ความคิดเห็นที่ 1 ประชาธิปไตยแค่ข้ออ้าง แค่คำพูดอันสวยหรูที่ทำให้ตัวเองเป็นฝ่ายถูกกันทั้งนั้น ตั้งแต่ยุคก่อนยันยุคนี้มันก็เหมือนเดิม ใช้อ้างเพื่อความชอบธรรมของตนเอง หาว่าตนเป็นประชาธิปไตยแล้วเป็นฝ่ายถูก กล่าวหาคนไม่เห็นด้วยเป็นคอมมิวนิสต์แล้วใช้อำนาจรัฐไปฆ่าเขา ยุคนี้ก็เหมือนกัน มันก็แค่เรื่องของอำนาจ จะสร้างความชอบธรรมให้กับตนเองก็ต้องเอาประชาธิปไตยมาอ้างนี่แหละ แท้จริงแล้วตนเองก็ไม่ได้สนใจในประชาธิปไตยเลยสักนิด จากคุณ : ซ่อนนาม - [ 20 เม.ย. 52 09:27:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 อ่านแล้วงงค่ะ ไม่เข้าใจว่าประชาธิปไตยขัดแย้งกับขนบธรรมเนียมประเพณีไทยที่มีมาแต่ดั้งเดิมอย่างไร ปัญหาเป็นอย่างที่ คห. 1 ว่ามากกว่าค่ะ คือมีคนหรือกลุ่มคนเอาคำว่าประชาธิปไตยมาเป็นข้ออ้างเพื่อสร้างความชอบธรรมในความคิดของตัว หรือเพื่อสร้างความขัดแย้ง แต่ตัวประชาธิปไตยที่แท้จริง (ไม่ว่าจะตามแบบฝรั่งหรือไม่) ไม่ได้ขัดแย้งกับขนบธรรมเนียมประเพณีหรือความเชื่อที่มีมาแต่ดั้งเดิมของไทยแต่อย่างใดค่ะ ประชาธิปไตยที่แท้จริงไม่ได้ทำลายสิ่งเหล่านั้นนะคะ ในที่นี้ผู้เขียนเหมือนจะบอกว่าประชาธิปไตยของฝรั่งคือผู้ร้าย ลองคิดดูให้ดีๆ เปล่าเลยนะคะ มันเป็นคนละเรื่องกันเลยกับสิ่งที่คุณพูดถึง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความกตัญญูรู้คุณต่อบรรพบุรุษ ต่อแผ่นดิน หรืออะไรก็แล้วแต่ มันเป็นคนละเรื่องกับระบอบประชาธิปไตยเลยค่ะ อ่านเท่าไหร่ๆ ก็โยงไม่ถึงกันสักที ว่ามันเป็นเหตุเป็นผลกันอย่างไร ว่าประชาธิปไตยแบบฝรั่งทำให้คนไทยสูญเสียสิ่งเหล่านั้นอย่างไร มันอาจเป็นจริงตามที่คุณคิดนะคะ แต่เท่าที่คุณสื่อมา มองไม่เห็นว่าเป็นอย่างนั้นค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 20 เม.ย. 52 09:53:26 ]

ความคิดเห็นที่ 3 อ่านแล้วงงค่ะเหมือนคุณกุลธิดา จับโดยรวมว่าผู้เขียนต้องการให้สิ่งเดิมๆกลับมาก่อนการเปลี่ยนแปลงการปกครองไปสู่ระบอบประชาธิปไตย โหยหาอดีต อิฉันว่าเราสามารถทำให้ประชาธิปไตยเดินเคียงไปกับประเพณีวัฒนธรรมอันดีงามของเราได้ค่ะ เพียงแค่เรา...ไม่เห็นแก่ตัว ตามที่ถ้อยคำของท่านพุทธทาส ...คือผลประโยชน์ของประชาชนเป็นใหญ่ ไม่ใช่ประชาชนเป็นใหญ่... ที่คุณยกมา   ประเทศสร้างได้เพราะคนในชาติ บ่อยครั้งที่พังเพราะคนในชาติเช่นเดียวกันค่ะ ขอบคุณสำหรับบทความดีๆนะคะ จากคุณ : จโกระ&ลาชา - [ 20 เม.ย. 52 10:49:47 ]

ความคิดเห็นที่ 4 มองไม่เห็นความเชื่อมโยงด้วย จากคุณ : scottie - [ 20 เม.ย. 52 18:46:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ไม่ถนัดคุยเรื่องนี้ ของดออกความเห็นต่อเนื้อหานะครับ ช่วยดูตัวสะกดนิดนึง  "เค้า" ในงานเขียนลักษณะนี้ ควรสะกดว่า "เขา" ครับ ในแง่ของการสื่อความ ผมพยายามทำความเข้าใจได้รางๆ ว่าอยากเสนอประเด็นอะไร แต่เนื้อความค่อนข้างเป็นนามธรรม ประโยคสวยแต่ซับซ้อน และไม่ค่อยแสดงถึง ความเชื่อมโยงอย่างที่คุณสก๊อตตี้เปรยไว้ครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 22 เม.ย. 52 20:17:37 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ก่อนอื่น เราขอแจ้งให้ทราบว่า  เรานำเรียงความนี้ ไปลงไว้ในห้องการเมืองพันทิพก่อนนำความเรียงมาห้องถนนนักเขียนของพันทิพเช่นกัน      ความคิดเห็นของคนในการเมืองห้องนั้นตรงข้ามกับกับถนนนักเขียนนี้ เราไม่ใช่ผู้ตัดสินสรุปผล .เขียนถูกหรือผิด ในห้องนั้นเราได้สร้างความสุข  ผ่อนคลาย หลุดพ้นบางชั่วขณะ    ของคนในห้องนั้น ..   ช่วงเวลาหนึ่งห้องการเมือง บางคนจับความเห็นเราไว้เพื่อให้ได้รับความสุข   บางคนหายเครียด  สบายใจขึ้น ..ได้ปลดปล่อยตัวเองจากพันธนาการประชาธิปไตยมากหลายเหตุผลและไม่สิ้นสุดของแต่ละบุคคล ทำไมเราจึงแน่ใจเช่นนั้น   ประชาธิปไตย คนไทยพูดกัน แต่ละคนคล้ายแต่ไม่เหมือน  แล้วแต่นิยาม  คนแก่คนเฒ่าบ้านนอก ก็ให้นิยามตามที่รู้จากปากต่อปาก แต่แตกต่าง  คนเมือง  คนขับแท๊กซี่  ข้าราชการ ทหารในกรมกอง นักการเมือง หรือแม้แต่เรา  และคนในครอบครัว  เราแบกประชาธิปไตยมานานแล้ว สำหรับเหตุผลที่ต้องวางประชาธิปไตย เป็นเพราะ    เราอาจเจ็บป่วย อ่อนแอและเหนื่อยล้า  เบื่อกับสงครามพูด ฝ่ายถูกหรือผิด  โดยมีสื่อบิดเบี้ยวเป็นตัวทำลายฐานการส่งข้อมูลที่เป็นกลาง  บุญและบาปหายไป การเสนอความจริงเพียงเสี้ยวของดวงจันทร์แล้วแต่หันมุมไหนของคืนแรม คืนค่ำ       หาหนทางเยียวยาให้ตนเองกับทุกคนในครอบครัว   ปัญหาครอบครัวกับการเมือง  ในบ้านของเราครอบครัวใหญ่  บ้านสี่หลังติดกันหมด   ระยะเวลาตั้งแต่ปี 2549 จนถึงปัจจุบัน       เราคิดเอาเอง  ญาติเราคนนี้ ไม่สนใจเรื่องการเมือง  แต่ญาติบางคนรู้  ทุกคนจะเปลี่ยนเรื่องคุย หรือหากเปิดทีวี  จะหรี่เสียงลง    ทุกเย็นทุกคนจะมากินข้าวบ้านหลังใหญ่   ญาติเราคนนี้อยู่ในหนึ่งของสี่หลัง      เมื่อสงกรานต์บางคนแยกไปเที่ยวกันเองกับครอบครัวของตนเอง   ญาติเราคนนี้ไปเที่ยวบ้านภรรยา   กับพ่อแม่ของตัวเองเข้าวัยเกษียร ลงมาจากจังหวัดแพร่  พี่สาว พี่ชาย ครอบครัวพี่ชาย ไปพบเจอญาติพ่อแม่พี่น้องทางภรรยาอยู่ทางทิศตะวันออก จันทบุรี      เราซึ่งตัดสินใจไปอีกทิศหนึ่งและมีโปรแกรมการเที่ยวเหมือนกัน   แต่ต่างทิศของแผนที่เมืองไทย        ขณะที่กรุงเทพกำลังเข้มข้น ดุเดือด มีเสียงปืน ปิดถนน จราจน   มีขู่ระเบิดรถแก๊ส มีทหาร ตำรวจ   มีชาวบ้าน ชุมชนออกมาต่อต้าน จนมีการตาย  ทุกคนทุกถิ่นต่างจดจ้อง เปิดทีวี ทุกร้านอาหารแวะจอด  ข้างทางซื้อของกิน ชาวบ้านในตลาด  ในปั้มน้ำมัน  ชายหาดทะเล    บนรถเสียงโทรศัพท์ เพื่อนๆ และครอบครัว         จนดึก ญาติคนนี้เดินออกจากวงอาหารวงเหล้าอย่างเงียบๆ ไปนั่งร้องไห้คนเดียว    และไม่สามารถหยุดกั้นความคิดแตกต่างแอบเก็บซ่อนไว้อย่างสุภาพอ่อนโยน  กลายเป็นระเบิด .แรงเก็บกดไว้ลึกตั้งแต่แรกๆของการชุมนุมปีพ .ศ.2549   ความอึดอัดใจแน่นแตกระเบิดออกมา  หัวใจยับเยินขมขื่นทำให้พลังทำลายเร็วและแรงเข้มข้น        ฉีกบาดกระจายสู่พ่อแม่พี่น้องทั้งสองฝ่ายต่างตกตะลึง   อะไร ทำไม อย่างไรและเมื่อไหร่   ทั้งหมดเห็นเป็นหนึ่งเดียวแต่กลับมีแตกต่างด้วยหรือ       คนนี้ทุกคนในครอบครัวลงความเห็นว่าเป็นที่รักความหวังและสำคัญดูว่าจะใจเย็นรับฟังได้เสียทุกเรื่องกับปัญหาของใครก็ได้ในครอบครัว       ความเมาคือความอิสระปลดสลักระเบิดออกมาด้วยตัวมันเอง  ญาติต่างๆได้แผล  และไม่มีใครพูดเรื่องการเมืองอีก ปล่อยให้ความเกรงใจ รับรู้สิทธิของแต่ละบุคคลถูกเอามาแบ่งกั้น ทุกคนคุยกันเรื่องดีๆแต่ฝืดๆ    เก็บบาดแผลนั้นไว้  ทุกคนเลือกใช้ความเงียบ  อึดอัด ฝืนกลั้นเพื่อเลียแผลรักษาตัวเองไปพรางๆ         ไม่มีใครกล้าเปิดแผลนั้น  ต่างปกปิดแผลของตัวเอง  ทุกคนปล่อยให้ตัวเองป่วยและใช้ความรักเสแสร้งคุยเรื่องอื่น หัวเราะฝืด ยิ้มฝืดๆ        พี่สาวเราร้องไห้สงสารญาติเราคนนี้  ตัวเราก็ต้องวนเวียนว่ายวนในความคิดปนเป   หาที่มา ที่ไป      พวกเรานึกถึงเวลาที่ผ่านมาเนิ่นนาน เพื่อครอบครัว เพื่อทุกคนมีความสุขทุกวัน  ไม่เคยมีทีท่าให้รู้ว่าทุกเย็นของการมาทานข้าวที่บ้านหลังใหญ่  คนนี้ต้องปิดความรู้สึกตัวเอง  ยิ้มแย้มหัวเราะช่วยตักข้าว กินข้าวพร้อมกัน   คุยกันเรื่องโน้นเรื่องนี้ นานอยู่หลายปี        ยิ่งเหตุการณ์มีเสียงปืน มีการทุบตีจากฝ่ายตรงข้าม   มีสีสันเหมือนภาพยนต์เรื่องยาว ทุกอย่างในใจทุกคนกำลังเข้มข้นฝักใฝ่ประชาธิปไตยในมุมมองของตัวเอง  ยังไม่มีใครรู้ว่าเรื่องนี้จะจบอย่างไร   รู้แต่ว่ารุนแรงขึ้นทุกวัน  และไม่อาจบอกได้เลยว่า มีความสนุก มีความสะใจ ดีใจ เสียใจเพราะพวกเราเอาตัวเองเข้าไปแสดงจริงในมินิซิรีย์บางตอนบางฉากด้วยด้วย   เวลาแห่งโอกาสต้องถูกลิขิตมาถึง      การทานอาหารเย็นวันหนึ่ง 20/4/52  ผลลัพธ์จากห้องการเมืองออกมาเป็นบวก  เรารีบนำความเป็นบวกพร้อมความสุขใจมั่นใจไปที่โต๊ะอาหาร  ทุกคนเกือบ20  ชีวิต      เราค่อยๆเล่าว่าเราเขียนอะไรลงไปบ้าง   สุดท้ายเสียงดังของเราบอกว่า ในบ้านนี้เราจะไม่มีประชาธิปไตย แต่เราจะหันกลับเอาประเพณีดั้งเดิมของไทยมาพูดมาใช้      ทุกคนเริ่มเงียบหลังจากร้องขอแกมบังคับว่าให้เราหยุดพูดเรื่องการเมือง  การเล่าถึงเนื้อหาใจความข้อเขียนอะไรบ้าง เปรียบเทียบวัฒนธรรมดั้งเดิม ของคนไทยกับประชาธิไตย    แปลก มีความเงียบกว่าเดิม ..หยุดฟังและค่อยๆยิ้มให้กำลังใจเราเล่าต่อไป   เสียงของเราดังฟังก้องได้ยินไปทั่ว เราแอบมองญาติคนนั้น  สิ่งที่เราเห็น  รอยยิ้มสดใสและสบตากับเราอย่างขอบคุณ   พี่สาวของเรา คะยั้นคะยอให้เราพูดต่อ ว่าเขียนอะไรอีก  เรามาถึงคำว่าสยามเมืองยิ้ม          หน้าที่ผู้ใหญ่คือผู้ให้ ทั้งความเมตตา กรุณา ทุกคนจะเลี้ยงดูแลกันไป คนแก่เลี้ยงเด็ก  คนวัยหนุ่มสาวต้องดูแลคุณย่าคุณยาย  รุ่นต่อรุ่น สำคัญเด็กต้องเคารพผู้ใหญ่  ไม่มีใครเสมอใคร   มีปมครอบครัวผูกพันธ์เหนียวแน่น   เราแน่ใจอย่างไม่ต้องสงสัย          ประชาธิปไตยปกครองล่ามผูกพวกเราได้เมื่อพวกเราอยู่นอกบ้าน แต่ในบ้านวัฒนธรรมประเพณีดั้งเดิมจะปกครองแทน  ผู้ใหญ่ต้องเป็นผู้นำที่ดี  และพี่ดูแลน้อง   น้องดูแลน้องเล็กคนถัดไปเท่านั้นเอง          เราสามารถเยียวยาความเจ็บปวด เปิดสะเก็ดแผลทุกคน และทายาปากแผลของทุกคน สุดท้ายพันผ้าพันแผลด้วยการสวมกอดทุกคน   แค่เพียงพาพวกเราครอบครัวนี้ย้อนกลับไปเป็นเต่าโบราณ           บ้านของเราเป็นบ้านคนไทยแท้หรือ  บ้านเราคงไม่เหมาะกับวิถีประชาธิปไตย  เราไม่มีคำตอบให้ใคร  ประชาธิปไตยอาจไม่มีภาษาคำว่าเกรงใจ หรืออย่างไร แต่เมื่อเราเอาประชาธิปไตยทิ้งไว้หน้าบ้าน ครอบครัวของเราทุกคนมีความสุขมากจริงๆ  อย่างเห็นได้ชัดและรวดเร็วมาก    ค่ำคืนั้นพวกเราเฝ้าคุยกันถึงผู้ใหญ่ของเราที่ร่วงลับกันไปหมดแล้ว   ให้ผู้ใหญ่ที่สุดของบ้านเล่าเรื่องในอดีตให้พวกเราฟัง        ใกล้สงครามครั้งที่สองสงบแล้ว หลวงศรีปู่เป็นนายอำเภอ ยายชอบเล่นไพ่ตอง  ติดการพนัน พ่อของเราขี่รถจิ๊บวิลลี่มาจีบแม่           บ้านเราเป็นอิสระ  ครอบครัวประเพณีดั้งเดิมความเป็นคนไทยนำหน้าประชาธิปไตย     บ้านสว่างไสว  เจิดจ้า ด้วยตัวเอง ไม่มีความอึมครึมพะอืดพะอมปกคลุมเหนือหลังคาบ้านของเราแล้ว    นี่คือทั้งหมดของความแน่ใจ  เราคิด เขียน  ฟัง และทำให้เกิดขึ้นจริง ..ในบ้านของเรา จากคุณ : pkkk2714 - [ 26 เม.ย. 52 12:09:08 ]

ความคิดเห็นที่ 7 คำถาม  ตัวเราต้องเป็นผู้ค้นหาคำตอบจากทุกความเห็น  เราต้องรับผิดชอบในสิ่งที่เราเขียนจากการคิดกับความรู้สึกจริงที่เกิดกับตัวเอง หลังอ่านความคิดเห็นตอบกลับมา                   ไร้เหตุผลจริงหรืออย่างที่หลายคนมั่นใจว่าไม่สอดคล้องกันเลย   มีเรื่องจริงสิ่งแรกนำหน้าความคิด   คือเราต้องเขียนด้วยความซื่อสัตย์ต่อตนเอง ค้นหาเนื้อความจากทุกความคิดเห็นย้ำไม่เห็นด้วย   แต่จะต้องสุภาพและสื่อความหมายสัญญาณที่ดีสุภาพตรงไปตรงมาต้องชัดเจนอีกด้วย การนำเรียงความนี้ออกสู่ผู้อ่าน เพื่อหวังพบคนชื่นชอบและพอใจ   แต่ในห้องนี้  เป็นห้องถนนนักเขียน  เราพบความเห็นที่ปฏิเสธความคิดของเรา ทุกคนมีเหตุผลประกอบยาว และสั้น   ความไม่สอดคล้องคือประเด็นใหญ่  ทุกท่านกล่าวมา     ขั้นแรกเราต้องอ่านซ้ำๆกับหาความไม่สอดคล้อง  เพราะทุกคนช่วยอ่านและสละเวลาเขียนบอกกลับมา อ่านไปก็ใจเสีย  สูญเสียตัวเอง  ปนกับขื่นขมเศร้าใจ  เสียใจปลอบใจทุกตัวหนังสือของตัวเอง   การเขียนของเรา เราไม่ได้ใส่ใจความสอดคล้องเลยหรือ   วลีซับซ้อนตีกันกับ พรรณาโวหารจนเลยเถิด ไม่สมเหตุสมผล  โซ่ที่ขาดออกจากกัน  ต้องอาศัยโซ่เหมือนกันเป็นข้อกลางหรือ  แต่สำหรับเรา อะไรก็ได้ ลวด  เชือก  เถาวัลย์  ยางในของล้อนำมาตัดเป็นเส้น   อะไรก็ตามแต่หยิบขึ้นมาใช้แม้อาจไม่เข้ากันนัก แต่ก็พอใช้ได้   เรามองเห็นมุมนี้  และเราเลือกใช้คือที่มาของหัวข้อกระทู้ค่ะ มีสิ่งหนึ่งที่ติดแน่นในใจเรา คอยจ้องเป็นเหตุผลอ้างตอบกลับ  แต่ต้องเป็นธรรมกับทุกฝ่ายบนพื้นฐานความงดงามของตัวหนังสือ เราคิดขึ้นมาได้เองและรีบเขียนต่อไปว่า สุดท้ายตระหนักได้ว่าเรื่องที่เขียนออกมาจากความคิดเรา ความคิดเห็น แตกต่างและกล้าแสดงกลับออกมา ยิ่งใหญ่มีคุณค่ามากกว่า สำคัญกว่า เรื่องเขียนของเรา เราต้องขอขอบคุณ   นี่เป็นเรื่องให้เกียรติต่อกันบนถนนนักเขียน เค้า ต้องเป็น .เขา       ขอบคุณมากจริงๆ แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 52 13:28:17 แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 52 13:25:13 จากคุณ : pkkk2714 - [ 26 เม.ย. 52 13:22:13 ]

ความคิดเห็นที่ 8 งานเขียนของคุณน่าจะเป็นงานเขียนประเภทกระแสความคิด คือนึกอะไรได้ก็เขียนไป ดังนั้นเนื้อเรื่องโดยรวมจึงไม่สอดคล้องกัน ผู้อ่านจับประเด็นหลัก ประเด็นรองไม่ถูก ดังนั้น คำวิจารณ์งานเขียนของคุณจึงเป็นไปในทิศทางเดียวกัน ส่วนเรื่องประชาธิปไตย ในประเทศไทยมีบรรทัดฐานว่า ต้องเคารพเชื่อฟังผู้อาวุโส ผู้มีอำนาจ ซึ่งบรรทัดฐานนี้ขัดต่อหลักประชาธิปไตยที่กำหนดไว้ว่า ทุกคนมีสิทธิ์มีเสียงเท่าเทียมกัน ดังนั้นประชาธิปไตยของไทยก็เลยเป็นไปตามกฎ 20 - 80 ทางที่จะพัฒนาประชาธิปไตยของไทยได้ ก็ต้องเริ่มจากเราทุกคนทวงสิทธิและเสียงของเราเอง อย่าให้กลุ่มบุคคลใดบุคคลหนึ่งมาบิดเบือนประชาธิปไตยของเราไป จากคุณ : garnet19th - [ 26 เม.ย. 52 23:43:22 ]