ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) “พี่นิลไม่รักน้องเลย ยกคีให้คนอื่นง่ายๆได้อย่างไรกัน ขอโทษเถอะนะ ถ้าคีจะบอกว่า คำพูดของพี่นิลเป็นคำพูดที่เฮงซวยที่สุดเท่าที่คีเคยได้ยินมาจากพี่สาวตัวเอง อ้อ อีกอย่างนะ ถึงคีจะชอบประเพณีของไทยเราก็เถอะ แต่เว้นประเพณีคลุมถุงชนไว้อย่างที่คีเกลียดชะมัด แล้วมันก็หมดยุคสมัยไปนานแล้วด้วย หัวโบราณเสียยิ่งกว่าพ่อกับแม่อีก” เสียงใสนั่นร้องลั่นดังก้องไปทั่วห้อง เล็ดลอดดังแว่วออกไปนอกหน้าต่างที่เปิดค้างรับลมอากาศที่ผ่านเข้ามา นกน้อยที่กำลังยืนนิ่งอยู่บนกิ่งไม้ใหญ่กระพือปีกบินหนีไปโดยพลันด้วยนึกตกใจ สีหน้าคนพูดนั้นแสดงออกราวเด็กน้อยยามถูกขัดใจ อีกฝ่ายที่เป็นคู่สนทนาแทบจะถลึงตาใส่ หากแต่ดารินทร์ก็ได้แต่ข่มใจกอดอกส่ายหน้า กับความหัวรั้นนั่นอย่างเอือมระอาเท่านั้น “ไปกันใหญ่แล้วคี พี่ไม่ได้บอกให้คีไปแต่งงานกับเขาเสียหน่อย แค่บอกว่า เขาจะมาอาศัยอยู่บ้านเราชั่วคราว แล้วโดยนิสัยส่วนตัวเขาก็เป็นคนดี ไว้ใจได้ แค่นั้นเอง... แล้วจะพูดจะจาอะไรกับพี่ หัดคิดเสียบ้าง คำว่า ‘เฮงซวย’ นั่นน่ะ สมควรหลุดปากใส่พี่ใส่เชื้ออย่างนั้นหรือ” สายตาที่จ้องมองนั้นแข็งกร้าวไม่แพ้กัน บ่งบอกแจ่มชัดว่า จะไม่ยอมลดราวาศอกเป็นแน่ เด็กสาวส่งเสียงเจือสมเพชในลำคอ ขณะเบือนหน้าไปทิศทางอื่น “พี่นิลอย่าทำเหมือนคีเป็นคนโง่หน่อยเลย...” ตวัดสายตาหันกลับมามองหน้าคู่กรณีของตน “...อ้อ จะว่าทำเหมือนเป็นคนโง่คงไม่ถูก ต้องบอกว่า อย่าทำเหมือนเราไม่รู้จักกันดีพอไปหน่อยเลย อยากจะรู้นักว่า เป็นคนดี ไว้ใจได้แล้วอย่างไร คนใส่หน้ากากสมัยนี้มีถมไป พี่นิลมองโลกในแง่ดีไปหรือเปล่า ให้คนอื่นมาค้างบ้านเราง่ายๆได้ไง นี่โชคดีนะที่พี่อชิเป็นคนดีจริงๆ ไม่อย่างนั้นอาจจะได้ไปอยู่กับผู้ชายเลวๆทำตัวเป็นปาหี่หลอกเด็กที่ไหนสักคนแล้ว” บุคคลที่ถูกกล่าวถึงอีกคนลดระดับหนังสือพิมพ์ที่กำลังเปิดอ่านค้างอยู่ เหลือบตาขึ้นมองพลันหัวเราะเบาๆให้กับเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่ได้นึกถือสา ความจริงต้องบอกว่า เห็นเป็นประจำจนไม่ได้นึกแปลกใจอะไรแล้วต่างหาก “หาว่าพี่ไม่มีสมองหรือไงคี” ดารินทร์จ้องคนตรงหน้าตาไม่กระพริบ สายตาเขม็งเอาเรื่อง ครั้นแม่น้องสาวตัวดีก็ยังไม่มีทีท่าสะทกสะท้าน รู้สึกรู้สาอะไร กลับจะมองจ้องกลับไปโดยไม่นึกเกรงกลัว “อะร๊ายยย ใครจะกล้าว่าพี่ตัวเองอย่างนั้น คีว่า พี่นิลน่ะ ไม่ใช่ไม่มีสมองหรอก พี่นิลน่ะ ‘หัวอ่อน’ ต่างหาก... อ่อนนุ่มนิ่ม” ริมฝีปากบางนั้นเหยียดยิ้มอย่างพออกพอใจ หลังจากพูดจบ ครั้นยังยักคิ้วหลิ่วตาหยอกเย้า คนที่อยู่ด้านหลังหนังสือพิมพ์ระเบิดหัวเราะออกมาทันทีอย่างอดกลั้นเอาไว้ไม่ไหว อชิระขำน้ำหูน้ำตาเล็ดจนปวดท้องตัวงอ เห็นทะเลาะกันกี่ที แม่น้องสาวก็เล่นเอาภรรยาเขาเจ็บแสบทุกที “คี!” คนถูกว่า ‘หัวอ่อน’ แทบจะกรีดร้อง ควันออกหู ก่อนหันขวับไปยังต้นเสียงที่หัวเราะร่า จับจ้องมองสามีที่ยังไม่หายตัวงอ ทำสีหน้าคล้ายจะแยกเขี้ยวใส่เสียอย่างนั้น “ขำอะไร อชิ” ดูเหมือนอาการ ‘กลัวเมีย’ จะกำเริบ จึงทำให้อชิระจำต้องปิดปากเงียบสนิทไปโดยพลัน ก็ดูสายตาภรรยาเขาที่จ้องมาสิ อย่างกับพญาเหยี่ยวที่กำลังจะจ้องตะครุบเหยื่อเสียอย่างนั้น ทั้งที่ตามปรกติออกจะเป็นกุลสตรี แม่ศรีเรือนผู้หัวอ่อน เอ้ย อ่อนโยนแท้ๆ อาคีราเบือนหน้าไปทางอื่น หลุดหัวเราะน้อยๆกับทีท่าหมอบเป็นลูกแมวเชื่องของพี่เขย ในขณะที่ดารินทร์เบนความสนใจของตัวเองกลับมาที่น้องสาวตัวดี “กล้าดีอย่างไรถึงว่าพี่เป็นคนหัวอ่อน ตัวเธอเองมันก็หัวแข็ง หัวดื้อพอกันน่ะล่ะ” คำพูดชวนไม่เข้าหูนั้นทำให้อาคีราตวัดสายตามองผู้สูงวัยกว่าด้วยความไม่พอใจปนเกรี้ยวกราด คล้ายว่าเธอจะใจร้อนเข้าใส่ หากเด็กสาวคนนี้ไม่ได้เป็นเช่นนั้น เธอฉลาดกว่านั้น ฉลาดเกินวัย การจะเลือกวิธีที่จะใช้ตอกกลับ ก็ต้องเป็นอะไรที่เลือดเย็นกว่าอีกฝ่ายจะคาดคิด รอยยิ้มคลี่เหยียดบนใบหน้าอ่อนเยาว์ มั่นใจยิ่งนัก “หึ คีแค่พูดความจริง พี่นิลทำเป็นรับไม่ได้ พี่นิลต่างหาก กล้าดีอย่างไร ถึงริจะมาจับคู่ให้คี ทีคู่ของพี่นิล คียังไม่เคยยัดเยียดให้ พี่นิลก็ไม่มีสิทธิ์เหมือนกัน” ดารินทร์ชะงักนิ่งไปด้วยถ้อยคำนั้น ไม่ได้นึกเสียใจ แต่ก็ทิ่มแทงน่าดู แท้จริงน้องสาวคนนี้ไม่ใช่เด็กก้าวร้าว เด็กไม่ดี หล่อนรู้ และเมื่อพูดถึงความรักเช่นนั้น อาคีราก็พูดถูก ไม่เคยมีใครจับคู่ ยัดเยียดให้หล่อนคู่กับใคร ตรงกันข้ามเพราะได้น้องคนนี้ช่วยเสียด้วยซ้ำไป ถึงทำให้หล่อนได้แต่งงานกับชายคนเดียวที่หล่อนรักเทียบชีวิต นี่ยังไม่รวมถึงพ่อน้องชายอีกคน ฝาแฝดที่อ่อนกว่าอาคีราแค่ไม่กี่นาที ไอ้เจ้านี่ก็ตัวแสบพอกัน แถมคู่นี้ยังเข้าขากันได้ดี ราวกับเป็นคนเดียวกันมาแต่ไหนแต่ไร ช่วงนาทีนั้น อยู่ในความเงียบครู่หนึ่ง ดวงตาสีดำสนิทที่แข็งกร้าวของเด็กสาวมีรอยอ่อนลง ครั้นแล้วเธอก็ปริปากเอื้อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงไปมาก “พี่นิลก็รู้ดีไม่ใช่หรือคะว่า คีไม่รักใคร นอกจาก...” “ก็เพราะอย่างนี้ไงล่ะ!” ดารินทร์ขัดขึ้น ก่อนอีกฝ่ายจะพูดจบ น้ำเสียงแข็งกร้าวเริ่มอ่อนลง ตามด้วยเสียงทอดถอนหายใจตามมา อาคีรามองตามร่างพี่สาวที่ค่อยๆทิ้งตัวลงนั่งกับโซฟาด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน ดวงตาสีดำสนิทกลมโตนั้น เป็นประกายพราวใสราวเด็กน้อย พลันฝ่ามือใหญ่ของใครบางคนก็ประทับลงบนศีรษะ สายตาเธอเหลือบขึ้นมอง เห็นรอยยิ้มอ่อนโยนแกมเอ็นดูของผู้เป็นพี่เขยส่งมาให้ “พี่เขาก็แค่เป็นห่วงเราน่ะ อยากให้เราเปิดใจบ้าง สองปี ฟังแล้วเหมือนนาน ตั้งสองปี แต่ความจริง มันอีกแค่สองปีเองนะ คีจะอายุครบยี่สิบปีในอีกสองปี จะเป็นผู้ใหญ่เต็มตัวแล้ว” “คีรู้ พี่อชิ แต่คี...” ดวงหน้านั้นหม่นลงน้อยๆ “เอาน่าๆ พี่เข้าใจ เรื่องนั้นน่ะเอาไว้ก่อน แต่พี่ว่าตอนนี้เราน่ะไปปรับความเข้าใจ ขอโทษพี่สาวเราก่อนดีกว่านะ จะดื้อรั้นเถียงอย่างไร พี่ว่าเราก็เกินไปหน่อยล่ะ ดูสิ งอนใหญ่แล้วมั้งนั่น เห็นดุๆอย่างนั้น ความจริงเห็นๆกันอยู่ ‘หัวอ่อน’ จะตาย” ประโยคสุดท้ายนั้นคนเป็นพี่เขยกระซิบกระซาบแผ่วเบาอย่างเกรงว่าคนที่กล่าวถึงจะได้ยิน อาคีราคลี่ยิ้ม แกมกลั้นหัวเราะ นึกถึงคำพูดของอชิระ แล้วก็อดนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาเมื่อสักครู่ไม่ได้ “ทำมาเป็นว่าคี พี่อชิเองก็เห็นดีเห็นงามด้วยเหมือนกันน่ะล่ะ ไม่อย่างนั้นไม่หัวเราะเสียงดังจนตัวงออย่างนั้นหรอก” คนถูกจับไต๋ได้ ทำเสเมินหลบสายตาจับผิดของเด็กสาว ด้วยรู้ว่าตนเสียรู้เผลอหลุดอะไรออกไปเสียแล้ว กระนั้นก็เถอะ ถึงเขาไม่หลุดพูดออกไปเมื่อครู่ เขาก็มั่นใจ อาคีราก็รู้ทันอยู่ดี ...แม่น้องสาวช่างฉลาด ร้ายกาจ รู้ทันไปเสียหมดไม่มีใครเกิน นี่ถ้าพ่อน้องชายฝาแฝดอีกคนของแม่หนูนี่อยู่ด้วย มีหวัง ได้มี ‘ฮา’ กว่านี้แน่... “ไม่ต้องมาทำเป็นอมยิ้มลับหลังคีหรอก พี่อชิ... เอาเป็นว่าพี่นิลหัวอ่อนนี่ เป็นความลับระหว่างเรา ตกลงไหมคะ” เด็กสาวฉีกยิ้มกว้าง พลางยักคิ้วหลิ่วตาใส่ อีกฝ่ายได้แต่อมยิ้ม พร้อมยีศีรษะคนตรงหน้าเบาๆ รู้สึกรัก และเอ็นดูเด็กสาวคนนี้ ราวกับเธอเป็นน้องสาวแท้ๆของเขาโดยสายเลือดจริงๆ “เรื่องตกลงน่ะเอาไว้ก่อนเลย แม่น้องสาวจอมเจ้าเล่ห์... ตอนนี้ไปทำสิ่งที่ควรทำก่อนดีกว่า ไป” อาคีรายิ้มให้กับพี่เขย ก่อนเดินเข้าไปนั่งข้างๆพี่สาวแท้ๆของตน โอบกอดกายด้านข้างของพี่สาว ราวลูกแมวน้อยขี้อ้อนประจบเจ้านาย โดยมีสายตาของอชิระมองตามหลัง พร้อมเสียงหัวเราะที่ดังแว่วๆมา ยามเห็นท่าทางนั้น “โอ๋ พี่นิลจ๋า อย่าโกรธคีไปเลยนะจ๊ะ คีขอโทษ” ดารินทร์ปลายตามองน้องสาวตัวเองที่กำลังใช้ ‘ลูกอ้อน’ อย่างกลั้นหัวเราะ ทั้งอย่างนั้นหล่อนก็ยังวางท่านิ่งเฉย ไม่ยอมอ่อนข้อให้ได้เป็นอย่างดี หากแต่อีกฝ่ายก็รู้ดีว่า พี่สาวของเธอไม่ได้โกรธเคืองอะไรมากมาย รู้ดีว่า พี่สาวของตนใจดี และหัวอ่อนยิ่งกว่าใครๆ “พี่ก็แค่แนะนำในสิ่งดีๆให้ ไม่ได้ยัดเยียดอะไรอย่างที่เธอว่า เข้าใจไหม” เด็กสาวพยักหน้าหงึกๆ “จ้าๆ แต่พี่นิลก็ต้องเข้าใจคีเหมือนกันนะจ๊ะว่า คีน่ะ...” “รู้แล้ว ไม่ต้องต่อ พี่ไม่อยากฟังคีพูดเรื่องนั้นอีก ได้ยินมาร้อยรอบแล้ว เบื่อจะแย่” อาคีราคลี่ยิ้มหวาน ในขณะที่ดารินทร์เองก็ยิ้มตอบ เด็กสาวยื่นหน้าไปหอมแก้มพี่สาวฟอดหนึ่งด้วยความรักใคร่ “เห็นทีร้อยรอบดูจะน้อยไปกระมังคะ เพราะความจริง คีพูดเรื่องนั้นให้พี่นิลฟัง เป็นล้านรอบเห็นจะได้ เอ หรือนับไม่ถ้วนกันแน่นะ” เด็กสาวเย้าหยอก ก่อนฉุดร่างตัวเองลุกจากโซฟา และวิ่งขึ้นบันไดไป โดยมีการส่ายหน้าเบาๆของพี่สาว และเสียงหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดูของอชิระตามหลัง จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 21 เม.ย. 52 16:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อค่ะ) แสงสีเหลืองอ่อนยามรุ่งอรุณสาดส่องลอดผ่านผ้าม่านดิบสีขาวผืนบางเข้ามา หยาดน้ำค้างจากปลายยอดหยดลงบนพรมพื้นหญ้า เสียงร้องของเหล่านกตัวน้อยเจี๊ยวจ๊าวคลอเคลียบนกิ่งก้านพฤกษาใหญ่ขับขานรับวันใหม่ปลุกคนที่อยู่ในห้วงนิทรารมย์ให้สะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เด็กสาวขยี้ศีรษะตัวเองเบาๆด้วยท่าทางงัวเงียไม่หาย ก่อนฉุดกระชากดึงให้ตัวเองขยับเคลื่อนกายไปที่ห้องน้ำ มองดูเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกเงาใสด้วยดวงตาที่ยังหรี่เล็ก เฝ้าถามตัวเองทุกครั้งที่ส่องกระจก ภาพที่สะท้อนอยู่นี่คือ เธอหรือ อาคีรา หรือเป็นใครอื่น... ใครต่อใครบอก เธอเป็นสตรีที่งามสง่า แต่ครั้นเธอว่า ตนก็ยังเป็นแค่เด็กสาวอายุสิบแปดธรรมดาคนหนึ่ง ท้ายที่สุดคำถามก็เป็นเพียงแค่คำถามที่ไร้ซึ่งคำตอบ และแม้ไม่มีคำตอบ เธอก็ไม่ได้ยีหระจะสนใจค้นหาไขว่คว้า วันหนึ่งคำตอบจะมา ถ้าถึงเวลาของมัน มือข้างหนึ่งควานหยิบแปรงสีฟัน อีกข้างควานหายาสีฟันบีบครีมสีขาวนั้นลงบนขนแปรง ชำระความสะอาดในช่องปาก สายตายังไม่ละวางจากกระจกเงา ช่างเป็นเช้าที่ไม่มีความกระตือรือร้นเสียเหลือเกินสำหรับอาคีรา เธอถอนหายใจ นึกถึงเมื่อก่อน สมัยยังวัยเยาว์ จะไม่มีวันได้อยู่คนเดียวโดดเดี่ยวอย่างนี้เป็นแน่ อย่างน้อยต้องมีสอง ที่เปรียบเสมือนหนึ่งเดียวกันเสมอ... ธมกร... ฝาแฝดผู้น้องของเธอ พากันวิ่งเล่นไปรอบหมู่บ้าน เข้าตามตรอกลอดซอยออกตามถนน ไม่ว่าจะเป็นทางลัด หรือทางลับก็ตระเวนไปมาหมดแล้ว ยิ่งวีรกรรมต่างๆ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ก็ฝีมือสองคนนี้ทั้งนั้น จะว่าไปก็ไม่มีใครไม่รู้จักอาคีรา... ธมกร... ที่ทั้งซนทั้งแสบพอกัน ยามเมื่อนึกถึงอดีตก็อดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ แต่ตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย น้องชายฝาแฝดของเธอก็ดันต้องไปอยู่หอพักแทนบ้าน เพราะมหาวิทยาลัยที่เขาอยู่ ตั้งอยู่ไกลนอกตัวเมืองออกไป การเดินทางไปกลับคงลำบาก เหลือแต่เธอ ที่ได้มหาวิทยาลัยที่ไม่ไกลจากบ้านมากนัก เลยไม่ต้องย้ายไปไหน สบายน่ะ สบาย แต่เหงานี่สิ ...แทบตายเลย... เธอลองทบทวน เจอกับพ่อน้องชายครั้งสุดท้ายตอนปีใหม่ นี่มันผ่านมากี่เดือนเข้าไปแล้ว เกินครึ่งปีแล้วกระมังที่ธมกรยังไม่ได้กลับบ้าน คุยโทรศัพท์ ส่งจดหมายก็มีสม่ำเสมอไม่เคยขาดล่ะ แต่มันสู้เห็นหน้ากันได้หรือ? เอาเถอะ แม้เธอจะเหงาอย่างไร อยากให้พ่อน้องชายกลับบ้านวันนี้ พรุ่งนี้ หรือวินาทีนี้ตามที่ใจตัวเองปรารถนาอย่างไร เธอก็เข้าใจดีว่า อีกฝ่ายมีภาระ มีหน้าที่ที่เขาต้องรับผิดชอบ และเธอก็ภูมิใจในตัวน้องชายนัก ที่ทำหน้าที่ที่เขารักอย่างเต็มที่ แทบจะถวายพลีกายให้เลยก็ว่าได้มั้ง คนอาจมองว่า หน้าที่ที่ธมกรรับผิดชอบไม่ได้หนักหนา หรือยิ่งใหญ่อะไร แต่สำหรับเธอ และสำหรับเขานั้นกลับมองว่า นั่นเป็นสิ่งเล็กๆที่สำคัญ และมีคุณค่านัก ดังนั้นใครจะว่าอย่างไรก็ไม่สำคัญ แม้ร้างห่าง หากใจ จะอยู่ใกล้ แม้ลาไกล ฤทัย ยังห่วงหา แม้จะห่าง ก็ห่าง แค่กายา แม้เนิ่นนาน ยังใต้ฟ้า นภาเดียว “คี!” เสียงร้องเรียกของผู้เป็นพี่สาวจากเบื้องล่าง เล่นเอาอาคีราสะดุ้งเฮือกอย่างไม่ทันตั้งตัว แปรงสีฟันที่ยังค้างอยู่ที่ปากถูกนำออกมาล้างเก็บเข้าที่อย่างรวดเร็ว กลั้วปากสามที ก่อนใช้มือทั้งสองข้างรองน้ำที่เปิดจากก๊อก เพื่อล้างหน้าล้างตา ประตูห้องนอนถูกเปิดกระชากออก กระแทกกับฝาผนังห้องเบาๆ เด็กสาวใช้เวลาทั้งหมดด้วยระยะเวลาอันสั้น และรวดเร็วที่สุด เอื้อมมือรีบไปปิดประตูห้องนอนให้แนบสนิท ร่างเล็กวิ่งลงบันได ก้าวฝีเท้าหนักหน่วงด้วยความเคยชิน ไม่ยำเกรงความเป็นกุลสตรีที่ถูกสั่งสมมาตั้งแต่ครั้นยังเยาว์เลยสักนิด แรกทีเธอคิดว่าตัวเองคงจะตื่นสายเกินกว่าอาหารเช้าที่ควรจะลงไปทาน จนทำให้พี่สาวต้องตะโกนเรียก แต่ครั้นเมื่อได้เห็นร่างสูงผู้คุ้นเคยตรงหน้า ความสงสัยก็เจือจาง ความดีใจที่ปิดซ่อนเอาไว้ไม่มิดเข้ามาแทนที่ “ธม!” อาคีรากระโจนโอบรอบคอฝาแฝดผู้น้องแน่นเสียเต็มรัก อีกฝ่ายมีทีท่าสะดุ้งน้อยๆ ไม่ใช่แค่เขา แต่คนอีกคนก็มีอาการเช่นเดียวกัน... คนที่เป็นเหมือนคนแปลกหน้า คนที่เพิ่งย่างก้าวเข้ามาในฐานะผู้อยู่อาศัยของบ้านหลังนี้ ชายหนุ่มเหลือบหน้าหันมองตามเสียงใสที่ร้องเรียกน้องชาย คิ้วขมวดน้อยๆ หากแต่คนถูกมองไม่ได้รู้สึกรู้สาถึงการมาใหม่ของเขา แน่นอน เพราะขณะนี้ความสนใจของเธออยู่ที่คนคนเดียว “โอ๊ย ยัยบ้า เบาๆก็ได้ หายใจไม่ออก” คนที่ถูกกอดด้วยความรักใคร่เป็นอย่างยิ่ง รีบออกปากบ่นโดยพลัน ก่อนเขาจะขาดใจตายเสียก่อน ธมกรค่อยๆดึงร่างเล็กให้ออกห่างจากตัว พร้อมๆกับที่อาคีราเพิ่งจะรู้สึกว่า ตนเกือบจะฆาตกรรมฝาแฝดผู้น้องเงียบๆคามือเสียแล้ว จึงยอมปล่อยมือแต่โดยดี “แหม ขอโทษ ก็คนมันคิดถึงนี่น่า พ่อน้องชาย” ‘พ่อน้องชาย’ ลูบต้นคอด้านหลังตัวเองปอยๆ ก่อนคลี่ยิ้มให้คนตัวเล็กกว่าข้างหน้า มือใหญ่วางทาบลงบนศีรษะที่เล็กจนเปรียบไปก็เหมือนผลส้มลูกโตๆในกำมือ “มันก็แค่น้องชายไม่กี่นาทีเท่านั้นล่ะ พี่สาว... ไหนดูสิ ตัวเล็ก ‘เตี้ย’ เหมือนเดิมเลยนี่ เจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่นะ...” หนุ่มน้อยทำท่าครุ่นคิดไปครู่หนึ่ง ก่อนค่อยโพล่งออกมา “อ้อ เมื่อตอนวันปีใหม่นี่เนอะ ตอนนั้นก็ตัวเท่านี้นี่” พูดจบก็ระเบิดหัวเราะร่าออกมา ก่อนเหลือบสังเกตเห็นไอ้เจ้าตัวที่สะกิดเรียกที่ปลายกางเกงเขาอยู่นานแล้ว ...วิ่งตามมาจากข้างนอกแหงเลย ไอ้ตัวแสบ... “ไง วูล์ฟ เป็นเด็กดีหรือเปล่า...” นั่งยองๆลง พลางลูบหัวเจ้าลูกสุนัขพันธุ์ไซบีเรียฮัสกี้ ที่เขาเป็นคนซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดพี่สาวฝาแฝดของตัวเองเมื่อปีที่แล้ว จะว่าแปลกก็ใช่ หรือจะว่าไม่มีอะไรให้ต้องแปลกใจเลยก็ไม่เชิง เพราะไอ้เจ้านี่มันฉลาดอย่างกับคน แล้วก็ไม่ใช่คนธรรมดาเสียด้วย แต่เป็นคนอย่างพี่สาวฝาแฝดเขาน่ะสิ เอาเถอะ แต่ก็ยังดี เพราะไอ้เจ้านี่ มันยังใสซื่อ ไม่เหมือนพี่สาวฝาแฝดของเขาที่หน้าตามันใสซื่อ... ใสซื่อแค่หน้าตาไง วูล์ฟชูคอรับด้วยความยินดี เหมือนรู้สำนึกอยู่เสมอว่าธมกรเป็นคนพามันออกมาจากไอ้กรงขังแคบๆนั่นในร้านสัตว์เลี้ยง เป็นผู้มีบุญคุณ... เป็นเจ้านายที่มันจะจงรักภักดี ไม่ต่างไปจากคนที่เลี้ยงมันในตอนนี้เลย “หวังว่า แกคงไม่ซนเป็นลิงในร่างสุนัข เหมือนพี่สาวฝาแฝดฉันหรอกใช่ไหม เจ้าหมาป่า” ขยี้ศีรษะเจ้าตรงหน้าอย่างหยอกเย้า วูล์ฟเองก็แยกเขี้ยวเสียกว้าง คล้ายจะยิ้มรับ หางยังส่ายไปมาไม่มีหยุด อาคีราส่งเสียงในลำคอ พลางรวบมือขึ้นกอดอก “หึ อย่างฉันมันก็แค่ซน ใครจะเหมือนธม ที่ปากน่ะเหมือนเจ้าวูล์ฟไม่มีผิด... ตัวโย่งนักนี่ นาย ‘ตม’...”   คนตัวเล็กได้ทีเอาคืนบ้าง เล่นเอาคนถูกเรียกว่า ‘ตม’ อ้าปากค้าง จะเสียรู้ยัยนี่ ก็เพราะโดนล้ออย่างนี้ทุกทีสิน่า “ธมโว้ย! ไม่ใช่ตม! เลิกเรียกบ้าๆอย่างนั้นได้แล้ว น่าเกลียดตายชัก” อาคีราคลี่ยิ้มหยอกเย้า “ทำไม กลัวสาวๆมาได้ยินแล้วพากันเผ่นแนบหรือ นาย ‘ตม’...” ระเบิดหัวเราะร่าเสียงดังอย่างนึกสะใจ ได้แกล้งไอ้เจ้าหมอนี่หลังจากไม่ได้เจอกันนานเป็นครึ่งปี ทั้งสนุก ทั้งสะใจ ...หายคิดถึงเลยแฮะ... “คี เธอนี่มัน...” คนตัวสูงกว่าจับคนตัวเล็กล็อคคอ แกล้งยีศีรษะเอาคืน อีกฝ่ายร้องโวยวาย “เฮ้ย ขี้โกงนี่ ตัวเองเป็นผู้ชาย ตัวก็ใหญ่กว่า เล่นอย่างนี้ฉันก็แพ้สิ ไม่ยุติธรรมเลย” “เอ้า ของอย่างนี้ มันอยู่ที่สมองโว้ย ต้องชิงไหวชิงพริบโกงกันบ้าง ผู้หญิงอย่างเธอยังมีมารยาไว้ใช้เลย ผู้ชายอย่างฉันมันก็ต้องมีบ้าง” สองฝาแฝดสองร่างสองกายา หากทว่าจิตวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกัน กำลัง ‘เล่น’ กันอย่างสนุกสนาน และจะยิ่ง ‘เล่น’ แรงใส่กันมากขึ้นตามระดับความคิดถึงที่มีให้กัน ...ถ้ามีดาบสักสองเล่ม คงหยิบมาฟันเล่นกันไปนานแล้ว... คนที่ยังนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา ขยับตัวน้อยๆด้วยแรงหัวเราะที่อัดอั้นกลั้นเอาไว้ในลำคอ อชิระที่คอยเฝ้ายืนมองเหตุการณ์อยู่โดยตลอด ได้แต่หัวเราะเบาๆให้กับ ‘การทักทาย’ ของคนทั้งคู่ ดารินทร์ส่ายหน้าเบาๆอย่างจะนึกปลงเสียให้ได้ “คราวนี้ สงสัยว่า บ้านจะไม่สงบกันเป็นครั้งใหญ่ในรอบปีนี้เสียแล้วล่ะมั้ง” “อะไรกันนิล ผมว่า ครึกครื้นดีออกนะ” ผู้เป็นสามีว่า ยังคงมีอาการหัวเราะน้อยๆเจือจาง ภรรยาที่รักแค่นเสียงในลำคอ “อชิ คุณน่ะ ก็ให้ท่าไอ้เจ้าตัวแซบสองตัวนี่ประจำล่ะ โตกันจะตายแล้ว ยังทำตัวเป็นเด็กอยู่อีก โดยเฉพาะยัยคี...” อชิระคลี่ยิ้ม... ยิ้มอย่างมีความหมาย “ความจริง เด็กหรือไม่เด็ก ผมว่า คุณก็น่าจะรู้ดีนะ” ดารินทร์ได้แต่คิ้วขมวด ทอดถอนหายใจอย่างนึกปลงเสีย ส่ายหน้าน้อยๆขณะมองไปยังน้องชาย และน้องสาวทั้งสอง... ใช่ ก็แค่ท่าทางภายนอกที่แสดงออกเท่านั้นล่ะที่ดูเหมือนเด็กไม่ยอมโต แต่สมอง ความคิด นิสัยส่วนตัว ตราบจนกระทั่งลึกลงไปถึงสิ่งที่เรียกว่า สันดาน กลับก้าวหน้าไปไกลเกินเด็กอายุสิบแปดมากทีเดียว เขาว่า คนทุกคนมีความนัย มีตัวตนที่แท้จริงบางอย่างที่ซ่อนอยู่ ที่มีเพียงตัวเองเท่านั้นที่รู้ แม้จะมีคนที่รัก ใกล้ชิด สนิทสนมมากเพียงใดก็ตาม ก็ไม่มีทางรู้ตัวตนทั้งหมดที่แท้จริงของคนคนนั้น อย่างมากก็แค่ ‘รู้มาก’ เท่านั้น ไม่ใช่ ‘รู้หมด’ อาจเป็นเพราะพื้นฐานจิตใจคนที่ลึกๆแล้วช่างหวาดระแวงกระมัง จึงสร้างเกราะกำบังบางๆแต่แข็งแกร่งขึ้นมา เชื่อว่า ท้ายที่สุดแล้ว ตัวเองก็ย่อมพึ่งตัวเอง และไว้ใจตัวเองได้มากที่สุด แต่ขอเพียงแค่มีใครสักคนที่ทำให้เราได้รู้สึกว่า ไม่ต้องไว้ใจ ไม่ต้องพึ่งตัวเองให้มากเกินไป ก็คงจะเพียงพอแล้ว สำหรับความปรารถนาของคนๆหนึ่ง เป็นสิ่งที่ฟังดูแล้ว เหมือนเป็นสิ่งเล็กๆง่ายๆ ทว่าเป็นสิ่งที่ยากยิ่งที่สุด... ยากเหลือเกิน จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 21 เม.ย. 52 16:31:34 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อค่ะ) “นี่คี นับวันฉันว่า เธอยิ่งจะห่างไกลคำว่า ‘กุลสตรี’ เข้าไปทุกทีแล้วนะ ยังไม่ได้อาบน้ำเลยใช่ไหมนี่” ธมกรกรอกสายตาพิจารณาฝาแฝดผู้พี่ตั้งแต่ศีรษะจรดเท้า เส้นผมสีดำสนิทเป็นเงาที่มีรอยยุ่งเหยิง ร่างกายที่ยังถูกสวมด้วยเสื้อกล้าม และกางเกงขาสั้นสบายๆที่เจ้าตัวชอบใส่นอนเป็นประจำ “โธ่ ก็รู้ว่าธมมา คีก็รีบน่ะสิ” น้ำเสียงเด็กสาวหยอกเย้าออดอ้อน “อ้อ อย่างนั้นแสดงว่า เพิ่งตื่นด้วยสินะ” “ปิ๊งป่อง!” เด็กสาวชี้นิ้วใส่หน้าคนที่เดาถูก ความจริงต้องพูดว่า คนที่รู้อยู่แก่ใจมากกว่าอย่างนึกหยอกเล่น ไม่ได้ใส่ใจอะไรจนไม่ทันได้สังเกตว่า มีคนบางคนยืนเท้าเอววางท่าเอาเรื่องอยู่ด้านหลังตน น้องชายฝาแฝดส่ายหน้า ราวกับนึกระอาหน่อยๆ “เธอนี่มันผู้หญิงหรือเปล่า หัดอายเสียบ้างสิ” อาคีรากลั้นหัวเราะ “วันนี้เป็นอะไร พูดจาเป็นพ่อคนเชียวนะ ไม่เห็นจะเป็นไร เรามันครอบครัวเดียวกัน ไม่ได้เป็นคนอื่นคนไกลเสียหน่อย ไม่เสียหายหรอกน่า” “เว้นเสียแต่ว่า จะมีคนอื่นที่ว่าเข้ามาอยู่ร่วมชายคาบ้านเดียวกันในวันนี้ เธอมีปัญหาแน่” เด็กสาวหันกลับไปเผชิญหน้ากับคนสวย แต่ดุชะมัด ดารินทร์ส่งสายตาตำหนิมาให้ หากอีกฝ่ายก็ได้แต่ยิ้มแหยง ก่อนโอบเอวพี่สาวอย่างออเซาะฉอเลาะ “โธ่พี่นิลจ๋า จะเป็นไรไป คีก็เป็นของคีอย่างนี้ ถ้าใครจะรับไม่ได้ ก็เรื่องของเขาสิจ๊ะ” น้องสาวฉีกยิ้มแก้มปริจนเห็นฟันขาวที่เรียงเป็นระเบียบสวย ดวงตากลมโตสีดำสนิทเป็นประกายใสแป๋ว ไร้เดียงสา ดารินทร์ส่ายหน้า สงสัยคงต้องหัดปลงกับพฤติกรรมบางอย่างของน้องสาวจริงๆจังๆเสียที หนุ่มน้อยคู่แฝดอีกคนได้แต่ปล่อยหัวเราะคิกคักเบาๆ ไม่รู้ว่าจะสงสารพี่สาวคนโต หรือสนุก สะใจไปกับแม่พี่สาวฝาแฝดตัวแซบดี แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ “แล้วคนอื่นที่ว่านี่ ใครหรือฮะ พี่นิล” “ก็...” “ก็คนที่พี่นิล พยายามจะยัดเยียดให้คีน่ะสิ ธม” อาคีราขัดขึ้นก่อนที่พี่สาวจะได้อธิบาย น้ำเสียงนั้นห้วนจัดทั้งยังเจือความอคติอยู่ล้น เล่นเอาคนที่ยังนั่งสบายอยู่ที่โซฟาเลิกคิ้ววุ่น ...ยัยคนนี้น่ะหรือ... “ยัดเยียด? ให้เธอ? พี่นิลนี่นะ?” คนที่ได้ยินเลิกเสียงสูงอย่างนึกประหลาดใจ พี่สาวคนโตของเขานี่นะจะทำอย่างนั้น รู้ทั้งรู้นิสัยอาคีราอยู่ว่า แข็งยิ่งกว่าหิน ยิ่งใครบังคับ ขู่เข็ญ ยิ่งแล้วใหญ่ เหมือนเติมเชื้อไฟต่อต้านให้ปะทุแรงขึ้นกว่าเดิม ดารินทร์ได้แต่ส่ายหน้า นวดขมับตัวเองด้วยตื้อศีรษะขึ้นมาเสียดื้อๆ “จะบอกให้ว่า ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เล่นโฆษณาสรรพคุณว่า ดีอย่างนั้นอย่างนี้ บอกอีกนะว่า ถ้าคีคิดจะมองไว้พิจารณาบ้าง ก็ไม่ว่าอะไร โอ๊ย ฟังแล้ว อยากจะขำกลิ้ง...” คนที่ฟังคำบอกเล่าได้แต่เบิกตาโต “...ธมก็น่าจะรู้ พี่นิลน่ะหัวอ่อน... หัวอ่อนเกิน เอาใครเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยก็ไม่รู้ แล้วรู้ได้ไงว่า เขานิสัยดีจริงๆ เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อวานนี้พี่นิลบอกว่า ชื่ออะไรนะ... อ๋อ ‘รามิล’ แหวะ มัจจุราช มากกว่ากามเทพน่ะสิ ชื่อพิลึก” อาคีรากอดอก พลางเบ้หน้า “คี! รักษามารยาทหน่อย” เสียงพี่สาวร้องเตือน พอๆกับที่น้องชายฝาแฝดถึงบางอ้อทันที จึงเหลือบตาไปที่โซฟาที่ใครบางคนยังนั่งนิ่ง ไม่ขยับเขยื้อนไหวติง รู้ว่าตัวเองโดนด่าลับหลัง ยังไม่มีทีท่าสะทกสะท้าน... ใช้ได้แฮะ “รักษามารยาทอะไรพี่นิล อีตานั่นไม่ได้อยู่แถวนี้เสียหน่อย แล้วคีพูดจริงๆนะพี่นิล ต่อให้เพื่อนพี่นิล หล่อ หน้าตาดีเป็นเจ้าชายในนิยาย เหมือนเทวดา กามเทพลงมาจุติจริงๆล่ะก็ คีก็ไม่สนอยู่ดี เพราะฉะนั้นไม่จำเป็นต้องบรรยายสรรพคุณ อย่างกับจะโฆษณาขายสินค้าเลย” “แล้วทำอย่างกับคนอื่นเขาจะสนใจตัวเองนักนี่” เสียงห้าวทุ้มต่ำขัดขึ้น คนตัวเล็กได้แต่อ้าปากค้างอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว จำต้องชะงักคำพูดตัวเองไว้ ก่อนหันขวับไปยังต้นเสียงนั่น ที่ค่อยๆลุกขึ้นจากโซฟาอย่างใจเย็น และหันมาเผชิญหน้า ดวงตาสีน้ำตาลเข้ม จนมองผิวเผินแทบจะกลืนเป็นสีดำของชายหนุ่ม จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตสีดำสนิทที่หยั่งลึกของอีกฝ่ายนิ่งเนิ่นนาน สองสายตาสบประสานกันอย่างเอาเรื่อง ก่อนอีกฝ่ายหนึ่งจะเริ่มประกาศเปิดศึกอย่างเป็นทางการ “หลงตัวเอง” รามิลกล่าว ด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบที่ไม่เจืออารมณ์ใดๆ เขายักคิ้ว พลางยิ้มเยาะใส่อีกฝ่ายราวกับจะยั่วโมโห ชายหนุ่มเจ้าของนามอันมีความหมายว่า ‘กามเทพ หรือเจ้าแห่งความรัก’ เป็นคนหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาเมื่อแรกเห็นทันที ผิวออกสีคล้ำเข้ม เส้นผมสีน้ำตาลเข้มเหมือนดวงตายาวรดต้นคอ หากก็ถูกตัดให้รับเข้ากับรูปหน้า ท่าทางสูงโปร่ง ใบหน้าและดวงตาแลดูเป็นประกายหยิ่งทระนง ราวราชสีห์ผู้องอาจ อาคีราแทบจะกรีดร้องใส่อีกฝ่าย แต่เธอก็มีสติ และใจเย็นพอที่จะดับเปลวเพลิงที่กำลังคุกรุ่นอยู่รอมร่อในใจ เชื่อว่าการตอบโต้ด้วยกำลัง การโหวกเหวกตะโกนโห่ร้องโวยวาย และความใจร้อน ไม่ช่วยนำชัยมาให้ เพราะนั่นเป็นการกระทำที่ขาดการยั้งคิด “เป็นใครไม่ทราบ เข้ามาในบ้านนี้ได้ไง” เด็กสาวรวบมือกอดอก เชิดเรียวคอยาวระหงขึ้นด้วยความยโส ธมกรแทบจะกลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่ เกือบไปแล้วไหมล่ะ แม่พี่สาวฝาแฝดของเขาเกือบเสียท่าแล้ว แต่นับว่าฝีมือ ฝีปากยังไม่ตก เพราะยืนหยัดกลับมาได้เร็วกว่าคนทั่วไปนัก ถ้าคนที่ไม่รู้จักเธอดีอย่างเขา คงจับสังเกตไม่ได้หรอก “ก็แล้วเมื่อกี้กำลังนินทาใครอยู่ล่ะ คุณหนู” อาคีราเลิกคิ้วขมวดวุ่นอย่างกำลังนึกทบทวน ไม่นานก็คลี่ยิ้มบางออกมาอย่างไม่นึกสะทกสะท้าน หรือตื่นตระหนกตกใจใดๆ “อ๋อ เพื่อนพี่นิล... รามิล ใช่ไหม” คนตัวเล็กกระหยิ่มยิ้มเยาะ ราวกับตัวเองเป็นต่อเสียอย่างนั้น “คี! ระวังคำพูดหน่อย เขาอายุมากกว่าเธอนะ” ดารินทร์แทบจะกรีดร้องลั่นใส่อยู่รอมร่อ แต่ดูเหมือนคำเตือนของพี่สาวจะไม่ได้รับการตอบสนอง ทั้งยังไม่เข้าหู จึงไม่ได้คิดใส่ใจกิริยามารยาทตามแบบฉบับกุลสตรีที่พี่สาวมักอบรมสั่งสอน เตือนนักเตือนหนา ...จะเกรงใจทำไม กับคนที่เริ่มปากเสียก่อน... “มัจจุราช! ซาตาน!” สายตาเกรี้ยวกราด อวดดี ถูกตวัดใส่ให้โดยพลัน รามิลแทบสะดุ้งด้วยใบหน้ายิ้มใสๆ แต่ดวงตาที่เบิกกว้าง เป็นประกายเหี้ยมนั่น ...อายุน้อย แต่ท่าทางจะไม่ธรรมดาแฮะ... “ถ้าอย่างผมเรียกมัจจุราช ชื่ออาคีรานี่ พระอาทิตย์เปลี่ยนไปเป็นไฟหน้ารถ จะเหมาะกว่าไหม” รามิลยักคิ้ว ทั้งยังทำหน้าหยอกเย้าอีกฝ่าย ทั้งหมดที่คอยดูเหตุการณ์แทบจะกลั้นหัวเราะไม่ไหว เพราะตอนนี้ก็แทบจะตัวงอเป็นกุ้งกันไปตามๆกัน ขนาดดารินทร์ที่ตอนแรกยังตีหน้า วางมาดขรึม ยังจะอดไม่ได้ ก็เป็นครั้งแรกในรอบสิบแปดนี่นะที่เห็นน้องสาวผู้ไม่เคยพ่ายแพ้ใคร กำลังท่าท่า ‘จนตรอก’ สีหน้าอาคีราระเรื่อเข้มขึ้น ด้วยโลหิตที่สูบฉีดแรงขึ้นหน้า “กล้าดีอย่างไรที่มารู้ชื่อฉัน แล้วมาเรียกชื่อฉันแบบนั้นอีก และกล้าดีอย่างไรไม่ทราบที่เข้ามาเหยียบในบ้านนี้โดยไม่ได้รับอนุญาต” ธมกรแทบจะล้มลงไปนอนกลิ้งเกลือกหัวเราะเล็ดกับพื้นให้รู้แล้วรู้รอด ไม่อยากจะบอกให้เธอต้องเสียหน้าเลยจริงๆว่า รามิลมาถึงที่นี่พร้อมๆกับเขา แน่ล่ะ โดนรับหน้าที่ให้แวะรับคนคนนี้ก่อนกลับเข้าบ้านนี่ รามิลปล่อยหัวเราะออกมาน้อยๆ อย่างนึกขัน “ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมนิลถึงย้ำชื่อนี้ให้ฟังนักหนา อ๊ะ แต่อย่าเข้าใจผิดไปล่ะ เพราะว่าคุณเป็นน้องสาวนิลหรอก ผมถึงจำ ไม่ใช่เพราะนึกพิศวาส” ถ้อยคำนั้นเล่นเอาอาคีรากำหมัดแน่นโดยพลัน ด้วยอยากเหลือเกินที่จะเอามันไปประทับดวงหน้าที่กำลังยิ้มยั่วนั่น ให้หงายคว่ำลงไปกลิ้งกับพื้นเสีย แต่...ใจเย็นไว้ก่อนเถอะ อาคีรา อย่าปล่อยให้เปลวเพลิงในกายเธอลุกโชนโหมกระหน่ำตามใจชอบ มิเช่นนั้น สงครามเย็น เล่นจิตวิทยานี่ เธอต้องแพ้ย่อยยับแน่ การใจร้อนเกินไป มิใช่วิธีที่ฉลาด แล้วคนตรงหน้าเอง เท่าที่พิจารณาจากคำพูดหลายๆถ้อยคำแล้ว ก็ไม่ใช่คนโง่ รามิลเห็นว่า อีกฝ่ายไม่พูดอะไรโต้ตอบ หากแต่สายตาเฉียบคมคู่นั้นก็ไม่ยอมลดราวาศอกลงเลย  เดาว่าคงกำลังครุ่นคิดอะไรอยู่เป็นแน่ เขาไม่รอ จึงถือโอกาสพูดต่อโดยทันที “อ้อ อีกอย่าง ต้องขอบคุณธมที่อุตส่าห์แวะรอรับผม ก่อนมาที่นี่ด้วยกัน ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้เป็นแน่ว่า มีคนนินทาลับหลัง” ดวงตากลมโตสีดำสนิท ล้อมกรอบด้วยแพหนาเป็นงอนสวย มีรอยกระตุก ก่อนเบิกกว้างและตวัดหันไปยังคนที่กลั้นหัวเราะไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว “อะไรนะ” จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 21 เม.ย. 52 16:33:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (ต่อค่ะ) เมื่อจบการหลุดอุทานออกมาเพียงแค่คำเดียวของแม่พี่สาวฝาแฝด ธมกรก็เล่นระเบิดหัวเราะออกมาเสียจนปวดท้องตัวงอ น้ำหูน้ำตาไหล โอย ขำจะแย่ ไม่บ่อยเลยนะนี่ ไม่ใช่สิ ไม่เคยเลยนะนี่ที่จะได้เห็นอะไรดีๆอย่างนี้ คิดถูกจริงๆที่เลือกกลับบ้านเอาวันนี้ และไม่ใช่แค่พ่อน้องชายฝาแฝดคนเดียวเท่านั้นที่ระเบิดหัวเราะขำกลิ้งออกมา แต่รวมทั้งดารินทร์ และอชิระด้วยที่กลั้นหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่อีกต่อไป อาคีรารวบมืดขึ้นกอดอก ก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างตั้งสติ สายตานั้นมีรอยไม่พอใจ ริมฝีปากบางขบเม้มน้อยๆ “นี่รวมหัวกันแกล้งคีใช่ไหม” ถามด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบ “ใครว่า ทุกคนรวมหัวกันแกล้งเธอล่ะ...” ธมกรปาดน้ำตาเข้าทีหนึ่ง ก่อนเดินเข้าไปแกล้งหยิกแก้มทั้งสองข้างของพี่สาวฝาแฝดด้วยนึกสนุก คนโดนแกล้งคลี่ยิ้มเย็นออกมาทีหนึ่ง จึงยกฝ่าเท้าขึ้นถีบที่บริเวณท้องน้อยอีกฝ่าย เล่นเอาคนโดนเอาคืนแทบจุกกองกับพื้น “เฮ้ย นี่ยัยบ้า วันหลังไม่ต้องเล่นแรงขนาดนี้ก็ได้ อูย เจ็บนะเฟ้ย รู้อยู่ว่าเท้าเธอมันหนักอย่างกับช้าง เล่นเอาฉันพิการทางเพศขึ้นมาจะว่าไง” “สมควร ใครใช้ให้แปรพรรคล่ะ” เด็กสาวเหยียดปลายตามองคนที่โอดครวญอย่างไม่รู้สึกผิด ก่อนตวัดสายตาเหี้ยมไปยังคนที่เธอตราหน้านับตั้งแต่นาทีนี้ไปว่า เป็นศัตรูโดยสมบูรณ์ “เที่ยวนี้ นายอาจชนะฉัน แต่อย่าคิดว่าจะมีครั้งที่สองอีก” คนโดนท้านิ่งไปครู่หนึ่ง พลางจับจ้องมองอีกฝ่าย ไม่นานก็เหยียดยิ้มที่มุมปาก ราวกับไม่นึกหวั่นกลัว ตรงกันข้าม ราวกับตัวเขามีชัยเสียอย่างนั้น “ได้ อยากจะทำอะไรก็เชิญตามสบาย แต่ผมไม่ยอมเสียท่าแน่” การประกาศศึกท้ารบเสร็จสมบูรณ์ อาคีราสะบัดหน้า หันหลังให้โดยพลัน เธอก้าวเท้าตั้งท่าจะขึ้นข้างบน ขณะที่คนเป็นพี่สาวก็กำลังตั้งท่าจะตักเตือนเรื่องกิริยามารยาทเหมือนเคย หากก็ถูกสามีห้ามปรามไว้เสียก่อน เพราะดูจากลักษณะท่าทาง และสายตาของอีกฝ่ายแล้ว คงไม่ยอมรับฟังอะไรเป็นแน่ บางเวลาก็ว่าง่าย หากแต่บางคราก็ถือทิฐิสูงเสียเหลือเกิน เธอว่าทุกอย่างต้องมีเหตุผลมาหักล้าง และเมื่อไม่มีเหตุผลใดมากล่าวอ้างความผิด ก็ไม่มีสิทธิ์มาว่าร้าย เสียดสี ดูถูกเธอ แต่เธอก็ต้องยอมรับเช่นกันว่า มีบางสิ่งที่มันไม่มีเหตุ และผล ไม่มีผิด และถูก มีแค่เพียงความเหมือน กับความต่าง เป็นมุมมองที่แตกต่างที่แต่ละคนก็มองไม่เหมือนกัน สำคัญแค่ว่า จะยอมรับซึ่งกันและกันได้มากเพียงใด อาคีรา... แม้ปรกติจะร่าเริง อารมณ์ดีอยู่ก็จริง แต่หากจิตใจครุกลุ่นลุกโชนร้อนแรงเมื่อไหร่ก็ไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้น ใบหน้าที่ยิ้มใสซื่อ แต่ภายในใจคิดอะไรอยู่ก็เกินจะคาดเดา คนที่จะตามอารมณ์เธอทัน ก็มีแค่พ่อหนุ่มน้อยธมกรเท่านั้นที่รับมือไหว... “ยัยบ้าเอ๊ย” เสียงเรียกด่าเป็นนัยๆไล่มาตามหลังท่ามกลางบรรยากาศไร้สำเนียง ทำเอาคนที่กำลังก้าวเท้าขึ้นบันไดต้องหยุดชะงัก ตวัดสายตามองยังต้นเสียงนั้นโดยพลัน อีกฝ่ายยังนั่งค้างนิ่งอยู่กับพื้น ใบหน้าเรียบตึง แต่ส่งสายตาดุเอาเรื่องมาให้ รามิลกรอกตามองสองพี่น้องฝาแฝดสลับไปมาด้วยนึกๆไป ...ไอ้สองพี่น้องคู่นี้ ท่าทางโหดพอกันล่ะวะ... ตาจ้องตากันนิ่งงัน ก่อนอาคีราจะเป็นฝ่ายขยับตัวเข้าไปหาพ่อน้องชายฝาแฝดก่อน เด็กสาวค่อยๆย่อตัวลงในระดับศีรษะ และสายตาเดียวกัน ยังเฝ้าจ้องอีกฝ่ายด้วยสายตาดุไม่วาง... ครู่หนึ่งก็เอื้อมมือทั้งสองข้างไปขยี้ศีรษะคนตรงหน้าเล่นด้วยนึกอยากแกล้งขึ้นมาเสียอย่างนั้น “นี่แน่ะๆ เจ็บนักใช่ไหม สมน้ำหน้าๆ” ธมกรได้แต่พยายามเบี่ยงตัวหลบ “โอ๊ย ยัยนี่ พอแล้ว เอาเปรียบคนเจ็บเป็นบ้า” เอามือปัดป้องอีกฝ่ายที่อารมณ์เปลี่ยนไปจากเมื่อครู่โดยสิ้นเชิงไปด้วย สองพี่น้องระเบิดหัวเราะออกมาทั้งคู่ บรรยากาศตึงเครียดที่เกิดขึ้นชั่วขณะหนึ่งลอยมลายหายไปทันตา อาคีราผละมือจากอีกฝ่าย ก่อนวิ่งหนีขึ้นบันไดไปก่อนอีกฝ่ายจะได้เอาคืนอย่างรวดเร็ว หากก็ยังไม่วาย ทิ้งท้ายชวนให้ทุกคนต้องคลี่ยิ้มตาม “ก็นายมันน่าแกล้งนี่ นาย ‘ตม’...” จากนั้นก็วิ่งหายไปโดยพลัน ทิ้งคนถูกเรียก ‘ตม’ แทบโวยลั่น ครั้นเขาก็เลือกที่จะหัวเราะอย่างขำขันออกมาเสียมากกว่า หัวใจของธมกรรู้ดี... อาคีราจะเป็นทั้งพี่สาว เพื่อน และผู้หญิงที่เขาจะรักมากที่สุดน่ะล่ะ หากในอนาคต เขาจะไม่ได้แต่งงานกับใครสักคน สาเหตุก็คงจะเป็นเพราะยัยนี่ล่ะ คนที่ดูจะแปลกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าไปสักหน่อยคงจะเป็นรามิล แต่นั่นเป็นเพียงเพราะความไม่ชิน ไม่ใช่เพราะนึกหวั่นเกรง ‘เด็ก’ เสียเมื่อไหร่ ชายหนุ่มนึกขันในใจ สงสัยท่าว่า เขาจะอาศัยอยู่บ้านหลังนี้ไม่สงบเป็นแน่ หากไม่จัดการใครบางคนให้อยู่หมัด ...ยัยเด็กน้อยนั่นร้ายกาจ จนตามอารมณ์แทบไม่ทัน ถึงกระนั้นก็ทำให้เฝ้าประทับใจอยู่เงียบๆเช่นกัน... เขายิ้ม อะไรที่ว่า ‘ยิ่งยาก’ สำหรับรามิล นั่น ‘ยิ่งสนุก’ และตัวเขาเอง หลังจากเกิดเรื่องนั้น ชีวิตก็ดูจะไม่มีสีสันเอาเสียเลย เพียงแต่ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง ที่เขายังข้องใจ ตั้งแต่วินาทีที่ได้เห็นหน้าเด็กสาวคนนี้ ...คล้ายใครกันนะ คล้ายใครบางคนที่เขาเคยเห็น ที่เขารู้จัก... แต่แล้วก็ไม่มีคำตอบ จึงได้แต่ส่ายหน้าไม่สนใจแทน เอาเถอะ นานๆไปคงนึกออก อชิระเหลือบตามองไปยังรามิล เขายิ้ม และเฝ้าคาดการณ์อะไรบางอย่างเงียบๆในใจคนเดียว มีแนวโน้มว่า คนที่รู้ทันอาคีรา นอกจากพ่อหนุ่มน้อยธมกรแล้ว จะมีเพิ่มมาอีกคนในเร็วๆนี้...                                                       (จบบทที่1) จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 21 เม.ย. 52 16:35:05 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ชี้แจงถึงผู้อ่านเล็กน้อยค่ะ สวัสดีค่ะท่านผู้อ่านทุกท่าน ฤดูหนาวเองค่ะ หลายท่านอาจจะคุ้นกับชื่อนี้บ้าง หรือหลายท่านอาจจะจำไม่ได้แล้ว ฤดูหนาวเคยลงโพสต์นิยายเรื่อง "เสียงเพรียกเพลงธาตรี" ในถนนนักเขียน แต่ด้วยความที่ติดเรียน และด้วยเหตุผลหลายประการ ทำให้อัพแต่ละตอนได้ไม่ต่อเนื่อง และยังไม่จบเสียที แต่ตอนนี้ฤดูหนาวได้มีเวลาที่จะกลับมาโพสต์นิยายต่อแล้ว และถือโอกาสได้แก้ไขปรับปรุงเนื้อหาบางส่วนของ "เสียงเพรียกเพลงธาตรี" ให้กระชับ และเหมาะสมยิ่งขึ้น ในขณะเดียวกันจึงคิดว่า น่าจะเปลี่ยนชื่อเรื่องใหม่ เป็นชื่อ "เพลงกระซิบ" เพื่อความเหมาะสมกับเนื้อเรื่องยิ่งขึ้นด้วย จึงขอแจ้งท่านผู้อ่านมา ณ ที่นี้ด้วยค่ะ รบกวนคอมเม้นต์ แสดงความคิดเห็นได้เลยนะคะ จะตอบให้กระทู้หน้าในตอนต่อไปค่ะ ขอบคุณค่ะ ฤดูหนาว จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 21 เม.ย. 52 16:40:06 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไว้ถึงตอนที่ยังไม่เคยลงค่อยบอกแล้วกันนะคะ จากคุณ : scottie - [ 21 เม.ย. 52 22:14:11 ]

ความคิดเห็นที่ 7 สนุกค่า จากคุณ : yuechan - [ 13 มิ.ย. 52 16:27:14 ]