ความคิดเห็นที่ 1 เนื่องด้วยพระสนมลี่มิได้ทราบความนัยของเรื่องนี้ เมื่อเผชิญหน้ากับบุคคลหลักแหลมเหนือธรรมดาเช่นฉูเป่ยเจี๋ย จึงสามารถแสดงความจริงใจออกไปให้ประจักษ์ หลอกล่อฉูเป่ยเจี๋ยเข้าสู่กับดักได้สำเร็จ หากไม่ใช่ด้วยแผนการซ้อนแผนการหลายชั้นเช่นนี้ ทั้งยังเกี่ยวพันถึงการสืบต่อของสายเลือดราชวงศ์ตงหลิน มีหรือจะสามารถทำให้ฉูเป่ยเจี๋ยที่ร้อนใจอยากจะรีบกลับไปพบป๋ายพิงถิงโดยเร็วยอมรั้งอยู่ในวังหลวงได้ แต่ทว่าทารกในครรภ์ของพระสนมลี่ก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขอันสำคัญยิ่งของต้าหวางจริงๆ หากทารกในครรภ์เกิดเหตุผิดคาดใดขึ้นเพราะความตื่นตระหนกของพระสนมลี่ในครั้งนี้ อย่างนั้นจะทำเช่นไรดีเล่า? “ครรภ์ไม่เสถียรหรือเพคะ? ต้าหวางอย่าได้ร้อนใจไปเลย เด็กคนนี้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของต้าหวาง จะต้องได้รับการปกป้องคุ้มครองจากเหล่าบรรพบุรุษอย่างแน่นอนเพคะ เฉินเชี่ยจะไปดูเดี๋ยวนี้ล่ะเพคะ......” เสียงฝีเท้าดังสับสนตัดบทคำกล่าวของหวางโฮ่วก่อนจะทันได้เอ่ยจบ “ต..ต..ต......ต้าหวาง!” นางกำนัลสาวรุ่นผู้ติดตามรับใช้ข้างกายของพระสนมลี่วิ่งโซซัดโซเซเข้ามาในตำหนักบรรทม คุกเข่าโครมลงกับพื้น หอบหายใจจนตัวโยน ร้องกราบทูลเสียงดังลั่น “พระสนมลี่ปวดครรภ์แล้วเพคะ เหนียงเนี่ยงกำลังจะคลอดแล้วเพคะ!” หวางโฮ่วตะลึงลาน ก้าวพรวดเข้าไปยืนค้ำศีรษะนางกำนัลผู้นั้นพลางถามอย่างร้อนใจ “ทำไมถึงเร็วเพียงนี้เล่า? ครั้งก่อนหมอหลวงตรวจชีพจรดู มิใช่บอกว่ายังอีก 7-8 วันหรอกรึ?” นางกำนัลเหลือบมองหวางโฮ่ว เมื่อนึกถึงว่าเจ้านายของตนไม่แน่ว่าอาจจะถูกผู้เป็นใหญ่แห่งตำหนักในนางนี้นี่เองทำร้าย ก็ก้มหน้าลงกล่าวเบาๆอย่างขลาดกลัว “หนูปี้ไม่ทราบเช่นกันเพคะ เหนียงเนี่ยงนั่งอยู่ในตำหนักอยู่ดีๆ ก็ร้องบอกขึ้นมาอย่างปุบปับว่าปวดท้อง แล้วลงไปนอนกลิ้งอยู่กับพื้น ทำเอาพวกหนูปี้มือไม้ปั่นป่วนไม่ทราบจะทำอย่างไรดีกันไปหมดเพคะ” หวางโฮ่วมิได้สนิทสนมเอ็นดูอะไรพระสนมลี่นัก แต่ทารกในครรภ์ของพระสนมลี่กลับสำคัญอย่างยิ่ง สวามีของนางทั้งปรีชาสามารถและมีเมตตา จะให้ไร้ทายาทได้อย่างไร? ด้วยเหตุนี้เมื่อได้ยินนางกำนัลกล่าวเช่นนี้ หวางโฮ่วจึงร้อนใจจนลนลานอย่างแท้จริง ตวาดถามว่า “หมอหลวงเล่า? หมอหลวงมาแล้วหรือไม่?” “ส...ส่งคนไปเชิญแล้วเพคะ” นางกำนัลตะกุกตะกัก “ต้าหวางเพคะ!” หวางโฮ่วหันไปมองสวามี นัยน์ตาตงหลินหวางทอประกายตื่นเต้นกังวลเช่นกัน กุมมือของหวางโฮ่วเอาไว้ ปลอบโยนว่า “หวางโฮ่วอย่าได้ร้อนใจไปเลย พระสนมลี่สุขภาพแข็งแรงมาโดยตลอด อย่าว่าแต่คลอดก่อนกำหนดแค่ 7-8 วันไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรสักนิด” กล่าวจบตงหลินหวางก็จูงมือหวางโฮ่วรีบร้อนตรงไปยังตำหนักของพระสนมลี่ <>::<>::<> นอกตำหนักของพระสนมลี่เวลานี้มีนางกำนัลยืนอยู่เต็มไปหมด นางกำนัลอาวุโสผู้รับผิดชอบการทำคลอดเหล่าเหนียงเนี่ยงภายในตำหนักในโดยเฉพาะจำนวนไม่กี่คนเดินเข้าออกประตูตำหนักกันขวักไขว่ “น้ำร้อน! รีบส่งน้ำร้อนเข้ามาเร็วเข้า!” “ผ้าขาวสะอาดๆ!” “น้ำโสมแก่! ยกน้ำโสมแก่เข้ามา!” ผู้ที่เข้าไปในตำหนักมีไม่ขาดสาย “โอ๊ย! โอ๊ย! ไม่เอาแล้ว! โอ๊ยยย...ต้าหวางเพคะ!......” เสียงกรีดร้องของพระสนมลี่ดังขึ้นทุกขณะ คละเคล้าอยู่ในเสียงออกคำสั่งสารพัดคำสั่งด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกของเหล่านางกำนัลอาวุโส ฉูเป่ยเจี๋ยรักษาคำพูดอย่างเคร่งครัด ถือกระบี่ยืนอยู่ที่นอกตำหนัก รอให้ทารกคลอดออกมา ครั้นเห็นตงหลินหวางและหวางโฮ่วมาเยือนด้วยตัวเอง ชายหนุ่มก็โค้งกายเล็กน้อย “เสด็จพี่  พระเชษฐนี” ตงหลินหวางนำขบวนผู้คนเร่งเดินมาถึงหน้าประตูตำหนัก แล้วเรียกหมอหลวงมาหา “สถานการณ์เป็นอย่างไร?” “ต้าหวาง ไม่กี่วันมานี้พระสนมลี่ทานอะไรไม่ค่อยได้ ทั้งยังนอนไม่หลับทั้งคืน จนกระทบกระเทือนครรภ์พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงกราบทูลด้วยเหงื่อที่ไหลชุ่มใบหน้า “เกรงว่าจะคลอดก่อนกำหนด” “โอ๊ยยยย! ข้าปวด!” เสียงกรีดร้องของพระสนมลี่ดังมาอีกครั้ง หมอหลวงรีบเดินแกมวิ่งกลับเข้าไปในตำหนัก ตงหลินหวางยืนอยู่ที่นอกประตู กล่าวเสียงดังก้อง “อ้ายเฟย(๕)อย่าได้ตื่นตระหนก กั่วเหรินอยู่ที่นี่ หมอหลวงบอกแล้วว่าทารกปลอดภัยดี อีกไม่ช้าก็จะไม่เป็นไรแล้ว” พระสนมลี่กรีดร้องติดต่อกันอีกหลายครั้ง ไม่ทราบเช่นกันว่าได้ยินคำปลอบโยนของตงหลินหวางหรือไม่ “ต้าหวาง แล้วนี่จะทำอย่างไรกันดีเพคะ?” หวางโฮ่วเอ่ยเบาๆ ความร้อนรนจนปิดไม่อยู่ในดวงตาเผยออกมาให้เห็นอยู่รำไร นางใช้พระสนมลี่วางกับดัก โดยที่นึกไม่ถึงแม้แต่น้อยว่าจะส่งผลกระทบกระเทือนถึงครรภ์ หากเลือดเนื้อเชื้อไขของต้าหวางเกิดเป็นอะไรขึ้นมาละก็ นางคงได้แต่ใช้ความตายมาขอขมาต่อฟ้าดินเท่านั้น ฉูเป่ยเจี๋ยยืนมองสีหน้าของตงหลินหวางและหวางโฮ่วอยู่ด้านข้าง นัยน์ตาวาบประกายระแวงสงสัย แม้จะร้อนใจ หวางโฮ่วก็หาได้เผลอสติไปโดยสิ้นเชิง นางมองเห็นจากหางตาว่าสายตาของฉูเป่ยเจี๋ยดูผิดปกติ ก็ลอบร้องในใจว่าไม่ได้การเสียแล้ว ตงหลินหวางเองก็มองเห็นเช่นกัน จึงสบตากับหวางโฮ่ว ต่างมองเห็นประกายกังวลภายในใจของอีกฝ่าย เดิมทีคิดว่ากว่าพระสนมลี่จะคลอด ก็ยังอีก 7-8 วัน มากพอที่จะถ่วงเวลาฉูเป่ยเจี๋ยให้อยู่ในวังหลวงจนกว่าป๋ายพิงถิงจะตกอยู่ในมือของเหอเสีย เพื่อจะได้รับประกันได้ว่ากองทัพศัตรูที่ชายแดนจะถอยทัพกลับไปอย่างแน่นอน พระสนมลี่มาถึงกำหนดคลอดเสียแล้วเช่นนี้ เวลาที่จะถ่วงฉูเป่ยเจี๋ยเอาไว้ได้ก็หดสั้นลงอย่างมาก อย่าว่าแต่ฉูเป่ยเจี๋ยยังเป็นยอดแม่ทัพที่ฉลาดหลักแหลมอย่างยิ่ง เมื่อความระแวงเกิดขึ้นแล้ว ไม่ว่าจะเป็นกับดักลวงที่ดีเลิศเพียงใดก็ต้องถูกมองทะลุเห็นรอยพิรุธไปเสียทุกด่านจนได้ หวางโฮ่วฝืนบังคับตัวเองให้สงบใจลง เรื่องดำเนินมาถึงขั้นนี้แล้ว นางไม่อาจมัวห่วงพะวงมากความในเรื่องนั้นได้อีก เวลานี้เรื่องรักษาทารกเอาไว้ให้ได้สำคัญมากที่สุด หวางโฮ่วเม้มปากยืนเคียงข้างตงหลินหวางรอคอยฟังข่าวอยู่ที่ด้านนอกประตูตำหนัก <>::<>::<> ในป่าบนภูเขาไม่ไกลออกไปนัก นกที่นอนหลับอยู่พากันแตกตื่นบินหนี พิงถิงลืมตาตื่นขึ้นทันที ลุกขึ้นนั่งบนเตียง จันทร์เสี้ยวแขวนประดับอยู่กลางฟ้า รัศมีสีเหลืองอ่อนสาดส่องจนมองเห็นชั้นหิมะเบาบางบนพื้นดินอย่างแจ่มชัด ส่วนดวงดาวได้เร้นกายไปหลบซ่อนยังที่ซึ่งมองไม่เห็น หลายวันมานี้จุ้ยจวี๋ได้เข้ามานอนเป็นเพื่อนพิงถิงอยู่ในห้อง ครั้นเห็นพิงถิงลุกขึ้นนั่ง ก็เอ่ยเรียกเบาๆพลางขยี้ตา “กูเหนี่ยง?” เลือกหยิบเสื้อนวมมาคลุมไหล่ ลงจากเตียงเดินเข้าไปหา “กระหายน้ำหรือเจ้าคะ?” พิงถิงส่ายหน้า ดวงหน้าภายใต้แสงจันทร์ดูหมดจดงามสง่า ทว่ากลับครอบคลุมด้วยประกายกังวลอยู่จางๆ “นกที่นอนหลับอยู่แตกตื่นบินหนี บนเขาฟากตรงข้ามมีคน” จุ้ยจวี๋หันไปมองแนวป่าบนภูเขาที่นอกหน้าต่าง ความมืดของวิกาลทำให้มองเห็นอะไรไม่ได้ละเอียดนัก มีก็แต่ความเงียบสงัด ดุจดังสัตว์ร้ายขนาดยักษ์ที่กำลังนอนหลับ “น่าจะเป็นคนตัดฟืนกระมัง?” “เวลาแบบนี้ คนตัดฟืนจะขึ้นเขาไปทำไมกัน? ป่ามืดสนิท กลางหิมะขาวโพลนพวกสัตว์ร้ายต่างก็หิวโซกันทั้งนั้น ถ้าจะไปก็ควรไปตอนที่ฟ้าใกล้จะสาง” พิงถิงหลุบตาลง เม้มริมฝีปากเบาๆ ครู่หนึ่งให้หลังจึงค่อยๆช้อนตาขึ้น กล่าวกับจุ้ยจวี๋ว่า “ไปตามม่อหรานมา” จุ้ยจวี๋เอ่ยรับ แหวกเปิดม่านประตูร้องเรียกต้าเหนียงที่เฝ้ายามอยู่ด้านนอก บอกให้นางไปตามม่อหรานมา ม่อหรานมาถึงครู่สั้นๆให้หลัง โดยสวมชุดรัดกุมเรียบร้อย ไม่มีร่องรอยสะเปะสะปะยุ่งเหยิงแม้แต่น้อย ไม่เหมือนคนที่ถูกปลุกให้ลุกจากเตียงอย่างกะทันหัน หลังจากก้าวเข้ามาในห้อง และเห็นว่าพิงถิงยังคงนั่งลืมตาพิงพนักหัวเตียง ก็ถามว่า “ป๋ายกูเหนี่ยงมีธุระใดหรือขอรับ?” “ดึกป่านนี้แล้ว เจ้ายังไม่นอนอีกหรือ?” หญิงสาวพิจารณามองอีกฝ่าย “เกิดเรื่องใดขึ้นใช่หรือไม่?” “ข้ารับผิดชอบหน้าที่เฝ้าคุ้มกัน ปกติเวลานี้ของทุกคืนจะต้องออกลาดตระเวนตรวจตราขอรับ เมื่อกี้อยู่ๆฝูงนกที่กำลังนอนหลับในป่าของภูเขาฟากตรงข้ามก็พากันตกใจบินหนี ข้าจึงกำชับให้องครักษ์ลองไปตรวจสอบดู น่าจะไม่มีเรื่องใหญ่อะไรดอกขอรับ แต่ก็ระวังเอาไว้ก่อนเป็นดี” ม่อหรานเอ่ยตอบ ก่อนจะพลันทำหน้าว่าเข้าใจแล้ว “ป๋ายกูเหนี่ยงถูกนกพวกนั้นปลุกตื่นหรือขอรับ?” เมื่อได้ยินม่อหรานบอกว่าส่งคนไปตรวจสอบดูแล้ว พิงถิงก็ค่อยเบาใจลงเล็กน้อย พยักหน้าพลางเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “อย่างไรข้าก็เคยติดตามกองทัพมาก่อน ในคืนอันเงียบสงัดอยู่ๆฝูงนกที่นอนหลับก็ตกใจบินหนี ปกติจะเป็นลางบอกเหตุว่าศัตรูกำลังแฝงกายเข้ามาใกล้” ม่อหรานคลี่ยิ้ม แล้วพยักหน้า “ถูกแล้วขอรับ อยู่ในกองทัพนานวันเข้า ได้ยินเสียงนกบินก็จะตื่นตัวระแวงภัยขึ้นมาทันที แต่ป๋ายกูเหนี่ยงไม่ต้องกังวลดอกขอรับ เพราะทางด้านนี้มีข้ากับเหล่าองครักษ์ช่วยดูแลให้อยู่แล้ว ดึกสงัดลมหนาวนัก กูเหนี่ยงรีบเข้านอนจะดีกว่าขอรับ” ชายหนุ่มยังมีธุระบางเรื่องต้องสะสาง จึงเอ่ยปลอบไป 2-3 คำ แล้วขอตัวจากไป จุ้ยจวี๋เอามือปิดปากหาวหวอด พูดอย่างเกียจคร้าน “กูเหนี่ยงก็ได้ยินที่ม่อหรานพูดแล้วนี่เจ้าคะ ไม่จำเป็นต้องกังวล ม่อหรานยังตื่นเต้นระแวดระวังยิ่งกว่ากูเหนี่ยงเสียอีก ลมนี้หนาวจริงๆ ปิดหน้าต่างดีไหมเจ้าคะ?” พิงถิงนอนหลับไม่ลึกอยู่แล้ว เมื่อถูกปลุกขึ้นมาชุลมุนไปพักหนึ่งเช่นนี้ ก็ตาค้างไม่รู้สึกง่วงนอนอีก นัยน์ตาทั้งสองทอประกายแจ่มใส มีหรือจะยอมนอนต่อ เอ่ยตอบยิ้มๆ “ดวงจันทร์ในฤดูหนาวนี่แหละงามที่สุดละ ส่องจนพื้นหิมะสะท้อนแสงเป็นประกายเชียว ถึงอย่างไรตัวก็ห่มผ้าอยู่แล้ว ไม่หนาวหรอกน่า” จุ้ยจวี๋จ้องมองนาง ทราบดีว่าไม่มีทางเกลี้ยกล่อมให้นางนอนได้สำเร็จเป็นแน่ จึงถอนหายใจอย่างจนปัญญา ส่ายศีรษะกล่าวว่า “ทั้งที่ออกจะเป็นคนเฉลียวฉลาดอ่อนโยนแท้ๆ เหตุใดบางทีถึงทำตัวอย่างกับเด็กๆได้หนอ?” จบคำก็เลิกผ้าห่มขึ้นมุดเข้าไปนอนเบียดกับพิงถิง โผล่แต่ศีรษะออกมามองจันทร์ “หวางเยี่ยน่าจะกลับมาได้แล้วกระมัง?” พิงถิงเอ่ยเบาๆ นัยน์ตาที่มองจันทร์เปล่งประกายหวานละมุน จากคุณ : Linmou - [ 12 เม.ย. 52 13:49:21 ]

ความคิดเห็นที่ 2 จุ้ยจวี๋หัวเราะคิกออกมาเบาๆ จุปากกล่าวว่า “ข้ากำลังนึกเดาอยู่เชียวว่าในใจของท่านจะต้องกำลังนึกถึงคำนี้อยู่ ไหนเลยจะคาดว่าไม่แค่คิดอยู่ในใจเท่านั้น แต่ยังพูดออกมาอีกด้วย” หญิงสาวพูดกลั้วหัวเราะพลางคว้าข้อมือของพิงถิงที่ใต้ผ้าห่ม ตรวจชีพจรอยู่ครู่หนึ่งก็ปล่อยมือ หุบยิ้มกล่าวว่า “เห็นได้ชัดว่า ‘รัก’ ทำให้คนพลั้งพลาด หวางเยี่ยเป็นบุคคลที่เก่งกาจเลิศล้ำเพียงใด ส่วนท่านก็เป็นคนเปรื่องปราดสง่างามไม่คร่ำครึแม้แต่น้อย พอมาเจอกับคำว่า ‘รัก’ ก็กลายเป็นคนคิดมากไปทั้งคู่ ทำเอาคนรอบข้างต่างต้องทอดถอนกันไปเปล่าๆปลี้ๆโดยแท้” จบคำก็ถอนหายใจเบาๆ พิงถิงหันหน้ามานิ่งมองคนพูดอย่างเพ่งพินิจอยู่ชั่วครู่ “ตอนนี้เชิญเจ้าหัวเราะเยาะข้าไปเถอะ คำนี้น่ะ มีแต่คนที่เจอเข้ากับตัวเองเท่านั้นที่จะรู้รสชาติของมัน” เบือนหน้ากลับไปยังนอกหน้าต่าง ความสนใจถูกจันทร์เสี้ยวสีเหลืองสุกสว่างกระตุ้นขึ้นมาอีกครั้ง กล่าวอย่างพึงพอใจ “เป็นดวงจันทร์ที่งามจริงๆ หากนั่งดีดพิณบนพื้นหิมะ เสียงพิณผสานกับแสงจันทร์ ไม่ทราบจะงดงามมากเพียงใด” จุ้ยจวี๋เอ่ยขัดขึ้นทันที “เลิกคิดเลยเชียวนะเจ้าคะ อากาศหนาวออกอย่างนี้ ยังคิดจะนั่งดีดพิณกลางพื้นหิมะอีก ไม่รู้จักคิดถึงร่างกายของตัวเองเสียบ้างเลย อุตส่าห์บำรุงจนดีขึ้นมาหน่อยแล้วเชียว นี่ยังคิดจะไปเหยียบย่ำให้มันแย่ลงอีกหรือเจ้าคะ?” พิงถิงทราบดีว่าที่อีกฝ่ายพูดมามีเหตุผล จึงไม่เอ่ยอะไรอีก แม้ดีดพิณใต้แสงจันทร์จะสุนทรีย์ แต่เมื่อขาดซึ่งผู้รู้สำเนียง อย่างไรก็ไม่อาจที่จะสมบูรณ์พร้อมไปได้ นิ่งมองหิมะขาวสะอาดทั่วพื้นดินอย่างเงียบงัน แล้วพลันหวนนึกถึงเมื่อปีก่อนตอนอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลฮัว ฉูเป่ยเจี๋ยได้มาเยือนเพราะชื่นชมในเสียงพิณ ขอให้ดีดหนึ่งเพลง แล้วยังขอฟังเพิ่มอีกหนึ่งเพลง ตัวนางในตอนนั้นไม่ได้ทราบฐานะของฉูเป่ยเจี๋ย แต่กลับคาดเดาได้แล้วว่าเขาใช้นามปลอม จึงจงใจพูดให้เขาต้องกระอักกระอ่วนว่า “คุณชายมาเพื่อฟังเพลง มีข้อร้องขอต่อข้า จึงควรที่จะแสดงความจริงใจด้วยการบอกชื่อจริงออกมา” ฉูเป่ยเจี๋ยกลับย้อนถามว่า “หรือคุณหนูไม่ได้มีข้อร้องขอต่อข้า?” “ข้าร้องขอสิ่งใดหรือ?” “สิ่งที่คุณหนูร้องขอ คือ ‘ผู้รู้สำเนียง’ อย่างไรเล่า” จำได้ว่าเสียงหัวเราะของเขาทุ้มต่ำน่าฟัง น้ำเสียงเปี่ยมไปด้วยความเชื่อมั่นและหนักแน่นเยือกเย็น เยือกเย็นเสียจนราวกับเป็นบุรุษผู้ซึ่งไม่มีเรื่องใดในโลกนี้สามารถทำให้เขาขมวดคิ้วอย่างกลัดกลุ้มได้ เมื่อมาย้อนนึกในตอนนี้ จึงค่อยทราบว่าทุกอิริยาบถความเคลื่อนไหวในวันนั้นของฉูเป่ยเจี๋ย ไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจำของนางเลยแม้แต่เศษเสี้ยว หรือก็คือทุกเวลานาทีที่ได้อยู่ด้วยกันกับเขาล้วนปรากฏอยู่ในห้วงคำนึงอย่างแจ่มชัด ไม่เคยแม้แต่จะลืมเลือน ที่คิดไม่ถึงคือ...เขาและนางจะยังคงมีวันนี้ได้ หากว่านี่คือความเมตตาที่สวรรค์ทรงประทานมาให้ สวรรค์ก็ปรานีต่อนางไม่ใช่น้อยเลยทีเดียว นางได้อุ้มท้องชีวิตน้อยๆชีวิตหนึ่งแล้ว ชีวิตน้อยๆนี้กำลังเติบโตขึ้นทุกวันอย่างสงบนิ่ง นอนอยู่ในครรภ์ของนางอย่างว่าง่าย ท้องแรกจะปรากฏให้เห็นค่อนข้างช้า ผ่านไปอีกสักสองเดือน ก็น่าจะสามารถมองเห็นชีวิตน้อยๆนี้ผ่านทางหน้าท้องที่นูนออกมาได้แล้วกระมัง? พิงถิงลูบท้องน้อยซึ่งเวลานี้ยังคงแบนราบที่ใต้ผ้าห่มเบาๆ ท้องน้อยอุ่นจัด ทำให้ฝ่ามือพลอยอุ่นไปด้วย...และทำให้หัวใจพลอยอุ่นไปด้วยเช่นกัน ราวกับว่าภายในของชีวิตน้อยๆนั้นได้มีกระแสเลือดอันร้อนระอุหลั่งไหลอยู่แล้ว เลือดร้อนระอุที่เปี่ยมไปด้วยความหยิ่งผยองอหังการ...เหมือนเช่นบิดาของแก หญิงสาวเบือนศีรษะไปกล่าวเบาๆ “จุ้ยจวี๋ ขอบใจเจ้ามาก” “ขอบใจข้าทำไมหรือเจ้าคะ?” “ขอบใจที่เจ้ายอมส่งเสริมข้า ยอมให้ข้าได้บอกข่าวนี้ต่อหวางเยี่ยด้วยตัวเอง” นัยน์ตาหยาดเยิ้มด้วยประกายอ่อนหวานดั่งอยู่ในห้วงฝัน “นั่นจะต้องเป็นช่วงเวลาที่น่าตื่นเต้นมากที่สุดในชีวิตของข้าอย่างแน่นอน” พิงถิงทอดมองออกไปนอกหน้าต่าง เบื้องบูรพาทิศมีแต่ความเงียบสงัด ผนังอันสลัวมัวและต้นไม้เก่าแก่แผ่กิ่งอันยืดยาวขวางกั้นสายตา นั่นคือ...เส้นทางกลับมาของฉูเป่ยเจี๋ย <>::<>::<> ท้องฟ้าค่อยๆกลายเป็นสีขาว เสียงแผดร้องกังวานสดใสดังลอดมาจากร่องเล็กเรียวของประตูบานคู่ที่แง้มเปิดอยู่ ดั่งสายฟ้าอันน่าตระหนกฟาดเปรี้ยงลงสู่หัวใจของทุกผู้คนที่ตื่นเต้นกังวลกันมาตลอดทั้งคืน ตงหลินหวางลุกพรวดขึ้นทันควันจากเก้าอี้ที่ถูกนำมาวางให้นั่งเป็นการชั่วคราว “คลอดแล้วหรือ?” หมอหลวงซึ่งเดินอย่างรีบร้อนออกมาจากประตูเหน็ดเหนื่อยมาทั้งคืนจนใบหน้าซีดขาว ตรงเข้ามาถวายบังคมตงหลินหวางกับหวางโฮ่วอย่างเต็มพิธีการ ร้องอวยพรว่า “ขอแสดงความยินดีพ่ะย่ะค่ะต้าหวาง ขอแสดงความยินดีพ่ะย่ะค่ะหวางโฮ่วเหนียงเนี่ยง ในที่สุดก็คลอดออกมาโดยสวัสดิภาพแล้วพ่ะย่ะค่ะ” “เป็นชายหรือหญิง?” หวางโฮ่วชิงถาม สายตาของทุกคนจับอยู่ที่ปากของหมอหลวงเป็นตาเดียว “กราบทูลหวางโฮ่วเหนียงเนี่ยง เป็นองค์หญิงน้อยพ่ะย่ะค่ะ” สีหน้าของทุกคนในที่นั้นเปลี่ยนเป็นเครียดขรึมทันที ไม่ใช่องค์ชาย... ตงหลินหวางไม่อาจมีรัชทายาทคนใหม่... หมอหลวงทราบเช่นกันว่านี่ไม่ใช่ข่าวดี จึงก้มหน้าลง กราบทูลเบาๆ “พระสนมลี่ทั้งแม่และลูกปลอดภัยดี ต้าหวางจะเสด็จเข้าไปเยี่ยมไหมพ่ะย่ะค่ะ?” จากนั้นลอบเหลือบตาขึ้นมองสีหน้าของเจ้าเหนือหัว “ดีเหมือนกัน” ตงหลินหวางพยักหน้า แล้วจูงหวางโฮ่ว เหยียดหัวคิ้วที่ขมวดมุ่นมาตลอดทั้งคืนออก “พระสนมลี่เองก็ลำบากแล้ว” สายตาเบนไปทางด้านหลัง จับยังร่างของผู้เป็นน้องชาย “ขอแสดงความยินดีพ่ะย่ะค่ะเสด็จพี่” ฉูเป่ยเจี๋ยเดินเข้ามาหา ถวายบังคมเต็มพิธีการอย่างนอบน้อม แล้วยืดกายขึ้นกล่าวว่า “ศึกใหญ่ที่แนวหน้าใกล้อุบัติ ไม่อาจมัวชักช้าต่อไปได้ หม่อมฉันจะกลับตำหนักไปนำตราอาญาสิทธิ์ฯ ระบุชื่อแม่ทัพที่ต้องติดตามไปด้วย จากนั้นจะออกเคลื่อนทัพทันที ไม่มากล่าวลาต่อเสด็จพี่แล้วนะพ่ะย่ะค่ะ รอจนนำชัยชนะหวนกลับมาเมื่อไร หม่อมฉันค่อยมาดื่มสุรามงคลจอกนี้เป็นเพื่อนเสด็จพี่” ตงหลินหวางตกใจ “น้องข้าออกจะรีบเคลื่อนทัพเกินไปแล้ว ศึกใหญ่เช่นนี้ จอมทัพจะออกจากเมือง อย่างน้อยน่าจะให้กั่วเหรินได้ส่งขบวนทัพที่ประตูเมืองนะ” ฉูเป่ยเจี๋ยเอ่ยเสียงหนัก “การศึกเร่งเด่วน เวลาเช่นนี้อย่าเพิ่งไปสนใจธรรมเนียมจุกจิกเหล่านั้นเลยพ่ะย่ะค่ะ” แม้จะกล่าววาจากับตงหลินหวาง ทว่านัยน์ตาดำสนิทกลับเบนไปยังใบหน้าของหวางโฮ่ว จับจ้องทุกความเคลื่อนไหวบนใบหน้าของนางเขม็ง หวางโฮ่วลอบตระหนกในใจ ขณะที่เอ่ยกับตงหลินหวางด้วยสีหน้าสงบเยือกเย็นว่า “ต้าหวางเพคะ ที่เจิ้นเป่ยหวางกล่าวมาก็มีเหตุผลนะเพคะ การศึกเป็นเรื่องเร่งด่วน เจิ้นเป่ยหวางรั้งอยู่ในวังหลวงมาหลายวันแล้ว เหล่าทหารที่ชายแดนต่างก็รอคอยจอมทัพจนร้อนใจดุจไฟผลาญกันทั้งนั้น” ตงหลินหวางเหลือบมองหวางโฮ่วด้วยสายตาเรียบเฉย ก่อนจะพายเรือตามน้ำ พยักหน้ากล่าวว่า “เช่นนั้นน้องข้าจงไปเถิด เดินทางระมัดระวังด้วยล่ะ กั่วเหรินจะจัดเตรียมงานเลี้ยงสุรา รอเจ้านำชัยชนะกลับมาอยู่ที่นี่” เจิ้นเป่ยหวางเอ่ยรับ แล้วหันกายผละจากไป ย่ำเท้าอย่างหนักแน่นน่าเกรงขาม เพียงเงาร่างสูงสง่าก้าวลับหายจากสายตา หวางโฮ่วก็กวักมือทันควัน เรียก ต่งเจิ้ง หัวหน้าองครักษ์ซึ่งเพิ่งจะเลื่อนขึ้นรับตำแหน่งมาที่ข้างกาย “ส่งคนไปปิดล้อมตำหนักจาวชิ่งเดี๋ยวนี้ ที่ข้ากล่าวเอาไว้ก่อนหน้านี้ เจ้าเตรียมการพร้อมสรรพแล้วหรือไม่?” “กราบทูลเหนียงเนี่ยง เตรียมการพร้อมสรรพแล้วพ่ะย่ะค่ะ ลูกสรล้วนเปลี่ยนเป็นลูกศรหัวทื่อที่ใช้ในการฝึกซ้อม บนลูกศรอาบยาสลบเอาไว้ จะปักเข้าเนื้อเพียงไม่เกินครึ่งนิ้วเท่านั้น องครักษ์ซึ่งเฝ้าประจำการอยู่ที่นั่นไม่มีผู้ที่หวางเยี่ยคัดเลือกมาแม้แต่คนเดียวพ่ะย่ะค่ะ” “อืมม์” หวางโฮ่วพยักหน้า ช้อนตาขึ้นมองตงหลินหวางซึ่งยืนอยู่ข้างกาย นัยน์ตาวาบประกายเด็ดเดี่ยว เอ่ยเสียงหนัก “ไปเถิด” “รับบัญชา!” <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑. เผาพิณต้มกระเรียน หรือ ต้มกระเรียนเผาพิณ (จู่เฮ่อเฝินฉิน : zhuhefenqin) หมายถึง นำพิณมาเผาเป็นไม้ฟืนเพื่อต้มนกกระเรียนซึ่งถือเป็นสัตว์ที่สง่างามและเป็นสัตว์ประจำตัวของเซียน ปกติมีไว้ชื่นชม ไม่ได้มีไว้รับประทาน ต้มกระเรียนเผาพิณมีความหมายว่า กระทำเรื่องที่ทำลายบรรยากาศอันสุนทรีย์ ๒. สุราส้าว หรือ สุราส้าวซิง (ส้าวซิงจิ่ว : shaoxingjiu) คือ สุราสีเหลืองที่ผลิตในเมืองส้าวซิง มณฑลเจ้อเจียงของจีน ๓. ผักเหมันต์ (ตงช่าย : dongcai) มี 2 ความหมาย คือ 1. ตั้งฉ่าย 2. ผักที่เก็บตุนเอาไว้รับประทานในช่วงฤดูหนาวได้ เช่น หัวไชเท้า ผักกาดขาว ในที่นี้ผู้เขียนหมายถึงผักในความหมายที่ 2 ๔. ดอกสาวเย่า (shaoyao) ดอกไม้ตระกูลเดียวกับดอกโบตั๋น หน้าตาคล้ายดอกโบตั๋นมาก แต่ขนาดดอกจะเล็กกว่าเล็กน้อย มีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า Paeonia Lactiflora อยู่ในตระกูล Paeonia เช่นเดียวกับดอกโบตั๋น ๕. อ้ายเฟย (aifei) พระสนมที่รัก <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 12 เม.ย. 52 13:49:50 ]

ความคิดเห็นที่ 3 โอ พิงถิงจะหนีได้มั้ยน้อ จากคุณ : scottie - [ 12 เม.ย. 52 20:32:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ช่วงเวลาแห่งความบีบคั้นความรู้สึก ^^" (จะว่าไปแล้ว...แอบคิดว่ากลุ่มย่อยนิยายแปลนี่กระทู้นิยายน้อยจริงๆ  น้อยซะจนแค่คลิ้กเลือกกลุ่มย่อยนี้ กระทู้จอมนางฯก็ขึ้นมาเรียงให้อ่านแบบไม่ต้องไปเสียเวลาควานหากระทู้ตอนก่อนเลยนะเนี่ย...) จากคุณ : Linmou - [ 19 เม.ย. 52 10:06:07 ]