" วิภาดา ! "
ฉันถึงกับสะดุ้ง และปิดปกนิตยสาร กรุงสยาม โดยอัตโนมัติ แต่ก็ยังอุตส่าห์ใช้นิ้วคั่น ไว้ที่หน้า บัญชรกวี พลางเงยหน้าขึ้นตอบคำทักถามจากหัวหน้าจอมดุ อย่างไร้เดียงสาที่สุด
" . . .คะ . . ."
พี่จอม (จอมเฮี้ยบ . . . สมชื่อ ) ผลักด้านบนของหนังสือนิตยสารขนาด แปดหน้ายก ที่ฉันกำลังอ่าน (และใช้บังหน้า . . . เวลาที่ตะแกมาเจอ) ให้แกอ่าน หัวหนังสือได้อย่างถนัด ๆ
" . . . ความรักแห่งกรุงสยาม . . . นี่เธออ่านหนังสือนิยายน้ำเน่าแบบนี้ด้วยหรือ . . . เสียแรงที่รำเรียนมาจนสำเร็จเป็นวิศวกรนายช่างผู้ช่วย . . ." แล้วแกก็กำลังจะแหกปากหัวเราะสนั่น แต่พอดีก็เหมือนกับจะฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ จึงหยุดกึก . . .
แล้วพี่จอม ยกข้อมือซ้ายขึ้นดูนาฬิกา
พลางขานเวลาเส้นตายละเอียดยิบ ราวกับเป็น เจ้ากรมอุทกศาสตร์ กองทัพเรือ ฉะนั้น . . .
. . . . .
" . . . บ่ายโมง แปดนาที เธอควรจะเตรียมพร้อมในการงานภาคบ่าย แต่นี่มันตักเข้าไป เที่ยงสี่สิบนาทีแล้ว มิใช่หรือ . . ." แกเลิกคิ้ว พลางสบตาฉันอย่าง คาดคั้นคำตอบ
" ไปทำงานได้แล้ว . . "
เสียงตวาดนั้น ค่อยลดความเข้มลง แกคงเห็นว่าฉันกลัวแกอย่างละลานเต็มที มั้ง . . .?
" . . .ค่ะ . . ." ฉันไม่ยอมสบตาแก เพียงแต่พยักหน้าเนิบ ๆ แล้วลุกขึ้น ก้มหลังเดินผ่านหลังแกออกไป ตั้งใจทำงาน . . .
. . . . . . .
สิบแปดนาฬิกา เมื่อนายช่าง ภาคกลางคืนมาเซ็นชื่อรับงานของวันนี้ ต่อจากฉันแล้ว ฉันก็จึง พอจะมีเวลาเป็นของตัวเองบ้าง
ก่อนอื่นเลย ต้องโทรศัพท์หาแม่ อย่างเป็นกิจวัตร
" . . .แม่ขา . . . วันนี้ วิสบายดีค่ะ แม่ทานข้าวหรือยัง . . . "
" . . . แม่ทานแล้ว งานหนักไหมลูก . . . "
เสียงทุ้มชราแบบ อาจารย์โรงเรียนมัธยมโบราณ ที่ฉันคุ้นหู ตอบมาอย่างนั้น
ฉันฝืนยิ้มให้หูโทรศัพท์ ราวกับเป็นใบหน้าของแม่ ฉะนั้น ทั้ง ๆที่วันนี้ ก็ต้องปีนขึ้นปีนลงในแนวตั้ง ตั้งหลายหลายรอบ แถมตั้งกะเช้าก็มีแค่ ขนมนิดหน่อย เท่านั้นเอง
" . . . สะบาย . . . สะบาย . . . แบบพี่เบิร์ด น่ะค่ะแม่ . . ." ฉันร้องเป็นทำนองเพลงฮิตติดปากใครต่อใครในชั่วโมงนี้ ให้แม่ฟัง
นึกภาพในใจแล้ว แม่ก็คงยิ้มออกมาได้ แถมอาจจะฮัมเนื้อเพลงต่อไปในใจด้วยแล้ว กระมัง
" . . แล้ว. . .ทานข้าวหรือยัง . . .ลูก . . ."
ฉันย่นจมูกให้หูโทรศัพท์นิดนึง สูดลมหายใจลึก ๆ ให้ผ่อนคลาย แล้วตอบไปด้วยน้ำเสียงร่าเริง
" . . . ตั้งแต่บ่ายนี่ ที่พื้นที่เขามีงานช่วยมาจัดเลี้ยง . . . โอ้โห . . . ขนมจีน เต็มตะกร้า น้ำยา เต็มหม้ออวย ผักสวย ๆ เต็มกระจาดเลยค่า . . . "
เสียงโทรศัพท์นิ่งไปนาน จนฉันคิดว่าสัญญาณคงจะถุกตัดหายไปแล้ว จึงลองกรอกเสียงไปอีกครั้ง
" . . . แม่คะ . . ."
" . . . ดีแล้วลูก . . .ถ้าอด ถ้าหิว อะไร ก็โทรศัพท์มาบอกแม่ได้นะลูก . . .แม่ก็ยังนั่งรอโทรศัพท์หนูอยู่ข้างจักรอย่างนี้แหละ. . . ไม่ไปไหนดอก . . . จะได้หาของกินส่งไปให้ เหมือนเมื่อสามสิบปีที่แล้ว ที่แม่ก็คอยโทรศัพท์ของพ่อเขาอยู่ตรงนี้เหมือนกันไง . . ." เสียงของแม่ เหือดหายไปเฉย ๆ . . .
ฉันรู้สึกว่า นัยน์ตาเริ่มร้อนผ่าว จนต้องนิ่งไปนาน กระทั่ง หยาดน้ำตาที่ร่วงลงจากข้างซอกแก้ม หยดลงบนหูโทรศัพท์จนรู้สึกอุ่น อุ่น นั่นแหละ จึงได้รู้สึกตัว แล้วจึงเหยียดแขนดึงหูโทรศัพท์ออกจากรัศมีเสียงฟัง สูดหายใจลึก ๆ จนเป็นปรกติแล้วค่อย ๆ แนบเสียงไปสั้น ๆ
" . . . ค่ะ . . . แม่ . . . ขอบคุณค่ะ. . ."
เมื่อฉันวางโทรศัพท์ลงบนแป้น ข่มใจสักครู่หนึ่ง แล้วจึงเดินออกมาจากโต๊ะโทรศัพท์ที่สำนักงาน โดยไม่ลืมที่จะติดมือนิตยสาร กรุงสยาม ฉบับที่กำลังคั่นหน้าไว้อ่าน ติดมือมาด้วย
ขณะเดินกลับห้องพักใน ฟีลด์ ไซท์งาน นั้น อะไรก้ไม่ทราบ ที่ทำให้ฉันก้มลงมองปกนิตยสารที่กำลัง กำอยู่บนมือแล้วก็ แว่บ . . . นึกขึ้นมาได้ ราวกับ ท่องจำ . . .
" . . . อันพระคุณ มารดา สง่างามยิ่ง
รักลูกมาก กว่าทุกสิ่ง ในใต้หล้า
แสนที่เหลือ จะกล่าวขาน พรรณา
หัวใจข้า รักแม่ แน่แท้เอย. "
เมื่อตอนที่ได้อ่านบทกวีนี้ ก่อนจะโทรศัพท์หาแม่ ฉันยังอดหัวเราะไม่ได้ กับสำนวนที่แสนจะ . . .เปิ่น ๆ . . . เชย ๆ . . . ของผู้ที่ใช้นามปากกาว่า " อภิเชษฐ์ " อยู่เลย . . .
แต่ทำไม . . .ตอนนี้ . . .
แค่คิดถึงบทกลอน ที่ไม่เข้าท่า นั่น
จึงได้ น้ำตา ซึม . . . ซึม . . . นะ.
แปลกใจ . . .
แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 52 18:14:56
แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 52 17:08:44
แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 52 17:08:41
แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 52 17:07:20
แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 52 17:04:29
แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 52 17:01:30
แก้ไขเมื่อ 15 เม.ย. 52 16:59:18
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
วันเถลิงศก (15) 16:57:30
]
นักกวี . . . ที่ดวงใจ ( เรื่องสั้นขนาดยาว บทที่ ๑ )
