมั่นใจเท่าไร “ข้างหน้ามีสามตัว วินจัดการสอง อาหมวยหนึ่งนะ” “โอเค” วินพุ่งปราดเข้าไปหาผีดิบกลุ่มต่อไปทันที อาหมวยก็ใช้เวทย์ลมหนุนส่งวิ่งตามไปติดๆ ทั้งคู่คนหนึ่งใช้อาวุธเสริมพลังธาตุ อีกคนแอบใช้เวทย์สนับสนุนการโจมตี จึงจัดการกลุ่มผีดิบได้อย่างไม่หนักแรงเท่าไร กำจัดได้สองสามกลุ่มก็เริ่มฮึกเหิมบุกเข้าไปใกล้เขตเมืองร้างขึ้นเรื่อยๆ  จนกระทั่ง ฉัวะ “โธ่โว้ย ไอ้ผีดิบพวกนี้ ทนทายาดจริงๆ ฟันเท่าไรไม่ตายสักที” อาหมวยกับวินหันมามองหน้ากันเมื่อได้ยินเสียงคนอื่นกำลังต่อสู้กับกลุ่มผีดิบ ทั้งสองมองไปที่ทุ่งหญ้าตรงหน้าก็หวาดเสียวแทนคนกลุ่มนั้น เพราะนอกจากคนทั้งสามจะถูกผีดิบนับสิบรุมล้อมอยู่แล้ว ยังมีผีดิบอีกนับร้อยกำลังเดินเข้ามาสมทบ “ช่วยไหมอาหมวย” วินลังเล “ไม่ช่วยก็ไม่ได้” อาหมวยชี้ให้ดูขบวนผีดิบที่เดินมาทางด้านหลังนับสิบตัว ซึ่งเมื่อเทียบกับด้านอื่นก็ต้องถือว่าน้อยกว่าหลายเท่าตัว เพราะทั้งคู่ใช้เวลาเกือบค่อนคืนจัดการกับผีดิบส่วนใหญ่ในด้านนี้ไปบ้างแล้ว “พี่ชายผมจะช่วยจัดการด้านนี้นะ” วินตะโกนบอกคนกลุ่มนั้น ก่อนจะลงมือกับเหล่าผีดิบที่กำลังเดินเข้ามาทันที ผู้เล่นเอลโลฮิมสังหารผีดิบระดับ 28 ผู้เล่นหมวยสังหารผีดิบระดับ 25 ผู้เล่นเอลโลฮิมสังหารผีดิบระดับ 27 ผู้เล่นหมวยสังหารผีดิบระดับ 30 “น้องชาย นายทำได้ยังไง” หัวหน้ากลุ่มที่กำลังรับมือกับบอสอย่างทุลักทุเลตะโกนถาม เมื่อเห็นว่าใช้เวลาไม่ถึงสองนาที วินกับอาหมวยก็กำจัดผีดิบไปแล้วถึงสี่ตัว “ใช้อาวุธเสริมพลังธาตุ” วินตอบในขณะที่หันไปฟันผีดิบอีกสองตัว “ให้ตายสิ ลืมไปได้ยังไง” หนึ่งในสามตะโกนขึ้น “ข้าแต่สุริยะเทพ โปรดประทานดวงไฟแกข้าด้วยเทอญ” และแล้วไฟก็ลุกพรึบเผาผีดิบตัวหนึ่งจนกลายเป็นเถ้าถ่าน ผู้เล่นทั้งหมดคนดูจะผ่อนคลายมากขึ้นเมื่อคนที่โดนรุมหาทางฆ่าผีดิบได้แล้วในที่สุด มีแต่อาหมวยเท่านั้นที่แอบขมวดคิ้ว “ทำไมต้องพูดอะไรยาวๆพรรณนั้นด้วย แค่จุดไฟสองคำก็พอแล้ว” อีกนานกว่าอาหมวยจะรู้ว่า เทคนิคการทำครัวที่เชฟสอนให้ นอกจากมันจะเป็นการใช้เวทย์ธาตุต่างๆแล้ว มันยังเป็นเทคนิคชั้นสูงที่ทำให้ไม่ต้องท่องอะไรยาวๆ ไม่ต้องออกเสียง แค่พึมพำเอาก็ใช้ได้แล้ว แถมเมื่อระดับทักษะร่ายเวทย์เลื่อนถึงระดับยี่สิบแบบอาหมวยตอนนี้ แค่คิดในใจก็ใช้เวทย์ได้แล้ว พอเห็นทางโน้นใช้ได้ผล อาหมวยก็เอามั่ง “จุดไฟ” พรึบ ผู้เล่นหมวยสังหารผีดิบระดับ 26 เนื่องจากทุกคนมัวแต่วุ่นวายกับการกำจัดผีดิบ จึงไม่มีใครสังเกตเห็นว่าอาหมวยฆ่าผีดิบได้อย่างไร จะมีก็แต่วินที่ได้ยินเสียงประกาศจากระบบที่บอกให้รู้ว่าอาหมวยลงมือสำเร็จถี่แค่ไหน ไม่ถึงห้านาที วินกับหมวยก็เจาะเข้าไปถึงใจกลางกลุ่ม ซึ่งเป็นเวลาที่นักเวทย์ของกลุ่มพลังจิตหมดพอดี “ลงมือกับบอสก่อนเลย บอสตายเมื่อไหร่ ทีเหลือก็จะกระจัดกระจายไปเอง” คนที่เหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มบอกวินทันที “อย่าลืมระวังหลังให้ด้วยล่ะ” วินบอกก่อนจะปราดเข้าไปหาบอสทันที อาหมวยกระโดดตามไปติดๆ การลงมือกับบอสผีดิบนี้ อาหมวยรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด เพราะแม้จะโจมตีได้รุนแรง แต่ก็เคลื่อนไหวช้า คล้ายๆกับครูฝึกจอมโหดช่วงที่ยืนตั้งรับ สอนให้เธอฟันดาบยังไงไม่รู้ ทันทีที่วินสร้างบาดแผลให้บอสได้สำเร็จ ก็มีควันสีเขียวทะลักออกจากบาดแผล อาหมวยโยนยาแก้พิษให้วินทันที ซึ่งแม้จะทันเวลา แต่บอสยังปล่อยพิษออกมาเรื่อยๆ “ต้องรีบแล้ว ยาแก้มีฤทธิ์ต้านพิษต่อเนื่องแค่หนึ่งนาที” อาหมวยตะโกนบอกวิน วินฟันใช้ทักษะฟันรัว หวังว่าคงมีสักครั้งที่แช่แข็งบอสสำเร็จ “ทำไมไม่ยอมแช่แข็งมันสักทีฟะ” วินโวยวายหลังจากฟันไปเกือบร้อยทีแล้วโดนบอสต่อยสวนจนต้องกระโดดหลบออกมา อาหมวยเลยตัดสินใจผสานเวทย์แช่แข็งแทนเวทย์เพิ่มน้ำหนัก พุ่งเข้าหาบอส เที่ยวนี้เธอใช้ลมเสริมความเร็ว ใช้ดินเสริมพลังป้องกันของโล่ และเวทย์น้ำแข็งผสานกับดาบ แต่บอสที่เชื่องช้ามาโดยตลอดกลับสวนอาหมวยด้วยหมัดตั้งท่ารอไว้แล้ว โชคดีที่อาหมวยเอาโล่รับไว้ได้ทัน เปรี๊ยะ โล่ที่ทำจากแร่เหล็กชั้นสูงแตกทันที ด้วยพลังลมที่เสริมการเคลื่อนไหวอยู่ ทำให้อาหมวยไม่ถึงกับทรุดตัวกระแทกพื้น แต่ก็ต้องถอยไปด้านหลังกว่าห้าเมตร การถอยที่เหมือนการปลิวตามแรงหมัดเที่ยวนี้ได้ว่าช่วยผ่อนแรงตามหลักฟิสิกส์เปี๊ยบ และได้ช่วยชีวิตอาหมวยไว้อย่างฉิวเฉียดเลยทีเดียว พอวินเห็นอาหมวยกระเด็นออกมาแบบนั้น ก็เลือดเข้าตาพุ่งกลับเข้าไปหาบอสทันที อาหมวยเห็นบอสตั้งหมัดรอเหมือนที่ตัวเองเพิ่งโดนมาก็ตกใจใช้เวทย์ทันที “เผา” พรึบ ผู้เล่นหมวยสังหารบอสผีดิบระดับ 46 บอสผีดิบถูกเผาเป็นเถ้าถ่านในพริบตา วินแทบจะถลาเข้าไปในกองไฟที่อาหมวยจุดขึ้น โชคดีที่เขายั้งตัวไว้ทัน สำหรับผู้เล่นอีกสามคน สิ่งที่พวกเขาเห็นคือวินวิ่งเข้าไปโจมตีบอส จึงคิดว่าไฟนั้นเป็นฝีมือของวิน พวกเขาเดาว่าวินน่าจะใช้ระเบิดเพลิงที่แม้จะซื้อหาได้จากร้านอาวุธในทวีปใหญ่ แต่ในทวีปเริ่มต้นก็พอจะหาได้จากผู้เล่นระดับสูงที่ย้อนกลับมา คนที่รู้ความจริงว่าใครเป็นคนจัดการเจ้าบอสผีดิบก็มีแต่วินเท่านั้น วินเก็บไอเทมให้อาหมวยได้เพราะอยู่ในปาร์ตี้เดียวกัน บอสตัวนี้ให้ชุดผ้าที่ยังไม่ปลดผนึกหนึ่งชุด ปลอกแขนหนึ่งคู่ ยาพิษอีก 5 ขวด กุญแจเงินหนึ่งดอก และเงินอีก 90 เหรียญทอง นับเป็นรายได้ที่ไม่เลวเลยทีเดียว วินเดินย้อนไปพยุงอาหมวยให้ลุกขึ้น “อาหมวย วินว่า เราต้องหาเวลาคุยกันแล้วล่ะว่าจริงๆแล้วอาหมวยทำอะไรได้มั่ง” วินกระซิบ ----------------------------------------- จากคุณ : Deckard - [ 11 เม.ย. 52 19:48:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 บทที่ 14 ปาร์ตี้เลือด เมื่อบอสโดนเผา ผีดิบตัวอื่นๆที่อยู่ไกลเกินหนึ่งร้อยเมตรก็เริ่มเดินกระจักระจายออกไป ส่วนพวกที่ยังอยู่ในรัศมีหนึ่งร้อยเมตร แม้จะไม่รวมกลุ่มประสานกันโจมตี แต่ก็ยังโจมตีผู้เล่นที่อยู่ใกล้ตัวได้ ทั้งห้าคนถึงต้องใช้เวลาอีกกว่าชั่วโมงถึงจะทำให้ทุ่งหญ้าแห่งนี้ปลอดภัยพอที่จะตั้งเต้นท์พักผ่อนกันได้ “น้องชาย ฝีมือไม่เลวเลยนี่” นักเวทย์ของกลุ่มชมวินเมื่อพวกเขากลับมารวมกันอีกครั้ง อาหมวยแอบสำรวจผู้เล่นคนนี้อย่างแปลกใจ ตั้งแต่เธอเข้ามาเล่นเกมได้เกือบอาทิตย์ นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นผู้เล่นใส่ชุดเหมือนกัปตันฮุคในปีเตอร์แพน เพียงแต่ขาดหมวกปีกกว้างไปใบหนึ่งเท่านั้นเอง แต่ความจริงเขาอาจจะมี แต่หมวกมัน ปลิวหายไปตอนที่สู้กับผีดิบก็เป็นได้ คนที่เป็นหัวหน้ากลุ่มใส่ชุดหนังสีดำรัดกุมทั้งชุด มีผ้าปิดตาข้างหนึ่ง ซึ่งวินบอกทีหลังว่า ผ้านั่นความจริงเป็นไอเทมที่ช่วยตรวจสอบตำแหน่งสัตว์อสูรและผู้เล่นอื่นๆในแผนที่ เขาไม่ได้ตาบอดหรอก นอกจากนี้ เขายังคลุมผมด้วยผ้าสีดำมีสัญลักษณ์หัวกะโหลกไขว้เด่นเป็นสง่าอีกต่างหาก ส่วนคนสุดท้ายกลับเป็นผู้เล่นใส่ชุดหนังเก่าๆขาดๆคนหนึ่ง แต่ก็น่าแปลกที่หัวหน้ากลุ่มดูเหมือนจะเกรงใจคนๆนี้เป็นพิเศษ วินพยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจในคำชมนัก เขาสนใจผู้เล่นในชุดหนังที่กำลังล้วงท่อนไม้ออกมาก่อไฟ การตัดไม้เป็นการฝึกทักษะแรกๆของคนที่สนใจอาชีพช่าง “หมอนี่ได้อาชีพแล้วหรือยัง” วินคิด สองคนที่เหลือมองตามสายตาวินแล้วก็หัวเราะ “น้องชายสนใจกองฟืนของเจ้าหมีน้อยเหรอ” หัวหน้ากลุ่มถาม ในขณะที่นักเวทย์จงใจโอ้อวดความสามารถด้วยการใช้เวทย์จุดกองฟืน ซึ่งสำหรับอาหมวยมันก็เหมือนสอนหนังสือสังฆราชชัดๆ “เมื่อกี้ นายได้อะไรจากบอสผีดิบมั่งล่ะ” ชายในชุดหนังถาม “แล้วมันเรื่องอะไรของนายหรือ” วินเริ่มหงุดหงิด ไอ้พวกนี้ นอกจากจะไม่คำขอบคุณแล้ว ยังสอดรู้สอดเห็นอีก ท่าทางไม่น่าคบเลยสักนิด “หึๆ พวกเราก็แค่อยากได้กุญแจสีเงินเท่านั้นแหละ” หัวหน้ากลุ่มบอกอย่างไม่ปิดบัง นักเวทย์ก็เดินเข้ามาขนาบข้างหัวหน้ากลุ่มบอกให้รู้ว่าพร้อมลุย “แล้วพวกนายมีความสามารถพอจะเอาไปไหมล่ะ” วินถามอย่างไม่กลัวเกรง “เฮ้ อย่าเสียมารยาทอย่างนี้สิ ต่อให้นายเอาชนะเจ้าหนุ่มนี่ชิงกุญแจมาได้ ประตูวิหารนั่นก็จะเปิดให้กับคนที่เป็นเจ้าของที่แท้จริงเท่านั้น พวกนาย อย่าได้ทำเสียเรื่องเด็ดขาด” คนในชุดหนังตะโกนห้าม “อ้าว ทำไมไม่บอกกันก่อนล่ะ” หัวหน้ากลุ่มหัวเราะแก้เก้อ ก่อนจะยอมถอยไป “เควส อย่างนั้นหรือ” อาหมวยถาม “ฮะ สนใจเข้ากลุ่มด้วยกันไหมล่ะ พวกเรามีเทวรูปมาแล้ว ขาดแต่กุญแจเข้าวิหาร อีกนิดเดียวก็สำเร็จแล้ว” คนในชุดหนังชวนอาหมวยด้วยรอยยิ้มกว้างขวาง แต่วินกลับเป็นคนตอบ “เข้ากลุ่มทำเควสกับคนที่ไม่รู้จักแม้แต่ชื่อในเกมเนี่ยนะ แถมยังเป็นพวกไม่รู้จักบุญคุญอีกต่างหาก” “โอ๊ะ ขอโทษด้วยเจ้าหนุ่ม ที่ลืมขอบคุณพวกนายไป ฉันตะขอกรงเล็บเหยี่ยว” หัวหน้ากลุ่มเปลี่ยนท่าทีได้ราวกับถอดหน้ากาก เขาแนะนำตัวเป็นคนแรก ก่อนจะหันไปหานักเวทย์ “นี่ อีกาตาเดียว แล้วคนสุดท้ายนั่นก็ หมีขาวแห่งแอนตาคติกการ์” “มีอย่างนี้ด้วย” อาหมวยคิดในใจเมื่อรู้ว่า คนที่ไม่ได้ผ้าปิดตาดันใช้ชื่ออีกาตาเดียว ในขณะที่คนที่ใช้ชื่อสัตว์ที่ขึ้นชื่อว่ามีสายตาแหลมคม ดันใช้ผ้าปิดตา “ผม เอลโลฮิม และนี่อาหมวยน้อย” วินแนะนำตัวบ้าง เมื่อพวกนั้นใช้มารยาทนำหน้า เขาก็สนอง “กล้าพาเด็กในปกครองที่เป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆบุกเมืองร้าง คงมีฝีมือพอตัวสินะ” นักเวทย์ทัก พวกนี้ก็เหมือนคนอื่นๆนั่นแหละที่พอเห็นกำไลพิเศษก็เข้าใจว่าวินเป็นผู้ปกครองของอาหมวย “ก็เห็นกับตาแล้วนี่” วินไม่เสียเวลาถ่อมตัว พูดไม่ทันจบก็มีสัญญาณเรียกเข้า เมื่อวินเปิดเมนูดูก็พบว่าหมีขาวได้ส่งคำเชิญร่วมปาร์ตี้มา “นี่คิดจริงๆหรือว่า ผมจะยอมเข้าปาร์ตี้ทั้งๆที่เมื่อกี้พวกนายยังคิดจะชิงไอเทมอยู่เลย” ไม่แปลกที่วินจะระแวง ปาร์ตี้ธรรมดาหัวหน้ากลุ่มไล่คนออกได้ทุกเมื่อ ใครจะรู้ว่าคนพวกนี้จะไม่ไล่เขากับอาหมวยออกจากกลุ่มทันทีที่เปิดประตูวิหารเสร็จ “แล้วไงนายถึงจะวางใจ” กรงเล็บเหยี่ยวถามด้วยท่าทีหงุดหงิดอย่างปิดไม่มิด “ปาร์ตี้เลือด” วินหมายถึงปาร์ตี้แบบใหม่ที่เพิ่งมีหลังเปลี่ยนแพทช์ บริษัทประกาศทดลองใช้ปาร์ตี้แบบนี้ก่อนที่จะเปลี่ยนแพทช์อีกครั้งเพื่อบังคับให้กิลด์ทุกกิลด์ทำปาร์ตี้เลือดกับสมาชิกทุกคนก่อนประกาศมหาสงคราม ซึ่งก็คือการปิดหนทางแพ้แบบไม่แพ้ของเฮเดสเมื่อปีที่แล้วนั่นเอง ปาร์ตี้เลือดจะผูกพันกันด้วยเป้าหมายของการสร้างปาร์ตี้ ตราบใดที่ยังทำไม่สำเร็จ ไม่มีใครไล่ใครออกได้ และถ้าเป้าหมายเกี่ยวข้องกับการทำภารกิจ ไม่ว่าจะเข้ามาตอนไหน ทั้งกลุ่มจะต้องลุยไปด้วยกันจนกว่าจะส่งภารกิจ “เฮ้ย จะมากไปแล้ว” อีกาตาเดียวฮึดฮัด แต่ก็ถูกหมีขาวห้ามไว้ “นายแน่ใจนะว่าจะไปส่งภารกิจที่ทวีปใหญ่กับเรา” หมีขาวถาม “แน่นอน” วินตอบ ทันใดนั้น คำเชิญเข้าปาร์ตี้ก็ถูกส่งมาใหม่ แต่คราวนี้เทียบเชิญลอยออกมาจากเมนูเกมของวินทันทีที่เปิดอ่าน หมีขาวใช้มีดสั้นสะกิดที่ปลายนิ้วหยดเลือดลงบนเทียบเชิญก่อนเพื่องแสดงความจริงใจ กรงเล็บเหยี่ยวกับอีกาทำตามอย่างไม่เต็มใจนัก เมื่อทั้งสามทำเสร็จวินถึงลงมือบ้าง อาหมวยยอมทำตามเป็นคนสุดท้ายทั้งๆที่สงสัยอยู่ในใจว่า “คนพวกนี้จะไปทำภารกิจอะไรกันหว่า” ---------------------------------------- จากคุณ : Deckard - [ 11 เม.ย. 52 19:54:05 ]

ความคิดเห็นที่ 4 บทที่ 15 เมืองร้าง เมืองร้างมีกำแพงปรักหักพังล้อมรอบเขตเมืองเป็นรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า กว้างราวสามกิโลเมตร ยาวแปดกิโลเมตร เมื่อเดินผ่านช่องที่ควรจะเป็นประตูเมืองก็จะเห็นซากอาคารพังลงมา มีทั้งศิลปะแบบอินเดียโบราณ แบบกรีก ปนกันยุ่งไปหมด บางส่วนก็ดูคล้ายสถูป บางอาคารก็มีร่อยรอยถูกเผา กลุ่มคนทั้งห้ากระจายกำลังเดินสำรวจตามถนนสายหลักที่ทอดจากทิศเหนือสู่ทิศใต้ตั้งแต่รุ่งสาง จากนั้นจึงเดินแยกไปตามถนนสายรองที่ตัดขวางกับถนนสายหลัก จนบ่ายคล้อยพวกเขาก็พบซากอาคารที่น่าจะเป็นวิหารที่ตามหาอยู่ด้านตะวันตกของเมือง เมื่อไปถึง พวกเขาก็พบว่ากำแพงโดยรอบวิหารนั้นพังไปหมดแล้ว เหลือเพียงส่วนที่คล้ายจะเป็นประตูตั้งอยู่โดดๆ มีเสาเพียงสองต้นช่วยค้ำยันประตูและรับน้ำหนักของหน้าบันที่อยู่เหนือประตูไว้ อาหมวยแหงนคอตั้งบ่า พิจารณาลวดลายบนหน้าบันอย่างสนใจ แม้ร่องรอยบนแผ่นหินจะถูกลบเลือนไปด้วยลมฝนตามกาลเวลา แต่ก็ยังพอมองออกว่า หน้าบันนี้แกะเป็นรูปชายผู้หนึ่งเปลือยอก นุ่งผ้าแบบแขก ทอดกายนอนแบบสีหไสยาสน์อยู่บนตั่ง หมีขาวมองตามอาหมวยแล้วบอก “พระพรหมไง ผู้สร้างโลกเชียวนะ” “ทำไมมีพระพรหมได้ล่ะ ทวีปเริ่มต้นตกแต่งแบบจีนโบราณไม่ใช่เหรอ” อาหมวยถามอย่างงงๆ “โธ่เอ๊ย มันก็ต้องมีอะไรปลอบใจพวกแพ้โหวตอย่างฉิวเฉียดบ้างสิ” อีกาตาเดียวตอบพร้อมกับเดินสำรวจไปรอบประตูเหมือนจะหาอะไรอยู่ “ปลอบใจด้วยเมืองร้างนี่นะ” อาหมวยทำหน้าเหมือนไม่อยากจะเชื่อว่าคนแพ้โหวตจะพอใจ ที่ของทดแทนเป็นแค่ซากปรักหักพัง แทบไม่มีอะไรบ่งบอกความเป็นอินเดียสักนิด อ้อ ยกเว้นหน้าบันนี่ไว้หน่อยนึง “อีหนู เมืองร้างนี่ ตักสิลา เชียวนะ” กรงเล็บเหยี่ยวส่ายหน้าระอากับความไม่รู้เรื่องรู้ราวของอาหมวย “ตักสิลา ชื่อนี้คุ้นๆแฮะ” อาหมวยรำพึง ตามประวัติศาสตร์ ตักสิลาเป็นเมืองหลวงแห่งแคว้นคันธาระ เป็นเมืองแห่งศิลปะวิทยาการมาตั้งแต่ก่อนพุทธกาล เคยอยู่ภายใต้อารยธรรมต่างๆมากมาย ทั้งฮินดูและกรีก เจริญรุ่งเรืองมากในสมัยพระเจ้าอโศกมหาราช และถูกชนชาติฮั่นบุกทำลายในราว พ.ศ. 1050 แล้วจะมีเมืองไหนอีกเล่าที่เหมาะกับการเป็นเมืองร้างในทวีปเริ่มต้นที่อินเดียแพ้โหวตจีนโบราณไปอย่างฉิวเฉียด แม้ว่า ตักสิลาของจริงจะอยู่ในปากีสถานก็เถอะ “ก็เมืองที่ใครๆก็มาเรียนวิชาไงอาหมวย” เที่ยวนี้เจ้าวินช่วยตอบ “เรียนวิชา” อาหมวยทวนเสียงสูงก่อนจะถาม “เกี่ยวกับภารกิจที่เรามาทำหรือเปล่า” เจ้าวินถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะดึงตัวอาหมวยมากระซิบ “ถ้าไม่คิดว่ามันเกี่ยว อาหมวยคิดหรือว่า วินจะยอมปาร์ตี้กับโจรสลัดพวกนี้” “โจรสลัด” อาหมวยอุทานเสียงดัง “ไม่ต้องกลัวหรอกหนูน้อย ปาร์ตี้เลือดที่พี่ชายเธอบังคับให้เราทำน่ะ ทำให้เราฆ่าพวกเธอไม่ได้จนกว่าจะส่งภารกิจ แล้วไอ้ที่ส่งภารกิจมันก็อยู่กลางเมืองฮาร์ตพูล ที่ตั้งของกิลด์เรา ขืนเราฆ่าพวกเธอหลังจากส่งภารกิจด้วยกันอย่างไม่มีเหตุผล เราไม่ใช่แค่ติดสถานะตัวแดงเพราะถูกระบบลงโทษหรอก แต่จะโดนไล่ออกจากกิลด์โทษฐานทำให้เสียชื่อด้วย” หมีขาวบอกยิ้มๆ “หืมม นายเป็นพวกขุมทรัพย์เจ็ดคาบสมุทรหรือนี่” วินถามอย่างแปลกใจ แต่ก่อนที่กรงเล็บเหยี่ยวหรือหมีขาวจะพูดอะไรต่อ ก็มีเสียงแทรกเข้ามา “มัวแต่คุยกันอยู่นั่นแหละ ช่วยกันหาทางเข้าหน่อย ตกกลางคืนเมื่อไหร่ ผีดิบก็ออกมาได้ แล้วผีดิบในเขตเมืองนี่ มันร้ายกาจว่าบอสตัวเมื่อคืนอีกนะ” อีกาตาเดียวหันมาเร่งให้ทุกคนช่วยกันหาทางเข้าวิหาร “ก็เห็นกันอยู่ว่าพังไปหมดแล้ว ต่อให้เปิดประตูนี่ มันก็ไม่ทะลุไปไหนหรอก” อาหมวยเดินตรงไปที่ประตู ใช้มือแตะประกอบคำพูด แต่ ตัวประตูกลับค่อยๆเรืองแสงขึ้น และเปิดออกอย่างช้าๆ ที่แท้ประตูนี้เป็นประตูมิติ ที่เปิดโดยกุญแจสีเงิน เมื่ออาหมวยผู้ครอบครองกุญแจโดยชอบธรรมแตะประตู มันก็เปิดออก “เร็วเข้าพวกเรา” อีกาตาเดียวเดินนำหน้าเข้าไป แต่ ปึง โครม อ๋อย อีกาตาเดียวโดนประตูกระแทกเข้ามาปิดกั้นไม่ให้เดินเข้าไป เขาจึงเดินชนประตูดังโครมแล้วก็ต้องมายืนลูบหน้าผากที่โนเป็นลูกมะกรูดป้อยๆ “สงสัยอาหมวยน้อยต้องเดินนำแล้วล่ะ” วินบอก หลังจากนั้นทุกคนจึงเข้าไปได้โดยสวัสดิภาพ --------------------------------------------------- เมื่อพวกเขาย่างเท้าเข้าไปในวิหารก็ ปัง ประตูที่เพิ่งเดินผ่านเข้ามาได้ปิดลง แล้วก็หายวับไป เหลือแต่กำแพงห้องสี่ด้านที่มีรูปสลักยักษ์ยืนเฝ้าด้านละสามตน รวมเป็นสิบสอง แต่ละตัวสูงเกือบสามเมตร ยักษ์ทุกตนถืออาวุธแตกต่างกัน มีทั้งกงจักร หอก ทวน ง้าว ขวานและกระบอง ตรงกลางห้องมีอ่างบัวที่มีดอกบัวสีทองขนาดยักษ์ลอยอยู่ดอกเดียว รอบๆอ่างมีลวดลายเขียนเรียงเป็นแถวอยู่โดยรอบ หมีขาวกับพรรคพวกเข้าไปเดินวนสำรวจรูปสลักยักษ์ทันที อาหมวยกับวินไม่รู้จะทำอะไรก็เลยทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นรอให้พวกนั้นสำรวจเสร็จ “อาหมวยน้อย” วินเรียกเบาๆ “อะไร” อาหมวยกระซิบตอบ “อาหมวยว่า ยักษ์ตัวที่ถือกระบองนี่เหมือนยักษ์ที่เฝ้าวัดไหม” “ก็คล้ายๆนะ” อาหมวยเห็นด้วย ก่อนจะเสริม “แต่ที่วัดพระแก้วดูดีมีชาติตะกูลกว่าเยอะเลย” ระหว่างที่สองอาหลานคุยกัน อีกาตาเดียวย้ายไปนั่งยองๆเหมือนจะพยายามอ่านลวดลายที่จารึกอยู่ข้างอ่างบัวตั้งอยู่ตรงกลาง “เขียนไว้ว่าไงบ้าง” กรงเล็บเหยี่ยวถาม “อ่านไม่ออก” อีกาตาเดียวตอบ ทั้งสามได้แต่ทอดถอนใจ อีกาตาเดียวได้อาชีพนักเวทย์ แถมยังได้ทักษะอ่านอักขระระดับหนึ่งของนักอาคมที่แสนจะหายากมาอีก หากเขาอ่านไม่ออก คนที่อ่านได้ก็น่าจะเป็นคนที่ได้อาชีพนักอาคม ซึ่งในตอนนี้ยังมีไม่ถึงห้าสิบคนเลย ตอนที่ทั้งสามท้อใจจนอยากจะเลิกนี้เอง คนที่อ่านได้ทั้งๆที่ยังไม่ได้สักอาชีพก็โผล่ไปที่อ่างบัวแล้ว อาหมวยเอียงคอมองลวดลายประหลาดที่หน้าตาคุ้นๆ ถึงแม้ระยะหลัง อาหมวยจะเขียนเฉพาะคาถาปลดผนึกกับกลับเมืองไว้ขาย แต่ก่อนที่จะเขียนเป็น ป้าที่ร้านขายไอเทมฝึกทักษะอ่านอักขระให้อาหมวย โดยการโยนตำราให้ทั้งเล่ม ซึ่งแน่นอน มันไม่เหมือนคนที่ได้ทักษะจากการพยายามแกะจากแท่นเรียนคาถา เพราะมันไม่ได้มีเฉพาะอักขระที่ใช้ในคาถาที่จารอยู่บนแท่น แต่มีทุกตัวอักษร แถมด้วยสูตรสำเร็จไวยากรณ์และพจนานุกรมด้วย ดังนั้น แม้จะอ่านไม่ได้ในทันทีเหมือนกัน แต่อาหมวยมีความรู้มากพอที่จะลองแกะดูว่ามันอ่านว่าอะไร อาหมวยใช้นิ้วไล่ไปทีละตัวอักษร เปรียบเทียบกับอักขระที่อยู่ในความทรงจำ พอแกะได้วรรคหนึ่ง ก็มีเสียงประกาศจากระบบว่า ผู้เล่นหมวย ได้ทักษะอ่านอักขระระดับสาม พอไล่จนครบทุกบรรทัด อาหมวยก็ได้ทักษะอ่านอักขระระดับแปด “อย่าบอกวินนะว่าอาหมวยอ่านไอ้ยึกยือพวกนี้ออก” วินกระซิบถาม “งั้นก็ไม่บอก” อาหมวยกระซิบตอบกวนๆ วินเหลียวไปดูความห่อเหี่ยวของสมาชิกร่วมปาร์ตี้แล้วก็หันมากระซิบต่อ “วินว่า รางวัลจากภารกิจมันต้องดีมากแหงๆ ไม่งั้นไม่เหี่ยวขนาดนี้หรอก ว่าแต่ ไอ้ตัวยึกยือนี่บอกหรือเปล่าว่าจะผ่านไปได้ยังไง” “ต้องใช้เทวรูป คงเป็นองค์ที่เจ้าหมีขาวบอกว่าเตรียมมาแล้วนั่นแหละ” อาหมวยตอบ ก่อนจะชวน “รีบบอกพวกนั้นเหอะ จะได้ไปกันเสียที” “ไม่ได้” วินรั้งแขนอาหมวยไว้” “ทำไมอะ” “วินไม่ไว้ใจคนพวกนี้ อย่างน้อยก็อย่าเพิ่งให้รู้ว่าอาหมวยอ่านตัวยึกยือพวกนี้ได้ดีกว่า” อาหมวยพยักหน้าเห็นด้วย ก่อนจะเลิกคุยเป็นเสียงกระซิบ โดยการถามหมีขาวว่า“เทวรูปของนายอยู่ที่ไหน” “อยู่ในกระเป๋า” “ทำไมไม่เอาออกมาสักที” “เอาออกมาชุ่ยๆได้ที่ไหน รู้ไหม ครั้งก่อนที่เรามาทำภารกิจนี้ด้วยกันถึงห้าสิบคน พอเอาเทวรูปออกมาปั๊บ เจ้ายักษ์พวกนี้ก็โจมตีจนพวกเรากลับบ้านเก่าไปทุกคน” “ร้ายแรงอย่างนั้นเชียว” วินถาม “ใช่ ดีที่เจ้าหมีขาวรับภารกิจที่วิหารในเมืองฮาตร์พูลจนได้แต้มพอจะขอคำใบ้ พวกเราถึงได้กลับที่นี่อีกครั้งพร้อมนักเวทย์ที่มีทักษะอ่านอักขระไงล่ะ” กรงเล็บเหยี่ยวตอบ “แต่ก็อ่านไม่ออกอยู่ดี เฮ้อ” อีกาตาเดียวถอนหายใจ “แล้วทำไม พวกนายไม่ชวนนักเวทย์หรือนักอาคมระดับสูงๆมาล่ะ” วินถาม “ก็ภารกิจนี้มันจำกัดเลเวลไม่ให้เกิน 35 พวกระดับสูงๆที่ไหนจะยอมมาให้ฟรีๆ” หมีขาวบอก “ของตอบแทนของภารกิจนี้คืออะไรหรือ พวกนายถึงยอมเสี่ยงมาอีกรอบ แถมยังมาแค่สามคนด้วย” อาหมวยสงสัย “ทักษะอะไรก็ได้สิบเอ็ดระดับ น่าสนใจไหมล่ะ” หมีขาวเฉลย “อะไรนะ” อาหมวยกับวินประสานเสียง “ก็ตักสิลาเปรียบเสมือนมหาวิทยาลัยในสมัยโบราณ ก็ต้องมีสอนทุกวิชาอยู่แล้ว คนที่ผ่านด่านนี้ สามารถเลือกฝึกทักษะอะไรก็ได้หนึ่งทักษะ เมื่อฝึกจากที่นี่แล้วจะได้ระดับหนึ่ง จากนั้นแต่ละคนจะต้องรับภารกิจต่อเนื่องซึ่งจะแตกต่างกันไปตามทักษะที่ฝึก เมื่อสำเร็จแล้วก็จะได้เลื่อนอีกทีเดียวอีกสิบระดับเมื่อไปส่งภารกิจ รวมเป็นสิบเอ็ดระดับ” หมีขาวอธิบาย “แต่ตอนนี้พวกเราต้องมาติดแหงกอยู่ที่ด่านนี้ ไม่ได้เรียนทักษะอะไรทั้งนั้น” กรงเล็บเหยี่ยวถอนหายใจ “แล้วถ้าฉันบอกว่า ฉันรู้วิธีผ่านด่านล่ะ” อาหมวยถาม ----------------------------------- จากคุณ : Deckard - [ 11 เม.ย. 52 20:00:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 16 ศึกไมยราพ 1 ตามจารึกข้างอ่างบัว ยักษ์ทั้งสิบสองตนนี้คือยักษ์เฝ้ายามในศึกไมยราพ  หลังจากสิ้นศึกก็ตกงาน ต้องมารับจ้างเฝ้าปากทางเข้าห้องสมุดของพระพิฆเณศวรเทพแห่งความรู้ “ยักษ์จากเมืองบาดาลที่เคยร่วมศึกไมยราพ” สามโจรสลัดประสานเสียงอย่างไม่อยากเชื่อ ซึ่งก็น่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะอาหมวยเธอเล่นมั่วว่ายักษ์พวกนี้แต่งตัวเหมือนรูปที่พิมพ์ในหนังสืออ่านนอกเวลาเลย “แค่กำจัดวัชพืชอย่างไมยราบนี่ ต้องใช้ยักษ์เลยเหรอ” กรงเล็บเหยี่ยวถามเสียจนเพื่อนร่วมปาร์ตี้อยากเอาหัวโขกกำแพง “นี่นายไม่เคยเรียนเรื่องรามเกียรติเลยหรือไงฟะ” หมีขาวทนไม่ได้ “แล้วยักษ์พวกนี้มันเกี่ยวอะไรกับลิง” กรงเล็บเหยี่ยวแกรู้จักแต่หนุมานจ๊ะ ตัวอื่นในเรื่องที่รู้จักก็คงพระรามมั๊ง “ช่างเหอะ ปล่อยมัน อาหมวยรีบๆบอกมาดีกว่าว่าจะผ่านด่านนี้ไปได้ยังไง” อีกาตัดบท ขืนสนใจเจ้าเหยี่ยวมีหวังต้องเล่ามหากาพย์รามเกียรติให้มันฟังตั้งแต่ต้นจนจบแน่ “ก็จำได้ไหมล่ะว่า ตอนหนุมานบุกเมืองบาดาล เขาใช้วิธีไหน” “ไปตามก้านบัว” วินตอบทันที เพราะเพิ่งจะสอบไปไม่นานนี้เอง “งั้นเราก็..” หมีขาวพุ่งตัวไปที่อ่างบัวคว้ามีดออกมาเฉือนก้านบัว กึก.. กึกๆๆ “เฉือนไม่เข้า” หมีขาวทำท่าผิดหวัง “ก็ลองเอาเทวรูปของนายออกมาด้วยสิ” อาหมวยแนะตามที่เขียนไว้ข้างอ่างเลย “เฮ้ย เดี๋ยวๆๆ” วินร้องห้ามเสียงหลง ก่อนจะจูงอาหมวยปีนขึ้นไปยืนบนขอบอ่าง “ทำอะไรน่ะ” หมีขาวถาม “ก็พวกนายบอกไม่ใช่เหรอว่า พอเอาเทวรูปออกมา ยักษ์พวกนี้ก็ลงมือทันที ผมก็พาอาหมวยมารอที่ตรงนี้นะสิ ขืนอยู่ที่เดิมจะหนีทันเหรอ” พอกรงเล็บเหยี่ยวกับอีกาตาเดียวได้ยิน ก็รีบปีนตามมายืนที่ขอบอ่างด้วยทันที “งั้นนายเป็นคนลงมือตัดนะ” หมีขาวสั่งวิน ก่อนจะกลั้นใจเอามือล้วงกระเป๋า “1 2 3” พอเทวรูปโผล่พ้นกระเป๋าปุ๊บ ยักษ์ทั้งหมดก็ลืมตาทันที วินใช้ดาบอัคคีปาดก้านบัว คราวนี้ก้านบัวขาดออกอย่างง่ายดาย อาหมวยกระโดดเอามือไปแตะที่ปลายก้าน เธอโดดดูดเข้าไปทันที วินที่จับมืออาหมวยอยู่ก็พลอยโดนดูดเป็นลำดับต่อไป หมีขาวคว้ามือวินได้จึงตามมาติดๆ อีกาตาเดียวก็ไวไม่แพ้กัน ใช้มือหนึ่งคว้าแขนหมีขาวและอีกมือหนึ่งคว้าคอเสื้อกรงเล็บเหยี่ยวที่กำลังตกตะลึงกับยักษ์ที่กระโดดเข้ามาหา ตึง เสียงกระบองฟาดกับอ่างบัวดังก้อง กรงเล็บเหยี่ยวเห็นหน้ายักษ์ตัวสีเขียวแยกเขี้ยวใส่เขาเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่จะก้านบัวจะปิด อ๊าก... สมาชิกปาร์ตี้เลือดประสานเสียงอย่างไม่เกรงใจใคร พวกเขาร่วงหล่นมาตามก้านบัวด้วยความเร็วราวกับตกตึก จนผ่านไปเกือบนาที ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะถึงพื้น ก็เลยชักจะชิน เลิกตะโกน เปลี่ยนเป็นมองหน้ากันไปมา “อะไรอีกล่ะทีนี้” วินถาม พูดไม่ทันขาดคำ กรงเล็บเหยี่ยวก็ตะโกน “พื้น พื้นจะถึงพื้นแล้ว ตายแน่ๆ” ทั้งหมดเห็นพื้นขาวโพลนเต็มไปด้วยหิมะอยู่ตรงหน้า ภาพกองหินต้นไม้ที่เคยอยู่ไกลๆก็เริ่มใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พวกเขารู้ว่าอีกไม่นาน จะต้องกลายเป็นร่างแหลกเหลวจมอยู่ในกองหิมะข้างหน้าเป็นแน่แท้ แต่แล้วจู่ๆก็มีลมช่วยหนุนขึ้นมา พวกเขาแวกว่ายอากาศเข้ามาหากัน แล้วจับมือกันเป็นวงกลมราวกับพวกดิ่งพสุธามืออาชีพ ใครมีผ้าคลุมหรือผ้าผืนใหญ่ๆก็รีบเอาออกมากาง พยายามเพิ่มพื้นที่รับลมเต็มที่ เพื่อลดความเร็วในการตกให้มากที่สุด พอเหลือระยะทางสองเมตรสุดท้าย ลมก็หายไป แต่เพราะมันใกล้พื้นมากแล้วจึงไม่มีใครบาดเจ็บ “อาหมวยเป็นอะไรหรือเปล่า” วินถามอย่างห่วงใยเมื่อเห็นอาหมวยหน้าตาซีดเซียว “ไม่เป็นไร แค่พลังจิตหมดเกลี้ยงเลย” อาหมวยตอบแทบไม่มีเสียง “ฝีมืออาหมวยอีกแล้วหรือนี่” วินคิด ระหว่างนั้นก็เอาตัวบังเปิดโอกาสให้อาหมวยใช้ยาเพิ่มพลังจิตอย่างเต็มที่ “มานั่งพักแถวนี้ก่อนไหม” อีกาตาเดียวมีท่าทีเป็นมิตรมากขึ้นหลังจากที่ร่วมเป็นร่วมตายมาด้วยกัน “หาที่หลบดีๆหน่อยก็ดีนะ” อาหมวยบอก “ทำไม จะมีอะไรเป็นอันตรายอีกเหรอ” กรงเล็บเหยี่ยวเหลี่ยวไปเหลียวมาอย่างหวาดระแวง “บริษัทเกมคงไม่ลอกรามเกียรติมาทั้งดุ้นละมั๊ง ถึงจะให้ยักษ์เฝ้าเป็นยามเหมือนศึกไมยราพ แต่ก็น่าจะทำอะไรครีเอทๆกว่า...” หมีขาวพูดไม่ทันจบก็มีเสียงดังครืนๆและพื้นดินที่ยืนอยู่ก็สั่นสะเทือนราวกับมีแผ่นดินไหว “ถ้านายกำลังคิดถึงช้างตกมันละก็..” วินอ้าปากค้างเมื่อสิ่งที่ทำให้เกิดแผ่นดินไหวเริ่มปรากฏตัว “ฝูงแมมมอสตกมันระดับ 87 ปรากฏตัว ผู้เล่นที่ถูกแมมมอสตกมันฆ่าจะต้องใช้เวลาฟื้นคืนชีพเป็นสองเท่า” เสียงประกาศจากระบบทำให้ทุกคนออกวิ่งหน้าตั้ง “บริษัทเฮงซวย โคตรไม่ครีเอทเลย” อีกาตาเดียวโวย วิ่งไปโวยไปความเร็วไม่ตก “ใช่ๆ แบบนี้มันเรียกว่าลอกชัดๆ ลอกกระทั่งสัตว์อสูร ละเมิดลิขสิทธิ์เห็นๆ” หมีขาวช่วยเสริม “แต่รามเกียรติเขามีมานานหลายร้อยปีแล้ว ฉบับหนังใหญ่นี่ย้อนได้ถึงอยุธยาเชียว ยิ่งมหากาพย์รามายณะ มีมานานตั้งสองสามพันปีเลยนะ” วินให้ข้อมูลอย่างอดไม่ได้ ก็บอกแล้วเพิ่งสอบเสร็จ ความรู้พอมี ยังไม่ได้คืนครูหมด “นานขนาดนั้น ก็ไม่ละเมิดแล้ว ลิขสิทธิ์เป็นของสาธารณชน” ทีเรื่องอย่างนี้กรงเล็บเหยี่ยวรู้ดีขึ้นมาเชียว “ลอกเพี้ยนๆแบบนี้เขาเรียกว่า พาโรดี้ เฟ้ย” “พาโรดี้มันต้องเรื่องตลกไม่ใช่เหรอ” อีกาถาม “ถ้าผมไม่ใช่คนที่วิ่งหน้าตั้งอยู่นี่ แต่เป็นคนดู ก็คงตลกเหมือนกันแหละเพ่” ทั้งที่เริ่มหอบแฮ่กๆ วินก็ยังอุตส่าห์ตอบ อาหมวยเป็นคนเดียวที่มีธาตุลมช่วยหนุน แถมยังไม่ยอมเสียเวลามาถกเรื่องไร้สาระในขณะวิ่งหนี จึงพอมีเวลามองหาลู่ทาง ไม่ต้องวิ่งหน้าตั้งอย่างเดียวเหมือนคนอื่นๆ “ไปทางซ้าย มีถ้ำ” อาหมวยตะโกนบอกและวิ่งนำหน้าไป ทั้งหมดกระโดดเข้าไปหลบในถ้ำได้ทันอย่างฉิวเฉียด พวกเขานั่งมองฝูงช้างแมมมอสวิ่งผ่านพวกเขาไปด้วยใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ “ขนาดแค่วิ่งผ่าน ยังสะเทือนจนยืนเกือบไม่อยู่ บริษัทเกมนี่มันโรคจิตจริงๆ” กรงเล็บเหยี่ยวห่อไหล่อย่างสยองขวัญไม่หาย “ใช่ ยักษ์ข้างบนนั่นเลเวลเจ็ดสิบกว่า ลงมาก็เจอแมมมอสเลเวลเกือบเก้าสิบ แต่เควสนี้ดันจำกัดให้ผู้เล่นเลเวลไม่เกิน 35 ทำ ไม่เรียกโรคจิตก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้วว่ะ” อีกาสนับสนุน “หมวยว่า เขาอาจจะออกแบบให้เราวิ่งหนีอย่างเดียวก็ได้นะ” พอทุกคนได้ยินก็ขว้างค้อนให้หมวยกันทั่วหน้า ออกความเห็นแบบนี้ ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าอะไรหรอกนะ “อย่าเพิ่งวิจารณ์บริษัทเลย ช่วยกันคิดก่อนว่าจะไปทางไหนต่อดี” หมีขาวตั้งสติได้ก็เริ่มหาทางไปต่อ ตอนนี้ความเห็นแตกแยกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งจะสำรวจถ้ำ อีกฝ่ายขอออกไปที่โล่งๆ พวกเขาตกลงกันได้เรื่องเดียวคือ ห้ามอาหมวยออกเสียงเพราะยังเด็กอยู่ วินก็พลอยเป็นไปด้วย เพราะจากประสบการณ์ที่ผ่านมา อาหมวยรู้เรื่องเกมดี จนน่าไว้ใจมาก (ประชดป่าวนี่) แต่พอตกลงกันไม่ได้ อีกาตาเดียวก็สาธิตด้วยการออกจากถ้าไปยืนโชว์ “เห็นไหม ไม่มีอะไรสักหน่อย” ครืนๆ ฝูงแมมมอสดำทมึนเริ่มปรากฏที่เส้นขอบฟ้า อีกาตาเดียวกระโจนพรวดเข้าถ้ำมาโดยไม่รั้งรอ หลังจากนั้นทุกคนก็ลงมติเอกฉันท์ให้สำรวจถ้ำ -------------------------------- จากคุณ : Deckard - [ 11 เม.ย. 52 20:09:59 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บทที่ 17 ศึกไมยราพ 2 ถ้ำที่พวกเขาเข้าไปเป็นถ้ำหินปูนที่พื้นถ้ำราบเรียบราวกับมีใครมาปรับทางไว้แล้ว เมื่อเดินลึกเข้าไป อากาศก็ไม่อับชื้น แถมยังมีคบไฟจุดให้แสงสว่างทุกๆหนึ่งร้อยเมตร ทั้งหมดจึงเดินสำรวจกันอย่างสบายๆ “อาหมวยจำได้ไหมว่า นอกจากยักษ์กะช้างตกมันแล้วมันมีอะไรอีก” วินถาม เขารู้สึกตะหงิดๆว่า มันต้องมีตัวอะไรอย่างอื่นอีกด้วยแน่ แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก “ยุงยักษ์” หมีขาวช่วยตอบ “งั้นก็ปลอดภัย ในถ้ำไม่มีน้ำเน่า ฉะนั้นไม่มียุง” กรงเล็บเหยี่ยวสรุปอย่างสบายใจ แต่เพื่อนร่วมปาร์ตี้ถึงกับชะงักกึกหยุดเดินเพราะตรรกะอันแสนจะน่าเชื่อถือของกรงเล็บเหยี่ยว โป๊ก อีกาใช้คทาในมือเคาะหัวกรงเล็บเหยี่ยว “อะไรฟะ” กรงเล็บเหยี่ยวคลำหัวป้อยๆ “ยุงในเกมบ้านแกดิ ต้องเกิดในน้ำเน่า” อาหมวยแอบมองนกสองตัวทะเลาะกันอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเดินดุ่มๆเข้าถ้ำไปเรื่อยๆ “หยุดทะเลาะกันเสียที นี่เหยี่ยว นายเรียกแผนที่มีดูดิ ทำไมเดินมาตั้งนานแล้ว ไม่ไปถึงไหนเสียที” หมีขาวทนไม่ไหวต้องห้ามทัพจนได้ กรงเล็บเหยี่ยวทำหน้ามุ่ยก่อนจะเอามือไปแตะที่ผ้าปิดตา สักพักก็มีแผนที่แบบฮาโลแกรมปรากฏขึ้น เขาปรับขนาดแผนที่และระยะห่างจนพอใจ แล้วจึงหันมามองวินกับอาหมวยที่กำลังงงงวยกับแผนที่ประหลาด กรงเล็บเหยี่ยวจึงถือโอกาสอธิบายอย่างภาคภูมิใจ “ผมอัพเกรดผ้าปิดตานี่ไปสองครั้งแล้ว ดังนั้น นอกจากจะตรวจจับหาสัตว์อสูรที่เข้ามาในแผนที่และอยู่ห่างจากตัวผมไม่เกินห้าร้อยเมตรได้แล้ว มันยังสามารถบันทึกสถานที่ที่ผมเคยผ่านแล้วสร้างแผนที่ขึ้นมาใหม่ได้” กรงเล็บเหยี่ยวกระแอมนิดนึงก่อนจะใช้นิ้วชี้ไปตามส่วนต่างๆของแผนที่ประกอบคำอธิบาย “เห็นพื้นที่สีดำนี่ไหม มันแสดงพื้นที่ที่เรายังไม่มีข้อมูล เพราะยังไม่เคยไป ส่วนตรงนี้ ที่ราบที่เราวิ่งหนีช้างแมมมอส จุดนี้คือปากถ้ำที่เราเข้ามา” จากนั้นกรงเล็บเหยี่ยวก็กดเลือกเมนูบางอย่างบนแผนที่ “เห็นเส้นสีเขียวนี่ไหม มันคือเส้นทางเดินของเราตั้งแต่ปากถ้ำจนถึงตรงนี้” ทั้งหมดมองวงกลมสีเขียวคิ้วขมวด “งั้นก็หมายความว่า” อาหมวยพึมพำ “เราเดินวนกลับมาที่เดิม” หมีขาวถึงกับเข่าอ่อน “ใช่ ปากถ้ำอยู่ตรงนั้นไง” วินชี้ไปข้างหน้า ตอกย้ำว่าปากถ้ำอยู่ห่างจากพวกเขาไม่ถึงห้าสิบเมตร “เดี๋ยว” อาหมวยรีบห้าม เมื่อกรงเล็บเหยี่ยวถอนหายใจ ทำท่าจะทรุดตามหมีขาว อาหมวยรีบชี้ไปที่เครื่องหมายสี่เหลี่ยมเล็กๆที่กระจายอยู่โดยรอบเส้นทางที่พวกเขาเดินผ่านมา “นี่อะไร” กรงเล็บเหยี่ยว ยื่นหน้าไปดูจนจมูกแทบจะจรดกับแผนที่ “ปกติมันเป็นสัญลํกษณ์ของประตูน่ะ” วินรับอาสาวิ่งไปสำรวจจุดที่แผนที่บอกว่าเป็นประตูที่ใกล้ที่สุด ตอนที่ไปถึงวินมองไม่ออกว่าตรงไหนแน่ที่เป็นประตู เพราะหินงอกหินย้อยข้างกำแพงปิดบังแผ่นหินที่เป็นประตูไว้อย่างแนบเนียน แต่เมื่อชะโงกหน้าไปดูใกล้ๆก็พอจะมองเห็นรอยแยกที่ประตูอยู่บ้าง จึงได้ส่งสัญญาณเรียกคนอื่นๆมาสมทบ “งั้นเราก็เดินเข้าประตูนี่ไปก็แล้วกัน” อีกาตาเดียวเสนอ ทุกคนตกลงเพราะไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้ พวกเขาให้กรงเล็บเหยี่ยวเปิดแผนที่ค้างไว้ตลอดเวลา เมื่อเจอประตู พวกเขาก็เปิด เดินเข้าไป พวกเขาเจอทางเดินที่ผนังถ้ำราบเรียบกว่าเดิม แต่เมื่อเดินไประยะหนึ่ง ก็จะเริ่มเห็นเส้นทางเดินเป็นเส้นโค้ง ดังนั้น พอเจอประตู พวกเขาก็เปิดเพื่อเดินทะลุไปยังทางเดินชั้นใน พวกเขาเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ จนกระทั่ง “ไหนนับซิ ทะลุมากี่ชั้นแล้วนี่” อีกาสั่งกรงเล็บเหยี่ยว “แปดแล้ว” กรงเล็บเหยี่ยวตอบแบบไม่ใสใจนัก “เจอประตูอีกแล้ว” หมีขาวผลักประตู แล้วก็รีบดึงเข้าอย่างรวดเร็ว หน้าซีดเผือด “อะไรอีกล่ะ” วินงง “ดูแผนที่สิ มีอะไรแดงๆอยู่หลังประตู” อาหมวยชี้ที่แผนที่ ซึ่งจู่ๆก็มีแถบสีแดงเข้มปรากฏขึ้น กรงเล็บเหยี่ยวกลืนน้ำลายเอื้อกก่อนจะบอก “ปกติ จุดสีแดงหนึ่งจุด แทนสัตว์อสูรหนึ่งตัว” ที่เหลือตาค้าง มองกลับไปที่แผนที่ “มันแดงขนาดนี้ ปื้นหนาขนาดนี้ จะมีกี่ตัว” “ยุงยักษ์” วินถามหมีขาว หมีขาวพยักหน้าช้าๆ มือจับประตูไว้แน่น ราวกับว่ายุงยักษ์จะมีมือมาดึงประตูให้เปิดออก ---------------------------------- “ทำไงดี” วินถาม “ลองเดินสำรวจให้ทั่วดีไหม เพื่อจะเจอประตูไหนที่ไม่มียุงเฝ้า” อีกาเสนอ ทุกคนโอเค แต่ต้องผลัดกันไปเปิดประตู เพื่อให้แผนที่ของกรงเล็บเหยี่ยวสามารถจับตำแหน่งของยุงยักษ์ได้ พวกเขาใช้เวลาเกือบชั่วโมงเดินสำรวจ จนในที่สุดก็ทนความอ่อนล้าไม่ไหว “คืนนี้ตั้งเต้นท์ ตรงนี้เถอะ ไม่ไหวแล้ว” อาหมวยชวน ด้วยความเหนื่อยอ่อน ไม่มีใครค้านสักคน อย่างน้อย แง้มดูมาตั้งหลายประตู ยุงยักษ์ก็ไม่มีทีท่าว่าจะบุกเข้ามาโจมตี ด้วยความเคยชิน หมีขาวก่อไฟ และตั้งท่าจะจะเอาสมุนไพรขับไล่สัตว์อสูรไปจุดรอบๆพื้นที่ตั้งเต้นท์ ทั้งๆที่ตั้งแต่เข้าถ้ำมายังไม่เจอสัตว์อสูรสักตัว “นายจะทำอะไรน่ะ” อีกาถาม “ก็” หมีขาวยักไหล่ ยกห่อสมุนไพรให้ดู “จุดสมุนไพรกันสัตว์อสูรไง” “จุดไปทำไมฟะ ตั้งแต่มานี่แกเจอสักตัวเหรอ อีกอย่างแถวนี้ถ้าจะมีก็พวกบิ๊กๆแบบยักษ์ แบบแมมมอส มีแมลงที่ไหนสักตัวเหมือนพวกข้างนอก” กรงเล็บเหยี่ยวพูดแล้วก็ชะงักกึกเสียเอง “แมลง” วินชี้ไปทางประตู “ยุงเป็นสัตว์ประเภทแมลง” อาหมวยช่วยขยายความ หมีขาวมองห่อสมุนไพรในมือ “จะได้ผลเหรอ” “ได้ผลไม่ได้ผล ก็รอพรุ่งนี้เช้าก็แล้วกัน เผื่อต้องวิ่งหน้าตั้งกันอีกรอบ” อาหมวยมุดเต้นท์หนีไปนอนก่อนที่เจ้าพวกบ้านี่จะลากเธอไปวิ่งหนียุง -------------------------------------------- จากคุณ : Deckard - [ 11 เม.ย. 52 20:12:37 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อาหมวยตื่นก่อนคนอื่น แต่มันก็เข้าไปเก้าโมงเช้าแล้วตอนที่เธอลุก พอเห็นคนอื่นยังไม่ตื่น เธอก็กลับเข้าเต้นท์ไปค้นกล่องอุปกรณ์ปรุงยาหาสมุนไพรที่พอจะใช้กันยุงได้ ค้นอยู่เกือบครึ่งชั่วโมงได้ตะไคร้หอมกับต้นไม้กันยุงแค่สองอย่าง อาหมวยจัดการปรุงเป็นยาทาได้มาห้าขวด แม้จะพอใจในผลงานของตัวเอง แต่อาหมวยก็สงสัยอยู่ดีว่า ยุงยักษ์ในเกมมันจะกลัวยากันยุงเหมือนยุงนอกเกมหรือเปล่า “อาหมวยน้อย ตื่นยัง” วินส่งเสียงเรียกมาจากนอกเต้นท์ พออาหมวยออกไปก็เห็นว่าวินกับโจรสลัดอีกสามหน่อ กำลังย่างเนื้อไว้เป็นอาหารเช้ากับเก็บไว้เป็นเสบียง “กินได้เลยหมวย” หลังจากผจญภัยมาด้วยกันหนึ่งคืน แม้แต่กรงเล็บเหยี่ยวที่กวนโอ๊ยที่สุดก็ยังมีท่าทีเป็นมิตรมากขึ้น อาหมวยรับมากัด เธอถึงกับหน้าแหยเพราะเนื้อมันแข็งโป๊ก แถมยังเค็มปี๋ “กินเข้าไปได้ยังไงนี่” “อ้าวพูดอย่างนี้ ก็มาทำเองเลยน้อง” อีกาคนลงมือปรุงชักไม่พอใจ ก็รู้ ว่า ไม่อร่อย แต่ทำให้ดีกว่านี้ไม่ได้แล้ว เข้าใจไหม อาหมวยเลยเดินหน้าง้ำไปคว้าหม้อที่อีกาหมักเนื้อไว้มาดู เอ่ยปากขอเนื้อเพิ่ม หยิบมีดทำครัวแถวนั้นมาหั่นเนื้ออย่างคล่องแคล่ว ก่อนจะโยนไปรวมกับเนื้อในหม้อแล้วนวด ตอนที่นวด อาหมวยแอบใช้เวทย์ช่วยดันเกลือที่มากเกินไปออกมาจากเนื้อที่หมักไว้ก่อน แล้วก็ผลักให้มันเข้าไปในเนื้อที่เพิ่งใส่เพิ่มลงไป พอเห็นว่าได้ที่ เธอก็จัดการเติมน้ำนิดนึง ปิดฝาหม้อ เอาไปตั้งไฟ ระหว่างที่ทำ สามโจรสลัดก็กินเนื้อเค็มของตัวไปเรื่อยๆ มีแต่วินที่เคยชิมฝีมืออาหมวยในเกมนั่งรออาหารฝีมืออาหมวยใจจดจ่อ ซึ่งใช้เวลาไม่นาน เพราะอาหมวยเองก็หิว เธอจึงแอบใช้วทย์ไฟช่วยอบ แทนที่จะรอให้มันสุกตามปกติ พออาหมวยเปิดฝาหม้อออกเท่านั้นแหละ สามโจรสลัดแทบจะยืดคอสูดกลิ่นอาหาร “ขอชิมมั่งนะ” หมีขาวยื่นหน้ามาเป็นคนแรก หลังจากนั้น เสียงชื่นชมก็ดังขึ้นไม่ขาดสาย ตอนท้ายอุตส่าห์มีเสียงดูดนิ้วดังจ้วบจ้าบประกอบทั้งๆที่เนื้อหมดหม้อไปนานแล้ว “น้องหมวย พี่เหยี่ยวขอยอมรับผิดที่เคยคิดจะฆ่าน้องหมวยเพื่อชิงกุญแจเงิน นี่ถ้ารู้แต่แรกว่าทำอาหารอร่อยอย่างนี้ ชวนเข้าไปปาร์ตี้ไปนานแล้ว” กรงเล็บเหยี่ยวนอนแผ่หลาลูบพุงประกอบคำสารภาพผิด “ต่อไปนี้ พี่อีกาขอแต่งตั้งให้น้องหมวยเป็นเชฟประจำเรือผีไม่มีญาติของพี่เลย” อีกาที่นอนแผ่อยู่อีกทางประกาศยกตำแหน่งที่น่าสงสัยว่ามีใครอยากจะรับให้ วิน หมีขาวกับอาหมวยมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้าอย่างปลงๆ “ถ้าอิ่มแล้วก็มาช่วยกันเก็บของ ทำความสะอาดด้วย เดี๋ยวยังต้องไปลุยกับยุงยักษ์ต่อ” หมีขาวสั่ง พอทุกคนพร้อม กรงเล็บเหยี่ยวก็เปิดแผนที่ “อ้าว” “ยุงหายไปไหนหมด” “นั่นสิ มีจุดแดงๆ ไม่กี่จุดเอง” คุยไปคุยมาก็ได้ข้อสันนิษฐานว่า ยุงยักษ์มันคงเป็นยุงกลางคืน ตอนนี้มันจวนจะเที่ยงแล้ว มันเลยหายไปหมด “จะว่าไปบริษัทเกมมันก็ไม่โรคจิตเท่าไรเนอะ” กรงเล็บเหยี่ยวเปลี่ยนความคิดทั้งๆที่ตัวเองนั่นแหละที่กล่าวหาบริษัทเกมเป็นคนแรก “งั้นก็ออกเดินทางกันเลย ถ้ามันเป็นยุงกลางคืนจริง เราก็มีเวลาอีกไม่กี่ชั่วโมง” หมีขาวให้ความเห็น ทุกคนให้กรงเล็บเหยี่ยวเปิดแผนที่ไว้ตลอดเวลาเหมือนเมื่อคืน จะได้ไม่หลงเดินเป็นวงกลมอีก “เกือบลืม เอาไปคนละขวด” อาหมวยโยนยาทากันยุงให้ “ยากันยุง ใช้ทาภายนอกเหมือนในโลกจริง แต่ไม่รู้ว่าจะได้ผลหรือเปล่า” ถึงคำอธิบายของอาหมวยมันจะไม่รับประกันคุณภาพอะไรเลย ทุกคนก็เก็บลงกระเป๋าอยู่ดี อย่างน้อยก็ดีกว่าไม่มีอะไรละฟะ เมื่อผ่านประตูมา เที่ยวนี้พวกเขากลับเจอท้องฟ้าสีคราม และทุ่งหญ้าเขียวขจี บรรยากาศสดใสผิดกับทุ่งหิมะกับถ้ำที่ผ่านมาเมื่อคืนหน้ามือเป็นหลังมือ “จะไปทางไหนดี” วินถาม “เดี๋ยวขอสำรวจก่อน” อีกาล้วงกล้องส่องทางไกลประจำเรือออกมาส่อง วางมาดเท่สมเป็นกัปตันเรือ ส่องไปส่องมาตั้งนานก็ไม่พูดอะไรสักที จนเพื่อนร่วมทีมชักทนไม่ไหว “ว่าไง” กรงเล็บเหยี่ยวคู่กัดเจ้าประจำเริ่มก่อนเหมือนเคย “ไม่รู้จะไปทางไหนอะ ข้างหน้ามันเป็นหน้าผาสูงลิบลิ่วหมดเลย อย่างกับเราอยู่ที่ก้นเหวแน่ะ” อีกายื่นกล้องส่องทางไกลให้ทุกคนลองดู ทุกคนลองแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้า แล้วก็ส่งกล้องให้คนถัดไป พอถึงตาอาหมวย เธอส่องกล้องไปได้สักพัก ก็ออกความเห็น “ไปทางโน้นเถอะ” เธอชี้ไปทางทิศใต้ “ทำไมเหรอ” หมีขาวถาม “ก็ต้นไม้ที่อยู่ตรงนั้น มันเป็นต้นกันยุง ต่อให้ไม่มีทางออก ก็น่าจะเป็นที่ปลอดภัยนะ” ดังนั้นทุกคนจึงมุ่งหน้าเดินลงใต้ไปยังจุดที่อาหมวยชี้ทันที ------------------------------ แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 52 20:16:44 จากคุณ : Deckard - [ 11 เม.ย. 52 20:14:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 บทที่ 18 ศึกไมยราพ 3 ทุ่งหญ้าราบเรียบแห่งนี้เหมือนก้นหม้อจริงๆ นอกจากพุ่มไม้เล็กๆเป็นกลุ่มๆแล้ว มองไปทางไหนก็เห็นแต่หน้าผาหินสีเทาเข้มสูงลิบลิ่วล้อมรอบเป็นวงกลม ดีที่มีทางน้ำสายเล็กๆไหลผ่านอยู่บ้าง พอได้อาศัยล้างหน้าล้างตา กับตุนน้ำดื่มทนแทนกับที่ใช้ไป แรกๆพวกเขาก็หวาดระแวงว่าจะมีตัวอะไรออกมา แต่ระวังจนเกร็งมาสามชั่วโมงก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น พฤติกรรมก็กลายเป็นตรงกันข้าม ทั้งร้องเพลง ทั้งคุยกัน ซักประวัติกันให้วุ่น ไหนๆก็จะต้องร่วมไปปาร์ตี้ไปถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้นี่นา คุยกันไปคุยกันมา วินก็แอบสรุปว่า โจรสลัดสามคนนี่ถ้าไม่เป็นไอ้ขี้โม้ ก็แสดงว่าเพี้ยนสุดๆ ใครจะเชื่อว่า หมีขาวคือน้องชายของหัวหน้ากิลด์ขุมทรัพย์เจ็ดคาบสมุทร และพวกเขาเป็นคนที่ได้อาชีพโจรสลัดเพียงสามคนในเกม ไม่มีทางที่น้องชายของหัวหน้ากิลด์ใหญ่หนึ่งในห้าของเกมกับเพื่อนที่เล่นเกมนี้มาเป็นปีๆจะมีเลเวลไม่ถึงสามสิบห้า วินคงนึกไม่ถึงว่ามีพวกบ้า ที่บ้าพอจะดักปล้นเรือขนส่งของบริษัทเกม เพียงเพื่อจะได้อาชีพโจรสลัด เพราะในตอนนั้น ยังไม่มีผู้เล่นคนไหนเป็นเจ้าของเรือ และแน่นอนเรือของบริษัทเกมเอง มีหรือจะปล้นได้ง่ายๆ กว่าจะทำสำเร็จจนได้อาชีพโจรสลัด สามคนนี่ก็โดน NPC ฆ่าตายไปหลายหน สุดท้ายเลยถอดใจไปปล้นเรือประมงของ NPC ที่คอยมอบภารกิจที่หมู่บ้านชาวประมงแทน ถึงได้อาชีพกับเรือมาหนึ่งลำ ก็ลำที่ปล้นมานั่นแหละ “จริงๆนา ลุงคนหาปลานั่นดีจริงๆ พอให้เรือแล้วยังให้ภารกิจด้วย” อีกาเล่าอย่างเมามัน “ภารกิจอะไร” หมวยถาม “ภารกิจนี้ไง นอกจากภารกิจนี้ จะมีภารกิจไหนอีกล่ะที่จะทำให้ เรือผีไม่มีญาติกลายเป็นเรือโจรสลัดอันเกรียงไกรขึ้นมาได้” กรงเล็บเหยี่ยวเล่าบ้าง “เอ่อ ใครตั้งชื่อเรือเหรอ” วินถาม หมีขาวชี้ไปที่เพื่อนสองคนโดยไม่ยอมพูด วินเลยแอบถาม “ถามจริงๆ พี่ไม่รู้สึกว่าเพื่อนพี่รั่วๆมั่งเหรอ” “รู้ ถึงได้คบกันได้ไง” พอได้ยินคำตอบ วินก็เหวอไปเลย “ผมคิดว่าพี่ปกติที่สุดแล้วเชียวนะ” “งั้นภารกิจนี้ก็รับมานานแล้วสิ” อาหมวยถาม “ตั้งแต่ปีที่แล้วโน่น” อีกาตอบ “โห แล้วเพิ่งว่างมาทำหรือคะ” “ปล่าว มาหลายรอบแล้ว ชวนคนในกิลด์มาหลายหน ตายเพราะเจ้ายักษ์นั่นทุกที รอบล่าสุดตายไปห้าสิบคน จนพี่ชายเจ้าหมีติดประกาศห้ามคนในกิลด์มากับเราอีก แถมยังสั่งห้ามไม่ให้ใครแพร่งพรายภารกิจนี้ให้คนนอกรู้เด็ดขาด ดีนะที่เจ้าหมีไปบีบคอ ท่านเสนาธิการรู้เรื่องเควสขอคำใบ้มาจนได้ ไม่งั้นไม่รู้จะได้มาอีกทีเมื่อไหร่” กรงเล็บเหยี่ยวตอบยาวเหยียด “เพราะคำใบ้นั่นไง ผมเลยต้องเลือกอาชีพนักเวทย์เป็นอาชีพที่สอง แถมยังต้องติดสินบนคนตั้งเยอะ กว่าจะได้วิธีเรียนทักษะอ่านอักขระมา เปลืองเงินชะมัด” อีกาบ่นแกมโอ่นิดๆ จึงได้โดยคู่ปรับถล่มอย่างไม่เกรงใจ “แต่นายก็อ่านไม่ออกอยู่ดีนั่นแหละ” “หนอย บังอาจ” แล้วนกสองตัวก็วิ่งไล่เตะกัน อาหมวยเกือบอุทานด้วยความตกใจที่อีกาถีบกรงเล็บเหยี่ยวล้มลงไปที่พุ่มไม้เล็กๆข้างหน้า หมีขาวก็ชิงบอกออกมาก่อน “ไม่ต้องตกใจหรอก คู่นี้มันเล่นกันแรงๆอย่างนี้แหละ” แต่ไม่ทันขาดคำ กรงเล็บเหยี่ยวก็ถูกยันออกมาจากพุ่มไม้ พุ่งไปล้มทับอีกา จากนั้นก็มาขายาวๆเห็นเป็นปล้องเหลืองสลับดำก้าวออกมาจากพุ่มไม้ เมื่อขาก้าวออกมาครอบทั้งหกข้าง พวกเขาก็เห็นยุงลายเสือตัวหนึ่ง หน้าตามันอาจจะเหมือนยุงทั่วๆไป ผิดกันอยู่นิดเดียวตรงที่ไอ้ตัวนี้พอมันยืดตัวยืนเต็มที่แล้ว มันสูงกว่าสองเมตร ราชายุงยักษ์ระดับห้าสิบปรากฏ ผู้เล่นที่ถูกราชายุงยักษ์ฆ่าตายจะต้องใช้เวลาเกิดใหม่นานเป็นสองเท่า เสียงระบบประกาศยังตอกย้ำความโชคร้ายของคนกลุ่มนี้ไม่พอ เพราะเริ่มมีเสียงหึ่งๆดังขึ้นเรื่อยๆ จากนั้นพวกเขาก็เห็นฝูงยุงบินมาสมทบจากทุกทิศทุกทาง “วิ่งไปทางต้นกันยุง” อาหมวยตะโกน “แล้วไอ้ยากันยุงของเธอมันช่วยอะไรได้บ้างหรือเปล่า” หมีขาวยังมีสติคิดถึงยากันยุง แต่ตอนนี้ฝูงยุงที่บินเข้ามาใกล้มีมากกว่ายี่สิบตัวแล้ว พอได้ยินที่หมีขาวพูดทั้งสามคนก็ล้วงยากันยุงออกมา อาหมวยหยิบได้ก่อนเพื่อน แต่แทนที่จะทา เธอกับใช้เวทย์ไฟเร่งการระเหย และเวทย์ลมพัดกลิ่นยาไปที่ฝูงยุง ซึ่งก็ได้ผล อย่างน้อยยุงที่อยู่ตรงหน้าก็เปิดทางให้อาหมวยวิ่งต่อไปโดยไม่เข้ามารบกวน วินกับหมีขาววิ่งตามมาติดๆ พวกเขาสามคนวิ่งตรงไปหาอีกากับกรงเล็บเหยี่ยวที่กำลังสู้กับราชายุงยักษ์อย่างทุลักทุเล ดูเหมือนราชายุงยักษ์จะเกลียดกลิ่นยากันยุงเป็นพิเศษ ถึงกับส่งเสียง กี๊ดๆ ออกมาไม่ขาดสาย “เหยี่ยว อีกา รีบตามมา เอายากันยุงออกมาด้วย” หมีขาวตะโกนสั่ง อีกาก็ทำตามในทันที แต่กรงเล็บเหยี่ยวที่ยังแค้นจัดไม่หายหยุดยืนควานหายากันยุงอย่างเดียวไม่ยอมวิ่งตามพรรคพวกไป กว่าคนอื่นจะรู้ตัวว่ากรงเล็บเหยี่ยวไม่ได้ตามมาก็ได้ยินเสียง โป๊ก เพล้ง ขวดยากันยุงกระทบกับเกล็ดโลหะที่หัวของราชายุงยักษ์ “ฮ่าๆๆ เป็นยังไง สมน้ำหน้า” กรงเล็บเหยี่ยวกำลังกระโดดโลดเต้นดีใจที่เขาปาขวดยากันยุงใส่หัวราชายุงยักษ์อย่างแม่นยำ แถมขวดยังแตก น้ำยาทั้งขวดเลยหกรดหัวราชายุงหมดเลย กี๊ด......... ราชายุงยักษ์กรีดร้องอย่างโหยหวน มันพยายามสะบัดหัวให้น้ำยาหลุดออก แต่น้ำยาชนิดนี้จะเมื่อทาแล้วกลิ่นจะติดตัวถึงหกชั่วโมง การกระทำของราชายุงจึงเปล่าประโยชน์ และเมื่อราชายุงยักษ์มัวแต่กรีดร้อง ยุงบริวารที่อยู่ห่างไปสักหน่อยก็เริ่มบินกลับไปนอน เพราะยังไม่ถึงเวลาตื่น แต่ก็ยังมียุงบางตัวที่เริ่มโจมตีพวกเขาไปแล้ว และเจ้าพวกนี้ มันไม่ยอมกลับไปนอนง่ายๆเสียด้วยสิ พวกเขารับมือกันเป็นพลันวัน ทั้งปาร์ตี้ อีกาเป็นคนเดียวที่ลำบากที่สุด เพราะล้วงไม่ทัน จึงไม่มียากันยุงอยู่ในมือเหมือนคนอื่น ถ้าจะใช้เวทย์ก็ต้องท่องคาถายาวเฟื้อย การท่องไปวิ่งไปทำให้เหนื่อยเป็นพิเศษ ส่วนหมีขาวไหวพริบดี แม้จะบังคับทิศทางลมใช้ยากันยุงโจมตีไม่ได้เหมือนอาหมวย เขาก็เอายาราดทั้งดาบและโล่ พอสู้กันยุงจึงหนีมากกว่าจะโจมตี พอวินเห็นว่าได้ผลก็ทำตามบ้าง ดาบสองมือของวินจึงมีผลในการขับไล่เป็นพิเศษ ส่วนเจ้าตัวต้นเหตุ ยังเต้นแร้งเต้นการสบายดี เพราะยุงบริวารไม่กล้าเข้าใกล้ราชายุงที่กำลังทุรนทุราย ปล่อยให้เพื่อนรับศึกหนัก สบายอยู่คนเดียว ดังนั้น เมื่อพวกเพื่อนๆกำจัดยุงสำเร็จ สิ่งแรกที่พวกเขาทำก็คือ โป๊ก อีกาคู่กัดเก่าลงมือแทนทุกคน “แกจะบ้าอีกนานไหม ไม่ช่วยกันสู้เลยนะโว้ย” กรงเล็บเหยี่ยวได้แต่ค้อน ไม่กล้าเถียง เพราะคราวนี้ผิดเต็มประตู “จะเอายังไงกับไอ้ตัวนี้ดีเนี่ย” หมีขาวถามหลังจากที่เขากับวินลองบุกเข้าไปฟันราชายุง ซึ่งนอกจากจะฟันไม่เข้าเพราะตัวมันมีเกล็ดสีทองเป็นเกราะแล้ว มันแค่กวาดขามาชน พวกเขาทั้งคู่ก็กระเด็นออกมาอย่างไร้ทางสู้ทันที แต่ไม่ต้องรอ คำตอบก็มา ผู้เล่นตะขอกรงเล็บเหยี่ยว ได้ราชายุงยักษ์ระดับห้าสิบเป็นสัตว์เลี้ยง กรุณาตั้งชื่อด้วยค่ะ “หา ไม่เอา ไม่เอาเด็ดขาด” กรงเล็บเหยี่ยวตะโกนลั่น สมาชิกที่เหลือก็ฟังเสียงประกาศของระบบด้วยความงงกันถ้วนหน้า ในเกมนี้ หากเจ้าของเข้าร่วมปาร์ตี้ สัตว์เลี้ยงที่เรียกออกมาถือว่าเป็นสมาชิกของปาร์ตี้ด้วย ระบบจึงประกาศการได้สัตว์เลี้ยงของกรงเล็บเหยี่ยวให้ทุกคนรู้ และแน่นอน หากสัตว์เลี้ยงมีทักษะสื่อสารสูงพอ มันย่อมสื่อสารกับนายและคนทั้งปาร์ตี้ได้ “เจ้านาย ที่ข้ายอมเป็นสัตว์เลี้ยง เพราะเห็นว่าเจ้านายมีสร้อยคอนักฝึกสัตว์ เมื่อรับข้าแล้วให้เก็บข้าไว้ในสร้อยทันที ข้าจะได้ไม่ต้องปวดหัวกับเจ้ากลิ่นนี่ แต่ถ้าเจ้านายไม่รับ หรือรับแล้วปล่อย ข้าจะเข้าสถานะคลั่งทันที เพราะทนไอ้กลิ่นบ้านี่ไม่ไหวแล้ว และถ้าข้าคลั่ง คนแรกที่ข้าจะฆ่าก็คือท่านนั่นแหละ” กรงเล็บเหยี่ยวถึงกับเอ๋อเมื่อราชายุงยักษ์สื่อสารด้วย “ก..ก็ได้” กรุณาตั้งชื่อด้วยค่ะ กรงเล็บเหยี่ยวยิ่งคิดนานเท่าไร ตาของราชายุงยักษ์ก็แดงก่ำขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายเขาจึงตะโกนออกไป “ปากเข็ม” แม้ชื่อมันจะไม่เท่สักนิด แต่ราชายุงยักษ์ก็ปวดหัวเกินกว่าจะเถียง เมื่อรับสัตว์เลี้ยงเสร็จ กรงเล็บเหยี่ยวก็รีบเก็บเจ้าปากเข็มเข้าไปไว้ในสร้อยทันที “โธ่ สร้อยคอนักฝึกสัตว์ อุตส่าห์ซื้อมาแพงๆ ว่าจะหาสัตว์เลี้ยงดีๆสักตัว กลับได้ยุงมา” กรงเล็บเหยี่ยวคร่ำครวญจนน่าหมั่นไส้ “แกจะโวยวายไปทำไมหา สัตว์เลี้ยงระดับห้าสิบ หากันได้ง่ายๆเสียที่ไหน” อีกาเริ่มทนไม่ได้ “ระดับห้าสิบแล้วทำไม แกไม่เคยดูหนังเหรอ โจรสลัดอย่างเราต้องเลี้ยงนกแก้วเท่านั้น” “ไม่เป็นไรน่า เจ้านี่ก็บินได้เหมือนกัน” หมีขาวพยายามปลอบ “แล้วมันก็พูดได้ด้วยนะ” วินช่วยสนับสนุน “ปากเข็มเลเวลสูงขนาดนี้ ต้องมีประโยชน์มากแน่ๆเลย” อาหมวยก็พยายามจะช่วย แต่กลับทำให้กรงเล็บเหยี่ยวคร่ำครวญหนักกว่าเดิม “มีประโยชน์เหรอ ไอ้ตัวนี้มันทำอะไรได้บ้าง ตัวใหญ่ขนาดนี้ ขี่ได้เหมือนม้าไหม มันก็ไม่มีทางให้ขี่ ใช้บินสำรวจเส้นทางตอนล่องเรือได้ไหม มันจะยอมทำไหม แถมมันเป็นสัตว์กลางคืน กลางวันเอาแต่นอน จะช่วยสู้สัตว์อสูรได้ไหม ไม่ได้ รู้ไหมว่ามันเป็นยุง อาหารของมันคือเลือด มันจะกินเลือดเจ้าของ ไม่เข้าเกมก็กินยาเพิ่มพลังชีวิตแทน ทักษะสื่อสารก็สูงจนสื่อสารกับเจ้าของได้เอง มีใครได้ทักษะสื่อสารเวลาพูดกับมันบ้างไหม เลเวลมันสูงกว่าแล้วเป็นไง หวังจะแบ่งค่าประสบการณ์จากมันเหรอ ลืมไปเสียเถอะ มันไม่เชื่องขนาดนั้น และนอกจากมันจะแบ่งให้เราแล้ว มันกับแบ่งค่าประสบการณ์จากเราได้ ตัวถ่วงการเลื่อนระดับของแท้เลยล่ะ ไหนบอกมาหน่อยสิ ไอ้ตัวนี้มันมีอะไรดีบ้าง” กรงเล็บเหยี่ยวเรียบเรียงความมีประโยชน์ให้เพื่อนร่วมปาร์ตี้ฟังยาวเหยียด “เฮ้ย ถ้าทักษะควบคุมสัตว์เลี้ยงสูงขึ้น มันคงยอมให้ใช้งานมากขึ้นเองแหละ” หมีขาวพยายามช่วยอีกหน แต่คราวนี้ไม่มีลูกคู่ เพราะปัญหาอื่นๆ อย่างเรื่องอาหารงี้ เรื่องดูดค่าประสบการณ์นี้ มันเป็นความจริงแท้แน่นอนที่กรงเล็บเหยี่ยวต้องทนไปอีกนาน พอคนอื่นไม่ปลอบ กรงเล็บเหยี่ยวก็กลับไปพร่ำเพ้อถึงอนาคตอันรุ่งริ่งของตนเองเพราะการได้เจ้าปากเข็มมาเป็นสัตว์เลี้ยง หมวยมองหน้าวิน เราต้องฟังตานี่คร่ำครวญอีกนานไหมนี่ ไม่เข้าใจหรือไง รอดมาได้ก็บุญแล้ว --------------------------------------- จากคุณ : Deckard - [ 11 เม.ย. 52 20:19:49 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บทที่ 19 ศึกไมยราพ 4 เกือบหกโมงเย็นตามเวลาในเกม ปาร์ตี้เลือดเดนตายได้เดินทางมาถึงต้นกันยุงตามเป้าหมาย ดูเหมือนว่าจุดนี้จะถูกออกแบบให้เป็นที่พักระหว่างการเดินทางบนที่ราบใต้หุบเหวที่เต็มไปด้วยยุงยักษ์ ต้นกันยุงที่เห็นเป็นพุ่มไม้ใหญ่แต่ไกลนั้น ความจริงได้ถูกปลูกเรียงเป็นวงกลมเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณห้าเมตร ตรงกลางเว้นว่างไว้เป็นพื้นราบเรียบ เหมาะแก่การตั้งเต้นท์หลบภัยจากฝูงยุง ต้นไม้กันยุงแต่ละต้นสูงราวๆสองเมตรครึ่ง ยื่นกิ่งก้านมาเกยกันเป็นหลังคา รับประกันได้ว่า ฝูงยุงหมดสิทธิ์โจมตีทางอากาศ “อย่างน้อยไอ้โรคจิตที่ออกแบบด่านนี้ยังพอมีความเมตตากรุณาอยู่บ้าง เข้าไปกันเถอะ” อีกาออกความเห็นหลังจากที่เดินวนสำรวจต้นกันยุงโดยรอบ “เดี๋ยวๆ” กรงเล็บเหยี่ยวเรียกให้หยุด “อยู่เป็นเพื่อนข้าก่อน ไอ้ปากเข็มมันเรียก” เมื่อเจ้าปากเข็มได้รับการปลดปล่อย มันก็ระบุความต้องการของมันทันที “ข้าหิว” “เฮ้ย เดี๋ยวก่อน ขอเวลาเตรียมยาเพิ่มพลังชีวิตก่อน พวกแกก็เตรียมด้วย” กรงเล็บเหยี่ยวล้วงกระเป๋าเอาขวดยาออกมาใส่ที่เข็มขัดหนัง ตั้งโปรแกรมเติมเลือดอัตโนมัติทันที ส่วนหมีขาวกับอีกาก็ล้วงขวดยาออกมาเตรียมไม่น้อย “ต้องเตรียมขนาดนั้นเลยเหรอ” อาหมวยกระซิบถามวิน “ก็เราไม่รู้นี่ว่า เจ้าปากเข็มมันจะกินแค่ไหน” “เราบอกให้มันหยุดไม่ได้เหรอ” อาหมวยถามต่อ “สัตว์เลี้ยงที่ระดับสูงกว่าเจ้าของมากๆนี่ ไม่ค่อยฟังคำสั่งหรอก ยิ่งกรงเล็บเหยี่ยวได้มันมาแบบนี้ ไม่ได้กำราบเอง มันไม่มีทางฟังอยู่แล้ว” “อ้าว งั้นก็ไม่ต้องให้มันกิน” “ถ้าให้มันกิน ถึงมันจะไม่เชื่องขึ้น แต่ส่วนใหญ่มันจะยอมทำตามคำขอร้องดีๆสักข้อสองข้อ และถึงไม่ให้มันกิน มันก็กินอยู่ดี แต่คราวนี้มันจะสูบจนหมดตัว พอฆ่าเจ้าของได้ มันก็เป็นอิสระ” วินอธิบายตามที่รู้มาจากเวบบอร์ดเกม อาหมวยฟังแล้วก็ชักจะเข้าใจพฤติกรรมก่อนหน้านี้ของกรงเล็บเหยี่ยวขึ้นมาบ้าง แต่ก็นะ ใครใช้ให้เขาไปปาขวดยากันยุงใส่หัวยุงกันเล่า เจ้าปากเข็มเลือกดูดที่คอเลยทีเดียว สร้างความหวาดเสียวให้กับผู้ชมทั้งสี่เป็นอย่างยิ่ง เริ่มดูดไปได้ไม่กี่วินาที ระบบเติมเลือดอัตโนมัติก็ทำงาน แสงกระพริบวิบวับแทบไม่ขาดสาย ระหว่างนั้นหมีขาวกับอีกาก็ทยอยโยนขวดยาให้ไปเรื่อยๆ ด้วยกลัวว่าขืนรอจนยาในเข็มขัดหมดจะให้ยาไม่ทัน ผ่านไปสามนาที เจ้าปากเข็มก็ปล่อยกรงเล็บเหยี่ยว ซึ่งตอนนี้ซีดขาวราวกับกระดาษ มันสั่ง “เก็บข้าได้แล้ว ข้าเกลียดต้นไม้พวกนี้” ในขณะที่กรงเล็บเหยี่ยวกำลังโผเผพยุงตัวลุกขึ้นภายใต้ความช่วยเหลือของหมีขาว อาหมวยก็กระซิบถามวิน “แน่ใจนะว่า ช่วงนี้ขอให้ทำอะไรก็ได้” “ในเวบเขาไม่ได้ว่าอย่างนั้น เขาบอกแค่ว่า เจรจาง่ายกว่าถ้ามันอิ่ม” “เดี๋ยวก่อนสิ” อาหมวยพยักหน้าให้วินก่อนจะท้วงเสียงดัง “มีอะไรหรือหนูน้อย” ราชายุงยักษ์เป็นมิตรกับอาหมวยเป็นพิเศษ เพราะไม่มีมีกลิ่นยากันยุงติดตัวเหมือนคนอื่น ก็เมื่อตอนบ่าย อาหมวยโจมตีโดยใช้ยากันยุงเวทย์ควบคุมทิศทางลม ไม่ได้เอามาทาตัวหรือทาอาวุธเหมือนหมีขาวกับวิน ส่วนอีกาถึงจะไม่มีกลิ่นเพราะล้วงยาออกมาไม่ทัน แต่ก็โดนเหม็นหน้าไปตั้งแต่ตอนที่ถีบกรงเล็บเหยี่ยวไปปลุกราชายุงแล้ว “ช่วยบอกได้ไหมว่าจะออกจากที่นี่ยังไง” อาหมวยถาม “มีสองทาง” ปากเข็มตอบ “ทางแรก ตาย แล้วก็ไปเกิดใหม่ในเมือง” “จะบอกมาทำไมฟะทางนี้” อีกาโมโห “หึๆ ทางที่สอง จะลองก็ได้นะ แต่ไม่รับประกันความปลอดภัย” “ทางไหน” อาหมวยถาม “เดินต่อไปทางโน้น” ปากเข็มใช้ขาหน้าชี้ไปที่หน้าผาด้านหนึ่ง “เมื่อเจอน้ำตก จงหาถ้ำใต้น้ำตก เมื่อผ่านไปได้ พวกเจ้าก็จะเจอด่านต่อไป ฮ่า ฮ่า ฮ่า” “หัวเราะอะไรฟะ” กรงเล็บเหยี่ยวที่เพิ่งฟื้นตัวได้ ถามเสียงกระชาก “ก็พวกเจ้าก็จะได้กลับไปเลือกเส้นทางแรกไง ตาย แล้วก็ไปเกิดในเมือง” ปากเข็มกวนประสาทกลับทันควัน “เก็บข้าได้แล้ว” มันสั่ง “เดี๋ยว ปากเข็ม บอกวิธีผ่านด่านด้วยได้หรือเปล่า” อาหมวยทำเสียงประเหลาะเต็มที่ “ทำไม ข้าต้องบอกเจ้า” ถ้ายุงมันหรี่ตาได้ มันคงทำไปแล้ว “ก็ถ้าพวกเราตาย เจ้าก็โดนลดระดับไปด้วย และยังไง พวกเราก็ต้องกลับมาที่อีก เจ้าไม่อายเหรอ ถ้าลูกน้องเก่าเห็นเจ้าถูกลดระดับ แถมถ้าพวกนั้นมีราชายุงตัวใหม่ แล้วเจ้าสู้แพ้..” อาหมวยหยอดไว้แค่นี้ ทิ้งให้เจ้าปากเข็มมันคิดต่อเอง แล้วยุงก็ติดกับ “ด่านข้างในคือแผ่นเขาชนกันกับทะเลลาวา ไม่มีใครผ่านมันไปได้ เจ้าต้องรอจนถึงเที่ยงคืน แผ่นหินจะหยุดเคลื่อนไหว ความร้อนจะลดระดับ ลูกไฟจะลดการประทุ เหลือเพียงลาวาที่พร้อมจะเผาพวกเจ้าเป็นเถ้าถ่าน เจ้าจะเห็นประตู เจ้าต้องหาทางเข้าประตูนั่นให้ได้ อ้อ ไม่ต้องเรียกข้าออกมานะ ในนั้นมันร้อนเสียจนข้าเองก็ทนไม่ไหว” “เก็บข้าเสียที” มันตวาดครั้งสุดท้าย กรงเล็บเหยี่ยวลนลานผนึกมันลงบนสร้อย -------------------------------------------------- อาหมวย วินและโจรสลัดทั้งสามสามารถผ่านค่ำคืนนั้นไปได้โดยไม่มีรอยขีดข่วน แม้ว่าจะนอนไม่ค่อยหลับเพราะมีเสียงยุงบินหึ่งๆ บอกให้รู้ว่ามีกองทัพยุงอยู่นอกเขตปลอดภัยนับแสนตัว พวกเขารอจนเกือบเก้าโมงเช้า ยุงยักษ์จึงจะหายไปหมด เมื่อท้องฟ้าปลอดโปร่ง อีกาก็ใช้กล้องส่องทางไกลสำรวจหาน้ำตก ภาพที่เห็นถึงกับทำให้เขาอ้าปากค้าง หน้าผาสูงจรดเมฆ มีอยู่ช่วงเดียวที่ปรากฏรอยแยกสีขาวเป็นเส้นดิ่งลงมา เขาพยายามมองหาจุดสิ้นสุดของเส้นที่ขาวที่ว่า แต่มันกลับถูกแนวสีเขียวของป่าใหญ่บดบัง พวกเขาผลัดเปลี่ยนกันดูภาพที่น่าตื่นตาตื่นใจนี้ แล้วก็ได้ข้อสรุปว่าต้องเร่งเดินทาง และแม้จะเร่งอย่างไร กว่าพวกเขาจะไปถึงจุดที่ต้องการก็เกือบสี่โมงเย็นเข้าไปแล้ว “ไหนฟะ น้ำตก มีแต่หมอก” อีกาบ่นงึมงำเมื่อพอเข้าไปใกล้จุดที่คิดว่าเป็นน้ำตก แต่กลับไม่มีน้ำ โป๊ก “ไอ้พวกไร้ประสบการณ์การท่องเที่ยว” กรงเล็บเหยี่ยวร่าเริงขึ้น เพราะวันนี้เจ้าปากเข็มบอกว่าไม่ต้องเรียก ซึ่งก็แปลว่าเขาไม่ต้องเสียเลือด “อะไรฟะ” แต่อีกาชักจะอารมณ์เสียแทน “พี่เหยี่ยวหมายถึงน้ำตกแองเจิลเหรอ” อาหมวยนึกถึงน้ำตกนี้ตั้งแต่ตอนที่เห็นภาพผ่านกล้องส่องทางไกลแล้ว และพอมาเจอแต่ละอองน้ำใต้น้ำตก ก็ได้ข้อสรุปว่า บริษัทเกมคงจำลองภาพมาจากที่นี่แน่นอน “น้ำตกแองเจิล น้ำตกนางฟ้า ชื่อเพราะจังเลย อาหมวยน้อย” “ไม่ใช่น้ำตกนางฟ้าหรอกวิน ชื่อน้ำตกตั้งตามคนค้นพบต่างหาก หมอนี่นามสกุลแองเจิล แต่มันก็น่าจะเป็นน้ำตกของนางฟ้าได้เหมือนกันนะ เพราะมันเป็นน้ำตกที่สูงที่สุดในโลก สูงเสียจนน้ำที่ตกลงมาก่อนที่จะถึงพื้นก็กลายเป็นละอองไปหมดเลยแหละ ดีนะที่ได้เห็นที่นี่ ไม่งั้นต้องไปถึงเวเนซูเอลาโน่น” หมีขาวช่วยอธิบายเสริม “อืมม จำไว้ ไอ้พวกนี้ ข้ามันความรู้รอบตัวน้อยอยู่คนเดียว” อีกาชักงอน เลยโดนหมีขาวซัดให้อีกโป๊ก “มีใครเขาว่าเอ็งแล้วหรือยัง ไอ้ตุ๊กแก” “ข้าเป็นอีกาเฟ้ย ไม่ใช่ตุ๊กแก” อีกาคลำหัวไปบ่นไป “มาทางนี้เร็ว ปากถ้ำอยู่ทางนี้” วินแวบไปสำรวจมาเรียบร้อยแล้ว ที่แท้ปากถ้ำอยู่เหนือพื้นดินเกือบสองเมตร และมีเถาวัลย์ปกคลุมจนเกือบมองไม่เห็น โชคดีที่เหล่าโจรสลัดมักจะฝึกซ้อมการโหนตัวขึ้นเรือลำอื่นเสมอ พวกเขาจึงมีทั้งเชือกและอุปกรณ์ปีนเขามาด้วย และตะขอกรงเล็บเหยี่ยวได้แสดงฝีมือสมชื่อเสียที “ฮ่าๆ เห็นหรือยัง ว่าฝีมือขนาดไหน” กรงเล็บเหยี่ยวเหวี่ยงตะขอเพียงครั้งเดียวก็สามารถเกาะติดกับก้อนหินที่ปากถ้ำอย่างมั่นคง เขาปีนนำขึ้นไปเป็นคนแรก อีกาตามไปเป็นคนถัดมาเพื่อจะได้ช่วยดึงวินขึ้น อาหมวยที่ใครๆคิดว่าคงลำบากหน่อย แอบใช้เวทย์ช่วยเหมือนเคย เลยปีนเขาได้คล่องราวลูกลิง คนที่ขึ้นเป็นคนสุดท้ายคือหมีขาว เพื่อคอยปกป้องเหตุฉุกเฉินให้เด็กๆ ถ้ำแห่งนี้ไม่ได้วนเป็นวงกลมเหมือนเมื่อวันก่อน แต่กลับมีทางเดินตัดตรงเข้าไปใจกลางภูเขา  เส้นทางเดินขึ้นๆลงๆ แต่ทุกคนก็รับรู้ได้ว่ากำลังเดินลึกลงไปทุกที และความร้อนก็เพิ่มขึ้นตลอดเวลาอีกด้วยเหมือนกัน ผ่านไปเกือบสองชั่วโมง พวกเขาทะลุออกมาที่หน้าผาอีกด้าน แต่คราวนี้ แทนที่จะมีป่าไม้ทุ่งหญ้าเหมือนเส้นทางที่ผ่านมา กลับกลายเป็นทะเลลาวาเดือดปุดๆอยู่เบื้องล่าง มีลูกไฟปะทุขึ้นมาจากทะเลลาวาไม่ขาดสาย พวกเขามองไปรอบๆ ไม่นานก็เจอแท่งหินสูงเท่าตึกสามชั้น กว้างพอจะให้คนทั้งห้าขึ้นไปยืนบนนั้นได้ สามสี่แท่งโผล่ขึ้นมาเหนือทะเลลาวา พวกมันเคลื่อนไหวสลับซ้ายขวาไปหน้ากลับหลังไม่ยอมหยุด จะมีชะงักบ้างก็ตอนที่ชนกันเอง แต่ก็กลับมาเคลื่อนไหวภายใจเวลาไม่ถึงสองนาที พวกเขาเดินขึ้นไปตามบันไดหินที่สร้างแนบกับหน้าผา เนื่องจากทางเดินแคบมากจนเดินได้ทีละคน พวกเขาจึงเดินเรียงตามลำดับเหมือนกับที่ปีนเข้าถ้ำ พวกเขาใช้เวลาอีกเกือบสามชั่วโมงจึงขึ้นมาถึงลานแคบๆที่อยู่ในระดับเดียวกับความสูงของแท่งหิน “ร้อนเรือหายเลย” กรงเล็บเหยี่ยวยกกระติกน้ำขึ้นดื่มอักๆ “มีเวลาอีกเกือบสามชั่วโมง พักเอาแรงกันไว้ก่อนดีกว่า” หมีขาวเสนอ พวกเขาหยุกพักกินอาหารแล้วเข้าไปพักในเต้นท์ ซึ่งนอกจากจะช่วยฟื้นฟูพละกำลังได้แล้วยังช่วยบรรเทาความร้อนได้ด้วย พอถึงเที่ยงคืน ความร้อนก็ลดลงทันที แท่งหินหยุดการเคลื่อนไหว ลูกไฟกลายเป็นเพียงฟองอากาศเดือดปุดๆที่ผิวทะเลลาวา สมาชิกปาร์ตี้เลือดทั้งห้าก็พร้อมแล้ว “ประตูอยู่โน่น” หมีขาวชี้ไปยังประตูหินที่ค่อยๆปรากฏขึ้นมาที่หน้าผาด้านตรงกันข้าม ตอนนี้แท่งหินหยุดเคลื่อนไหวแล้ว แต่ไม่มีแท่งไหนที่อยู่ระหว่างลานแคบๆที่พวกเขายืนอยู่กับลานด้านที่มีประตูเลย “ระยะทางเกือบห้าสิบเมตร ไม่มีจุดพักเท้า จะไปยังไงฟะ” กรงเล็บเหยี่ยวพึมพำ “นายพอจะขว้างตะขอไปคล้องกับอะไรด้านโน้นได้ไหม” อีกาถาม “เสาหินอยู่ในมุมอับขนาดนั้นเนี่ยนะ แหกตาดูบ้างสิ” กรงเล็บเหยี่ยวได้โอกาสตบหัวอีกาบ้าง อาหมวยเองก็คิดไม่ต่างกัน ไม่มีทางข้ามไปได้ เว้นเสียแต่.. เธอจะเปิดเผยความลับบางอย่าง “วิน” อาหมวยมองวินเป็นเชิงขอความเห็น “อาหมวยน้อยมีขอเสนออะไรก็ว่ามาเถอะ ไหนๆก็มาถึงนี่กันแล้ว” วินพูดเสียงดัง จนสามโจรสลัดหันมามอง “ว่าไง สาวน้อย” หมีขาวถามยิ้มๆ เขาไม่คิดว่าอาหมวยน้อยจะแก้ปัญหาได้หรอก แต่พูดมาก็ดี “มีใครมีเชือกยาวพอที่จะมัดกับเสาหินนี่” อาหมวยชี้ไปที่เสาหินหักครึ่งที่ด้านหลังพวกเขา “กับเสาหินที่ฝั่งโน้นบ้าง” อาหมวยชี้ไปที่เสาหินในมุมอับที่กรงเล็บเหยี่ยวเพิ่งพูดถึงนั่นแหละ “เชือกน่ะมี แต่น้องหมวยจะทำอะไรหรือ” “ถ้ามีเชือก ก็เอาเชือกมัดกับแท่งหินด้านนี้ให้แน่นเลยค่ะ แล้วหมวยจะเอาเชือกไปผูกที่อีกฝั่งเอง” สามโจรสลัดอ้าปากค้าง จนวินต้องเร่งนั่นแหละกรงเล็บเหยี่ยวจึงจัดการมัดเชือกเข้ากับเสาหิน ก่อนจะส่งปลายเชือกอีกด้านให้หมวย “แน่ใจนะว่าทำได้” อีกาถามย้ำ อาหมวยแค่ยิ้ม ถ้าเธอใช้เวทย์ลมชะลอความเร็วให้คนห้าคนได้ตอนที่ตกจากก้านบัว ทำไมจะพัดตัวเธอคนเดียวไปอีกฝั่งที่ห่างแค่ห้าสิบเมตรไม่ได้ สี่คนที่เหลือได้แต่อ้าปากค้างเมื่อเห็นอาหมวยถือปลายเชือกแล้วกระโดดข้ามไปอีกฝั่งได้อย่างง่ายดายราวกับว่ามันห่างแค่ห้าสิบเซนต์ไม่ใช่ห้าสิบเมตร “อาหมวยน้อยเขาเก่งอยู่เรื่องเดียวแหละฮะ” วินพยายามกลบเกลื่อน ----------------------------- จากคุณ : Deckard - [ 11 เม.ย. 52 20:28:20 ]

ความคิดเห็นที่ 10 บทที่ 20 ทักษะที่เจ๋งที่สุด “ในที่สุด ปาร์ตี้ผีไม่มีญาติของเราก็มาถึงจุดหมายจนได้” อีกาตาเดียวกัปตันเรือผีไม่มีญาติประกาศอย่างภาคภูมิใจ ทันทีที่หมีขาวกระโดดลงบนลานหินเป็นคนสุดท้ายได้อย่างปลอดภัย “เอ่อ ผมว่าเรามีแค่ปาร์ตี้เลือดไม่ใช่หรือฮะ” วินท้วงเบาๆอย่างเกรงใจ “โอ๊ย ผจญภัยมาด้วยกันขนาดนี้แล้วไอ้น้อง มันก็ต้องตั้งชื่อทีมให้เจ๋งๆ ใช่ไหมพวก” กรงเล็บเหยี่ยวหันไปพยักเพยิดกับหมีขาวที่กำลังปัดฝุ่นออกจากตัว “ไปกันเถอะ” หมีขาวไม่ยอมต่อปากต่อคำด้วย แค่เดินผ่านหน้าวินแล้วพูดเบาๆว่า “ถ้านายไม่อยากได้ชื่อทีมที่รับไม่ได้กว่านี้ อย่าไปเถียงเจ้าพวกนี้” วินจึงบรรลุในทันใด หันไปชวนอาหมวย เดินตามหมีขาวทันที เมื่อถึงประตู หมีขาวล้วงเอาเทวรูปออกมาอีกครั้ง ประตูมิติก็เปิดออก ตอนที่พวกเขาเดินผ่านประตูเข้าไป แท่งหินกลางทะเลลาวาก็เริ่มเคลื่อนไหว ลูกไฟพุ่งขึ้นมาจนเต็มท้องฟ้า ลูกไฟส่วนหนึ่งตกลงบนเชือกที่พวกเขาใช้ไต่ข้ามฟากมา มันเผาเชือกกลายเป็นเถ้าถ่านในพริบตา เมื่อผ่านพ้นประตู พวกเขาได้เข้าไปในห้องสมุดสมัยยุโรปยุคกลาง กำแพงทั้งสี่ด้านเป็นชั้นหนังสือสูงเสียดฟ้า มีตำราปกเดินทองนับล้านเล่มจัดไว้อย่างเป็นระเบียบ และที่ตรงหน้าพวกเขามีบรรณารักษ์แก่ๆท่าทางเข้มงวดตรวจสอบหนังสือบนโต๊ะ บรรณารักษ์เงยหน้าจากกองหนังสือมามองพวกเขา แล้วยิ้ม “ในที่สุด ก็มีคนผ่านเข้ามาได้เสียที” “พวกผมก็โล่งใจเหมือนกันแหละลุงที่ผ่านมาได้เสียที นี่ลุงรู้ปล่าว เพื่อเควสนี้ ผมตายไปตั้งสิบกว่าหน” กรงเล็บเหยี่ยวเดินไปนั่งบนโต๊ะหนังสือของคุณลุงบรรณารักษ์แสดงความเป็นตัวของตัวเองเกินเหตุไปนิดนึง “จะพักก่อนหรือจะรับรางวัลเลยล่ะ” คุณลุงบรรณารักษ์ยังยิ้ม “รับเลยสิลุง ผมใจร้อน” กรงเล็บเหยี่ยวตอบ “งั้นก็ต้องเริ่มที่เธอสินะ” คุณลุงคาดการณ์ยิ้มๆ “แน่นอนอยู่แล้ว” “พวกเธอคงรู้อยู่แล้วว่า นี่เป็นแค่ครึ่งทางของภารกิจนี้” คุณลุงหันมาพูดกับทุกคน “ครับ/ค่ะ” “การที่พวกเธอมาได้ครึ่งทาง ทำให้พวกเธอสามารถเลือกเรียนทักษะได้หนึ่งอย่าง ส่วนภารกิจครึ่งหลังก็ขึ้นอยู่กับทักษะที่เลือกเรียน นี่ก็คงรู้แล้วเหมือนกันสินะ” คุณลุงกระแอมเล็กน้อยก่อนจะพูดต่อ “และเพื่อไม่ให้พวกเธอเสียโอกาสดีๆไป เพราะเลือกเรียนทักษะผิด ผมจะเป็นผู้ให้คำปรึกษาก่อนจะตัดสินใจ” คุณลุงมองหน้าพวกเขาทีละคนก่อนจะพูดต่อว่า “การเรียนทักษะเป็นเรื่องส่วนตัว แต่เนื่องจากภารกิจครึ่งหลังจะถือว่าเสร็จสมบรูณ์ได้ก็ต่อเมื่อพวกคุณทุกคนทำตามเงื่อนไขสำเร็จ” คุณลุงหยุดพูดมองไปรอบๆอีกครั้ง ยิ้มอย่างพอใจเมื่อเห็นว่า แม้แต่ไอ้หน้าทะเล้นเมื่อกี๊ยังเปลี่ยนเป็นจริงจังขึ้น “ดังนั้น ผมจำเป็นต้องให้ทั้งกลุ่มรู้ว่า คุณเลือกเรียนทักษะอะไร แต่ผมจะไม่พูดถึงทักษะอื่นที่พวกคุณมีอยู่แล้ว ไม่ให้คำอธิบาย ถ้าคุณไม่ถาม ผมจะบอกแค่ชื่อทักษะที่คุณควรเรียนเท่านั้น เข้าใจไหม” พอทุกคนพยักหน้า ลุงบรรณารักษ์ก็ผายมือไปรอบๆ ทันใดนั้นก็มีเก้าอี้ไม้ผุดขึ้นมาจากพื้นห้าตัวและแท่นไม้เล็กๆอีกหนึ่งแท่นปรากฏขึ้นกลางห้อง คุณลุงบอกให้คนที่ต้องการเรียนทักษะขึ้นไปยืนบนแท่นไม้ ส่วนคนที่เหลือก็นั่งรอที่เก้าอี้ กรงเล็บเหยี่ยวที่กระดี๊กระด๊ากว่าใครมาแต่ต้น เดินไปที่แท่นไม้เป็นคนแรก คนที่เหลือก็ถอยไปนั่งตามคำสั่ง กลุ่มโจรสลัดดูเหมือนจะวางแผนไว้แล้วว่าต้องการเรียนทักษะอะไร วินเองก็มีเป้าหมายแล้ว เหลืออยู่คนเดียวที่มีปัญหา “วิน วินว่าอาเลือกทักษะอะไรดี” อาหมวยกระซิบถาม เธอตัดสินใจไม่ถูก เพราะที่มีอยู่ก็เยอะแล้ว วินเองก็ไม่รู้จะแนะนำยังไง เพราะจนป่านนี้ยังไม่มีโอกาสคุยกับอาหมวยเลยว่า จริงๆแล้วอาหมวยทำอะไรได้บ้าง ก็เลยให้คำแนะนำอย่างที่คิดว่าดีที่สุดไป “อาหมวยก็ถามลุงนั่นก็แล้วกันว่า ทักษะอะไร ที่จะช่วยให้อาหมวยได้อาชีพที่เจ๋งที่สุด” “เอางั้นเหรอ” อาหมวยขมวดคิ้ว วินพยักหน้า โดยไม่รู้เลยว่า ไอ้คำแนะนำอันนี้ทำให้ห้ากิลด์ยักษ์ใหญ่ถึงกับปั่นป่วน ---------------------------------------------------------- ลุงบรรณารักษ์เรียกครอบแก้วลงมาครอบแท่นไม้ และแน่นอนกรงเล็บเหยี่ยวก็ยืนกระสับกระส่ายอยู่ในครอบแก้วนั่นแหละ เมื่อครอบแก้วปิดสนิท ก็มีแสงสีฟ้าแผ่กระจายออกจากจุดสูงสุดของครอบแก้วจนถึงขอบด้านล่าง เวลาผ่านไปสักครู่แสงนี้ก็หายไปพร้อมๆกับครอบแก้ว “ผมต้องการเรียนทักษะที่สามารถหาจุดอ่อนของศัตรู” กรงเล็บเหยี่ยวบอกลุงบรรณารักษ์อย่างมั่นใจ น่าเสียดายคุณลุงกลับส่ายหน้าแล้วบอกว่า “ไม่เหมาะสม” “ทำไม ถึงไม่เหมาะสม” กรงเล็บเหยี่ยวถามอย่างหงุดหงิด “ทักษะวิเคราะห์จุดอ่อน เป็นทักษะระดับสอง การจะใช้จะต้องมีทักษะพื้นฐานอีกสี่ทักษะ คุณยังไม่มีทักษะพื้นฐานแม้แต่อย่างเดียว ถึงให้เรียนไป ก็ไม่ไม่สามารถใช้ได้ และไม่รู้ว่าจะใช้ได้เมื่อไร จึงไม่เหมาะสม” กรงเล็บเหยี่ยวฟังจนหน้าเสีย ความฝันอันสูงสุดได้ล่มสลายไปเสียแล้ว “คุณลุงครับ แล้วทักษะอะไรจึงจะเหมาะสมกับเจ้าเหยี่ยว” หมีขาวช่วยถามให้ “ทักษะกำราบสัตว์เลี้ยง” “หา ทำไมอะ” กรงเล็บเหยี่ยวร้องเสียงหลง “เพราะสัตว์เลี้ยงของคุณ” กรงเล็บเหยี่ยวถึงกับอึ้งเมื่อได้ยิน เขาอุตส่าห์ลืมมันไปแล้วเชียว “ราชายุงเลี้ยงชีวิตด้วยการดูดเลือดเจ้าของทุกสามวัน หากมันฆ่าคุณตอนที่อยู่ที่ทุ่งหญ้าด้านนอกนั่น มันจะเป็นอิสระ แต่เมื่อคุณออกจากทุ่งหญ้านั้นมาแล้ว มันที่เป็นสัตว์เฉพาะถิ่นก็ไม่สามารถเป็นอิสระได้ ดังนั้น หากไม่กำราบมัน สักวันมันจะดูดเลือดคุณจนตาย ยิ่งระดับต่ำลง มันก็ยิ่งไม่เชื่อฟัง พอคุณเกิดใหม่ มันก็ฆ่าคุณไปเรื่อยๆ จนกว่าเลเวลคุณจะเป็นศูนย์ตัวละครถูกทำลาย แล้วมันก็จะตายไปพร้อมกับคุณ” “เฮ้ย ทำไมออกแบบเกมได้โรคจิตขนาดนี้ล่ะ” กรงเล็บเหยี่ยวอุทานอย่างลืมตัว คุณลุงยิ้ม ก่อนจะย้อน “ก็น่าจะพอๆกับคนที่รับยุงมาเป็นสัตว์เลี้ยงนั่นแหละ” “แล้ว ไอ้ทักษะกำราบสัตว์เลี้ยงมันจะช่วยอะไรได้ล่ะเนี่ย” กรงเล็บเหยี่ยวถามด้วยสีหน้าวิตกกังวลเต็มที่ “ทักษะนี้จะช่วยให้ราชายุง เชื่อฟังคุณมากขึ้น แค่ระดับที่หนึง ก็เพิ่มโอกาสที่มันจะทำตามคำสั่งถึงสิบเปอร์เซ็นต์ นั่นหมายความว่า คุณมีโอกาสที่จะสั่งให้มันกินยาเพิ่มพลังชีวิตแทนที่จะดูดเลือดคุณได้สำเร็จสิบเปอร์เซ็นต์ ซึ่งนอกจากจะไม่ต้องเสี่ยงตายแล้ว ยังประหยัดกว่าด้วย” “ตอนมันดูดเลือดนายครั้งก่อน พวกเราเสียยาไปเกือบร้อยขวด เพราะกลัวนายจะตาย เลยรอให้เลืดดลดมากพอๆกับที่ยาเพิ่มพลังชีวิตจะให้ไม่ได้ ถ้าให้มันดูดจากขวดเองก็น่าจะประหยัดกว่าจริงๆแหละ” อีกาช่วยเสริม “แล้วถ้าให้มันกินยาเพิ่มพลังชีวิตระดับสูงที่ขวดเดียวก็เต็มให้จนเต็ม ก็น่าจะประหยัดยิ่งขึ้น เพราะขวดหนึ่งราคาเท่ากับยาระดับต่ำสามสิบขวดเอง” พ่อค้าในอนาคตอย่างวินช่วยหาทางประหยัดเพิ่ม “แต่ ข้า.. ไม่อยากเป็นนักฝึกสัตว์นี่” กรงเล็บเหยี่ยวยังไม่เต็มใจ “แล้วแกคิดว่าพวกข้าจะยอมเสี่ยงตาย คอยอยู่เป็นเพื่อนแกเวลาที่ไอ้ยุงยักษ์นั่นมันดูดเลือดแกทุกครั้งหรือไงหา” อีกาชักอารมณ์เสีย “ถ้าคุณทำภารกิจครึ่งหลังสำเร็จ ได้ค่าทักษะเพิ่มอีกสิบระดับ ก็ไม่ต้องเสี่ยงตายให้มันดูดเลือดอีกต่อไป” คุณลุงบอกข้อดีเพิ่ม ก่อนจะถาม “คุณจะเรียนหรือไม่” กรงเล็บเหยี่ยวถอนหายใจ ก่อนจะตอบในที่สุด “เรียนครับ” ผู้เล่นตะขอกรงเล็บเหยี่ยว ได้ทักษะกำราบสัตว์เลี้ยง ระดับที่หนึ่ง เมื่อสิ้นเสียงประกาศ ลุงบรรณารักษ์ก็มอบภารกิจครึ่งหลังทันที “ผู้เล่นตะขอกรงเล็บเหยี่ยวจงรับภารกิจปลดปล่อยสัตว์” ทันใดนั้น ก็มีกำไลสีแดงปรากฏขึ้น มันลอยไปหาตะขอกรงเล็บเหยี่ยว แล้วก็ผสานเป็นเนื้อเดียวกับกำไลเมนูเกม เห็นเป็นรูปสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัดสีแดงรูปเล็กๆหนึ่งร้อยรูปเรียงเป็นแถวที่ขอบล่างของกำไล “แล้วผมต้องทำอะไรมั่งเนี่ย” “ต้องจับสัตว์เลี้ยงหนึ่งร้อยตัวมาปล่อยที่ทุงหญ้าด้านนอก สัตว์ทั้งหนึ่งร้อยตัว จะเป็นตัวอะไรก็ได้ แต่จะต้องเป็นสัตว์ที่จับมาเอง ห้ามซื้อจากร้านขายสัตว์เลี้ยงหรือได้มาจากผู้เล่นนอกกลุ่ม” กรงเล็บเหยี่ยวพยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินลงจากแท่นไม้ไปอย่างหงอยๆ อย่างน้อยภารกิจก็ไม่ยากมาก ให้คนในปาร์ตี้ช่วยได้ คงจะพอจัดการได้หรอกน่า “เกือบลืม รูปสี่เหลี่ยมข้าวหลามตัดที่เกิดจากกำไลสีแดงแต่ละรูปจะเก็บสัตว์ได้หนึ่งตัว ระหว่างที่ยังไม่ส่งภารกิจ คุณต้องให้อาหารและแบ่งค่าประสบการณ์ให้สัตว์พวกนี้เหมือนพวกมันเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณเอง” พอลุงบรรณารักษ์พูดจบ สามโจรสลัดและวินก็อ้าปากค้าง ปกติทำมาหากินปากเดียวท้องเดียวก็แย่แล้ว นี่เจ้าเหยี่ยวต้องเลี้ยงสัตว์เป็นร้อย ได้กรอบเป็นข้าวเกรียบแน่ไอ้เหยี่ยวเอ๊ย “ใครจะเป็นคนถัดไป” คุณลุงถาม อีกายกมืออย่างกล้าๆกลัวๆ ขนาดทักษะธรรมดาๆอย่างกำราบสัตว์ ภารกิจครึ่งหลังยังโหดขนาดนั้น และของเขาจะเป็นขนาดไหน “ว่าไง” คุณลุงถามหลังจากที่อีกาผ่านกระบวนการตรวจสอบในครอบแก้วไปเรียบร้อยแล้ว “ผมอยากได้ทักษะที่ใช้ในบังคับบัญชาเรือรบ” “ทักษะพื้นฐานมีครบแล้ว” คุณลุงหมายถึงทักษะในการเดินเรือทั่วไป “แต่ระดับยังไม่ถึง ต้องเพิ่มระดับทักษะพื้นฐานให้ถึงเสียก่อนถึงจะเริ่มใช้ได้ จะเรียนหรือไม่” อีกาอ้าปากค้างที่ง่ายเกินคาด “เรียนครับ” ผู้เล่นอีกาตาเดียวได้ทักษะคุมเรือรบระดับที่หนึ่ง แต่เนื่องจากทักษะพื้นฐานยังไม่ถึง จึงไม่สามารถใช้ได้ชั่วคราว เมื่อสิ้นเสียงประกาศ ลุงบรรณารักษ์ก็มอบภารกิจครึ่งหลังเหมือนเดิม “ผู้เล่นอีกาตาเดียวจงรับภารกิจรวบรวมคันศรให้ขันทกุมาร” คราวนี้กำไลของอีกาตาเดียวเป็นสีน้ำเงิน และเมื่อรวมกับกำไลเมนูแล้วมันกลายเป็นลวดลายคันศรเจ็ดคันกระจายอยู่ทั่วกำไล “คันศรเป็นหนึ่งในอาวุธประจำเมืองของทุกเมือง บ้างก็ปรากฏแล้ว บ้างก็ซ่อนตัวอยู่ คุณต้องหาทางที่จะได้มาเอาเอง เนื่องจากคันศรไม่ใช่อาวุธสำหรับผู้เล่นธรรมดา เมื่อคุณได้มามันจะไปฝังตัวในลายคันศรบนกำไล หลังจากฝังตัว ก็ไม่มีใครเรียกมันออกมาใช้ได้อีก เข้าใจนะ” อีกากลืนน้ำลายเอื้อก งานนี้เขาอาจต้องท้ารบมันทุกเมืองเลยหรือนี่ “แล้วจะส่งภารกิจที่ไหน” อีกาเพิ่งนึกได้อีกปัญหา “ขันทกุมารเป็นพี่ชายของพระพิฆเณศวร คุณเอากลับมาคืนที่นี่แหละ เมื่อมีกำไลที่มีศรครบเจ็ดคันเป็นกุญแจ ประตูที่พวกคุณเพิ่งผ่านมาจะเปิดทางให้คุณไปเจอวิหารของขันทกุมารเอง” จากคุณ : Deckard - [ 11 เม.ย. 52 20:32:19 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ต่อไปก็ถึงตาหมีขาว เขาต้องการสร้างเรือ และก็เหมือนอีกา เขามีทักษะพื้นฐานอยู่ครบแล้วแต่ระดับยังไม่ถึง จึงเรียนได้ทันทีแต่ต้องรอให้ทักษะพื้นฐานถึงระดับที่ต้องการเสียก่อนจึงจะใช้ได้ ส่วนภารกิจครึ่งหลังก็คือ เรือที่สร้างต้องไปเยือนเมืองท่าทุกเมืองท่าในทวีปหลัก “ภารกิจนี้เร่งมือหน่อยก็ดีนะ เปลี่ยนแพทช์คราวหน้า จะเปิดให้มีการรบกันทางน้ำ และสัตว์อสูรในทะเลก็จะเก่งขึ้นด้วย” ข้อมูลนี้ทำให้สามโจรสลัดถึงกับอึ้งไป ตอนนี้พวกเขาเท่ากับนำหน้าคนอื่นไปหนึ่งก้าว แต่ถ้าพลาดเปิดเผยความลับให้ใครรู้ ก็อาจกลายเป็นเป้าหมายโจมตีของทุกกิลด์เลยทีเดียว วินเดินขึ้นแท่นไม้เป็นคนถัดไป “ต้องตัวติดกันกับอีกคนสินะ” ลุงบรรณารักษ์พูดหลังจากตรวจสอบข้อมูลเสร็จ “ครับ” “อยากได้ทักษะอะไรล่ะ” “ทักษะที่ทำให้ผมเป็นพ่อค้าที่เจ๋งๆ ได้ไหมครับ” วินบอกสิ่งที่อยากได้ แต่กลับไม่แน่ใจ วินมีทักษะของอาชีพพ่อค้าครบแล้ว ขาดแต่เลื่อนระดับให้ถึงสามสิบเท่านั้น ลุงบรรณารักษ์จึงเสนอทักษะเสริมสายอาชีพให้แทน “คบหากับโจรสลัดแบบนี้ สนใจทักษะลบประวัติไอเทมไหมล่ะ” “หือ” วินไม่เคยได้ยินว่ามีทักษะนี้ “ใช้ทำอะไรหรือครับ แล้วมันเจ๋งยังไง” “เป็นทักษะที่เพิ่งเสริมเข้ามาในแพทช์นี้ ใช้ลบประวัติไอเทมได้ NPC บางกลุ่มหรือผู้เล่นที่ทักษะตรวจสอบสูงพอ จะสามารถตรวจสอบประวัติความเป็นมาของไอเทมแต่ละชิ้นได้ ถ้าคุณลบประวัติไอเทมได้ ก็ไม่มีใครรู้ว่ามันมาจากไหน เป็นทักษะที่จำเป็นของพ่อค้าตลาดมืด” “พ่อค้าตลาดมืด” วินทวนเสียงสูง “ไอ้หนูรีบๆเรียนเลย ถ้านายมีทักษะนี้รับรองโจรสลัดผีไม่มีญาติจะปล่อยของผ่านนายเท่านั้น” อีการีบเชียร์ ในเกมนี้มีทั้งอาชีพโจร ขโมยและแน่นอน โจรสลัด ยิ่งช่วงที่เปิดสงครามก็ฆ่ากันได้ตามสบาย การแย่งชิงไอเทมแทบจะเป็นเรื่องปกติ แต่การได้ครอบครองไอเทมระดับสูงไอเทมของคนอื่นที่ได้มาอย่างไม่ถูกต้องไม่ใช่เรื่องสนุกนัก เพราะถ้าไอเทมระดับสูงพอ มันจะจำเจ้าของได้ คนที่ไม่ใช่เจ้าของไม่มีทางใช้ได้เต็มประสิทธิภาพ จะใช้เองก็ไม่ดี ขายต่อก็ไม่ได้ราคา แถมเจ้าของเดิมยังอาจชวนเพื่อนมาตามล่าเอาของคืน ไม่ต้องคิดเลยการมีพ่อค้าที่ลบประวัติของโจรพวกนี้ได้หมดจดจะทำให้โลกในด้านมืดของเกมนี้คึกคักขึ้นขนาดไหน แต่ด้วยความเป็นเด็ก เจ้าวินคิดแค่ “ต่อไปนี้ก็ เอาของที่อาหมวยสร้างมาขายเยอะแค่ไหน ก็ไม่มีใครสงสัยแล้ว” “เรียนครับ” ภารกิจครึ่งหลังของวินคือการสร้างกิจการและตั้งสาขาให้ครบทุกเมืองใหญ่ในทวีปหลัก “อ้าว งั้นก็เข้ากิลด์ไหนไม่ได้เลยน่ะสิ” กรงเล็บเหยี่ยวอุทาน เมื่อเปิดสงครามกิจการของคนในกิลด์ศัตรูจะถูกทำลายเป็นอย่างแรก และเมื่อคิดถึงภารกิจครึ่งหลังของแต่ละคนแล้ว แทบจะเป็นไปไม่ได้ที่ทำเสร็จก่อนสงครามจะเริ่ม ซึ่งนั่นก็แปลว่าวินมีสังกัดไม่ได้เด็ดขาด “นั่นสิ ว่าจะชวนเข้ากิลด์อยู่เชียว” อีกาช่วยบ่น “แต่ข้าว่า ไม่เข้าก็ดีนะ” หมีขาวเกาคางครุ่นคิด “ทำไมล่ะ” วินเองก็สงสัย “เป็นพ่อค้าตลาดมืด ก็ต้องเข้าได้กับทุกฝ่าย ขืนวินอยู่กิลด์เดียวกับเรา พอเปิดสงคราม ก็ขายของให้กิลด์อื่นไม่ได้ ราคาตกหมด แถมบางทีเราก็อาจจะอยากได้ของในเมืองอื่นที่เขาไม่ยอมขาย ฉะนั้น นายไม่เข้ากิลด์ไหนน่ะดีแล้ว จะได้รวยๆกันทุกคน” ทุกคนพยักหน้าคล้อยตามหมีขาวโดยไม่รู้ตัว ---------------------------------------- FAQ ชวยท่านได้จริงๆ หลงแก้เครื่องหมายคำพูดอยู่นาน เพิ่งรู้ว่า IE ไม่มีปัญหานี้ ขอบคุณทุกคนที่ติดตามค่ะ จากคุณ : Deckard - [ 11 เม.ย. 52 20:36:13 ]

ความคิดเห็นที่ 12 อ้าว แล้วหมวยล่ะ โธ่ อยากรู้ว่าหมวยจะได้เรียนอะไร จากคุณ : scottie - [ 12 เม.ย. 52 01:16:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 วางขายเมื่อไหร่ จะซื้อจ้ะ ... สนุกกว่าหลายๆเรื่องที่พยายามแต่งกันเยอะ และชอบใจมาก ก็ตรงนี้ “เอางั้นเหรอ” อาหมวยขมวดคิ้ว วินพยักหน้า โดยไม่รู้เลยว่า ไอ้คำแนะนำอันนี้ทำให้ห้ากิลด์ยักษ์ใหญ่ถึงกับปั่นป่วน เรื่องที่แต่งโดยมีพล็อตเรื่องเรียบร้อย .. สนุกและดีแน่นอน .. ใช่ไหมครับ จากคุณ : แมวเหมียวพุงป่อง - [ วันเนา (14) 09:09:13 ]

ความคิดเห็นที่ 14 นู๋เพอร์ติดตามมาจากเด็กดีจ้า เหอๆๆ มาเม้นให้ที่พันทิพอีกรอบ ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ แบบว่า คนแต่ง เก่งมากเลย ยกนิ้วโป้งให้ อัพยาวๆๆ นะค่ะ ในเด็กดีอ่ะ แบบว่า รอทุกวันเลย อ่านจบเร็วมากฮับ แล้วก็อารมณ์ค้างได้อย่างมาก จากคุณ : นู๋เพอร์ - [ วันเนา (14) 11:22:00 A:210.203.179.247 X:203.148.164.138 ]