ความคิดเห็นที่ 1 ตัวเลขสีแดง 15.2 ริกเตอร์ กระพริบบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ เจ้าหน้าที่ทุกคนมองอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง คลื่นแผ่นดินไหว แรงสั่นสะเทือนมหึมาขนาด 15.2 ริกเตอร์กำลังจะมาถึงพวกเขาภายใน 15 นาที  นพชัย รีบคว้าคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค  ในขณะที่เจ้าหน้าที่คนอื่น ๆ วิ่งออกจากตึกสำนักงานอย่างรวดเร็ว          “คุณต้องรีบออกมาแล้วนะคะ นพชัย”  สุมาลีตะโกนบอก เธอยืนรออยู่ที่หน้าประตู          “ผมต้องเอาคอมพิวเตอร์ไปด้วย มันเป็นสิ่งเดียวที่บอกพวกเราได้กับหายนะภัยครั้งนี้”          “รีบมาเถอะค่ะ เรามีเวลาไม่มากแล้ว”            นพชัยและสุมาลีวิ่งออกมาเป็นคนสุดท้ายจากตึกสำนักงาน เขาได้ยินเสียงไซเรนดังก้องไปทั่ว จากภูเขาที่เขายืนอยู่สามารถได้ยินเสียงไซเรนอย่างชัดเจน เขาไม่สามารถบอกได้ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นที่ชายหาด แต่เขาแน่ใจว่าตอนนี้ความสับสนอลหม่านกำลังเกิดขึ้น จากการประกาศเตือนภัยและอพยพนักท่องเที่ยวและผู้คนจำนวนมาก  เขามองเห็นตึกสูงหลายตึกของโรงแรมริมชายหาด ซึ่งในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าตึกเหล่านี้จะโดนแรงเขย่าของแผ่นดินไหวเป็นกลุ่มแรก สิ่งที่เขาทำได้ตอนนี้คือเช็ดเหงื่อและภาวนาให้คนเหล่านั้นรอด          14.25 น. แรงสั่นสะเทือนมหาศาลได้เขย่าพื้นดินบริเวณชายหาด และภูเขาที่นพชัยยืนอยู่  เขามองเห็นยอดตึกสูงของโรงแรมเหล่านั้นไหวไปมาเหมือนปลายไม้ไผ่ เสียงดังกัมปนาทที่เกิดจากพื้นธรณีแยกตัวกันที่บริเวณชายหาดดังสะท้อนไปทั่ว นพชัย และเจ้าหน้าที่ทุกคนหมอบราบลงกับพื้น เขาหันหลังกลับไปมองตึกทำงานของเขา ตอนนี้มันสั่นไหวอย่างน่ากลัว ทุกคนไม่สามารถยืนทรงตัวได้ เพราะแรงสั่นไหวจากยักษ์ใหญ่ใต้พิภพกำลังทำลายทุกอย่างให้ราบเป็นหน้ากลอง  นพชัยได้ยินเสียงหวีดร้องจากผู้คนเบื้องล่าง เสียงตึกอาคารทั้งหลายพังทลายลงมา เขาทำได้เพียงแค่นอนหมอบกับพื้นและหลับตาไว้ ได้แต่คิดว่าเมื่อไหร่มันจะจบสักที          14.30 น. พื้นแผ่นดินสงบนิ่ง ไม่มีแรงสั่นไหวอีกต่อไป เสียงไซเรนเงียบสงบไปแล้ว นพชัยยืนมองไปรอบ ๆ สิ่งแรกที่เขาเห็นคือตึกสำนักงานของเขาตอนนี้พังทลายไปทั้งแถบ เขามองไปทางบริเวณชายหาด ตอนนี้ไม่มีตึกสูงของโรงแรมเหล่านั้นอีกต่อไป เขาเห็นตึกสีขาวที่เคยสูงประมาณ 80 ชั้น แต่ตอนนี้ความสูงของมันเหลืออยู่ครึ่งหนึ่ง นพชัยไม่กล้าที่จะคิดว่ามีผู้คนจำนวนมากเท่าไหร่ที่เสียชีวิตอยู่บริเวณนั้น          14.35 น.  ที่พื้นรอยต่อระหว่างเปลือกโลก ความร้อนและแรงดันจำนวนมหาศาล จากแมกม่าใต้พื้นธรณีได้ปะทุระเบิดขึ้นอย่างรุนแรง พลังงานมหาศาลไม่น้อยกว่าระเบิดปรมาณูจำนวนสองหมื่นลูกได้ปลดปล่อยออกมา ยักษ์ใหญ่ที่เคยหลับใหลใต้พื้นพิภพนับล้านปีได้ตื่นขึ้นแล้ว  เถ้าถ่าน ลาวา ควัน ก๊าซ ก้อนหินร้อน ได้พวยพุ่งจากใต้ดินผ่านน้ำในมหาสมุทรพุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า  กลุ่มเมฆควันดำหนาทึบสูงสิบกิโลเมตรปลกคลุมพื้นที่บริเวณนั้น มันทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างตกอยู่ในความมืดทันที          14.40 น. นพชัยรีบเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็ว นับว่าเป็นโชคดีที่เขาฉวยเครื่องคอมพิวเตอร์นี้ออกมาทันก่อนจะเกิดแผ่นดินไหว คอมพิวเตอร์เครื่องนี้มีความพิเศษมันสามารถเชื่อมต่อข้อมูลโดยตรงจากดาวเทียม  จากภาพถ่ายทางดาวเทียมและข้อมูลแผ่นดินไหว ทำให้เขาแน่ใจว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ใช่เพียงแค่แผ่นดินไหวธรรมดา “ภูเขาไฟใต้ทะเลระเบิด” เขาพูดกับตัวเอง นพชัยไม่เชื่อสายตาตัวเองในสิ่งที่เกิดขึ้น พวกเขาได้ติดตามเฝ้าดูเหตุการณ์ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในบริเวณรอยต่อเปลือกโลกของมหาสมุทรอินเดียอย่างใกล้ชิด แต่ภูเขาไฟใต้ทะเลระเบิดในลักษณะนี้เขาไม่เคยพบเห็นมาก่อน มันไม่มีสัญญาณเตือนล่วงหน้า ไม่มีการพยากรณ์จากนักวิทยาศาสตร์คนไหนว่าสิ่งเหล่านี้จะเกิดขึ้น นพชัยหันไปมองเบื้องล่างทางชายหาด ถึงแม้เสียงดังกัมปนาทจากแผ่นดินไหวจะสงบลงไปแล้ว แต่เสียงผู้คนจำนวนมากยังร้องเรียกต้องการความช่วยเหลือ เขาเห็นรถหลายคนกำลังวิ่งบนถนนตรงมายังยอดเขาที่นพชัยยืนอยู่          เสียงสัญญาณเตือนดังออกมาจากคอมพิวเตอร์ นพชัยเบิกตากว้างกับข้อมูลที่คอมพิวเตอร์กำลังบอกเขา “อีก 20 นาที คลื่นสึนามิจะเข้าปะทะแนวชายฝั่ง จากการคำนวณของคอมพิวเตอร์ระดับความสูงของคลื่นอาจสูงถึง 350 เมตร”  เขาอ่านรายงานจากคอมพิวเตอร์ช้า ๆ เหงื่อหลายเม็ดซึมออกมาจากใบหน้า ภัยพิบัติในครั้งนี้ยังไม่สิ้นสุด          “เป็นอะไรคะ นพชัย” สุมาลีถาม เมื่อเธอสังเกตเห็นสีหน้าวิตกของเขา          “สุมาลี และเจ้าหน้าที่ทุกคน พวกคุณควรจะมาดูข้อมูลที่คอมพิวเตอร์นี้”          “คุณพระช่วย  !!! คลื่นสูง 350 เมตร” สุมาลีหน้าถอดสีเมื่อเธอได้รับรู้ถึง คลื่นยักษ์ที่กำลังเดินทางมาตำแหน่งที่พวกเขาอยู่          “350 เมตร นี้สูงแค่ไหนครับ” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งถาม          “ก็สูงเกือบเท่า ตึกแอมไพร์สเตทที่นิวยอร์คน่ะสิ” สุมาลีตอบ          สุมาลีมองไปที่ชายหาด จากจุดที่เธอยืนอยู่เธอมองเห็นเพียงท้องทะเลสีครามอยู่ไกลลิบออกไป แม้ว่าทุกอย่างจะเงียบสงบแต่ในอีกยี่สิบนาทีข้างหน้า น้ำปริมาณมหาศาลนับพันล้านลูกบาศก์เมตรจะซัดทำลายแนวชายฝั่งและชีวิตผู้คนทั้งหมด          “พวกเราจะทำอย่างไรกัน  คุณรู้ไหมภูเขาที่พวกเราอยู่นี้มีความสูงเท่าไหร่” สุมาลีถาม          “พวกเราอยู่สูงจากระดับน้ำทะเลสองร้อยเมตร และห่างจากชายฝั่ง 5 กิโลเมตร”นพชัยตอบ “ถ้าหากความสูงของคลื่นเป็นไปตามที่คอมพิวเตอร์คำนวณ  นั่นหมายความว่าพวกเราแทบไม่มีโอกาสรอดเลย”          “ดร.นพชัยครับ ตอนนี้ระบบเตือนภัยไม่สามารถทำงานได้ เพราะว่าถูกทำลายไปตอนเกิดแผ่นดินไหว” เจ้าหน้าที่คนหนึ่งรายงานเข้ามา “ผมพยายามติดต่อไปเพื่อเตือนภัยคลื่นสึนามิ แต่ดูเหมือนว่าการติดต่อสื่อสารทุกอย่างถูกทำลายไปในช่วงแผ่นดินไหว”          “ตอนนี้เราทำได้เพียงแค่ช่วยอพยพผู้คนที่กำลังขึ้นเขามา ส่วนที่เหลือจากนั้นคงแล้วแต่ชะตากรรมของแต่ละคน” นพชัยบอก  เขารู้ดีว่าถึงแม้ตัวเขาจะยืนอยู่บนภูเขาสูงจากระดับน้ำทะเลสองร้อยเมตร แต่คลื่นสึนามิที่สูง 350 เมตร ซึ่งเกิดจากแรงแผ่นดินไหว 15.2 ริกเตอร์ กำลังมุ่งหน้ามาหาพวกเขาในความเร็วมากกว่า 500 กิโลเมตร ต่อชั่วโมง โอกาสรอดของพวกเขาเป็นศูนย์ จากคุณ : Joecan - [ 24 เม.ย. 52 17:36:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 14.50 น. ผู้คนและนักท่องเที่ยวจำนวนมากได้หนีอพยพขึ้นมาอยู่บนภูเขาหลายคนมีบาดแผล และได้รับบาดเจ็บจากเหตุการณ์แผ่นดินไหว เสียงผู้คนร้องไห้ดังระงมไปทั่ว นพชัยรู้ดีว่าข้างล่างนั่นมีผู้เสียชีวิต และผู้สูญหายจำนวนมาก แต่ตัวเขาก็กำลังประสบกับชะตากรรมเดียวกันกับบุคคลเหล่านั้น นั่งท่องเที่ยวหลายคนใช้กล้องส่องทางไกลมองไปที่ชายฝั่ง ดูเหมือนว่าพวกเขาก็รู้ดีว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น          ห่างจากแนวชายฝั่งประมาณ 150 กิโลเมตร กำแพงคลื่นน้ำมหึมากำลังเดินทางมุ่งหน้ามาที่ชายฝั่ง จากแรงสั่นของแผ่นดินไหว และแรงระเบิดของภูเขาไฟใต้ทะเล  น้ำจำนวนมหาศาลถูกกระแทกอย่างรุนแรงแผ่เป็นวงกว้างขยายออกไปทั่วทั้งมหาสมุทรอินเดีย บรรดาเรือเดินสมุทรและเรือประมงทั้งหลาย สามารถรับรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงในท้องทะเลได้อย่างชัดเจน ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ในบริเวณน้ำลึกก็ตาม          15.00 น.  นพชัย ยืมกล้องส่องทางไกลจากนักท่องเที่ยว เขายืนมองไปที่ชายหาด  ขณะนี้ทุกอย่างเงียบสงบ ไม่มีแม้แต่สายลมที่เคยพัดมาจากทะเล เขารู้ดีนี่คือสัญญาณเตือนจากธรรมชาติ ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์รุนแรงทุกครั้งมักจะมีความสงบปรากฏขึ้นก่อนเสมอ  สุมาลีเดินมายืนข้างเขาเธอไม่พูดอะไร แต่ดูจากสีหน้าเธอแล้ว เธอมีความหวาดหวั่นอยู่ไม่น้อย  นักท่องเที่ยวหลายคนใช้กล้องส่องทางไกลมองไปที่ชายหาด พวกเขาไม่รู้หรอกว่าคลื่นสึนามิที่กำลังเดินทางมาหาพวกเขานั้นมีความน่ากลัวแค่ไหน          ที่บริเวณชายหาด น้ำทะเลลดระดับลงอย่างรวดเร็ว ผู้คนที่รอดตายจากแผ่นดินไหวบริเวณนั้นกำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น   พวกเขายืนมองน้ำทะเลที่ลดลงและล่าถอยจนหายลับไปที่เส้นขอบฟ้า มีเพียงผืนทรายใต้มหาสมุทรที่ยาวจรดไปจนสุดลูกหูลูกตา ปลาจำนวนมากกำลังตะเกียกตะกายอยู่ตามชายหาดและพื้นทราย  เรือประมงทั้งหลายต้องนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นทรายเพราะตอนนี้น้ำทะเลได้หายไปแล้ว          ที่เส้นขอบฟ้ากำแพงฟองคลื่นสีขาวปรากฏให้เห็นยาวเป็นแนวกว้าง ผู้คนจำนวนมากที่บริเวณชายหาดไม่เชื่อสายตาตัวเองกับสิ่งที่พวกเขาได้เห็น คลื่นหัวแตกสีขาวที่เห็นไกลลิบออกไปกำลังพุ่งมาที่ชายหาดอย่างรวดเร็วไม่มีอะไรสามารถหยุดยั้งมันได้  ห่างไป 500 เมตรจากแนวคลื่นหัวแตกที่ถาโถมเข้ามาสู่ชายฝังอย่างบ้าคลั่ง กำแพงคลื่นดำมหึมาสูง 350 เมตรได้บดบังดวงอาทิตย์ เงาดำจากคลื่นยักษ์ได้ทาบทับไปตลอดแนวชายฝั่ง คลื่นสึนามิกวาดล้างทุกสิ่งทุกอย่างบนพื้นทรายของมหาสมุทร เรือประมง เรือเดินสมุทร โคลนและทรายนับพันตัน ถูกเจ้าคลื่นยักษ์ดูดขึ้นและบดขยี้ทุกอย่างที่ขวางหน้า          ผู้คนบริเวณชายหาดหวีดร้องสุดเสียงด้วยความหวาดกลัว พวกเขาวิ่งหนีไปจากชายหาดโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมอง เสียงดังกัมปนาทเหมือนกับฟ้าร้อง เมื่อแนวคลื่นสีขาวได้ปะทะชายฝั่ง ความแรงของมันได้สาดซัดกระแทกให้คนที่กำลังวิ่งหนีล้มลง แต่เพชฌฆาตตัวจริงคือคลื่นยักษ์มหึมาสูง 350 เมตร ซึ่งตามติดมาด้วยพลังทำลายล้างมหาศาล เพียงชั่วพริบตา เศษซากปรักหักพังของโรงแรมทั้งหลายที่ถูกทำลายจากแผ่นดินไหว  อาคารบ้านเรือนและสิ่งปลูกสร้างต่าง ๆ ถูกกลืนกินหายไปในคลื่นยักษ์สีดำ          นพชัยยืนมองสิ่งที่เกิดขึ้นจากภูเขาด้วยกล้องส่องทางไกล เขาเห็นตึกของโรงแรมที่เคยสูงเกือบร้อยชั้น แต่เนื่องจากเหตุการณ์แผ่นดินไหวมันจึงหักลงเหลือเพียงครึ่งหนึ่ง และในตอนนี้คลื่นยักษ์มรณะได้ถาโถมกลืนกินตึกที่เหลือหายไปในเสี้ยววินาที ความรุนแรงของคลื่นยังไม่หยุดแค่นั้น คลื่นสึนามิกำลังมุ่งตรงที่ภูเขา ซึ่งนพชัยและผู้อพยพทั้งหลายยืนอยู่ ถึงแม้ว่าพวกเขาจะอยู่ห่างจากชายฝั่ง 5 กิโลเมตร แต่ด้วยความสูงและกำลังของคลื่น นพชัยรู้ดีว่ามันจะมาถึงเขาในไม่ช้า          เสียงร้องไห้ดังเซ็งแซ่ไปทุกที่ ทุกคนที่อยู่บนภูเขาต่างรู้ชะตากรรมตัวเองดี คนที่ชายหาดคือผู้ที่ตายก่อน ส่วนคนที่เหลืออยู่บนภูเขาคือคนที่ต้องตายตามภายหลังในเวลาไม่กี่นาที          “เราไม่มีทางหนีไปที่อื่นเลยเหรอคะ” สุมาลีถาม น้ำเสียงของเธอแสดงถึงความกลัวอย่างเห็นได้ชัด          “ไม่มีแล้ว นี่เป็นที่สูงที่สุดในบริเวณนี้  เราไม่มีเวลาพอที่จะหนีไปที่ภูเขาสูงไกลออกไป”          “ถ้างั้นนี่คงเป็น นาทีสุดท้ายที่ฉันจะมีชีวิตอยู่”          “อย่ายอมแพ้อะไรง่าย ๆ สุมาลี”          นพชัยจับมือสุมาลีไว้แน่น เขาสบตาเธอเพียงชั่วครู่ สุมาลีพยักหน้าตอบ แล้วก็หันไปมองคลื่นสีดำมหึมาที่กำลังประชิดเข้ามา เขาและเธอเบิกตากว้างมองกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นเบื้องหน้า ที่ปลายยอดคลื่นยักษ์เรือเดินสมุทรขนาดใหญ่ และเรือประมงหลายลำถูกคลื่นมหึมาซัดกลิ้งไปมาเหมือนของเล่น เสียงดังกึกก้องกัมปนาทของมวลน้ำมหาศาลที่ปะทะบดทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่มันผ่านไป นพชัยโอบกอดสุมาลี          “สุมาลีไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น กอดผมไว้แน่น ๆ อย่าปล่อยมือจากผมเด็ดขาด”          สุมาลีไม่ตอบ แต่เธอกอดรัดนพชัยไว้อย่างแนบแน่น          15.05 น. คลื่นสึนามิเข้าปะทะภูเขาที่นพชัยและผู้อพยพยืนอยู่ เกลียวคลื่นมหึมาได้หอบเอาทราย โคลน ซากปรักหักพังจากบ้านเรือนบริเวณชายหาดเข้าสาดซัดกระแทกภูเขา ในชั่วพริบตานพชัยก็รู้ว่าตัวเองกำลังจมอยู่ใต้น้ำเขาพยายามตะเกียกตะกายว่ายอยู่ในน้ำที่ดำมืด มีคนกำลังดึงมือซ้ายของเขาไว้ สุมาลีนั่นเอง เธอจับมือซ้ายของเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย กระแสน้ำใต้คลื่นสึนามินั้นหมุนวนเหมือนพายุที่มีแรงดูดมหาศาล มันดูดกลืนทุกสิ่งให้จมลงไปในคลื่นมรณะนี้          นพชัยกลั้นหายใจ เขารวมรวมกำลังครั้งสุดท้าย วิธีรอดมีอยู่ทางเดียวคือเขาต้องขึ้นไปอยู่เหนือน้ำให้ได้ เขาจับมือสุมาลีไว้แน่นพยายามตีขาเต็มที่เพื่อว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำ ในขณะที่กระแสน้ำอันเชี่ยวกรากของคลื่นสึนามิยังถาโถมซัดพวกเขาไปข้างหน้า  เศษสิ่งของที่ลอยมาตามน้ำได้กระแทกไปตามตัวเขา นพชัยกัดฟันและใช้กำลังทั้งหมดที่มีอยู่เพื่อว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำ เขารู้ว่าสุมาลียังมีสติอยู่ แม้เขาจะมองไม่เห็นเธอในคลื่นอันมืดดำ แต่มือของเธอยังกำรอบแขนของเขาเอาไว้แน่น แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 52 17:42:17 จากคุณ : Joecan - [ 24 เม.ย. 52 17:41:19 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เขาเงยหน้ามองขึ้นไปข้างบนท่ามกลางกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากนพชัยมองเห็นแสงสว่างรำไรจากผิวน้ำ  และในไม่กี่อึดใจนพชัยและสุมาลีก็ว่ายขึ้นมาบนผิวคลื่นยักษ์ได้สำเร็จ เขาและสุมาลีอ้าปากเพื่อสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่ กระแสน้ำอันทรงพลังของคลื่นยักษ์ยังคงเดินหน้าถาโถมลึกเข้าไปในแผ่นดิน นพชัยและสุมาลีถูกคลื่นซัดไปตามกระแสน้ำของคลื่นมหึมา เขาเห็นผู้คนมากมาย กำลังว่ายน้ำตะเกียกตะกายเอาตัวรอดอยู่บนผิวน้ำ แต่หลายคนก็ถูกน้ำดูดวนจมหายลงไป สิ่งที่เขารู้ในตอนนี้คือ เขาต้องเอาตัวรอดให้ได้ เขามองหาวัตถุหรืออะไรบางอย่างที่เขาและสุมาลีสามารถใช้เกาะลอยคอได้          “เราคงต้องตายอยู่ที่นี่” สุมาลีร้อง          “อย่ายอมแพ้สุมาลี  พยายามว่ายน้ำเข้าไว้ คุณอย่าปล่อยให้ตัวเองจมลงไปข้างล่าง”นพชัยตะโกนบอก          “ฉันทนไม่ไหวแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน”          “เราต้องหาที่เกาะเอาไว้ให้ได้ คุณต้องไม่ปล่อยมือผม”          นพชัยรู้ดีว่าถึงแม้เขาจะบอกสุมาลีไม่ให้ยอมแพ้ แต่ตอนนี้ตัวเขาเองก็เหนื่อยมากกับการพยายามว่ายน้ำอยู่บนกระแสคลื่นสึนามิ เขามองหาวัตถุทั้งหลายที่ลอยมากับคลื่น หลังคา รถยนต์ ฝาผนัง กระป๋อง รองเท้า อะไรต่อมิอะไร ทำให้เขาสับสนงงไปหมด เขาเริ่มหมดแรงและอ่อนล้า ในขณะที่เขากำลังจะปล่อยตัวเองให้จมลงไปใต้คลื่นยักษ์อีกครั้ง พลันสายของเขาก็มองเห็นเรือหาปลาลำเล็กลอยมาห่างจากพวกเขาไป 5 เมตร          “สุมาลีอดทนไว้ เรารอดแล้ว คุณเห็นเรือนั้นไหม” นพชัยถาม เขากระตุกแขนสุมาลีเพื่อเตือนให้เธอรู้สึกตัว          “เห็น ฉันเห็นค่ะ แต่ฉันไม่มีแรงแล้ว”          “เราต้องอดทนว่ายไปให้ถึงเรือนั้นให้ได้ มันอยู่ไม่ไกล คุณต้องทำได้”          “ฉันจะพยายาม”          เรือลำน้อยคือความหวังสุดท้ายแห่งชีวิต แม้มันจะดูริบหรี่เลือนราง แต่นี่คือสิ่งเดียวที่นพชัยและสุมาลีมีอยู่ในตอนนี้ พวกเขาพยายามว่ายตัดกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากตรงไปยังเรือประมงลำเล็ก เพียงแค่ระยะทาง 5 เมตร แต่นพชัยรู้สึกเหมือนกับมันไกล 5 ไมล์ เขาได้ยินเสียงสุมาลีสำลักน้ำ เขาต้องพาเธอไปให้ถึงเรือลำนี้ให้ได้  ถึงแม้ว่าเธออาจจะเป็นเพียงแค่ชีวิตเดียวที่เขาสามารถรักษาไว้ได้ในภัยพิบัติครั้งนี้ ไม่กี่อึดใจ นพชัยก็เอื้อมมือคว้าที่กาบเรือได้สำเร็จ เขาดันตัวเองขึ้นไปบนเรือ ในขณะที่สุมาลีเกาะอยู่ที่ขอบเรือด้วยความเหนื่อยอ่อน เขามองดูใบหน้าอันซีดเซียวของเธอ          เขาก้มลงดึงร่างที่อ่อนปวกเปียกของสุมาลีขึ้นมาบนเรือ ดูเหมือนเธอจะกินน้ำเข้าไปหลายอึก โชคดีที่เธอยังมีสติ มีลมหายใจ พวกเขาอยู่บนเรือประมงที่ลอยเคว้งคว้างไปมาบนความบ้าคลั่งของคลื่นยักษ์ นพชัยหันไปมองรอบ ๆ ตัว เขาจำไม่ได้เลยว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน ทุกหนทุกแห่งมีแต่น้ำทะเลเต็มไปหมด เขารู้ดีว่าตอนนี้คลื่นยักษ์ได้ซัดพวกเขาให้ลอยเข้ามาในแผ่นดินห่างจากชายฝั่งไม่น้อยกว่ายี่สิบกิโลเมตร บนผิวน้ำเขามองเห็นศพคนมากมายลอยมาตามกระแสคลื่น          เรือลำเล็กของพวกเขาลอยขึ้นลงอยู่บนคลื่นยักษ์ ตอนนี้ดูเหมือนว่าคลื่นสึนามิได้อ่อนกำลังลงแล้ว นพชัยมองไปข้างหน้าเขาเห็นยอดเขาสูงไกลออกไป  แนวเทือกเขาสูงนี้เองที่เป็นตัวกันไม่ให้คลื่นยักษ์เข้าไปลึกมากกว่านี้ แต่ตอนนี้ เขากับสุมาลีเองก็อยู่ห่างจากแผ่นดินมาก เขาหันหลังมองกลับไปทุกสิ่งทุกอย่างจมอยู่ใต้น้ำหมด หากมองผิวเผินมันเหมือนกับพวกเขากำลังลอยอยู่ท่ามกลางมหาสมุทรมากกว่า แต่ความจริงเบื้องล่างของพวกเขานั้นคือบ้านเมือง ที่เขาเคยอยู่อาศัย ซึ่งตอนนี้มันจมอยู่ใต้ทะเลแล้ว          คลื่นสึนามิได้หอบเอาปริมาณน้ำมหาศาลนับหลายพันล้านลูกบาศก์เมตรขึ้นมาบนแผ่นดิน ตอนนี้มันดูสงบอ้อยอิ่งเหมือนน้ำในอ่าง แต่นพชัยรู้ดีว่า ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า แรงดึงดูดของโลกจะดูดให้น้ำทั้งหลายเหล่านี้ ไหลย้อนกลับไปที่มหาสมุทร  และเป็นไปตามที่เขาคาดคิด น้ำทะเลเริ่มล่าถอยกลับไป เขาเห็น ศพผู้คน และ ข้าวของต่าง ๆ เริ่มลอยถอยหลัง เรือที่พวกเขาอยู่ก็เช่นเดียวกัน มันกำลังถูกดูดกลับลงทะเล ภาพของภูเขาสูงเบื้องหน้า กำลังห่างไกลออกไปทุกที          “เกิดอะไรขึ้นนพชัย พวกเรากำลังจะไปไหน” สุมาลีถาม เธอลืมตาสะลึมสะลือ เมื่อเธอก็สังเกตเห็นเรือเคลื่อนเปลี่ยนทิศทาง          “คลื่นกำลังพาเรือของเราไหลย้อนกลับลงทะเลสุมาลี ตอนนี้พวกเราไม่มีแรงพอที่จะว่ายไปขึ้นฝั่งที่แผ่นดิน” นพชัยตอบ          น้ำทะเลที่เคยท่วมเต็มตามแนวชายฝั่งลดระดับลงอย่างรวดเร็ว นพชัยรู้ดีว่าพวกเขากำลังถูกกระแสน้ำดูดกลับลงไปทะเล แต่ว่าตอนนี้พวกเขาเหนื่อยอ่อนเกินกว่าจะกระโดดลงจากเรือแล้วว่ายทวนกระแสน้ำไปให้ถึงฝั่ง เขารู้ดีว่าร่างกายเขาอ่อนล้าเกินกว่าจะทำอย่างนั้นได้ หากเขากับสุมาลีตัดสินใจทำแบบนั้นมันก็เหมือนกับการฆ่าตัวตายชัด ๆ เพราะมันไม่ต่างอะไรกับการโยนขนไก่ลงไปในเครื่องซักผ้าที่กำลังหมุนวนอย่างแรง          บนเรือลำน้อย นพชัยนั่งลงข้าง ๆ สุมาลีที่นอนหมดเรี่ยวแรง เขามองเห็นชายหาดอยู่ไกลลิบออกไป เพียงแต่ว่าหาดทรายตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างว่างเปล่า ไม่มีบ้านเรือน สิ่งปลูกสร้าง อะไรหลงเหลืออยู่เลย ทุกสิ่งทุกอย่างราบพณาสูร ด้วยแรงทำลายล้างจากคลื่นมรณะ มันบดขยี้ทุกอย่างให้แหลกละเอียดและดูดเศษซากปรักหักพังเหล่านั้นกลับลงทะเล รวมถึงชีวิตผู้คนอีกนับแสนที่ถูกคลื่นยักษ์มหาภัยกลืนกินไปในครั้งนี้          นพชัยรู้ดีว่าตัวเองกำลังลอยเคว้งคว้างอยู่กลางทะเลอย่างไม่มีจุดหมาย ศพผู้คนจำนวนมากลอยอยู่ข้าง ๆ เรือของพวกเขา เป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ตอนนี้เขาไม่สามารถมองเห็นชายฝั่งได้อีกต่อไป เขาได้แต่ภาวนาหวังไว้ในใจว่าถ้าโชคดีอาจมีเรือประมง หรือเรือเดินสมุทรมาพบกับพวกเขา  นพชัยเอนตัวนอนลงข้างสุมาลี เขาสังเกตเห็นหน้าอกของเธอหายใจขึ้นลงอย่างแผ่วเบา ถึงแม้ว่าพวกเขาต้องมาลอยอยู่กลางทะเล แต่ก็ยังนับว่าโชคดีที่เขายังมีชีวิตรอด เพราะอีกหลายแสนชีวิตที่ต้องสูญเสียไปกับหายนะภัยในครั้งนี้  นพชัยมองไปบนท้องฟ้าที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงของอาทิตย์อัสดง อีกไม่นานดวงตะวันกำลังจะจมหายไปที่ขอบฟ้าอีกฟากของมหาสมุทร  เขานอนหลับตา และคิดว่าขอให้นี่เป็นเพียงฝันร้าย เมื่อเขาตื่นขึ้นมาทุกสิ่งอย่างคงกลับมาเหมือนเดิม เขากำลังทำงานอยู่ที่สำนักงาน บ้านเรือนผู้คนและชายหาดที่สวยงามได้กลับคืนมาอีกครั้ง และแล้วนพชัยก็นอนหลับไป ท่ามกลางเสียงเกลียวคลื่นที่ซัดเป็นระลอกมากระทบที่เรือลำเล็กของเขา จากคุณ : Joecan - [ 24 เม.ย. 52 17:50:21 ]

ความคิดเห็นที่ 4 นพชัยรู้สึกตัวเพราะโดนแสงแดดแผดเผาใบหน้า เขาตื่นขึ้นมาและพบว่าภัยพิบัติที่เกิดขึ้นเมื่อวานไม่ใช่ฝันร้ายแต่เป็นความจริง เขาเห็นสุมาลีนั่งหันหลังให้เขา เธอมองไปที่ท้ายเรือซึ่งมีแต่ท้องทะเลอันเวิ้งว้างว่างเปล่า          “สุมาลี” นพชัยเรียก          “นพชัย คุณตื่นแล้วหรือคะ” สุมาลี หันกลับมา เธออยู่ในสภาพที่อิดโรยมาก          “คุณเป็นอย่างไรบ้าง” นพชัยถาม          “ฉันเหนื่อยและหิวมากค่ะ ฉันจำได้ว่าคุณพาฉันมาขึ้นเรือแล้วก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย”          “ผมไม่รู้ว่าผมหลับไปนานเท่าไหร่”          “ฉันตื่นขึ้นมานานแล้วค่ะ ฉันเห็นคุณนอนหลับอยู่เลยไม่อยากปลุก ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อไปดี เลยได้แต่นั่งมองท้องฟ้ากับทะเล” สุมาลีพูด น้ำตาคลอเบ้า “พวกเราคงต้องตายกลางทะเลนี้”          นพชัยลุกขึ้นนั่ง เขาโอบกอดสุมาลีตัวเขาเองก็ไม่รู้เช่นกันว่าจะทำอะไรต่อไป ในขณะที่เขากำลังกอดสุมาลีที่กำลังร้องไห้ พลันมือของเขาก็สัมผัสกับสิ่งหนึ่งในกระเป๋า แหวนแต่งงานนั่นเอง เขาลืมไปสนิทเลยว่าเขากำลังจะขอเธอแต่งงานเมื่อวานนี้ก่อนที่เหตุการณ์แผ่นดินไหวจะเกิดขึ้น นพชัยล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขาถือกล่องขนาดเล็กที่ห่อหุ้มด้วยผ้ากำมะหยี่สีดำ ซึ่งตอนนี้มัน เปียกชื้นและเปื้อนไปด้วยโคลน          นพชัยจับมือสุมาลีขึ้นมาเขาจ้องมองดวงตาเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตา เขาเปิดกล่องและหยิบแหวนเพชรออกมา เพชรเม็ดงามทอแสงประกายสดใสกับแสงแดดท่ามกลางแสงระยิบระยับของเกลียวคลื่นในมหาสมุทร          “สุมาลี ผมคิดว่าผมควรจะทำสิ่งนี้มาตั้งนานแล้ว เราคบกันมานานมาก คุณก็รู้ว่าผมรักคุณมากแค่ไหน เราฟันผ่าอุปสรรคทุกอย่างมาด้วยกัน จนถึงตอนนี้ คุณจะแต่งงานกับผมไหม ?”          สุมาลียิ้มกว้างด้วยความสุข แต่น้ำตาของเธอไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง          “ตกลงค่ะ ฉันรักคุณ ฉันจะแต่งงานกับคุณ”          นพชัยบรรจงสวมแหวนเพชรน้ำงามลงบนนิ้วนางข้างซ้ายของสุมาลี เขาสังเกตเห็นเห็นรอยแผลตามตัวเธอ ส่วนตัวเขาเองก็อยู่ในสภาพที่ย่ำแย่ไม่ต่างกัน  สุมาลียังคงยิ้มทั้งน้ำตาต่อไป เธอเริ่มร้องไห้มากกว่าเดิม          “คุณเป็นอะไรไปสุมาลี”          “ฉันมีความสุขค่ะ นี่เป็นสิ่งที่ฉันรอมานาน คือการแต่งงานและใช้ชีวิตอยู่กับคุณ แต่ตอนนี้ดูสภาพพวกเราสิ เรามีแค่เรือลำนี้เป็นเรือนหอ พวกเราอยู่กลางทะเลไม่รู้ทิศทาง ไม่มีน้ำ ไม่มีอาหาร อีกไม่กี่วันพวกเราคงต้องตาย” สุมาลีพูดทั้งน้ำตา          “ผมขอโทษสุมาลี ถ้าปีที่แล้วผมตัดสินใจขอคุณแต่งงาน พวกเราคงได้ใช้ชีวิตร่วมกันนานมากขึ้นกว่านี้ แต่ตอนนี้ผมมีความสุขที่มีคุณอยู่เคียงข้าง และคุณก็คือคนเดียวที่อยู่กับผมในวินาทีสุดท้าย”          “อย่าโทษตัวเองเลยค่ะ ไม่ว่าคุณจะขอฉันแต่งงานปีที่แล้วหรือวันนี้มันก็ไม่ต่างกัน เพราะว่าสิ่งที่คุณทำมันออกมาจากใจของคุณ ฉันเองก็ไม่เสียใจเลยที่จะได้ตายอยู่เคียงข้างคุณ”          นพชัยมองหน้าสุมาลี เธอหลับตาลง เขายื่นหน้าเข้าไปใกล้เธอจนสังเกตเห็นรอยคราบน้ำตาบนใบหน้า นพชัยหลับตาลงเช่นเดียวกัน ปลายจมูกของเขาสัมผัสกับปลายจมูกของเธอ เขากำลังจะจูบเธอ นี่อาจเป็นจุมพิตครั้งสุดท้ายของพวกเขาก็ได้ ในทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกว่าเรือของเขาโคลงเคลงอย่างแรงจากคลื่นที่มากระทบ เพราะมีอะไรบางอย่างขนาดใหญ่มหึมาผ่านมาทางนี้          วู๊ด --------- วู๊ด---------- เสียงหวูดจากเรือเดินสมุทรขนาดใหญ่กำลังตรงมาพวกเขา นพชัยและสุมาลีลืมตาขึ้นทั้งคู่ พวกเขาเห็นเรือลำใหญ่กำลังแล่นใกล้เข้ามา          “สุมาลี เรือ เรือ  เรารอดแล้ว” นพชัยร้องด้วยความดีใจ “ทางนี้พวกเราอยู่ทางนี้”          “ช่วยด้วย ช่วยด้วย พวกเราอยู่นี่”          “ช่วยด้วยครับ เราอยู่นี่ !!!”          พวกเขาสองคนตะโกนส่งเสียงดังลั่น พร้อมกับโบกไม้โบกมือขอความช่วยเหลือ จนลูกเรือบนเรือเดินสมุทรลำนั้นสังเกตเห็น          นพชัย และสุมาลีได้รับการช่วยเหลือ พวกเขาถูกส่งตัวเข้ารับการรักษาและพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลหลายวัน หลายอาทิตย์ต่อมา พวกเขาจัดงานแต่งงานอยู่ริมชายหาดในค่ำคืนที่ท้องฟ้างดงามกระจ่างสดใสไปด้วยดวงดาว ถึงแม้จะมีแขกเหรื่อมาไม่มากแต่แขกส่วนใหญ่คือเจ้าหน้าที่กู้ภัยที่เข้ามาช่วยเหลือ และผู้คนอีกหลายคนที่รอดชีวิตจากภัยพิบัติในครั้งนั้น          ในวันแต่งงานนพชัยกล่าวกับแขกในงานว่า “ถ้ามีสิ่งไหนที่คุณคิดจะทำให้รีบตัดสินใจทำเลย เพราะเราอาจจะไม่มีโอกาสให้ทำในวันพรุ่งนี้ และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น อย่ายอมแพ้ อย่าปล่อยมือจากคนที่คุณรัก”            ส่วนสุมาลีกล่าวด้วยรอยยิ้ม “ฉันจะไม่มีวันปล่อยมือจากคนที่ฉันรัก เพราะฉันรักและศรัทธาในตัวเขา” (ตอนนี้นพชัยหน้าแดง)  “พวกเราทุกคนที่อยู่ที่นี่คือผู้สูญเสียจากหายนะภัยที่เกิดขึ้น การแต่งงานของพวกเราไม่ได้แสดงถึงการลืมเลือนกับผู้คนที่เสียชีวิตไปแล้ว  พวกเราแต่งงานในวันนี้เพื่อแสดงให้เห็นว่า ความรักความสามัคคีปรองดองที่พวกเรามีต่อกัน จะทำให้เราฟันฝ่าอุปสรรคทุกอย่าง พวกเราต้องสร้างชีวิตใหม่แล้วก้าวไปข้างหน้า”          แขกทุกคนลุกขึ้นปรบมือและแสดงความยินดีต่อพวกเขาทั้งสอง สายลมที่พัดโชยเข้ามาจากท้องทะเล เสียงคลื่นที่ซัดกระทบหาดทรายอย่างแผ่วเบา เหมือนกับเป็นคำอวยพรจากธรรมชาติที่มอบให้กับนพชัยและสุมาลี          วันที่ xx เดือน xxxx ปี xxxx ภูเขาไฟใต้ทะเลเกิดระเบิดอย่างรุนแรงฉับพลันที่รอยต่อเปลือกโลกในมหาสุทรอินเดีย ด้วยแรงแผ่นดินไหว 15.2 ริกเตอร์ ก่อให้เกิดคลื่นสึนามิสูง 350 เมตร ทำลายทั่วทุกชายฝั่งในหลาย ทวีป มีผู้เสียชีวิตหลายแสนคน มูลค่าความเสียหายมากกว่าสองแสนล้านบาท ในบริเวณที่ภูเขาไฟใต้ทะเลระเบิด ปัจจุบันได้กลายเป็นแนวหมู่เกาะใหม่ มีขนาดยาวนับร้อยกิโลเมตร นพชัยและสุมาลี เป็นหนึ่งในจำนวนผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์ภัยพิบัติในครั้งนั้น พวกเขายังทำงานเป็นเจ้าหน้ากรมอุตุนิยมวิทยาในเขตพื้นที่เดิม          ขอขอบคุณทุกท่านที่เสียสละเวลาเข้ามาอ่านนะครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวไว้กับพี่ ๆ ถนนนักเขียนทุกคนนะครับ ไม่ได้เขียนมานานมาก ๆ ไม่รู้เกิดแรงบันดาลใจอะไรมาสะกิดต่อม ให้อยากจับปากกาขึ้นมาเขียนเรื่องอะไรก็ได้ ยินดีน้อมรับคำติชมและคำวิจารณ์จากทุกท่านนะครับ JoJo แก้ไขเมื่อ 24 เม.ย. 52 18:02:12 จากคุณ : Joecan - [ 24 เม.ย. 52 17:56:36 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อืม .. จากคุณ : scottie - [ 24 เม.ย. 52 22:43:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 น่ากลัวว่าจะบาดเจ็บเสียตั้งแต่คลื่นพัดขึ้นภูเขาไปแล้วนะครับ โชคดีเหลือเกิน. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 25 เม.ย. 52 19:12:18 ]