ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) เสียงเปียโนถูกบรรเลงขึ้นในยามบ่ายของวันหนึ่ง...  ดุดัน หนักแน่น เต็มเปี่ยมไปด้วยแรงกดดัน และพลังอันมหาศาล ราวกับจะกระตุ้นความปรารถนาอันแรงกล้าให้ถูกปลดปล่อยออกจากพันธนาการที่เกาะกุมหนาแน่น ทำนองซิมโฟนี่หมายเลขห้าของบีโธเฟ่น กำลังร้องคำรามกึกก้อง ขณะท่วงทำนองของบทเพลงนี้ถูกประพันธ์ แม้คีตกวีจะหูหนวก แต่ก็ยังสามารถสัมผัสเข้าถึงความรู้สึกของบทเพลงดังกล่าวได้เป็นอย่างดี ไฉนเล่า เธอ... ผู้ที่ยังได้ยินทุกสรรพเสียงเป็นปรกติ จะไม่สัมผัสถึงความรู้สึกดังกล่าวนั้น ทันทีที่คีย์สุดท้ายสิ้นเสียง คนตัวเล็กก็จำต้องหอบหายใจผ่อนหนักเบาตามจังหวะ การเล่นเพลงทำนองเกรี้ยวกราดเช่นนี้ จำต้องใช้พลังงานมากไม่ใช่เล่นเลย แต่ถึงกระนั้นก็รู้สึกสะใจดี ฝาครอบคีย์เปียโนถูกปิดลงจนสนิท มือบางยังคงแตะสัมผัสค้างอยู่ไม่คลาย สายตาพลันเหลือบมอง ‘จินตนาการในป่าเหนือ’ ที่เด่นเป็นสง่าในกรอบไม้สีเหลืองทองอร่าม รอยยิ้มเหยียดหยักขึ้นที่มุมปาก ประกายในดวงตาพราวระยับ ไม่ซ่อนเร้นปิดบังความปรารถนาในใจ ฉับพลันเสียงหวานใสดั่งแก้วเจียระไนวาววับก็ถูกเปล่งออกมาจากลำคอ คล้ายกวีจะร่ายบทกลอน หากแต่เป็นการขับบทเพลงโบราณเมื่อครั้งยังวัยเยาว์... บทเพลงที่คุณตาคุณยายชอบขับร้องให้ฟัง... ...ดวงตาสีทอง เหม่อมองปองจันทร์ สีเงินยวงนั้น หมื่นพันราตรี งามหยาดเพชรเอก ดวงเนตรนที แสงแห่งชีวี มณีนภา ดวงตาสีทอง ผยองก้องหล้า เหนือสายธารา วับวามรามราย พงไพรงามดอก ระลอกเอนกาย ภูติพรายนางไม้ กรีดกรายร่ายรำ ดวงตาสีทอง เพรียกร้องคิมหันต์ ข้ามผ่านเหมันต์ คืนวันตามลม บุปผาร้างรัก อกจักตรอมตรม เหว่ว้างขื่นขม วอนจงเห็นใจ ดวงตาสีทอง โอบครองกายข้า หมอกม่านเมฆา ทิวาเรืองรอง ฤาเจ้าพารัก ใคร่จักข้าจร เอนกายแนบหมอน รอนอนฝันดี... เธอนึกถึงกาลแห่งวัยเยาว์ที่ล่วงเลยผ่านมานานนับสิบปี ยามเมื่อนั่งอยู่บนตักของคุณตา คุณยา เก้าอี้หวายโยกเยกเอนไปมา ท่ามกลางหมู่มวลพฤกษานานาพรรณของบ้านสวนริมน้ำแห่งนั้น ราตรีกาลมาเยือน ดวงตาสีทองนั้นจะสาดแสงส่องสว่างไปทั่วน่านน้ำ หิ่งห้อยอ้อล้อรวมตัวกันเป็นฝูงใหญ่ เธอเคยได้ยินเรื่องเล่าขาน ยามเมื่อแสงสีทองของหิ่งห้อยนั้นกระพริบ นั่นคือตัวผู้กำลังเกี้ยวพาราศีตัวเมีย และตัวเมียเองก็กระพริบตอบรับ คงเป็นวิธีสื่อสาร เป็นภาษาของหิ่งห้อย มนุษย์เราไม่อาจเข้าใจ แต่ระหว่างพวกมันจะเข้าใจกันได้เป็นอย่างดี ภาพความสวยงามของหิ่งห้อยที่เห็น และบทเพลงที่ได้ใคร่ฟังบ่อยครั้งในวัยเด็กนั้นติดตรึงมิเคยลืม เธอชอบธรรมชาติ ชอบความสวยงามที่ธรรมชาติสรรค์สร้าง... ยุติที่จะคิดถึงเรื่องในวัยเยาว์ไว้เพียงเท่านั้น ความสนใจทั้งมวลก็กลับมาที่ภาพวาดสีน้ำมันตรงหน้าอีกครั้ง ดวงตาไล้เรียงเก็บทุกความละเอียดของภาพวาด รอยยิ้มคลี่ที่มุมปากด้วยความมาดมั่น เป้าหมายอย่างเดียวของเธอต้องเป็นชัยชนะเท่านั้น... ชัยชนะที่จะทำให้คนๆนั้นยอมรับเธอ... เธอที่เหมาะสมกับภาพวาดสีน้ำมันนั่นยิ่งกว่าใครๆ นับวันแห่งการรอคอย โลหิตในกายยิ่งสูบฉีดเดือดพล่านด้วยแรงปรารถนาในกายที่ร้อนรุ่มอยู่ทุกขณะ “พี่รามิลเป็นคนวาด ‘จินตนาการในป่าเหนือ’ หรือ โอ้โห” เด็กหนุ่มทำเสียงสูง ทั้งยังตีสีหน้าแปลกใจระคนชื่นชมอยู่ไม่น้อย ความจริงเขาก็รู้เรื่องนี้อยู่แล้ว... รู้ก่อนพี่สาวฝาแฝดจะปริปากเล่าให้ฟังเสียอีก ก็ถ้าวันนั้นไม่บังเอิญได้ยินพี่สาวคนโตกับรุ่นพี่หนุ่มสนทนาปราศรัยกัน เขาก็อาจจะรู้สึกแปลกใจมากกว่านี้ ภาพนั้นเขามีโอกาสได้เห็นครั้งหนึ่ง เป็นไปได้ว่า เห็นก่อนที่อาคีราจะเห็นไม่นาน เพียงแต่เขาไม่ได้นึกสนใจเท่านั้นเอง ก็โดยนิสัยไม่ได้โปรดศิลปะอะไรมากมาย “แปลกใจอะไร” ท่าทีของอีกฝ่ายดูจะไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าที่ควร คิ้วทั้งสองข้างของอาคีราเลิกขึ้นตั้งพาดเฉียง ขณะมองน้องชายฝาแฝดด้วยนึกขัดใจ “ก็เขาเก่ง หรือเธอจะเถียง” สายตาพ่อน้องชายฝาแฝดในยามนี้ ราวกับกำลังเย้าแหย่แกมยียวน สีหน้านั้นใสซื่อ คล้ายไม่รู้เรื่องอะไร อาคีรามิได้ปริปากเถียง แค่ยักไหล่ ทำไม่ใส่ใจ “แล้วท่าทางจะไม่ไช่แค่เก่งวาดรูปเสียด้วย แต่เก่ง ที่ทำให้คนไม่เคยเสียทีให้ใครอย่างอาคีราเกือบจนตรอก” เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆหลังกล่าวประโยคนั้นจบ ทำเอาเด็กสาวตวัดสายตาดุดันใส่โดยพลัน ดูท่าน้องชายฝาแฝดจะพูดมากเกินงามเสียแล้ว “ว่าใครจนตรอก ธมพูดอย่างกับไม่รู้จักคีดีเสียอย่างนั้น” สองมือบางรวบกอดอก ทั้งยังยืดกาย เชิดหน้าขึ้นด้วยทวยท่าสง่าผ่าเผย หยิ่งทะนง ธมกรเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ริมฝีปากนั่นคลี่ยิ้มบาง “หึ ก็เพราะรู้จักดียิ่งกว่าใครน่ะสิ” ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมองลึกลงไปในดวงตาสีดำสนิทของอีกฝ่าย คิ้วเฉียบบางของอาคีราที่เคยขมวดค่อยๆคลายตัวลง พร้อมกับอารมณ์ที่ร้อนระอุที่ปะทุขึ้นก่อนหน้านั้นด้วย ไม่นานสีหน้าของเด็กสาวก็สงบนิ่ง เธอผ่อนลมหายใจเบาๆ นาทีต่อมาคนตัวเล็กก็ทิ้งศีรษะลงเอนซบกับไหล่กว้างของน้องชาย ราวกับไหล่นั้นจะแบกรับความรู้สึกทั้งหมดของเธอในยามนี้ได้ เป็นที่ผ่อนคลายที่ทำให้จิตใจได้สงบเป็นที่สุด ธมกรหัวเราะเบาๆทีหนึ่ง แต่ครั้นเขาก็ปล่อยให้อีกฝ่ายพิงเขาได้ตามใจ โดยไม่นึกขัดเลยแม้แต่นิดเดียว “ขี้อ้อนจริงนะ” เขาเย้าหยอก “เขาเรียกว่า ชาร์ตแบตต่างหาก... ธม บางครั้งคีอาจจะเก่งในสายตาใครๆ แต่ใช่ว่าจะเก่งไปเสียทุกอย่าง มันก็มีบางเรื่องที่คีพึ่งพาตัวเองไม่ได้ และคนที่คีจะพึ่งพาได้นอกจากตัวเอง ก็มีแต่เธอเท่านั้นล่ะพ่อน้องชาย รู้ไหม?” ธมกรส่ายศีรษะเบาๆ แกมเอ็นดูพี่สาวฝาแฝดที่บางครั้งก็ทำตัวว่าง่ายเป็นลูกแมวจรจัดหลงทาง “รู้ และเธอก็รู้เหมือนกันใช่ไหมว่า ฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอ” ไม่มีถ้อยคำใดๆตอบกลับไป มีแต่เพียงรอยยิ้มที่คลี่จางบนริมฝีปากบางเฉียบได้รูปนั้น ก่อนหลับตาพริ้มลงบนไหล่กว้างของพ่อน้องชาย... ไม่ต้องบอก เธอก็รู้ และมั่นใจอย่างถึงที่สุดเมื่อนานมาแล้ว เพราะระหว่างเธอกับน้องชายฝาแฝดไม่ได้เพียงแค่ผูกพันกันในฐานะพี่กับน้อง แต่ความผูกพันที่เกิดขึ้นมันมีมากกว่านั้น ราวกับเป็นครึ่งหนึ่งของกันและกัน แม้จะคนละร่างกาย ทว่าพวกเขาจะรู้สึกเต็มแน่นอยู่ในหัวใจตลอดเวลาว่า จิตวิญญาณเป็นหนึ่งเดียวกัน มีอาคีราก็ต้องมีธมกร ไม่อย่างนั้น โลกจะสมดุลได้อย่างไร ธมกรปัดปอยเส้นผมที่หล่นลงมาเกะกะใบหน้าอ่อนเยาว์ของคนที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรารมย์ชั่วคราว ความรู้สึกที่มีทุกสัมผัสแผ่วเบาบนผิวเนียนสีขาวผุดผ่องนั้นคือทั้งรักใคร่ และเอ็นดู บางครั้งอาคีราอาจเป็นผู้ใหญ่เสียจนเขาตามความคิดแทบไม่ทัน หากในขณะเดียวกันก็อาจเป็นเด็กน้อยเสียจนต้องคอยดูแลไม่ให้ห่างสายตา ความจริงแล้ว เธอก็เป็นทุกอย่างในชีวิตเขาน่ะล่ะ ช่วงเวลาที่ต้องอยู่ห่างบ้าน เพราะมหาวิทยาลัยที่อยู่ห่างไกล ไม่ได้ทำให้ใจชื้นเสียเท่าไหร่ หลายคนว่าตนได้รับอิสรภาพเมื่อหลุดออกจากอ้อมกอดของบ้าน หากสำหรับเขามันไม่ใช่ มันเหงา... ว้าเหว่ แต่ก็ยังไม่มากจนแทบทนไม่ได้ เพราะหัวใจเขารู้ว่า ‘บ้าน’ ยังสถิตอยู่ในใจของเขาเสมอ เพียงแค่ใจเขารับรู้เท่านั้น มันเป็นความสุขที่สุดในชีวิตเขาที่มีบ้านหลังนี้ที่เขาอยู่... บ้านที่มีดารินทร์ พี่สาวที่เปรียบเสมือนแม่อีกคนที่คอยดูแลเป็นห่วงเป็นใยเขาแทบทุกเรื่อง และบ้านที่มีอาคีรา พี่สาวฝาแฝดของเขา น้องชายลูบศีรษะพี่สาวของตนแผ่วเบา มือใหญ่สัมผัสความนุ่มละมุนของเส้นผมสีดำสนิทเป็นมันเงา นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนที่ใช้จ้องมองอีกฝ่ายอ่อนโยน หากลึกลงไปคือแน่วแน่ และมั่นคง ปณิธานบางอย่างฉายชัดในดวงตาคู่นั้น ...มีหลากหลายเรื่องราวในอดีต ที่อาจทำให้ต้องเหนื่อยล้าทั้งกาย และใจ แต่ไม่ว่าจะอย่างไร ต่อจากนี้... อดีต... ปัจจุบัน... หรืออนาคต ฉันก็จะเป็นกำลังให้เธอ เป็น ‘มือ’ ที่จะคอยผลักดันให้เธอก้าวไปข้างหน้า และประคับประคองไม่ให้เธอล้ม และเมื่อถึงเวลาที่ความสุขที่สุดมาเยือนเธอเมื่อไหร่ เมื่อนั้นก็เป็นความสุขอันยิ่งใหญ่ของฉันด้วย และฉันจะหัวเราะให้ดังที่สุด... ดังให้มากกว่าตลอดทั้งชีวิตเป็นล้านเท่าพันเท่าเชียว... จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 24 เม.ย. 52 13:12:15 ]

ความคิดเห็นที่ 2 (ต่อค่ะ) คนร่างสูงนอนราบอยู่บนขอบระเบียงหลังบ้าน แผ่นหลังกว้างแข็งแรงเอนพิงกับเสาสูงที่ใช้ค้ำหลังคาจวน เสียงหวีดหวิวดังแว่วจากริมฝีปากที่กำลังใช้เป่ากลีบใบไม้ ก่อให้เกิดเป็นท่วงทำนองดนตรีจากธรรมชาติ ชายหนุ่มชันเข่าขึ้นข้างหนึ่ง แขนหนึ่งวางพักไว้บนเข่าที่ตั้งชันนั้น สีหน้านิ่งเรียบตึงไม่แสดงอารมณ์ ปากยังเป่ากลีบใบไม้เป็นเสียงดนตรีไม่ใคร่จะยอมหยุด แต่ไม่นานครู่หนึ่งเสียงนั้นก็จบลง รามิลถอนหายใจเบาๆทีหนึ่ง แล้วจึงแหงนหน้าขึ้นมองยังเบื้องบน แลเห็นกลุ่มเมฆขาวหลากหลายก้อน บางจับตัวกันเป็นกลุ่มก้อน บ้างก็แตกแยกกระจัดกระจาย สีของท้องฟ้าวันนี้ ยังคงเป็นสีคราม ดูสดใสเหมือนทุกๆวัน ‘รามิล... ลูกรู้หรือไม่ว่า ทุกสิ่งบนโลกล้วนมีจิตใจ มีจิตวิญญาณของมัน ทั้งยังส่งผลกระทบต่อมาถึงเราด้วย อย่างเช่น ลูกดูนั่น... ท้องฟ้าที่อยู่เหนือเรา ถ้าหากมันเป็นสีคราม เราจะรู้สึกได้ถึงจิตใจที่สว่างสดใส แต่ถ้าหากมันเป็นสีเทา เราก็จะรู้สึกถึงความมืดครึ้ม หม่นหมองตามไป... ต้นไม้ผลิดอกออกผล แตกหน่อ แผ่กิ่งก้านสาขา ก็ทำให้เราสดชื่นและเติบโตตามไปพร้อมกัน หากต้นไม้เหี่ยวเฉา โรยรา ใบไม้ร่วงหล่นปลิดปลิว ก็ทำให้เราห่อเหี่ยวตาม... เห็นไหม รามิลว่า ธรรมชาตินั้นช่างยิ่งใหญ่ ที่สำคัญคือ โลกของเรานั้นกว้างใหญ่ไพศาล จงรู้สึกถึงจิตใจของทุกสิ่งรอบข้าง มิใช่แค่รู้สึกถึงจิตใจแค่ของตัวเอง’ คำกล่าวของใครบางคนยังแจ่มชัดในความรู้สึกนึกคิด แม้ไม่ต้องจดบันทึกเป็นลายลักษณ์อักษร ก็ยังจารจำได้ขึ้นใจ ไม่มีวันลืมเลือน รามิลขมวดคิ้ว นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น คล้ายจะหม่นลงไปในชั่วขณะหนึ่ง ...ฟ้าสว่างเกินไปจนรู้สึกแสบตา แสงสว่างจ้านั้นแยงตาจนต้องปิดม่านตาให้สนิท ครั้นพอปิดตาเข้าจริงๆ ทุกอย่างก็มืดมิด... ไม่ว่าจะคล้อยตาม หรือเข้าใจจิตใจของทุกสิ่งอย่างไร ท้ายที่สุดทุกอย่างก็ต้องแปรเปลี่ยนเป็นตรงกันข้ามเสมอไปเมื่อถึงที่สุดของมัน... แสงสว่าง หากมีมากไปก็เจิดจ้าจนทำให้นัยน์ตาบอดสนิทได้ ยามเมื่อถึงเวลาตะวันดับ ความมืดก็เข้ามาเยือน ครั้นพอความมืดลับลาก็จะมีแสงสว่างกลับเข้ามาใหม่ เป็นอย่างนี้เรื่อยไปไม่รู้จบ หากแต่น่าแปลกที่ช่วงเวลาที่ทุกอย่างมืดสนิท กลับยาวนานกว่าความสว่างทุกครั้งไป ราตรีหนึ่งเวียนมาบรรจบ ดวงจันทร์กระจ่างฉายแสงเรืองรองนวลตา... แสงจันทร์ช่างอบอุ่น อบอุ่นในความอ้างว้าง เพราะเดียวดายบนแผ่นฟ้า มันเป็นค่ำคืนที่ไร้ดารา ไม่เห็นแม้เพียงแสงริบหรี่ให้จิตใจได้ชุ่มชื่นกับความงามแห่งราตรี เมฆหมอกดำในค่ำคืนนี้คงจะปกคลุมบดบังลำแสงนั้นจนหมดสิ้นไปเสียแล้ว “สวย” ผู้เป็นพี่สาวควบไปถึงตำแหน่งพี่เลี้ยงส่วนตัวในขณะนี้เอ่ยปากชม พลางแลมองภาพเด็กสาวตรงหน้าที่กำลังเติบโตด้วยความภาคภูมิใจยิ่งนัก หล่อนไม่นึกระคนแปลกใจ เหตุใดค่ำคืนนี้แสงแห่งดาราจึงถูกบดบัง เพราะด้วยอำนาจแห่งอาคีราที่ส่องประกายแรงกล้า แม้ยามราตรีก็ยังทรงอานุภาพไม่คลายหลังม่านหมอกสีดำผืนนั้น ...คืนนี้ช่างเหมาะที่จะเป็นคืนของเธอเสียจริง... เด็กสาวจ้องมองภาพสะท้อนของตัวเองในกระจกเงาเต็มตัว ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นหรี่ลงเล็กน้อยด้วยรอยขัดใจบางอย่าง ทั้งคิ้วเฉียบบางยังมีรอยขมวดวุ่น... อาภรณ์ที่เป็นราตรีผ้าขาวงามบริสุทธิ์ ความยาวแค่เข่า จีบปลายกระโปรงคลี่แตกกลีบกำจายคล้ายบุปผาแรกแย้มกลีบบานสะพรั่ง ขอบผ้าชิ้นเล็กที่ประดับรอบบริเวณทรวงอกสีฟ้าซีด แซมด้วยดอกไม้ดอกเล็กๆที่ทำจากผ้าสีอำพันจาง เรือนผมสีดำสนิทที่ยาวรดกลางแผ่นหลังถูกดัดเป็นคลื่นลอนงามหลวมๆ ริมฝีปากที่เม้มแน่นอยู่นาน เริ่มเอ่ยขยับเป็นคราแรกนับจากแต่งกายเรียบร้อย “บอกตามตรงนะพี่นิล คีไม่ชอบชุดนี้เลย สวยน่ะสวย แต่มันขยับวางตัวลำบาก จะกินจะทานอะไรก็ต้องระวังเป็นพิเศษ เดี๋ยวเปื้อนเลอะชุดขึ้นมา เดือดร้อนอีก” คนตัวเล็กเบ้หน้าราวกับนึกระอา ก่อนตวัดหันมองหน้าพี่สาวที่สายตานั้นเริ่มจะแปรเป็นต่อว่าขึ้นมาแล้ว “เปลี่ยนเป็นกระโปรง กับเสื้อยืดธรรมดาไม่ได้หรือ” สิ้นที่ถ้อยคำนั้น ดารินทร์แทบจะถลึงตาใส่ “ไม่ได้เชียวนะ จะใส่อย่างนั้นได้อย่างไร มันไม่เรียบร้อย หัดดูสถานที่เสียบ้าง และนี่เป็นงานแสดงเปียโนอย่างเป็นทางการด้วย หัดให้เกียรติอาจารย์เธอในฐานะคนจัดเสียบ้าง ยังทำเป็นเล่นอีก” “แต่คีเล่นแค่แปปเดียวเองนะคะ พี่นิล... ทำอย่างกับคีจะเล่นเป็นชั่วโมง ตั้งแต่เปิดงานยันจบงานอย่างนั้นล่ะ” “แปปเดียวของเธอ แต่ก็เป็นแปปเดียวที่ควรค่าแก่การจับตามอง คีแสดงเปียโนมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว ใครๆเขาก็ชื่นชม อยากเห็นความสามารถของคีกันทั้งนั้น ครั้งนี้ก็เหมือนกัน แม้จะห่างหายไปนานพอสมควร แต่พี่เชื่อว่า ไม่มีใครลืมหรอก ที่สำคัญเพลงของคีเล่นปิดงานด้วยไม่ใช่หรือ” เด็กสาวเงียบไปอึดใจหนึ่ง ค่อยเอ่ย “ก่อนหน้านี้ที่ครูบอกคี คีไม่แน่ใจว่า จะทำได้ดีอย่างที่ผ่านๆมาหรือเปล่า เพราะสำหรับคี ครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งที่ผ่านๆมา... มันแตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิงทีเดียว” ดารินทร์ลอบถอนหายใจเบาๆด้วยล่วงรู้ถึงความแตกต่างของน้องสาวที่ว่านั้นคืออะไร จนกระทั่งที่น้ำเสียงและสีหน้าของอาคีราแปรไป เมื่อกล่าวต่อ “แต่ในยามที่คีเห็นภาพวาดนั้น มันทำให้คีได้ตระหนักถึงอะไรบางอย่างที่คีไม่ได้สัมผัสมันมานาน... ความรู้สึกแรกที่คีได้จับเปียโน มันเย็นวาบไปทั้งตัว คีนึกถึงความฝันที่ตัวเองเคยตั้งใจไว้ตั้งแต่เด็ก... ตั้งแต่ครั้งแรกที่คิดได้ มันก็มีกำลังใจให้อยากเล่นเปียโนอย่างน่าประหลาด... เปียโนมันฝังอยู่ในจิตวิญญาณของคีไปเสียแล้ว พี่นิล ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น หรือต่อให้ไม่รู้ว่าจะเล่นเพื่อใคร คีก็คงแยกห่างจากมันไม่ได้ คีอาจจะเล่นโดยปราศจากกำลังใจ แต่คีก็ยังเหลือความหวัง และความฝันที่เป็นแรงผลักดันให้คีเอง” “พี่คิดว่า คีรู้ว่าคีได้รับความไว้วางใจจากอาจารย์มากเพียงใด เขาให้คีเลือกเพลงเอง ซ้อมเองตามแต่ใจคีต้องการ พี่เชื่อว่า คืนนี้อาจารย์เขาคงอยากให้คีแสดงตัวตนของคีออกมาให้เต็มที่” อาคีราคลี่ยิ้มใส พลางผงกศีรษะรับเบาๆ ใช่... วันนี้เธอไม่ได้เล่นเพื่อความตั้งใจของตัวเองเพียงอย่างเดียว แต่เล่นเพื่อครู ที่เธอเคารพรักเสมอมา “เพราะฉะนั้นนะ การแต่งกายย่อมเป็นสิ่งสำคัญอย่างหนึ่งในการดึงดูดให้ผู้คนสนใจด้วย ที่สำคัญต้องให้เหมาะสมกับกาลเทศะ ไม่ใช่สักแต่จะตามความสบายของตัวเอง” จนแล้วจนรอด ก็วกกลับเข้าเรื่องการแต่งกายเข้าจนได้... คนที่ได้ยินก็ได้แต่ยักไหล่เสียด้วยความจำใจ เถียงแม่พี่สาวไปก็เท่านั้น คงจะยินยอมให้เธอเปลี่ยนชุดง่ายๆหรอก และความจริง ใช่ว่าเธอจะทำตามใจชอบไม่ได้ เพียงแต่... หากทำเช่นนั้น คงทำให้คนที่อุตส่าห์แต่งตัวให้เธอออกมาดูดีขนาดนี้เสียใจไม่น้อย “ไหน ขอพี่ดูเธออีกรอบสิ” พี่สาวจับไหล่ทั้งสองข้างของน้องสาว จับจ้องแลมองความงามที่ติดตัวมาแต่กำเนิด ผสมผสานกับความงามที่หล่อนเป็นผู้ปรุงแต่งเสริมขึ้น แล้วจึงแย้มยิ้มออกมาน้อยๆ “เสื้อผ้าอาภรณ์ แม้จะเป็นปัจจัยนอกกายนะคี แต่มันก็ทำให้เราดูสง่าขึ้นมาได้ บางครั้งสิ่งที่เราสวมใส่ก็แสดงถึงราศีที่เรามีข้างใน โดยเฉพาะในโอกาสสำคัญ ในค่ำคืนพิเศษเช่นนี้ พี่อยากให้เธอโดดเด่นกว่าใครๆ เสน่ห์ของคีที่มีอยู่ข้างใน พี่ไม่อยากให้เธอเก็บงำมันเอาไว้กับตัวอย่างเดียว น้องสาวพี่เป็นเด็กเก่ง และพี่อยากให้ทุกคนยอมรับในตัวคี” ไม่มีคำโต้แย้ง หรือความเห็นใดๆตอบกลับ อาคีรานิ่งไปอยู่ครู่หนึ่งจึงค่อยคลี่ยิ้ม “พี่นิลนี่ เหมือน ‘แม่’ นะ” “เอ๊ะ หาว่าพี่แก่หรือไง” จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 24 เม.ย. 52 13:13:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 (ต่อค่ะ) “เปล่า คีหมายถึง เหมือน ‘แม่ของพวกเรา’ ต่างหาก” ดารินทร์เบิกตากว้างแวบหนึ่ง แล้วหล่อนก็หลบตาแอบปล่อยหัวเราะออกมาเบาๆ “แม่เก่งกว่าพี่เยอะนะคี เราไม่เหมือนกันหรอก” “ตกลง ถ้าอย่างนั้น คีจะเปลี่ยนคำพูดใหม่...” ผู้เป็นพี่สาวกอดอก รอคอยฟังคำของอีกฝ่าย “อาจไม่เหมือน แต่ก็คล้าย เพราะพี่นิลเป็นเสมือนตัวแทนของแม่ เป็นเสาหลักที่ค้ำจุณบ้านของเรา และนอกเหนือจากแม่แล้ว ก็เป็นผู้หญิงที่คีรักที่สุด พูดแล้วก็น่าเสียดาย ถ้าเป็นไปได้คีก็อยากให้แม่มาดูการแสดงของคีทุกครั้ง” สายตาทระนงที่เคยแสดงออกมีรอยอ่อนลงไป ดารินทร์ยื่นมือเข้าไปลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆราวกับจะปลอบประโลม “เพราะแม่รู้ว่า คีแข็งแกร่งพอที่จะสามารถพึ่งตัวเองได้ บางทีพี่ว่า คีต่างหากที่เหมือนแม่น่ะ” ผู้ฟังหัวเราะออกมาเบาๆ แล้วจะเกี่ยงกันไปเกี่ยงกันมาทำไม ในเมื่อความจริงเราก็มีส่วนที่เหมือนแม่กันทั้งหมดน่ะล่ะ เพราะอย่างไรเสีย เรามันก็ลูกแม่เหมือนกัน เสียงประตูห้องนอนถูกเปิดออกโดยใครคนหนึ่งอย่างถือวิสาสะ สายตาของทั้งสองคู่ที่อยู่ในห้องหันไปมองยังคนที่เข้ามาใหม่ และทันทีที่เห็นว่าเป็นใคร ดารินทร์ก็แทบจะกรีดร้อง แยกเขี้ยวใส่อย่างเอาเรื่อง “ช้าจริงแฮะ ปล่อยให้รอข้างนอกเสียจนเหงือกแห้งจะแย่” ธมกรสบถน้ำเสียงออกมาเล็กน้อย เด็กหนุ่มพลันส่ายหน้าอย่างนึกระอา... พวกผู้หญิงนี่อะไรกันนักหนา ชอบกันจัง แต่งตัวกันเป็นชั่วโมง “จะเข้ามา ทำไมไม่รู้จักเคาะประตูห้อง นี่มันห้องของผู้หญิง แล้วอีกอย่างเห็นไหมว่า พี่สาวเธอกำลังแต่งตัวอยู่ พี่จำไม่ได้ว่า สอนมารยาทแย่ๆอย่างนี้ให้เธอด้วย” ดารินทร์ยกมือทั้งสองเท้าเอว อย่างเอาเรื่อง “โอ๊ย พี่นิล ไอ้ผู้หญิงที่พี่ว่าน่ะ มันพี่สาวฝาแฝดผมนะ เข้าออกห้องมันเป็นว่าเล่นจะตาย แล้วใครว่าผมไม่เคาะประตู ผมน่ะเคาะไม่รู้กี่รอบเข้าไปแล้ว พี่ก็ไม่ตอบรับผมเสียที ขี้เกียจรอแล้ว อีกอย่างพี่เองก็ลืมล็อคประตูห้อง จะมาโทษผมฝ่ายเดียวไม่ได้นา” พี่สาวคนโตได้แต่เงียบไปอย่างใช้ความคิด ครั้นอยากจะเถียงก็เถียงไม่ออก เพราะที่พ่อน้องชายพูดนั้น ก็มีส่วนถูกอยู่ทีเดียว อาจเป็นเพราะหล่อนมัวแต่พะวงให้ความสนใจอยู่แต่กับการแต่งองค์ทรงเครื่องของน้องสาวเพียงอย่างเดียว จนไม่ได้สนใจอย่างอื่น “เอาล่ะ ครั้งนี้พี่ยกให้ก็แล้วกัน จะถือเสียว่าพี่พลาดเอง... แล้วมีอะไรหรือเปล่าธม ขึ้นมาตามถึงที่เชียว” “ก็ผมเห็นว่า มันนานมากจนน่าสงสัย แค่แต่งตัวอย่างเดียวเล่นปาเข้าไปเกือบสองชั่วโมง อ้อ แล้วจะมาบอกพี่นิลด้วยว่า พี่อชิเรียกหาอยู่ แล้วก็อีกอย่าง...” เด็กหนุ่มปลายตาไปยังคนอีกคนหนึ่งที่ยืนอยู่ด้านหลังพี่สาวคนโต “...มีธุระกับแม่พี่สาวฝาแฝดนิดหน่อย” ธมกรคลี่ยิ้ม... ยิ้มที่ราวกับมีเล่ห์กลแฝงเร้น หากทว่าคนที่ถูกกล่าวถึงก็ยังเหยียดยิ้มตอบกลับไปได้อย่างไม่นึกสะทกสะท้าน “อ้อ” ดารินทร์อุทาน “ถ้าอย่างนั้นพี่ลงไปหาอชิก่อนแล้วกัน เสร็จแล้วก็พาคีลงไปด้วยนะ แล้วทำตัวดีๆ อย่าเล่นอะไรตุกติกพิเรนทร์ในคืนนี้ ไม่อย่างนั้นพี่จะฆ่าเธอทิ้งเสีย” “โอ้...” พ่อน้องชายลากเสียงยาวบนใบหน้าอวดดี แสร้งทำเบิกตากว้างน้อยๆ ดารินทร์นึกอยากจะหลุดหัวเราะออกมาสักแอะ แต่ก็ทำแค่อมยิ้มเท่านั้น จะว่าไปแล้ว พ่อน้องชายนี่มันก็น่าแกล้งอยู่เหมือนกัน “ความจริงนะ ธม เธอควรจะให้พี่จัดการตัวเธอด้วยน่าจะดี ถ้าไม่ติดว่า คืนนี้คีจะต้องดูดีเป็นพิเศษล่ะก็นะ...” ผู้เป็นพี่สาวแสยะยิ้ม อย่างที่ทำให้ธมกรรู้สึกว่ามันน่าหวาดเสียวพิลึก “อ๊ะๆ อย่าคิดอย่างนั้นเชียว พี่นิล ผมขอล่ะ ผมไม่ชอบนั่งเป็นตุ๊กตาให้ใครแต่งตัวเล่นสักเท่าไหร่ ปล่อยผมไปตามเรื่องล่ะดีแล้ว” ธมกรเบ้หน้าอย่างนึกแหยง พี่สาวคนโตได้แต่อมยิ้มอย่างกลั้นหัวเราะเสียเต็มประดา อย่างนี้ล่ะนะ น้องชายของหล่อน น่าเอ็นดูเหมือนพี่สาวฝาแฝดของตนไม่มีผิด ที่สำคัญ เก่งนักเรื่องบ่ายเบี่ยงหาทางเอาตัวรอดนี่ หล่อนนึก อย่าให้มีโอกาสเชียว จะจับให้เป็นตุ๊กตาให้หล่อนเล่นสักชั่วโมงสองชั่วโมง “เอาล่ะ เดี๋ยวพี่ไปแล้ว อย่านานนักล่ะ เดี๋ยวจะไปไม่ทันเวลา” ผู้เป็นพี่สาวกำชับ “ครับผม” อีกฝ่ายตอบรับ พลางค้อมศีรษะโน้มลงต่ำให้ด้วยความเคารพ มีเสียงหัวเราะน้อยๆจากพี่สาวฝาแฝด และการส่ายหน้าจากผู้เป็นพี่สาวคนโต ยามเมื่อคล้อยหลังคนที่ออกไปแล้ว ภายในห้องก็ถูกความเงียบสงัดปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง และเมื่อธมกรหันมองพี่สาวฝาแฝดของเขา สิ่งที่ประจักษ์เต็มสายตาสีน้ำตาลอ่อนคู่นั้น ทำให้เขาอดทึ่งระคนภาคภูมิใจไม่ได้ คนที่ถูกมองเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง ก่อนคลี่ยิ้มบางเจ้าเล่ห์อย่างเย้าหยอก “จ้องตาไม่กระพริบเชียวนะ พ่อน้องชาย... ทำไม วันนี้คีสวยจนธมอดทึ่งไม่ได้เลยหรือ” อีกฝ่ายหัวเราะเบาๆ “ก็สวยน่ะสิ” เขาตอบตามตรง “ปรกติฉันก็ว่าเธอสวยอยู่แล้วนะ แต่เห็นสวยสุดๆอย่างนี้ครั้งสุดท้าย ก็ตอนที่ ‘พี่ตฤณ’ มาดูการแสดงครั้งที่แล้วของเธอน่ะล่ะ” อาคีราชะงักนิ่งไปวูบหนึ่ง ดวงตาสีดำสนิทนั้นมีรอยหม่นลงด้วยม่านหมอกของวันวาน ก่อนปรับอาการทุกอย่างให้เป็นปรกติไปโดยพลัน ราวกับว่าคำพูดเมื่อครู่ไม่ได้ถูกกล่าวขึ้น หากแต่ไม่ว่าจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างไรก็ตาม คนที่อยู่กับเธอมาเกือบครึ่งชีวิต รู้จักเธอดียิ่งกว่าใครๆอย่างธมกรก็สังเกตเห็นท่าที และความรู้สึกนั้นได้เป็นอย่างดี “วันนี้ธมเองก็ดูดีใช่ย่อยนี่” เธอเสเปลี่ยนเรื่องไป ไม่นึกจะกล่าวอะไรต่อจากประเด็นหลังนั้นที่น้องชายฝาแฝดกล่าวถึง และเมื่ออีกฝ่ายเห็นว่า เธอไม่ใคร่ที่จะพูดถึงเรื่องนั้น ก็โอนอ่อนผ่อนตามอย่างว่าง่าย กลืนไปกับสถานการณ์ เขามันอย่างไรก็ได้อยู่แล้ว อยากทำหูทวนลม เขาก็จะทำไม่รู้ไม่ชี้ไป ...อย่างไรเสีย คนเรามันก็หนีความจริงไม่พ้น และถึงหนีได้ จะไปได้ไกลสักเท่าไหร่กัน... ธมกรเบ้หน้าแหยง “ดูดีกับผีน่ะสิ เธอก็รู้ว่า ฉันไม่ชอบสีขาว ยังจะหาทางยัดเยียดให้อีก อ๊ะๆ อย่าคิดนะว่าไม่รู้ แผนสูงนักนะ เอาแต่ใจตัวเองเป็นบ้า” ท่าทางของพ่อน้องชายขณะก้มลงมองสูทสีขาวที่ตัวเขาสวมใส่ ทำเอาอาคีราหัวเราะร่าจนน้ำหูน้ำตาแทบเล็ด... ใช่สิ การที่พ่อน้องชายใส่ชุดได้เข้ากับชุดของเธอนั้นไม่ใช่ความบังเอิญ ไม่ใช่ความตั้งใจของเขาแต่อย่างใดเลย หากแต่เป็นเธอแต่เพียงผู้เดียวเลยต่างหากที่เป็นคนจัดการทุกอย่างเองกับมือ สูทสีขาวที่ธมกรใส่อยู่ เป็นสูทที่เธอเลือก คนช่างคิดอย่างเธอก็ไม่ได้ทำอะไรซับซ้อนยุ่งยากให้มากความ ก็แค่โละเอาสูทเก่าๆของเจ้าตัวเขาที่มีอยู่ในตู้ไปบริจาคเสียตอนที่เจ้าตัวไม่อยู่บ้าน ช่วยไม่ได้ อยากนานๆทีกลับบ้านเอง แล้วก็จับเอาสูทสีขาวนี่ไปแขวนไว้แทน ก็รู้อยู่แล้วว่า พ่อน้องชายต้องกลับมาบ้านเอาวันที่เธอต้องแสดงพอดี ไม่มีเวลาเปลี่ยน หรือตัดใหม่แน่ๆ เพราะกว่าเจ้าตัวจะสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงในตู้เสื้อผ้าน่ะหรือ ก็ปาเข้าไปตอนที่ต้องแต่งตัวออกจากบ้านแล้วน่ะสิ เธอนึกแล้ว ก็อยากจะหัวเราะออกมาดังๆ ไม่เห็นหรอกว่า สีหน้าของพ่อน้องชาย ยามเห็นว่าสูทเดิมที่เคยมีอยู่ มันได้อันตรธานหายไปหมดแล้ว เหลือแต่สูทสีขาวตัวดีตัวเดียวเป็นอย่างไร แต่เดาได้เลยว่า คงทำหน้าประหลาดพิลึกเป็นแน่ และเมื่อเป็นเช่นนั้น พ่อน้องชายจะทำอย่างไรได้เล่านอกจากใส่มัน ไม่มีทางเลือกให้มากนักหรอก หรือจะพูดให้ถูกที่สุดก็คือ... มีทางเลือกให้เพียงแค่ทางเดียวเท่านั้นล่ะ... คนที่รู้ดีว่า ธมกรชอบ หรือไม่ชอบอะไร ในโลกนี้มีไม่กี่คนหรอก ถ้าไม่รวมบุพการีผู้ให้กำเนิดเขามาล่ะก็ อย่างมาก็แค่สามคนเห็นจะได้ คนแรกก็พี่สาวคนโตของเขาเอง คนที่สองน่ะพี่เขย ส่วนคนสุดท้ายก็อาคีรา ที่รู้จักเขาดีกว่าใครๆ อาคีรายักไหล่ ไม่ใส่ใจ “ช่วยไม่ได้นี่นะ บังเอิญคีโปรดสีขาวเสียด้วย พอเห็นสีขาวแล้วมันก็อดใจไม่ให้เอาไม่ได้” พูดจบก็ยักคิ้วใส่ให้ข้างหนึ่ง อย่างยียวนคนตรงหน้านัก “เฮอะ...” ธมกรแค่นเสียงหัวเราะประชดประชันในลำคอ เด็กหนุ่มรวบมือขึ้นกอดอก ปนนึกระอา เด็กสาวคลี่ยิ้มจางออกมา ขณะจ้องมองอีกฝ่าย “ไม่ดีหรือไง สูทที่ธมใส่เข้ากับชุดของคีพอดี ว่าจะขอยืมควงแขนสักหน่อย” น้องชายเหล่ตามองพี่สาวฝาแฝด ก่อนจะส่ายหน้า และแค่นหัวเราะออกมาอีกระลอก “โธ่ จงใจให้มันเข้ากันน่ะสิ ไม่ว่า” “ก็ถ้าไม่เต็มใจก็บอก” อาคีรายักไหล่ ทำราวกับเธอไม่ใส่ใจ ก่อนเมินหน้าให้ ธมกรอมยิ้ม รู้ว่าภายใต้ทีท่าที่ราวกับไม่สนใจนั่น คือการถูกขัดใจ ก็เพราะน่าเอ็นดูอย่างนี้ล่ะนะ เขาถึงได้ยอมเธอไปเสียทุกเรื่อง หารู้ไม่ว่า อีกฝ่ายน่ะรู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่า จุดอ่อนของพ่อน้องชายน่ะคืออะไร ความจริงไม่ได้น้อยใจ หรืองอนอะไรเลยสักนิด หากแต่ ‘แกล้ง’ น้อยใจต่างหาก ก็รู้ไว้อีกฝ่ายต้องใจอ่อนยอมให้เธอแน่ นี่ยังเล็กน้อย ลองให้เธอบีบน้ำตาใส่เมื่อไหร่ ได้เห็นอะไรสนุกกว่านี้อีกแน่ มารยาผู้หญิงน่ะนะ... เธอไม่ได้คิดจะใช้ไว้เพื่อความสนุกของตัวเองหรอก เพียงแต่มันมีเหตุผลบางอย่างที่แฝงเร้นอยู่ในความเอาแต่ใจที่แสดงออก “โอเคๆ คืนนี้ยกให้ จะยอมเป็นทาสเลย จะควงเป็นชั่วโมง หรือจะให้ทำอะไรก็ตามสบาย กระผมน้อมรับบัญชาครับ คุณเจ้าหญิงอาคีรา” อาคีราหรี่ตาลง ฉายแววเจ้าเล่ห์ไว้เต็มเปี่ยม หากภายในใจกลั้นหัวเราะ “ตามใจทุกอย่างแน่นะ” “ครับผม ได้ทุกอย่าง” “ดี ถ้าอย่างนั้น พรุ่งนี้พาคีไปดูหนัง เลี้ยงข้าวด้วย และธมต้องใส่เสื้อสีขาว” คนฟังแทบจะอ้าปากค้าง “เฮ้ๆ เดี๋ยว ไอ้ที่ว่าดูหนัง กับเลี้ยงข้าวนี่ไม่มีปัญหาหรอกนะ แต่ไอ้ใส่เสื้อสีขาวนี่เปลี่ยนไม่ได้หรือไง... โธ่ คี ฉันไม่ชอบสีขาว เธอก็รู้อยู่ ที่ยอมใส่วันนี้ เพราะเธอเป็นคนเลือกหรอกนะ” เด็กหนุ่มโอดครวญ ราวกับจะร้องขอความเห็นใจ จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 24 เม.ย. 52 13:16:02 ]

ความคิดเห็นที่ 5 (ต่อค่ะ) ตอนที่2 – เมื่อบทเพลงขับขาน “อันชนใดไม่มีดนตรีกาล ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก อีกใครฟังดนตรีไม่เห็นเพราะ เขานั้นเหมาะคิดขบถอัปลักษณ์ หรืออุบายมุ่งร้ายฉมังนัก มโนหนักมืดมัวเหมือนราตรี” นี่คือบทกวีที่พระบาทสมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว หรือพระมหาธีรราชเจ้า ท่านทรงประพันธ์เอาไว้ ช่างไพเราะและทรงคุณค่าไม่ผิดแผกไปจากบทกวีใด อีกทั้งยังตอกย้ำ ตระหนักให้เห็นความสำคัญถึงดนตรี ความงดงามของเสียงเพลง คนไม่มีดนตรีในหัวใจ เป็นคนที่ไม่มีหัวใจ และคนเหล่านั้นก็ยากยิ่งนักที่จะได้สัมผัสถึงความไพเราะของเสียงที่เป็นประหนึ่งเสียงแห่งสวรรค์... กีตาร์โปร่ง... แซ็คโซโฟน... ไวโอลิน... เชลโล่... เปียโน... หลากหลายเครื่องดนตรีสากลที่ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันออกมาร่ายบรรเลงบทเพลง นี่เป็นการแสดงดนตรี มิใช่การแสดงเดี่ยวของเครื่องดนตรีเพียงชนิดเดียวอย่างที่ใครๆเข้าใจ ทั้งผู้แสดง และผู้ชมต่างก็ไม่มีใครคาดการณ์ไว้ล่วงหน้ามาก่อน เพราะต่างก็ถูกมอบหมายให้แต่ละคนรับผิดชอบการแสดงของตัวเอง และนักแสดงที่อยู่ที่นี่ ก็ไม่ใช่เพียงลูกศิษย์ของอาจารย์กวินท์เพียงคนเดียวเท่านั้น แต่มีเหล่าลูกศิษย์ของมิตรสหายของเขาร่วมด้วย รามิลจินตนาการวาดภาพในความคิดคำนึงของเขาถึงบทเพลงแต่ละบทที่ถูกบรรเลงผ่านเครื่องดนตรีแต่ละชิ้น... บ้างก็แสดงได้ดีเยี่ยมน่าชื่นชม แต่กับบางคนก็นับได้ว่าเหลือทน เพราะอาศัยเอาแต่เทคนิคเหนือชั้นเพียงอย่างเดียว ไม่ได้สื่อถึงอารมณ์ของบทเพลงนั้นๆเลย “ห่วยแตก” เสียงของเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆโพล่งขึ้น เรียกเอาคนที่กำลังอยู่ในจินตนาการกลับเข้ามาสู่ความจริง เสียงไวโอลินที่กำลังขับเคลื่อนบรรเลงอยู่ ทำให้ธมกรส่ายหน้าไปมาด้วยนึกหงุดหงิดอยู่เนืองๆ “สีไวโอลินหรือเอาหมามาหอนให้ฟังกันแน่ แสบแก้วหูจะแย่” เด็กหนุ่มใช้นิ้วของเขาปั่นหูตัวเอง ทำเอารามิลที่เห็นปฏิกิริยานั้นหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ “วาจาไม่เป็นสุภาพบุรุษเอาเสียเลยนะ” เขาปลายตามองอย่างนึกขัน “อ้าว แล้วผมพูดอะไรผิด” ทำลอยหน้าลอยตา ไม่รู้ร้อนรู้หนาว “ผมมาฟังดนตรีนะพี่ ไม่ใช่มานั่งดูสัตว์ในคณะละครร้องโอเปร่า” “มีจริงๆ คงขำพิลึก” “ก็นี่ไง ตรงหน้าพี่นี่ไง เห็นกันสดๆ ทำอย่างกับจะฆาตกรรมเครื่องดนตรี มันมีชีวิตคงน่าสงสาร เพราะคงเจ็บน่าดู ไอ้พวกนี้เหมือนไปแค้นใครมาแล้วมาลงกับดนตรี น่าสงสัยว่าไอ้พวกนี้มัน ‘คนเล่นดนตรี’ หรือ ‘นักบู๊’ กันแน่” รามิลแทบจะระเบิดหัวเราะออกมาตรงนั้นจริงๆ หากไม่ติดว่า เขาอยู่ภายในสถานที่อันเงียบสงัดขนาดนี้ ก่อนหน้านี้เขารู้สึกประทับใจกับการแสดงของสุภาพสตรีร่างท้วม อายุราวสามสิบต้นๆที่เล่นกีตาร์โปร่งแล้วขับเพลง ‘For The First Time’ เป็นอย่างมาก หล่อนไม่ได้ใช้เทคนิคมากมาย แต่มีอารมณ์ร่วมไปกับเพลงได้ดีมากทีเดียว ผิดกับการแสดงไวโอลินนี้ราวฟ้ากับเหว ...หวังว่า ยัยนั่นคงไม่ทำให้เขาต้องทนไม่ได้ จนถึงกับต้องเดินออกจากที่นี่กลางคันนะ... ธมกรสบถอะไรบางอย่างพึมพำกับตัวเขาเองอยู่สองสามคำ รามิลฟังไม่ค่อยชัดนัก แล้วเขาก็ไม่ใคร่ที่จะใส่ใจนัก รู้เพียงแค่ว่า เด็กหนุ่มคงรู้สึกหงุดหงิด และขัดใจกับสิ่งที่เขาต้องนั่งหลังขดหลังแข็งฟังไม่น้อย “ขัดใจว่ะ พี่รามิล... นี่รักที่จะเล่นดนตรี หรือถูกจำใจให้มาเล่นวะ สักๆแต่จะเล่นให้จบนี่ รีบไปไหน :-)ที่เลี้ยงไว้หนีออกจากนาข้าวเรอะ” ถ้อยคำดังกล่าวนั้น กระทบแว่วเข้าหูดารินทร์ หล่อนปลายตาเขม่นมองอย่างไม่พอใจ ก็ดูคำพูดที่หลุดออกมาจากปาก... มาจากปากคนแน่หรือนั่น รามิลรวบมือขึ้นกอดอก สีหน้าเขาแปรไป... จริงจังขึ้น “พี่ว่า คนพวกนี้เขาไม่ใช่ไม่รักดนตรีหรอกธม เขารัก... แต่รักโดยคำนึงถึงการที่อยากจะช่วงชิงความเป็นหนึ่ง ไม่ใช่รัก เพราะความสุขที่ได้ลิ้มรสในความงามของเสียงเพลง... ความสุขที่พวกเขารอ คือการได้รับการขนานนามว่าเก่งกาจ ไม่ใช่ความสุขที่ถูกหลอมขึ้นมาด้วยคุณค่าแห่งดนตรี น่าเสียดาย ถ้าพูดถึงเรื่องของเทคนิค ถูกจัดอยู่ในระดับดีเยี่ยมแทบจะทุกคน แต่เรื่องของหัวใจที่ใช้สื่อความรู้สึกน่ะ น้อยคนที่จะมี ทำให้ความเป็นคนดนตรีของเขาไร้คุณค่าไปในสายตาพี่ คนอื่นจะคิดอย่างไรพี่ไม่รู้ แต่สำหรับพี่แล้วตรงนี้เป็นสิ่งสำคัญ ดนตรีใช้จรรโลงใจคน นักดนตรีคือผู้สร้างสรรค์เรียงร้อยดนตรี” ธมกรหันมองใบหน้าคนพูด ทั้งที่คิ้วขมวดด้วยนึกฉงน... คำพูดพวกนี้มันๆคุ้นหูอยู่ เหมือนเคยได้ยินแว่วๆจากที่ไหน แต่แล้วเขาก็นึกไม่ออก... เขาเองไม่ได้มีความสนใจในดนตรีเป็นพิเศษ แต่ชอบฟังพี่สาวฝาแฝดของตนเล่นเปียโน มันเป็นความเคยชินเมื่อนานมาแล้ว แม้ครั้งแรกเขาจะถูกบังคับให้นั่งฟังอย่างไม่เต็มใจ แต่ต่อมาร่างกายและความรู้สึกของเขามันก็ไปเองแต่โดยดี และมันก็กลายเป็นสิ่งที่เขาชอบ เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตไปในที่สุด สำหรับเขาแล้วเสียงเพลงของอาคีราเป็นเสียงที่ไพเราะจับใจ  แม้ว่าเดี๋ยวนี้เขาจะไม่เคยได้มีโอกาสฟังอย่างนั้นอีกแล้วก็ตาม ไม่ได้จะป้อยอว่า อาคีราเก่งกว่าคนอื่น เพราะอีกฝ่ายเป็นคนในครอบครัว แต่ตลอดสิบกว่าปีที่ผ่านมา สิ่งที่เธอเป็น มันได้พิสูจน์ชัดเจนโดยที่เขากล้าเอาเกียรติของตัวเองเป็นเดิมพัน เสียงดนตรีของอาคีราแตกต่างจากคนพวกนี้ ไม่ใช่เพราะเทคนิคที่เก่งกาจ ไม่ใช่... แต่เป็นความรู้สึก ...อาคีรา คือผู้ร่ายขุนเขาให้มีชีวิตชีวาด้วยเสียงเพลง... คำพูดของรามิลรบกวนจิตใจของเขา เด็กหนุ่มมั่นใจว่าตัวเขาเป็นคนความจำค่อนข้างดี แต่อาจจะยกเว้นในเรื่องของดนตรี ความอ่อนไหวในเรื่องของดนตรี อีกอย่างเขาไม่ใช่คนช่างจินตนาการ ละเอียดอ่อนเหมือนนักดนตรี หรือจิตรกร เพราะอย่างนี้กระมังจึงแค่คุ้นหูกับคำพูดที่คล้ายกับว่าเขาจะเคยได้ยิน แต่นึกไม่ออกว่า จากที่ไหน หรือจากปากของใคร “ผมสาบานเลยนะว่า ถ้ายังไม่ถึงตาคีออกมาแสดงสักต่อจากคนหรือสองคนล่ะก็ ผมต้องหลับคาที่นี่ก่อน ไม่ก็เดินออกไปกลางคันแน่ นี่ยังดีนะที่ผมไม่ตะโกนด่าให้หน้าแตกกลางงาน อุตส่าห์เกรงใจกันสุดๆแล้ว ให้มันรู้กันไปว่า ไม่ได้เรียนเอกดนตรีอะไรมา แต่ก็ฟังออกโว้ยว่า ใครเล่นด้วยความรู้สึกอย่างไร” “พี่ว่า เราก็พูดเกินไป อย่างไรเสียถึงจะไม่พอใจ แต่ก็ควรจะเก็บเอาไว้ดีกว่านะธม ให้เกียรติคนแสดงเขา เฉยๆไว้จะดีกว่า” ใช่สิ ก็ไอ้เกรงใจสุดๆสำหรับคนประเภทอย่างธมกร อาคีรา หรือแม้กระทั่งคนที่เพิ่งเอ่ยปากเตือนไปเมื่อสักครู่นี้ก็เถอะ สำหรับคนอื่นแล้วเขารับได้เสียเมื่อไหร่กัน คนถูกเตือนแค่นหัวเราะ เออ บอกแต่คนอื่นให้เฉยไว้ดีกว่า ตัวคนเตือนล่ะก็ใช่ย่อย ไอ้ท่าทางนิ่งๆ เฉยเมย ราวกับไม่ทุกข์ร้อน กับสายตาเย็นยะเยือกคู่นั้นไม่ใช่หรือที่ทำให้ดูเหมือนกับ ‘มัจจุราช’ มากกว่า ‘กามเทพ’ น่ะ “เออ ขอโทษเถอะพี่ ผมมันไม่ใช่คนดี ไม่ใช่คนช่างให้เกียรติคนที่ทำให้ไม่สบอารมณ์ นรกคงส่งผมมาเกิด สายตานี่ควักมาจากตาหมาจิ้งจอก ปากนี่ยัดหมาเข้าไปเป็นร้อย” รามิลกลั้นหัวเราะ พลันส่ายหน้ากับคำพูดของเด็กหนุ่ม “สองคนนั่น หุบปากได้เสียที... ต่อไปคีจะออกมาเล่นแล้ว” เสียงของดารินทร์ดังตวาดแว่วมาเบาๆ เนื่องจากทนฟังไอ้เจ้าสองคนนี่พูดกันมานานแล้ว “มารยาทน่ะหัดมีเสียบ้าง... รามิล อายุมากกว่าแทนที่จะเตือนน้อง” คนโดนด่าแทนที่จะน่าเสีย กลับใช้นิ้วชี้แตะทาบริมฝีปากของตน พลางส่งเสียง “ชู่” ใส่อีกฝ่ายเบาๆ “เงียบๆหน่อยสินิล ไหนบอกให้ผมกับธมหุบปากไง เพราะฉะนั้นคุณเองก็อย่าโวยวาย” ธมกรแทบจะหัวเราะร่าน้ำตาเล็ด กลิ้งเกลือกลงไปกับพื้นห้องให้รู้แล้วรู้รอด เขาชักจะชอบผู้ชายคนนี้เข้าไปทุกทีแล้วสิ จะหาคนประเภทเดียวกันนี่ไม่ใช่จะหากันได้ง่ายๆ เห็นไหมล่ะเขาคาดเอาไว้ไม่ผิดว่า งานนี้แม่พี่สาวฝาแฝดจะต้องเจอศึกหนักอันใหญ่หลวง อาคีราไม่เคยบอกเล่าเกี่ยวกับว่า จะทำอย่างไรให้คนๆนี้คล้อยตามเธอได้ แล้วเขาก็คิดว่า มันไม่ใช่เรื่องง่ายด้วย แต่ก็เอาเถอะ เพราะถึงอย่างไรเขาเองก็รู้อยู่ว่า คนอย่างอาคีราจะไม่ยอมถูกกระทำฝ่ายเดียวเป็นแน่ ตอกกลับทีเล่นเอาหน้าแทบหงาย แล้วจะทำอย่างไรเล่า ให้คนๆนี้พูดไม่ออก ...ยิ่งคิด ก็ยิ่งอยากรู้ และยิ่งอยากรู้มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกสนุกมากขึ้นเท่านั้นจนแทบจะรอให้ถึงเวลาอันน่าหฤหรรษ์นั่นไม่ไหว... จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 24 เม.ย. 52 13:20:08 ]

ความคิดเห็นที่ 6 (ต่อค่ะ) เสียงปรบมือที่ดังรัว และเร็วไปทั่วห้องการแสดง เรียกให้คนที่กำลังหน้าแดงก่ำ เพราะนึกโกรธเคือง จำต้องชะงักฝีปากที่จะโต้ตอบกลับไป ความจริงหล่อนเลี่ยงที่จะไม่ปะทะคารมกับเจ้าพวกนี้ดูจะเหมาะกว่า เพราะมิเช่นนั้น คนที่ต้องเป็นโรคประสาทตายก่อนจะได้ดูน้องสาวตัวเองแสดง คงเป็นหล่อนเอง มิใช่อีกฝ่าย แสงไฟสีส้มดับลงไปครู่หนึ่ง ก่อนสว่างไสวไปทั่วพื้นเวทีอีกครั้ง แกรนด์เปียโนสีขาวสะอาดถูกจับจ้องเป็นพิเศษ นี่จะเป็นการแสดงชุดสุดท้ายแล้ว และเป็นการแสดงที่ใครบางคนแอบเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ ม่านสีแดงเลือดถูกแง้มเผยอออกน้อยๆ เพียงพอให้ใครคนหนึ่งลอดกายออกมาจากหลังเวที เพื่อปรากฏกายต่อหน้าผู้ชมจำนวนกว่าหลายสิบคน สายตาทุกคู่จับจ้องไปที่เธอ หากแต่มีเพียงไม่กี่คู่เท่านั้นที่ทรงอิทธิพล รามิลมีอาการนิ่งงันไปอย่างไม่มีเหตุผล กับสิ่งที่ประจักษ์เต็มสายตาเขา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มยังจับจ้องไปยังคนที่กำลังก้าวเท้าอย่างเนิบช้าไปยังเครื่องดนตรีที่เด่นเป็นสง่ากลางเวที ชายหนุ่มรู้สึกว่า กาลเวลากำลังเดินช้า... ช้าลง... จนคล้ายจะหยุดนิ่ง สรรพสิ่งทุกอย่างคล้ายจะหยุดเคลื่อนไหว มีเพียงแค่คนตรงหน้าเขาเท่านั้นที่ไม่ถูกกลืนไปกับสิ่งที่เขารู้สึก เธอยังเคลื่อนไหวขยับกายเป็นปรกติ ...ภูติพราย หรือนางไม้... นั่นเป็นภาพในจินตนาการที่เขาเห็นชัดเจน... เขามั่นใจ ไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่า อาคีราฝีปากกล้าคนนั้น จะสง่างาม เหมือนหลุดออกมาจากจินตนาการ มันซ้อนทับกับภาพเลือนรางที่อยู่ในห้วงภวังค์ฝันที่เคยเห็นมานานแสนนาน ราวกับจะถูกดึงเข้าไปให้อยู่ในโลกแห่งจินตนาการที่ไร้ซึ่งความจริงและเหตุผล... อยากจะจับจองภาพตรงหน้านี้ไว้ไม่ให้เลือนหายไป... เคลิ้บเคลิ้ม ลอยละล่อง เหมือนคนตกอยู่ในห้วงแห่งความรัก... ลุ่มหลงอยู่ในพะวงไม่รู้จักจบสิ้น แต่จนแล้วจนเล่าเขาก็ดึงตัวเองให้กลับมาสู่โลกปรกติ มือเรียวสัมผัสตัวเปียโนสีขาวเงางามแผ่วเบายิ่ง ก่อนน้อมกายต่ำลงให้เกียรติแก่ผู้ชมในที่แห่งนี้ เสียงปรบมือดังต้อนรับตามมา เด็กสาวจึงเงยหน้าขึ้น คลี่รอยยิ้มน้อยๆแล้วนั่งลงประจำที่ ขณะที่เสียงปรบมือค่อยๆเงียบเสียงลงไป บรรยากาศอันเงียบสงัดถูกปกคลุมอยู่ครู่หนึ่ง นิ้วสัมผัสกดแป้นคีย์ตัวแรกของบทเพลง ค่อยๆไล่ไปตามโน้ตอย่างช้าๆประสานเป็นท่วงทำนองขึ้นมาท่อนหนึ่ง รามิลมีอาการสะดุ้งน้อยๆ ทำนองเพลงนี้คุ้นหูเขา... คีตาที่แสนอ่อนหวาน ด้วยลีลาของปลายนิ้วที่พลิ้วไหว คล้ายเสียงสายลมที่พัดทาบผ่านยอดหญ้าที่เอนลู่ ผ่านใบไม้ให้เกิดเสียงหวีดหวิว ผ่านหมู่มวลทุ่งดอกไม้พาเอาความหอมหวนรัญจวนโบกโชยต้องนาสิก เหล่านกน้อยกำลังประสานเสียงก้องกังวาน... จินตนาการได้ถึงยามค่ำคืน ดื่มด่ำกับความงดงามของรัตติกาล แม้ไร้แสงแห่งดารา หากแต่ไม่ไร้แสงสีเงินยวงระเรื่อด้วยอำพันจางของดวงจันทร์งามที่ส่องสว่างโอบอุ้มทุกหมู่มวลสรรพสิ่งด้วยอ้อมกอดอันอบอุ่น... และแสงจันทร์นี้ที่ทำให้รามิลนึกออก ...Moonlight Sonata... บท Piano Sonata No.14 in C Sharp Minor ผลงานลำดับที่ 27 หมายเลข 2 ของคีตกวีหูหนวกผู้ประพันธ์บทเพลงอันหลากหลายได้อย่างน่าทึ่งผู้นั้น... ลุกวิก ฟาน บีโธเฟ่น ไม่แปลกที่ชายหนุ่มจะรู้จักเพลงนี้ดี เขาเคยฟังเพลงนี้มาหลายครั้ง ที่สำคัญ ‘จินตนาการในป่าเหนือ’ ที่เขาวาด ถอดจินตนาการมาจากเพลงนี้... ไม่อยากเชื่อ เด็กนี่อ่านทางเขาออกอย่างนั้นหรือ หรือเพียงแค่ว่า เป็นเรื่องบังเอิญ หากเป็นเช่นนั้นก็คงเป็นความบังเอิญที่ยากจะเหลือเชื่อ อาคีรา ช่างเป็นเด็กสาวที่ทำให้ต้องประหลาดใจทุกครั้งที่ประสบพบหน้ากัน ต่อให้ไม่มีเรื่องใดเป็นพิเศษ ก็ยังรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่น่าทึ่ง น่าค้นหา คล้ายว่าเธอผ่านอะไรมามากมาย ทั้งที่อายุก็ห่างกันหกปีก็ตาม พอจะเข้าใจตัวเองขึ้นมาบ้างแล้วว่า ทำไมถึงทั้งรู้สึกสนใจ และคล้ายว่าจะศรัทธาไปด้วยพร้อมๆกันกับเด็กสาวคนนี้ “ผมไม่เคยได้ยินคีเล่นเพลงนี้มาก่อนเลย” เด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆพูดขึ้นมาลอยๆอย่างไม่ได้ต้องการความเห็น หรือการตอบรับใดๆ สำหรับอาคีราแล้ว แต่เดิมเธอเคยได้ยินเพลงนี้แค่เพียงท่อนแรกเท่านั้น ศึกษาค้นคว้ามาดีๆ ทำให้รู้ว่า ความจริงแล้วแบ่งออกเป็นสามท่อนเข้าด้วยกัน มันไม่ได้มีแค่ความอ่อนหวานเพียงอย่างเดียว หากยังแฝงเร้นไปด้วยความสนุกสนานอย่างน่าประหลาด อานุภาพของ Moonlight Sonata ส่งผลให้คนที่ได้ฟังอยู่ในขณะนี้ มีจินตนาการและความเพ้อฝันอย่างน่าประหลาด พาชักจูงให้หลงใหล เคลิ้บเคลิ้มไปกับมนตราแห่งแสงจันทร์ บ่วงภวังค์ที่ถูกหล่อหลอมขึ้นมานั้น จะไม่หลุดหรือคลายออกง่ายๆ แม้ท่วงทำนองอ่อนหวานนั้นจะผ่อนแผ่วเบา และจบลงไปแล้วก็ตาม และก็เป็นเช่นนั้น... เมื่อเสียงเพลงถูกเล่นผ่อนช้าลง จนจบไปอย่างนุ่มนวล ทุกอย่างอยู่ในความเงียบหากแต่ก็ไม่นาน เพราะเธอเพียงแค่เว้นจังหวะไว้เล็กน้อย เพื่อความสวยงามของการต่อเนื่องของบทเพลง และจึงเริ่มต้นท่อนที่สองของบทเพลงเดิม ด้วยจังหวะและท่วงทำนองที่ผิดแผกต่างไปจากท่อนแรก ระคนแฝงเร้นความสนุกสนานเอาไว้มากขึ้น หากจะกล่าวว่า ท่อนแรกของเพลงคือ การเกริ่นนำความงามของราตรีกาล ความอ่อนหวานของดวงจันทร์ ท่อนที่สองนี้ก็คงเปรียบได้กับการปรากฏกายของเหล่าภูติพรายแห่งไพรป่า จากหนึ่งตน เป็นสองตน จากสองตน เป็นสิบตนจนมากมายนับไม่ถ้วน เหล่าภูติพราย นางไม้ที่เป็นเสมือนดั่งจิตวิญญาณที่ปกปักรักษาเหล่าพฤกษา แมกไม้ ภูผา และสายธาราล้วนสรรพสิ่งให้คงอยู่งดงามคู่โลกสีคราม ภูติพรายแย้มยิ้ม ร่าเริง... นางไม้ช่างสะสวย สง่างาม เต็มไปด้วยความสิเหน่หา... ทำนองเพลงเข้าท่อนที่สาม ซึ่งเป็นท่อนสุดท้ายของ Moonlight Sonata อย่างต่อเนื่อง ด้วยจังหวะ และลีลาของปลายนิ้วที่รวดเร็ว และเต็มเปี่ยมไปด้วยพลังยิ่งขึ้น ท่อนสุดท้ายนี้ เหล่าภูติพราย และนางไม้กำลังร่ายร้องเริงระบำ... ให้พื้นพรมหญ้าเป็นประหนึ่งแท่นฟลอร์ ให้ทั่วทั้งพื้นป่าเป็นเวที ภูติพรายโบกสะบัดกระพือกรีดปีก กระโดดโลดเต้นขับเคลื่อนกาย นางไม้ขับลำนำ ดีดทำนองเพลงพิณไพเราะเสนาะหู คลอเคลียเคล้าไปกับดนตรีธรรมชาติ แสงสีเงินยวงปนอำพันอ่อนของจันทรายังฉายชัดกลมโตเป็นฉากหลัง รามิลรู้สึกประหลาดใจ เขาได้ยิน และเห็นภาพคล้อยไปตามท่วงทำนองแห่งบทเพลง เขาไม่ได้ประเมินค่าความสามารถของอาคีราต่ำไปเลยแม้แต่น้อย หากแต่ความสามารถของเธอสูงเกินกว่าที่เขาเคยคาดเอาไว้ “ดูสีหน้าคนที่อยู่ในที่แห่งนี้สิ พี่รามิล...” เสียงของเด็กหนุ่มที่นั่งข้างๆ ดึงเขาให้หลุดจากห้วงภวังค์ความคิด แม้จะไม่ทั้งหมดก็ตาม หากแต่เขาก็หันมองและกวาดสายตาตาม “ยัยนั่นทำได้” ธมกรกล่าวขึ้นอีกครั้ง แต่ไม่ได้เรียกความสนใจของรามิลที่ในขณะนี้กำลังเฝ้าสังเกตผู้คนรอบข้าง... สายตาทุกคู่จับจ้อง และจดจ่อ ร่างกายของพวกเขาเหยียดตั้งตรง เหมือนบทเพลงนั่นร่ายมนตร์ใส่พวกเขา ไม่มีใครส่งเสียง และไม่มีใครเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย อาจไม่ทั้งหมด แต่เป็นเช่นนั้นเสียส่วนมาก บทสุดท้ายของ Moonlight Sonata กำลังจะจบลงไปแล้ว แต่ไม่ใช่ กลับมีท่วงทำนองเนิบช้าอื่นที่สอดแทรกขึ้นมาต่อเนื่อง ราวกับเป็นบทเพลงเดียวกัน รามิลขมวดคิ้ว ...นี่เธอกำลังมีลูกเล่นอะไรอีก... อาคีราเหยียดยิ้มด้วยความหมายมั่นบางอย่างอยู่ในใจ... สัมผัสปลายนิ้วทั้งสิบยังแตะสัมผัสอยู่ที่แป้นคีย์ของเปียโน ผ่อนแผ่วเบาน้ำหนักที่กดสัมผัสก่อนเร่งจังหวะให้เร็ว และดังขึ้นเล็กน้อย ไล่จากเสียงต่ำไปจนถึงเสียงที่สูงขึ้น ปริปากเอื้อนเอ่ยท่วงทำนองจ่อตรงไมค์ที่อยู่ตรงหน้า ความตั้งใจนั้นถูกเผยออกมาพร้อมเสียงร้อง ...จะร่ายขุนเขาให้มีชีวิตชีวาด้วยเสียงเพลง... “The hills are alive with the sound of music ” เป็นอีกครั้งที่รามิลแทบจะสะดุ้งเฮือก ไม่อยากจะเชื่อกับสิ่งที่ตนได้ยิน แต่ในโสตประสาทการรับรู้ของเขาบ่งบอก.. หลากหลายภาพ เรื่องราวหลั่งไหลเข้ามาในสมอง ดึงฉุดกระชากความทรงจำที่อัดฝังแน่นให้ต้องฉายย้อนทวน ย้ำ... จนจำขึ้นใจ “ With songs they have sung for a thousand years The hills fill my heart with the sound of music My heart wants to sing every song it hears My heart wants to beat like the wings of the birds that rise from the          lake to the trees My heart wants to sign like a chime that flies from a church on a          breeze To laugh like a brook when it trips and falls over stones on its way To sing through the night like a lark who is learning to pray I go to the hills when my heart is lonely I know I will hear what I’ve heard before My heart will be blessed with the sound of music And I’ll sing once more*” เสียงคีย์ของโน้ตตัวสุดท้ายถูกเล่นจบไป ท่วงทำนองยังกังวานชัดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนค่อยๆแผ่วเบา และเงียบหายกลืนไปกับมวลอากาศ ลอยละล่องปลิดปลิวเข้าไปฝังแน่นอยู่ในหัวใจ จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 24 เม.ย. 52 13:22:07 ]

ความคิดเห็นที่ 7 (ต่อค่ะ) คนมักจะเข้าใจว่า เสียงต่างๆที่วนเวียนอยู่บนโลกใบนี้ เราจะได้ยิน เมื่อเรามีหู เมื่อเราใช้หูฟัง แต่แท้จริงแล้ว หาเป็นเช่นนั้นไม่เสียทีเดียว เพราะแม้เราจะไม่มีหู แต่หากเรามี ‘หัวใจ’ เราก็ได้ยิน ดูอย่างบีโธเฟ่น คีตกวีหูหนวกท่านนั้นสิ ยังสรรสร้างบทเพลงได้โดยปราศจากการได้ยินด้วยหูเลย เขาว่า ดนตรีต้องใช้หัวใจฟังจึงจะรู้สึกถึงความงดงามที่แท้จริง ทุกสรรพสิ่งที่ก่อให้เกิดเสียงเหมือนเสียงดนตรี... เสียงผู้คนพูดคุยเซ็งแซ่... เสียงธรรมชาติของคลื่นลม ใบไม้ที่หวีดหวิว กิ่งก้านที่กระทบกัน นกน้อยที่คลอเคลียขับเกี้ยว ทุกสิ่งมีท่วงทำนองในตัวของมันเอง ทุกสิ่งมีสาระและคุณค่า หากเรารู้จักมอง ใช้ ‘หัวใจ’ มอง ใช้ ‘หัวใจ’ ฟัง และใช้ ‘หัวใจ’ จำ มีประโยชน์อันใดหากคิดจะจดจำ และรู้สึกด้วยสมองเพียงอย่างเดียว มันไม่ยืนยาวนานเท่าหัวใจ เพราะเมื่อใช้หัวใจ เนิ่นนานแค่ไหนก็จะไม่มีวันลืม อาคีรายังนิ่งค้าง ขณะยังนั่งอยู่ที่เก้าอี้ ก่อนค่อยๆสูดลมหายใจเข้าและออก เด็กสาวค่อยๆยืดกายตรง แล้วจึงลุกขึ้น หันหน้าให้กับผู้ชม พลันกวาดสายตาไปโดยรอบ ยังไม่มีผู้ใดเคลื่อนไหว หรือแสดงกิริยาใดๆโต้ตอบ คนตัวเล็กขมวดคิ้วน้อยๆ ทั้งความมั่นใจที่เคยมีก่อนหน้านี้ยังหดหายไปลงไปบ้างบางส่วน นึกหวาดหวั่นในใจถึงสิ่งที่ตนกระทำลงไปอยู่บ้าง พวกเขาจะเข้าใจภาษาทางดนตรีที่เธอสื่อนี้หรือไม่ ไม่ว่าจะเป็นเวทีไหน หรือสถานที่ใด เธอจะใช้หัวใจ และจิตวิญญาณที่รักดนตรีนี้อย่างเต็มที่อย่างสุดความสามารถเต็มกำลังที่ตนมี ไม่นึกเกี่ยงว่า งานแสดงนั้นจะใหญ่หรือเล็ก เธอตระหนักแค่ว่า ตนต้องให้เกียรติคนที่มานั่งชม และบทเพลงที่เธอสื่อ ไม่ใช่ใช้ความคล่องชำนาญของปลายนิ้ว หรือการจดจำที่แม่นยำ ไม่ใช่แค่จะเล่นไปให้จบๆเพลง แต่ต้องนึกเสมอว่า ทำเช่นไรจึงจะทำให้ผู้ที่ได้รับฟังเข้าใจภาษาทางดนตรีนี้ ทำอย่างไรพวกเขาจึงจะเข้ามามีส่วนร่วม มีความรู้สึกเป็นหนึ่งเดียวกันกับบทเพลงนั้นๆ ที่ผ่านมาเธอทำได้ดี แต่วันนี้... ณ เวลานี้ ผู้ชมที่นี่กลับเงียบสงัด ไร้ปฏิกิริยากันเกินไปจนไม่อาจเดา หรือหาคำตอบเอาเองได้ว่า พวกเขารู้สึกอย่างไร ใจหนึ่งกลัวแสนกลัว เป็นไปได้ว่าบทเพลงที่เธอเลือกเล่นในงานนี้ผิดแปลกไปจากเดิม ยากที่คนจะเข้าใจหรือเปล่า หากอีกใจก็ยังมีความเชื่อมั่นในสิ่งที่ตนได้กระทำลงไป เด็กสาวค่อยๆหลับตาลงแนบสนิท บอกกับตัวเอง... ไม่เป็นไร อย่ากังวล แม้ยังไม่อาจสื่อความรู้สึกนี้ให้ผู้ใดเข้าใจได้ แต่ไม่ได้หมายความว่า ทุกอย่างจะสิ้นสุดเพียงเท่านี้ ความพยายาม และความตั้งใจที่เธอมี ไม่ได้หยุดเพียงเท่านี้แน่นอน อย่างน้อยที่สุด วันนี้เธอก็มีความสุขที่ได้ทำในสิ่งที่ตนรักแล้ว เปลือกตาถูกเบิกขึ้น ในขณะที่ร่างสูงของใครคนหนึ่งเหยียดกายขึ้นตรง และปรบมือให้เป็นเสียงแรก รามิลยิ้ม ทำเอาอีกฝ่ายบนเวทีนิ่งไปเล็กน้อย ด้วยความไม่คาดคิด ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา ธมกรกรอกตามองทั้งสองฝ่ายไปมา ไม่มีคำพูดใดๆเอื้อนเอ่ยเป็นถ้อยคำ หากแต่รอยยิ้มของเขาที่ถูกแต่งแต้มบนใบหน้า กับการเหยียดกายลุกขึ้น และปรบมือตามนั้น ก็เป็นคำตอบที่แทนความรู้สึกทั้งหมดได้ดี เสียงปรบมือของชายหนุ่มทั้งสองปลุกให้ผู้ชมทั้งห้องการแสดง ตื่นจากภวังค์แห่งจินตนาการที่พวกเขาต่างดื่มด่ำอันยาวนาน เรียกเสียงปรบมือที่ดังสนั่น และเสียงโห่ร้องด้วยความชื่นชมยินดี ทุกอย่างกระจ่างชัดในวินาทีสำคัญนี้เอง ความเงียบนั้นมิใช่สัญญาณของความเลวร้ายแต่อย่างใด หากแต่ที่เงียบไป เพราะทุก ‘หัวใจ’ ได้ตระหนักถึงเสียงเพลงอันไพเราะนี้ และไพเราะที่ว่านี้ มิใช่เพียงแค่คำพูดว่า ‘ไพเราะ’ แต่สามารถอธิบายขยายความต่อไปได้ว่า ไพเราะอย่างไร และคุณค่าของความไพเราะที่ว่านั้นคืออะไร แม้จะไม่ใช่ทุกคนที่อธิบายได้หมด แต่อย่างน้อยที่สุด พวกเขาเหล่านั้นก็รู้สึก ดารินทร์น้ำตาไหลด้วยความภาคภูมิใจ และปลื้มปิติยิ่ง มีอชิระคอยประคับประคองเกาะกุมไหล่ทั้งสองข้างของผู้เป็นภรรยาไว้ โยกเอนปลอบประโลมไปมาเบาๆ สายตาของเขาเต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มในดวงตา ขณะจ้องมองน้องสาวที่เอ็นดู ราวน้องในสายเลือดแท้ๆด้วยความภูมิใจยิ่งนัก คนที่ได้รับเกียรติอันยิ่งใหญ่จากผู้ชมนี้ น้อมโค้งกายลงต่ำยิ่งแทนคำขอบคุณทั้งหมดที่มี เด็กสาวน้ำตารื้นด้วยความดีใจ เต็มตื้น ยอมรับว่า นอกจากหัวใจที่รักดนตรีแล้ว สิ่งที่เรียกพลัง และกำลังใจให้เธออีกสิ่งหนึ่งคือ ความปรารถนาที่อยากจะครอบครอง ‘จินตนาการในป่าเหนือ’ ปรารถนาให้ใครคนหนึ่งยอมรับ หากแต่วินาทีนี้ เธอไม่สนใจแล้วว่า ตัวเองจะได้รับในสิ่งที่ปรารถนานั้นหรือไม่ เพราะในขณะนี้เธอได้รับในสิ่งที่ทรงคุณค่าเหนือกว่าแล้ว และแล้วนักแสดงทั้งหมดก็ออกมายืนเรียงแถวกันบนเวที มือจับมือกันพร้อมค้อมกายลงน้อมต่ำให้ผู้ชมอย่างพร้อมเพรียง ก่อนเดินกลับเข้าหลังเวทีไป การแสดงได้สิ้นสุดลงไป แต่ยังไม่สมบูรณ์ เพราะอาจารย์กวินท์ ผู้ที่จัดงานนี้ขึ้นมาได้ออกมากล่าวขอบคุณทั้งผู้แสดง และผู้ชม พร้อมทั้งได้รับเสียงปรบมือด้วยความชื่นชมกลับไป สร้างความปลาบปลื้มยินดีให้เจ้าตัวอยู่ไม่น้อย ผู้คนต่างทยอยออกจากห้องการแสดง จนกระทั่งเหลือเพียงแค่ชายหนุ่มสองคนเท่านั้นที่ยังนั่งนิ่งอยู่ที่เดิม ยังไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนกายไปไหน และธมกรก็เป็นคนแรกที่เริ่มปริปากพูดก่อน... “The Sound of Music หนังเรื่องโปรดของยัยนั่นเลยนะนั่น” เด็กหนุ่มกล่าวด้วยอาการที่ยังทึ่งไม่หาย พี่สาวฝาแฝดของเขาเล่นต้มกันเสียเปื่อย ที่ว่าจะทำให้พูดไม่ออกแค่คนเดียว เอาเข้าจริงๆมันเล่นเอาเหมารวมทั้งหมดเลยนี่หว่า “นานแล้วเหมือนกัน ที่ไม่ได้ยินเพลงนี้เลย” รามิลคลี่ยิ้ม นึกถึงวันวานครั้นเมื่อยังเยาว์วัย... ความสุข... ความหวัง... ทุกอย่างยังฉายชัด เขาว่า ยามเมื่อคนมีความทุกข์ มักจะลืมความสุข เหมือนยามที่คนมีอารมณ์โทสะ ไม่พอใจใครสักคน หรืออะไรสักอย่าง ก็มักลืมเลือนความดีที่อีกฝ่ายกระทำ หรือมีมาจนหมดสิ้น ทั้งที่บางครั้งสิ่งดีๆที่ได้รับมีมากกว่าสิ่งไม่ดีที่เกิดขึ้นด้วยซ้ำไป มันหักล้างกันได้มิใช่หรือ จิตใจมนุษย์นี่ช่างยากแท้หยั่งถึงยิ่งกว่ามหาสมุทร แปรปรวน ไม่คงที่เสียยิ่งกว่าลมพายุ... บางคราคิดได้ แต่เมื่อถึงช่วงเวลาที่ต้องคิด และทำสิ่งนั้นขึ้นมาจริงๆ กลับหาคำตอบไม่ได้ ความคิดที่เคยมีกลับว่างเปล่าเสียอย่างนั้น... “ยัยนั่นดูหนังเรื่องนี้จนจำบทสนทนาได้หมดแล้วมั้ง วันหนึ่งดูสามสี่รอบเห็นจะได้ นั่งดูแล้วก็นั่งร้องไห้ ปรกติออกจะใจแข็งเสียยิ่งกว่าอะไร กับแค่หนังเรื่องเดียว อ่อนไหวเป็นใบไม้ที่ปลิดปลิวลอยไปตามลมเชียว” “ไม่ใช่เรื่องแปลก เคยได้ยินไหมว่า ยิ่งแข็งก็ยิ่งเปราะบาง ยิ่งหักง่าย” รามิลยิ้ม ในขณะที่อีกฝ่ายทำหน้าคาดไม่ถึง “สงสัยงานนี้ ยัยนั่นคงต้องได้ระแวงกันทุกฝีก้าว เล่นมองกันออกเสียทะลุปรุโปร่ง” รามิลยิ้ม... ยังหรอก ยังไม่ถึงขั้นนั้น... เขาตอบตัวเองได้ในใจ ตัวเขารู้ และคนตรงหน้าเขาก็คงรู้ดี อาคีรามีอะไรมากกว่าที่ตาเห็น มิเช่นนั้นคงไม่ทำให้เขาทึ่งได้ถึงเพียงนี้หรอก ธมกรมองใบหน้าของคนที่อยู่ข้างๆเขาในยามนี้ นึกแปลกใจกับโชคชะตา หรือจะอะไรก็แล้วแต่ หากก็คงไม่มีคำพูดใดๆที่กล่าวออกมา นอกจากขอบคุณเงียบๆอยู่ในใจ สำหรับเขาแล้วในตอนนี้ รามิลเหมือนเป็นอัศวินขี่ม้าขาวที่หลุดมาจากเทพนิยายเรื่องไหนสักเรื่องที่มาช่วยเจ้าหญิงที่ถูกขังอยู่ในหอคอย แต่มันสำคัญต่อจากนี้ว่า จะช่วยให้ออกมาจากหอคอยได้หรือไม่ แล้วทำอย่างไรจึงได้ออกมา “ออกไปข้างนอกกันเถอะพี่ ได้ยินมาว่า หลังงานแสดงครูใหญ่เขามีเลี้ยงขนม... หิว” เด็กหนุ่มกล่าว ระคนโอดครวญน้อยๆ ราวกับเขาไม่ได้เคยคิดอะไรในใจก่อนหน้านี้ รามิลแค่นหัวเราะเบาๆ... เพราะชอบทำท่าเป็นเด็ก เหมือนไม่มีพิษมีภัย ไม่รู้เรื่องอะไรอย่างนี้กระมัง ใครๆถึงไม่รู้ว่า ความจริงไอ้เจ้านี่ร้ายพอๆกับพี่สาวฝาแฝดของตัวเอง เขาพยักหน้า “ก็ดี จะได้ทำพิธีส่งมอบอย่างเป็นทางการ” อีกฝ่ายเบิกตากว้าง “อะไรพี่ บดจะให้ ก็ให้กันง่ายๆอย่างนี้เลยหรือ ไม่สนุกเลยแฮะ” รามิลระเบิดหัวเราะ “เอ้า แล้วจะให้เอายากสักแค่ไหนกันล่ะ” แล้วก็เดินนำหน้าจากไป โดยไม่รั้งรอให้อีกฝ่ายพูดอะไรออกมาอีก คล้อยหลังคนที่ไปก่อนแล้ว เด็กหนุ่มก็ทำหน้าปั้นยาก พลางพึมพำเบาๆ “ซวย หรือโชคดีวะ ที่มีคนคนนี้เข้ามา” แล้วเขาก็ส่ายหน้า เด็กหนุ่มยืดกาย บิดขี้เกียจ ก่อนประสานมือไว้ที่ท้ายทอย ฉับพลันจิตใจของเขาก็ว่างเปล่าพอ ให้นึกถึงบางสิ่งขึ้นมาได้ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนมีรอยเหม่อลอยอยู่น้อยๆ ราวกับนึกพะวงกับอะไรสักอย่าง ...เป็นห่วงแฮะ... *เพลง The Sound of Music ขับร้องโดย Julie Andrew จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 24 เม.ย. 52 13:23:47 ]

ความคิดเห็นที่ 8 (ต่อค่ะ) ตอนที่3 - ถ้อยคำวาจา ขนมนมเนยถูกวางเรียงบนโต๊ะใหญ่หน้าห้องการแสดงตลอดแนวลานไม้ชั้นสอง เป็นการเลี้ยงขอบคุณผู้ที่มาร่วมชมการแสดงตลอดจนผู้แสดงดนตรีที่ทำให้งานในวันนี้สมบูรณ์ และประสบความสำเร็จผ่านไปได้ด้วยดี เสียงดนตรีบรรเลงที่ถูกเปิดคลอเบาๆผ่านเครื่องเสียง เป็นที่นิยมรู้จักบ้าง ไม่รู้จักบ้าง หากแต่ท่วงทำนองก็ถูกเลือกมาอย่างดีแล้วว่าเหมาะในงานสังสรรค์รื่นเริงเล็กๆนี้ให้ผู้คนได้ต่างรู้สึกผ่อนคลาย รื่นรมย์กันไป เพลงบางเพลงมีจังหวะพอให้คนขยับเคลื่อนกาย หรือฮัมตามด้วยนึกเพลิดเพลิน รามิลกวาดสายตาไปโดยรอบบริเวณพื้นที่ตลอดแนวลานไม้ชั้นสอง ราวกับกำลังมองหาใครคนหนึ่ง สายตาเขาสะดุดเห็นดารินทร์กับอชิระกำลังยืนคุยอยู่กับอาจารย์กวินท์ ผู้จัดการแสดงครั้งนี้ หากทว่าก็ไม่มีความคิดที่จะเอาตัวเองเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย ครั้นขนมนมเนยมากมายก็ไม่มีแรงดึงดูด หรือแรงผลักดันเพียงพอให้ตัวเขาต้องเดินเข้าไปหยิบจับมาทาน ...พวกประเภทไม่ถูกกับของหวานเป็นทุนเดิม... ชายหนุ่มมีท่าทีถอนหายใจเบาๆ ขณะเดินผ่านกลุ่มคนหลายคน สายตาที่มีแต่จะมองตรงไปข้างหน้า ไม่เอนไหวกรอกขยับสนใจสิ่งรอบข้างใดๆ ทำให้หารู้ไม่ว่า มีผู้หญิงหลายคนเหลียวมองเขาเป็นส่วนใหญ่ โดยมากแล้วเกือบจะทุกคนเห็นจะได้ ก็ด้วยใบหน้าที่สุขุมคมเข้ม และทีท่าที่น่าเกรงขามนั่นกระมัง ที่เป็นรูปกายภายนอกที่ถูกตาต้องใจใครหลายๆคน มือใหญ่วางลงบนขอบระเบียงไม้ชั้นสอง สัมผัสถึงความเย็นของเนื้อไม้ที่ฝ่ามือ ผู้คนที่อยู่ยังบริเวณนี้มีไม่มากนัก ทำให้รู้สึกโปร่งสบายแก่ตัวเอง เพราะด้วยนิสัยส่วนตัวที่ไม่ชอบความเบียดเสียดและผู้คนพรุพล่าน ดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้นกรอกไปมา ก่อนเหม่อมองไปยังท้องนภาที่ถูกปกคลุมด้วยสีดำสนิท ประดับด้วยแสงสีอำพันนวลเรืองรองของพระจันทร์ที่คืนนี้ไม่เต็มดวง แค่เกือบเท่านั้นเอง ฉับพลันเขาก็มองเห็นร่างๆหนึ่งยังเบื้องล่าง... ไม่ต้องเดา หรือเพ่งเล็งให้เสียเวลา ก็รู้ได้ด้วยทันทีว่าเป็นผู้ใด ชายหนุ่มไม่ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นให้เสียเวลาก็พาเอาร่างกายของเขาผละจากมาไปยังที่ที่คนผู้นั้นอยู่ ร่างบางที่ถูกปกคลุมด้วยอาภรณ์สีขาวสะอาดบริสุทธิ์ เรียวแขนยาวเคลือบสีขาวนวลนั้นกำลังเอื้อมไปหยิบดอกราตรีสีขาวที่ร่วงหล่นจากลำต้นใหญ่ลงบนพุ่มไม้เตี้ย ปลายนิ้วสัมผัสกลีบแผ่วเบา อีกทั้งยังทะนุถนอม ดั่งเกรงกลัวว่าจะทำให้มีรอยบอบช้ำ ริมฝีปากบางเฉียบได้รูปคลี่แย้มยิ้มน้อยๆ ก่อนนำบุปผางามนั้นต้องนาสิก ได้กลิ่นหอมกำจาย รามิลยังคงเว้นระยะห่างไว้เพียงพอ ราวกับยังไม่อยากเอาตัวเองเข้าไปรบกวนอีกฝ่าย... อาคีราที่เขาเห็นในยามนี้ปราศจากพิษสงใดๆ ไม่ผิดแผกไปจากที่ปรากฏกายให้เห็นบนเวที เหมือนเธอเป็นแค่เด็กสาวผู้ไร้เดียงสา เป็นดอกไม้ที่เพิ่งแย้มผลิบาน เปิดดวงตาสัมผัสโลกในคราแรกของชีวิต แล้วเสียงหวานใสก็ดังแว่วเข้ามา ชายหนุ่มเงี่ยหูฟังเสียงหวานดังแก้วเจียระไนเนื้อดีด้วยความตั้งใจ ไม่ว่ามันจะแผ่วเบาจนแทบจะกลืนหายลับไปกับมวลอากาศก็ตามที ...หอมเอยหอมหวาน กำยานดอกไม้ แตกกลีบคลี่จาย มลายคลายทม ชื่นฉ่ำฤทัย โลมไล้สุขสม สราญภิรมย์ ชวนชมราตรี เหนือใต้พงไพร โอบใจดวงนี้ คลอเคล้าคีรี ดนตรีบรรเลง หลงใหลใคร่รัก จักขับเป็นเพลง กล่อมเห่ร้องเร่ พิเภกไหวเอน หากครั้นแล้วอยู่ดีๆ ทำนองก็เปลี่ยนไป น้ำเสียงที่เอื้อนเอ่ยขานขัยก็ฟังแล้วเศร้าสร้อยลงไปด้วย... ...ราตรีบุหงา คล่ำคลาหวานหอม ดวงใจเว้าวอน ถนอมแนบกาย เย้ายั่วเหมือนรัก บ่จักบ่คลาย ยากนักเลือนหาย แม้นตายยังจำ ราตรีบุหงา เลอค่าเพียงใด ที่สุดแล้วไซร้ โรยไปตามกาล มิมีสิ่งใด ยั่งยืนยาวนาน รักเฉกบุปผา อำลาตามลม... ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นมีรอยหม่นลงไป หากยังเป็นประกาย มือเล็กนำเอาดอกราตรีต้องนาสิก รับความรัญจวนหอมหวานอีกครั้ง ก่อนจะวางไว้บนพุ่มไม้ตามเดิม เด็กสาวทอดถอนลมหายใจเบาๆขณะยังจับจ้องมองดอกไม้สีขาวไม่วาง... ดอกไม้เป็นสิ่งมีชีวิต... ต้นไม้เป็นสิ่งมีชีวิต... สัตว์เป็นสิ่งมีชีวิต... เฉกเช่นกับคนที่เป็นสิ่งมีชีวิต... ไม่ว่าจะเป็นการดำรงคงชีพอยู่บนโลก การมีผิวกายที่แตะสัมผัสได้ และอารมณ์ ความรู้สึกภายในไม่ได้ผิดแปลกแตกต่างกันเท่าไหร่ใช่หรือไม่ เพียงแต่ธรรมชาติ ความเป็นไปของสิ่งมีชีวิตแต่ละสิ่งเท่านั้นที่แตกต่างกันออกไป ...ไม่นานสีขาวบนกลีบดอกไม้ ก็จะเปลี่ยนเป็นสีเหลืองไปตามวัฐจักรแห่งกาลเวลา... ท่อนแขนทั้งสองข้างรวบกอดอกตัวเองกระชับแน่น มือแตะสัมผัสเสียดสีกับผิวกายไปมาให้เกิดประกายความร้อนขึ้นเล็กน้อย ลมหนาวในคืนนี้ทาบผ่านพาเอาหยาดละอองน้ำค้างกระจัดกระจายไปทั่วทุกหนทุกแห่ง โดยไม่ทันได้ตั้งตัว เสื้อสูทตัวนอกสีดำถูกยื่นส่งมาให้ เด็กสาวพลันสะดุ้งน้อยๆ ก่อนหันมองตามมือใหญ่นั่น จนได้ประสบเข้ากับใบหน้าของอีกฝ่าย “ใส่ไหม?” จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 24 เม.ย. 52 13:24:57 ]

ความคิดเห็นที่ 9 (ต่อค่ะ) รามิลคลี่ยิ้ม อีกฝ่ายเลิกคิ้วสูง นิ่งไปครู่หนึ่งคล้ายกับครุ่นคิดตัดสินใจ ไม่นานก็ส่ายหน้าเป็นคำตอบ “ไม่เป็นไรค่ะ อากาศเย็นไม่มาก ขอบคุณ” ตาจ้องตากันอยู่ชั่วครู่ ชายหนุ่มเหยียดยิ้มอีกครั้ง แล้วจึงยักไหล่ราวกับไม่ใส่ใจ “ตามใจนะ” เขาบอก ขณะสวมเสื้อสูทเข้าลำตัวตามเดิม รามิลพอดูออก เด็กสาวตรงหน้าเขา ถ้าไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรงที่ถึงกับขนาดพึ่งพาตัวเองไม่ได้ เธอจะไม่ปริปาก ไม่รับความช่วยเหลือโดยไม่จำเป็น และเขาก็รู้จากระยะเวลาสองสามเดือนที่ผ่านมาที่เขาได้รู้จักคนคนนี้ ทำให้เขาแน่ใจ หากรบเร้าที่จะช่วยเหลือเท่ากับดูถูก และไม่ให้เกียรติการตัดสินใจของอีกฝ่าย อีกอย่างนั่นก็ไม่ใช่นิสัยของเขาด้วย “แล้วไม่ทราบว่า คุณอาคีรายังสนใจ ‘จินตนาการในป่าเหนือ’ ของกระผมอยู่หรือเปล่าครับ” ท่าทางคนถามดูราวกับอวดดี ในขณะที่คนถูกถามกระหยิ่มยิ้มย่องอยู่ลึกๆภายใน “ไม่มีอะไรที่อาคีราอยากได้แล้วจะไม่ได้ เว้นเสียแต่สิ่งนั้นจะมีเหตุผล มีความเป็นไปที่เป็นไปไม่ได้” คำพูดนั้นทำให้ชายหนุ่มต้องปล่อยหัวเราะออกมาเบาๆอย่างช่วยไม่ได้... ช่างมีความมั่นใจเต็มเปี่ยม เสมอต้นเสมอปลายเสียนี่กระไร ทั้งที่ตอนยืนอยู่บนเวทีหลังแสดงจบ ความมั่นใจนั้นแลดูจะลดลงไปหน่อยแล้วแท้ๆ หรืออาจเป็นไปได้หรือไม่ก็ไม่ทราบว่า เขาอาจจะเข้าใจผิด หากแต่บางสิ่งที่เขาแน่ใจก็คือ เด็กสาวอายุสิบแปดที่ชื่อ อาคีรา คนนี้ สามารถยืนหยัดได้ด้วยตัวเองอย่างมั่นคง และแข็งแกร่งเหลือเชื่อ มีน้อยคนนักที่จะสามารถจุดประกายไฟแห่งความหวังในใจของตนเองให้ลุกโชนอยู่ได้ตลอดเวลา เพราะเมื่อคนมีความหวังก็มักจะมองเห็นจุดหมาย เห็นแสงที่ปลายทาง แต่หากปราศจากสิ่งนั้นก็จะพบแต่ความมืดมิดว่างเปล่า และสิ่งที่ถูกเรียกว่า ‘ความหวัง’ นั้น ก็ไม่ได้จะแสวงหากันได้โดยง่าย สำคัญอยู่ที่ว่า เราจะสามารถค้นหาสิ่งที่แท้จริงในหัวใจได้มากน้อยเพียงใด รู้หรือไม่ว่า สิ่งใดคือปรารถนาแห่งหัวใจของตนเอง ...รู้และเข้าใจของตัวเอง จะรู้และเข้าใจในทุกสิ่ง... ประกายไฟแห่งความหวังจะไม่มีวันมอดดับ ตราบใดที่เรายังรู้ว่า สิ่งที่ตัวเองกระทำอยู่ และต้องการคืออะไร “พูดกันตามตรง” น้ำเสียงของเขามีรอยจริงจัง หลังจากกระแอ่มเบาๆในลำคอไปสองสามที “ผมยอมรับนะว่า ตัวเองทึ่งตั้งแต่วินาทีแรกที่คุณเล่นโน้ตบรรทัดแรกของ Moonlight Sonata และก็แทบจะพูดอะไรไม่ออก ตอนที่คุณร้อง The Sound of Music ออกมา นานแล้วที่ไม่ได้ฟังเพลงนั้น” “รู้จักด้วย?” เธอเลิกคิ้วขึ้น ทั้งน้ำเสียงก็ขึ้นสูงด้วยเค้าของความแปลกใจที่แสดงออก “ก็ชอบฟังเพลงบรรเลง กับเพลงเก่าๆ คุณยังรู้จักเลย ผมเกิดก่อนตั้งหกปี จะไม่รู้จักได้อย่างไร” “เฮอะ...” เธอแค่นเสียงในลำคอ สองมือรวบกอดอก ยืดกายหยิ่งทะนง “ขอโทษเถอะ บางคนอายุมากกว่าฉันเป็นสิบกว่าปี ยังงงเลยว่า ฉันฟังเพลงอะไร ฉันเล่นเพลงอะไร คนที่อายุมาก แต่ไม่ได้สนใจอะไรเลยก็มีเหมือนกัน คงอยู่ที่ความชอบส่วนบุคคลจริงๆว่าต้องการรู้ ต้องการเสพอะไร แบบไหน... The Sound of Music เป็นทั้งเพลง และหนังเรื่องโปรดของฉัน ถ้ารู้จักเรื่องนี้จริงๆ จะรู้ว่า มันให้อะไรมากกว่าความไพเราะ และคุณค่าของเสียงเพลง” เมื่อได้ยินดังนั้น รามิลก็หัวเราะเบาๆ “ถ้าอย่างนั้น คุณก็คงมั่นใจได้อย่างหนึ่งว่า อาจจะรู้จักเรื่องนี้ได้ดียิ่งกว่าใครๆ อย่างน้อยก็จัดได้ว่า เข้าถึงคุณค่าของมัน” “ไม่ทราบว่า อะไรที่ทำให้มั่นใจขนาดนั้น” คำพูดพร้อมทั้งสีหน้าอวดดีนั้นชัดเจน ไม่มีปิดบัง อีกทั้งยังดวงตาสีดำสนิทที่มีรอยยียวนคู่นั้นอีก เด็กสาวยังคงกอดอก ด้วยทวยท่าสง่าผ่าเผย สมกับเป็นอาคีรา รามิลเกือบจะหลุดหัวเราะลั่นออกมาให้ดังๆ กับท่าทีไม่พอใจที่ถูกแสดงออกมาอย่างไม่ปิดบังของอีกฝ่าย มันก็สมควรอยู่ที่เธอจะเกิดอาการตะขิดตะขวงข้องใจ คนอย่างอาคีราคงไม่คิดจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริง ความนัยในส่วนลึกให้คนแปลกหน้าในสายตาเธอเช่นเขาโดยง่าย และขืนเขาไม่แก้ต่างอะไรสักอย่าง เดี๋ยวคนที่อุตส่าห์ ‘จงใจ’ บอกเรื่องนี้กับเขา อาจได้เจอปัญหาเล็กๆน้อยๆในเวลาอันใกล้นี้ “ก็...” เขาแสร้งลากเสียงยาว “ถ้าเล่นได้เข้าถึงอารมณ์คนฟังขนาดนั้น ไม่น่าจะเดาได้ยากไม่ใช่หรือ” สีหน้าชายหนุ่มนิ่งเรียบ ก่อนจ้องลึกลงไปในดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นของอีกฝ่าย อาคีราไม่หวั่นไหว ไม่เสเมินหลบสายตา ต่างฝ่ายต่างราวกับจะอ่านใจซึ่งกันและกัน แต่ไม่มีใครพบคำตอบที่ตัวเองอยากรู้ จนกระทั่งที่เด็กสาวทอดถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเสียเต็มประดา... “สงสัยนักว่า คนที่เรียนจบศิลปกรรมมา โกหกได้ห่วยแตกอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่า” รามิลแทบจะปล่อยระเบิดหัวเราะออกมาเต็มที่ให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็พอจะยับยั้งและกลั้นเอาไว้บ้าง ก็ถ้อยคำนั้นน่ะไม่ยำเกรงต่อความเป็นกุลสตรีเลยสักนิด กระทั่งว่าเจ้าตัวอยู่ในชุดที่สง่าก็ไม่มีวางมาดนางพญาให้ตัวเองต้องอึดอัด เขายังนึกไปถึงดารินทร์ พี่สาวของเด็กสาวตรงหน้าเขา คงได้โวยวายเสียยกใหญ่เป็นแน่ หากมาเห็นมารยาท ‘งาม’ ของน้องสาวขนาดนี้ ใช่ว่าเขานึกตำหนิ ตรงกันข้ามกลับรู้สึกพอใจเสียด้วยซ้ำไป เขาไม่ชอบผู้หญิงที่มีจริตจะก้าน แต่ถ้าไม่มีเลยก็ไม่ดี มีได้บ้างแต่ไม่ใช่มากจนน่ารำคาญ สังคมใส่หน้ากากเป็นอะไรที่เขาเห็นจนเบื่อหน่าย แต่ก็อย่างว่าเมื่อก้าวเข้าไปเจอสังคมแบบนั้นก็ต้องรู้จักปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ที่เผชิญอยู่ บางครั้งเขาก็รู้สึกว่า คนพวกนั้นเหมาะที่จะทำอาชีพนักแสดงมากกว่าหลายๆอาชีพที่พวกเขาเป็นอยู่ แต่ในความเป็นจริง เขาก็ลืมไปว่าทุกคนต้องเป็นนักแสดงตั้งแต่กำเนิดอยู่แล้ว และกำลังเล่นละครอยู่ เป็นละครชีวิตของตัวเอง ไม่ได้เป็นแค่บทบาทเดียว หากแต่หลากหลายบทบาท หลากหลายหน้าที่ อย่างไรก็ตาม กลับเป็นเรื่องน่าแปลกที่เด็กสาวตรงหน้าเขาคนนี้ไม่ถูกกลืนไปกับสังคมใส่หน้ากากนั่น อย่างน้อยก็กับเขา ซึ่งเป็นคนอื่นสำหรับเธอ... เธอตรงไปตรงมาทั้งต่อหน้าและลับหลัง เกลียดคือเกลียด ด่าคือด่า ไม่พอใจคือไม่พอใจ แต่ก็อีกนั่นล่ะ เธอเป็นเช่นนี้ไม่ได้กับทุกคนหรอก เขามั่นใจ และเผลอๆอาจจะร้ายเสียยิ่งกว่าพวกใส่หน้ากากหลายเท่า “โกหกไม่ได้เลยนะนี่ ผมคิดว่าตัวเองโกหกได้แนบเนียนแล้วเชียว ถูกจับได้จนได้” เขาทำหน้าตาย ไม่รู้ไม่ชี้ ราวกับตนไม่ได้ก่อกระทำความผิดใดๆ “เปล่า ก็จงใจโกหกนี่ และที่ฉันบอกว่า โกหกได้ห่วยแตกน่ะนะ ไม่ได้หมายถึงเรื่องที่ฉันรู้จักหนังเรื่องนั้นดี แต่เป็นเรื่องที่จะปกป้องเจ้าคนปากมากนั่นต่างหาก... จะมีใครรู้เรื่องนี้ดีไปกว่าเจ้านั่นกันล่ะ” รามิลเลิกคิ้ว “อ้าว ก็ต้องปกป้องสิ เดี๋ยวเดือดร้อนขึ้นมาล่ะจะแย่” ยักไหล่ ราวกับไม่ใช่เรื่องใหญ่ “เหรอ... แหม นึกว่ามั่นใจว่าหมอนั่นจะเอาตัวรอดได้จนไม่ต้องกังวลอะไรเสียอีก” น้ำเสียงเธอแสร้งดัดจริตจนน่าตกใจ กระทั่งที่สายตาเฉียบคมนั่นตวัดมองเขม็ง “คิดจะทดสอบอะไรฉัน มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ ไอ้เจ้าบ้านั่นก็สนุกเกินเหตุ สงสัยไม่ได้เอาคืน คืนนี้คงนอนไม่หลับแน่” ดวงตากลมโตนั้นเบิกกว้างฉายแววโรจน์ ทั้งยังมีรอยเหี้ยมเกรียมแฝงเร้นอยู่ในประกาย รามิลหัวเราะ... เก่ง... เป็นคนที่ประมาทไม่ได้เลยจริงๆ ที่เธอพูดนั้นถูกต้องทีเดียว เขาไม่จำเป็นต้องปกป้องธมกร เพราะรายนั้นจะเอาตัวรอดได้อย่างไม่มีปัญหา เช่นนั้นแล้วคงไม่พูดอะไรให้เขาฟัง และเด็กหนุ่มนั่นก็คงนึกสนุกอีกว่า ถ้าเขารู้เช่นนี้แล้วจะทำอย่างไร จะใจอ่อนลงให้หรือไม่ ธมกรคงอยากจะทดสอบเขาเช่นกัน และคนอย่างเขาก็บ้าสนุกตามอีกนั่นล่ะ เลยอยากจะลองเล่นสนุกกับเธอสักครั้ง แล้วก็เป็นอย่างที่เห็น เด็กนี่มองความตั้งใจของเขาออกดีจริงๆ น่าสนใจ น่าหลงใหล... “หิวไหม” อาคีราตวัดสายตาร้องถามชายหนุ่มข้างๆเธอ ดวงตานั้นมีรอยเดียงสา เปลี่ยนอารมณ์เมื่อครู่ไปโดยสิ้นเชิง รามิลนึกขันในใจ ความหิวเป็นตัวแปรของความเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์ได้จริงๆ “ไม่ล่ะ ความจริงคือ ไม่ชอบของหวาน” ดวงตาเธอเบิกกว้างน้อยๆ “ข้างบนนั่น มีแต่ของหวานหรือ” นัยน์ตาสีดำสนิททอประกาย...ยิ้มได้ เริงร่า “อืม ก็พวกคุ้กกี้ ลูกชุบ ทองหยอด เค้กช็อคโกแลต อะไรทำนองนั้น” คนพูดมีสีหน้าแหย ของหวาน... แค่คิดก็เลี่ยนจะแย่ คนที่ได้ยินเบิกตาโตขึ้นไปอีก “อะไรนะ มีเค้กช็อคโกแลตด้วย” “ก็คงใช่ ถ้าจำไม่ผิด... เฮ้ย เดี๋ยว ออกก็ออกมาก่อนไม่ใช่หรือ ไม่เห็นหรือไง” “ออกมาก่อนนาย แต่ใช่ว่า จะได้ออกก่อนคนอื่นนี่ ขนมที่จัดไว้น่ะเขาให้แขกทานก่อน พอออกมาคนก็เยอะแล้ว เลยว่าจะลงมาเดินเล่นก่อน แล้วค่อยขึ้นไปกิน... แล้วไง จะไปด้วยกันไหม” “ไม่ล่ะ เชิญตามสบาย” เขาปฏิเสธ อาคีรายักไหล่อย่างไม่นึกใส่ใจ ในเมื่อไม่ไป เธอก็ไม่บังคับให้เสียเวลา เด็กสาวหันหลังให้เขา หากแต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้า ก็ถูกเขาเรียกรั้งไว้เสียก่อน... “คีรา” จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 24 เม.ย. 52 13:26:57 ]

ความคิดเห็นที่ 10 (ต่อค่ะ) เสียงเรียกนั้น ทำเอาเธอมีอาการสะดุ้งน้อยๆ ก็เพราะมีไม่กี่คน หรือพูดง่ายๆว่า แทบไม่มีเลย ที่จะเรียกชื่อเล่นเธอเต็มๆ ส่วนมากก็ได้ยินเรียก ‘คี’ อย่างเดียวจนชินหู ซ้ำบางคนยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ชื่อเล่นเธอจริงๆเต็มๆคือ ‘คีรา’ นี่ทำให้รู้สึกไม่ชินเลยสักนิด อีกทั้งยังรู้สึกแปลกใจไม่น้อย หากจะว่าดีใจอยู่ลึกๆก็คงจะมีส่วน ตวัดสายตาหันกลับไปมองคนที่เรียก แลเห็นรอยยิ้มของชายหนุ่มแต้มฉายบนใบหน้า “ผมให้คุณ” อาคีราทำคิ้วขมวดเข้า สมองเธอในขณะนี้เหมือนมีบางสิ่งมาขวางกั้นคลื่นหยักทางเดิน ทำให้รู้สึกตีบตันบอกไม่ถูก ถ้อยคำนั้นเธอคล้ายจะเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร เพียงแต่ยังไม่อยากแน่ใจ เกรงว่าจะคิดไปเอง จนกระทั่ง เขาได้ย้ำอีกครั้ง... “...‘จินตนาการในป่าเหนือ’ น่ะ ผมให้คุณ มันสมควรแล้วที่จะอยู่กับคุณ” “ล้อเล่นน่า” นั่นเป็นคำพูดของเธอที่หลุดปากโดยมิได้ตั้งใจ รามิลกลั้นหัวเราะ... ดูทำสีหน้าเข้า อย่างกับโดนผีหลอก “อยากให้ล้อเล่นไหมล่ะ” ถ้อยคำหยอกเย้านั่น ราวกับทำให้เธอตั้งสติได้ “ไม่มีทาง ต่อให้นายแค่เผลอหลุดปากก็ตาม แต่นั่นฉันถือว่าเป็น วาจาศิษย์ พูดแล้วคืนคำไม่ได้ ไม่อย่างนั้น ฉันจะฆ่านายทิ้งเสียที่นี่ให้พ้นหูพ้นตา” อีกฝ่ายปล่อยหัวเราะออกมาเบาๆ “อะไรจะใจดีปานนั้น... เอาน่า ผมเป็นลูกผู้ชายพอ พูดแล้วไม่คืนคำหรอกครับ อีกอย่างผมน่ะมันขี้หวงของของตัวเอง จะให้ใครก็ต้องใช้สมองคิดเยอะหน่อย ผมต้องมั่นใจว่า สิ่งที่ผมหวงแหน เมื่อไปอยู่ในมือใครแล้ว เขาจะต้องใช้หัวใจรักษาและดูแลจริงๆ” ตาจ้องตา สบประสานกัน ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากปากทั้งสองฝ่าย แต่ถึงกระนั้นก็ตาม ทั้งคู่ก็รู้สึกว่า ตนเข้าใจ... เข้าใจว่าอีกฝ่ายรู้สึกอย่างไร ประหนึ่งว่า การจ้องตานั้น หมายถึง การตกลงกันอย่างเงียบเชียบ “แล้วรู้อะไรไหมว่า การที่ฉันจะถูกใจอะไรสักอย่างเป็นพิเศษจนถึงกับต้องได้เป็นเจ้าของน่ะ มันมีไม่กี่ชิ้น และไม่ใช่เรื่องง่าย ฉันต้องแน่ใจว่า มันมีคุณค่าพอที่จะดูแลรักษา และถนอมไว้ ถ้าจะถามว่า เอาอะไรมายืนยัน หรือมาวัดค่า มันไม่มีหรอก ทุกอย่างน่ะมันมาจากข้างในนี้ต่างหาก” มือเล็กวางทาบลงบนหน้าอกด้านซ้าย หนักแน่น และมั่นคง รู้สึกถึงจังหวะการเต้นหัวใจของตนเอง ดังก้องสะท้อนอยู่เต็มอก สั่นสะท้านไปถึงโสตประสาทการรับรู้ “มองด้วยตา แต่ไม่ได้ไตร่ตรองตัดสินด้วยตา หากเป็นที่สมองและหัวใจ... สมองมีไว้คิดตริตรอง หัวใจมีไว้รู้สึก แต่สำหรับฉันแล้ว มักใช้หัวใจมากกว่าสมอง เพราะฉันเชื่อหัวใจตัวเองว่า มันได้เลือกแล้ว ทุกครั้งที่ได้มอง กี่ร้อยครั้งที่ได้สัมผัส จะรู้สึกพิเศษ รู้สึกถึงความหมายที่มากค่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งภาพวาด... มันจะสะท้อนถึงจิตใจของผู้วาดด้วย” ดวงตาสีดำสนิทนั้นจ้องเขม็ง รามิลนึกสะดุ้งอยู่น้อยๆ สายตาเธอบ่งบอกชัดเจน เธอกำลังอ่านใจเขา แต่เธอจะไม่รู้ เพราะเมื่อเขาไม่ได้ปรารถนาจะให้ผู้ใดรู้ กำแพงที่เขาเป็นผู้สร้างจะมาขวางกั้นกำบังไว้เองโดยที่ไม่จำเป็นต้องแสร้งเมินหลบสายตา “นั่นเป็นภาพสุดท้ายที่ผมวาด และเป็นภาพที่ผมชอบที่สุด ก็อย่างที่คุณว่า มันมาจากตรงนี้” มือของเขาวางทาบเหนือหัวใจ “ไม่ใช่จากที่นี่” แล้วมือเขาก็ชี้ไปที่ขมับ “แล้วปรกติ มันมาจากสมองหรือไง” คิ้วเธอขมวดวุ่น “ใช่ โดยส่วนใหญ่แล้ว เป็นอย่างนั้นเชียวล่ะ” “เฮอะ...” ทีท่าของเธออวดดี “จะไม่แปลกใจเลย ถ้าในอนาคตนายจะเป็นจิตรกรไส้แห้ง ถ้ายังไม่เลิกนิสัยอย่างนี้” คำพูดที่ตรงไปตรงมานั้น ทำให้ว่าที่จิตรกรไส้แห้งในอนาคตอย่างเขาหัวเราะ. “อย่าลืมว่า คนส่วนใหญ่เขาอาจไม่ได้คิดแบบคุณ บางคนมักมองด้วยตา และตัดสินด้วยตา ดังนั้นจิตรกรจึงต้องคิด ทำอย่างไรคนจึงจะมองแล้วสวยงาม ไม่ใช่ว่าสวยงามอย่างไร แต่เดี๋ยวนี้ชักเบื่อ เอาใจคนไม่ใช่เรื่องง่าย ฝืนใจตัวเองเป็นบ้า” เด็กสาวแค่นเสียงหัวเราะ “ในเมื่อรู้แล้ว ยังจะทำทำไม มีแต่คนโง่นะที่รู้ว่ามันไม่เข้าท่า แล้วยังฝืนทำ” รามิลหัวเราะอย่างนึกพอใจในถ้อยคำนั้น “ก็ถ้าไม่ทำอย่างนั้น คงได้เป็นจิตรกรไส้แห้งอย่างที่คุณว่าจริงๆน่ะสิ บางครั้งเราก็ทำตามใจตัวเองทั้งหมดไม่ได้เสมอไป แม้สิ่งนั้นจะเป็นสิ่งที่เราคิดว่าดีที่สุดสำหรับเราแล้วก็ตาม อย่าลืมว่าคุณยังต้องอาศัยอยู่บนโลกนี้ ก็ต้องมองพื้นเพความจริงของมันด้วย คิดเหตุผลมาหักล้าง แม้จะต้องวาดภาพตามใจผู้ซื้อ ก็ยังดีกว่าไม่มีโอกาสซื้อดินสอ กับกระดาษไว้ใช้วาดภาพเลยไม่ใช่หรือ” อาคีราจำต้องเงียบไปอย่างใช้ความคิด ถ้ามองให้หลากมุมมองกว่านี้แล้ว มันก็จริงอย่างที่เขาว่า เราทำอะไรตามใจตัวเองทั้งหมดไม่ได้เสมอไป ในเรื่องของดนตรี บางครั้งภาพจินตนาการที่เธอเห็นจากบทเพลงนั้นๆ ยังไม่ใช่เลย กล่าวคือคนส่วนใหญ่ที่ได้รับฟังไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ตรงกัน ไม่มีคำว่า ‘ผิด’ และ ‘ถูก’ ก็เพียงแค่ความคิดคนมันไม่เหมือนกันก็เท่านั้น วินาทีนั้น นึกแปลกใจถึงความว่าง่ายของตัวเองที่ไม่ได้เกิดขึ้นง่าย แต่กับคนคนนี้เธอฟังเขา ฟังที่เขาพูด เข้าใจและยอมรับในสิ่งที่เขารู้สึก เขามอง เขาคิด ที่ผ่านมาเธอมักเป็นฝ่ายนำ เป็นฝ่ายที่คิดมากกว่าคนอื่นหลายเท่าตัว ทำให้รู้สึกว่า บางครั้งสิ่งที่คนอื่นคิดมันแคบไป หรือนั่นเป็นสิ่งที่เธอเคยคิดผ่านมาแล้วทั้งสิ้น แต่กับเขา จะมีอีกมุมมองหนึ่งที่เธอมองข้าม ทั้งยังมีความคิดนำเธอไปก้าวหนึ่ง ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ เขาก็ยอมถอยหลังมาก้าวหนึ่งเพื่อฟังเธอเช่นกัน ฟัง... และเคารพความคิดของเธอ นี่กระมังคงเป็นเหตุผลที่เธอปริปากบอกเล่าความคิดเห็นของเธอที่เป็นตัวเธอได้อย่างสนิทใจ และไม่นึกตะขิดตะขวงเลยสักนิด “ฉันรู้นะ ฉันว่าฉันแน่ใจว่า ตัวเองเข้าใจความหมายของ ‘จินตนาการในป่าเหนือ’ ไม่ใช่แค่ความหมายของภาพ แต่เป็นความรู้สึกของคนที่วาดภาพนั้นด้วย” เธอมองลึกลงไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้น นัยน์ตาที่อ่อนละมุนคล้ายจะทะลุให้เห็นถึงความนัยโดยง่ายดาย เห็นรอยสั่นในดวงตาสีน้ำตาลเข้มนั้น รามิลนิ่งค้าง ก่อนคลี่ยิ้มบางออกมา “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณ รู้สึกดีเช่นกันที่มีคนเข้าใจโดยที่ไม่จำเป็นต้องปริปากอะไรเลย มันไม่ง่ายที่เราจะหาแสงไฟในความมืด แต่บางทีผมคิดว่า อาจจะหาสิ่งนั้นพบแล้วก็แล้ว เพียงแค่อยากให้แน่ใจกว่านี้... คงอีกไม่นาน” ความนัยที่สื่อออกมาจากดวงตานั่น ทำเอาเธอเมินหลบทันควัน เพราะเหตุใดไม่ทราบ แต่ไม่สบประสานจับจ้องดูจะเป็นความคิดที่ดีกว่า “คือฉันรู้แค่ในส่วนที่นายสื่อ ลึกลงไปกว่านั้น ฉันไม่รู้ บังเอิญไม่ใช่ผู้วิเศษที่จะรู้ลึกถึงแก่นแท้ของใจคนไปเสียทุกอย่าง” อีกฝ่ายระเบิดหัวเราะ “นั่นสินะ ถึงเป็นผู้วิเศษก็อาจจะไม่รู้หรอก” “ขอถามอะไรบางอย่างสักข้อสองข้อได้ไหม” น้ำเสียงที่ถามนั้นแผ่วเบา “หลายข้อก็ไม่ว่า ตามสบายครับคุณผู้หญิง” “นายไม่คิดอยากจะวาดอะไรเพิ่มลงไปใน ‘จินตนาการในป่าเหนือ’ ดูบ้างหรือ คือฉันหมายถึง มันเหมือนขาดอะไรบางอย่าง ถ้าให้ฉันคิด น่าจะมีนางไม้สักตนดีดพิณอยู่ริมน้ำ” ความเห็นนั้นทำเอารามิลนิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนระเบิดหัวเราะออกมาด้วยร่องรอยที่นึกพอใจอยู่มากทีเดียว เด็กสาวอ้าปากค้าง กับปฏิกิริยาตอบรับของอีกฝ่าย ฉุนกึกขึ้นมาทันควัน ขณะรวบมือกอดอก “ขำทำบ้าอะไรไม่ทราบ ถึงไม่เห็นด้วยเนี่ย แต่รักษามารยาทไว้หน่อย จะเป็นบุญท่วมหัวมากเลย” เธอสบถน้ำเสียงด้วยนึกไม่พอใจ ยังน่าชื่นชมดีๆอยู่แท้ๆ อยากจะเปิดศึกกันอีกรอบหรือไงนะ รามิลจำต้องชะงักเสียงหัวเราะของตัวเองไว้ก่อน จะทำให้สาวน้อยตรงหน้าเขาพาลเข้าใจผิดกันไปเสียยกใหญ่ “ไม่ใช่อย่างนั้น ที่ขำน่ะไม่ใช่ความคิดของคุณ แต่เป็นเพราะว่า...” “เพราะอะไร” “อย่าหาว่า ผมพูดเกินจริงทีหลังแล้วกัน” เขาเว้นระยะไว้เล็กน้อย “เป็นเพราะว่า เราคิดเหมือนกัน เป็นเรื่องแรกเชียวนะ ไม่อยากจะเชื่อ เราจะคิดตรงกันได้” คนที่ได้ยิน คลายมือที่กอดอกทั้งสองข้างออกลอบมองเขาด้วยแววตานึกฉงน ...ไม่น่าเชื่อจริงๆน่ะล่ะ... “อ้าว แล้วทำไมไม่วาดเสียล่ะ ในเมื่อคิดอย่างนั้น” “ก็ตอนนั้น มันคิดอิมเมจหน้าตานางไม้ไม่ออกนี่ แต่ตอนนี้คิดได้แล้ว อยากให้แก้ให้ก่อนไหมล่ะ” ดวงตาสีดำเป็นประกาย... ไม่น่าถาม ในเมื่อเธอต้องตอบตกลงเป็นแน่ หากแต่ฉับพลัน อีกความหนึ่งก็แล่นเข้ามา “แก้หรือ อย่าดีกว่า ฉันว่า...” สีหน้านั้นมีรอยเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ “วาดใหม่ดีกว่า... เป็นไง เข้าท่ากว่าไหม ถือว่า ภาพนี้ฉันซื้อแล้วกัน นายวาดให้เต็มที่เป็นพอ แล้วขอร้องห้ามใช้สมองกับฉันเป็นอันขาด เพราะฉันไม่ใช่คนสิ้นคิดขนาดนั้น” รามิลเลิกคิ้วสูง ปล่อยเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ “แน่นอน ถือเป็นลูกค้ากิตติมศักดิ์เลยเป็นไง อีกอย่างก็ขอความร่วมมือด้วยแล้วกัน” อาคีราคิ้วขมวดวุ่น คำพูดนั้นดูจะไม่กระจ่างชัดในความคิดเธอ “หมายความว่าไง” อีกฝ่ายตีสีหน้าไม่รู้ร้อนรู้หนาว ก่อนตอบ “ก็ขอความร่วมมือเป็นแบบวาดภาพไง ไม่อย่างนั้นจะวาดหน้านางไม้ได้อย่างไรเล่า คุณผู้หญิง” เขายักไหล่ ราวกับที่กล่าวออกมามิใช่เรื่องใหญ่ แน่นอนนั่นมันสำหรับเขา แต่คงไม่ใช่สำหรับเธอแน่ เด็กสาวเบ้หน้า “ลูกคลื่นหยักในสมองนาย ทำงานผิดปรกติหรือไง” “ก็คงจะอย่างนั้น เห็นอิมเมจนางไม้เป็นหน้าคุณ ผมก็ว่าตัวเองใกล้บ้าเต็มที แต่ทำไงได้ มันจินตนาการออกมาได้เป็นแบบนี้นี่” “เลิกกวนประสาทฉันได้เสียที นายมันผู้ใหญ่ไม่รู้จักโตหรือไง เล่นไม่เลิก ใครจ้างมาเท่าไหร่ล่ะ” “โธ่ นี่ เป็นอย่างนั้นจริงก็ดีสิ เพราะผมว่า ตัวเองคงได้เยอะทีเดียว แล้วนะ ผมไม่ได้ล้อเล่น แต่พูดจริง จะเชื่อใจกันบ้างไม่ได้หรือไง หืม” เธอตอบตัวเองไม่ได้ว่า จากคำพูดเมื่อครู่ เธอควรจะเชื่อเขาหรือไม่ แต่ยามที่เธอมองสบนัยน์ตาคู่นั้น เธอก็สัมผัสได้เพียงแค่ความจริงใจ จะโกหกเก่งมาจากไหน หรือปานใด แต่ดวงตาจะปรากฏความจริงเสมอ นี่สินะ คนถึงมักพูดกันว่า ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 24 เม.ย. 52 13:29:10 ]

ความคิดเห็นที่ 11 (ต่อค่ะ) “มีปัญหาหนักอยู่ข้อหนึ่ง” เธอกล่าวขึ้น “จะหนักสักแค่ไหนกัน” เขายียวน “ก็ถ้านายคิดว่า ตัวเองมีความอดทนพอก็โอเค เพราะจะบอกให้ว่า ฉันนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตาไม่เป็น ที่สำคัญคือฉันไม่ชอบ” อีกฝ่ายยักไหล่ ไม่สนใจ “ก็คาดไว้อย่างนั้นอยู่แล้ว ขืนนั่งนิ่งเป็นตุ๊กตา เชื่องเป็นแมวนอนหวด ผมคงได้ขำพิลึก” อาคีราได้แต่ถอนใจ หรี่ตามองคนตรงหน้า หนักใจปนขันในขณะเดียวกัน “จะเอาไงก็แล้วแต่นายแล้วกันนะ อย่ามาบ่นคิดผิดทีหลังล่ะ แล้วจะหาว่าฉันไม่เตือน” “หายไปไหนมาตั้งนานสองนาน” เสียงดุนั้นกล่าวตวาดต้อนรับคนที่เพิ่งมาถึง ดารินทร์เท้าเอวต้องมองน้องสาวของหล่อนสายตาเขม็ง ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้ รามิลที่เดินตามหลังเด็กสาวมาติดๆได้แต่กลั้นหัวเราะ ในขณะที่คนโดนดุได้แต่ถอนหายใจเบาๆ โดยไม่มีความคิดที่จะโต้ตอบกลับไป บางครั้งเธอก็ว่า ทำหูทวนลมเสียบ้างดีกว่า “นานเดียวก็พอมั้งฮะ พี่นิล” เสียงพ่อน้องชายฝาแฝดดังมาจากด้านหลังผู้เป็นพี่สาวคนโต ดารินทร์ตวัดสายตาดุหันมอง ‘ตัวช่วย’ นั้นโดยพลัน สีหน้ามีสีเลือดฝาดจางๆ ด้วยอารมณ์ที่ใกล้จะเดือดพรุพล่าน คู่กรณีใหม่ที่โดนจ้องเขม็งราวกับจะถูกกินเลือดกินเนื้อเสียให้ได้นั้น ไม่ได้มีทีท่าหวั่นเกรง กลับทำลอยหน้าลอยตาเสียด้วยซ้ำ ขณะเดียวกันมือของเขาก็คอยหยิบชิ้นคุ้กกี้เข้าปาก ทว่าปลายตาของเขากลับเหลือบมองไปยังพี่สาวฝาแฝดของตน อาคีราเหยียดยิ้มที่มุมปากด้วยนึกพึงพอใจอย่างเปิดเผย แลเห็นพ่อน้องชายขยิบตาข้างหนึ่งให้ทีด้วย รามิลเลี่ยงเดินเข้าไปใกล้อชิระ ที่คาดว่าคงเป็นบุคคลที่น่าจะอยู่ใกล้ และปลอดภัยที่สุดในตอนนี้แล้ว แตะข้อศอกเรียกอีกฝ่ายเบาๆ ก่อนกระซิบกระซาบถ้อยคำ “ผมว่า กลับถึงบ้าน พี่น่าจะหาพาราให้นิลทานสักสองเม็ดก่อนเข้านอน น่าจะดีนะ” อชิระหัวเราะร่วนเบาๆ แล้วจึงพยักหน้าเห็นด้วย “จะว่าเป็นหน้าที่ประจำของพี่เขยบ้านนี้เลยก็ว่าได้ล่ะ” ดารินทร์กรอกตามองน้องชาย และน้องสาวฝาแฝดของหล่อนไปมา แล้วจำต้องถอนหายใจเฮือก ราวกับคนปลงตกก็ไม่ปาน “ขยันให้ท้ายกันนักนะพวกเธอน่ะ” “บ่นมาก ระวังจะแก่เร็วนะคะ พี่นิล” เสียงใสของเด็กสาวร้องบอกแกมระคนขัน เสียงหัวเราะก่อตัวขึ้นระหว่างพวกเขาเบาๆ มีเพียงดารินทร์ที่ได้แต่กุมขมับ และถอนหายใจแล้วถอนหายใจเล่าเพียงอย่างเดียว “ปากคอเราะร้ายไม่เปลี่ยนเลยนะ ลูกศิษย์ครู” ถ้อยคำที่กล่าว พร้อมมืออวบใหญ่ของใครบางคนวางทาบลงบนศีรษะผู้น้อย ซึ่งอยู่ในฐานะลูกศิษย์ อาคีราหันมองตามยังเบื้องหลัง “ครูใหญ่” สาวน้อยโพล่งออกมา ก่อนโผเข้าโอบรอบเอวที่มีเนื้อหนังยื่นออกมาเป็นส่วนเกิน อาจารย์กวินท์ หรือครูใหญ่... ผู้สั่งสอนอบรมวิชาดนตรี อีกทั้งยังพร่ำสอนให้เธอได้รู้ซึ้งถึงแก่นแท้ของความหมายของคำว่า ‘ดนตรี’ หากจะกล่าวว่า ใจที่รักดนตรีของอาคีรานี้ ถูกปลูกฝังมาจากอาจารย์คนนี้เป็นส่วนหนึ่งก็ว่าได้ “พอเลยเรา อ้อนเป็นเด็กเจ็ดแปดขวบไปได้ โตจะแย่อยู่แล้ว หัดอายคนอื่นเขาเสียบ้าง” ผู้เป็นอาจารย์โยกเอนศีรษะศิษย์รักเบาๆด้วยความเอ็นดูรักใคร่ยิ่ง คนที่ถูกตำหนิน้อยๆจำต้องปล่อยมืออย่างไม่ใคร่จะเต็มใจนัก “คีรัก คีเคารพของคี ใครจะทำไม หรือว่า ครูใหญ่แอบหลงรักคีหรืออย่างไรคะ” เด็กสาวทำหน้าทะเล้น ล้อเลียนใส่ อีกฝ่ายได้แต่ปล่อยหัวเราะอย่างไม่นึกระแคะระคายถือสา “ทะลึ่งใหญ่แล้วนะเรา หลงรักเด็กอย่างเราน่ะ ครูยอมเป็นโสดชั่วชีวิตดีกว่า” อาคีราเลิกคิ้ว สีหน้าแกมไร้เดียงสา “เอ คีก็นึกว่าครูใหญ่จะบอกว่า อยากได้ลูกสาวอย่างคีเสียอีก แต่อย่างไรก็เป็นศิษย์รักล่ะเนอะ” คนที่ให้ตำแหน่งตัวเองเป็น ‘ศิษย์รัก’ คลี่ยิ้มกว้างน่าเอ็นดูจนคนเป็นอาจารย์อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบไล้เส้นผมสีดำสนิทเป็นเงานั่นอีกครั้ง... ใช่ เธอพูดถูก ตลอดสิบเอ็ดปีที่ผ่านมาที่ได้เด็กสาวคนนี้มาเป็นลูกศิษย์ ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไปมากทีเดียว รู้สึกได้ถึงความมีชีวิตชีวาในฐานะครูสอนเปียโน ทั้งที่อยู่ในวงการดนตรีมาก็ยี่สิบหกปีเข้าไปแล้ว เห็นเด็กสาวคนนี้มาตั้งแต่เธออายุเจ็ดปี และยังจำสัมผัสยามเด็กสาวคนนี้กุมรอบนิ้วทั้งห้าของเขาได้ดี มือเล็กๆมีรอยบีบแน่น เมื่อได้เห็นเปียโนอยู่ตรงหน้า ดวงตากลมใสนั่นจับจ้องมองอยู่นานแสนนาน กระทั่งครู่หนึ่งที่เธอปล่อยมือเขา มือเล็กนั่นเอื้อมไปสัมผัสตัวสีดำสนิทเป็นเงาของเปียโน ‘นี่หรอคะ ที่เขาเรียกกันว่า ‘เปียโน’...’ เสียงใสในวัยเยาว์ร้องถามด้วยความไร้เดียงสา ‘ใช่จ๊ะ’ เขา... ในวัยหนุ่มอายุยี่สิบสี่ตอบ พร้อมกับที่ย่อกายลง วางมือลงบนศีรษะผู้อ่อนวัยกว่า ความที่อีกฝ่ายตัวเล็กมากเหลือเกิน จึงรู้สึกเอ็นดู เด็กสาวคลี่ยิ้ม ‘หรอคะ คีเคยเห็น แต่เพิ่งเคยจับครั้งแรก เพิ่งรู้ อ้อ เป็นอย่างนี้นี่เอง’ ‘เป็นอย่างไหนหรือ’ อาจารย์หนุ่มได้แต่ขมวดคิ้ว วินาทีนั้นเขารู้สึกว่า ลูกศิษย์คนใหม่คนนี้ค่อนข้างแปลกกว่าลูกศิษย์คนอื่นๆมากทีเดียว ‘ใจมันเต้นใหญ่เลยค่ะ’ มือเล็กวางทาบที่หน้าอกด้านซ้าย เปลือกตาสองข้างกระพริบขึ้นลงปริบๆ ‘ใจมันเต้น... ตื่นเต้น... ธมชอบล้อ เวลาพ่อพาออกไปเล่นน้ำทะเลไกลๆ คีไม่ชอบ คีตื่นเต้น ธมก็ล้อว่า คีกลัว ไม่อยากเล่นน้ำแล้ว แต่ตอนนี้ คีไม่ได้กลัวเลย คีตื่นเต้น แต่รู้สึกดี... ดีมากๆเลยค่ะ อยากเล่นจัง’ ดวงตาของเด็กสาวในวัยเพียงเจ็ดปีเป็นประกาย ยามเอื้อนเอ่ยถ้อยคำ และคนที่คลุกคลีอยู่กับเสียงดนตรีอย่างอาจารย์กวินท์มาหลายปีก็รู้สึกได้... ‘ครูคะ ช่วยสอนให้คีรู้จักเปียโนด้วยนะคะ’ เด็กน้อยกล่าวพร้อมรอยยิ้มที่ฉีกกว้าง... อาจารย์กวินท์ได้แต่สะดุ้งเมื่อวาจานั้นออกมาจากปากเด็กสาวตรงหน้าเขา นัยน์ตาสีดำสนิท ยามเขาได้ประสบเต็มชัด สัมผัสได้ถึงความแน่วแน่ มั่นคง และเถรตรงยิ่ง ไม่มีร่องรอยไหวติง ไม่อยากเชื่อ แต่ก็ต้องเชื่อว่า นี่เป็นดวงตาของเด็กสาวอายุเจ็ดขวบจริงๆ วินาทีนั้นเองที่ทำให้เขาตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่า ต่อให้เกิดอะไรขึ้นก็จะสอนให้เด็กคนนี้ได้รู้ถึงคุณค่าที่แท้จริงของเสียงดนตรี... ยามเมื่อได้นึกถึงวันวานครั้งนั้นก็ทำให้คนมีอายุอย่างเขาใจชื้น ราวกับได้เปิดประตูออกจากบ้านเพื่อไปท่องโลกใหม่ หรือจะว่าไป อาจจะคล้ายกับความรู้สึกของคนเป็น ‘พ่อ’ ที่ได้เห็นหน้าลูกสาวเป็นครั้งแรกยามเมื่อถูกคลอดออกมาแล้วกระนั้น... เด็กสาวอาคีราในวันนั้น เติบโตขึ้นเป็นสาวน้อยที่งามสง่าเสียยิ่งกว่าดอกไม้แรกแย้ม “เราน่ะพอแสดงเสร็จก็หายเงียบเลย พี่เขาก็เป็นห่วง ตอนแรกครูก็นึกว่า จะแอบหลับอยู่ข้างใน” อาคีราหรี่ตาเล็กลง พร้อมเหยียดยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ สีหน้ามีรอยลำพองหยิ่งผยองอยู่น้อยๆ “ตอนแรกคีก็กะว่าอย่างนั้นเหมือนกันล่ะค่ะ แต่ท้องมันร้อง... หิว... เลยเปลี่ยนใจ แต่ไม่แน่นะคะถ้าเมื่อกี้พี่นิลเทศน์ต่ออีกหน่อย คีอาจจะขอฟูกพร้อมหมอน แล้วเช่าพื้นที่ข้างในส่วนตัวเสียเลย” ผู้เป็นอาจารย์หัวเราะ ขณะที่ดารินทร์ลอบทำหน้าค้อนน้อยๆ “คี” ครู่ต่อมาที่อาจารย์กวินท์ ผู้มากด้วยคุณวุฒิ และวัยวุฒิกว่าคนที่เขากล่าวเรียกมีสีหน้าหม่นลงไปอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาของเขามีรอยเศร้ามอง ไร้ซึ่งประกายที่เคยปรากฏยามจับจ้องมองลูกศิษย์รักที่แสนจะภาคภูมิใจ เพราะตระหนักได้ถึงความจริงของชีวิต เมื่อมีสิ่งที่ดีที่สุดเกิดขึ้นได้ก็ย่อมมีสิ่งที่แย่ที่สุดเกิดขึ้นตามมาได้เช่นกัน งานเลี้ยงต่อให้สนุกสนานครื้นเครงเพียงใด ที่สุดแล้วไซร้ก็ย่อมต้องมีวันเลิกรา ไม่มีสิ่งใดคงกระพันอยู่ได้ตลอดชั่วกาลนาน “จำที่ครูบอกก่อนแสดงได้ใช่ไหม” จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 24 เม.ย. 52 13:31:03 ]

ความคิดเห็นที่ 12 (ต่อค่ะ) ตาสบนัยน์ตาผู้เป็นอาจารย์นิ่งเนิ่นนาน ดวงตาของอาคีราเบิกกว้าง ไม่มีร่องรอยสั่นไหว ทุกอย่างประจักษ์แน่น คงมั่นเพียงหนึ่งเดียว รอยยิ้มหวานกระตุกวาบเล็กน้อย หากแต่เป็นรอยยิ้มที่เจือเศร้านัก นี่ล่ะเป็นเหตุผลที่ทำให้พี่สาวของเธอคะยั้นคะยอนักหนา ให้เธอสวมใส่เสื้อผ้าอาภรณ์ที่งามที่สุด แสดงถึงการให้เกียรติแก่ผู้ที่เคารพรักท่านนี้ที่สุด เพราะคงหาโอกาสเช่นนี้ ที่เธอจะงดงาม เด่นเป็นสง่าต่อหน้าคนคนนี้ได้ยากเหลือเกิน หรือเป็นไปได้ว่า... อาจไม่มีอีกแล้ว... “ค่ะ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้ว” อาจารย์กวินท์ได้แต่ใจหายวูบ ยามได้ยินศิษย์รักที่เขาภาคภูมิใจเอ่ยถ้อยคำนั้น ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแต่ก็ยังเสียดแทงเข้าไปในความรู้สึก จะช้าหรือเร็ว ช่วงเวลานี้ก็จะเวียนมาถึง ทั้งที่แท้จริงแล้วเขาไม่เคยปรารถนาเช่นนั้น แต่มิอาจห้ามความเป็นไปของชีวิตได้ เขารู้มานานแล้ว ไม่อาจตามใจตัวเองได้ตลอดไป อิสรภาพจะปิดประตูใส่หน้าเขา และโบยบินจากไปเมื่อถึงเวลา และบัดนี้เวลานั้นก็ได้มาถึงแล้ว “คีเป็นศิษย์ที่ครูไว้ใจ และภูมิใจที่สุด ในขณะเดียวกัน ในความไว้ใจก็ยังเป็นศิษย์ที่ครูเป็นห่วงที่สุดด้วย ครูรู้ว่า ครูพูด ครูย้ำไปแล้ว แต่ก็อยากจะย้ำให้แน่ใจอีกสักครั้ง คีเข้าใจสิ่งที่ครูต้องทำต่อจากนี้ใช่ไหม” อาคีราก้มหน้าลงต่ำเล็กน้อย เสหลบนัยน์ตาที่จ้องมองมาของผู้เป็นอาจารย์อยู่ครู่หนึ่ง นึกถึงสิ่งที่ครูใหญ่บอกเล่าให้ตน และลูกศิษย์คนอื่นๆฟัง... ครูใหญ่จะเลิกสอนเปียโน... ครูที่เคารพรักยิ่งของเธอกำลังจะจากไปในที่ที่ไกลจากที่นี่... ครูต้องกลับไปช่วยกิจการส่วนตัวของครอบครัวที่ต่างจังหวัด บ้านเกิดของครูที่จากมา เธอจำได้ดีว่า ครูใหญ่เคยบอกเธอไว้ว่า ได้ให้คำสัญญากับพ่อไว้ จะขอทำในสิ่งที่ครูรัก สิ่งที่เป็นตัวตนที่แท้จริงของครูก่อน และเมื่อถึงเวลา ครูจะกลับไป... กลับไปสืบทอดกิจการส่วนตัวของตระกูลที่มีมาตั้งแต่ช้านาน เป็นอีกหน้าที่ที่ติดตัวมาและต้องรับผิดชอบให้ลุล่วงต่อไป ครูไม่ได้รักที่จะทำสิ่งนี้ แต่ครูก็ไม่ได้ถึงกับเกลียดหรือต่อต้าน แต่หากจะทำก็ทำได้เพียงด้วยหน้าที่ที่ต้องทำ เพราะนี่ไม่ใช่สิ่งที่เป็นตัวตนของครู ทำไมต้องฝืนใจตัวเองเช่นนั้น นั่นเป็นสิ่งที่เธอสงสัย และหาคำตอบมาตลอดในอดีต เธอคิดเสมอว่า การกระทำการอย่างใดอย่างหนึ่งนั้น หากมีแต่หน้าที่เพียงอย่างเดียว จะทำได้ดีได้อย่างไร มันต้องประกอบด้วยหน้าที่ และหัวใจที่รักที่จะทำ ควบคู่กันไปมิใช่หรือ ตราบจนกระทั่งที่เธอได้ฟังคำบอกเล่าจากรามิล... ผู้ชายคนนั้นที่มีอีกมุมมองหนึ่งที่น่าสนใจ ที่เธอมองข้ามเลยผ่านมันไป เธอยังไม่ใคร่ปรารถนาที่จะเข้าใจนัก แต่ก็ยอมรับว่า มันคือความจริงของโลกใบนี้ที่ค้ำจุณเธออยู่ เด็กสาวเงยหน้ามองสบตาผู้เป็นอาจารย์ นัยน์ตานั้นแน่วแน่ ไม่ไหวติง นั่นทำให้อาจารย์กวินท์นึกถึงยามแรกที่เขาได้สบนัยน์ตาคู่นี้ “เข้าใจ และไม่เข้าใจค่ะครู...” เสียงใสนั้นกล่าว “...คีไม่เข้าใจว่า เหตุใดเราต้องวิ่งหนี และหันหลังให้กับสิ่งที่ตัวเองรัก ที่เป็นตัวตนที่แท้จริงของเรา มีหลากหลายกลวิธีมากมายที่จะทำให้เราได้อยู่ร่วมกับสิ่งที่เรารัก คีมั่นใจว่า ไม่เหนือบ่ากว่าแรง เพียงแค่เรามีความกล้า” เธอหยุดเว้นระยะไว้ครู่หนึ่ง แล้วจึงกระตุกรอยยิ้มขึ้นทีหนึ่ง “แต่บางทีนั่นอาจเป็นข้ออ้าง และเหตุผลที่เราใช้หนีจากสภาพความเป็นจริงที่เราต้องเผชิญ... มีใครคนหนึ่งพูดสอนคีว่า เราไม่อาจเอาแต่ใจตัวเองได้เสมอไป ตราบใดที่เรายังอาศัยอยู่บนโลกนี้ เราต้องมองพื้นเพความจริงของมันด้วย เพราะเราไม่ใช่ศูนย์กลาง โลกต่างหากที่เป็นศูนย์กลาง” ปลายตาเฉียบคมนั้น เหลือบมอง ‘ใครคนหนึ่ง’ ที่พูดถึงแวบหนึ่ง ยิ้มให้เขาเล็กน้อย รามิลรวบมือขึ้นกอดอก เฝ้ามองสาวน้อยด้วยความชื่นชมอยู่ในใจ... สิ่งที่เธอเป็น สิ่งที่เธอแสดงออก ทำให้เขาเกิดความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบาย “คีรู้ว่า ต่อจากนี้คีคงไม่ได้เรียนเปียโนกับครูใหญ่แล้ว แต่ครูใหญ่คะ ครูก็ยังคงเป็นครูที่เคารพรัก และน่ายกย่องที่สุดสำหรับคี การตัดสินใจของครูไม่ได้ทำให้คีนึกหมดศรัทธาในตัวครูเลยแม้แต่น้อย... คนเรามีหน้าที่ที่ต้องทำ หน้าที่นั้นสำคัญจนบางครั้งเมื่อตระหนักว่า เรายึดหน้าที่ไว้เหนือสิ่งอื่นใด เราก็จำต้องทิ้งหัวใจตัวเองไว้เบื้องหลัง คีไม่คิดว่าครูไม่มีความรับผิดชอบ ไม่คิดว่าครูทิ้งคี หรือลูกศิษย์คนไหน ตรงกันข้ามคีกลับคิดว่า ถ้าคีไม่เข้าใจสิ่งที่ทำให้ครูต้องตัดสินใจเช่นนี้ คีคงเป็นลูกศิษย์ที่แย่มาก” ดวงตาของอาจารย์ผู้สูงวัยอ่อนโยน ละมุนละไมยิ่งนัก ยามเฝ้ามองลูกศิษย์ที่เขาภาคภูมิใจเป็นที่สุด ตั้งแต่คราแรก ตราบจนกระทั่งสุดท้ายนี้ อาคีราไม่เคยทำให้เขา หรือใครผิดหวัง เธอโตขึ้นมาก ไม่ใช่แค่ร่างกาย แต่เป็นความคิด “คนเราต่างเส้นทางนะศิษย์รัก รู้ใช่ไหม” ผู้เป็นศิษย์รัก พยักหน้ารับ “ครูเชื่อว่า ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่แต่ละคนที่ต่างทางเดิน จะเดินทางมาบรรจบพบกันในเส้นทางสายใดสายหนึ่ง ใช้เวลาร่วมทางกัน บางคนเป็นเวลาอันสั้น บางคนยาวนาน แต่ทุกอย่างจะกลายเป็นความทรงจำให้เราได้ระลึกเสมอว่า มีช่วงเวลาเหล่านั้นเป็นช่วงชีวิตหนึ่ง” “น่าเสียดายนะคะ ถ้าคีทำได้คงจะอยากให้มีช่วงเวลาเหล่านั้นคงอยู่ตลอดไป” ผู้มากด้วยคุณวุฒิ และวัยวุฒิจับศีรษะคนอ่อนวัยกว่าโยกเอนไปมาเบาๆ “เราน่ะโตขึ้นทุกวัน บางครั้งยังโตเร็วจนครูเองยังตกใจ นี่เป็นยัยเด็กเจ็ดขวบที่สอนมาเองกับมือจริงๆหรือนี่” อาจารย์กวินท์ปล่อยเสียงหัวเราะอย่างนึกขบขันในใจ “อีกหน่อย คีก็จะเก่งกว่าครู ครูเชื่อว่าคงจะอีกไม่นานหรอก คีเรียนรู้ได้ไวอยู่แล้ว และยังรู้จักการประยุกต์ใช้ พรสวรรค์อย่างเดียวมันไม่เพียงพอหรอก มันต้องควบคู่กับพรแสวงด้วย แล้วคีก็มีสิ่งนั้น คีจะประสบความสำเร็จในเส้นทางที่คีรัก ครูเชื่อ และมั่นใจเช่นนั้น” “สำหรับคี ไม่มีใครเก่งกว่าครูหรอกค่ะ แม้แต่คีเองก็ตาม” “คนที่ได้ขึ้นชื่อว่า เป็นครู เป็นอาจารย์ที่ดีและสมบูรณ์คือ คนที่ส่งลูกศิษย์ให้ถึงฝั่ง สร้างลูกศิษย์ของตัวเองให้เก่งกว่าตัวเองได้ และนั่นก็หมายความว่า หน้าที่ของครูก็จะเสร็จสิ้นโดยสมบูรณ์ด้วย” “เอ ถ้าอย่างนั้น คีเลิกซ้อมเปียโนดีกว่า ครูจะได้หมดหน้าที่ช้าๆ จะได้อยู่กับคีต่ออีกนานๆ” เด็กสาวหรี่ตาลง กระตุกรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ซุกซน ผู้เป็นอาจารย์ใช้นิ้วดีดหน้าผากลูกศิษย์รักด้วยนึกหมั่นไส้อยู่เนืองๆ “ทำเป็นหัวหมอนักนะเรา” อาคีราแย้มยิ้ม แลบลิ้นปลิ้นตาด้วยความเริงร่า อาจารย์กวินท์กับคนอื่นๆก็ได้แต่ยิ้ม และหัวเราะเบาๆตาม ระหว่างนั้นเอง ที่ดารินทร์ กับอชิระก็ค่อยๆเคลื่อนออกจากที่ตรงนั้นไปเงียบๆ “สำหรับครูแล้ว ครูเป็นเพียงแค่สายลมที่พัดผ่านเข้ามาในชีวิตคี ให้คีได้รู้จักความอบอุ่นยามเหน็บหนาว และรู้จักความชื่นฉ่ำยามร้อนระอุ แต่สายลมพัดผ่านมาแล้วก็ย่อมผ่านไป ไม่มีบทเรียนใดต่อจากนี้ นอกจากคีจะต้องเรียนรู้มันต่อด้วยตัวเอง” “คงเป็นสายลมที่พิเศษสุดที่ผ่านเข้ามาในชีวิตคี คีไม่คิดว่าเป็นแค่ลมที่แค่อบอุ่น หรือชื่นฉ่ำหรอกค่ะ แต่เป็นอากาศ เป็นลมหายใจที่ช่วยต่อชีวิตให้คี สายลมพัดผ่านมาแล้วก็ผ่านไปก็จริง แต่คีก็เฝ้าหวังอยู่เสมอเช่นกันว่า เมื่อไหร่หนอ สายลมเดิมนั้นจะหวนพัดกลับมาอีกครั้ง” ดวงตาเด็กสาวหม่นลง มีรอยเศร้าปนกร้าวอยู่ในดวงตา ความหยิ่งผยองทระนงที่มักแสดงออกหายไปชั่วครู่หนึ่ง ใครเล่าเคยกล่าวไว้ว่า อาคีราไม่เหมือนผู้ใด แข็งแกร่งกว่าเด็กผู้หญิงคนใด หากความจริงคือเธอก็เป็นแค่เด็กอายุสิบแปดธรรมดาๆแค่คนหนึ่งเท่านั้น ...เพียงแค่เด็กสาวธรรมดา... “เมื่อใดที่เราปรารถนา มักจะไม่ได้ดั่งใจหวัง มันเป็นสิ่งที่มองไม่เห็นด้วยตา แต่จะรู้สึกได้ คี...ไม่มีสิ่งใดคงกระพันยั่งยืน หรืออยู่กับเราได้ตลอดชั่วนิรันดร์ ตระหนักถึงยามเมื่อเราเกิดมา เกิดมาแต่ตัวคนเดียว สุดท้ายเมื่อคนเราตายดับไปก็เท่านั้น เหมือนตอนเกิดมานั่นล่ะ ลมก็เหมือนเวลา ผ่านไปแล้วไม่มีวันหวนคืน แม้เราจะอยากให้เป็นเช่นนั้นก็ตาม เพียงแต่เราเลือกเก็บสิ่งดีๆเหล่านั้นไว้ในใจได้ มันจะไม่มีวันตายจาก หรือเลือนหาย ตราบจนวันตายน่ะล่ะ มันก็คล้ายกับเราจะเลือกตายอย่างมีคุณค่า ตายอย่างมีเกียรติ หรือจะตายอย่างหมาข้างถนน” มือใหญ่วางทาบลงบนศีรษะผู้น้อย ลูบไล้เรือนผมสีดำสนิทนั้นแผ่วเบา อาคีราคลี่ยิ้มจางให้ ถ้อยคำสอนของครูใหญ่สะท้อนก้องดังอยู่ในใจ แม้น้ำเสียงจะเงียบหายไปแล้วก็ตาม เพราะเมื่อเธอสดับฟังด้วยหัวใจ มันก็จะถูกจาร ถูกสลักไว้ไม่มีวันเลือนหาย “เอาล่ะเดี๋ยวครูต้องเข้าไปจัดการเรื่องเปียโนที่เช่ามา ทานขนมแล้วจะกลับเลยก็ตามสบายเลยนะเรา มีเค้กช็อกโกแลตที่ชอบด้วยนี่นะ” ลูกศิษย์พยักหน้ารับคำ และประโยคสุดท้ายของผู้เป็นอาจารย์ก็ทำเอาเด็กสาวหน้าบานอยู่ไม่น้อย แน่นอน อาจารย์ที่เคารพรักอุตส่าห์สั่งของโปรดมาให้ทาน หากทว่าก่อนอาจารย์กวินท์จะก้าวเท้าเดินจากไป เธอก็ดูราวกับจะเพิ่งนึกขึ้นได้ “อ้อ ครูใหญ่คะ แล้วเรื่องเรียนเปียโนของคี...” ผู้เป็นอาจารย์ทำหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก็โพล่งออกมา “เออใช่ เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ครูเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว รอให้ทุกอย่างมันลงตัวก่อน แล้วครูจะโทรบอกเราอีกที แต่ขอบอกไว้ก่อนนะว่า เตรียมใจไว้หน่อยก็ดี” กล่าวจบ ก็ขยิบตาข้างหนึ่งให้ที สุดท้ายก็โบกมือให้ทิ้งท้ายก่อนจากไป อาคีราได้แต่มองตามแผ่นหลังกว้างของผู้ที่เคารพรักอย่างอาลัยยิ่ง นึกย้อนถึงวันวาน บทเพลงหลากหลายบทตลอดสิบเอ็ดปีที่ผ่านพ้นมาที่อาจารย์ท่านนี้เป็นผู้พร่ำสอน เมื่อราตรีนี้ผ่านพ้นไปเมื่อใด ทุกอย่างก็คงถูกกลืนหายลับไป พร้อมกับแสงนวลของดวงจันทร์ที่ดับลง ทุกอย่างจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง เมื่อสุริยาฉายแสงแรกแห่งวัน ‘มิมีสิ่งใดอยู่คงกระพันกับเราได้ตลอดนิรันดร์’ นั่นคือ ความจริงที่เธอรู้สึกว่า อยากให้มันเป็นเพียงแค่ความฝัน แค่สิ่งมายา... เมื่อปรารถนามักไม่ได้ดั่งใจหวัง และรู้หรือไม่ว่า มันมีบางสิ่งที่ปรารถนาแล้วไม่มีวันได้มา และสิ่งนั้นก็อาจจะเป็นสิ่งปรารถนาสูงสุดในชีวิต ขอแค่สิ่งเดียว ไม่ได้ต้องการสิ่งใดอีกเลย                                                                     (จบบทที่4) จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 24 เม.ย. 52 13:33:09 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ชี้แจงผู้อ่านค่ะ ตอนแรกลังเลอยู่ว่า จะแบ่งตอนให้อ่านดีไหม เพราะกลัวอ่านทั้งหมดทีเดียว แล้วจะยาวไป แต่ด้วยความที่คาดว่า เสาร์-อาทิตย์นี้ คงไม่ได้ลงให้อ่านกัน เลยลงให้อ่านทีเดียวไปเลยดีกว่า คุณ Mnemosyne  - ควันหลงจากกระทู้บทที่ 2 เลยนะคะนี่ มาเห็นทีหลังค่ะ เลยขออนุญาตตอบเม้นต์ให้ที่กระทู้นี้แล้วกันนะคะ ถ้าอ่านบทนี้แล้ว คงจะรู้แล้วว่าเป็น Moonlight Sonata หรือเปล่า ^^ เล่นเปียโนด้วยหรือเปล่าคะนี่ โดยส่วนตัวคนเขียนแล้ว เพลงคลาสสิคที่ชอบที่สุดก็เพลงนี้นี่ล่ะค่ะ คุณ คุณพีทคุง (พิธันดร)  - ดูจากที่พูดถึง "วูล์ฟ" แล้ว ต้องเป็นคนอ่านที่เคยอ่านมาก่อนแล้วแน่เลย ^^ ขอบคุณนะคะที่ยังติดตามกันอยู่ อีกไม่นานคงได้เจอ "วูล์ฟ" แล้วล่ะค่ะ จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 24 เม.ย. 52 13:38:30 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ลงรวดเดียวแบบนี้ก็ต่อเนื่องดีครับ ไม่งั้นจะคาใจนะเนี่ย สองหนุ่มสาวคล้ายๆ จะญาติดีกันชั่วคราว แต่สงสัยจะแค่ชั่วคราวมั้งครับ เพิ่งอ่านรอบนี้รอบแรกครับ เจ้าวูล์ฟนี่ โผล่มาแล้วตอนรามิลเข้าบ้านครั้งแรกไงครับ ไซบีเรียนฮัสกี้ด้วยง่ะ โอ้... น้ำลายหก ซ้วบ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 24 เม.ย. 52 16:11:11 ]

ความคิดเห็นที่ 15 เล่นเปียโนมาสิบกว่าปีค่ะ ตอนนี้ไม่ว่างเล่นเลยแต่ยังฟังอยู่ ชอบ Moonlight sonata มากเหมือนกันค่ะ ฟังแล้วสะเทือนอารมณ์ เพลงโปรดนี่เลือกยาก ชอบหลายเพลงเกินไป ปีที่แล้วเห่อ Rachmaninov piano concerto No.2 ฟังแล้วจะขาดใจ เอาเป็นว่าวันนี้อยู่ในอารมณ์แนะนำ สองเพลงนี้ Lizst, Liebesträume No. 3 กับ Faure, Clair de lune ไปหาฟังเล่นนะคะ ติดใจยังไงมาเล่าสู่กันฟัง หาพรรคพวก อิอิ จากคุณ : Mnemosyne - [ 25 เม.ย. 52 11:48:29 ]

ความคิดเห็นที่ 16 เอ มูนไลน์ เราชอบท่อนแรกนะ มันฟังแล้วรู้สึกเหงา เศร้า แล้วก็อ่อนหวานปนกัน แต่แตงได้ดีมากเลยค่ะ ข้อคิดเพียบ ชอบ บรรยายดีมาก หนูปลื้ม จากคุณ : yuechan - [ 13 มิ.ย. 52 20:18:29 ]