กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว
มีเด็กหญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ในห้องมืดเพียงลำพัง อยู่กับความเหงา อ้างว้าง และเก้าอี้ผุๆอีกหนึ่งตัว เด็กหญิงมักนั่งโยกเก้าอี้อยู่อย่างนั้นทั้งวันทั้งคืน บางวันเธอก็คุยอยู่กับเก้าอี้คนเดียว บางวันก็เหมือนเก้าอี้จะพูดตอบกับเธอ
วันเวลาผ่านไปช้าๆทุกวัน บัดนี้เด็กหญิงในห้องมืดโตเป็นสาวน้อยผู้ไม่มีใครรู้จัก เก้าอี้ที่เธอเคยนั่งเคยพูดคุยด้วยเริ่มเล็กลงและผุพัง เด็กสาวตัดสินใจลุกจากเก้าอี้และลงมานั่งกับพื้นแทนเพราะกลัวเก้าอี้จะพัง มันเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่เด็กสาวมี และเธอก็รักมันมากกว่าสิ่งใด
วันหนึ่งในห้องมืดแคบๆเด็กสาวนั่งคุยกับเก้าอี้เช่นทุกวัน ลำแสงประหลาดเล็ดลอดออกมาจากมุมหนึ่งของห้อง เข้ามาทักทายกับเด็กสาวผู้เหว่ว้า
"สวัสดี สาวน้อยผู้น่าสงสาร" ลำแสงนั่นกล่าวทักทาย
"เธอเป็นใคร" สาวน้อยถามด้วยความระแวง
"ฉันชื่อแสงสว่าง ฉันเป็นเพื่อนกับเธอไง"
"เพื่อนเหรอ เพื่อนคืออะไร"
"เพื่อนคือคนที่เธอพูดคุยด้วย คือคนที่รับฟังเธอทุกอย่าง"
สาวน้อยนิ่งเงียบอยู่ในความมืดสักพัก
"ฉันมีเก้าอี้เป็นเพื่อนอยู่แล้ว" สาวน้อยจับขาเก้าอี้แน่น
"นั่นไม่ใช่เพื่อนเธอ เก้าอี้พูดไม่ได้ เก้าอี้พาเธอไปเที่ยวไหนต่อไหนไม่ได้ แต่ฉันสามารถทำได้"
"เธอจะพาฉันไปเที่ยวเหรอ" สาวน้อยถามอย่างลังเล มือเริ่มคลายจากขาเก้าอี้
"ใช่ ฉันจะพาเธอไปทุกที่ จะไม่ทิ้งเธอไว้คนเดียวเหมือนเก้าอี้"
ในที่สุดเด็กสาวก็ตัดสินใจเดินทางไปกับแสงสว่าง ทิ้งเก้าอี้ไว้ตัวเดียวลำพังในห้องมืด
การเดินทางของเด็กสาวเต็มไปด้วยความยากลำบาก แสงสว่างพาเธอเดินทางไปทุกที่ แต่แสงสว่างไม่เคยสนใจที่จะพูดคุยกับเด็กสาวเลย
ระยะเวลาที่อยู่กับแสงสว่างเต็มไปด้วยความโกหก หลอกลวง วุ่นวาย
แสงสว่างพาเด็กสาวให้พบกับสิ่งเลวร้ายต่างๆมากมาย เด็กสาวไม่ต้องการเห็นโลกแบบนี้ หัวใจอันบริสุทธิ์ของเด็กสาวเริ่มมีรอยร้าวจากการทำร้ายของแสงสว่าง
ทันใดนั้นเองเด็กสาวก็นึกถึงเก้าอี้ นึกถึงห้องมืด เก้าอี้คงเหงาที่เธอทิ้งให้เก้าอี้ต้องอยู่ลำพังในห้องมืด
ถึงแม้เก้าอี้จะเป็นสิ่งไม่มีชีวิตแต่เก้าอี้ก็ไม่เคยทำร้ายเธอ...
เด็กสาวตัดสินใจกลับมายังห้องมืดอีกครั้ง กลับมาหาเก้าอี้
เธอซบหน้าลงกับเก้าอี้และร้องไห้ด้วยความเมื่อยล้า ความมืดโอบกอดเธอไว้ด้วยความเป็นห่วง
"กลับมาแล้วเหรอ" เสียงหนึ่งล่องลอยมากับอากาศ
"เก้าอี้ เธอพูดได้" เด็กสาวปาดน้ำตา รอยยิ้มจางๆปรากฎบนในหน้า
"ฉันพูดได้ ถ้าเธออยากให้ฉันพูด นั่งบนตัวฉันสิ ฉันจะปกป้องเธอเอง"
เด็กสาวนั่งบนเก้าอี้และโยกมันเหมือนตอนเด็กๆ เธอร้องเพลงฮำในลำคอให้เก้าอี้ฟังเป็นการไถ่โทษ เก้าอี้โยกไปมาอย่างนิ่มนวลเพื่อรักษาแผลใจให้เด็กหญิง
ถึงแม้เธอจะเคยทิ้งมันไปครั้งหนึ่ง แต่มันก็ให้อภัยเพื่อนของมันได้เสมอ
จากคุณ :
อศิธารา 
- [
24 เม.ย. 52 18:39:14
]
เด็กหญิงกับเก้าอี้
