ความคิดเห็นที่ 1 ชายผู้นั้นไม่ตอบแต่กลับเดินเข้ามาใกล้ กลิ่นสาปของสัตว์ป่าที่โชยออกมาจากร่างรุนแรงเสียจนลีโอแทบสำลัก เขาก้าวถอยหลังอย่างระวังขณะที่ชักดาบออกมา “อิลูมิเนติคส่งแกมาใช่ไหม” เขากระตุกยิ้ม “คงโกรธที่ฉันไม่ยอมจับเด็กสองคนนั่นไปให้” “พวกเขาไม่สนใจ” ชายผู้นั้นตอบและแสยะยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าตระหนกของอีกฝ่าย “จำฉันได้แล้วใช่ไหมลีโอ” “เคร้าซ์” ลีโอเรียกด้วยความตกใจ เขามองร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา “เป็นไปไม่ได้ ก็ตอนนั้นนายถูกฉัน....” “ฆ่าตาย” เคร้าซ์ต่อประโยคให้กับเขา ดวงตาสีเหลืองดุจสัตว์ป่าจ้องลีโอเขม็ง มันเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้นอย่างไม่ปิดบัง “นายน่าจะตายไปแล้ว” “คงใช่ถ้าพวกเขาไม่ดึงฉันออกจากกองไฟและสร้างชีวิตใหม่นี้ขึ้นมา” เคร้าซ์กางมือออกอวดกรงเล็บอันคมกริบ “ตอนนี้ฉันแข็งแกร่งไม่แพ้นายแล้ว ลีโอ” “ไม่น่าเชื่อ” ชายหนุ่มพึมพำ “แล้วนายมาที่นี่ทำไม” “ปฏิบัติภารกิจที่นายทำพลาด” ดวงตาของเคร้าซ์ทอประกาย “จับเจ้าหนูผีดิบที่แกรักหนักหนาส่งไปให้นายท่าน” “อะไรนะ” ลีโอพูดด้วยสีหน้าตระหนก เขาจ้องเคร้าซ์นิ่งและพูดด้วยน้ำเสียงที่ห้วนขึ้น “ฉันไม่ยอมให้นายทำแบบนั้นแน่” “ฉันรู้” เคร้าซ์ยิ้มกว้าง “ถึงต้องมานั่งเสียเวลาวางแผนกำจัดนายก่อน” “คนอย่างนายจะทำอะไรได้” ลีโอพูดด้วยน้ำเสียงดูแคลนแต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะ “ใครบอกว่าฉันจะเป็นคนลงมือ” เขาพูดพร้อมกับยิ้ม ลีโอขมวดคิ้วด้วยความสงสัยและเบิกตากว้างเมื่อเห็นรถคันหนึ่งกำลังวิ่งเข้ามาจอด ลีโอมองชายฉกรรจ์คนหนึ่งลากเด็กสาวลงมาและเหวี่ยงพวกเธอลงกับพื้นอย่างไร้ความปราณี “นี่มันอะไรกัน” เขาถามด้วยความสงสัย เคร้าซ์แสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายก่อนตอบ “ไม่มีอะไรมาก แค่ทำให้นายกลายเป็นฆาตกรเท่านั้นเอง” “ว่าไงนะ” ลีโอย้อนเสียงดัง เขาหันไปมองเด็กสาวที่กำลังร้องไห้ด้วยความหวาดกลัวก่อนจะหันกลับไปจ้องเคร้าซ์อีกครั้ง “นายทำแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด” “ทำไมจะไม่ได้” อีกฝ่ายตอบเสียงเย็น “แค่ฆ่าเหยื่อล่อสองสามตัวเท่านั้น” “แต่สองคนนี้ยังเป็นเด็ก” ลีโอตะโกน “พวกเธอเป็นมนุษย์เหมือนกับนายไม่ใช่หรือเคร้าซ์” “เคยเป็น” เคร้าซ์ตอบด้วยสีหน้าเฉยชา เขายิ้มเมื่อเห็นลีโอกำลังมองเขาด้วยสายตาโกรธจัด “นายทำท่าเหมือนอยากฆ่าจะฉัน” “ใช่” ชายหนุ่มพูดลอดไรฟัน เขาเลื่อนมือไปแตะดาบและทำท่าจะชักออกมา แต่กลับชะงักเมื่อเคร้าซ์เปล่งเสียงหัวเราะ “นายต้องรีบลงมือไม่อย่างนั้นเด็กสองคนนั่นไม่รอดแน่” คำพูดของเคร้าซ์ทำให้ลีโอหันกลับไปมองซาร่าและเบธ เขาเบิกตากว้างด้วยความตระหนกเมื่อพบว่าชายฉกรรจ์ผู้นั้นกลายร่างไปเป็นมนุษย์หมาป่า เด็กสาวทั้งสองส่งเสียงกรีดร้องด้วยความหวาดกลัวเมื่อเห็นมันแยกเขี้ยวขู่คำราม “เจ้านั่นเป็นสัตว์ทดลองที่ยังไม่สมบูรณ์ดีนัก” เสียงเคร้าซ์พูดขึ้น “แถมควบคุมได้ยากตอนกลายร่าง ฉันไม่รับประกันนะว่าระหว่างที่นายกำลัง......” เสียงพูดขาดหายไป ดวงตาของเคร้าซ์เบิกกว้างเมื่อเห็นลีโอฟันร่างของมนุษย์หมาป่าขาดเป็นสองท่อนเพียงดาบเดียว เลือดที่ฉีดพุ่งออกมาอาบร่างของซาร่าและเบธจนแดงฉาน เด็กทั้งสองหวีดร้องเสียงดังและร้องไห้โฮ “ยังรวดเร็วเหมือนเดิม” เคร้าซ์พูดอย่างใจเย็น เขามองลีโอที่กำลังหมุนตัวหันหน้ามาประจันและแสยะยิ้ม “เข้ามาฆ่าฉันอีกครั้งสิ” “ไม่ต้องท้า” ลีโอพูดพร้อมกับหมุนดาบในมือ “คราวนี้ฉันจะสับแกให้เละเลยเคร้าซ์” ชายหนุ่มพุ่งเข้าหาคู่แค้นทันที เขาตวัดดาบไปที่เคร้าซ์หมายจะฟันให้ขาดเป็นสองท่อนแต่อีกฝ่ายกลับเบี่ยงตัวหลบได้ทัน เขารีบกระโดดหนีไปอีกด้านและคว้าลำคอของซาร่าเอาไว้ ดวงตาจ้องลีโอเขม็งในขณะที่อีกฝ่ายร้องคำรามออกมาด้วยความโกรธ “ปล่อยเด็กคนนั้นไป” “ได้” เคร้าซ์ตอบพร้อมกับฉีกกระชากลำคอของเด็กสาวจนขาดกระจุย เบธเบิกตากว้างและกรีดร้องดังลั่นเมื่อถูกอุ้งมือที่มีขนรุงรังบีบคอ ลีโอตะโกนห้ามเสียงลั่น “อย่า” “อยากช่วยก็เข้ามา” เคร้าซ์ซึ่งบัดนี้กลายร่างเป็นมนุษย์หมาป่าอย่างสมบูรณ์พูด เขาแสยะเขี้ยวขาววับขณะที่ยกร่างของเด็กสาวขึ้น “ถ้าแกเร็วพอ” ลีโอพุ่งตัวเข้าไปหาเคร้าซ์ทันที อีกฝ่ายพลิกตัวหลบด้วยความว่องไว มือที่บีบคอเบธกำแน่นขึ้น มนุษย์หมาป่าเปล่งเสียงหัวเราะที่ฟังคล้ายการคำราม “ช้าไป” เคร้าซ์อ้าปากฝังคมเขี้ยวลงไปบนลำคอของเด็กสาวและกัดจนขาด เขาคาบหัวของเบธเอาไว้ในขณะที่โยนร่างที่กำลังสั่นระริกไปยังลีโอ ชายหนุ่มเบี่ยงตัวหลบและขบกรามแน่น เขามองร่างไร้วิญญาณของเด็กสาวทั้งสองด้วยความแค้นใจ “แก” ดวงตาสีเหลืองทองของลีโอทอประกายจ้าขณะที่เลื่อนไปจ้องมนุษย์หมาป่าที่กำลังโยนหัวของเบธไปอีกด้าน ชายหนุ่มกำดาบแน่นขณะที่ร่างของเขาเริ่มแปรเปลี่ยนไป “บีสต์” เคร้าซ์พูดด้วยน้ำเสียงเยาะพร้อมกับกางกรงเล็บออก “สารรูปไม่ได้ต่างไปจากสัตว์เดรัจฉานเลยสักนิด สมกับที่เป็นสัตว์ทดลองระดับล่าง” “อย่าเอาฉันไปไว้ระดับเดียวกับแก” ลีโอคำรามและกระโจนเข้าใส่เคร้าซ์อย่างรวดเร็ว อีกฝ่ายพยายามเบี่ยงตัวหลบแต่ไม่ทัน มนุษย์หมาป่าถูกกำปั้นของลีโออัดเข้าที่หน้าอย่างแรงจนมันล้มทั้งยืน “คนอย่างแกสมควรไปลงนรก” ชายหนุ่มพูดเสียงกร้าวขณะที่เงื้อดาบขึ้น “เจ้าคนใจสัตว์” “ได้แต่นายต้องไปก่อน” เคร้าซ์พูดและยิ้มแยกเขี้ยว ลีโอขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ มันเปลี่ยนไปเป็นความตระหนกเมื่อเขาได้ยินเสียงรถกำลังวิ่งเข้ามาใกล้ ชายหนุ่มหันกลับไปมองทางด้านหลังพร้อมกับเบิกตากว้าง “นั่นมัน” “รถของพวกนักล่า” มนุษย์หมาป่าพูดขึ้น “อยากรู้จริงว่าเจ้าหนูผีดิบของนายจะทำยังไงตอนเจอหน้าฆาตกร” “หมายความว่ายังไง” ลีโอถามขณะที่หันหน้ากลับมา เขาผวาขึ้นสุดตัวและร้องอุทานเสียงดังเมื่อถูกเคร้าซ์ฝังกรงเล็บลงไปในช่องท้อง “อย่าหันหลังให้ศัตรู” มนุษย์หมาป่าพูดและแสยะยิ้ม “นายเคยพูดแบบนี้ใช่ไหม” เคร้าซ์ดึงมือของตนเองออกและมองลีโอที่กำลังก้าวถอยหลังพร้อมกับกุมแผลท้องไว้ด้วยความสะใจ “แกมีแผนอะไรกันแน่เคร้าซ์” ลีโอถามเสียงกร้าวขณะที่ดวงตาจ้องมนุษย์หมาป่าเขม็ง อีกฝ่ายหัวเราะเสียงต่ำ “จับนักล่าสองคนนั่นส่งไปกลับไปให้นายท่าน” ดวงตาหรี่ลง “หลังจากที่พวกมันฆ่านายเรียบร้อยแล้ว” “พวกเขาไม่มีทางทำอะไรฉัน” “แน่ใจหรือ” เคร้าซ์พูดพร้อมกับเลื่อนสายตาไปยังร่างไร้วิญญาณของเด็กสาวทั้งสองคน “หวังว่าเจ้าหนูสองคนนั่นจะเชื่อคำพูดของแก” แสงไฟหน้ารถที่สาดส่องมายังร่างของลีโอทำให้มนุษย์หมาป่ายิ้มกว้าง เขารีบอาศัยช่วงจังหวะที่ชายหนุ่มหันไปมองสองนักล่าที่กำลังก้าวลงจากรถหนีเข้าไปซ่อนตัวอยู่ในบ้าน ลีโอมองวูล์ฟและวลาร์ดด้วยสายตาตระหนกในขณะที่เด็กหนุ่มทั้งสองมองเขาด้วยความแปลกใจ วลาร์ดกวาดตามองสภาพศพที่ไม่มีชิ้นดีของเด็กสาวทั้งสองก่อนจะเลื่อนสายตามองไปยังร่างที่เปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดของชายหนุ่ม ลูกครึ่งแวมไพร์พึมพำออกมา “เกิดอะไรขึ้น” เขาจ้องหน้าลีโอ” ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ลีโอ” */*/*/*/* วูล์ฟ โดยคุณ V-Sil จากคุณ : moony (Moony_Lupin) - [ 19 เม.ย. 52 23:20:11 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ไม่นะ สงสารลีโออะ คนที่ไหนจะทำท้องลีโอเหวอะได้ จากคุณ : scottie - [ 20 เม.ย. 52 18:19:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ^ ^ ก็คนที่ไหนกันละค้าบบบบ? ปล. สงสารลีโออ้ะ จากคุณ : นกยูง - [ 22 เม.ย. 52 08:37:23 A:58.10.90.201 X: ]

ความคิดเห็นที่ 4 สงสารลีโอ สงสารเด็กๆ ไม่รู้เรื่องด้วยเลย จากคุณ : beautystone - [ 23 เม.ย. 52 00:42:37 ]