ความคิดเห็นที่ 1 หลายๆ คนบอกว่า คู่นี้เดี๋ยวก็ดีกันแล้ว เขารักกันมาตั้งนาน ไม่มีอะไรหรอก .. หลายๆ คนไม่เข้าใจ ถามเราว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง? ไม่เห็นจะมีวี่แวว .. หลายๆ คนสงสัย ว่าทำไมเราถึงตัดสินใจลงเอยแบบนี้ มันคุยกันดีๆ ไม่ได้แล้วหรือ? คำถามทั้งหมด เราไม่รู้จะเริ่มตอบยังไงดี เมื่อ 14 ปีก่อน ความคิดของเรา เราคิดว่า เรื่องภายในครอบครัว อย่าเอาออกมาเล่า มันไม่ดีกับตัวเราเองและกับคนที่เรารัก.. แต่จากการที่เราไม่เคยเล่าให้ใครฟังเลยนี่ซิ มันยิ่งย้อนกลับมาทำร้ายตัวเราเองมากมายหลายเท่ากว่า และจากคำถามของหลายๆ คน ข้างบน .. วันนี้ เราก็ขอเล่าให้เพื่อนๆ ฟังไปเลยทีเดียวก็แล้วกัน เจอกันคราวหน้าจะได้ไม่ต้องเล่ากันอีกหลายๆ ที เรื่องทั้งหมดที่เราจะเล่า มันจะตอบคำถามทุกๆ คำถามข้างบนได้จนหมด ที่เราเขียนมาเล่า เพราะว่า เราอยากให้เพื่อนๆ ทุกคนรับรู้ เพื่อในวันข้างหน้าถ้าเราเจอกัน เพื่อนๆ จะได้ไม่ต้องถามถึงพี่นัทคนนั้นอีก เพื่อนๆ หลายๆ คน หลายๆ คู่ แอบอิจฉาคู่ของเรากับพี่นัทว่าดูน่ารักดี มีพี่นัทคอยดูแลห่วงใยเราตลอดเวลาเลย วันที่ 5 มีนาคม พ.ศ. 2538 เมื่อ 14 ปีที่แล้วเรามีพิธีแต่งงานกับพี่นัท เราแต่งแล้วก็เข้ามาอยู่รวมกันกับพ่อแม่พี่น้องของพี่นัทเขา บ้านพ่อแม่ของพี่นัทเขาเป็นบ้านเดี่ยวครึ่งปูนครึ่งไม้ 5 ห้องนอน 2 ห้องน้ำ ปลูกอยู่บนที่ดิน 107 ตารางวา เราอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้ได้แค่ 6 ปี เราก็มีเหตุต้องย้ายออก เช้าวันแรกที่ตื่นขึ้นมา หลังคืนที่งานแต่งงานผ่านไป แม่ของพี่นัทเขาก็เรียกให้เราไปนั่งพับเพียบที่พื้น ตัวแม่พี่นัทเขาก็นั่งบนโซฟา และเริ่มบทสนทนา แม่ของพี่นัทพูดว่า “เธอจะอยู่บ้านนี้ได้ เธอต้องยอมพี่เขียดเขานะ ไม่งั้นเธอก็อยู่บ้านนี้ไม่ได้” เราก็ได้รับปากแม่ของพี่นัท และคิดเสมอว่าแม่ของพี่นัทก็เหมือนแม่ของเรา ที่แม่ของพี่นัทมาพูดกับเราแบบนี้ก็เพราะคงอยากให้ครอบครัวอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข และไม่มีปัญหา เราก็อยู่กับพวกเขาอย่างสงบปากสงบคำมาโดยตลอด ไม่พูดหรือโต้เถียงอะไรกับทุกคนในบ้าน จะทำอะไรยังไงกับเรา เราก็ทนได้เพราะเรารักพี่นัทเขา และเราก็คิดว่าพี่นัทเขาก็รักเราดูแลเราอย่างสม่ำเสมอมาตั้งแต่ก่อนแต่งงาน เราจึงอดทนเพื่อพี่นัท หารู้ไม่ว่าคำพูดของแม่พี่นัทเขาคือจุดเริ่มต้นของความวุ่นวายที่มันกำลังจะเกิดขึ้นในชีวิตของเราจนถึงจุดจบของชีวิตคู่ของเรากับพี่นัท พี่เขียดเป็นพี่สาวคนโตของพี่นัท เธอไม่ชอบเราเอาเสียเลย เธอคิดเสมอว่าเรามาแย่งน้องชายของเธอไปจากครอบครัวเธอ เพราะในช่วงเวลาที่เรากับพี่นัทยังไม่ได้แต่งงานกันนั้น พี่นัทเขาจะดูแลเราเป็นอย่างดี ดีมากๆ ไม่เคยให้เราต้องนั่งรถเมล์ไปไหนมาไหนเอง เราทำงานหรือเรียนหนังสือภาคกศ.บป.เลิกดึกดื่นค่ำมืดแค่ไหนพี่นัทเขาก็จะไปรับไปส่งเราเสมอ เวลาเรามีเรื่องเดือดเนื้อร้อนใจใดๆ พี่นัทก็จะรีบมาช่วยแก้ไขปัญหาให้เรามาโดยตลอด จนทำให้พี่เขียดพี่สาวคนโตของพี่นัทเขามีความรู้สึกว่า เรามาแย่งความรักที่น้องชายของเขามีให้กับครอบครัวของเขาไปจนหมด แต่พอหลังจากที่เราแต่งงานเข้ามาอยู่ในบ้านของพ่อแม่ของพี่นัทเขา พี่นัทก็ไม่เคยได้ไปรับไปส่งเราที่ทำงานหรือที่มหาวิทยาลัยเหมือนเมื่อก่อนแต่งงานอีกเลย เราต้องขึ้นรถเมล์ นั่งรถสองแถว เดินและเดิน ไปไหนมาไหนเองตลอด ซอยที่บ้านพี่นัทเขาก็เปลี่ยว มีพวกติดยา วิ่งราว อยู่มาก แต่เราก็พยายามระวังตัวเราเองโดยตลอด ญาติๆ ของพี่นัทก็ดีมาก คอยเตือนให้เราระวังตัวเวลาเข้าออกซอย คอยดูแลเรามาโดยตลอด ตั้งแต่แต่งงานมา งานการของพี่นัทเขาก็ไม่แน่นอน เขาก็ตกงานอยู่ 3-4 ปี แล้วก็ได้งานทำอีก 1 ปีกว่าๆ แล้วก็ตกงานอีก 3-4 ปี แล้วก็ได้งานอีก 3 ปี เงินเดือนแค่พอเลี้ยงตัวเขาเองไปวันๆ ไม่ค่อยได้หยิบยื่นเงินทองอะไรให้เราสักเท่าไหร่ แถมเราเองยังถูกแม่พี่นัทพูดจาแดกดันว่า ตั้งแต่ลูกชายเขาแต่งงานกับเราแล้ว ลูกชายเขาดวงไม่ดีเลย ตั้งแต่เด็กจนโตมาก็ไม่เคยเป็นแบบนี้ แปลว่า เราเป็นตัวซวย แต่งงานมาแล้วมาทำให้ลูกชายเขาดวงตก เราก็ทำงานบ้านให้พวกเขาหมด เวลาเราซักเสื้อผ้าของเราอยู่ แม่ของพี่นัทก็จะเก็บเอาเสื้อผ้าของทุกคนในบ้านของเขาเอามาให้เราซัก กลายเป็นว่า ถ้าเราซักผ้าของเรา เราก็ต้องไปเก็บของทุกคนในบ้านมาซักด้วย ถ้าเราไม่เก็บมาซักเดี๋ยวแม่ของพี่นัทเขาก็จะเก็บมาให้เราซักเอง แม่ของพี่นัทเขาให้เราซักมือ เขาบอกว่าซักเครื่องมันไม่สะอาด เรากวาดถูบ้านทุกๆ ห้อง ขัดห้องน้ำ กวาดใบไม้ รดต้นไม้ เวลาที่เราทำงานบ้านแล้วพวกเขาอยู่กันในบ้าน เราก็จะเจอกับ “พฤติกรรมเหยียด” ชี้นิ้วใส่เราให้เรากวาดตรงนั้นด้วย ถูตรงนี้ด้วย บางทีแม่ของพี่นัทก็ทำเป็นมานั่งทำอะไรในห้องของเขาตอนเราทำความสะอาดห้องให้ จริงๆ แล้วคงกลัวเราขโมยของ เราอยู่บ้านพ่อแม่ของพี่นัทเขาข้อมือทองของเราหายไปสองบาทเรายังไม่เคยไปเล่าให้ใครฟังเลย เราทำกับข้าวไม่เป็น อีกอย่างนึงเราไม่มีสิทธิ์ทำอยู่แล้ว ครัวใคร ใครใหญ่ เราก็ได้แต่แค่หยิบนั่นส่งนี่ให้แม่ของพี่นัทเข้าเวลาที่เขาลงครัวกัน แล้วเราก็ช่วยเขาเก็บล้าง แต่แม่พี่นัทเขาก็ยังเอาเราไปพูด กับญาติพี่น้องทางเขาว่าเราไม่หยิบไม่ทำอะไรในบ้านเลย ญาติๆ เขาก็ไม่เชื่อ เพราะเวลาถึงวันหยุด ซึ่งแม่พี่นัทกับพี่ๆ เขาไม่หยุด และออกไปขายอาหารที่มหาวิทยาลัย ญาติๆ เขาก็จะเข้ามาดูในบ้าน ญาติๆ เขาก็จะเห็นเราทำงานบ้านตลอด เราทำงานบ้านเสร็จ ก็ต้องนั่งรถเมล์ออกไปที่มหาวิทยาลัยข้างๆ โตคิว ไปช่วยพ่อแม่ของพี่นัทเขาขายของล้างชามเก็บโต๊ะเก็บร้าน แม่ของพี่นัทเขาพูดกับญาติๆ ขนาดที่ว่า ตั้งแต่เราแต่งงานเข้ามา เรายังไม่เคยหุงข้าวให้เขากินเลย .. ญาติๆ เขากลับเข้าใจเรานะ ก็เราทำงานนอกบ้าน และเรียนต่อปริญญาตรีภาคค่ำ เสาร์อาทิตย์บางทีก็มีเรียนตามศูนย์ ซึ่งพี่เขยของพี่นัทเองเขาก็ยังเคยขับรถไปส่งเราไปเรียนบ่อยๆ ที่สมุทรปราการ .. ญาติๆ เขาก็บอกกับคนบ้านนั้นว่า ก็พวกคุณกินข้าวกันตอน 5-6 โมงเย็น จะมีสะไภ้ที่ไหนที่มันทำงานนอกบ้านด้วยแล้วก็เรียนต่อภาคค่ำไปด้วยที่มันจะกลับมาหุงข้าวให้พวกคุณกินในตอนนั้นได้ เรารีดเสื้อผ้าสำหรับใส่ไปทำงาน พ่อของพี่นัทเขาก็ว่า ว่าเราใช้ไฟเปลือง พ่อของพี่นัทเขาบอกเราว่าเขาจะเอามาตรวัดไฟฟ้ามาติดที่หน้าห้องนอนของเรากับพี่นัท ถึงตรงนี้เพื่อนๆ คงสงสัยว่า เดือนๆ หนึ่ง เรากับพี่นัทให้เงินกับทางบ้านพ่อแม่พี่นัทเขาเดือนละเท่าไหร่ ตัวเราเองเราไม่ได้ให้ เงินเดือนเราตอนนั้นปี 2538-2541 กินเงินเดือนอยู่ที่ประมาณ 8,300.- ช่วงที่เศรษฐกิจแตกฟองสบู่ เงินเดือนไม่เคยขึ้นถึง 5-6 ปี เราเอาเงินไปผ่อนดาวน์บ้านก็หมดไปครึ่งหนึ่งแล้ว เราก็เลยใช้วิธีซื้อพวก สบู่ แชมพู ยาสีฟัน ขนมปัง เนย แยม ฯลฯ เข้าบ้านให้เขาแทนการให้เป็นตัวเงิน ตัวพี่นัทเองให้เงินพ่อแม่ของเขาหรือเปล่า? เราไม่เคยรู้ เราใช้เงินคนละกระเป๋ากันกับพี่นัท เราไม่เคยรู้แม้กระทั่งเงินเดือนพี่นัทเดือนละเท่าไหร่ แม่ของพี่นัทเคยบนเคยด่าเราเกี่ยวกับเรื่องเงินเรื่องค่าใช้จ่ายในบ้านด้วย และลงท้ายว่า “เธอไม่ต้องมาซื้อของพวกนี้เข้าบ้านให้ฉัน ลูกสาวชั้นซื้อมาให้ชั้นใช้เองได้” จริงๆ แล้วแม่ของพี่นัทเขาคงอยากได้เป็นตัวเงินจากเรา เพราะเขาคิดเสมอว่าทางบ้านเราพอมีฐานะ แต่เราแต่งงานออกมาแล้ว จะให้เรากลับไปแบมือขอเงินพ่อแม่เรา ขอย่าเรามาใช้ จะทำได้ยังไง อาจจะทำให้ผู้ใหญ่ทางเราดูถูกสามีของเราได้ว่าสามีไม่มีปัญญาหาเลี้ยงเรา มันก็เป็นความผิดของเราเองด้วยที่เราเงินเดือนน้อย เราไม่มีเงินให้แม่ของพี่นัทเขาเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายที่เข้ามาอยู่ในบ้านของเขา มันตอบคำถามข้างบนได้ชัดเลยว่า ตัวพี่นัทเองซึ่งเป็นลูกชายของเขาเองแท้ๆ ก็ไม่ได้ให้เงินพ่อแม่ของเขาเช่นกัน จากคุณ : Phat - [ วันเถลิงศก (15) 15:26:07 A:58.9.64.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 2 เราจัดช้อนส้อมลายไม่เหมือนกันออกมา แม่พี่นัทเขาก็ว่าเรา ว่าไปถึงแม่เรา ว่าเราไม่ได้รับการอบรมมา ว่าเราต่อหน้าเพื่อนๆ ที่เรียนปริญญาตรี แม่พี่นัทเขาก็ทำมาแล้วแม่พี่นัทเขาว่าเรา ลูกเจ๊ก ลูกลาว ว่าเราได้ทุกเรื่อง เราก็ไม่โต้ตอบทั้งสิ้น เราแขวนรูปหลานของเรา (รูปลูกสาวของน้องชายของเราเอง) แม่พี่นัทเขาก็ว่าเราว่า “เธอเอามาแขวนทำไม รูปลูกตัวเองก็ไม่ใช่” แต่พอเราย้ายมาอยู่บ้านของเราเอง แม่ของพี่นัทเขาก็ให้หลาน (ลูกสาวของพี่สาวคนที่สองของพี่นัท) ส่งรูปหลานของเขามาให้เราตั้งในบ้านของเรา?! เวลาที่เรากับพี่นัทมีเรื่องทะเลาะกัน แม่พี่นัทก็จะเปิดประตูห้องนอนของพี่นัทกับเรา แม่พี่นัทเขาเข้ามาด่าเราในห้องขณะที่เรากับพี่นัทยังทะเลาะยังเคลียร์กันอยู่ แม่พี่นัทไม่เคยฟังอะไรจากเรา ลูกชายของเขาถูกเสมอ และระหว่างที่ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันมากับพี่นัท พี่นัททำเรื่องที่ผิดๆ ก็ไม่เคยรับว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด เขาถูกเสมอ แล้วก็วกกลับมาว่า ว่าเราเป็นฝ่ายผิดทุกครั้งไป ช่วงที่พี่นัทตกงาน พ่อแม่ของพี่นัทก็พยายามจะให้เราเปลี่ยนงานตลอดเวลา จะให้เราไปสอบทำงานราชการ ยอมลงทุนพาเราไปสมัครงานที่สภากาชาดไทย พ่อแม่ของพี่นัททำแม้กระทั่งถามหางานในต่างจังหวัดให้เรา เพื่อที่ให้เราออกจากบ้านของเขาไปซะ เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมพ่อแม่ของพี่นัทมายุ่งวุ่นวายอะไรกับเรื่องงานของเรา ทำไมเขาไม่ไปหางานให้ลูกสาวของเขา และลูกชายของเขาทำ ทั้งๆ ที่เขาก็สามารถที่จะฝากงานให้ลูกชายของเขาเข้า กสท. ก็ยังได้? แต่เขาไม่ทำ เรามารู้ตอนหลังว่าต้องยัดเงิน ถึงจะเอาพี่นัทเข้า กสท. ได้ แต่พ่อของพี่นัทไม่ยอมที่จะเสียเงินก้อนนี้ พวกเขามีทัศนคติว่า หากได้ทำงานราชการ ครอบครัวก็จะสบาย เจ็บไข้ได้ป่วยก็เบิกได้ มีลูก..ลูกเรียนหนังสือก็เบิกได้ แต่เราว่า งานที่เราทำอยู่มันก็ดี เจ้านายก็ดี เจ็บป่วยก็มีทั้งประกันสังคม และประกันสุขภาพหมู่ ปัจจุบันเราก็ยังทำงานกับเจ้านายของเราท่านนี้อยู่ เราก็สร้างอนาคตของเรามาถึงทุกวันนี้ได้เหมือนกัน ไม่เห็นจะต้องไปทำงานราชการเลย พี่สาวคนโตของพี่นัทเขามักจะพูดจาแดกดันเราว่า เขาจะยกที่ดินยกบ้านให้มูลนิธิต่างๆ ต่อหน้าเราบ่อยๆ พวกเขาคิดเสมอว่าเรามีแต่ตัว เราคิดจะมาเอาของๆ เขา อยากได้ของๆ เขา เราพยายามหลีกเลี่ยงทุกทางที่จะไม่มีเรื่องกับแม่ของพี่นัท และกับพี่สาวคนโตของพี่นัท แต่ยิ่งเรานิ่ง พวกเขาก็ยิ่งหนักข้อขึ้นทุกวัน ด่าเรา ด่าพ่อเรา ด่าย่าเรา เราก็เก็บไม่พูด แต่ในท้ายที่สุดในวันหนึ่ง แม่ของพี่นัทก็ลุกขึ้นมาด่าแม่ของเรา วันนั้นเราชาหัวกะบาลตัวเองมาก เราเลยลุกขึ้นมาด่ากลับไปเสียบ้าง เราก็รู้ว่ามันเป็นการกระทำที่ไม่ดีเลย แต่เมื่อเราไม่เคยทำอะไรที่ไม่ดีให้กับพวกเขามาก่อน แล้วพวกเขามาทำกับเราอย่างนี้ทำไมตลอดเวลา เราไม่อยากอยู่ที่บ้านนี้อีกต่อไปแล้ว แล้วปลายปี 2543 เราก็ย้ายออกมาอยู่บ้านหลังที่เราผ่อนนี่แหละ จากคุณ : Phat - [ วันเถลิงศก (15) 15:28:15 A:58.9.64.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 3 ขอเล่าเรื่องบ้านที่เราผ่อนนิดหนึ่ง .. เราผ่อนบ้านหลังนี้ เราก็ต้องแอบๆ ผ่อนตั้งแต่หลังการแต่งงาน เราคิดว่าไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะต้องบอกให้พ่อแม่ของพี่นัทรู้เรื่องการผ่อนบ้านของเรา เพราะเราเห็นว่า เราใช้เงินของตัวเราเองผ่อน ไม่ได้เอาเงินของลูกชายเขามาผ่อน แล้วก็จริงๆ .. ตอนที่เราผ่อนดาวน์เสร็จ เราต้องเอาชื่อของเราเข้าไปใส่ในทะเบียนบ้านหลังที่เราผ่อน เพื่อทำเรื่องน้ำเรื่องไฟฟ้า เราย้ายชื่อเราออกจากทะเบียนบ้านของพี่นัทเขาโดยใช้วิธีย้ายปลายทาง เพราะไม่อยากไปขอทะเบียนบ้านจากพ่อของพี่นัทเขา ไม่อยากให้พ่อแม่ของพี่นัทเขารู้เรื่องบ้าน แต่ความลับมันไม่มีในโลก วันหนึ่งที่พ่อของพี่นัทเขาไปติดต่อราชการที่สำนักงานเขต ก็ต้องมีการปรับข้อมูลในทะเบียนบ้าน เรื่องการผ่อนบ้านของเราก็เลยความแตกขึ้นมา พอพ่อแม่ของพี่นัทเขารู้เรื่องแล้ว เขาก็ไม่พอใจเราขึ้นมาอีก เราก็เลยถูกแม่พี่นัทเขาว่าอีก ทำไมเราไม่เอาเงินมาปลูกบ้านในที่ดินของเขา เราก็บอกว่าเราไม่มีเงินก้อนมาปลูกบ้านหรอก เขาก็ออกความคิดให้เราไปขอยืมเงินย่าเรามาปลูกแล้วให้เราไปผ่อนใช้ย่าเรา เราบอกแล้วว่าเราแต่งออกมาแล้ว เราไม่กลับไปแบมือขอเงินพ่อแม่หรือย่าเราอย่างแน่นอน ถ้าวันนั้นเราเอาเงินไปปลูกบ้านในที่ดินที่บ้านของเขา วันนี้เราคง "หมดตัว" ไปเรียบร้อยแล้ว จากคุณ : Phat - [ วันเถลิงศก (15) 15:29:57 A:58.9.64.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 วันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2543 วันที่ย้ายออกมา วันนั้นมีเพื่อนของเราเขามาช่วยเราขนย้ายด้วย ตอนเราจะออกมาแม่ของพี่นัทเขาด่าเราไล่หลังอีกว่า “อีเนรคุณ” ต่อหน้าเพื่อนของเราที่เรียนปริญญาตรีด้วยกันมา เครื่องใช้ไฟฟ้าทั้งหมดที่เราซื้อเข้าบ้านพี่นัทเขาด้วยเงินโบนัสแต่ละปีของเราเอง ที่เราได้จากการทำงานด้วยน้ำพักน้ำแรงของเราเอง เราก็ไม่ได้ขนย้ายมันออกมา เราออกมาจากบ้านนั้น แล้วเราก็มาเริ่มต้นที่ศูนย์ใหม่เลย โดยมีพ่อของเรา อารจนา และย่าของเรา หนุนเราเรื่องเงินมาโดยตลอด เครื่องใช้ไฟฟ้าบางชิ้นที่เราเคยใช้ก่อนแต่งงานแล้วเรายกให้น้องๆ ไปบ้างแล้ว ก็ถูกนำกลับมาใช้ใหม่ วันที่ย้ายออกมา พี่นัทเขายกเอาทีวี 21 นิ้ว ของที่บ้านเขาเองออกมาด้วย ซึ่งทีวีเครื่องนี้เราไม่ได้เป็นคนซื้อมัน แต่มันอยู่ในห้องนอนของพี่นัทเขาเองตั้งแต่ยังไม่ได้แต่งงาน .. ไม่เกิน 1 วัน พี่นัทเขาก็ต้องยกเอาทีวีเครื่องนี้กลับไปบ้านของพ่อแม่พี่นัทเขา เราคิดว่าพี่นัทคงจะถูกแม่ของเขาด่าและทวงทีวีคืน เราย้ายมาอยู่บ้านที่เราผ่อน .. 3 เดือนแรกที่ย้ายเข้าบ้าน พี่นัทเขาก็ไม่ได้มาอยู่กับเรา แม่ของพี่นัทว่าพี่นัทวันที่เราย้ายออกมาว่า “ถ้าเมิงไป เมิงไม่ต้องมาเรียกกุว่าแม่” วันที่เราย้ายบ้าน ทุกคนและทุกฝ่ายมีแต่ความเจ็บปวดใจปนเปไปกับความแค้นใจ พอพี่นัทเขามาช่วยเราจัดบ้านเสร็จ เขาก็กลับไปอยู่บ้านแม่เขา 3 เดือน .. เราอยู่คนเดียว .. ระหว่างนั้น ญาติๆ ของพี่นัทก็โทรมาถามสารทุกข์สุขดิบ และเล่าให้เราฟังด้วยว่า แม่ของพี่นัทกำลังหาผู้หญิงคนใหม่ให้พี่นัท “ทั้งรวย ทั้งแก่” เราก็ขำๆ คิดว่าแล้วแต่กรรมใครกรรมมัน จากคุณ : Phat - [ วันเถลิงศก (15) 15:30:43 A:58.9.64.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 5 เรานะ ถึงจะได้แต่งงานมีพี่นัทมาเป็นคู่ชีวิต แต่เราก็ต้อง ผ่อนบ้าน ผ่อนของใช้เข้าบ้าน ผ่อนรถ หมุนเงิน ด้วยน้ำพักน้ำแรงของเราอยู่เพียงลำพังนะ ช่วงที่พี่นัทตกงาน เราก็ไม่อยากที่จะให้พี่นัทเขาเครียดทั้งเรื่องงานเรื่องหนี้บัตรเครดิตของตัวเขาเองด้วย เราก็เข้าไปยอมรับสภาพหนี้บัตรเครดิตแทนพี่นัทเขา โดยการกู้เงินมาใช้หนี้ให้พี่นัทเขาหกหมื่นกว่าบาท แล้วเราก็มาผ่อนใช้หนี้แทนพี่นัทเขาเสียเอง เราเองก็หวังไปด้วยว่าวันข้างหน้าหากว่าเราลำบากเรื่องเงินทองไปมากกว่านี้ พี่นัทเขาอาจจะได้ช่วยอะไรเราได้บ้างแต่ก็ไม่เคยเลย เราเองหาเลี้ยงตัวเองมาตลอดเราก็ไม่น่าที่จะคิดที่จะหวังไปอย่างนั้นเลยเพราะมันทำให้เราเองที่เสียความรู้สึก เมื่อ 4-5 ปี ที่แล้วเราเกือบเอาตัวไม่รอด หนีเจ้าหนี้ หลบเจ้าหนี้ จนประสาทเสีย สุดท้ายก็ลุกขึ้นมาด่าเจ้าหนี้ ประนีประนอมกันไป กว่าหนี้จะหมดได้ก็เมื่อต้นปี 2551 ที่แล้วมา เราหมดหนี้ปุ๊บ รถคันเก่าของเราก็พังปั๊บ อายุรถมัน 17 ปี มันเป็นรถมือสามน่ะ เมื่อ 3-4 ปีก่อนเราเคยซ่อมช่วงล่างหมดไปเกือบสามหมื่น คราวนี้ก็ต้องซ่อมช่วงล่างอีกเช่นกัน เราเลยตัดใจขายมันซะ แล้วซื้อคันใหม่ เรามาเป็นหนี้ผ่อนรถคันใหม่อีก พ่อเราเขาให้เงินมาดาวน์ ก็สู้กันไปอีกสักตั้ง ปัจจุบันเงินเดือนเราไม่ถึงสามหมื่น ผ่อนทั้งบ้านทั้งรถ ค่าใช้จ่ายในบ้านอีก ดีที่ส่งประกันชีวิตไว้ 2 กรมธรรม์ กับเงินที่ลงไว้ในกองทุนรวมเลี้ยงชีพ .. เป็นเงินเก็บไว้ใช้ในยามเกษียณ เงินเก็บที่เป็นเงินสดติดบ้านเราไม่มีเลย เจ๋งมั๊ย .. เราโชคดีมากๆ ที่เราไม่มีลูกกับพี่นัท ถ้ามี..เราก็คงต้องหาเงินเลี้ยงลูกเพียงลำพังคนเดียวมาตั้งแต่ต้น ช่วงที่พี่นัทตกงานทั้งสองครั้ง ผู้ใหญ่ทางเรา .. ย่าเรา อารจนา ก็แนะนำให้พี่นัทเขามาเรียนรู้งานกับทางบ้านเรา จะได้หาลู่ทางเปิดร้านยี่ปั๊ว/ซาปั๊วขายส่งเบียร์สิงห์ พี่นัทเขาก็ไม่เอา ไม่ทำ .. ผู้ใหญ่ทางเรา..อาพรชัย แนะนำให้พี่นัทไปใต้หวันกับอาพรชัย ไปดูสินค้าพวกตัว IC พวกการ์ดต่างๆ ที่ใช้กับคอมพิวเตอร์ เพื่อจะได้นำเข้ามาขาย พี่นัทเขาก็ไม่เอา ไม่ทำ .. ตกลงเราก็เลยไม่รู้ว่า พี่นัทเขาเป็นคนขี้เกียจ หรือ เขาไม่อยากทำมาหากิน หรือ เขาไม่อยากที่จะสร้างรากฐานให้กับครอบครัว เรามารู้คำตอบชัดๆ ก็วันที่เราหย่ากับพี่นัทเขานั่นแหละ เพราะพี่นัทเขาคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเขามีมรดกจากพ่อแม่ของเขาอยู่แล้ว เขาไม่ต้องหาอะไรมาเพิ่มอีก เพราะฉะนั้น เราคนเดียวที่อยากสร้างรากฐานชีวิต เราก็ต้องหาก็ต้องทำของเราไปเพียงคนเดียวซิ .. เขาไม่หา! เจริญล่ะคราวนี้ พี่สาวคนโตก็ไม่ทำมาหากิน อยู่บ้านเฉยๆ ตัวพี่นัทอายุ 43-44 ปีแล้ว ทำงานหาเลี้ยงตัวเองไปวันๆ จะตกงานอีกเมื่อไร่ก็ไม่รู้ มรดก..ที่ดินแค่ 107 ตรว. กับบ้านครึ่งปูนครึ่งไม้ผุๆ หลังนึง แบ่งกัน 3 คนพี่น้อง กิจการห้องเช่าไม่ถึง 10 ห้อง มีทองหยองของแม่พี่นัทเขา เงินสดไม่ถึงล้าน พระเครื่องของพ่อพี่นัทเขา อนาคตจะมีอะไรเหลือ ถ้าไม่หามาเพิ่ม สาธุ จากคุณ : Phat - [ วันเถลิงศก (15) 15:32:52 A:58.9.64.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 6 ระยะหลังๆ ช่วงที่มีเรื่องผู้หญิงคนอื่นของพี่นัทในครั้งที่ 4 นี้ เราเริ่มไม่มีความอดทนกับคำพูดกระแทกแดกดันกับคนในบ้านพี่นัทอีก กระแทกมาเราก็กระแทกกลับ ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น และเราก็พยายามเลี่ยงที่จะเข้าไปที่บ้านพ่อแม่ของพี่นัท เพราะเข้าไปก็มักจะถูกต้อนรับแบบแปลกๆ อยู่เสมอ .. ก็สมควรอยู่แหละสำหรับเรา ก็เราไปยอมพวกเขามาตั้งแต่ต้น พอมาถึงวันนี้จู่ๆ เรากลับตัวไม่ยอมให้พวกเขาเหมือนเดิมแล้ว ก็สมควรที่เราจะได้การต้อนรับแบบแปลกๆ จากคนในบ้านพี่นัท เช่น คำพูดแดกดันของพี่สาวคนโต แต่เราคิดว่าพี่สาวคนโตเขาก็ทำตัวพูดจาแดกดันเราเป็นปกติสม่ำเสมอดีอย่างที่เขาเป็นอยู่แล้ว เรายกมือไหว้แม่ของพี่นัท แม่พี่นัทเขาก็ทำเป็นไม่สนใจไม่เห็น เรายกมือไหว้ซ้ำ ก็ยังทำเป็นไม่เห็นอีก .. หลานของเขา ลูกสาวของพี่สาวคนที่สอง ปกติก็เป็นเด็กน่ารักดี อยู่ๆ ก็ไม่ไหว้เรา หรือทักทายเราตอนที่เราเข้าบ้านไปเฉยๆ เสียอย่างนั้น เรารู้สึกได้เลยว่า มันต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ คนบ้านนี้ชอบด่าคนอื่นไม่ว่าหน้าไหนลับหลังจนจมธรณีอยู่แล้ว ทำให้เราไม่อยากเข้าไป .. ด้วยเกรงว่าวันหนึ่งเราจะเก็บอารมณ์ไม่อยู่แล้วจะไปทำปากเสียใส่พวกเขาแรงกว่าเดิมขึ้นไปอีก เราเข้าไปก็มีปัญหา เราไม่เข้าไปก็มีปัญหา เราเบื่อพวกเจ้ายศเจ้าอย่าง ทำตัว “เหมือนรวย” ซะเต็มประดา ชอบทำตัวเหนือกว่าคนอื่น ชอบที่จะครอบงำชีวิตของคนอื่น ชอบดูถูกน้ำใจของคนอื่น ไม่เคยรับฟังความคิดเห็นหรือเหตุผลของคนอื่น .. ญาติๆ ทางบ้านของเขาเองยังไม่มีใครอยากจะเข้าใกล้ด้วยเลย ตั้งแต่เราแต่งงานกับพี่นัทมา เราได้เจ็บได้ไข้มาโดยตลอด หายจากโรคนี้ไปเป็นโรคนั้น เจ็บป่วยจนต้องเข้าไปนอนพักอยู่ในโรงพยาบาลตลอดเวลาทุกปีๆ ละ 3-4 ครั้ง ค่ารักษาพยาบาลก็ประกันหมู่ที่บริษัทที่เราทำงานอยู่เป็นคนจ่ายให้มาตลอด พี่นัทเขาก็ดูแลเราดีมาโดยตลอดเวลาที่เราเจ็บป่วย แต่เราก็เจ็บป่วยบ่อยมากซะเหลือเกิน จนระยะหลังๆ มา ความเจ็บไข้ได้ป่วยของเรามันกลายเป็นสิ่งที่น่ารำคาญสำหรับพี่นัทเขา เรารู้สึกได้เลยว่า พี่นัทเขาดูแลเราเพราะเขาคิดว่ามันเป็นหน้าที่เท่านั้น ไม่ใช่เพราะความรัก เขาทำหน้าที่นี้ด้วยความรำคาญใจแสดงความไม่พอใจเวลาที่เราอยู่กันลำพังสองคน หรือเวลาที่ไม่มีคนอื่นๆ อยู่ด้วยเสมอ ระหว่างที่พี่นัทตกงานครั้งแรก พี่นัทเขาก็ดีกับเรามากๆ ช่วยเหลืองานในบ้านดีทุกอย่าง พี่นัททำงานบ้านเรียบร้อยกว่าเรามากๆ .. แต่พี่นัทก็ไม่ได้มีเราคนเดียว .. แต่พี่นัทยังอุตส่าห์แช็ทกับผู้หญิงตามเว็บ จนขั้นโทรถึงกัน sms หากันหวานเจี๊ยบ .. เราจับได้ครั้งแรกๆ ตอนปี 2545-2546 พี่นัทเขาก็ร้องห่มร้องไห้ บอกว่าเขาเหงา เขาคบกับผู้หญิงคนนี้มา 2 ปีแล้ว ขอโทษ ขอเริ่มใหม่ ขอโอกาสตัว เขาจะไม่ทำอีก เขาจะเลิก พอพี่นัทเขาไปขายประกันที่ AIA พี่นัทเขาก็ลากเราเข้าไปช่วยเขาขายประกัน ทั้งๆ ที่มันเป็นอาชีพที่เราเกลียดที่สุด เราทำงาน office เสร็จ เย็นๆ เราก็ต้องไปช่วยพี่นัทเขาหาลูกค้า เที่ยงคืนตีหนึ่งทุกวันเราถึงจะได้กลับเข้าบ้าน เช้ามาก็ต้องออกไปทำงาน office อีก .. หลังๆ พี่นัทเขาก็ไปติดผู้หญิงที่ขายประกันด้วยกันอีก คราวนี้พี่นัทเขาก็เริ่มหนักข้อ บอกว่าเป็นแค่เพื่อน เพื่อนอะไรวะ ส่ง sms จุ๊บๆ kiss kiss เป็นห่วงเป็นใยกันขนาดนั้น พี่นัทเขาก็บอกเราว่าเขาไม่ผิด เขาไม่ได้เป็นคนไปไขว่ขว้ามา ผู้หญิงเข้ามาหาพี่นัทเขาเอง (:-) โคตรเห็นแก่ตัวเลย) พี่นัทเอาโทรศัพท์มือถือกับกระเป๋าตังค์เก็บในรถเป็นเดือนๆ .. เราถามว่าทำไม พี่นัทเขาตอบว่าลืม (ลืมบ้าอะไรวะลืมเป็นเดือนๆ ทุกๆ วัน) โทรศัพท์มือถือก็ใช้มันสองสามเบอร์ ใส่รหัสล๊อคโทรศัพท์มือถือ ช่วงหลังที่พี่นัทตกงานอีกครั้ง เราต้องทำทั้งงาน office และช่วยพี่นัทเขาขายขนมปังปี๊บตามตลาดนัดต่างๆ วันเสาร์อาทิตย์ก็ไม่ได้หยุดได้พัก เลิกงานจากสยามสแควร์มาถึงบ้านก็ต้องออกไปซื้อขนมปังกับพี่นัท มาเช็คของ มาตักชั่งตวงขนมปังแพ๊คใส่ถุง บางวันถึงตีสองตีสาม พอตีห้าเราก็ต้องรีบไปทำงานที่สยามสแควร์อีกแล้ว .. เราเหนื่อยนะ เหนื่อยมากแล้วด้วย เหนื่อยกับชีวิตแบบนี้ แต่เราก็ทน ไม่บ่นไม่บอกพ่อแม่ของเรา ไม่พูดไม่เล่าให้ใครๆ รู้ เราไม่อยากให้ญาติพี่น้องของเรามาดูถูกพี่นัทเขาว่าไม่รู้จักหางานหาการที่มันทำแล้วหาเลี้ยงครอบครัวได้ .. แต่แล้วช่วงนี้พี่นัทเขาก็ยังแอบไปมีผู้หญิงคนอื่นอีกทางอินเตอร์เน็ทเป็นครั้งที่ 3 .. เป็นที่สังเกตุง่ายมากเลย ช่วงไหนที่เขามีความสุขอยู่กับผู้หญิงพวกนั้น พี่นัทเขาจะดูแลเอาใจใส่เราเป็นพิเศษ ทำงานบ้านขยันขันแข็ง และทุกครั้งที่จับได้ว่าพี่นัทมีผู้หญิงพวกนั้น พี่นัทก็จะเลิกดูแลเรา เลิกช่วยเราทำงานบ้าน ไปเลย หาความใส่ใจไม่มี ในช่วงเวลา 10 ปี เราจับได้ในลักษณะนี้มา 3 ครั้ง เราขอหย่าเอง ตอนนั้นพี่นัทไม่ยอมหย่าให้เรา แต่ตั้งแต่วันนั้น พี่นัทเขาก็ไม่ร่วมหลับนอนกับเราเลย พี่นัทเขานอนหันหลังให้เรามานานมากแล้วและอยู่สุดมุมเตียงอีกด้านหนึ่งที่ตรงข้ามกับเราไปเลย (อันนี้มันเป็นเรื่องปกติของสามีภรรยา อย่าว่าเราหยาบนะ แต่มันเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิดปัญหาตามมานั่นแหละ) จากคุณ : Phat - [ วันเถลิงศก (15) 15:36:52 A:58.9.64.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 8 ขอเบรคมาเล่าเรื่องรถคันใหม่ของเราก่อนนิดนึง ก่อนหน้าที่เราจะซื้อรถคันใหม่ เราขับรถมือสามเก่าๆ อยู่คันหนึ่ง เคยซ่อมช่วงล่างหมดเงินไปเกือบ 3 หมื่น ซึ่งจริงๆ เราก็ไม่ได้ขับมันมาเป็นปีๆ ตั้งแต่ปี 2549 เพราะพี่นัทเขาเอารถของเราไปใช้ พี่นัทขับรถคันเก่าของเรามาเป็นปีๆ จนช่วงล่างพังอีกครั้ง เพราะพี่นัทเอารถของเราไปขับตามโรงงาน ตามนิคมอุตสาหกรรม ที่ที่ถนนมันพังๆ ทำให้เราคิดหนักเรื่องการซ่อมช่วงล่างครั้งที่สองนี้ว่าควรหรือไม่ควร ขายทิ้งจะดีกว่าซ่อมไหม .. ขายทิ้งแล้วตัวเราเองจะเอารถที่ไหนใช้ล่ะ เพื่อนๆ คงสงสัยว่า พี่นัทเขาก็มีรถแวน ทำไมพี่นัทเขาไม่ใช้รถแวนของเขา พี่นัทเขาเคยบอกเราว่า "รถแวนของเขามันเสีย มันยังซ่อมไม่ได้" คือมันเสียมานานเป็นเกือบ 2 ปีเลยแหละ .. เขาไม่เคยใช้รถแวนของเขาเลย จนสุดท้าย พี่นัทบอกให้เราไปขอเงินพ่อของเรา เพื่อซื้อคันใหม่ มานึกย้อนกลับไป แทนที่พี่นัทเขาเป็นสามีเรา เขาน่าจะเป็นคนหามาให้เรา แต่เรากลับต้องเป็นคนหาให้พี่นัทเขา แต่วันนั้นเราก็ไม่กล้าไปขอเงินพ่อของเราหรอก แต่งงานออกมาแล้ว เราไม่เคยคิดที่จะไปขออะไรจากพ่ออีก จนสุดท้ายเราก็เข้าไปขอยืมเงินดาวน์จากพ่อของเรา เพื่อจะมาดาวน์คันใหม่ เพราะเราซ่อมรถคันเก่าไม่ไหวแล้ว เทียบค่าซ่อมกับราคาขายทิ้งไม่คุ้มกัน .. แต่ว่าพ่อของเราก็ให้เงินดาวน์เรามาเลย ไม่ต้องยืมนะ รถของเรา เราเป็นคนผ่อน แต่พี่นัทเป็นคนเอารถของเราไปใช้ตลอด เราแทบจะไม่ได้ขับรถของเราเองเลยตั้งแต่เราผ่อนรถคันนี้มาตั้งแต่เดือนกุมภาพันธ์ 2551 จนถึงวันที่ 5 กันยายน 2551 ก่อนที่เราจะซื้อรถคันนี้มา พี่นัทเขาก็พูดไปทั่วว่าเดี๋ยวจะเอาเงินเท่านั้นเท่านี้มาช่วยเราในส่วนนั้นส่วนนี้ และเรื่องจริงๆ แล้วพี่นัทไม่เคยช่วยเราเรื่องรถคันนี้เลยแม้แต่บาทเดียว มาหลังๆ ช่วงต้นปี 2551 ที่เราซื้อรถคันใหม่มาแล้ว พ่อแม่ของพี่นัทเขาก็พูดขึ้นมาว่า พี่นัทเขาไม่ได้ใช้รถแวนเลย พี่นัทใช้แต่รถของเราทั้งคันเก่า จนขายรถเราคันเก่าไป และ ก็ยังมาใช้รถของเราคันใหม่ของเราอีก พ่อแม่ของพี่นัทบอกว่า พี่นัทมาขอเงินทีละหมื่นสองหมื่น บ่อยๆ บอกว่าจะไปซ่อมรถแวน เห็นบอกว่าเอาไปซ่อมรถ ซ่อมมาเป็นปีๆ ไม่เห็นซ่อมเสร็จสักที และไม่ได้เห็นรถแวนมานานแล้ว .. แล้วพ่อแม่ของพี่นัทจะเห็นรถแวนได้ยังไง ก็ในเมื่อพี่นัทเขาไม่ได้เอารถแวนไปซ่อม ไม่ได้เอารถแวนออกไปขับ จอดทิ้งเอาไว้เฉยๆ พี่นัทเขาขอเงินพ่อแม่บ่อยๆ เอาไปทำอะไรที่ไหน ไม่มีใครรู้ พี่นัทไปเอาเงินพ่อแม่ของเขามาแต่ไม่ได้เอามาซ่อมรถแวน แต่แน่นอนว่า พี่นัทไม่ได้เอาเงินพวกนั้นมาให้เราใช้แน่ๆ แม่ของพี่นัทเขาก็มาว่าเราอีก .. แม่ของพี่นัทเขาว่า เราเอารถแวนคันที่พี่นัทขับอยู่ไปขาย แล้วเอาเงินมาดาวน์รถคันใหม่คันนี้ของเรา เราไม่รู้ว่าแม่ของพี่นัทเขาคิดได้ยังไง ทั้งๆ ที่เราก็เคยบอกไปแล้วว่ารถคันใหม่ของเราคันนี้พ่อเราเป็นคนออกเงินดาวน์ให้ 150,000.- เรายังจำได้เลยว่าวันที่เราบอกไปวันนั้น แม่ของพี่นัทยังทำหน้าทำตาประหลาดๆ ใส่เรา แล้วยังว่าแดกดันเราเลยว่า "ดาวน์แค่ 150,000.- น้อยเน๊อะ" เราเองยังนึกอยู่ในใจเลยว่า รถราคาคันละ 540,000.- จะให้เราวางดาวน์แค่ไหนถึงจะเรียกว่าเย๊อะของแม่พี่นัทเขา ตัวเราเองไม่เคยมีความคิดที่จะยุ่งเกี่ยวกับรถแวนคันนี้อยู่แล้วตั้งแต่แรก เพราะครึ่งแรกพี่นัทเป็นคนผ่อน ส่วนครึ่งหลังแม่ของพี่นัทเป็นคนผ่อน เพราะตอนนั้นพี่นัทเขาตกงาน เราไม่ยุ่งด้วยกับเรื่องการผ่อนรถแวนคันนี้ เพราะว่าช่วงปี 2539-2541 นั้น เงินเดือนของเราน้อยมากแค่ 8,300.- ตามที่เล่าไว้ข้างต้น เราไม่มีความสามารถพอที่จะช่วยทางพี่นัทเขาผ่อนรถแวนคันนี้ได้ และตัวเราเองก็มีแอบๆ ผ่อนดาวน์บ้านของเราหลังนี้มาก่อนหน้าที่พวกเขาจะมีแผนซื้อรถแวนคันนี้กัน ตอนนั้นเรายังไม่มีรถของเราเองเลย เราไปทำงานหรือไปไหนมาไหนเราก็ขึ้นรถเมล์แล้วก็เดินไปกลับเอง แม่ของพี่นัทเขาต่างหากที่เขาใช้รถแวนคันนี้อยู่ตลอดเวลา อีกอย่างนึง รถแวนคันที่พี่นัทเขาขับอยู่นั้น แม่ของพี่นัทเขาให้โอนเป็นชื่อของแม่พี่นัทเขาไปแล้วตอนที่ผ่อนเสร็จ เราจะเอารถแวนไปขายได้ยังไง ในเมื่อชื่อเจ้าของกรรมสิทธิ์เป็นชื่อของแม่พี่นัทเขา เรางงกับความคิดที่ความโง่เง่าเต่าล้านปีของคนบ้านนี้จริงๆ เลย แล้วพี่นัทเขาก็มามั่ว ยึดเอารถของเราไปใช้ตลอด ตั้งแต่คันเก่ายันคันใหม่ ร่วมเกือบ 2 ปี อ้างว่าใช้รถคันเดียวประหยัดค่าใช้จ่าย พี่นัทเขาอาสามารับมาส่งเราไปกลับที่ทำงานทุกวัน (หลังหย่ากันมานั่งคิดว่าพี่นัทเขาสร้างภาพให้มันดูดีในสายตาคนอื่นหรือเปล่าที่มารับมาส่งเราทุกวัน) .. จริงๆ แล้วตัวเราเองขับรถวันหนึ่งไม่เกิน 25 กิโลเมตร ถ้าไม่ออกนอกเส้นทาง ค่าน้ำมันเดือนหนึ่งไม่ถึงสองพัน เราก็จ่ายของเราเองได้ ซื้อความสบายที่ไม่ต้องต่อรถสามสี่ต่อ และเราต้องหิ้วคอมพิวเตอร์ไปกลับด้วย แต่สุดท้ายเราก็ต้องมานั่ง Taxi อยู่ดี มันช่วยให้เราประหยัดค่าใช้จ่ายตรงไหน เราก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน พี่นัทเอารถของเราไปรับไปส่งใครต่อใคร เวลาเราเลิกงานพี่นัทเขาก็ชอบผิดเวลามารับเรากลับบ้านช้า พี่นัทก็จะบอกกับเราว่าไปส่งคนที่ทำงาน คนนั้นคนนี้ขอติดรถ ติดลูกค้า หรือแม้กระทั่ง "ลืมมารับเรา" .. เราต้องนั่ง Taxi กลับบ้านเอง ไปธุระไหนต่อไหนเองบ่อยมาก ทั้งๆ ที่เราเป็นคนผ่อนรถ แต่เราต้องไปใช้บริการ Taxi เวรกรรมของเราแท้ๆ เรานี่มันโง่เน๊าะ วันไหนมีซื้อของใช้เข้าบ้าน เราก็ต้องหอบทั้งคอมพิวเตอร์ ทั้งของใช้ที่ซื้อมาให้วุ่นวายไปหมด จนแม่ของเราทนดูไม่ไหว .. ถามเราว่า "รถแกมี ทำไมแกไม่ใช้รถแก มานั่งแท๊กซี่ มอเตอร์ไซด์อยู่ได้ หลังแกก็ไม่ดี เดี๋ยวก็เดินไม่ได้เข้าโรงพยาบาลอีกหรอก" เราก็ได้แต่ตอบตามที่เรารู้ว่ารถแวนมันเสียอยู่ว่า "รถพี่นัทเขาเสีย เขาต้องใช้รถออกไปหาลูกค้า เขาไม่มีรถใช้งานน่ะแม่" มีอยู่วันหนึ่ง เจ้านายของเรามีพิธีมีตั้งศาลพระพรหมที่ site งานก่อสร้างแถวดอนเมือง เราต้องไปช่วยงานที่นั่น ทางไปก็เปลี่ยว และเราต้องออกจากบ้านตั้งแต่ตีสามเพื่อไปช่วยเตรียมของก่อนฤกษ์ เราขอให้พี่นัทเขาไปส่งเราหน่อย เพราะเราไม่รู้ถนนหนทางด้วย พี่นัทเขากลับพูดกับเราว่า "รถใคร ใครก็ขับไปเองซิ" แต่วันนั้นพี่นัทเขาก็ยังอุตส่าห์ฝืนใจนั่งไปเป็นเพื่อนเราในวันนั้นนะ ไปแบบหน้าตาไม่รับแขกแบบนั้นแหละ .. "รถใคร ใครก็ขับไปเองซิ" คำพูดนี้ ไม่ใช่ครั้งแรก คำพูดนี้พี่นัทพูดกับเราบ่อยมาก เวลาที่เราจะไปไหนมาไหนกับพี่นัทแล้วต้องใช้รถของเราขับออกไปข้างนอกด้วยกัน พี่นัทก็จะพูดคำนี้ เขาไม่ขับให้เรา ทีเราจะใช้รถ ขอความช่วยเหลือจากพี่นัท พี่นัทเขามาพูดแบบนี้กับเรา พี่นัทเขาจิตใจคับแคบกับเรามากขึ้นทุกวัน ทีพี่นัทเขาเอารถของเราไปใช้ตะบี้ตะบันรับส่งใครต่อใครก็ไม่รู้ เขากลับมีน้ำใจให้คนอื่นได้มากมาย ถึงไหนถึงกัน พี่นัทเขาไม่ได้ดูแลเรามานานมากแล้ว แม้แต่วันที่เราต้องไปผ่าตัดช๊อคกะแล็ทซีส เมื่อต้นปี 2547 เราเองยังต้องขับรถไปผ่าตัดของเราเองตัวคนเดียวเดี่ยวๆ เลย .. พี่นัทเขาบอกเราว่าเขาติดงาน .. ซึ้งน้ำใจ แต่ก็ขอบคุณนะที่ยังอุตส่าห์ไปรับเรากลับออกจากโรงพยาบาล แต่หากถ้าเป็นเพื่อนคนใดคนหนึ่งของพี่นัทเขาเดือดร้อนหรือมีเรื่องให้ช่วย พี่นัทเขาจะรีบไปทำไปเดินเรื่องให้ในทันที เช่น รถคันเก่าของเราน้ำยาแอร์หมด แล้วพี่นัทเขาก็ใช้รถของเราอยู่ทุกวี่ทุกวัน ปล่อยให้น้ำยาแอร์หมดเป็นเดือนสองเดือนพี่นัทเขายังก็ไม่เอาไปทำให้ บอกเราว่าไม่ว่างเอาไปทำไม่มีเวลา เราก็ห่วงว่าอุปกรณ์ตัวอื่นที่เกี่ยวข้องมันจะพาลเสียไปด้วย พอเราพูดมากๆ เข้า พี่นัทเขาก็ว่าเราเป็นคนใจร้อน แต่พอรถของเพื่อนพี่นัทเขาเป็นมั่ง พี่นัทเขารีบจัดการให้เสร็จเรียบร้อยยังไม่ทันจะข้ามวันเลย สมควรไหมที่เราจะเป็นคนใจร้อนของพี่นัทเขา กับเรื่องในบ้านที่ต้องทำต้องแก้ไข พี่นัทเขาจะปล่อยปะ ผลัดวันเป็นเดือน ผลัดเดือนเป็นปี อย่างเรื่องกับอีแค่ฟิวส์ตัวละ 6 บาท พี่นัทเขายังไม่ยอมออกไปซื้อมาเปลี่ยน เรามารู้ทีหลัง หลังจากที่พี่นัทเขาขนข้าวของออกไปจากบ้านแล้วว่า พี่นัทเขาเอาสายไฟต่อตรงแทนฟิวส์เข้าไปเลย พอไฟช๊อต มีไฟไหม้ขึ้นมามันลุกติดสายไฟ ไฟฟ้ามันก็ไม่ตัด บ้านเราเกือบจะไฟไหม้แล้ว เราเคยเจอเส้นผมของผู้หญิงคนอื่นบนรถของเราเอง มันไม่ใช่ผมของเราแน่ๆ เพราะเส้นผมของเราไม่ได้เหยียดตรง ไม่ได้เส้นเล็ก ไม่ได้เรียบลื่น อย่างที่เราเจอ .. พี่นัทเขายังว่า "จะผมใคร ก็ผมคุณน่ะแหละ" เราก็เฉยๆ ไม่อยากทะเลาะ เราเหนื่อย .. แล้วเบาะข้างคนขับที่เรานั่ง ก็จะถูกปรับถูกเลื่อนอยู่ตลอดเวลา รวมถึงช่องแอร์ด้วย ถ้าคนที่เขามานั่งเบาะข้างคนขับเป็นแค่คนอาศัยขึ้นรถและแวะลงตรงไหนสักแห่ง คนๆ นั้นเขาคงจะไม่ทำตัวมารยาททรามๆ ถือวิสาสะมาทำกับรถของเราแบบนี้ จริงมั๊ย จากคุณ : Phat - [ วันเถลิงศก (15) 15:52:55 A:58.9.64.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาเล่าต่อเรื่องเช้าวันที่ 5 กันยายน 2551 วันที่เราโกยของๆ พี่นัทเขาลงจากรถของเรา วันนั้น รถแวนของพี่นัทเขาก็ใช้งานได้เลย พี่นัทเขาสตาร์ทรถแวนของเขาคันที่เราเล่ามาว่า รถแวนมันเสียมาเกือบ 2 ปี นั่นแหละ พี่นัทเขาก็ขับรถแวนคนนั้นออกไปทำงานได้ ทั้งๆ ที่รถแวนจอดทิ้งไว้เฉยๆ มานาน (ดูพี่นัทเขาทำกับเราก็แล้วกัน) พอหัวค่ำของวันที่ 5 กันยายน 2551 พี่นัทเขาก็ขนเสื้อผ้าออกไปจากบ้านจนเกลี้ยงตู้เลย แล้วก้อพวกเครื่องมือช่าง เครื่องมือช่างที่เป็นไฟฟ้า ขนไปหมด ทุกครั้งที่มีเรื่องแบบนี้ พี่นัทเขาก็จะขนเสื้อผ้าออกจากบ้านไปอย่างนี้เป็นประจำ แต่ไม่เคยขนออกไปจนหมดแบบวันนี้ สองสามวันต่อมา เราทยอยเก็บของๆ พี่นัทที่เหลืออยู่ในบ้าน รวมๆ เอาไว้ เพราะเราไม่อยากเห็น เราอยู่ไม่ได้จริงๆ เราไม่มีเวลามานั่งประดิษฐ์ประดอยเก็บของๆ พี่นัทเขา เพราะยิ่งเก็บของช้ามันก็ยิ่งทำให้เราเจ็บ เรายัดทุกอย่างที่เหลืออยู่ลงถุงที่พอจะหามาได้ตอนนั้น (ก็ถุงดำ) พี่นัทเขาก็เอาเราไปว่าให้เพื่อนของเขาฟังว่า เราเก็บของๆ เขาอย่างกับขยะ เราบอกตามตรงว่าเรามีความสามารถเก็บของๆ พี่นัทเขาได้แค่นี้ เราไม่มีเวลามานั่งเรียงนั่งแยกหมวดหมู่ให้พี่นัทเขาหรอก เพราะมันทำให้เราต้องมานั่งดูนั่งพิจารณาอะไรต่อมิอะไรที่เราไม่อยากจะเห็นมันอีก ใครไม่มาเป็นเราก็ไม่มีทางรู้ ว่ามันกดดันเจ็บปวดขนาดไหน ที่ต้องมานั่งเก็บของๆ คนที่เขาไม่ได้รักเรา และทิ้งเราไปแล้ว แม่เราและน้องสาวของเรา ต้องไปเรียกลูกน้องที่โรงงานที่น้องสาวเราทำงานอยู่มารื้อเฟอร์นิเจอร์ในห้องนอนใหญ่ที่พี่นัทใช้อยู่ออก รื้อแจกจ่ายออกไปจากบ้านทั้งหมด เพราะเราเข้าไปมองห้องใหญ่ห้องนั้นไม่ได้เลย เห็นแล้วมันทรมาน ทั้งๆ ที่เราแทบจะไม่ค่อยได้ใช้ห้องใหญ่ห้องนี้มานานแล้ว เพื่อนบางคนก็ว่าเราบ้าหรือเปล่า ทำไปทำไม เสียดายของ แต่เรารับเรื่องราวอะไรต่อมิอะไรอีกไม่ไหวแล้วจริงๆ เราถึงต้องทำ .. เราเริ่มจัดบ้านใหม่หมดทันที เราตัดใจแล้วว่า เราจะไม่เอาผู้ชายคนนี้มาถ่วงชีวิตของเราอีกต่อไป เรากับพี่นัทก็แยกบ้านกันอยู่ได้ 7 เดือน 3 เดือนแรก พี่นัทพยายามโทรมาขอโอกาสจากเราอีก แต่เราไม่มีจะให้แล้ว เราให้โอกาสพี่นัทเขาไปหลายครั้งแล้ว แต่พี่นัทเขาปล่อยโอกาสนั้นๆ ทิ้งไปเอง แม่ของเราบอกพี่นัทเขาว่า "ถ้าเธอจะกลับมาอยู่ เธอก็ไปเรียกแม่เธอมาคุยกับฉัน แม่เธอควรจะต้องรู้ไว้ด้วยว่า ทุกวันนี้ที่เธออยู่ที่นี่ เธอทำตัวยังไง เดี๋ยวไม่ใช่พอเธอกลับมาอยู่ มาคืนดีกับลูกฉันแล้ว มาวันข้างหน้าแม่เธอก็จะมานั่งพูดจาดูถูกลูกฉันอีกขนาดไหน" พี่นัทตอบแม่เราว่า "แม่ผมเขาจะมาได้ยังไง แม่ผมเขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว แม่ผมเขาคงจะไม่มาหรอก" เราจะตีความสิ่งที่พี่นัทพูดให้ฟ้งนะ .. ก็ด้วยความถือตัวของแม่ของพี่นัทว่า ตัวเองต้องเหนือกว่าคนอื่นเขาเสมอ ไม่ยอมก้มหัวให้ใครนั่นแหละ แม่พี่นัทชอบวางตัวเหมือนคนมีเงินเย๊อะ คิดว่ารวยกว่าคนอื่นเขา แต่ชอบเอาคนอื่นไปนินทาลับหลัง พอคนที่ถูกนินทารู้และเขามาเอาเรื่องเข้า แม่พี่นัทก็จะปากแข็งว่าฉันไม่ได้พูด จนญาติๆ ระอากันไปหมด .. แม่ของเราก็ตีความได้เหมือนกับที่เราตีความนั่นแหละ แม่ของเราก็เลยสวนกลับพี่นัทไปทันทีเลยว่า "ทำไม .. แม่เธอมันวิเศษมาจากไหน แม่เธอมันก็อีแค่แม่ค้าเหมือนๆ กันกับฉัน แล้วทำไมแม่เธอมันจะมาคุยกับฉันไม่ได้ห๊ะ ฉันเธอถามหน่อยซิ ทีเวลาแม่เธอโทรมาคุยเล่นกับฉัน ทำไมแม่เธอยังโทรมาคุยกับฉันได้ ทีวันนี้มีเรื่องมีราวกันถึงขนาดนี้ แม่เธอยังไม่เคยคิดจะโทรมาถามไถ่ว่าความจริงมันเกิดเรื่องอะไรกันขึ้น แม่เธอเคยคิดจะมาดูดำดูดีลูกฉันบ้างมั๊ย เธอขนข้าวขนของออกไปอย่างเนี๊ยะตั้งกี่เดือน ตอนนี้ลูกฉันมันจะเป็นอยู่ยังไงเคยสนใจบ้างมั๊ย แม่เธอนี่มันใจดำสุดๆ เลยนะนัท" แล้วแม่เราก็เดินไปเลย แม่คงโมโหมากๆ นั่นแหละ ที่พี่นัทพูดจาเหมือนแบ่งชั้นกับแม่เราแบบนั้น 4 เดือนหลัง พี่นัทเขาก็ไม่โทรติดต่อกลับมาเลย และไม่ได้เจอกันเลยถ้าไม่มีเรื่องจำเป็นเกี่ยวกับเอกสารธุรกรรมและนิติกรรม ผู้ใหญ่ฝ่ายทางเรา พยายามไกล่เกลี่ยให้คืนดีกัน แต่ผู้ใหญ่ฝ่ายพี่นัทเขาไม่เคยแม้แต่จะโทรมาถามแม่ของเราเลยว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น ซึ่งเราก็ไม่แปลกใจอะไรกับการกระทำของผู้ใหญ่ฝ่ายพี่นัท เพราะมีเรื่องทีไรลูกชายของเขาก็เป็นฝ่ายถูกเสมอ พ่อแม่ของพี่นัทเขาไม่เคยคิดที่จะรับฟังอะไรจากเราเลยแม้สักครั้งเดียว ผู้ใหญ่ฝ่ายทางเรา ยิ่งได้คุยกับพี่นัทมากขึ้น พี่นัทเขาก็แสดงพฤติกรรมแสดงธาตุแท้ของตัวเขาก็ออกมาให้ผู้ใหญ่ฝ่ายเราได้เห็นชัดเจนขึ้น พี่นัทพูดกับอาพรชัยของเรา คำพูดประมาณว่า "ทุกวันนี้ ผมอยู่กับพ่อกับแม่ผม อยู่บ้านผม ผมก็มีความสุขดี ผมก็สบายดี ไม่ต้องลำบากอะไร" อาพรชัยเราโทรไปไกล่เกลี่ยแท้ๆ คำพูดคำนี้ทำให้อาพรชัยของเรารู้สึกว่า ผู้ใหญ่ทางเราพยายามไกล่เกลี่ย แต่ไปๆ มาๆ เรื่องมันกำลังจะกลับกลายเป็นว่า ผู้ใหญ่ฝ่ายเราต้องเป็นฝ่ายไปง้อไปขอร้องเพื่อที่จะให้มันให้กลับมาอยู่กับเรา อาพรชัยวิเคราะห์จากการคุยทางโทรศัพท์กับพี่นัทเขาหลายๆ ครั้งว่า พี่นัทเขากำลังพยายามกลับเข้าหากับครอบครัวเดิมของเขา เพื่อทำทางไว้ขอความเห็นใจเรื่องผู้หญิงคนใหม่ของพี่นัทเขาถ้าจะมีอะไรเกิดขึ้นในอนาคต จากคุณ : Phat - [ วันเถลิงศก (15) 16:00:31 A:58.9.64.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 10 ช่วงกลางเดือนกุมภาพันธ์ 2552 .. เราถามพี่นัทเรื่องนัดวันหย่า พี่นัทเขาก็บอกกับเราว่า "อยากกลับเข้ามาอยู่ด้วยกันนะ แต่ต้องไม่เหมือนเดิม" พี่นัทเขายื่นเงื่อนไขที่เรารับไม่ได้ "ผมจะมากลับเข้ามาอยู่แต่วันทำงาน แต่ตั้งแต่วันศุกร์ถึงวันอาทิตย์ผมจะไม่อยู่ จะไปเที่ยวไหนต่อไหนก็เรื่องของผม ผมอายุมากแล้วอยากมีชีวิตที่เป็นอิสระ ไม่ต้องการให้มีใครมาอยู่เหนือกว่าผมหรือมาบังคับผม และผมก็ยังมีรายละเอียดอย่างอื่นๆ อีก ที่เราต้องตกลงกัน ถ้าผมจะกลับมาอยู่" >> พี่นัทเขาพูดยังกับว่า เราอยู่เหนือกว่าเขา บังคับเขา ทั้งๆ ที่เขาจะไปไหนกับใคร เราไม่เคยไปยุ่งหรือไปโทรตามเลย เพราะตอนแต่งงานกันใหม่ๆ เราเคยโทรตามพี่นัทเขาตอนตีสามตีสี่ พอพี่นัทเขากลับมาแล้ว ก็ทะเลาะกัน พี่นัทเขาเหวี่ยงเราติดตู้เสื้อผ้าทั้งๆ วันนั้นเราไม่สบายอยู่ ตั้งแต่วันนั้นเราก็ไม่โทรตามอีกเลย << เราตอบพี่นัทกลับทันที แบบไม่ต้องคิดว่า "เงื่อนไขมากนัก ก็ไม่ต้องกลับมา" คนเราถ้ายังรักกัน มันไม่มาสร้างเงื่อนไข และพูดจาเห็นแก่ตัวกับเราขนาดนี้หรอก ขืนเราให้พี่นัทเขากลับเข้ามาในชีวิตของเราอีก อนาคตเราต้องเป็นบ้าแน่ๆ จากวันนั้นเราก็กลับมาเตรียมการณ์และหาข้อมูลทุกอย่างที่จะต้องเกี่ยวข้องกับการหย่า ไม่ว่าจะเป็นเรื่องบ้าน เรื่องรถ เรื่องเปลี่ยนชื่อเจ้าของเบอร์โทรศัพท์อินเตอร์เน็ท เตรียมเอกสารทุกอย่างทุกเรื่องไว้ให้พร้อมที่จะเดินเรื่องทุกๆ เรื่องที่เกี่ยวข้องทั้งหมด แล้วเมื่อปลายเดือนมีนาคม 2552 เจ้าน้องชายกับน้องสะไภ้ของเรา ก็ไปเจอพี่นัทเขาไปเดินซื้อของกับผู้หญิงคนอื่นอยู่ที่สนามหลวงสอง จากวันที่เราแยกห้องนอนกับพี่นัทมาเกือบ 4 ปี เราก็ดูแลตัวเองมาตลอด เราทำอะไรๆ ทุกอย่างด้วยตัวเองเพียงลำพัง จนถูกแม่ว่าเป็นประจำ เพราะแม่รู้ว่าเรามีร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงจากการผ่าตัดช็อคกะแล็ทซีส ถ้าทำงานบ้านหนักๆ เราก็จะปวดปีกมดลูกจนเลือดออก และจากการที่เราเป็นหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทจนเดินไม่ได้เกือบสามเดือน ทำให้เราต้องระวังตัวเราเองตลอดเวลา เพราะหมอนรองกระดูกทับเส้นประสาทมีสิทธิ์กลับมาเป็นได้อีกทุกเวลา เราอยู่บนความอดทน จนถึงวันที่เราหมดความอดทน จนมันระเบิดในที่สุด เราอดทนกับการกระทำ คำพูดกระแทกแดกดันของพ่อแม่และพี่สาวคนโตของพี่นัทมาโดยตลอด แม้ว่าเราจะแยกบ้านออกมาแล้ว เพราะเราคิดเสมอว่า ยังไงพี่นัทเขาก็ยังรักเรา เคยดูแลเราเวลาเราเจ็บไข้ได้ป่วย แต่วันนี้ นอกจากที่เราต้องทนกับพ่อแม่และพี่สาวคนโตของพี่นัทเขาแล้ว เรายังต้องทนกับการกระทำและ "คำพูดแย่ๆ แต่ดูดี" ของพี่นัทเขาอีก ซึ่งมันทำให้เราต้องใช้ "คำพูดแย่ๆ แต่ดูไม่ดี" (ก็เราพูดอ้อมๆ ไม่เป็น) ของเรากับพี่นัทเขาด้วย มันไม่มีอะไรดีขึ้น พี่นัทเขาก็มีผู้หญิงคนอื่นซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเกินจะให้อภัยแล้ว ทุกอย่างมันดูแย่ลงเรื่อยๆ หลังจากที่พี่นัทแยกบ้านออกไปอยู่กับพ่อแม่พี่น้องของเขาในครั้งนี้ แล้วเรายังจะต้องทนต่อไปอีกเพื่ออะไร เพื่อใคร? .. พอกันที กับ นามสกุลของพี่นัท "ที่รวมค่าทางเลขศาสตร์ได้ 43" (อย่าขำ .. เราไม่อยากจะเขียนนามสกุลลงไป เลยขอแทนด้วยตัวเลข 43 แทน) ใช้แล้วมีแต่เรื่องไม่ดีเข้ามาในชีวิตของเราตลอดระยะเวลา 14 ปี เราถือว่าเราได้ใช้กรรมให้คนพวกนี้ไปหมดแล้วในชาตินี้ และจะไม่พบกับคนพวกนี้อีกในชาติหน้า เรื่องทั้งหมด มันไม่ใช่ความขัดแย้งแค่ระหว่างเรากับพี่นัท แต่มันเป็นความขัดแย้งกันจนไปถึงผู้หลักผู้ใหญ่ด้วย การจบปัญหาทุกอย่างด้วยการหย่า จึงเป็นทางที่ดีที่สุดสำหรับเรา จากคุณ : Phat - [ วันเถลิงศก (15) 16:05:45 A:58.9.64.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 11 เรากับพี่นัทได้จดทะเบียนหย่ากันไปเมื่อวันที่ 1 เมษายน 2552 ที่ผ่านมา มีเหงาบ้าง เหงาก็ไปวัดบ้าง ออกไปหาอะไรกินกับเพื่อนๆ ปริญญาตรี บ้าง พาแม่ไปข้างนอก แต่ก็มีบางครั้งเหมือนกันที่เราไม่อยากจะหยิบจะทำอะไรมันเลยสักอย่าง นั่งอยู่เฉยๆ ได้หลายๆ วันติดๆ กัน แต่มันก็ไม่ได้แตกต่างกับเมื่อ 4 ปีก่อนหน้านี้สักเท่าไหร่ เพราะเราถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวมานาน เราฟูมฟามในเดือนแรกที่พี่นัทเขาขนเสื้อผ้าออกไป ก็เท่านั้น หลังๆ ก็มีร้องไห้บ้างเป็นธรรมดานะ ร้องไห้เพราะเจ็บปวดกับคำพูดหลายๆ คำพูดของพี่นัทเขาที่ไม่รักษาน้ำใจกัน เราคงจะ "เจ็บไม่นาน เพราะมันเจ็บมานาน!" ที่รีบหย่า .. เพราะเราห่วงเรื่องบ้านที่เราเป็นคนผ่อนมาตั้งแต่ต้น .. ถ้าวันหนึ่งผู้หญิงคนนั้นเขารู้ว่า มีบ้านมีรถมีข้าวของที่เป็นสินสมรสอยู่ที่เรา แล้วผู้หญิงของพี่นัทเขายุให้พี่นัทมาหย่ากับเราในวันข้างหน้า แล้วมาขอแบ่งสินสมรส วันนั้นนั่นแหละ .. เราจะซวยจนหมดตัว .. เพราะทุกสิ่งทุกอย่าง เราหา เราทำ เราสร้าง ของเรามาคนเดียว พี่นัทไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก เราต้องเดินทางไปไหนมาไหนเองคนเดียว หากเกิดอุบัติเหตุ แล้วเราตายไป เราก็จะตายอย่างสบายใจ ไม่ต้องห่วงว่าสิ่งที่เราทำมาทั้งหมด มันจะตกไปอยู่ในมือของคนนามสกุลอื่นที่ไม่ใช่นามสกุลของพ่อแม่เรา อีกอย่างนึง อันนี้อาพรชัยของเราเป็นคนเตือนเราเอง หากในอนาคต ถ้าเราจะทำธุรกรรมนิติกรรมเรื่องของตัวเราเองมันจะยากมาก หรือถึงขั้นที่ทำไม่ได้เลย เพราะติดที่มีทะเบียนสมรส สามีต้องมาเซ็นรับรู้ทุกเรื่อง และการที่จะติดต่อนัดหมายกับพี่นัทก็ยากมาก เพราะพี่นัทเขาไม่มีเวลาว่างที่จะรับนัดเราอีกต่อไปแล้ว แค่เรานัดให้พี่นัทเขามาเปลี่ยนแปลงชื่อเจ้าของเบอร์โทรศัพท์บ้านกับอินเตอร์เน็ท เรายังต้องรอเวลาที่พี่นัทเขาว่าง รอเป็นเดือนเลย ฉะนั้น หย่า ดี กว่า ธาตุแท้ที่ได้รู้อีกอย่างในวันหย่า คือ พี่นัทเขาไม่มีความคิดเป็นของตัวเขาเอง เขาให้คนในบ้านครอบงำบงการชีวิตอยู่ตลอดเวลา พี่นัทเขาเอาเรื่องที่ดินมรดกที่พี่นัทเขาได้จากพ่อแม่ของเขา ขึ้นมาพูดกับเจ้าหน้าที่ที่จดทะเบียนหย่าว่า "ผมกลัวว่า เขาจะมาเรียกร้องเอาที่ดินส่วนนี้ในวันหลัง" พี่นัทเขาแสดงความโง่ของตัวเอง และความโง่เง่าเต่าล้านปีของคนในบ้านของเขา ออกมาต่อหน้าเจ้าหน้าที่ที่จดทะเบียนหย่า เราเลยขึ้นปี๊ด ใส่กลับพี่นัทเขาไปว่า "ที่ดินมรดก ฉันไม่มีส่วนได้ส่วนเสียอะไรทั้งนั้น ไม่ว่าที่ดินพื้นนั้น พ่อแม่คุณจะโอนให้คุณก่อนหรือหลังการจดทะเบียนสมรส คุณนึกว่าทุกวันนี้ที่ฉันแต่งกับคุณเนี่ย เพราะฉันอยากได้ที่ดินพื้นนั้นของพวกคุณมากนักเหรอไง คุณพูดออกมาได้ยังไง แค่คิดยังไม่ควรเลย แล้วยังมาแสดงความโง่ของตัวเองออกมาให้เจ้าหน้าที่เขาเห็นทำไม" เจ้าหน้าที่ที่จดทะเบียนหย่าตอบพี่นัทว่า "ใช่ ไม่เกี่ยวกันเลย ไม่ต้องยกขึ้นเรื่องนี้ขึ้นมาพูด" .. พี่นัทพูดเรื่องที่ดินมรดกขึ้นมาแบบนี้ เราก็เลยแกล้งพี่นัทเขาบ้าง ก็เรื่องรถแวนคันที่พี่นัทเขาขับอยู่ แต่เราไม่คิดที่จะเอารถแวนคันนี้อยู่แล้วตามที่เราเล่ามาตั้งแต่ต้น "รถคันที่คุณขับอยู่น่ะ เป็นสินสมรส ถึงแม้ว่าคุณได้เอารถคันนี้ไปใส่ชื่อแม่ของคุณไปเรียบร้อยแล้วก็ตาม แต่มันก็คือสินสมรส ฉันจะตามไปเอาคืนเมื่อไหร่ก็ได้ คุณจะเอายังไง ขายเลยมั๊ย ขายมันพร้อมกันเลย ทั้งรถคันที่ฉันกำลังผ่อนอยู่ด้วย จะเอามั๊ย" พี่นัทเขาก็เลยให้เราลงบันทึกในทะเบียนหย่าว่า เรายกรถแวนคันที่เขาขับอยู่นี้ให้พี่นัทเขา ยังไม่พอ พี่นัทเขายังพูดกับ เจ้าหนาที่ที่จดทะเบียนหย่า เรื่องบ้านหลังที่เราผ่อนเองอีกว่า "บ้านหลังนี้ผมไม่เอา ผมยกให้เขา ผมไม่เอาอะไรทั้งนั้น เพราะผมมีของผมอยู่แล้ว" พี่นัทเขายังจะวางฟอร์ม "ดูเหมือนรวย" ต่อไปอีก .. เราเลยจัดให้พี่นัทเขาไปอีกดอกเป้งๆ .. "แล้วคุณคิดจะมาเอาอะไร .. บ้านหลังนี้ฉันก็ผ่อนของฉันเองมาตั้งแต่ต้น ข้าวของเครื่องใช้ไฟฟ้าในบ้าน ก็ฉันทั้งนั้นที่ผ่อนที่หา เพราะทุกวันนี้คุณคิดอยู่แค่ว่า คุณมีมรดกพ่อมรดกแม่ของคุณอยู่แล้วไง คุณถึงไม่เคยคิดจะช่วยสร้างฉันฐานะครอบครัวของเราเลย" พี่นัทเขาคงกลัวเสียฟอร์มที่เราพูดความจริงฉีกหน้าเขา ที่เราต้องพูดแรงๆ แบบนี้เพราะเราก็รักศักดิ์ศรีของตัวเราเองเหมือนกัน อยู่ๆ จะยอมให้พี่นัทมาทำท่าวางโตพูดจา "ยกบ้านของเราให้เรา ทั้งๆ ที่เราเป็นคนผ่อนของเราเองอยู่คนเดียว" เนี่ยนะ คำที่เราพูดมันคือความเป็นจริง เป็นความจริงที่พี่นัทเขาจะต้องยอมรับมันด้วย ไม่ใช่เอาไปเที่ยวพูดให้คนอื่นฟังจนเข้าใจไปว่า บ้านหลังนี้เขาเป็นคนหาแล้วมายกกรรมสิทธิ์ให้เราตอนที่หย่ากัน ด้วยความที่พี่นัทเขาเสียฟอร์ม พี่นัทเขาเลยตอบกลับเราแบบหน้าตากวนๆ .. ว่า "อ่ะ ถ้าผมไม่ได้ช่วย แล้วคุณจะรอดมาได้ยังไง" พี่นัทเขาก็ยังไม่ยอมรับกับความจริงที่มันเกิดขึ้นมาแล้ว ทำให้เราต้องตอบแรงๆ .. เราตอบด้วยคำตอบแห่งความเป็นจริง กลับไปว่า "เอามั๊ยล่ะ ฉันมีหลักฐานนะ ว่า ระหว่างที่อยู่กินกันมา คุณไม่ได้ทำงานมากี่ปี ฉันยื่นภาษีกับกรมสรรพากรทุกปี คุณไม่ทำงานทำการปีไหนปีไหนฉันมีหลักฐานทั้งหมด จะเอามั๊ย" พี่นัทเขาถึงจะยอมสงบปากลงได้ หย่าเสร็จ เราก็กลับบ้านร้องไห้ เครียดกับคำพูดของพี่นัทในวันนี้ ประมาณว่า ตัวนอนหลับ แต่สมองไม่ยอมหลับด้วย เกิดอาการง่วงตลอดเวลา เป็นอยู่ week กว่า ขับรถแทบจะไม่ได้ กินอะไรก็ไม่ลง ก่อนที่จะหย่าเราก็บอกก็คุยกับพี่นัทเขาไปดีๆ แล้ว ว่าบ้านหลังนี้ที่เราต้องใช้ใบหย่าและบันทึกการหย่าเกี่ยวกับเรื่องบ้านเรื่องสินสมรสที่เราผ่อน อยู่ว่าเป็นกรรมสิทธิ์ของเราคนเดียวเพื่อไปใช้ติดต่อกับทางธนาคารอาคารสงเคราะห์ เพื่อขอถอนชื่อพี่นัทเขาออกจากสัญญากู้ซื้อบ้านพร้อมที่ดินหลังนี้ ไม่เช่นนั้นทางธนาคารเขาจะไม่ให้เราทำเรื่อง ซึ่งมันก็เป็นสิ่งที่ดีกับตัวพี่นัทเองที่จะไปสร้างอนาคตของตัวเองใหม่ข้างหน้า ไม่ต้องมีชื่อติดอยู่ในสัญญาเงินกู้ฉบับนี้ หรือหากวันข้างหน้า หากว่าเราเองเกิดขาดส่งงวดผ่อนบ้าน ทางธนาคารเขาก็จะได้ไม่ไปตามทวงหนี้เอากับพี่นัท เราก็คิดว่าพี่นัทเขาจะน่าเข้าใจแล้ว แต่พอถึงวันหย่าจริงๆ กลับต้องมีเรื่องแบบนี้ จากคุณ : Phat - [ วันเถลิงศก (15) 16:18:24 A:58.9.64.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 12 เรามันไม่มีอะไรดีสำหรับพี่นัทอีกแล้ว พี่นัทเอาเราไปด่าให้พ่อของเราเองให้อาของเราเองฟังสารพัดเรื่อง เราเป็นคนไม่ดี เราใจร้อนเอาแต่ใจตัวเอง แต่ถ้าลองได้อยู่กับคนผลัดวันประกันพรุ่งอย่างพี่นัทดู ก็จะรู้ว่าสมควรแล้วที่เราจะใจร้อน เราขี้หึง ก็เรารักเขามากอ่ะนะ แล้วพี่นัทเขาก็เจ้าชู้เงียบ จนคนอื่นๆ มองไปว่าเราเนี่ยขี้หึงเกินไปหรือเปล่า ปากเราก็ไม่ดีด้วย ก็สมแล้วที่เขาจะมีคนใหม่ที่ปากหวานๆ ในโลกแห่งความเป็นจริง เมื่อคนเราแต่งงานเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว เราเชื่อว่าไม่มีใครปากหวานกันได้ตลอดไปหรอก มันต้องอยู่ด้วยกันบนโลกแห่งความเป็นจริงแล้ว นี่แหละ ช่วงชีวิตที่เราหายไปนาน และเราไม่เคยเล่าให้เพื่อนๆ ฟัง มันเป็นช่วงที่เรารู้สึกว่า มันนานแสนนาน และทรมาน เราเก็บเรื่องราวต่างๆ เอาไว้เพียงลำพัง ญาติ พี่ น้อง พ่อ แม่ และ เพื่อนๆ ไม่มีใครรู้เรื่องของเรา ทุกคนมองว่าชีวิตครอบครัวของเราดูดี สมบูรณ์แบบ มองว่าพี่นัทเป็นคนดีใจเย็น มองว่าเราเป็นคนไม่ดีใจร้อน ทุกคนมองแบบนั้น เพราะการสร้างภาพให้ทุกคนเห็นว่าทุกอย่างมันดูดี ใครถามว่า ทำไมยังไม่มีลูกกัน คำตอบสร้างภาพก็คือ มดลูกเราไม่แข็งแรง พี่นัทเขาห่วงเรา เลยไม่อยากให้มีลูก กลัวเป็นอันตราย .. ความจริงแล้ว แม่พี่นัทเขาสั่งลูกชายเขาไม่ให้เรามีลูกกัน เราเศร้า .. ความจริงแล้ว เราก็เคยมีลูกกับพี่นัทนะ แต่ลูกเราไม่มีโอกาสได้เกิดมาดูโลกใบเน่าๆ ใบนี้ของเรา เราเสียใจมากนะ แต่วันนี้เรากลับโชคดี ถ้าเรามีลูกกับพี่นัท เราคนเดียวที่ต้องลำบากมากกว่านี้ เราคงต้องหาเลี้ยงลูกอยู่คนเดียวตั้งแต่ค่าฝากท้องค่าคลอดมาเลยล่ะ ใครถามว่า ทำไมเราสองคนไม่มีอะไรๆ กัน คำตอบสร้างภาพก็คือ หมอนรองกระดูกสันหลังของเราไม่ดี เราไม่อยากมีอะไรๆ กัน เรากลัวจะเดินไม่ได้อีก .. ความจริงที่เกิดขึ้นกับเรา คำพูดของพี่นัทที่ทำร้ายจิตใจเรามากเหลือเกิน เราเจ็บปวดกับคำนี้ จุกกลางอก .. พี่นัทเขาพูดกับเราว่า "ผมไม่มีความรู้สึกว่าผมอยากจะนอนกับคุณ" .. เพื่อนพี่นัทบางคนแก้ต่างแทนกันว่า ผู้ชายบางทีมันก็เหมือนหมดความรู้สึกแบบนี้ไปเฉยๆ .. ขอบอกเลยนะว่า ไม่ใช่แน่นอน เพราะตอนที่เรากับแม่เราช่วยกันเก็บของๆ พี่นัทเขา แม่เราเขาไปเจอ CD หนังโป๊เป็นกระตั่กอยู่ในลิ้นชักเครื่องมือช่างของพี่นัทเขา เราเอาไปแจกให้ผู้ใหญ่แถวบ้านเราจนหมดเลย แล้วทุกวันนี้พี่นัทเขาก็ยัง download หนังโป๊ตามเว็บมาดูอยู่ ถ้าเพื่อนพี่นัทถ้าได้อ่านตรงนี้ก็คงเข้าใจเรามากขึ้นนะ อีกหลายๆ คำถาม ที่เราตอบแบบสร้างภาพให้มันดูดี เพราะไม่อยากให้ใครๆ เห็นความทุกข์ของเรา ตอนนี้เราสบายใจขึ้นมาก แม้จะต้องใช้ชีวิตคนเดียวบ้างในบางครั้งที่แม่เรา น้องๆ หลานๆ ของเราไปธุระในต่างจังหวัด แต่มันก็ดีกว่าที่เราต้องทนอยู่กับคนที่เขาไม่ได้รักเรามานานแล้ว .. ความอึดอัดต่างๆ ที่เก็บๆ มานาน มันก็หายไปแล้ว ไม่ต้องสร้างภาพรักษาหน้าให้ใครอีก อาจจะมีเศร้าๆ เหงาๆ บ้าง แต่เราก็พยายามอยู่ พยายามเรียกสติของตัวเราเองกลับมาให้ครบ และพยายามที่จะกลับมาเป็นตัวเอง ที่ทำตัวสบายๆ เหมือนเดิม พยายามที่จะทำงานให้ได้เหมือนเดิม พยายามที่จะแยกแยะทุกอย่างอยู่ พยายามที่จะเดินต่อไปข้างหน้าอยู่ ยังไงเราก็ยัง มีแม่ มีน้อง มีเพื่อนๆ อยู่อีกตั้งเย๊อะแย๊ะ .. ฝากบอกเพื่อนๆ ทุกคนที่ไม่ได้รับเมล์เราด้วย ว่า เราหย่าแล้ว และ สบายดี ที่เราเขียนมาเล่า เพราะว่า เราอยากให้เพื่อนๆ ทุกคนรับรู้ เพื่อในวันข้างหน้าถ้าเราเจอกัน เพื่อนๆ จะได้ไม่ต้องถามถึงพี่นัทคนนั้นอีก เราอยากให้ทุกอย่างมันกลายเป็นภาพจางๆ ให้เร็วที่สุด จะบอกว่า เราจะลบและลืมมันทั้งหมด เราคงทำไม่ได้ นอกเสียจากเราจะเป็นบ้าและขาดสติไปซะ อีกครึ่งชีวิตที่เราเหลืออยู่ เรายังต้องทำอะไรอย่างอื่นอีกตั้งมากมาย ขอให้เพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ทุกคนที่กำลังใช้ชีวิตคู่อยู่ หรือ กำลังจะใช้ชีวิตคู่ จงสมหวังทุกอย่างทุกประการในความรักนะจ๊ะ ขอบคุณสำหรับเพื่อนๆ บางคนที่รู้เรื่องนี้แล้ว ตั้งแต่เมื่อ 9-10 เดือนก่อน และคอยเป็นกำลังใจให้เรามาโดยตลอด ขอบคุณจริงๆ ค่ะ จากคุณ : Phat - [ วันเถลิงศก (15) 16:22:38 A:58.9.64.87 X: ]

ความคิดเห็นที่ 14 คิดซะว่าพ้นทุกข์พ้นโศกแล้วกันนะคะ (แต่อยากบอกว่าคนนี้นั่งรถใคร ปรับช่องแอร์ตลอดเลยค่ะ มันหนาว) จากคุณ : scottie - [ วันเถลิงศก (15) 18:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 15 พ้นเคราะห์พ้นโศกเสียทีนะคะ ปีใหม่เริ่มต้นใหม่ ขอให้เจ้าของกระทู้พบเจอแต่เรื่องดีๆ ค่ะ จากคุณ : ธาร นาวา - [ วันเถลิงศก (15) 20:17:59 ]

ความคิดเห็นที่ 16 ขอแสดงความยินดีด้วยนะคะที่พ้นเคราะห์มาได้ ขอให้มีชีวิตใหม่ที่พบเจอแต่สิ่งดีๆนะคะ จากคุณ : sainbury - [ วันเถลิงศก (15) 21:56:11 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ชีวิตคู่ ใช่ว่าคนใดคนหนึ่งจะดีไปหมด หรืออีกฝ่ายจะเลวไปหมด ทั้งเราทั้งเขาก็มีส่วนดีและไม่ดีปะปนกัน แต่อาจมากน้อยไม่เท่ากัน ตอนนี้ก็ผ่านพ้นช่วงนั้นมาแล้ว พยายามทำใจให้สบาย  ตัดเรื่องเก่าๆทิ้งไป แค่อยากเตือนนืดเดียวว่าในโลกที่เราอยู่กันจริงๆนี้ สีขาว และสีดำแท้ๆ มันไม่มีค่ะ ล้วนถูกเจือด้วยสีอื่นทั้งสิ้น ต้องทำใจยอมรับให้ได้  แล้วคุณจะมีความสุข จากคุณ : จุดตานิด - [ 16 เม.ย. 52 00:52:42 ]

ความคิดเห็นที่ 18 ยี่สิบปีไม่ใช่เวลาน้อย ๆ นะครับ ไม่มีสิ่งที่ดีเหลือไว้บ้างเลยหรือครับ แต่เมื่อตัดสินใจแล้ว ตั้งต้นชีวิตใหม่ อาจจะได้พบสิ่งที่ดีกว่าเก่าก็ได้ ขอให้โชคดีครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 16 เม.ย. 52 06:49:39 ]

ความคิดเห็นที่ 19 Pick yourself up, dust yourself off and start all over again. จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 16 เม.ย. 52 11:43:34 ]