อารมณ์ชั่ววูบ
.....................
ฉันรู้สึกอยากกินเค้ก
ไม่ใช่เค้กอะไรก็ได้หรือร้านไหนก็ได้
ไม่ใช่
สาวรสนิยมสูงอย่างฉันมีความชอบที่เฉพาะเจาะจงกว่านั้น
ฉันอยากเขมือบสตรอเบอร์รี่ชอร์ทเค้กของร้านซันมูแลงซึ่งเป็นตราสินค้า
อีกอันหนึ่งของยามาซากิตั้งอยู่ที่ชั้นสามของห้างสรรพสินค้าอิเซตัน หรือหาก
ต้องการก็ยังมีช็อปเล็กๆให้ซื้อได้อีกที่ชั้นห้าของห้าง
บ้านฉันอยู่ใจกลางเมือง หากจะไปอิเซตันนั้นไม่ยาก แต่ฉันขี้เกียจไปคนเดียว
ทำไมฉันถึงงอแงอย่างนี้นะ ปกติไปไหนมาไหนคนเดียวได้ จู่ๆเกิดจะอยากมี
เพื่อนไปหม่ำเค้กด้วยซะงั้น
(ก็ฉันไม่อยากอ้วนคนเดียวนี่นา)
จะทำอย่างไรดีนี่มันสองทุ่มแล้ว หากจะไปต้องออกจากบ้านเดี๋ยวนี้ไม่เช่นนั้น
จะไม่ทัน ห้างจะปิดเสียก่อน
ฉันลังเล โทรศัพท์หาพี่สาวก็ไปเที่ยวกันหมดรวมทั้งมาม้าฉันด้วย
ปล่อยฉันจนกรอบอยู่กรุงเทพคนเดียว
โทรหาเพื่อนคนหนึ่ง มันก็ทำเสียงเหมือนคนใกล้ตาย บอกว่ามันจะนอน
ไม่กินอะไรทั้งนั้น
โทรหาเพื่อนอีกคนที่เพิ่งหย่ากับสามีและยังเป็นโสด เชื่อว่าขานี้ต้องว่างไป
กับฉันแน่ แต่มันไม่อยากกินเค้ก มันอยากกินเหล้า มันบอกให้ตามไปเจอมัน
ที่ร้านเหล้าตอนสี่ทุ่มก็แล้วกันใกล้บ้านฉันด้วย
ที่จริงก็ถูกของมันนะ หลังสวนอยู่ใกล้บ้านฉันนิดเดียวเอง
แต่ฉันไม่ได้อยากกินเหล้านี่นา แล้วฉันก็ไม่อยากไปนั่งทนดมกลิ่นบุหรี่มันด้วย
(ไม่อย่างนั้นฉันสู้สูบเสียเองไม่ดีกว่าหรือ)
โทรหาเพื่อนอีกคนที่คงเป็นคนสุดท้ายที่จะโทรได้แล้ว มันก็ติดนัดอยู่จริงๆ
นั่นล่ะ ทำไงได้ล่ะคนมันมีเสน่ห์มีสาวหล่อเป็นทั้งแฟนทั้งกิ๊ก เฮ้อ!
บอกตามตรงบางครั้งฉันก็รู้สึกอิจฉาเพื่อน มันไม่ต้องจับเจ่าอยู่กับบ้านเวลาที่
แฟนมันไปกับคนอื่น อือ! อิสระดีจัง บางครั้งการมีแฟนเป็นผู้หญิงด้วยกันมัน
คงดีเหมือนกันนะ ทำไมฉันไม่เคยลองทำบ้างเลยล่ะ
ไร้สาระ หล่อนแต่งงานแล้วนะยะ แล้วหล่อนก็ไม่ได้เป็นเกย์ด้วย
จริงด้วยสิ ฉันไม่ใช่เกย์ซะหน่อย ว่าแต่แล้วทำไมฉันถึงแต่งงานล่ะ
อ้อ! ก็ฉันรักเขาไง ฉันอยากประกาศให้โลกรู้ว่าผู้ชายคนนี้คือสามีฉัน
แล้วทำไมไม่ชวนสามีหล่อนไปกินเค้กเล่ายะ
ไม่ได้หรอก เขาเป็นคนมีเหตุผลไม่ใช้อารมณ์แบบฉัน หากฉันบอกเขาว่าฉัน
อยากหม่ำเค้ก และต้องเป็นเค้กร้านนี้เท่านั้น เขาจะต้องแอบมองหน้าฉันและ
แอบคิดว่าฉันเป็นผู้หญิงเรื่องมาก เอาแต่ใจ ติดหรู น่าเบื่อ
แม้เขาอาจเลือกตามใจฉัน แต่มันจะพาลให้เขาแอบเบื่อที่ฉันชอบทำตัวเรื่อง
มากหรือเปล่า
เอาเป็นว่าฉันรอให้เขาออกไปสังสรรค์กับเพื่อนเขาตามคำยุของฉัน
พอเขาเผลอฉันค่อยย่องออกจากบ้านไปซื้อเค้กกินคนเดียวเงียบๆดีกว่าเนอะ
แต่
ฉันมัวแต่ดูหนังเพลิน กว่าจะขับรถออกจากบ้านก็เกือบสามทุ่มแล้ว
ฉันไปไม่ทันห้างอิเซตันปิดแน่ เกิดห้างปิดสามทุ่มฉันก็ไปเก้อน่ะสิ
ทำอย่างไรดีล่ะ
อืม! คุ้นๆว่าร้านยามาซากิที่เซ็นทรัลแถวบ้านปรับปรุงใหม่เป็น
แบรนด์แซงค์เอตวลซึ่งเป็นร้านที่มีสตรอเบอร์รี่ชอร์ทเค้กขายด้วยนี่นา
แต่เขาวางขายเค้กชนิดนี้เป็นก้อนคือต้องเลือกระหว่างจะซื้อแบบหนึ่งปอนด์
หรือสองปอนด์ไปเลย ไม่แบ่งขายเป็นชิ้น
ไม่ยุติธรรมเลย ก็ฉันอยากหม่ำแค่ชิ้นเดียวเองนี่นา ทำไมอะไรๆมันไม่เป็น
ดั่งใจฉันเอาเสียเลยนะ
งั้นก็เลือกเอา จะเสี่ยงขับรถไปอิเซตันหรือว่าจะยอมขับไปฝั่งตรงข้ามใกล้ๆ
บ้านนี่
เค้กหนึ่งชิ้นที่อิเซตันราคาเก้าสิบห้าหรือหนึ่งร้อยสิบบาทจำไม่ได้แน่แล้ว
แต่หากซื้อทั้งก้อนที่เซ็นทรัลขนาดหนึ่งปอนด์ขายเจ็ดร้อยบาท
ขนาดสองปอนด์ขายหนึ่งพันบาท
กินแล้วจะขึ้นสวรรค์ไหมน่ะ
ในที่สุดความมักง่ายก็เป็นฝ่ายได้ชัยชนะ ฉันตัดสินใจขับเข้าเซ็นทรัล
และตรงไปยังร้านขายเค้ก
จิ้มนิ้วเอาสตรอเบอร์รี่ช็อทเค้กขนาดสองปอนด์มา ก็มันคุ้มกว่าเห็นๆนี่นา
พนักงานเอ๋ออยู่พักใหญ่กว่าจะจัดเค้กใส่กล่องคิดเงินและส่งให้ฉันได้อย่าง
เรียบร้อย
เมื่อกลับมาถึงบ้านฉันแกะเค้กออกมาและพบความผิดหวัง เขาทำไว้หลายวัน
แล้วจนแถบพลาสติกที่หุ้มขอบเค้กไว้เกาะกับตัวเค้กแน่น พอลอกออกก็ดึง
เอาครีมหลุดมาด้วยทั้งแถบจนหมดสวย
พอฉันตัดเค้กพร้อมกับชงกาแฟขมๆมานั่งกินด้วยกันหนึ่งชิ้นฉันก็รู้สึกผิดหวัง
รอบสอง
ทำไมมันถึงหวานจนเลี่ยนถึงเพียงนี้ ขนาดกินกับกาแฟดำปิ๊ดปี๋อย่างนี้แล้วนะ
จำได้ว่าเมื่อก่อนเวลากินเค้กชนิดนี้ที่ร้านซันมูแลงมันอร่อยกำลังดีไม่หวาน
เจี๊ยบชวนอ้วกแบบนี้เลย
ฉันกล้ำกลืนได้เพียงแค่ครึ่งชิ้นเล็กๆที่ตัดแบ่งมาแล้วก็ต้องทิ้ง
นั่งมองเค้กที่เหลืออยู่อีกทั้งก้อน ฉันจะทำอย่างไรกับมันดี เงินตั้งหนึ่งพันบาท
หายไปกับเค้กที่หวานจนเลี่ยนก้อนนี้
เฮ้อ! ไม่น่าเลย
อารมณ์ชั่ววูบแท้ๆ
..............................
บ่นไว้เมื่อวันเสาร์ที่ 11 เมษายน 2009
จำไม่ได้เหมือนกันว่าเป็นปีอะไร ปีวัวหรือปีหนูกันละนี่
อ้อ! ไม่ใช่สิปีเสือต่างหากหรือว่าปีวัว เอาเป็นว่าปี 2009 แล้วกันนะ
แก้ไขเมื่อ 12 เม.ย. 52 12:04:52
แก้ไขเมื่อ 11 เม.ย. 52 23:27:18
จากคุณ :
หมูอมโรค 
- [
11 เม.ย. 52 22:37:47
]
อารมณ์ชั่ววูบ (เรื่องเล่าไม่มีสาระ)
