ความคิดเห็นที่ 1 จุ้ยจวี๋เองก็พูดอย่างอดไม่ได้ “สวยจริงๆเจ้าค่ะ เข้ากับรูปหน้า ดวงตา และบุคลิกที่เปล่งออกมาจากภายในตัวของกูเหนี่ยงได้พอดีเลยเทียว เหมือนกับว่าเป็นทรงผมที่คิดขึ้นมาเพื่อกูเหนี่ยงโดยเฉพาะอย่างนั้นล่ะเจ้าค่ะ” เมื่อถูกพวกนางเอ่ยชม พิงถิงกลับมีท่าทีหงุดหงิดขัดใจเล็กน้อย ส่องกระจกแล้วส่องกระจกอีก เอ่ยเสียงเรียบ “เกล้าได้ไม่ค่อยดีนักหรอก ข้าเพิ่งจะเคยลองเกล้าผมทรงนี้ดูเองเป็นครั้งแรกก็วันนี้นี่แหละ” กล่าวจบก็ลุกขึ้นยืน แล้วรู้สึกหนาวจนแทบทนไม่ไหว จึงใช้มือรวบชายเสื้อคลุมเข้าหากันแน่น ซ่อนตัวเองเอาไว้ข้างใน สายตากวาดมองไปรอบๆ แล้วยืดเอวตรง แหวกเปิดม่านประตูเดินออกไป ม่อหรานยืนอยู่ที่หน้าประตูเรือนพอดี ครั้นเห็นพิงถิงเดินออกมา สายตาชายหนุ่มก็หยุดอยู่ที่เสื้อคลุมของพิงถิงชั่ววูบ พิงถิงรูปร่างผอมบาง แม้จะมีเสื้อคลุมห่อตัวเอาไว้ ก็ยังสามารถมองออกได้ว่าข้างในนั้นนางสวมเสื้อผ้าบางมาก พิงถิงรวบมือเข้าหากันอยู่ข้างใต้เสื้อคลุม เงยหน้าขึ้นเห็นม่อหราน ก็ไม่ได้ชะงักเท้า ขณะที่เดินเฉียดผ่านสวนออกไป หญิงสาวเอ่ยเบาๆ “เจ้าตามข้ามา” ราวกับว่าได้ตัดสินใจเด็ดขาด นางก้าวเดินออกจากประตูชั้นแล้วชั้นเล่าไปโดยที่ฝีเท้าไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย ยามนี้เสียงลมเสียงนก เงาไม้เงาหญ้า ต่างอุปาทานฟังและเห็นเป็นเสียงเป็นเงาทหารศัตรูไปเสียหมด ประตูใหญ่ของเรือนเร้นกายถูกเหล่าองครักษ์เฝ้ารักษาการอย่างเข้มงวด แต่ละคนล้วนกุมกระบี่แน่น นัยน์ตาเบิกกว้าง จ้องมองความเคลื่อนไหวทางด้านนอกอย่างระแวดระวังยิ่งกว่าเดิมเท่าตัว ครั้นพลันได้เห็นร่างบอบบางดั่งดอกสาลี่ของพิงถิงเดินตรงมาอย่างแฝงความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยวอยู่รำไรโดยที่ด้านหลังมีม่อหรานติดตามมาด้วย ก็พากันหันไปมองอย่างตกตะลึง พิงถิงหยุดยืนลงตรงหน้าประตูใหญ่ นิ่งมองประตูไม้แข็งแรงซึ่งท่อนเสาสลักประตูทำจากเหล็กกล้าบานนี้อย่างเงียบงัน แม้เวลานี้มันจะสมบูรณ์ดีไม่มีร่องรอยบุบสลาย แต่กลับไม่อาจต้านทานการโจมตีแม้เพียงระลอกเดียวของเหอเสียได้อย่างแน่นอน ถึงอย่างไรที่นี่ก็มิใช่จุดยุทธศาสตร์ทางการทหาร การที่ต้องมารับมือกับอาวุธสำหรับบุกตีเมืองซึ่งกวาดอาละวาดในสมรภูมิเหล่านั้นในที่นี้ มีหรือจะมีโอกาสชนะได้? หญิงสาวกำหมัดหลวมๆ ไหล่ไหวสะท้านไปชั่ววูบโดยไม่มีผู้ใดสังเกตเห็น สูดอากาศอันหนาวเหน็บดุจน้ำแข็งเข้าไปลึกๆ แล้วหลับตาลง ยามเมื่อนางลืมตาขึ้นอีกครั้ง ภายในดวงตาได้เปี่ยมไปด้วยความเด็ดเดี่ยว “เปิดประตูใหญ่” เหล่าทหารองครักษ์ต่างตะลึงลาน หันมามองหน้ากัน ม่อหรานก้าวปราดมาหยุดยืนข้างกายหญิงสาว ลดเสียงลงเอ่ยอย่างร้อนรน “ป๋ายกูเหนี่ยง......” “เจ้าเองก็เป็นแม่ทัพมือเก่าในสมรภูมิ หรือไม่ทราบว่าขอเพียงเหอเสียออกคำสั่งบุกโจมตี การป้องกันของที่นี่ไม่คู่ควรแม้แต่จะเอ่ยถึง? แทนที่จะปล่อยให้เขาเป็นฝ่ายบุกเข้ามา มิสู้เป็นฝ่ายเชิญเขาเข้ามา” ทุกถ้อยคำอันหนักแน่นชัดเจนเป็นประดุจหยาดน้ำฝนใสกระจ่างทยอยกระหน่ำซัดลงใส่หัวใจของทหารองครักษ์ทุกคน ที่น่าตื่นตะลึงมากที่สุดคือ เมื่อถูกหยาดฝนแห่งคำพูดนี้โจมตีใส่ ละอองดินที่เกาะกุมอยู่ในใจเหมือนจะถูกชะล้างไปจนสิ้น กลายเป็นว่าทุกคนไม่ต้องมัวห่วงหน้าพะวงหลังอีกต่อไป และฟื้นคืนสู่ความสุขุมหนักแน่นเหมือนเช่นยามที่มีฉูเป่ยเจี๋ยอยู่ด้วย “เปิดประตูใหญ่” หญิงสาวสั่งซ้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ชั่วพริบตานั้น ทุกผู้คนต่างจดจำเงาร่างที่ยืนหยัดอย่างทระนงของนางเอาไว้ในใจอย่างลึกล้ำ เลื่อนดาลประตูหนักอึ้งออก ประตูใหญ่เปล่งเสียงดังเอี๊ยดพร้อมกับที่ค่อยๆเปิดออกอย่างแช่มช้า พื้นที่ว่างเปล่าด้านนอกเรือนเร้นกายและป่าเขาอันหนาทึบสาดสะท้อนแสงหิมะซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลนักก็ค่อยๆปรากฏแก่คลองจักษุของทุกคน พิงถิงยืนต้านสายลมอยู่ตรงกลางประตู นัยน์ตาเปล่งแสงอ่อนจางอยู่วูบวาบ จ้องมองไปยังส่วนลึกของป่าเขาแน่วนิ่ง ดวงหน้านวลปรากฏประกายสับสนและยากจะเอ่ยคำ อดีตในวังจิ้งอานหวาง ช่างห่างไกล...และอยู่ใกล้ถึงเพียงนั้น ดุจดั่งกระแสน้ำอุ่นใต้พื้นดินที่ไหลลดเลี้ยวผ่านใต้เท้าไปอย่างเงียบงัน ห่างจากฝ่าเท้าอันเปลือยเปล่าของนางเพียงชั้นดินบางๆขวางกั้น เพียงขุดชั้นดินบางแสนบางนี้ออกไป มันก็จะไหลทะลักพุ่งออกมา สาดต้องผมของนาง ตัวของนาง ปากของนางจนเปียกโชก ซ่านซึมลงในทุกรูขุมขนของนาง ไหลตามเส้นชีพจรทะลวงเข้าสู่อวัยวะภายในทั้งมวล ให้นางทั้งอบอุ่น...และปวดร้าว สายตาเหม่อมองไปยังขอบฟ้าไกล ผู้ใดยังคงจำทิศที่ตั้งของกุยเล่อได้? ผู้ใดยังคงจำประตูชาดกระเบื้องเขียวของวังจิ้งอานหวางได้? พระชายาเจ้าคะ ไพร่พลของนายน้อยอยู่ในป่าทึบทะมึนที่ถูกหิมะขาวโพลนปกคลุมฟากตรงข้ามนี่เอง เพียงออกคำสั่งคำเดียว จะกลายเป็นทะเลเลือด สะบั้นสิ้นเยื่อใยไม่หวนคืนไปชั่วนิรันดร์ ลมหนาวกรรโชกผ่านดังหวีดหวิว พิงถิงรั้งสายตากลับ หันไปมองม่อหราน หญิงสาวกัดฟันกรอด แต่สายตากลับปราศจากความลังเล “ชักธงขาวขึ้นบนที่สูงเหนือประตูใหญ่” นางเป็นเช่นเดียวกับฉูเป่ยเจี๋ย หากได้ตัดสินใจลงไปแล้ว ก็ไม่มีผู้ใดสามารถขัดขวางการตัดสินใจของนางได้อีก ม่อหรานพยักหน้าอย่างหนักอึ้งในใจ ทุกผู้คนในที่นั้นต่างทราบดีว่า หากไม่มีกำลังหนุนจากภายนอก เรือนเร้นกายแห่งนี้จะต้องถูกตีแตกในไม่ช้า จะบุกประจัญหรือยอมจำนน ผลลัพธ์ที่ได้ก็ไม่แตกต่าง ธงแห่งความอัปยศสีขาวดุจหิมะลอยขึ้นสู่ที่สูงเหนือประตูใหญ่อย่างแช่มช้า ถูกลมเหนือกระหน่ำบังคับให้คลี่ตัวออกไหวสะบัดดังพึ่บพั่บ ดั่งเสียงร่ำไห้ด้วยไม่เต็มใจ พิงถิงถอดเสื้อคลุมเนื้อหนาหนัก ชุดกระโปรงยาวสีแดงเข้มเผยปรากฏให้เห็น ชุดแดงเข้มผิวขาวผ่อง ยืนหยัดกลางหิมะ ปอยผมพลิ้วไสวเย้ายวนตา งามเลิศล้ำเสียจนสะกดหัวใจทุกผู้คนให้นิ่งตะลึง ไม่เพียงแต่ม่อหราน เกรงว่าแม้กระทั่งฉูเป่ยเจี๋ยเอง ก็ยังไม่เคยเห็นป๋ายพิงถิงที่งดงามตราตรึงใจมากถึงเพียงนี้มาก่อน เพียงนางยืนนิ่งอย่างเงียบงันเช่นนี้ ก็ครอบงำสิ้นจิตวิญญาณแห่งภูผานที ขับร้องสิ้นความพลิ้วไหวอันเสรีในแผ่นดิน ในส่วนลึกของดวงตานางแฝงเร้นความเศร้าสร้อย อาทร แฝงเร้นความปวดร้าวถวิลหาอันสุดจะพรรณนาได้หมดสิ้น และแฝงเร้นความอ่อนหวานรัดรึงใจ สายตาของนางจับจ้องอยู่เพียงที่เดียว...ป่าทึบบนภูฟากตรงข้ามห่างออกไปไม่ไกล หิมะที่กองสุมหนาอยู่บนกิ่งใบประหนึ่งช่วยสวมเสื้อคลุมสีเงินแก่ภูไพร ในสายตาของทุกผู้คนที่มองดู แสงสีขาวบริสุทธิ์นั้นกลับให้ความรู้สึกอึดอัดและกดดัน ภายใต้แสงนั้น มีศัตรูถือทวนแหลมคมดักซุ่มอยู่มากมายเพียงใด? ทันทีที่กลองศึกรัวกระหน่ำ อาจจะเป็นกองทัพหมื่นม้าโถมทะลักออกมา หรืออาจจะเป็นห่าธนูแหลมคมนับพันหมื่นครอบคลุมลงหา ทว่านัยน์ที่จ้องมองแน่วนิ่งของพิงถิงกลับไม่มีวี่แววหวาดหวั่นหรือกราดเกรี้ยวแม้แต่น้อย สีหน้าของหญิงสาวอ่อนโยนอย่างประหลาด ผู้ซึ่งอยู่ ณ ที่นั้น คือผู้ที่นางคุ้นเคยมากที่สุด คือผู้ซึ่งเคยกอดคอกันเล่นซน อยู่เคียงข้างทุกคืนวัน เรียนหนังสือด้วยกัน ชมหิมะด้วยกัน ดีดพิณรำกระบี่ด้วยกัน ร่วมกันสร้างชื่อเสียงเลื่องระบือ สายตาของทุกผู้คนถูกนางดึงดูดเอาไว้ราวกับต้องมนต์สะกด ต่างมองตามสายตาของนางไปจับยังป่าทึบตรงหน้า ณ ที่ไกลออกไป ความเคลื่อนไหวผิดสังเกตเล็กน้อยแทบมองไม่เห็น อย่างแช่มช้า...บนพื้นหิมะสีขาวได้ปรากฏทหารหาญร่างแกร่งกำยำขึ้นหลายสิบคน กลุ่มทหารที่โผล่มาแยกตัวออกสองฟากข้างอย่างไร้สุ้มเสียง เว้นช่องตรงกลางเอาไว้ ทางด้านหลังของกลุ่มทหาร เงาร่างสูงตรงสง่างามก้าวเนิบช้ามาข้างหน้า คิ้วเรียวดุจกระบี่ นัยน์ตาดุจดวงดาว ริมฝีปากบางเฉียบไม่ขยับ กลับดูราวแฝงรอยยิ้มอยู่รำไร ดวงหน้าสง่างามคมคาย ขาดความคมสันเช่นที่ฉูเป่ยเจี๋ยมี หากเพิ่มความอ่อนโยนละมุนละไม กระนั้นมือซึ่งกุมกระบี่ของเขา กลับมั่นคงเฉกเดียวกับฉูเป่ยเจี๋ย นับตั้งแต่นาทีที่เขาปรากฏกาย สายตาของพิงถิงก็มิได้เบนห่างแม้เพียงชั่ววินาที เช่นเดียวกับที่สายตาของเขาจับอยู่ยังร่างของนางเพียงผู้เดียว เหอเสียย่างก้าวเนิบช้าตรงเข้ามาหา ทิ้งรอยเท้าลึกสม่ำเสมอกันทุกรอยเป็นแนวยาวเอาไว้บนพื้นหิมะ ม่อหรานกุมด้ามกระบี่แน่น สายตาประดุจเหยี่ยวของเหล่าทหารองครักษ์ต่างจ้องเขม็งไปที่เหอเสีย โค้งเอวลง ราวกับพร้อมที่จะใช้ความเร็วและพลังอันดุดันสูงสุดโถมเข้าใส่ได้ทุกเมื่อ ในป่าทึบฟากตรงข้าม ผู้ซึ่งติดตามเหอเสียออกมาคือทหารชั้นเลิศในชุดรัดกุมกลุ่มใหญ่ ขนาบอารักขาอยู่สองข้างกาย ทุก 2-3 ก้าวที่เหอเสียก้าวตรงมา จะมีมือธนูผลัดกันก้าวออกมาคุกเข่าลงน้าวคันศร ปลายศรเล็งไปยังพวกพิงถิงที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เพียงน้าวศรโดยไม่ยิง ขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังจะปะทะกัน เหอเสียก็ชะงักเท้าลง ชายหนุ่มได้ยืนอยู่ตรงหน้าพิงถิง อยู่ใกล้ถึงเพียงนั้น ใกล้เสียจนพิงถิงสามารถมองเห็นประกายสับสนในดวงตาเจิดจ้าดั่งดวงดาวที่เจ้าตัวพยายามข่มเอาไว้อย่างยากเย็น ลมหนาวผนึกอากาศให้จับตัวเป็นน้ำแข็ง ผนึกระยะห่างระหว่างทั้งสองให้แข็งค้างอยู่เพียงนั้น ราวกับแม้ก้าวเดียวก็มิอาจก้าวออก และแม้ก้าวเดียวก็มิอาจถอนกลับ ผนึกค้างหัวใจและร่างกายของทั้งคู่ ผนึกค้างคำพูดที่คิดจะเอ่ยกลับมิเอ่ย และพลอยผนึกค้างไปถึงกลิ่นอายแห่งการประหัตประหาร รวมถึงอดีตของวังจิ้งอานหวาง แม้แต่เหอเสียเองก็ยังนึกไม่ถึงว่า ยามเมื่อได้พบกับพิงถิงอีกครั้งเข้าจริงๆ เขาจะรู้สึกพลุ่งพล่านสับสน และเจ็บปวดกับสายตาของนางถึงเพียงนี้ได้ “นายน้อย ดูสิเจ้าคะ” สุดท้ายพิงถิงก็เป็นผู้ทำลายความเงียบขึ้นก่อน หญิงสาวคลี่ยิ้มกว้าง นิ้วเรียวดุจลำเทียนชี้มาที่ตัวเอง “สวยไหมเจ้าคะ?” กระโปรงสีแดงเข้มถูกขับเน้นด้วยหิมะขาวพิสุทธิ์จนดูโดดเด่นสะดุดตาเป็นพิเศษ หิมะที่ขาวสะอาดเสียจนไร้รอยมลทินแม้แต่น้อยนิดนี้ ได้ดึงเขาให้หวนกลับไปสู่วังจิ้งอานหวางอันสงบสุขอย่างฉับพลัน... พิงถิงในวัย 13-14 ปีเดินปนวิ่งผ่านพื้นหิมะตรงเข้ามาหา ชายกระโปรงสีแดงเข้มปัดป่ายอยู่บนพื้นหิมะเกิดรอยกว้างลากเป็นทางยาว เด็กสาวทำแก้มป่องพูดใส่ตัวเขาที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ในศาลาว่า “นายน้อยโกหก สีนี้เอามาทำเป็นชุดกระโปรงแล้วไม่เห็นจะสวยเลยสักนิด ทั้งดาษดื่นทั้งทื่อ ข้าจะไม่สวมอีกแล้ว” พูดจบก็หันกายผละจากไป “อย่าเพิ่งไป! สวยมากเลยล่ะ สวยจริงๆนะ ข้าไม่ได้โกหกเจ้า! พิงถิงๆ  อย่าเพิ่งไปสิ มาให้ข้าวาดรูปให้เจ้าสักรูปก่อน” เขากระโดดจากศาลาออกไปที่พื้นหิมะในทันที แล้วรั้งนางเอาไว้ หัวเราะเสียงดังอย่างอารมณ์ดี “แค่รูปเดียวเอง วาดออกมาให้เจ้าดู เจ้าก็จะรู้เองว่าข้าไม่ได้พูดผิด” หิมะขาวยังคงเดิม หากแต่วังจิ้งอานหวาง...กลับกลายเป็นเถ้าถ่านไปเสียแล้ว จากคุณ : Linmou - [ 26 เม.ย. 52 08:28:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เหอเสียสูดหายใจลึก “เจ้าไม่ชอบสวมชุดสีแดงเข้มมากที่สุด” “แต่นายน้อยกลับชอบให้ข้าสวมสีนี้มากที่สุด” พิงถิงนิ่งจ้องมองชายกระโปรงสีสดอยู่เงียบๆ ก่อนจะถามเบาๆ “ท่านยังจำเมื่อครั้งที่ข้าสวมชุดกระโปรงสีแดงอยู่กลางพื้นหิมะได้อีกหรือ?” เสียงที่เอ่ยดั่งเส้นด้าย ชักพาไปสู่เรื่องราวนับไม่ถ้วนอันไกลโพ้น “จำได้สิ” เหอเสียถอนหายใจอย่างหดหู่ “ข้ายังรู้อีกด้วยว่า ตัวเจ้าในตอนนี้สวมชุดนี้ก็เพื่อข้า” ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ปลดเสื้อคลุมขนเตียวเนื้อหนาหนักที่พันอยู่รอบไหล่ลงมา ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ทุกผู้คนของทั้งสองฝ่ายต่างพากันใจเครียดเขม็งเพราะความเคลื่อนไหวเพียงก้าวเดียวนี้ ดอกศรที่พาดสายแทบจะถูกปล่อยฝ่าอากาศออกไปอยู่รอมร่อ แต่ชายหนุ่มเพียงคลุมเสื้อคลุมให้เบาๆบนไหล่ของพิงถิงเท่านั้น แล้วใช้ฝ่ามืออุ่นจัดกุมสองแก้มของนางเป็นการให้ไออุ่นเหมือนเช่นในกาลก่อน “ดูสิ แก้มเย็นจัดจนแข็งไปหมดแล้ว” แม้แต่รอยยิ้มที่แต่งแต้มอยู่บนริมฝีปากก็ยังเหมือนในกาลก่อนไม่มีผิดเพี้ยน พิงถิงยืนนิ่งให้ชายหนุ่มคลุมเสื้อคลุมให้ และให้เขาช่วยให้ไออุ่นสองแก้มที่ถูกความหนาวจนแดงก่ำอย่างว่าง่าย ฟังเหอเสียเอ่ยอย่างอ่อนโยนว่า “ไยต้องทำเช่นนี้ด้วย? หรือหากเจ้าไม่สวมชุดสีนี้ ข้าจะไม่ยอมออกมาพบหน้าเจ้า? หรือข้าคือผู้ที่ไร้หัวจิตหัวใจจนถึงขั้นสามารถลืมเลือนความผูกพันสิบห้าปีได้โดยสิ้นซากจริงๆ?” ชายหนุ่มเพ่งมองนางอย่างเอ็นดู ยกมือขึ้นปลดมวยผมบนศีรษะของนางออกทีละน้อย ให้เส้นผมดำขลับทิ้งตัวลงทีละปอยๆ “เจ้าไม่เคยลงมือเกล้าผมแบบนี้เองมาก่อน ถึงจะดูเหมือน แต่เมื่อก่อนข้าไม่ได้เกล้าให้เจ้าแบบนี้สักหน่อย” สายตาของทุกผู้คนจ้องเขม็งมา คนหนึ่งคือพระชามาดาของอวิ๋นฉาง อีกคนหนึ่งคือสตรีของเจิ้นเป่ยหวาง หากแต่...ทุกคนกลับรู้สึกว่าภาพฉากนี้ทั้งบริสุทธิ์และงดงาม เหมือนเช่นความทรงจำที่ดีที่สุดซึ่งทุกผู้คนต่างก็มีอยู่ในส่วนลึกของหัวใจ จะกลัวก็แต่มีผู้ที่ไม่รู้จักกาลเทศะส่งเสียงกระแอมไอออกมา และทำให้ภาพอันงดงามตรงหน้าทั้งหมดต้องมีอันแตกร้าวทลาย หลงเหลือเพียงเศษซากแห่งความเป็นจริงแตกกระจายเกลื่อนพื้น อดีตได้หวนคืนมาชั่วขณะอย่างปรานี ราวกับว่าพิงถิงยังคงเป็นสาวใช้ของเขา ร่วมขี่ม้าห้อตะบึง ร่วมกินร่วมดื่ม ร่วมเล่นซุกซนอย่างไม่มีการหวั่นเกรง ร่างที่บอบบางและอบอุ่นถึงเพียงนั้น ดวงตาที่เปล่งประกายสุกใสถึงเพียงนั้น สาวน้อยที่จะมุ่นคิ้วหรือแย้มยิ้มก็ล้วนแต่ทำให้เห็นแล้วชื่นตาชื่นใจไปเสียทั้งสิ้น ตั้งแต่เมื่อไรหนอที่ขอเพียงนึกขึ้นได้ เขาก็จะร้องตะโกนเรียก “พิงถิง! พิงถิง!” แล้ววิ่งหาอยู่ในวัง เจอใครเป็นต้องถาม และมักจะพบกับพิงถิงที่รีบร้อนวิ่งมาหาเพราะได้ยินเสียงเรียกตรงหัวมุมไหนสักแห่ง เมื่อเงยหน้าขึ้น สายตาสุกใสสองคู่ก็จะปะทะกันตรงๆ และได้ยินนางถามว่า “มีอะไรอีกเล่าเจ้าคะ? ข้ากำลังยุ่งอยู่ ไม่มีเวลาว่างมาทำตัวเป็นเสาอยู่นิ่งๆให้นายน้อยวาดภาพหรอกนะเจ้าคะ” ฉูเป่ยเจี๋ย...ฉูเป่ยเจี๋ยเป็นใครกัน? มันมีสิทธิ์อะไรมาแย่งวิญญาณ...แย่งหัวใจของพิงถิงไป มีสิทธิ์อะไรมาทำให้เวลาสิบห้าปีที่อยู่ร่วมอย่างสนิทชิดเชื้อไม่เคยกินแหนงต้องมีอันสู้เวลาเพียงไม่กี่วันที่มันแข็งขืนครอบครองนางได้? “พิงถิง ข้าคิดถึงเจ้า” “กองทัพใหญ่สามแสนเคลื่อนมาประชิดชายแดน บีบให้ตงหลินหวางต้องสั่งให้ฉูเป่ยเจี๋ยจากไป ล้วนทำเพื่อเจ้าทั้งสิ้น” “ดูสิว่าฉูเป่ยเจี๋ยทำกับเจ้าอย่างไร? พอได้รับราชโองการ ก็ทิ้งเจ้าไปทันที” “เขาไม่ได้ดีกับเจ้าเลยสักนิด เจ้าไยต้องยอมย่ำยีคุณค่าของตัวเอง? พวกเรามาเป็นเหมือนเช่นกาลก่อน ไม่มีความสุขยิ่งกว่าหรอกหรือ?” เหอเสียชี้ไปยังเหล่าทหารชั้นเลิศที่ยืนรวมกันอยู่อย่างแน่นหนาทางด้านหลัง “ข้านำทัพปีนเขาลุยน้ำมาจนถึงที่นี่ แต่กลับอดกลั้นไม่สั่งให้บุกโจมตี พิงถิง...หรือเจ้าไม่เข้าใจเจตนาของข้าจริงๆ? ข้าไม่เคยคิดที่จะทำร้ายเจ้าเลยสักนิด” “เจตนาของนายน้อย คือต้องการให้ข้าติดตามนายน้อยไปหรือเจ้าคะ?” หญิงสาวเอ่ยถามเบาๆด้วยแววตาเลื่อนลอย “เจ้าไม่ยินยอมหรือ?” “จะได้อย่างไรเล่าเจ้าคะ?” สายตาหญิงสาวเลื่อนไปจับยังธงขาวที่ลอยอยู่สูง เกรงว่านี่คงจะเป็นความอัปยศครั้งแรกที่ลอยโบกสะบัดอยู่ในพื้นที่ของฉูเป่ยเจี๋ย “ธงขาวก็ชักไปแล้ว พิงถิงยังจะสามารถพูดว่า ‘ไม่’ ได้อีกหรือ?” จบคำก็คลี่ยิ้มบาง เหลือบสายตามองเหอเสียโดยไม่หันหน้ามา “นายน้อยคิดจะพาตัวไป...หรือพาหัวใจไปเจ้าคะ?” สายตาเจ็บปวดของเหอเสียวูบขึ้นแล้วหายวับ เอ่ยเสียงหนัก “ต้องการทั้งสองอย่าง” ริมฝีปากงามได้รูปผุดรอยยิ้มปวดร้าวขมขื่น พิงถิงถอนหายใจ “นายน้อยเจ้าคะ...ที่นายน้อยทำแบบนี้ มีสักกี่ส่วนกันที่ทำเพื่อพิงถิงจริงๆ? ที่นายน้อยไม่คิดจะใช้กำลังกับข้า ก็แค่เพื่อต้องการจะทำร้ายจิตใจฉูเป่ยเจี๋ยให้หนักหน่วงยิ่งขึ้นเท่านั้น หากเขาได้ทราบว่าข้ายินยอมติดตามนายน้อยไปด้วยความสมัครใจ มันจะสาสมใจยิ่งเสียกว่าทำให้ฉูเป่ยเจี๋ยพ่ายแพ้ในการศึกที่ชายแดนได้เสียอีก” ถอนหายใจเบาๆอีกหลายครั้ง น้ำเสียงค่อยๆเปลี่ยนเป็นสงบเยือกเย็น “ช่างเถิด ขอเพียงนายน้อยรับปากข้าเรื่องหนึ่ง ข้าก็จะยอมออกเดินทางตามนายน้อยไปด้วยความสมัครใจ” เหอเสียเพียงยินเสียงสายพิณดีดก็ทราบเจตนารมณ์(๒) ถามออกมาทันทีว่า “เจ้าจะให้ข้ารอนานแค่ไหน?” “หกค่ำ” “พิงถิง ฉูเป่ยเจี๋ยไม่มีทางกลับมาหรอก” “ถ้าเช่นนั้นข้าก็จะติดตามท่านไป” ยกนิ้วชี้ขึ้นมายังริมฝีปาก แล้วกัดโดยแรง เลือดสีแดงสดหยดลงกระทบพื้นหิมะ ดั่งดอกเหมยสีแดงก่ำชวนสะท้านขวัญพลันผลิบาน “ข้า...ป๋ายพิงถิง...ขอสาบานต่อฟ้า หากถึงวันหกค่ำแล้ว เจิ้นเป่ยหวางมิได้กลับมา ข้าจะยินยอมติดตามเหอเสีย พระชามาดาแห่งอวิ๋นฉางจากไป โดยไม่มีทางนึกเสียใจอย่างเด็ดขาด หากละเมิดคำสาบานนี้ ขอให้ข้าตกตายโดยไร้ที่กลบฝัง” คนของทั้งสองฝ่ายซึ่งอยู่ในที่นั้นต่างได้ยินคำสาบานเสียงดังแจ่มชัดของนางกันถ้วนหน้า และต่างรู้สึกเหนือความคาดหมายเป็นอย่างมาก ทหารดุดันการศึกคับขัน เหอเสียศักดิ์ฐานะสูงส่ง ลอบเคลื่อนทัพมาจนถึงที่นี่ ยิ่งเสร็จศึกถอนตัวกลับไปได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดีเท่านั้น บัดนี้กำลังทหารแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน หนำซ้ำทหารของเจิ้นเป่ยหวางได้ชักธงขาวไปแล้ว จับเป็นป๋ายพิงถิงมาเสียเลยก็สิ้นเรื่อง ไยต้องเสี่ยงภัยรอเวลาสองวันนี้? ไม่มีผู้ใดยอมรับปากเงื่อนไขแบบนี้แน่ แต่ความฮึกหาญของเหอเสียพลันประดัง พยักหน้าเอ่ยรับว่า “ตกลง หากผ่านพ้นวันหกค่ำไปแล้ว ข้าจะมารับเจ้า” ม่อหรานเห็นอีกฝ่ายหันกายเดินกลับไปอย่างไม่มีการลังเลแม้แต่น้อย บรรดาทหารองครักษ์ที่ติดตามมาคอยให้การคุ้มครองตลอดทาง เหล่ามือธนูค่อยๆถอยหลังกลับเป็นรูปพัดโดยที่หัวธนูยังคงเล็งไปทางเรือนเร้นกาย ชายหนุ่มมองกลุ่มทหารของฝ่ายนั้นค่อยๆถอยกลับเข้าไปในป่า จวบจนไม่เหลือร่องรอย จึงค่อยรู้สึกตัวว่าฝ่ามือที่กุมกระบี่ไว้มีแต่เหงื่อเย็นเยียบเปียกชุ่ม ผืนหิมะกว้างไพศาล ช่างว่างเปล่าจนอ้างว้าง พิงถิงยังคงยืนหยัดอยู่ที่นั่น จ้องมองไปทางทิศที่เหอเสียลับกายไป “ป๋ายกูเหนี่ยงขอรับ?” ม่อหรานก้าวเข้าไปหาหนึ่งก้าว ร้องเรียกเบาๆ พิงถิงหันหน้ามา ดวงหน้าเนียนซีดขาวจนใสแทบมองทะลุผิวลงไปได้ หญิงสาวขยับริมฝีปากฝืนเค้นรอยยิ้มหดหู่ออกมา “ความผูกพันสิบห้าปี แลกเวลามาได้สองวัน” กลับมิได้ขยับเท้า เพียงแต่เงยหน้าขึ้น มองไปทางตะวันออกอย่างเลื่อนลอย ถามเบาๆ “ดูจากความหมายที่เขาพูดมา หวางเยี่ยไม่มีทางเร่งกลับมาถึงก่อนวันหกค่ำอย่างแน่นอน เจ้าคิดว่าอย่างไร?” ม่อหรานกล่าวอย่างลังเล “เหอเสียมั่นใจถึงเพียงนี้ น่าจะเป็นเพราะมีต้าหวางคอยให้การช่วยเหลืออยู่ที่ม่อเอิน หากเป็นเช่นนี้ เกรงว่า......” “หวางเยี่ยเป็นบุคคลระดับใดกัน หากเขาตั้งใจที่จะกลับมา มีหรือที่ใครจะรั้งไว้ได้?” น้ำเสียงพิงถิงบอกความเชื่อมั่น เอ่ยเบาๆ “หากในใจของเขามีข้า ก่อนวันหกค่ำ เขาจะต้องเร่งกลับมาถึงอย่างแน่นอน” ต้องกลับมาทันอย่างแน่นอน... หญิงงามยอดสุรา อำนาจบังคับอาวุธคมกล้า ล้วนไม่อาจรั้งเขาไว้ ขอเพียงจดจำนัดหมายของเราได้ เขาจะต้องเร่งกลับมาพบข้าก่อนที่วันหกค่ำจะผ่านพ้นไปอย่างแน่นอน <>::<>::<> จุ้ยจวี๋อยู่ในเขตเรือนหลังเล็กเป็นเพื่อนหงเฉียงด้วยใจเต้นระทึก ครั้นเห็นธงขาวถูกชักขึ้นเหนือประตูได้แต่ไกล นางก็โอบหงเฉียงที่ตกใจจนหน้าซีดขาวราวกระดาษมาปลอบโยนเบาๆพลางสดับฟังเสียงจากรอบด้านอย่างระแวดระวัง ทว่าไม่มีเสียงฆ่าฟันแม้แต่น้อย ประหนึ่งว่าแม้สายลมยังตระหนกเสียจนไม่กล้าเปล่งเสียงร้องคำราม หลังจากรอเสียจนประสาทที่ตึงเครียดใกล้จะขาดผึง จึงค่อยมองเห็นม่อหรานเดินตามพิงถิงกลับเข้ามา ดวงหน้าพิงถิงซีดขาวจนดูใส เปล่งประกายอ่อนล้าอย่างเข้มข้นดุจน้ำหมึก เสื้อคลุมที่คลุมอยู่บนไหล่กลับมิใช่สีขาวล้วนเช่นเมื่อตอนที่ก้าวออกไปจากเรือน แต่เปลี่ยนเป็นเสื้อคลุมขนเตียวชั้นเลิศสีเข้ม จุ้ยจวี๋เดินตามหลังทั้งสองเข้าไปในตัวเรือนเงียบๆอย่างทราบสถานการณ์ เมื่อเห็นพิงถิงไม่เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว นางก็ไม่ออกปากถามให้มากความ ยกน้ำชาร้อนจัดมาให้พิงถิงดื่ม ก่อนจะจัดให้นอนลงให้สบาย แล้วค่อยหันมาส่งสายตากับม่อหรานที่ก็ไม่เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียวเช่นกัน จากนั้นเลิกเปิดม่านประตูเดินออกไปข้างนอก “นี่มันเรื่องอะไรกัน? ข้าเห็นธงขาวถูกชักขึ้น” จุ้ยจวี๋มีศักดิ์ฐานะพิเศษ ทั้งยังคบหารู้จักกับม่อหรานมาเนิ่นนาน จึงโพล่งถามออกไปตรงๆ ม่อหรานขมวดคิ้ว แล้วเล่าเรื่องให้ฟังโดยละเอียด เหตุการณ์เกิดขึ้นและดำเนินไปชนิดที่รับมือไม่ทัน แต่ป๋ายพิงถิงกลับสามารถช่วงชิงเวลาสองวันมาได้ในสถานการณ์ที่ไม่มีทางเป็นไปได้มากที่สุด เมื่อจุ้ยจวี๋ได้ยินว่าเหอเสียรับปากในทันที นัยน์ตาก็เปล่งประกายวาบ ระบายลมหายใจยาว ถอนหายใจกล่าวเนิบช้า “มิน่าเล่าผู้คนถึงได้พูดกันว่า เสี่ยวจิ้งอานหวางแห่งกุยเล่อคือบุคคลเดียวที่สามารถเทียบเคียงกับหวางเยี่ยของพวกเราได้ในตอนนี้ ความใจกว้างและโอ่อ่าผ่าเผยถึงระดับนี้มีหรือไม่ทำให้องค์หญิงแห่งอวิ๋นฉางหลงใหลจนสองมือประคองมอบอำนาจปกครองอวิ๋นฉางให้ไปได้?” แผนนี้...มีเพียงป๋ายพิงถิงเท่านั้นที่สามารถใช้ได้ และข้อตกลงนี้...ก็มีเพียงเหอเสียเท่านั้นที่จะยอมรับปาก นอกจากพวกเขาสองคนแล้วไซร้ หากเปลี่ยนไปเป็นคนอื่นคนใด จะไม่มีทางปรากฏสถานการณ์ที่ไม่มีทางเป็นไปได้เช่นนี้โดยเด็ดขาด ม่อหรานกลัดกลุ้มอย่างลึกล้ำ ขมวดคิ้วกล่าวว่า “ป๋ายกูเหนี่ยงดูจะมั่นใจเอามากๆ บอกว่าหวางเยี่ยจะต้องกลับมาทันอย่างแน่นอน แต่หากหวางเยี่ยกำลังถูกทางโน้นถ่วงเอาไว้ แล้วจะทำอย่างไรกันดี? จากแต้มต่อในมือของเหอเสีย ต่อให้คนของฝ่ายเราทุ่มเทเสี่ยงตาย ก็ไม่มีทางพาป๋ายกูเหนี่ยงเข่นฆ่าฝ่าออกไปได้อยู่ดี” จุ้ยจวี๋นิ่งเงียบงันอยู่อึดใจใหญ่ ค่อยกล่าวว่า “ต่อให้พวกเจ้าสามารถพาป๋ายกูเหนี่ยงเข่นฆ่าฝ่าออกไปได้ ป๋ายกูเหนี่ยงก็ไม่มีทางยอมติดตามไปกับพวกเจ้าหรอก เหอเสียเสี่ยงอันตรายร้ายแรงส่งเสริมความมุ่งหวังนี้ของนาง แล้วนางมีหรือจะเป็นผู้ที่ทวนคำสาบานได้? อย่าว่าแต่......” หญิงสาวเม้มปากแน่น จ้องมองรองเท้าปักลวดลายของตัวเองอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยเบาๆ “หากหวางเยี่ยดูเบานางจริงๆโดยไม่รีบกลับมาให้ทัน อย่างนั้นนางยังจะรั้งอยู่ที่นี่ไปเพื่ออะไร?” ป๋ายพิงถิงผู้สง่างามมากรัก ปราดเปรื่องรู้ใจนางนั้น หาใช่คนธรรมดาทั่วไป นางทนความลำบากตรากตรำนับร้อยเท่าได้ หากแต่ไม่อาจทนปวดร้าวใจ <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑. ตัวเรือนภายในคฤหาสน์ผู้มีอันจะกินของคนจีนสมัยโบราณแต่ละเรือนมักจะเป็นยกพื้นสูง มีบันไดอย่างน้อย 2-3 ขั้นให้ก้าวขึ้นไป ๒. เพียงยินเสียงสายพิณดีดก็ทราบเจตนารมณ์ (ทิงเสียนฉินเอ๋อร์จือหย่าอี้ : tingxianqinerzhiyayi) หมายถึง เพียงได้ยินคำพูดที่เกริ่นออกมาเล็กน้อย ก็ทราบเจตนาที่แฝงเร้นอยู่อย่างกระจ่างแจ้งในทันที <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 26 เม.ย. 52 08:29:13 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ลุ้นมากๆ จะกลับมาทันมั้ยเนี่ย แปลได้สละสลวยจังค่ะ จากคุณ : scottie - [ 26 เม.ย. 52 11:34:14 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เพื่ออดีตสิบห้าปี เหอเสียทุ่มเทถึงเพียงนี้ แต่ฉูเป่ยเจี๋ยเล่า? เจ้ากระทำสิ่งใด นอกจากราญน้ำใจนาง? ตอนนี้ หนมจีนเทคะแนนให้นายน้อยสุดหัวใจ Y^Y จากคุณ : หนมจีน - [ 26 เม.ย. 52 12:02:43 A:58.37.210.226 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 5 คุณ scottie @ เป็นช่วงที่ผู้อ่านลุ้นมากที่สุดแล้วมั้งคะตอนนี้ ^^" หนมจีน @ เหอเสียทุ่มเทแบบมีจุดประสงค์น่อ เจตนาไม่บริสุทธิ์เท่าไหร่หรอก - -" จากคุณ : Linmou - [ 3 พ.ค. 52 06:08:35 ]