มวลบุปผามากมายในสวนน้อย
ชูสะพรั่งบ้างทิ้งห้อยระโยงระย้า
สีแดงเหลืองชมพูขาวพราวนัยน์ตา
ดารดาษชื่นอุราคราได้ชม
ภุมรินบินว่อนซอนซอกไซ้
โลมลูบไล้กลีบบางช่างสุขสม
เหล่ามาลีคลี่ดอกบอกอารมณ์
ใจอยากข่มเพื่อนทั้งผองให้หมองไป
เพียงอยากได้เป็นหนึ่งจึงขันแข่ง
เพียงอยากแย่งความสำคัญจึงหวั่นไหว
เพียงหวาดกลัวเธอมองข้ามแล้วผ่านไป
เพียงหวาดหวั่นว่าสิ้นไร้ในตัวตน
เจ้าดอกหญ้าจึงทะยานด้วยอยากแข่ง
เหล่าภู่ผึ้งมวลแมลงโปรดสักหน
ดอกน้อยนิดไร้ซึ่งกลิ่นให้ชวนยล
แต่ยังหวังใครสักคนมาสนใจ
โอ้อนาถเจ้าดอกหญ้าช่างน่าขัน
ไร้สิ่งใดให้แข่งขันยังฝันใฝ่
ตราบสิ้นมวลมาลีไม่มีใคร
อย่าพึงหวังว่าผู้ใดจะเหลียวมอง
ไม่เจียมตัวเจียมตนจนเผยอ
กล้าเสนอหวังเป็นหนึ่งไม่พึงสอง
อย่าหวังได้สิ่งใดที่ใฝ่ปอง
กลับไปมองในความจริงสิ่งที่เป็น
............
ดอกหญ้าน้อยจึงอับเฉา...
ไร้สิ้นเงาที่อยากเห็น...
คนสำคัญ..อันยากเย็น...
มิเคยเป็น..ตลอดกาล...
จากคุณ :
ทิวลิปสีน้ำเงิน
- [
วันมหาสงกรานต์ (13) 18:56:47
]