ความคิดเห็นที่ 1 ๐ อีกหนึ่งความเชื่องเชื่ออันเหลือนับ ก็เกิดขึ้นสำหรับ..ให้นับเนื่อง หยาบหยามเหล่าขาดแคลน..ให้แค้นเคือง ฉุดศรัทธาเปล่าเปลือง..เอาเปลื้องปลง ๐ เมื่อจิตเขลากระทบคำ..ปรุงสัมผัส กอดกระหวัดความไว้ด้วยใจหลง จึงเมื่อนั้นมิจฉากรรมหยัดย้ำลง ทุกจำนงก็บิดเบี้ยว..กับเรียวลิ้น ๐ “เขาว่า” ก็ว่ากันทุกวัน-ว่า เฝ้าเสาะหาจับถือนั้น-ฤๅสิ้น แต่งมิจฉารายรอบให้กอบกิน สั่งสมสู่เจตจินต์ให้ยินยอม ๐ “เขาว่า” ก็ว่ากันทุกวัน-ว่า น้อมศรัทธาจดจารคำ-หวานหอม เสพความหมายเลอะเลือน..แปดเปื้อน-ปลอม เพราะไม่พร้อมน้อมใจเข้าใคร่ครวญ ๐ แต่ละวันแต่ละเรื่องที่เบื้องหน้า คือมิจฉาการณ์นั้นคอยผันผวน- เข้าคืบคลานห้อมเห่จิตเรรวน และชักชวนเสพร่ำถ้อยคำคน ๐ จึงจักแว่วความบอก..การหลอกลวง ผ่านจิตล่วงตอกย้ำ..ซ้ำซ้ำหน จึงจักแว่วความเล่า..ความเขลาบน- ความอ่อนแอสับสนของคนไทย ๐ เอาศรัทธาวิปลาศ..รองชาติภพ จะย่างก้าวบรรจบ..เอาภพไหน อันจุดหมายปลายทางที่ห่างไกล ด้วยศรัทธาเหลวไหล..ฤๅได้มา ? ๐ อนัตตา..อนิจจัง...สุดหยั่งรู้ เห็นแต่เพียง”ตัวกู” ที่ชูหน้า ท่ามมืดบอดปิดกั้น..แสงปัญญา จึงเหลือเพียงศรัทธาที่ท่วมใจ ๐ สุดสงสารเหยื่อน้อย..ในรอยกรรม ที่ยังคงเหยี่ยบย่ำ..กลางต่ำใต้ เฝ้าวกวนเวียนย่าง..สู่ทางไกล สู่ความหมายยิ่งใหญ่..หวังได้พบ ๐ กระไรหนอ..สัจจธรรมทั้งต่ำใต้ จะเผยให้มุ่งมั่นหมายบรรจบ- แก่นแกนใจความนั้นได้ครันครบ เพื่อล่มลบมิจฉาให้ล้าแรง ๐ อีกกี่ความเชื่องเชื่อ..อันเหลือนับ จะเวียนเกิด-เวียนดับ..จนอับแสง ต้องกี่ความหลอกลวง..อาจล่วงแปลง- ปรับคุณค่าเติบแต่งกลางแหล่งใจ ๐ เมื่อจิตเขลา-กระทบคำ..ปรุงสัมผัส ย่อมกอดรัดผูกพัน..คอยหวั่นไหว จะแกะแก้เงื่อนตายที่ภายใน ก็เมื่อใจเชื่องเชื่อ..มอดเชื้อแล จากคุณ : สดายุ... - [ 16 เม.ย. 52 15:20:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 หวัดดีครับคุณสดายุ เอากลอนที่ตอนเขียนผมต้องนั่งตีหน้าขรึมนิด ๆ มาฝากไว้ สักสำนวนนะครับ ๏ เพลงพระธรรมสัมพุทธพิสุทธิ์เสพ กล่อมใจเทพมนุษย์สัตว์ติรัจฉาน ผู้ฝักใฝ่อาจไต่ตมขึ้นชมฌาน ท่องทะยานแดนวิมุตดั่งครุฑบิน ๏ พุทธาวาสดาษดาคุณค่าเปี่ยม สะอาดเอี่ยมกรุ่นอายแห่งสายสินธุ์ สังฆาวาสปราชญ์เสกข์วิเวกริน งามในดินแดนเราผู้เผ่าไทย ๏ ก่อการุญหนุนเมืองประเทืองบ้าน เกิดตำนานอารีไม่มีไหน แขกถึงบ้านต้อนรับต้องจับใจ เป็นนิสัยกระสวนกระบวนการ ๏ วัดกับบ้านย่านย่างล้วนอย่างนี้ ประเพณีพันผูกจนลูกหลาน ถึงยากจนเข็ญใจไม่เข็ญจาน ตราบจนผ่านบรรลุปัจจุบัน ๏ วัดกับบ้านย่านย่างเริ่มห่างเห กระพี้เร่ธรรมล่อนครึ่งค่อนขัน ขนบไทยใส่กรุอย่างดุดัน ขนบเทศอาถรรพ์ดันเข้ามา ๏ มิเคยเห็นก็มาเห็นวันเช่นนี้ เอื้ออารีรักใคร่คนไม่หา ความชิงชังคั่งคุพสุธา ชนบูชาธนบัตรและสัตย์มาร ๏ ลืมเพลงธรรมสัมพุทธอันผุดผ่อง โสตพร้อมส้องเสพสัตว์ติรัจฉาน กาลามะละแล้วเลิกแผ้วพาน ฤาถึงกาลยั้งหยุดพุทธันดร ๚ะ๛ ................................................. :l = หน้าขรึมนิด ๆ จากคุณ : ราม ลิขิต - [ 17 เม.ย. 52 00:48:35 A:118.172.244.224 X: TicketID:150092 ]

ความคิดเห็นที่ 3 09.46 น. ๏ พรหมจรรย์ พลันจม ล่มตามวัย ช่อมาลัย ใหม่สด หมดใส่หิ้ง มาลัยแห้ง แมงราให้ ใครโยนทิ้ง เท็จทุกสิ่ง ทิ้งทุกข์เสร็จ สำเร็จฌาณ   ๏ โลกทั้งสาม หลามทั้งโศก โลกไหนนี่ 'โลกโลกีย์' รี่โร่โกรก โชกทุกบ้าน 'โลกธรรม' รำกระโทก โลกนิพพาน 'โลกวิญญาณ' ลานวิญ์โยค โลกุตระ ๏ มาลัยโลก โมคลาลัย ไกลวิโยค นรกโลก โลกนรก โรคนกละ มนุษย์โลก มะโหนกหลุด สุดกักขฬะ สวรรค์โลก โศกวันละ ฉะทุกวัน --->(ฉะทุกวัน-ฉะหวัน-สวรรค์) ๏ โลกราหู โรครูหา ว่ากามโรค มาลัยโยก มาโลกไย ไล่ตามฝัน ผวนมาลัย ไผมารวน ป่วนใจกัน โลกพรหมจรรย์ พลันล่ม,joke โลกอาจม ๚ะ๛ 10.25 น. โลกแห่งความจริง ... หญิงชาย ... ปิดบังความชั่วร้าย โลกน่าอายใจจริงไหมเอย แก้ไขเมื่อ 17 เม.ย. 52 10:32:37 จากคุณ : นกโก๊ก - [ 17 เม.ย. 52 10:30:17 ]

ความคิดเห็นที่ 4 สวัสดีครับท่านพี่ราม... อ้อ..มีเก๊กหน้าขรึมด้วยนะครับบทนี้....ฮี่ๆๆ คุณนกโก๊ก... สวัสดีครับ....ยินดีครับที่แวะมาทักทาย ระยองร้อน...เมืองจันทร์คงไม่ต่างกัน ๐ เมื่อตะวันลอยดวง..เผยช่วงแสง โลกทั้งแหล่งก็เริ่มต้นหมุนวนใหม่ เสียง-หัวร่อ, เว้าวอน, ทอดถอนใจ ระงมให้ยิน-เห็นไม่เว้นวาย ๐ โสตที่คอยพะเน้าพะนอเสียง ฤๅอาจเบี่ยงบ่ายรุดสู่จุดหมาย ตาหลังสบรูปชอบ..คอยลอบชาย ย่อมปัดป่ายใจอยู่ไม่รู้แล้ว ๐ พร่ำพลอดด้วยโอภาสพิลาสพิไล เพราะหวั่นไหวระยิบช่วงแห่งดวงแก้ว มอง-สับสน, เร้ารุก-ไปทุกแนว หากวี่แววอำไพ..กลับไร้ร้าง ๐ ก้าวย่ำลง-ย้ำรอย, อย่างหงอยเงื่อง เห็น-เชื่อเชื่องผ่านไป..จนไกลห่าง ตะวันเผา..ทุกข์เข็ญทุกเส้นทาง ก้าวยังย่างย่ำอยู่-ไม่รู้ร้อน ๐ ฉงน-อยู่ว่าแดดนั้นแผดเผา ไฉน-เฝ้ารับอยู่ไม่รู้ผ่อน ยังขวนขวาย, ใฝ่หา, ยังอาวรณ์ เส้นทางจรคลาคล่ำ-เสียงย่ำเท้า ๐ เมื่อตะวันเลื่อนดวง..กลางช่วงวัน เสียงทอดถอนใจนั้น..ยิ่งสั่นกระเส่า ไม่มีร่มบังแสงช่วยแบ่งเบา แดดแผดร้อนรุมเร้า..ยิ่งเผาซ้ำ ๐ จึงบ้างค่อยทรุดกายหอบหายใจ แววตาใต้ไอแสงก็แดงก่ำ ความมุ่งมั่นจับจองเคยส่องนำ เริ่มหมองมัวแอบอำ..อย่างจำนน ๐ ค่อยค่อยช้อนตามอง..ครรลองล่วง ทุกทุกช่วงลำดับ..หรือสับสน? หลับตาพลอยพิศวง..จำนงตน เที่ยววกวนลุ่มหลง-งุนงงนัก ๐ ที่ไหนกัน..จุดปลายความหมายมุ่ง แต่สางรุ่ง-เที่ยง-เย็นยังเข็ญหนัก ก้าวตามเส้นทางจรไม่ผ่อนพัก ยังไม่อาจรู้จัก..แม้สักครั้ง ๐ มีหรือ..มรคาที่ว่าไว้ เห็นอยู่เพียงเหงื่อไคล..ที่ไหลหลั่ง และแววตาปรากฎเงาบดบัง ที่ค่อยเลือนลบหวัง..เคยฝังใจ ๐ เมื่อตะวันคล้อยดวง..พ้นช่วงฟ้า ปรารถนามุ่งมั่นก็สั่นไหว เห็นแต่มืดเวิ้งว้างทุกทางไป ฟ้าสีทองอำไพ..ที่ไหนมี จากคุณ : สดายุ... - [ 17 เม.ย. 52 16:39:18 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ๐ นั่น..ดวงวันค่อยเรื้องที่เบื้องหน้า เหล่านกกาว่อนอยู่..แต่ตรู่สาง ในคาบยามหม่นมืดเริ่มจืดจาง และน้ำค้างพราวเม็ด..ดั่งเพชรพลอย ๐ ลมโชยชื่นผ่านริ้ว..ไม้พลิ้วแผ่ว อ่อนเอนกิ่งก้านแล้วเพียงแผ่วค่อย กายต้องรื่นลมสมัย..เมื่อใจลอย ทางเบื้องหน้าเงียบหงอยเหมือนคอยใคร ๐ ท่ามตะวันยอแสง..แต้มแต่งโลก ลำลมโบกไม้พรรณ..พาสั่นไหว ย่ำเหยียบความปวดร้าว..ทุกก้าวไป กลางดวงใจอับจน..สิ้นหนทาง ๐ แสงตะวันเรื่อเรื้องที่เบื้องหน้า กลับเหมือนว่ามืดอยู่ไม่รู้สร่าง ที่นัยน์ตามองเห็นไม่เว้นวาง คืออัตตาทอดขวาง..ที่ทางเดิน ๐ เห่เอย..เห่ห่ม..แทนลมรื่น- ด้วยลมปากตามตื่น..บอกตื้นเขิน ของความคิดบรรเจิด..ด้วยเพลิดเพลิน- จากจำเริญท่วงท่า..ปัญญาชน ๐ เห่เอย..เห่กล่อม..พรั่งพร้อมบท ยื่นภาพพจน์แลกกัน..นับพันหน แต่ละครั้งเร้ารัว..ก็ตัว”ตน”- อันวกวนเวียนอยู่..ไม่รู้วาง ๐ จากหลุมลึกมืดมิด..ความคิดอ่าน เพียงลำธารแห้งผาก..พร้อมขวากขวาง แสงใดเล่าเรื่อรองไว้ส่องทาง ทุกก้าวย่างสว่างอยู่ควรรู้เอง ๐ นั่น..ดวงวันคล้อยลงที่ตรงหน้า ด้วยขอบฟ้าเคลื่อนฉุดอย่างรุดเร่ง และคลี่คลุมมืดหม่น..อยู่อลเวง จะคร่ำเคร่งก้าวไป..ที่ไหนกัน..? จากคุณ : สดายุ... - [ 17 เม.ย. 52 16:51:21 ]