นานมาแล้ว มีผึ้งสาว อยู่ผู้หนึ่ง
เฝ้ารำพึง ถึงดอกรัก อยู่นักหนา
เช้าคอยบิน วนรอบ ทุกเวลา
รอคอยวัน กุสุมา จะเบ่งบาน
เย็นเจ้าเฝ้า ฟูมฟัก คอยรักษา
ป้องกันภัย นานา ให้ตาหวาน
ดึกนอนเฝ้า เช้ารุ่ง มุ่งเพียรการ
ให้เจ้านั้น บานสวย ระรวยริน
ในวันหนึ่ง ดอกรัก บานสะพรั่ง
ผีเสื้อดัง บินว่อน ร่อนถวิล
ทิ้งผึ้งน้อย คอยรัก หักนาริน
ลืมแล้วสิ้น ความดี ที่ทำมา
ผีเสื้อสวย รวยรัก กลับผกผิน
ได้น้ำหวาน วาริน บินหนีหน้า
ทิ้งดอกรัก ช้ำชอก ดอกโศกา
ไร้วิญญา ค่าไร้ ไร้ใครชม
เจ้าผึ้งน้อย คอยดู อยู่ไม่ห่าง
ช่างสงสาร เจ้านี้ ที่ใจล่ม
แม้นตนเอง ไร้ที่ จะได้ชม
ขอแค่เป็น เพียงลม โอบอุ้มใจ
คอยทนุ ถนอม ต้อมดอกรัก
ไม่ว่าหนัก หรือเบา เจ้าอ่อนไหว
เป็นคนแรก หรือสุดท้าย ที่ได้ใจ
ก็ยังดี กว่าไม่ได้ ใจเธอเลย
.............................................................................................
กระทู้ส่งท้ายค่ะ
คงอีกนานกว่าจะได้กลับมาเขียนกลอนอีก
แก้ไขเมื่อ 26 เม.ย. 52 15:45:58
นิทานดอกรัก
