ความคิดเห็นที่ 1 12. “วันนี้เดือนอารมณ์ดีจัง” ณัฐชัยทักขึ้นเมื่อเห็นว่าหญิงสาวที่นั่งข้างนั้นมีสีหน้าและรอยยิ้มเป็นประกายตั้งแต่เปิดประตูรถแล้ว ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าอะไรที่ทำให้เธอมีความสุข จะคิดว่าเป็นเพราะตัวเขาเองก็ไม่น่าจะใช่สักเท่าไรเพราะเธอพึ่งตะคอกใส่เขาทางโทรศัพท์ไปเมื่อวันก่อนนี้เอง บุหลันยิ้มตอบ “งานเสร็จแล้วมั้งคะ เลยสบายใจ” ชายหนุ่มพยักหน้าว่าเข้าใจ แต่แล้วก็พูดต่อโดยไม่ได้มองหน้าคู่สนทนา “เห็นว่าเหมาร้านส้มตำนายคนนั้นมาเลี้ยงเลยเหรอ” หญิงสาวหันมา “เจ้าหญิงกับนางสนมเขาจัดมา เบ้อย่างเดือนก็ทำตามคำสั่งไปเท่านั้นเอง” “เจ้าหญิง?” บุหลันหัวเราะเสียงใส “รุ้งรวีกับวรรณวดีน่ะ” เธอมองไปข้างหน้าตุ๊กตาเย็บมือสีฟ้าห้อยอยู่บริเวณกระจกหน้า ร่างของมันแกว่งไกวไปตามจังหวะการขับเคลื่อน หญิงสาวรับภาพมันเข้าในคลองจักษุแต่สมองกลับนึกไปถึงท่าทางตกตะลึงกึ่งไปทางตื่นเต้นของผู้ชายคนนั้น “ผมไม่ได้ชื่อเป้ เป้อีกคน” ก็เพราะว่าไม่ใช่ไงล่ะ ผลที่ได้ทำให้หัวใจยิ่งเต้นรัว สายตานั้นบอกถึงความพยายามปิดกั้นตัวตน แต่อารมณ์หวั่นไหวยังเล็ดลอดออกมาให้เห็นชัดเจน หญิงสาวยิ้มออกมาอีกครั้ง รอดูกันต่อไป นี่พึ่งเริ่มต้นเท่านั้น เธอยังไม่กล้าเดาว่าเขาจะมีทีท่าอย่างไรต่อเพื่อนสนิทที่เห็นว่าอีกฝ่ายได้เปิดฉากจีบผู้หญิงต่อหน้าต่อตา แถมยังมีหวังขณะที่ตนเองมีสาวน้อยอีกคนทอดสายตาให้หวั่นใจเล่นเช่นกัน แต่อย่างน้อยต่อไปนี้แววตาคมนั้นจะมีความหมายมากกว่าเดิมแน่นอน “อารมณ์ดีแบบนี้ ไปเที่ยวต่อได้สิ” เสียงชายหนุ่มข้างตัวสะกิดให้กลับสู่เวลาปัจจุบันอีกครั้ง รอยยิ้มทีเล่นทีจริงอันมีเป้าประสงค์ฉายชัดในดวงตาพราว บุหลันเลิกคิ้วทำท่านึก ปล่อยอดีตและอนาคตไปก่อนแล้วกัน “เดือนอยากดูหนัง แล้วค่อยไปหาอะไรกิน ได้ไหมคะ” คนถามหน้าบานทันใด “ยินดีครับผม” เขาตอบอย่างลิงโลด นึกไปถึงว่าวันนี้จะได้สิ่งที่ปรารถนาหัวใจก็เต้นถี่ขึ้นมาทันที จะว่าไปคนที่อารมณ์ดีกว่าเธอเห็น ๆ คือเขานี่เอง สามทุ่มครึ่ง เมื่อสองหนุ่มสาวออกจากบริเวณห้ามสรรพสินค้ากำลังเดินตรงมายังที่จอดรถ ณัฐชัยยอมปล่อยมือที่โอบเอวบุหลันออกจากเสียไม่ได้เพียงเพราะต้องแยกไปขึ้นรถอีกด้าน หญิงสาวแอบเหยียดยิ้มด้วยความเย้ยหยัน แน่นอน เขาไม่เห็น ชายหนุ่มสตาร์ทรถ พาหนะสีแดงค่อยเคลื่อนตัวออกไป “ไปดื่มกาแฟที่ห้องผมนะ” เขาพูดเสียงหวาน เธอเหลือบมองคล้ายจะลังเลใจนิดหน่อย แต่ไม่ตอบปฏิเสธ อีกฝ่ายยิ่งกระหยิ่มใจเหยียบคันเร่งผ่านรถคันอื่น ๆ ในช่วงเวลาที่การจราจรเบาบางเพื่อให้ไปถึงที่หมายโดยเร็วที่สุด โปรแกรมเมื่อครู่นอกจากจะดูหนังกับกินข้าวแล้ว ยังแถมเสื้อผ้าให้อีกชุด สาวเจ้าจึงไม่กล้าต่อรอง บางครั้งอะไรจะง่าย มันก็ง่ายแค่นี้ “ขอเข้าห้องน้ำแป๊บนะคะ” บุหลันดันร่างของณัฐชัยที่พาจมูกมาคลอเคลียอยู่ข้างแก้มให้ออกก่อน เธอส่งสายตาหวานให้ทำนองยืนยันว่าทุกอย่างที่เขาคิดไว้ไม่หนีไปไหน ซ้ำยังเป็นมารยาบทเล็ก ๆ ที่ยื้อเวลาให้อารมณ์อีกฝ่ายหวามใจอย่างได้ผล หญิงสาวมองตัวเองในกระจก พิจเข้าไปในดวงตาดำขลับและสงบนิ่งนั้น ทุกอย่างที่ทำเกิดจากการไตร่ตรองแล้ว ไม่ว่าจะเป็นการควงกับหนุ่มเจ้าสำราญกระเป๋าหนักอย่างผู้ชายคนนี้ หรือแม้จะเป็นการรอให้นายเป้เดินออกไปก่อนจนเหลือเพียงพ่อค้าหุ่นยนต์คนนั้น ก็ล้วนแต่เป็นหมากที่เธอชนะมาตลอด ชื่อว่าผู้ชายตำราไหนก็เหมือนกัน ฉะนั้นครั้งนี้...เธอก็จะเป็นฝ่ายมีชัย โดยไม่เสียอะไรเลย ไม่รู้ว่าบุหลันใช้เวลาในการทำธุระในห้องน้ำนานเกินเฉลี่ยทั่วไปหรืออย่างไร ฉะนั้นเมื่อก้าวออกมาร่างบางก็ถูกรวบเข้าอ้อมกอดทันใด “อ้ะ คุณ” ไม่ทันได้ร้องปรามริมฝีปากก็ถูกประกบเข้ามา เคล้าคลึง นุ่มนวลแต่แฝงด้วยความโหยหา หญิงสาวพยายามเบือนหน้าหลบ “เดี๋ยวก่อนสิ ใจร้อนจังคุณ” “ก็เดือนน่ารักนี่นา” เสียงนั่นแหบพร่า ลมหายใจร้อน ๆ รินรดไปตามพวงแก้มและซอกคอ เช่นเดียวกับมือที่ลูบไล้เนื้อนวลบริเวณบั้นเอว เธอปล่อยให้เขาซุกไซร้เช่นนั้นไปโดยยกมือปัดป้องพอเป็นพิธี ไม่ได้ไร้เดียงสาต่อสัมผัสจากชายเพราะรู้ดีว่านี่คือสิ่งที่เขามุ่งหวังตั้งแต่ได้สบตากับเธอแว่บแรกในวันสงกรานต์นั่นแล้ว “ตี๊ดดดดดด” เสียงร้องจากโทรศัพท์มือถือของบุหลันดังลอดกระเป๋าออกมา หญิงสาวชะงัก “โทรศัพท์” “หืม” “ของเดือน เดี๋ยวค่ะ” เธอจะดันร่างเขาออก “เดี๋ยวค่อยโทรกลับนะ” ชายหนุ่มต่อรอง “เผื่อมีเรื่องสำคัญ” บุหลันไม่รอคำตอบผละจากอ้อมกอดของเขา ณัฐชัยทำเสียงฮึดฮัดอย่างไม่พอในที่ถูกขัดจังหวะรัญจวนใจ “คะ” เธอกรอกเสียงลงไป คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อยคล้ายไม่สบอารมณ์ “อะไรนะ!!” เสียงสูงของเธอทำให้ณัฐชัยหันมามอง เห็นหญิงสาวยืนนิ่ง ดวงตาเบิกกว้าง “เป็นอะไรมากหรือเปล่า แล้วนี่อยู่ที่ไหน!” ชายหนุ่มเคลื่อนตัวเข้ามาหา “ได้ ๆ เดี๋ยวฉันรีบไป” “มีอะไรเหรอ” เขาถาม บุหลันหันมาหน้าซีดเซียว “แม่โดนรถชน อยู่โรงพยาบาล เดือนต้องกลับแล้ว” เธอว่าพลางก้าวยาว ๆ มาคว้ากระเป๋า ณัฐชัยพลอยตกใจไปด้วย “เป็นอะไรมากไหม อยู่ที่ไหนล่ะ” “ยังไม่รู้ค่ะ เห็นว่ามอเตอร์ไซด์เฉี่ยว แต่เดี๋ยวเดือนต้องไปก่อน ขอโทษนะคะ” น้ำเสียงเธอสั่น “เดี๋ยวผมไปส่ง” “ไม่เป็นไรค่ะ” บุหลันปฏิเสธทันควัน สวมรองเท้าอย่างรวดเร็ว “ขอโทษนะคะ” เธอบอกอีกครั้งแล้วรีบกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกไป ณัฐชัยได้แต่ยืนค้างทั้งท่วงท่าและอารมณ์ รู้สึกเสียดายโอกาสดี ๆ แต่ก็ไม่อาจะจะทัดทานเรื่องคอขาดบาดตายในครอบครัวได้ เขายกมือเกาศีรษะ บ่นพึมพัม จะชนช้ากว่านี้อีกสักครั่งชั่วโมงก็ไม่ได้ ........................................................................ (มีต่อ) จากคุณ : BabyRed - [ 17 เม.ย. 52 13:58:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “เอ้า!” บดินทร์ซึ่งกำลังจดจ่อกับจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้ายกคิ้วสูงเมื่อวัตถุทรงยาวหนักกระแทกลงบนโต๊ะ เถ้าบุหรี่ร่วงผลอยใส่คีย์บอร์ด “ทำอะไรให้มันเบา ๆ หน่อย น้องสาว” ชายหนุ่มเหลือกตามอง เห็นบุหลันยืนกอดอกอยู่ สีหน้าท่าทางระอาไม่น้อย เธอถอนใจแรงทำนองว่าของที่ถือมามันหนักจนน่าหงุดหงิด เขายกมือข้างหนึ่งดึงถุงพลาสติกที่ห่อหุ้มอยู่ลง เท่านั้นก็ตาวาวขึ้นมาทันที “วาว” กล่องสี่เหลี่ยมทรงสูงสีดำเขียนลวดลายและตัวหนังสือภาษาอังกฤษบอกยี่ห้อสุราต่างประเทศ แบล็คเลเบิล บดินทร์คว้ามากอดอย่างรวดเร็วจูบซ้ายขวาราวกับคนรักที่ไม่ได้เจอกันหลายปี “แทงกิ้วนะ น้องรัก” บุหลันร้องเชอะ “ไม่ต้องหรอก ก็แค่ตอบแทนเรื่องโทรศัพท์” ผู้เป็นพี่ชายพยักหน้าหงึกหงัก เขาได้รับคำขอร้องเชิงบังคับให้โทรเข้าเครื่องของเธอในช่วงนั้น เวลาที่บุหลันคาดเดาว่าณัฐชัยจะหว่านล้อมบอกความต้องการซึ่งเธอจะสามารถหาทางเลี่ยงออกมาได้โดยไม่มีข้อแม้ใด ๆ ส่วนเรื่องแม่โดนรถชนนั้น แค่ประโยคกับสีหน้าตกใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง “แน่ใจนะว่าฉันไม่ได้โทรไปขัดจังหวะหวานชื่น” คนฟังหันขวับ ดวงตาเกรี้ยวกราดพุ่งเข้าใส่คนถามทันที เป็นอันว่าไม่ต้องถามต่อ “ถ้าขัดจังหวะแล้วฉันจะเสียเงินตั้งเกือบสามร้อยนี่ไปทำไมยะ” อีกฝ่ายไหวไหล่ หยุดการต่อปากต่อคำไว้แค่นั้น จะด้วยรู้จักกันดีในความเป็นพี่น้องถึงนิสัยใจคอหรือน้ำสีอำพันตรงหน้าก็ตาม บดินทร์กับบุหลันก็ไม่เคยคุยหัวร่อต่อกระซิกกันสักเท่าไรอยู่แล้ว “แล้วนี่แม่ไปไหน” บุหลันถามพลางมองไปรอบ ๆ บ้านนี้อาศัยกันเพียงสามคนแม่ลูก ทว่าตั้งแต่เธอกลับมาและเป็นเวลาป่านนี้แล้วยังไม่ได้ยินการเคลื่อนไหวของอีกคนเลย “ไปดูละคร แถวนี้แหล่ะ” “ดูละคร ?” คนได้รับคำตอบถามต่อเสียงสูง “ทีวีบ้านเราเสียหรือไง ทำไมไปดูบ้านคนอื่น” บดินทร์ยักไหล่ทำนองไม่รู้ บุหลันดึงคิ้วมาขมวดนึกแปรความหมายในการกระทำผู้เป็นแม่ แล้วก็เข้าใจ “อีกแล้วเหรอ!” คราวนี้เธอแหวเสียงดัง สีหน้าไม่พอใจเป็นอย่างมาก “อะไรกัน ไหนบอกว่าจะไม่เล่นแล้วไง ทำไมเป็นแบบนี้อีก พี่ด้วยทำไมไม่ห้าม!” คนฟังเบ้หน้าหนี “เถอะน่าเดือน เขาแค่ไปสังสรรค์กันนิดหน่อยตามประสาคนแก่นะ ช่างเถอะ” “สังสรรค์สร้างหนี้น่ะสิไม่ว่า ของเก่าผ่อนกันลากเลือดยังไม่หมด หาเรื่องอีกแล้ว” “เดือน” ชายหนุ่มเสียงเข้มขึ้นเมื่อคำพูดน้องสาวเริ่มรุนแรง “ให้มันน้อย ๆ หน่อย พูดถึงใครน่ะ” “มันจริงใช่ไหมล่ะ” เธอยังไม่ยอมแพ้ “พี่ไม่รู้สึกอะไรหรือไงที่ต้องทำงานงก ๆ เอาไปใช้หนี้ที่ตัวไม่ได้ก่อน่ะ” “เรื่องมันผ่านไปแล้ว ฉันก็ไม่เห็นว่าแม่จะไปสร้างอะไรมาใหม่อีกเลย อย่างมากก็กินเหล้ากัน งานการเขาก็มีทำอยู่ดี คิดว่าแม่คิดไม่ได้หรือไง” ชายหนุ่มพยายามพูดให้ราบเรียบแต่ไม่บอกปัดเพื่อแสดงให้เห็นว่าคำพูดเขาจริงจังและควรจะจบการพูดคุยได้แล้ว “ได้ไม่ได้ไม่รู้ล่ะ อ๋อ แน่สิ” น้องสาวหรี่ตามอง “ตัวไม่เดือดร้อนนี่ กี่ทีกี่หนก็ไม่เห็นจะมาสนใจช่วยรับผิดชอบอะไรเลย เอาแต่ตัวเอง!” “มันจะมากไปแล้วนะเดือน!” บดินทร์ลุกพรวดพราดขึ้น สีหน้าบึ้งตึงบอกให้รู้ว่าโกรธจัด “ทำอย่างกับตัวเองสำคัญนักหนา หาเงินเป็นคนเดียวหรือไง อย่างเธอน่ะ ต่อให้ไม่มีเรื่องหนี้ของแม่มาเกี่ยว ฉันก็ไม่เคยเห็นเธอพอสักที อยากได้เข้าไปไอ้กระเป๋ารองเท้าแพง ๆ น่ะ อยากเข้าไป!” “บดินทร์!!” อุณหภูมิในร่างกายบุหลันสูงปรี๊ด สภาพเหมือนอยู่ท่ามกลางภูเขาไฟ เธอหน้าแดงจัด “ทะเลาะอะไรกันน่ะ!” บุคคลที่สามเข้ามาแทรกตรงกลางระหว่างสงครามอารมณ์ได้ทันท่วงที นางบุษบาแทบจะส่งเสียงมาก่อนตัว เธอพรวดเข้ามาแล้วปรี่มาขวางทางทั้งสองไว้ บดินทร์หมุนตัวกระแทกส้นเดินออกไปอย่างรวดเร็ว ทำให้เหลือหญิงสาวอีกคนที่เธอเบนสายตาไปเพื่อหาคำตอบโดยอัตโนมัติ บุหลันหายใจเข้าออกแรง ๆ อารมณ์ดุเดือดยังไม่จางไป ยิ่งเมื่อได้กลิ่นแอลกอฮอล์ระเหยมาจากร่างท้วม “มีอะไรกันเดือน แล้วนี่กลับมานานหรือยัง กินอะไรไหม แม่ซื้อ...” “ไม่!” หญิงสาวปฏิเสธเสียงห้วนแล้ววิ่งขึ้นชั้นสองไปทันที หนีความรู้สึกพลุ่งพล่านที่หากปล่อยไว้อีกเพียงวินาทีเดียวอาจจะต้องระเบิดใส่คนตรงหน้า ทิ้งให้ผู้เป็นแม่ยืนงุนงงปนไม่สบายใจอยู่เพียงลำพัง บุหลันปิดประตูดังโครมแล้วทิ้งตัวนั่งบนเตียง มือสั่นระริกด้วยความโกรธเคือง คำต่อว่าของบดินทร์ยังตามมาก้องไปรอบห้อง หญิงสาวทุบมือลงที่นอน เจ็บใจที่โดนถากถางโดยไม่มีทางเถียงได้เช่นนั้น เจ็บปวดที่เขาดูถูกสิ่งที่เธอทำ คนอย่างบดินทร์จะไปเข้าใจอะไร ก็ไม่ใช่เพราะไอ้กระเป๋ารองเท้านั่นรึที่แปรมาเป็นค่าใช้จ่ายในบ้านยามที่เขาขายเรื่องไม่ได้ ผู้ชายทุกคนเหมือนกันหมดเห็นแก่ผลประโยชน์เพียงผิวเผิน มีสมองไว้คิดแต่เรื่องผู้หญิง ของกินและเหล้า ไม่มีเลยจะมองเผื่ออนาคตข้างหน้า สายตาบุหลันกวาดไปปะกับรูปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ ภาพในอดีตชายหนุ่มรูปหล่อกับสาวสวยยืนยิ้มให้กล้องด้วยท่าทางสุขสมหวังราวกับโลกนี้เป็นของพวกเขา ไม่ได้คิดเลยว่าในอีกไม่กี่ปีต่อมาทั้งคู่จะรู้ว่า ความรักความหลงใหลมันทำให้สุขสบายไม่ได้ แม่หนีตามพ่อมา เพียงเพราะคลั่งไคล้รูปโฉมและคำสัญญาที่พร่ำว่าจะรักกันจนตาย เพ้อเจ้อที่สุด ท้ายที่สุดเมื่อรักจืดจาง ทางรักตีบตัน ก็ตัดช่องน้อยแต่พอตัวทิ้งไปดื้อ ๆ โชคยังดีที่หญิงสาวเป็นที่รักของญาติฝ่ายพ่อ ซึ่งไม่เห็นด้วยกับการกระทำของลูกชาย เธอจึงเติบโตมาได้ถึงทุกวันนี้ ไม่ข้นแค้น แต่ไม่มีวันไหนเลยจะรู้สึกอบอุ่นใจ จะไม่เป็นแบบนั้น บุหลันปณิธานกับตัวเอง ไม่ใช่แค่เรียนจบและมีงานทำที่ดี แต่เธอต้องไปให้พ้นจากสภาพปริ่มน้ำนี้ให้ได้ จะยืนอยู่ข้างบนแล้วมองทางก้อนกรวดนี้อย่างที่ไม่มีวันลงมาเหยียบอีกให้ได้ ทนอีกสักหน่อยเถิด หัวใจ อยู่มาได้สักเกือบยี่สิบปีแล้ว จะอดทนอีกสัก 4 ปี คงไม่แย่เกินไป และจะไม่รักใครในแบบโง่ ๆ เป็นอันขาด ..................................................................... (อีกนิดค่ะ...) จากคุณ : BabyRed - [ 17 เม.ย. 52 14:04:10 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลาวัลย์ก้าวยาว ๆ เข้าบ้านด้วยความกระฉับกระเฉง แม้จะต้องเผชิญกับงานหนักเหนื่อยทั้งวัน กำลังจะตรงขึ้นห้องนอนชั้นสองก็ชะงักเท้าเมื่อเห็นหญิงสาวอีกคนนั่งอยู่ที่โซฟา ท่าทางเหม่อลอยและสายตาก็ไม่ได้โฟกัสที่จอโทรทัศน์ซึ่งเปิดไว้นั่นเลย “ยังไม่นอนอีกหรือจ้ะรุ้ง” รุ้งรวีเงยหน้า ท่าทางคล้ายพึ่งรู้สึกตัวว่าตนเองนั่งอยู่ เธอเกระพริบตาปริบเมื่อผู้เป็นแม่เดินมานั่งเคียง มือข้างหนึ่งโอบไหล่ลูบแขนเบา ๆ “ที่มหาลัยเป็นยังไงบ้างล่ะ หลัง ๆ ไม่ค่อยเห็นมาเล่าให้แม่ฟังเลย” ผู้เป็นลูกถอนใจเล็กน้อย “ก็ไม่ค่อยมีอะไรหรอกค่ะ สัปดาห์บัญชีพึ่งจบไป จะสอบแล้ว” “แต่รุ้งดูซึม ๆ นะ มีอะไรหรือเปล่าจ้ะ” หญิงสาวเงยหน้ามองผู้เป็นแม่ ใจร่ำ ๆ อยากจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง แต่อีกใจก็ไม่กล้าพอ หลังจากทำให้สมองสับสนโดยการยื้อแย่งการตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่งก็ยอมเอ่ยปากจนได้ เพราะไม่อาจปิดบังมารดาผู้ซึ่งมองตาก็รู้ใจได้ ดีกว่าให้เดาแล้วเธอจะเขินอายเสียเอง “แม่คะ” เธอกำมือขยุกขยิก “ปกติคนที่เขาขายของเนี่ย เขาก็อยากได้กำไรกันเยอะ ๆ ทุกคนใช่ไหมคะ” “ใช่สิจ้ะ จุดมุ่งหมายของการทำธุรกิจคือผลกำไร รุ้งก็เห็นจากที่แม่ทำ” ลาวัลย์ตอบ รุ้งรวีพยักหน้า แล้วก็ขมวดคิ้ว “แต่รุ้งไม่เข้าใจว่า ทำไม...” “เอางี้ รุ้งไปเจออะไรมา เล่ามาเลยดีกว่าจ้ะ” นางเร่ง ตามวิสัยที่เป็นเจ้าของกิจการซึ่งการพูดกระชับ สั้นง่าย ได้ใจความ ประหยัดเวลาคือ อีกหลักใหญ่ของการเจรจา “คือรุ้ง” คนพูดก้มหน้าสมองเรียบเรียงเรื่องไม่ให้ตรงความจริงนัก “รุ้งไปกินข้าว แล้วทีนี้ให้ทิปเขาไป แต่เขาไม่รับน่ะค่ะ รุ้งก็เลยงงว่า เขาไม่อยากได้ทิปเหรอ” “มีด้วยเหรอ ไม่รับทิป” คนฟังทำเสียงสูง “เขาบอกมันเยอะไป เขาไม่รับค่ะ” รุ้งรวีรีบบอก อีกฝ่ายถามว่าแล้วให้ไปเท่าไร “หนึ่งพันค่ะ” “เอ๋” ลาวัลย์เลิกคิ้วสูง “ร้านอะไรทำไมลูกให้ทิปเขาตั้งขนาดนั้น บริการดีมากเลยเหรอ” “คือว่า ก็ไม่อะไรมากหรอกค่ะ ก็บริการดีใช้ได้” เธอนึกถึงหน้าคมคายของวณิช “ที่รุ้งไม่เข้าใจคือ เขาไม่ยอมรับทิปจากรุ้งน่ะค่ะ เขาบอกมันมากไป เขาไม่ได้อยากได้เงินเยอะแยะ ประมาณว่าขายของแค่ได้กำไรนิดหน่อยก็พอ รุ้งเลยงง มีด้วยหรือคะ พูดไปพูดมาก็ยอมรับแค่ครึ่งเดียว รุ้งทำตัวไม่ถูกเลยค่ะ เหมือนหน้าแตก” หญิงสาวเล่าแล้วก็หน้าง้ำเมื่อสมองยังได้ยินคำพูดของชายหนุ่มที่เหมือนว่าเธอกลาย ๆ ลาวัลย์หัวเราะ “จริงอยู่นะว่า คนขายของทุกคนก็หวังกำไรกันทั้งนั้น โดยเฉพาะทิปยิ่งเยอะก็แปลว่าเขาให้บริการดี แต่ที่รุ้งให้แม่ว่ามันอาจจะมากเกินไปจริง ๆ สำหรับเขา” รุ้งรวีอ้าปากจะแย้ง เธอยกมือเชิงว่าเดี๋ยวก่อน “ให้แม่เดา รุ้งอาจจะไม่ได้ไปกินร้านใหญ่สักเท่าไร” อีกฝ่ายไม่ตอบ “รุ้ง คนเราน่ะมันมีหลายประเภทนะ ในสังคมก็มีคนต่างกัน รวยจน มีเงินมากน้อย ปนกันไป คนบางคน จนแต่ก็ไม่ยอมรับเงินง่าย ๆ เพราะสำหรับเขาเงินมีค่าก็จริง แต่ศักดิ์ศรีก็สำคัญ พอเข้าใจที่แม่พูดไหม” คนเป็นลูกนิ่งเหมือนใช้ความคิด แม่จึงพูดต่อ “สำหรับคนจนบางคนอีกเหมือนกัน ที่มักจะมีอคติกับคนมีฐานะ ไม่รู้จะด้วยอะไร แต่โลกของพวกเขาจะเป็นคนละแบบ เขาถือความจริงใจเป็นสำคัญ” “บางทีความหมายเรื่องเงินของเขามันก็คนละแบบกับเรา” หญิงสูงวัยกว่าพูดยิ้ม ๆ ขณะที่อีกคนทำหน้าเคร่งเครียด “แม่ก็เคยเจอนะ เวลาทำโครงการทุนให้เด็กต่างจังหวัดเนี่ย ไปทีไรก็ต้องได้ยินเสียงลับหลังว่า สร้างภาพมากล่ะ เอาเงินฟาดบ้างล่ะ ประจำ” “แล้วแม่ทำยังไงคะ” สาวน้อยพูดออกมาเป็นครั้งแรก ลาวัลย์ส่ายหน้า “ไม่เห็นต้องทำอะไรเลยนี่ เรามีหน้าที่เอาของไปให้ เสร็จงานก็กลับ พวกนี้น่ะ บางทีเขาก็พูดไปงั้นล่ะ พยายามออกความเห็นให้ดูแตกต่าง ให้ดูเด่น ท้ายสุดก็ไม่ปฏิเสธของเราอยู่ดี” เธอดึงร่างของลูกเข้ามากอด ลูบศีรษะเบา ๆ “รุ้งอย่าคิดมากไปเลยนะ หนูไม่ได้ทำอะไรผิด ดึกแล้ว แม่ขอตัวไปนอนก่อนนะ พรุ่งนี้มีนัดพาลูกค้าเที่ยวอีก รุ้งเองก็เข้านอนได้แล้วจ้ะ เดี๋ยวไม่สวยนะ” ผู้เป็นแม่จูบหน้าผากลูกสาวแล้วผละออกไป ทิ้งให้รุ้งรวียังจมกับความรู้สึกที่ไม่ต่างจากก่อนที่ได้คำรับแนะนำสักเท่าไรนัก หญิงสาวถอนใจ แค่เงินพันเดียวทำไมต้องหนักใจขนาดนี้ก็ไม่รู้ เงินก็คือเงินมิใช่หรือ ทำไมมันมีความหมายแตกต่างกัน ไม่เข้าใจจริง ๆ ..................................................................................... (จบตอน 12) ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ติดตามและให้กำลังใจนะคะ จากคุณ : BabyRed - [ 17 เม.ย. 52 14:07:24 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นู๋รุ่งนี่ท่าจะอาการหนักมากจริงๆ สมแล้วที่ถูกเรียกว่าเจ้าหญิง จากคุณ : นาวาไม่ไหลกลับ - [ 17 เม.ย. 52 14:42:13 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณหนูเรียนรู้โลกจริงๆ หนูรุ้ง จากคุณ : scottie - [ 17 เม.ย. 52 14:55:09 ]

ความคิดเห็นที่ 6 บุหลันก็เหมือนจะน่าสงสารนะนี่ จากคุณ : Mnemosyne - [ 18 เม.ย. 52 13:19:13 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เฮ้อออออ ตอนนี้ไม่มีอะไรจะบ่น มันรู้ีสึก ยังไงไม่รู้บอกไม่ถูก รออ่านตอนต่อไปละกันจ้าาา จากคุณ : OhHOhAe (เด็กสรรพสน) - [ 18 เม.ย. 52 14:07:40 ]

ความคิดเห็นที่ 8 เห็นใขบุหลันนะ อยู่คนละโลกกะรู้เลยอ่ะ จากคุณ : Hey VEE - [ 18 เม.ย. 52 19:59:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 บุหลันถึงจะร้ายแต่ก็น่าเห็นใจเหมือนกันนะ ส่วนคุณหนูรุ้งนี่ก็ยังต้องเรียนรู้โลกอีกเยอะเลย สองคนนี้นี่ช่างต่างขั้วกันจริงๆ จากคุณ : คุณหนูหลิว - [ 20 เม.ย. 52 15:17:00 ]