ความคิดเห็นที่ 1 พิงถิงตื่นจากภวังค์ เบือนหน้ามามองอีกฝ่าย “เจ้าเองหรอกหรือ?” คลี่ยิ้มอย่างทอดอาลัย  ก่อนจะกล่าวต่อว่า “ดูเหมือนขอเพียงยังไม่ตาย เป็นต้องไร้สงบสุขไปจนชั่วนิรันดร์สิน่า คิดดูแล้วช่างไร้ความหมายเสียจริง ข้างนอกหนาว พวกเราเข้าไปดื่มน้ำชาร้อนๆข้างในห้องกันดีกว่า”  จบคำก็หันกายเดินเข้าไปในห้อง จุ้ยจวี๋ถือถ้วยน้ำชาเดินตามเข้าไป สองมือประคองวางลงให้พิงถิง ส่วนตัวเองไปรินมาอีกถ้วย แล้วกุมไว้ในมือเพื่อให้ความอบอุ่น ตาจ้องมองสีหน้าของพิงถิงอยู่พักใหญ่ก็ยังจับเงื่อนงำอะไรไม่ออก จึงลองเลียบเคียงถามดูว่า “ไม่ว่าจะมีปัญหาอะไร ก็มีม่อหรานอยู่ช่วยทั้งคน ที่นี่เป็นเรือนเร้นกายของเจิ้นเป่ยหวาง หรือยังจะมีใครที่ไม่กลัวตายอาจหาญบุกเข้ามากันเจ้าคะ?” พิงถิงทราบดีว่าอีกฝ่ายฉลาดหลักแหลม ฝีมือแพทย์เชี่ยวชาญเลิศล้ำ แต่จิตใจยังเป็นเด็กอยู่มาก จึงก้มลงจิบน้ำชาร้อนๆไปหนึ่งคำ แล้วเอ่ยเนิบช้า “เป็นเพราะที่นี่คือเรือนเร้นกายของเจิ้นเป่ยหวางนี่แหละ ถึงได้น่ากังวลใจ เพราะผู้ที่หาญกล้ามาระรานที่นี่ รายใดบ้างมิใช่ผู้ที่ร้ายกาจ? หากการที่หวางเยี่ยไปจากที่นี่กะทันหันก็เป็นหนึ่งในแผนย่อยของแผนการในครั้งนี้ละก็ จะกล่าวได้ว่าย่ำแย่ถึงขีดสุดอย่างแท้จริงเลยทีเดียว ข้ากลัวก็แต่ว่า......” หญิงสาวก้มหน้าลงลูบท้องน้อยที่ยังไม่ปรากฏร่องรอยการตั้งครรภ์ แล้วช้อนตาขึ้นมองหน้าจุ้ยจวี๋ จุ้ยจวี๋ถูกสายตาคมกล้าดั่งสามารถมองทะลุใจคนของนางจับจ้อง ก็สะดุ้งเบาๆ พูดเสียงหนัก “เรื่องนี้ข้าไม่ได้บอกใครทั้งนั้น กระทั่งหวางเยี่ยข้ายังไม่บอก แล้วจะไปบอกใครได้กันเจ้าคะ?” พิงถิงพยักหน้า ถอนหายใจกล่าวว่า “หวังว่าจะไม่เลวร้ายมากเท่าที่ข้าได้คาดคิดเอาไว้” ม่านประตูถูกเลิกเปิด ลมหนาวโชยพัดเข้ามาพร้อมๆกับม่อหราน หญิงสาวทั้งสองเงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าของม่อหรานยิ่งปั้นยากกว่าเดิม “นกพิราบสื่อสารที่ปล่อยออกไปบินไปได้เพียงไม่ไกล ก็ถูกคนใช้ธนูยิงตกลงมาจนหมดขอรับ” น้ำเสียงชายหนุ่มเจือกระแสกังวลอย่างลึกล้ำ “สิบห้าตัว ไม่มีรอดเลยสักตัว รอบด้านทั่วทุกทิศของเรือนเร้นกายแห่งนี้ได้ถูกล้อมเอาไว้อย่างแน่นหนาเสียแล้ว” จุ้ยจวี๋เพิ่งจะได้ทราบก็ในตอนนี้เองว่าเกิดอะไรขึ้น จึงหลุดปากอุทานอย่างตระหนก สองตาเบิกกว้าง ม่อหรานนิ่งคิด แล้วกัดฟันกล่าวว่า “ขอกูเหนี่ยงโปรดนำกระบี่เสินเวยที่หวางเยี่ยทิ้งเอาไว้มาให้ข้าด้วยเถิดขอรับ ข้าจะได้รีบส่งคนฝ่าวงล้อมออกไปเดี๋ยวนี้ ทางด้านใต้ยี่สิบหลี่มีค่ายทหารมังกรพยัคฆ์อยู่ ท่านแม่ทัพใหญ่เฉินโหมวของที่นั่นจะต้องนำกำลังรีบรุดมาช่วยในทันทีอย่างแน่นอน” พิงถิงเบือนหน้า สายตาเบนไปหยุดนิ่งยังกระบี่เสินเวยที่แขวนอยู่บนผนัง นั่นคือกระบี่ที่ฉูเป่ยเจี๋ยทิ้งเอาไว้ให้ก่อนจะออกเดินทาง มือของเขาที่กุมมือนางเอาไว้ร้อนจัด เอ่ยกับนางว่า “ข้าจะทิ้งม่อหรานกับพวกองครักษ์คนสนิทเอาไว้คุ้มครองเจ้า ถ้าหากที่นี่เกิดเรื่องใดที่ข้าคาดคิดไม่ถึงขึ้น เจ้าจงส่งคนนำกระบี่เล่มนี้เร่งขี่ม้าตรงไปยังค่ายทหารมังกรพยัคฆ์ซึ่งอยู่ห่างออกไปทางใต้ยี่สิบหลี่ ไปขอความช่วยเหลือจากแม่ทัพใหญ่เฉินโหมวของที่นั่น เขาจำกระบี่ของข้าได้” คำกล่าวยังคงติดอยู่ในหู กระบี่เรืองนามซึ่งบนฝักฝังอัญมณี ดื่มเลือดมนุษย์มาจนอิ่มหนำเล่มนั้น...แขวนอยู่บนผนังตรงนั้นเอง พิงถิงทั้งอยากจะยิ้ม และอยากร้องไห้ ฉูเป่ยเจี๋ยคิดเตรียมการให้นางอย่างพร้อมมูลทั้งหมด แต่กลับมองข้ามจุดที่สำคัญที่สุดเพียงจุดเดียวไป จะโทษเขาได้อย่างไร เพราะเขาคงนึกไม่ถึงเช่นกันว่า เรื่องราวจะเป็นไปได้ถึงขั้นนี้ พิงถิงเดินเข้าไป หยิบกระบี่เสินเวยลงมาอย่างเงียบงัน ใช้นิ้วขาวผุดผ่องลูบไล้เบาๆ การขอความช่วยเหลือเร่งด่วนดั่งช่วยอัคคีภัย ม่อหรานเห็นนางเหมือนไม่อาจตัดใจส่งกระบี่มาให้ ก็ได้แต่เอ่ยปากพูดว่า “มีแต่กระบี่นี้เท่านั้นที่สามารถใช้เป็นวัตถุพยานแทนตัวของหวางเยี่ย สั่งเคลื่อนทัพทหารในค่ายมังกรพยัคฆ์ได้ รอจนไปขอความช่วยเหลือกลับมาแล้ว จะรีบคืนให้ทันทีขอรับ” ชายหนุ่มก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ยื่นสองมือออกไปหมายรับกระบี่เสินเวยมา แต่กลับถูกพิงถิงเบี่ยงกายเล็กน้อยหลบเลี่ยง จึงอดตกตะลึงไม่ได้ ทราบมานานว่าป๋ายพิงถิงคำนึงถึงสถานการณ์ใหญ่ หลักแหลมเหนือใคร เหตุใดเมื่อมาถึงเวลาคับขันเป็นตายเช่นนี้ กลับมาแสดงท่าทีเอาแต่ใจเสียเล่า? ทัพศัตรูอยู่ตรงหน้า ต้องแข่งกับเวลาทุกวินาที เมื่อนึกถึงว่านอกเรือนเร้นกายมีทหารศัตรูล้อมอยู่อย่างแน่นหนา ในใจม่อหรานก็ต้องหนักอึ้ง พิงถิงโอบกระบี่ไว้แนบอก ทรุดกายลงนั่งดังเดิม สายตาจับอยู่ที่ใบหน้าของม่อหราน เอ่ยถามเบาๆด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดแฝงความเข้มงวด “กองทัพขนาดใหญ่ถึงเพียงนี้เข้ามาใกล้เรือนเร้นกายของเจิ้นเป่ยหวาง ตงหลินหวางมีหรือจะไม่ทราบได้?” ม่อหรานสะดุ้งสุดตัว หน้าถอดสีซีดเผือดในบัดดล ไม่ใช่หวางโฮ่วลอบเคลื่อนไหวอย่างลับๆ? หากแต่เป็นต้าหวางอนุญาตด้วยตัวเอง? หากกระทั่งต้าหวางยังมีส่วนร่วมแรงในเรื่องนี้ แล้วจะไปมีหนทางชนะหลงเหลือได้อย่างไร? พิงถิงถามอีกว่า “การปิดล้อมภูเขาไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ที่พวกเราไม่รู้เรื่องรู้ราว เป็นเพราะเราถูกล้อมอยู่ตรงกลาง ทั้งยังเป็นเป้าหมายที่ฝ่ายนั้นจงใจปิดบังไม่ให้รับรู้ แต่ชาวบ้านด้านนอกซึ่งอยู่ในเส้นทางที่กองทัพเคลื่อนผ่านจะต้องรู้เห็นอย่างแน่นอน ค่ายทหารมังกรพยัคฆ์ซึ่งอยู่ห่างออกไปเพียงยี่สิบหลี่ มีหรือจะไม่ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นที่นี่แม้แต่น้อยได้?” คำถามติดต่อกันสองคำถาม ส่งผลให้ม่อหรานตัวแข็งทื่ออยู่ตรงนั้น ตอบไม่ออกแม้แต่คำถามเดียว ความจริงชายหนุ่มไม่จำเป็นต้องตอบคำถามสองคำถามนี้แต่อย่างใด ก็เหมือนกระดาษบางๆบังตาเพียงชั้นเดียวที่หลังจากถูกเลิกเปิดออกแล้ว...ทุกสิ่งก็ไม่อาจที่จะถูกอำพรางต่อไปได้อีก ฉูเป่ยเจี๋ยพันป้องกันหมื่นป้องกัน ป้องกันศัตรูภายนอก ป้องกันหวางโฮ่ว แต่กลับไม่เคยคิดป้องกันพี่ชายแท้ๆของตัวเองเลย...พี่ชายที่เป็นถึงประมุขแห่งแคว้น...ต้าหวางแห่งตงหลินผู้ทรงอำนาจ สายเลือดเชื่อมประสานใจ พี่ชายซึ่งเดิมทีควรจะเข้าใจเขามากที่สุด พี่ชายซึ่งควรจะเข้าใจดีที่สุดว่าสตรีผู้นี้มีความสำคัญต่อเขามากเพียงใด จุ้ยจวี๋ถึงกับกลั้นหายใจอย่างลืมตัว พิงถิงก้มหน้าลง เพ่งมองกระบี่เสินเวยในอ้อมแขน ไออุ่นร่างกายของฉูเป่ยเจี๋ยดั่งยังคงเหลืออยู่บนตัวกระบี่กระนั้น “ค่ายทหารมังกรพยัคฆ์...หากมิใช่ถูกราชโองการสั่งย้ายไปยังที่อื่น ก็ต้องถูกเปลี่ยนตัวแม่ทัพใหญ่ไปแล้ว ต่อให้ส่งคนเสี่ยงตายฝ่าวงล้อมไปขอความช่วยเหลือ ก็ไม่ได้ช่วยอะไรต่อสถานการณ์ในเวลานี้อยู่ดี” พิงถิงคาดคะเนเหตุการณ์ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ตามองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วพลันถามว่า “วันนี้คือวันกี่ค่ำ?” จุ้ยจวี๋ตอบเบาๆ “สี่ค่ำเจ้าค่ะ” ดวงอาทิตย์เคลื่อนถึงกลางฟ้าแล้ว เวลาเที่ยงได้มาถึง “สี่ค่ำหรือ?” รอยยิ้มเบาบางค่อยๆผุดขึ้นบนริมฝีปากได้รูปงาม “อย่างนั้นก็ยังเหลืออีกสองวัน” หญิงสาวหันกลับมามองม่อหราน “ข้าต้องการแผนที่แสดงภูมิประเทศของที่นี่ รายงานในระยะนี้ของที่นี่ ต้องการทราบจำนวนทหารองครักษ์ที่สามารถใช้งานได้ในนี้รวมถึงระดับความสูงต่ำของฝีมือต่อสู้และความถนัดของแต่ละคน แหล่งที่มาของน้ำดื่มและแหล่งที่มาของอาหารของที่นี่ ยังมีสถานการณ์ของคนที่ปกติรับผิดชอบหน้าที่ด้านจับจ่ายซื้อหา ตลอดจนสถานการณ์ของชาวบ้านที่มักจะขึ้นมาล่าสัตว์ตัดฟืนบนภูเขาลูกนี้......” สั่งการจบไปในรวดเดียว หญิงสาวจึงค่อยระบายลมหายใจออกมายืดยาว แล้วกล่าวเสียงเย็นชา “วางกำลังล้อมแน่นหนาโดยไม่สั่งโจมตี แฝงกลิ่นอายคุกคามหวังล่อให้ยอมแพ้ มิใช่ท่าทีที่ตงหลินหวางควรจะมี แต่ดูแล้วเหมือนจะเป็นศัตรูเสียมากกว่า น่าจะเป็นใครได้หนอ?” พิงถิงนิ่งใคร่ครวญ คิ้วขมวดบางๆ ทว่าสายตาของหญิงสาวกลับค่อยๆเปลี่ยนเป็นสุขุมหนักแน่นยิ่งขึ้น <>::<>::<> เมืองหลวงม่อเอินแห่งตงหลิน ดวงอาทิตย์แรกแย้มสาดทำลายความมืดมน เผยให้เห็นแสงสว่างอันอบอุ่นสีเหลืองส้ม วังหลวงตงหลินภายใต้รัศมีแห่งตะวันปกคลุม กลับยิ่งดูทึบทะมึนชวนกดดัน ตงหลินหวางจูงมือหวางโฮ่วก้าวเข้าสู่ตำหนักของพระสนมลี่ เอ่ยปลอบพระสนมลี่ที่หน้าซีดขาวราวกระดาษด้วยน้ำเสียงอันอ่อนโยน เหล่านางกำนัลนำองค์หญิงน้อยที่อาบน้ำจนสะอาดหมดจดห่อด้วยผ้าขาว ประคองมามอบให้ต้าหวางและหวางโฮ่วได้ชมดู “หน้าเหมือนต้าหวางล่ะเพคะ” หวางโฮ่วเอ่ยเบาๆ ตงหลินหวางขมวดคิ้วแนบแน่น เมื่อได้เห็นบุตรสาวแรกเกิดของตน ก็ฝืนเค้นรอยยิ้มออกมา รอยโค้งบนริมฝีปากยังไม่ทันได้สลายไป เสียงอาวุธปะทะกันก็แว่วเข้ามาในตัวตำหนัก “ต้าหวางระวังตัวพ่ะย่ะค่ะ!” เสียงคมอาวุธปะทะกันภายในวังหลวงฟังเสียดแทงหูเป็นที่สุด ทหารองครักษ์ที่ติดตามอารักขาอยู่ข้างกายตงหลินหวางต่างหันมามองหน้ากัน ทราบแล้วว่าเหตุเปลี่ยนแปลงอุบัติอยู่ตรงหน้า ทั้งสี่พลันขยับเข้ามาใกล้ตงหลินหวางและหวางโฮ่วในบัดดล ต่างชักกระบี่ออกมา หันมองไปรอบด้านอย่างระแวดระวัง คนที่เหลืออีกสองคนพุ่งไปซุ่มกายที่ใต้หน้าต่างอย่างรวดเร็วเพื่อคอยฟังร่องรอยของศัตรู เสียงแผดร้องโหยหวนและเสียงวัตถุหนักๆตกกระทบพื้นดังชัดเจนเหมือนอยู่ภายในตัวตำหนักนี่เอง ส่งผลให้องค์หญิงน้อยที่เมื่อครู่เพิ่งจะหลับสนิทลงได้ร้องไห้จ้าด้วยความตกใจ เสียงอาวุธกลับชะงักลงอย่างกะทันหันในเวลานี้พอดี ความเงียบสงัดที่มาเยือนอย่างปุบปับ ส่งผลให้หัวใจของทุกคนต่างสะดุดวูบ นัยน์ตาของตงหลินหวางเปล่งประกายวาบ ลุกพรวดขึ้นยืน ผลักประตูตำหนักเปิดออก ยืนนิ่งที่ขั้นบนสุดของบันได สิ่งที่ปรากฏแก่สายตา...คือเงาร่างอันมั่นคงของฉูเป่ยเจี๋ย การต่อสู้ได้ผ่านพ้นไปหนึ่งยก กลางห้องโถงรอยเลือดเปื้อนกระเซ็น ทหารองครักษ์ที่มือเท้าได้รับบาดเจ็บนอนระเกะระกะไปทั่ว ทว่าแต่ละคนต่างกัดฟัน ไม่ยอมเปล่งเสียงครวญครางออกมาแม้แต่แอะเดียว เหล่าทหารองครักษ์ที่ยังไม่ได้รับบาดเจ็บต่างกุมทวนยาวแน่น ล้อมฉูเป่ยเจี๋ยเอาไว้อย่างแน่นหนา แต่กลับไม่มีใครหาญกล้าก้าวเข้าไปท้าทายอีก ฉูเป่ยเจี๋ยยืดกายตรง ถือกระบี่ยืนอยู่ ณ ใจกลางห้องโถง นิ่งมองกระบี่ในมืออย่างเงียบงัน โลหิตดั่งหยดน้ำตาสีแดงเปล่งประกายระยับ ค่อยๆไหลรินลงมาจากปลายกระบี่ หยดลงบนพื้นหินเป็นมันวาวของโถงกลาง สีหน้าเรียบเฉยไม่แยแสต่อการคุกคามรอบๆกายแม้แต่น้อย ราวกับว่าขอเพียงมีกระบี่อยู่ในมือ ต่อให้รอบด้านมีทหารองครักษ์แห่งวังหลวงนับพันหมื่นนาย ก็อย่าหมายสกัดขวางเขาเอาไว้ได้แม้แต่ก้าวเดียว และนี่...อาจจะเป็นความจริงก็ได้ จากคุณ : Linmou - [ 19 เม.ย. 52 10:04:13 ]

ความคิดเห็นที่ 2 บรรยากาศอันเงียบสงัดส่งผลให้หัวใจบีบรัดตัวโดยแรง ทุกคนต่างจ้องเขม็งมายังเจิ้นเป่ยหวางผู้เรืองนามสะท้านแผ่นดินโดยไม่กล้าแม้แต่จะกะพริบตา กลั้นหายใจรอคอย โลหิตหยาดสุดท้ายหยดร่วงลงจากตัวกระบี่อันคมกริบ ฉูเป่ยเจี๋ยหันหน้ามา สบสายตาหนักอึ้งดั่งม่านหมอกในภูลึกของผู้เป็นพี่ชาย ถามเสียงเรียบ “ไยต้องทำเช่นนี้?” เสียงแผ่วเบา ทุ้มต่ำเฉกเช่นเสียงเฉพาะของบุรุษ เมื่อกระทบโสตของทุกคน กลับฟังเหมือนเสียงดอกศรพิฆาตพาดอยู่บนสาย ผู้ที่นอนเลือดท่วมกายคืบคลานอยู่แทบเท้าชายหนุ่ม แต่กลับกัดฟันแน่นโดยไม่ยอมเปล่งเสียงร้องออกมา คือหัวหน้าทหารองครักษ์ต่งเจิ้งที่เมื่อครู่ถูกส่งไปดำเนินการสกัดโจมตีนั่นเอง หวางโฮ่วถูกสายตาคมกล้ากวาดมองมา ก็ถึงกับตัวสั่นสะท้าน ขณะจะเอ่ยปากพูด กลับถูกตงหลินหวางกุมมือเอาไว้เงียบๆเสียก่อน จึงหลุบตาลง ยืนอยู่ข้างกายสวามีอย่างเงียบงัน “กั่วเหรินประมาทเกินไปเสียแล้ว” ตงหลินหวางยืนอยู่บนขั้นสูงสุดของบันได ก้มหน้าลงมองน้องชายเพียงคนเดียว แล้วถอนหายใจอย่างอับจน “เจ้าเป็นแม่ทัพมานานปี ย่อมต้องเก็บตราอาญาสิทธิ์เอาไว้กับตัวอยู่แล้ว มีหรือยังจำเป็นต้องกลับไปหยิบที่ตำหนักจาวชิ่ง? เป่ยเจี๋ย เจ้าคิดจะทำลายเจตนาดีที่กั่วเหรินอุตส่าห์ทำเพื่อเจ้ากระนั้นหรือ?” ฉูเป่ยเจี๋ยสบตาพี่ชายอย่างเงียบงัน ยังคงถามเสียงเรียบด้วยประโยคเดิม “ไยต้องทำเช่นนี้?” ดอกศรที่พาดอยู่บนสายนั้น...น้าวตึงขึ้นกว่าเดิมอีกหนึ่งส่วนโดยไร้สุ้มเสียง “เพราะเจ้าคือน้องชายแท้ๆของกั่วเหริน คือเจิ้นเป่ยหวางแห่งตงหลิน” น้ำเสียงตงหลินหวางดังก้องขึ้นอย่างกะทันหัน เคร่งขรึมทรงอำนาจ เอ่ยเสียงหนัก “เกรงว่ากั่วเหรินคงไม่อาจมีบุตรได้อีก ในวันหน้าแผ่นดินนี้จะเป็นของเจ้า ประชาราษฎร์นับแสนล้านเหล่านี้ แม่ทัพทหาร ณ ชายแดนที่ต่างคาดหวังในตัวเจ้า ยังมีองครักษ์หนุ่มแน่นเหล่านี้ ล้วนแต่เป็นของเจ้าทั้งสิ้น!” พยัคฆ์ร้ายแผดคำราม ไม่มีใครไม่สั่นสะท้าน สีหน้าฉูเป่ยเจี๋ยกลับยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ยังคงยืดกายตรง มองมาสบตาตงหลินหวางแต่ไกล ในดวงตาวาบประกายความผูกพันแห่งสายโลหิต ยากจะตัดรอนและปวดร้าวแทบด่าวดิ้น “สงครามใหญ่กำลังจะอุบัติ ราชนิกุลถือการปกปักแคว้นเป็นหน้าที่อันดับหนึ่ง เสด็จพี่วางแผนการสารพัดสกัดขวางมิให้ข้าไปจากวังหลวง หรือไม่อยากให้ข้าไปที่แนวหน้า?” ฉูเป่ยเจี๋ยคาดคะเนอย่างแช่มช้า แล้วส่ายหน้า “ไม่ใช่สิ” นิ่งคิดอยู่ชั่วครู่ คิ้วเข้มเรียวดุจกระบี่ขมวดเข้าหากัน “ไม่อยากให้ข้าย้อนกลับไปที่เรือนเร้นกายอย่างนั้นหรือ?” แค่เรือนเร้นกายเล็กๆ เหตุใดจึงทำให้ทั้งตงหลินหวางและหวางโฮ่วตื่นตระหนกจนออกเคลื่อนไหวได้? หางตาคมปลาบของฉูเป่ยเจี๋ยเหลือบไปเห็นสีหน้าผิดปกติแผ่วจางแทบมองไม่เห็นบนดวงหน้าที่ก้มต่ำของหวางโฮ่ว ลางสังหรณ์ผุดวาบขึ้นในใจทันที ร่างสูงสง่าสะดุ้งเฮือกโดยพลัน “เป็นเพราะพิงถิงรึ?” พิงถิงอยู่ที่เรือนเร้นกายอันห่างไกล หากกระทั่งตงหลินหวางยังสอดมือเข้าร่วมด้วย แม้จะเป็นม่อหรานก็เกรงว่ายากจะคุ้มครองนางให้ปลอดภัยได้ ครั้นเห็นตงหลินหวางนิ่งเงียบไม่เอ่ยคำ มือเท้าฉูเป่ยเจี๋ยพลันเย็นเฉียบในทันที “เสด็จพี่?” ชายหนุ่มเรียกเบาๆ พยายามสะกดกลั้นกระแสเย็นยะเยือกที่พลุ่งพล่านอยู่ในเส้นเลือด น้ำเสียงเบาหวิวแทบเป็นกระซิบ แต่ยังคงได้ยินกระแสสั่นสะท้านอยู่รางๆ หากด้ามกระบี่มิได้หลอมจากเหล็กกล้า ป่านนี้คงถูกเขาบีบแหลกเหลวคามือไปนานแล้ว พิงถิง... ที่ล่อเขากลับมา เป็นเพราะคิดลงมือกับพิงถิงหรอกหรือนี่... หรือระหว่างที่เขาถูกรั้งตัวเอาไว้ที่วังหลวง ทางด้านนั้นได้เกิดเหตุเปลี่ยนแปลงเสียแล้ว? หรือยามเมื่อเขากลับไป จะไม่มีโอกาสได้เห็นเงาร่างบอบบางนั่งดีดพิณอยู่ใต้ต้นไม้อีก? ฉูเป่ยเจี๋ยจ้องมองผู้เป็นพี่ชายด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อและผิดหวังอย่างลึกล้ำ ในดวงตายังคงวาบประกายความหวังอยู่จุดเล็กๆ หวังว่าพระเชษฐาจะยังคงคำนึงถึงความผูกพันของพี่น้อง เว้นหนทางรอดให้แก่พิงถิง เมื่อต้องสบสายตานี้ของน้องชายอย่างกะทันหัน แม้แต่ตงหลินหวางซึ่งมั่นใจในความใจแข็งของตัวเอง ยังอดไม่ได้ต้องใจกระตุกวูบ แล้วเบนสายตาเลี่ยงหนีไปทางอื่น เมื่อสังเกตเห็นอาการหลบสายตาของพี่ชาย ฉูเป่ยเจี๋ยถึงกับตัวแข็งทื่อ หัวใจจมดิ่งวูบสู่ความมืดมนลึกล้ำอันไร้ที่สิ้นสุด วันหกค่ำ...... “ในวันเกิดของฝ่าบาท เราสองคนจะอยู่ด้วยกันได้หรือไม่เพคะ?” เสียงหวานใสยังคงแว่วอยู่ในโสต ทุกรอยยิ้มทุกความเคลื่อนไหวของพิงถิง ล้วนติดตรึงในดวงตาดวงใจ วันหกค่ำ...เขารับปากเอาไว้ หัวใจปั่นป่วนอย่างรุนแรง แต่ใจยิ่งปั่นป่วน ยิ่งต้องเยือกเย็น เพียงครู่สั้นๆ สีหน้าฉูเป่ยเจี๋ยสาดประกายตัดสินใจเด็ดขาด กุมกระบี่ในมือแน่น หันกายก้าวจากไป เหล่าทหารองครักษ์ตั้งทวนทำเป็นว่าล้อมฉูเป่ยเจี๋ยเอาไว้ ครั้นเห็นชายหนุ่มเดินตรงดิ่งไปยังประตูทางออกดั่งเทพจากสวรรค์เยือนสู่หล้า ดูทรงอำนาจน่าครั่นคร้าม ก็พากันตกตะลึง ไม่ทราบจะสกัดขวางดีหรือไม่สกัดขวางดี ปลายกระบี่ฉูเป่ยเจี๋ยทิ้งลง ศีรษะตั้งตรงก้าวยาวๆไปข้างหน้าโดยไม่เห็นปลายทวนอันคมกริบทั้งหลายอยู่ในสายตา ยืดอกก้าวตรงไปราวกับว่าแม้ปลายทวนเหล่านั้นจะแทงทะลุแผ่นอกเขาจริงๆ เขาก็ไม่มีทางหยุดก้าวกระนั้น สายตาของชายหนุ่มดั่งท้องทะเลกว้างไพศาล ลึกล้ำไม่อาจหยั่ง และพายุคลั่งได้เริ่มกระหน่ำซัดอยู่ภายใน ทำให้ผู้ที่ได้เห็นต่างหนาวเยือก ไม่มีผู้ใดหาญต่อตาเขา เหมือนดังเช่นไม่มีผู้ใดหาญต่อกรกับกระบี่ในมือเขา ผู้ใดเล่าไม่เคยยินนามอันเลื่องระบือของเจิ้นเป่ยหวาง เหล่าองครักษ์ต่างถูกรังสีแห่งอำนาจของชายหนุ่มคุกคามจนต้องโซเซก้าวถอยหลังกรูดๆ “ให้เขาไป” เสียงหนักแน่นของตงหลินหวางดังมาจากด้านหลัง เหล่าองครักษ์เหมือนได้รับพระราชทานอภัยโทษ ลนลานหลีกทางให้เป็นพัลวัน มงกุฎหงส์บนศีรษะของหวางโฮ่วแกว่งไหวในบัดดล กล่าวเสียงสั่นสะท้าน “ต้าหวางเพคะ!” “หวางโฮ่วอยากจะให้กั่วเหรินฆ่าเขา หรืออยากจะให้เขาฆ่าองครักษ์ในที่นี้จนหมดสิ้น?” ตงหลินหวางยืนตัวตรงดุจลำทวน นัยน์ตาจ้องมองเงาหลังอันเด็ดเดี่ยวองอาจดั่งสามารถค้ำยันผืนฟ้าของน้องชายลับหายไปจากประตู แล้วถอนหายใจอย่างหนักหน่วง “ปล่อยให้เขาไปเถิด เรือนเร้นกายน่าจะถูกตีแตกไปแล้ว ต่อให้เขารีบไปในตอนนี้ก็ไม่ทันการณ์แล้ว” โถงกลางที่ปราศจากฉูเป่ยเจี๋ยไม่ได้เคร่งเครียดเช่นเมื่อครู่อีก หากแต่บรรยากาศกดดันยังคงอยู่ ไม่มีผู้ใดกล้าขยับ กระทั่งทารกแรกเกิดยังเหมือนจะรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่ลอบพลุ่งขึ้นมายามชะตาร้ายของบ้านเมืองปรากฏอยู่ตรงหน้าจนไม่กล้าส่งเสียงร้องไห้ ตงหลินหวางทอดตามองท้องฟ้าที่ค่อยๆสว่างขึ้น ในส่วนลึกของนัยน์ตาแห่งราชาซ่อนเร้นประกายกังวลและทอดถอน เสียงฝีเท้าดังทำลายความเงียบสงัดจนต้องกลั้นหายใจ อัครเสนาบดีเฒ่าฉู่จ้ายหรานวิ่งหัวซุกหัวซุนตรงเข้ามาคุกเข่าลงกราบทูลว่า “ต้าหวางพ่ะย่ะค่ะ เจิ้นเป่ยหวางตรงดิ่งออกจากประตูวัง ระบุเลือกแม่ทัพหนุ่มฉกรรจ์ไปสิบสองนาย แล้วใช้ตราอาญาสิทธิ์จอมทัพสั่งเคลื่อนพลกองทหารป้องกันเมืองชั้นเลิศไปสองกอง รวมจำนวนทั้งสิ้นสามพันนาย เร่งห้อตะบึงไปทางประตูเมืองทิศตะวันตกแล้วพ่ะย่ะค่ะ!” “ปล่อยให้เขาไปเถิด” ตงหลินหวางรั้งสายตาที่ทอดมองไปไกลกลับมา สีหน้ากลับคืนเป็นปกติ ก้าวลงจากบันไดอย่างสงบนิ่งไม่ลนลาน เอ่ยเสียงนุ่ม “หากไม่ผ่านความเจ็บปวดดั่งถูกสะบั้นแขน แล้วจะเป็นต้าหวางในอนาคตของตงหลินได้อย่างไร?” เป่ยเจี๋ย จงไปดูเรือนเร้นกายที่ได้กลายเป็นเศษซากด้วยตาของเจ้าเองเถิด หวังว่าเปลวไฟที่ลุกไหม้ท่วมขอบฟ้านั้น จะสามารถลบล้างความรักแห่งหญิงชายใยสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่ภายในใจของเจ้าให้หมดสิ้นไปจนไม่เหลือร่องรอยได้ ผู้เป็นราชานั้น...หากอยากมีเมือง...ก็ต้องไร้บ้าน <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑. หญ้าห้าหอม (อู่เซียงเฉ่า : wuxiangcao) เป็นสมุนไพรชนิดหนึ่ง พบในตำรา “สมุนไพรที่ชาวบ้านในมณฑลเจ้อเจียงใช้กันทั่วไป” เป็นพืชล้มลุก สูงประมาณ 30-40 เซนติเมตร แตกกิ่งก้านหลายกิ่ง ใบเรียวยาวคล้ายเข็ม ยาวประมาณ 2-3 เซนติเมตร มีฤทธิ์แก้หวัด แก้ร้อนใน แก้ปวดกระเพาะ เป็นต้น <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 19 เม.ย. 52 10:04:40 ]

ความคิดเห็นที่ 3 จะได้เจอกันไหมนะ จากคุณ : scottie - [ 19 เม.ย. 52 18:37:36 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ก็ต้องรอลุ้นล่ะค่ะ ^^ จากคุณ : Linmou - [ 26 เม.ย. 52 08:26:49 ]