ฉันเป็นนักเรียนชั้น  ม.3  ของโรงเรียนสตรีทางภาคใต้  ซึ่งเป็นโรงเรียนประจำจังหวัด  และมีชื่อเสียงมาก  ๆ  โรงเรียนหนึ่ง  

ฉันเดิบโตขึ้นมาท่ามกลางความเจ้าเผด็จการของพ่อ  ฉันรู้สึกว่า  ฉันไม่ชอบผู้ชายที่เป็นแบบนี้  และในชีวิตที่เจอผู้ชาย  ฉันก็มักจะเจอผู้ชายที่ทำตัวไม่ดี  ทำให้คนเป็นภรรยาต้องเสียใจเสมอ  ฉันคิดว่า  ผู้ชายเป็นเพศที่เห็นแก่ตัวมาก  ๆ  ไม่ว่าจะเป็นความคิด  หรือการกระทำ  

และฉันก็ไม่เข้าใจว่า  ทำไมผู้หญิงจึงอ่อนแอ  ยอมผู้ชายหมดทุกอย่าง  แบบแม่ฉัน  ถึงต้องทนทุก  ๆ  อย่าง  

หลายครั้งที่เห็นแม่ต้องร้องได้เพราะการกระทำของพ่อ  แต่ฉันก็ไม่เคยเห็นแม่ลุกขึ้นมาปกป้องตัวเอง

และแม่ก็รักพี่ชายมาก  ๆ  จนฉันคิดว่า  แม่รักและยอมผู้ชายเพราะแม่เป็นผู้หญิง  ก็ต้องการผู้ชายอยู่เคียงข้าง  

แต่ฉันไม่คิดอย่างนั้น  ฉันไม่ชอบผู้ชาย  ไม่ชอบการพูดคุย  ไม่ชอบขอความช่วยเหลือใด  ๆ  ทั้งสิ้น  

แต่ทั้งหมดนี้ก็เป็นความคิดที่ย้อนกลับไปตอนเป็นเด็ก  ๆ  เพราะตอนนั้น  ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าฉันคิดแบบนี้  

บางทีฉันแค้น  เวลาโดนพี่ผู้ชายแกล้ง  ขนาดอยากจะเผาพริกเผาเกลือแช่งเลยทีเดียว

จนฉันมีโอกาสเข้ามาเรียนโรงเรียนประถม  ฉันรู้สึกดี  ๆ  กับเพื่อนผู้หญิงที่มักจะช่วยเหลือโนในหลาย  ๆ  เรื่อง  ตอน  ป.2  พอขึ้นป.3  ก็ย้ายไปอยู่ต่างจังหวัด  ฉันพยายามมองหาเวลาพ่อขับรถผ่านไปหน้าบ้านของเค้า
ที่อยู่ที่ให้ไว้ก็ยากเหลือเกินที่เด็กในวัยนั้นจะไปตามหาได้  แม้ว่าตอนนี้จะหาถูกก็เถอะ  


ครั้งแรกที่ชอบอยู่กับผู้หญิงก็เพราะว่าตอนเด็ก  ๆ  พ่อและแม่ไม่มีเวลาเลี้ยง  มักเอาไปฝากกับคนข้างบ้านเลี้ยงตลอด  ฉันก็ติด  บางทีก็ผูกพันกันมาก  โดยที่เราก็ไม่รู้ตัว  และเค้าก็จากไปเพราะต้องย้ายบ้านไป  หรือไม่ก็ฉันย้ายบ้าน  เป็นแบบนี้ทุกที

พี่ปัทเป็นผู้หญิงคนแรกที่เราจำได้ดีว่าเรารู้สึก  “รัก”  ก็ว่าได้  และก็ไม่รู้ว่ารักเกินกว่าจะเป็นพี่น้องกัน  ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอก  แต่มารู้ตัวเองอีกทีก็โตแล้ว

จนตอนนี้ฉันเรียนอยู่ม.3  ฉันก็แอบรู้สึกพิเศษกับพี่สาวม.6 คนหนึ่ง  ซึ่งเพื่อน  ๆ  ในกลุ่มก็รู้จักกันหมด  ฉันแอบรักเงียบ  ๆ  ย้อนไปตอนม.1ที่รู้จักกัน  เค้าเป็นรักแรกตอนวัยรุ่น  

แต่แล้วก็แห้ว  เพราะฉันเป็นคนปกปิดความรู้สึกของตัวเอง  ไม่ต้องการให้ใครรู้  เพราะฉันก็ไม่รู้ว่า  จริง  ๆ  แล้ว  มันเป็นไปได้หรือเปล่า  และก็ยังเด็กมาก  กับการที่จะได้สัมผัสกับความรักแบบนี้  รูปแบบที่ใคร  ๆก็อาจจะประณามและกลัวการถูกปฏิเสธ  

เพราะเคยเขียนข้อความบอกรักไปบนผ้าผืนหนึ่งตอนป.3  แต่ก็ไม่ได้จะให้เพื่อนที่แอบชอบ  และทิ้งไปแล้ว เพื่อนคนนั้นดันเก็บมาถามว่าเป็นลายมือฉันหรือเปล่า  มีภาพเด็กผู้หญิงกับผู้ชายยีนข้าง  ๆ  กัน  และเขียนข้างล่างนั้นว่า  “ผมรักคุณ”  ฉันบอกว่าไม่ใช่ของฉัน  ฉันกลัวเค้าว่าฉันผิดเพศ  และไม่กล้าบอกว่า  ฉันน่ะวาดและเขียน  บวกจินตนาการถึงเค้าอยู่

แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความทรงจำที่ผ่านไป

ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าความรักแบบนี้เป็นจริงได้  และสัมผัสได้  เมื่อมาเจอเพื่อนร่วมห้องคนใหม่  ที่เพิ่งย้ายเข้ามา  
ที่เราได้คุยกันครั้งแรกเพราะเพื่อนของเพื่อนฉันรู้จักกับเค้า  และพ่อแม่ก็รู้จักกัน  อยู่ในค่ายทหารเรือเหมือนกัน  แต่อยู่คนละแฟลต  

เราไม่ค่อยได้พูดกันในตอนแรก  แต่เราก็แอบมองตลอด  เพราเค้าเป็นคนสวยมาก  ๆ  จมูกโด่ง  มีความเป็นผู้ชายอยู่ในตัว  เป็นผู้นำ  เรียนเก่ง  ฉลาด  และชอบสบตากับฉันมาก  

ฉันหวั่นไหวทุก ๆ ครั้ง  

จนวันเกิดเค้า  ฉันหาซื้อของขวัญให้กับเค้า  และนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันจะซื้อตุ๊กตาให้ผู้หญิง

ฉันยังจำได้ดีว่ากระดาษห่อเป็นกระดาษแบบแวว  ๆ  สีฟ้า  ตุ๊กตาหมีตัวสีขาว  ฝ่าเท้าสีฟ้า  

แต่เอาเข้าจริงกลับ ไม่กล้าเอาไปให้  ฝากเพื่อนสนิทอีกคนไปให้  วันนั้นเป็นวันเสาร์  ฉันไม่ได้เรียนพิเศษที่นั่นแล้ว  เป็นวิชาเลข  ฉันจึงฝากเพื่อนไป

ฉันคิดว่าฉันจะทำยังไงถ้าเจอหน้าเค้าวันจันทร์  

และแล้ววันจันทร์ก็มาถึง  ฉันเข้าแถวหลังเพื่อนเพราะมาช้า  เลยไม่ได้เจอเค้าก่อน  ถึงคาบเรียนวิชาแรก  ก็คอยแต่จะมองไปที่เค้า  เค้านั่งหน้าฉัน  เยื้อง  ๆ  ไปทางขวามือ  ฉันแอบมองเค้าตลอดเลย  

จนหมดคาบ  ฉันก็คิดว่า  เค้าคงเฉย  ๆ  ไปแล้ว  เพราะฉันหาเค้าไม่เจอ  แล้วเค้าก็ไม่รู้โผล่มาจากไหน  เข้ามาคล้องแขนฉัน  ฉันหน้าแดงก่ำเลย  แล้วบอกขอบคุณ  หลังจากนั้น  ฉันกับเค้าก็จับมือกันตลอด

เราเป็นเพื่อนกันมาเรื่ยย  ๆ ฉันยังจำเพลงที่ให้เค้าครั้งแรกได้  
ฉันยืมสมุดจดงานของเค้ามา  แล้วฉันก็เขียนเพลง  ’เธอสวย’  ให้เค้า  เค้าก็ถามว่าเขียนทำไม  ฉันก็บอกว่า  ก็ตัวเธอสวยจริง  ๆ  เค้าก็อาย  ๆ  นิดนึง  แล้วเราก็คบกันแบบนี้มาเรื่อย  ๆ  จนถึงวันที่จบการศึกษา  และเค้าต้องย้ายไปอีกโรงเรียนหนึ่ง ที่กรุงเทพฯ  

ฉันก็ถามเค้าว่า  เค้ารักฉันหรือเปล่า  เค้าก็บอกว่ารัก  เราก็บอกต่อว่า  เรารักเกินเพื่อนนะ  เค้าก็บอกว่า  เค้ารักแบบเพื่อน  และอยากให้เราสองคนเป็นแบบนี้ตลอดไป  

จนวันนี้  เราไม่ได้เจอกันแล้ว  แรก  ๆ  เราเขียนจดหมายกันทุกอาทิตย์  ต่อมาก็เปลี่ยนเป็นโทรศัพท์มือถือคุยกัน  แต่พอได้ข่าวว่าเค้ามีแฟนเป็นผู้ชายแล้ว  เค้าก็ไม่รับโทรศัพท์ฉันอีก  แม้แต่hi5  เค้าก็ไม่ยอมรับaddฉัน

ฉันไม่รู้เลยว่าในเวลานี้เค้าจะเป็นยังไงบ้าง  แต่เค้าก็เป็นความทรงจำหนึ่งที่ผ่านเข้ามา  และยากที่จะลืมมันได้

ไม่ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน  ขอให้เธอโชคดีกับทุก  ๆ  อย่างที่เธอเลือกและตัดสินใจ  และขอให้เธอประสบควาสำเร็จในทุก  ๆ  เรื่องที่กำลังจะผ่านเข้ามา

..

ฉันไม่เคยโกรธหรือเกลียดที่เค้าทำเหมือนไม่รุ้จักฉัน  เพราะเค้าเป็นความรักแรกที่ฉันคิดว่า  ฉันอยากอยู่กับเค้าตลอดชีวิต  


.

.

เพลงรัก
ธิติมา ปทุมทิพ
http://www.imeem.com/phonomenon/music/_lLdSLuh//?rel=1

จากคุณ : Fluoxtine - [ วันเถลิงศก (15) 15:49:21 ]