ความคิดเห็นที่ 1 -19- บ้านของน้ำมนต์ตั้งอยู่ติดกับบ้านของอันนา มีลักษณะเป็นบ้านแฝดคือเหมือนกันแทบจะทุกกระเบียดนิ้ว กล่าวคือเป็นเรือนไม้ใต้ถุนสูงที่มีหนึ่งห้องน้ำอยู่ชั้นล่าง และบริเวณใต้ถุนจะมีโต๊ะรับแขก ส่วนชั้นบนประกอบไปด้วยโถงกลาง ห้องนอนสามห้องและห้องน้ำหนึ่งห้อง บริเวณพักผ่อนส่วนตัวจะอยู่ที่โถง ซึ่งสามารถทำกิจกรรมต่างๆ ได้ เช่นดูโทรทัศน์ อ่านหนังสือหรือเย็บปักถักร้อย ส่วนที่เป็นครัวคือใต้ถุนบ้านที่ห่างออกไปจากโซนรับแขก บ้านน้ำมนต์จะไม่ค่อยทำอาหารบ่อยนักเพราะไม่มีใครทำกับข้าวเป็น ผิดกับบ้านของอันนาที่มีแม่ฝีมือฉมังคอยทำของอร่อยให้ได้กินกันบ่อยๆ อาณาบริเวณรอบๆ บ้านจะปลูกต้นไม้แตกต่างกันไปตามความสนใจของเจ้าของบ้าน บ้านของอันนาเต็มไปด้วยสมุนไพรนานาพันธุ์ ในขณะที่บ้านของน้ำมนต์จะเป็นไม้ยืนต้นที่ให้ผลเช่นมะม่วง มะปราง หรือชมพู่ ทั้งสองหลังมีสนามหญ้าขนาดย่อมที่เป็นที่วิ่งเล่นของทั้งคนและสัตว์มาตั้งแต่เด็กน้อยเริ่มหัดเดิน ญานินทร์เองก็หัดบินที่สนามหญ้าแห่งนี้ เจ้าตัวไม่ค่อยจะยอมรับว่ากว่าจะบินเป็นก็เจ็บตัวไปหลายครั้ง เด็กหนุ่มกลับมาถึงบ้านของเขาแล้ว น้ำมนต์ขึ้นบันไดไม้ที่ขัดเงาวับไปอย่างเงียบๆ มีเสียงอนิเมสาวน้อยดังแว่วมาจากโทรทัศน์จอแบนขนาดใหญ่ที่ติดอยู่บนผนังในโถง เบื้องหน้ามีชายร่างเล็กคนหนึ่งนั่งอยู่กับพื้น ข้างตัวเขามีกองดีวีดีขนาดมหึมาที่ใช้เวลาดูเป็นปีก็คงไม่หมด ในมือขวาของเขามีแก้วน้ำส้มขนาดใหญ่ เขาคือพ่อของน้ำมนต์ที่มีชื่อว่าศิวัต ชายร่างเล็กพูดโดยไม่หันหลัง “กลับมาแล้วเหรอ เข้ามานั่งก่อนสิ” น้ำมนต์เข้าไปนั่งข้างกายผู้เป็นพ่อ เขาส่งแก้วน้ำส้มให้ลูกชายดื่ม “ดูการ์ตูนด้วยกันก่อนสิ เรื่องนี้แกบอกว่าอยากดูไม่ใช่เรอะ” สาวน้อยเวทมนตร์ในจอกำลังทำท่ายิงท่าไม้ตายที่ดูอลังการทั้งที่เธอยังมีอายุไม่ถึงหลักสิบ เด็กหนุ่มนั่งลงดูภาพในจออย่างสนใจ “ในเน็ตเขาว่าตอนที่ห้าเผากันแหลก” พ่อของเขาพูดขึ้น คำว่า “เผา” สำหรับอนิเม หมายถึงการไม่ตั้งใจวาดให้สวยงามของผู้ผลิต “แต่ในดีวีดีก็แก้แล้วนี่” น้ำมนต์ตอบ “พ่อดูแล้วว่ายังไม่สมบูรณ์นะ น่าเสียดายเนื้อเรื่องใช้ได้ทีเดียว” “แล้วตอนอื่นเป็นหรือเปล่าล่ะ” “ก็มีบ้างนะ แต่ตอนห้านี่แหละหนักสุด” ศิวัตเอาบุ๊คเลตที่แถมดีวีดีขึ้นมาอ่านไปพลาง จากนั้นสองพ่อลูกก็นั่งดูดีวีดีอนิเมอย่างเงียบๆ จนกองดีวีดีหายไปเกือบครึ่งก็เล่นเอาเกือบเช้า ศิวัตจึงได้เอ่ยปากพูดขึ้นเป็นคนแรก “แม่เฒ่าเขาว่ายังไงบ้างล่ะ” น้ำมนต์เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างสั้นๆ ศิวัตนิ่งไปอีกอึดใจก่อนจะหันไปคว้าเศษกระดาษและปากกามาเขียนอะไรบางอย่าง “เอ้า นี่เบอร์กับที่อยู่ของแม่เขา จะเข้าไปก็ติดต่อเขาก่อน” น้ำมนต์รับกระดาษแผ่นนั้นมาเก็บไว้ “ดูแลตัวเองดีๆ นะ” ศิวัตกล่าว เขายกมือขวาขึ้นตีมือกับลูกชาย “กิฟมีไฟว์” น้ำมนต์ตีมือด้วยอย่างเขินๆ “แหมพ่อ เล่นกันมาตั้งแต่ผมได้สองเดือน” ศิวัตหัวเราะหึหึ เขาดึงตัวน้ำมนต์ไปกอด เด็กหนุ่มรู้สึกว่าเป็นการกอดที่แน่นที่สุดในชีวิต มังกรเพลิงพาเด็กหนุ่มมาส่งที่ประตูดาว มันเป็นผู้ออกค่าเดินทางให้ทั้งหมด รวมถึงค่าใช้จ่ายในการใช้ชีวิตอยู่ที่นั่น ถึงแม้ว่าน้ำมนต์จะได้รับเงินจากศิวัตมาแล้วแต่มันก็ยังให้เพิ่มอยู่ดี เพราะถือว่าเด็กหนุ่มจะต้องไปเสี่ยงชีวิตเพื่อเผ่าพันธุ์มังกร น้ำมนต์ถือกระเป๋าเดินทางสีน้ำตาลใบไม่ใหญ่นัก เขากำลังยืนมองประตูเหล็กสีดำประดับประดาด้วยลวดลายฉลุที่ทำจากทองที่กำลังจะเปิดออก เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในนั้น เขาได้เห็นแสงสว่างสีขาวเจิดจ้าพร้อมความรู้สึกง่วงงุนอย่างรุนแรง ในที่สุดเขาก็ผล็อยหลับไป ทันทีที่เด็กหลุ่มลืมตาขึ้นอีกครั้งเขาก็มาอยู่ ณ ดินแดนอีกแห่งหนึ่งแล้ว เป็นดินแดนที่เต็มไปด้วยตึกรามบ้านช่องที่เบียดเสียดเยียดยัด หลายตึกมีป้ายโฆษณาหรือจอโทรทัศน์ขนาดยักษ์กำลังฉายรายการทีวีหรือไม่ก็โฆษณาอยู่ ผู้คนเดินกันแน่นขนัด ไม่มีใครสนใจใคร แม้น้ำมนต์จะเห็นภาพเช่นนี้มาบ้างจากสื่อต่างๆ ที่เคยดู แต่เมื่อได้มาเห็นของจริงเป็นครั้งแรกก็อดที่จะตื่นตะลึงไม่ได้ ใครคนหนึ่งชนเข้ากับเขาอย่างแรง ถึงแม้น้ำมนต์จะไม่ได้ล้มลงแต่ก็เจ็บตรงส่วนที่ถูกชนไม่น้อย ทว่าชายคนนั้นไม่มีแม้แต่คำขอโทษ เขารีบเดินหายไปในฝูงชนอย่างรวดเร็ว เด็กหนุ่มถอนหายใจก่อนที่จะหยิบเศษกระดาษและโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาผู้เป็นแม่ เสียงที่ไพเราะประดุจระฆังแก้วดังออกมาจากโทรศัพท์มือถือ ถึงแม้จะต้องถ่ายทอดด้วยเครื่องมืออิเล็กทรอนิกส์ก็ไม่ได้ทำให้เสียงของเซร่ามีความไพเราะน้อยลงเลย อีกทั้งนี่เป็นเพียงการสนทนาธรรมดาเท่านั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหากได้ยินเสียงเธอร้องเพลงจะไพเราะขนาดไหน น้ำมนต์อยากจะเอาโทรศัพท์ต่อกับลำโพงงานวัดแล้วเปิดให้เมืองที่เย็นชาแห่งนี้ได้ฟังเหลือเกิน เผื่อจะหันมาสนใจกันบ้าง แต่เด็กหนุ่มก็ได้แต่เก็บความคิดนี้เอาไว้แล้วถามที่อยู่ของแม่ ร้านอาหารที่เซร่าทำงานอยู่นั้นอยู่ไม่ห่างจากประตูดาวมากนัก การตามหาก็ไม่ใช่เรื่องยากเพราะอยู่ในเขตที่มีร้านอาหารแบบเดียวกันอยู่เต็มไปหมด อีกทั้งร้านนี้มีคนเข้ามากที่สุด นอกจากจะเป็นเพราะเสียงเพลงของนักร้องประจำร้านแล้ว รสชาติอาหารยังถือได้ว่าเป็นเลิศในแถบนี้ ร้าน “Hardcore angel” ที่เซร่าทำงานอยู่เป็นร้านอาหารกึ่งผับขนาดเล็กที่อยู่ในห้องแถวขนาดสองคูหาที่ติดริมฝั่งแม่น้ำ ทาสีเขียวอ่อนและตกแต่งแนวธรรมชาติ มีรูปภาพง่ายๆ แขวนประดับอยู่เรียงราย ที่นั่งเป็นชุดโต๊ะอาหารทำจากไม้ ด้านในคือเวทีขนาดเล็กที่มีเพียงเปียโนตัวหนึ่งตั้งอยู่ ผู้เล่นชายอายุประมาณสี่สิบในชุดทักซิโด้กำลังเล่นเปียโนตัวนั้น เบื้องหน้าเขาคือเก้าอี้สูงตัวหนึ่งที่มีหญิงสาวที่มองเห็นด้วยสายตาคงประเมินได้ว่าอายุไม่เกินยี่สิบนั่งอยู่ เธอสวมเดรสสีขาวสะอาด ที่เท้าสวมใส่ถุงเท้าและรองเท้าผ้าใบสีขาว หากเป็นคนอื่นใส่คงดูไม่เข้ากับชุด แต่เมื่อเป็นเธอคนนี้ก็ดูเข้ากันอย่างน่าประหลาด ใบหน้าของเธองามอย่างหมดจด ผิวสีน้ำตาลอ่อน ผมสั้นสีน้ำตาลทองที่มีสิ่งที่ดูเหมือนกิ๊บรูปปีกประดับอยู่สองข้าง จมูกโด่งได้รูป ดวงตากลมโตใต้คิ้วเรียวยาวกำลังหลับพริ้ม ในขณะที่ริมฝีปากเรียวบางที่สุดจะน่าสัมผัสกำลังขับขานบทเพลงที่สะกดทุกคนในร้านให้ต้องนิ่งฟัง หญิงสาวผู้นี้ก็คือแม่ของน้ำมนต์นั่นเอง ด้วยความที่เป็นไซเรนเธอจึงคงความอ่อนวัยไว้ได้นาน เซร่าสามารถทำปีกที่ศีรษะให้มีขนาดเล็กมากเพื่อลวงสายตาผู้พบเห็นให้คิดว่าเป็นเครื่องประดับ หากแต่ส่วนเท้านั้นไม่สามารถเปลี่ยนรูปร่างได้จึงต้องหาเสื้อผ้ามาปิดไว้ น้ำมนต์เดินไปที่หลังเวที พนักงานหนุ่มของทางร้านชี้นิ้วนำทางเขาเข้าไปยังห้องเก็บตัวนักแสดงพร้อมทั้งบอกว่าให้รอสักครู่เพราะอีกไม่นานก็จะหมดชั่วโมงทำงานของเซร่าแล้ว เด็กหนุ่มนั่งลงที่โต๊ะเครื่องแป้ง ไม่นานนักเงาของหญิงสาวผู้เป็นแม่ก็ปรากฏในกระจกตรงหน้า เซร่าดึงตัวน้ำมนต์เข้าไปกอดก่อนที่จะหันไปหาพนักงานและขอให้เขานำอาหารที่เหลือของร้านมาให้ลูกชายของเธอ ไม่นานนักเขาเดินกลับมาพร้อมข้าวผัดจานหนึ่ง เมื่อมันวางลงอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่มจึงลงมือกินอย่างเงียบๆ เขาไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเพราะเกรงจะเป็นการเสียมารยาท แต่รสชาติของข้าวผัดจานนั้นช่างจืดชืดเสียเหลือเกิน เซร่าคงจะรู้ความรู้สึกของลูกจึงกล่าวว่า “ข้าวที่นี่ก็อย่างนี้แหละ รสไม่เหมือนบ้านเรา กลิ่นก็ไม่หอม” เธอบอก ข้าวหอมมะลิที่นำเข้าจากโลกแฟนตาซีนั้นจะมีราคาแพงมากซะจนได้ไปอยู่ในภัตตาคารระดับสูงหรือโต๊ะอาหารของมหาเศรษฐีเท่านั้น ทว่าเด็กหนุ่มก็ไม่ได้ปริปากบ่น ระหว่างนี้เซร่าได้ถามถึงสารทุกข์สุกดิบของน้ำมนต์และศิวัต ทำให้สองแม่ลูกได้มีรอยยิ้มและเสียงหัวเราะบ้าง แต่เมื่อต้องพูดถึงเรื่องของบริษัทชินแกรม ผู้เป็นแม่มีสีหน้าที่เคร่งเครียดขึ้น อันที่จริงเธอไม่ต้องการให้ลูกชายต้องไปเสี่ยงอันตรายเลย แต่เมื่อได้มองแววตาที่แน่วแน่ของเขา ประกอบกับได้คิดว่านี่คือเรื่องสำคัญของดินแดนของตน เธอจึงกระซิบบอกวิธีการสมัครเป็นทหารที่ได้ยินมาจากการหลุดปากของพนักงานชินแกรมที่เคยมาเมาที่ร้านให้ แก้ไขเมื่อ 22 เม.ย. 52 16:00:03 จากคุณ : วาฬน้ำเงิน - [ 22 เม.ย. 52 15:51:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ชักงง น้ำมนต์นี่คนของโลกจริง? นึกว่าโลกแฟนตาซีถูกสร้างขึ้น ตกลงเป็นมติคู่ขนาน? จากคุณ : scottie - [ 22 เม.ย. 52 21:53:15 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เขามาสืบข่าวให้มังกรครับ ที่มาหาแม่ได้เพราะแม่เรียนโทอยู่ที่โลกจริงและมีอาชีพเสริมเป็นนักร้องไปด้วย (เป็นไซเรนนิ) เคยพูดถึงไว้ในบทก่อนๆ ครับ จากคุณ : วาฬน้ำเงิน - [ 23 เม.ย. 52 06:45:16 ]