เรื่องสั้น

ความคิดคำนึง

เพทาย

ภาพถ่ายของเธอที่เขาเห็นเมื่อกี้นี้ ไม่ได้ผิดเพี้ยนไปจากภาพที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์ของเขาแม้แต่น้อย คิ้วอย่างนั้น ตาอย่างนั้น จมูกอย่างนั้น ปากที่ยิ้มหวานอย่างนั้น ไม่ได้ต่างกันเลย

เธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของเพื่อนที่สนิทที่สุดของเขา

เธอเป็นลูกสาวของป้าที่เขาอาศัยกินข้าวเช้าเย็นอยู่ทุกวัน โดยช่วยค่าใช้จ่ายเพียงเล็กน้อย

เธอเป็นคนสวยกว่าหญิงสาวในวัยเดียวกันอีกหลายคนในซอยที่เขาอยู่

แต่เธอเป็นหญิงสาวสวยที่สุดสำหรับเขา

......................................เพราะเขารักเธอ

รักมาตั้งแต่เขายังเรียนชั้นมัธยม

และเธออยู่ชั้นประถม

ชีวิตของเธอมีอะไรเหมือนเขาอยู่หลายอย่าง

เธอเรียนหนังสือแค่จบประถมปลาย

เขาก็เรียนไม่จบชั้นมัธยมปลาย

เธอเรียนช่างตัดเสื้อและเสริมสวยที่ร้านมีชื่อเสียงแถวเฉลิมกรุง

เขาไปเรียนกวดวิชาหรือที่สมัยนี้เรียกว่าการศึกษานอกโรงเรียนที่วัดสุทัศน์

เขาไปรอรับเธอทุกเย็น เพื่อกลับบ้านมากินข้าวพร้อมกัน

..................................เพราะเขารักเธอ

และชีวิตของเธอก็ไม่เหมือนชีวิตของเขาอยู่หลายอย่าง

เธอเรียนจบหลักสูตรของสถาบันตัดเสื้อเสริมสวยนั้น

เขาเรียนไปเรื่อยไม่จบหลักสูตรมัธยมปลายสักที

เมื่อเขาไม่ต้องไปคอยรับเธอ เขาก็ได้งานทำ เป็นกรรมกรใช้แรงงาน

ส่วนเธอไปเป็นลูกจ้างร้านตัดเสื้อ คนละทิศกับที่เขาทำงาน

เขายังพยายามที่จะไปรับเธอ

แต่เมื่องานของเขาเลิกเย็น ร้านที่เธอทำงานยังไม่เลิก

เมื่อร้านที่เธอทำงานเลิกเขาก็เมาอยู่ในตลาดแถวนั้นเสียแล้ว

เขากินเหล้าทุกครั้งที่ไม่พบหน้าเธอ

เมื่อไม่ได้กินข้าวพร้อมกับเธอ จึงไม่มีเวลาพบปะพูดคุยกับเธอ

แต่เธอก็ยังทักทายและยิ้มให้เขา ด้วยใบหน้าอ่อนหวานที่ติดตาเขาไปจนยามหลับ

เหมือนในภาพนั้น

แม้เธอจะคอยห้ามไม่ให้เขากินเหล้า เขาก็ไม่เคยโกรธ

.................................เพราะเขารักเธอ

เขาพยายามที่จะสร้างความสัมพันธ์ให้ใกล้ชิดกับเธอมากขึ้น

เพื่อจะได้บอกเธอถึงความรักในใจของเขา

เขาเพียรพยายามอยู่เป็นแรมปี

แล้วเขาก็ได้รับรู้ด้วยความเจ็บปวดว่า

...................................เธอไม่ได้รัก
เขา

เพราะเธอส่งบัตรเชิญแต่งงาน ระหว่างเธอกับชายคนหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นหน้า

เขากินเหล้ามากขึ้นจนกลายเป็นไอ้ขี้เมาหยำเป

และไม่ได้พบหน้าเธออีกเลย เพราะเธอไปอยู่บ้านของสามีที่เป็นเสมียนธนาคาร

แต่เขาก็ติดตามข่าวของเธอกับสามีโดยไม่โกรธแค้น

เขาทราบว่าเธอมีลูกชายคนเดียว

สามีก็มีความก้าวหน้าในชีวิตการงาน เลื่อนตำแหน่งสูงขึ้นในธนาคารของเขา

จนเป็นถึงผู้จัดการสาขาแห่งหนึ่ง

เขาพลอยยินดีด้วย กับข่าวดีของเธอทุกครั้ง แม้เธอจะไม่มีโอกาสได้รู้เลยก็ตาม

................................เพราะเขายังรักเธอไม่เสื่อมคลาย

แม้ภาพถ่ายของเธอที่อยู่ในกระเป๋าสตางค์ของเขา จะเก่าคร่ำคร่าลง

ไม่สวยงามเหมือนภาพที่เขาเห็นเมื่อตอนเข้ามา

เขาคงเก็บความรู้สึกดีดีที่มีต่อเธอไว้อย่างทะนุถนอม

ตลอดเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมา

เขายังคงมีชีวิตที่โดดเดี่ยวเดียวดาย

แม้ว่าเขาจะพบผู้หญิงที่ถูกใจอีกหลายคน

แต่ไม่มีคนใดรักเขาเลย

เสียงกริ่งดังกังวานขึ้น...................

เขาจึงสะดุ้งตื่นจากความคิดคำนึง

และลุกขึ้นเดินตามผู้คนชายหญิงที่เดินไปข้างหน้า

................................................................

เขาถอดแว่นตาสีดำเข้มที่สวมใส่มาตั้งแต่หนุ่มออก

เมื่อขึ้นบันไดเมรุไปยืนตรงหน้าหีบลายทองสวยงาม

ใช้สายตาข้างขวาที่ยังดีอยู่เพ่งมองภาพของหญิงสาวที่ตั้งอยู่เคียงข้าง

เธอยังคงยิ้มอย่างอ่อนหวาน ที่ติดตาตรึงใจเขามาชั่วชีวิต

เขาจำได้ ภาพขนาดสามนิ้วที่อยู่ในกระเป๋าของเขา มีลายมือระดับเด็ก ป.๔ ว่า

ฝากไว้ให้ดูยามคิดถึง

แต่ใต้ภาพขนาด ๒๔ นิ้วตรงหน้า มีหนังสือเขียนไว้ด้านล่างว่า

.................ชาตะ ๑ กันยายน ๒๔๗๕....................

.................มรณะ ๑ กันยายน ๒๕๔๗....................


#############

จากคุณ : เจียวต้าย - [ 12 เม.ย. 52 07:38:15 ]