ความคิดเห็นที่ 1 (ต่อค่ะ) “เออ ถ้าวาจาข้าหมาไม่แดกนะไอ้อัด วาจาแกก็โค-ตะ-ระจะหมาไม่แดกเลยล่ะว่ะ อีกอย่างข้าเป็นผู้หญิงเฟ้ย หญิงทั้งแท่ง แต่ขอโทษเจ๋งกว่าผู้ชายบางคนแล้วกัน” อาชวหัวเราะร่าอย่างไม่สะทกสะท้าน “ออกเสียงดีๆนะโว้ยพริม... ‘เจ๋ง’ หรือ ‘เจ๊ง’ กันแน่วะ” “ไอ้......!” พริมเงื้อหมัดอย่างจะเอาเรื่อง หากแต่อีกฝ่ายก็ชิ่งหลบไวไปอยู่หลังอาจารย์ของเขาแล้ว ทั้งยังแลบลิ้น ปลิ้นตาใส่อีกต่างหาก ...โธ่ ห้าวก็ห้าวเถอะวะ อยู่ต่อหน้าอาจารย์รามิลมันห้าวมากไม่ออกหรอก... รามิลเห็นแล้วก็ได้แต่โคลงศีรษะไปมาอย่างนึกระอาน้อยๆ... ไอ้เจ้าพวกนี้ โตกันจะตายชัก เล่นวิ่งไล่จับกันเป็นเด็กๆ “แล้วไปมีเรื่องกับใครเข้าล่ะภูมิ ถึงได้ไปทำให้อาจารย์พิชัยไม่พอใจเข้า” ผู้เป็นอาจารย์หันไปถาม ท่าทีมีรอยพิจารณาไตร่ตรอง “ก็ไอ้แว่น เด็กเส้นอาจารย์พิชัยไงคะอาจารย์... โธ่ เห็นหน้าตาซื่อๆหงิมๆอย่างนั้นนะ มันร้ายชะมัด พริมเคยเห็นความเลวของมันมาแล้ว” พริมตอบแทน หล่อนกอดอก กายยืดตั้งตัวตรง ใบหน้าเชิดเต็มไปด้วยความยโสขณะกล่าว ดวงตาที่เบิกกว้างมีรอยอาฆาต “ใช่ค่ะ อาจารย์...” ภัทราเสริมขึ้นต่อจากเพื่อนสาว “...ตอนนั้นหนูก็อยู่กับพริม เห็นเหตุการณ์ทุกอย่าง ขนาดพริมขู่จะเอาเรื่องนะคะ เขายังไม่กลัวเลย แถมยังหัวเราะได้หน้าตาเฉย บอกว่าอย่างไรเสียก็ไม่มีใครเชื่อคำพูดของพวกเราอยู่แล้ว อีกอย่างอาจารย์พิชัยต้องปกป้องเขาอยู่ดี เขาว่าอย่างนั้น” “มันน่าโมโหไหมล่ะคะอาจารย์ ตอนนั้นนะพริมอยากจะฆ่ามันให้ตายคามือพริมตรงนั้นเลย จะได้เอาคืนในส่วนของภูมิด้วย แต่เผอิญว่าอาจารย์สราดันเดินผ่านมาพอดี แถมไหว้วานให้พริมกับอ้อมช่วยงาน เลยไม่ทันได้ทำอะไรไอ้บ้านั่น มันเลยได้ใจไปเลย แล้วเรื่องความเลวของมัน ทายสิคะว่า พริมกับอ้อมไปเห็นอะไรเข้า...” เด็กสาวเว้นช่องว่างครู่หนึ่ง เพื่อแค่นหัวเราะ “...อาจารย์จำงานลายวิจิตรศิลป์ที่เป็นรูปลายไทยที่มีการส่งเข้าประกวดได้ไหมคะ ผลงานของนักศึกษาเกือบทั้งหมดอยู่ในห้องนั้น และใกล้จะเสร็จสมบูรณ์ด้วย ผลงานพวกนั้น ถูกไอ้แว่นมันทำลายเสียหายจนจะแก้ก็แก้ไม่ได้ นอกเสียจากจะวาดใหม่ แต่เวลาเพียงแค่นั้น ต่อให้วาดใหม่อย่างไรก็ไม่มีทางทัน แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ หนึ่งในงานพวกนั้นคือ มีงานของภูมิอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นป่านนี้ภูมิคงจะได้รางวัลไปแล้ว ไม่ใช่มัน พริมพูดได้เลยว่า งานของภูมิดีกว่างานของไอ้เลวนั่นหลายร้อยพันเท่า พริมกล้าพูดได้เต็มปาก ไม่ใช่เพราะพริมเกลียดมัน และไม่ใช่เพราะภูมิเป็นเพื่อนพริมด้วย พริมสาบานได้เลย” พริมทำเสียงฟึดฟัดด้วยนึกโมโห และขัดใจอยู่ไม่น้อย นึกถึงเรื่องนั้นทีไร เป็นได้คันไม้คันมือทุกที ภวภูมิปลายตามองเพื่อนสาวจอมห้าวของเขา นึกขอบคุณอยู่ทุกนาทีโดยมิได้ปริปากกล่าวถ้อยคำใดออกมา... เห็นเป็นคนอย่างนี้ก็เถอะ แต่พริมก็รักและห่วงใยความรู้สึกของผู้อื่นด้วยใจจริง “เอาล่ะ เรื่องของพริม ครูเข้าใจแล้ว แล้วเรื่องของภูมิล่ะ ที่ว่าไปชกเขา เพราะเรื่องนี้หรือเปล่า” รามิลรวบมือขึ้นกอดอก สีหน้าเรียบตึง ไม่บ่งบอกอารมณ์ “มันเป็นเรื่องก่อนหน้านั้นครับอาจารย์ เรื่องที่พริมว่ามาน่ะ สำหรับผมมันไม่เท่าไหร่หรอกครับ จะว่าเจ็บใจมันก็เจ็บใจอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็ยังพอทนได้ ไม่อยากให้พู่กันที่เป็นเพื่อนคู่ใจของผมต้องร้องไห้ เพราะมือที่จับมันมีรอยแปดเปื้อนของพวกใจไม่บริสุทธิ์ แต่สิ่งที่ทำให้ผมสุดทน และอดไม่ได้จนต้องต่อยมัน เพราะว่ามันพูดจาดูถูกอาจารย์...” คิ้วเขาขมวดวุ่นจริงจัง ยามมองใบหน้าของผู้เป็นอาจารย์ที่เขาเคารพรักยิ่ง “จะอะไรก็แล้วแต่ จะดูถูกผม ทำลายงานผมสักกี่ร้อยชิ้น ผมไม่ว่า แต่พูดจาดูถูกอาจารย์ที่ผมเคารพ และเทิดทูนที่สุด ผมยอมไม่ได้... เฮอะ ถ้าตอนนั้นอาจารย์พิชัยไม่มาพบเข้าล่ะก็ ผมอาจจะซัดมันตายคามือแล้วก็ได้” สายตารามิลมีรอยอ่อนลง ยามมองลูกศิษย์ที่เขาพร่ำสอนมาเองกับมือ ไม่น่าแปลกใจว่า เหตุใดภวภูมิจึงเทิดทูนอาจารย์รามิลของเขานักหนา เมื่อก่อนภวภูมิไม่ได้เป็นเขาอย่างที่เป็นในวันนี้ แต่เป็นเพราะรามิล ช่วยดึงเขาออกมาจากเหวลึกที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง มันสำคัญตรงนี้ที่ว่า อาจารย์รามิลมิได้สอนแค่วิชาความรู้ในสาขาที่เขาเรียน หากแต่สอนวิชาชีวิตแก่เขา นี่เองที่ทำให้ภวภูมิรู้สึกว่า เขาได้อาจารย์ที่เป็นยิ่งกว่าอาจารย์ เขาไม่เคยสนใจศิลปะ แต่อาจารย์รามิลสอนให้เขาได้รู้จักศิลปะ ความวิจิตรงดงามตระการตาของลายเส้น น่าอัศจรรย์ที่สามารถนำมาประกอบเป็นรูปร่างอื่นๆขึ้นมาได้... ลวดลายไทย เป็นศิลปะที่เขาโปรดปรานที่สุด และรามิลก็ใคร่เห็นด้วยเต็มที่ ลวดลายไทยมีความอ่อนช้อย งดงาม มีพลังดึงดูดแก่สายตาได้อย่างน่าพิศวง ด้วยเหตุนี้เองด้วยที่ทำให้ภวภูมิชอบเข้าวัดวาอาราม ศึกษาสำรวจลวดลายไทย จิตรกรรมภาพเขียนตามฝาผนัง เพดานของตัวโบสถ์ และวิหาร หากมีเวลาว่าง หรือปิดเทอมก็มักพากันขึ้นเหนือไปกับอาชว ส่วนใหญ่แล้วก็ลงเอยที่เชียงราย เพราะบ้านเรือนที่นั่นโดยมากแล้วมักมีกาแลเป็นส่วนประกอบของหลังคาบ้านให้เห็นเด่นชัด โดยเฉพาะที่อำเภอเชียงแสน มีโบราณสถานเก่าแก่คู่บ้านคู่เมืองคนไทยคาดว่า คงตั้งแต่ก่อนสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ ให้ความรู้สึกถึงวิถีชีวิตคนไทยสมัยก่อนได้เป็นอย่างดี และไม่ใช่แค่ภวภูมิ แต่ทั้งอาชวที่เป็นเพื่อนสนิทของเขามาก่อนหน้านี้จนกระทั่งถึงปัจจุบันก็มีความรู้สึกที่ไม่แตกต่างกัน... สิ่งที่ภวภูมิเคยเผชิญ อาชวเองก็เจอมาพร้อมกัน ผลที่สุดก็ได้อาจารย์รามิลคนนี้มาช่วยเอาไว้ ความเคารพนับถือ เทิดทูนบูชามีมากไม่ด้อยน้อยไปกว่ากัน เพียงแต่ตัวอาชวเองไม่ค่อยได้แสดงออกมากนัก แม้เขาจะเป็นคนที่ร่าเริง ขี้เล่น ขี้หยอก แต่ก็ไม่ชอบแสดงความรู้สึกในใจโดยตรง “พริมเห็นด้วยกับภูมิเป็นที่สุดเลยค่ะอาจารย์” ลูกศิษย์สาวจอมห้าวเอ่ยสมทบด้วยสีหน้ามุ่งมั่น “หนูเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ ถึงหนูจะต่อยกับใครเขาไม่เป็นก็เถอะ” ภัทราพยักหน้าเห็นด้วย ดวงตาที่กลมใสแป๋วของหล่อนมีประกายมุ่งมั่นไม่ต่างกัน “วันนั้นผมไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ เพราะถ้าอยู่ คนที่โดนคาดโทษจากอาจารย์พิชัยหนักกว่าไอ้ภูมิ อาจจะเป็นผมเอง... ถึงผมจะไม่ค่อยพูดแสดงออกอะไรมากนะครับอาจารย์ แต่ผมว่าอาจารย์ก็น่าจะรู้อยู่แล้วว่า ผมก็รู้สึกไม่ต่างไปจากไอ้ภูมิมันเลย ไม่ต่างกันเลยสักนิด ทั้งอ้อมและพริมเองก็เช่นกัน แม้กระทั่งไอ้เลที่ไม่พูดอะไรเลย ตั้งแต่ก้าวเข้ามาในห้องนี้ด้วย... เฮ้ย จริงไหมวะ ไอ้เล” ประโยคสุดท้าย ยักหน้าไปยังเพื่อนอีกคนที่คล้ายว่า จะถูกลืมไปแล้วก่อนหน้านี้ว่ามีตัวตนอยู่ที่นี่ ก็เป็นอย่างที่กล่าวเอาไว้ ตั้งแต่ก้าวเข้ามาที่นี่ คนคนนี้ยังมิได้ปริปากพูด หรือส่งเสียงใดๆออกมาเลยแม้แต่แอะเดียว ชเลยืนอยู่รั้งท้ายสุดของกลุ่ม แผ่นหลังของเขาพิงพักกับผนังกำแพงข้างประตู สองมือยังรวบกอดอก ใบหน้าเฉยเมย ไร้อารมณ์ ผมด้านหน้ายาวลงมาจนเกือบแยงตา รามิลหันมองจับจ้องไปยังลูกศิษย์อีกคนของเขา... คนที่ยากจะเข้าถึงในอดีต คนที่ต่อต้านทุกวิถีทาง ไม่ยอมรับเขาที่สุด ยามเมื่อนึกถึงเรื่องระหว่างตนกับลูกศิษย์คนนี้ทีไร เขาก็อดไม่ได้ที่อยากจะระเบิดหัวเราะออกมาให้ดังลั่นจนแทบจะอดใจไม่ไหว ก็นึกดูใบหน้าที่เฉยเมย เป็นเสือยิ้มยากตลอดเวลานั่น กลับแสดงสีหน้าแหยง ปั้นยากออกมาอย่างกับโลกนี้มันบิดเบี้ยวผิดเพี้ยนจนดูไม่ได้ “ใครจะทำอะไร ก็ไม่เห็นจะเกี่ยวข้องกับเราตรงไหน” เสียงทุ้มต่ำของอาชวเอื้อนเอ่ยเป็นครั้งแรก มีรอยทระนงอยู่ในดวงตาคู่นั้น เมื่อจ้องมองผู้เป็นอาจารย์ตอบ “อ้าว เฮ้ย...” อาชวสะดุดกึก กระพริบตาปริบๆ มือข้างหนึ่งยกขึ้นยีศีรษะตัวเองอย่างมึนงง “อะไรของมันวะ” เขาบ่นพึมพำ ไม่เคยจะเข้าใจความคิดของเพื่อนคนนี้ได้เลยสักที “ถ้าไม่เกี่ยว ก็ไม่เห็นจำเป็นต้องมาเหยียบที่นี่นี่ จริงไหม เล” รอยยิ้มเหยียดเจ้าเล่ห์ของรามิลคลี่แย้มท้าทาย ขณะเอ่ยถาม “ผมไม่ชอบยุ่งเรื่องของใคร เอาตัวเองเข้าไปพัวพันกับเรื่องยุ่งยาก ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจ ไม่ใช่เรื่องฉลาด เป็นการกระทำของคนโง่เขลา ความจริงแค่รับรู้ก็ถือว่า เข้าข่ายคนโง่จะแย่แล้ว” ชเลส่งเสียงในลำคออย่างนึกสมเพชอยู่น้อยๆ ใบหน้าเฉยเมยของเขายังไม่เปลี่ยนไป “อ้อ...” รามิลร้องรับ สีหน้ายังมีรอยยียวน ก่อนพยักหน้าคล้ายจะเป็นเชิงว่า เห็นด้วย “เฮ้ย เล ไหงด่ากันอย่างนั้นวะ เอ็ง” อาชวมีอาการฟึดฟัดใส่เพื่อน แต่ก่อนที่เขาทำท่าจะด่าทอต่อ ก็กลับถูกใครบางคนรั้งไว้เสียก่อน... “หยุดเห่าไปก่อนเลยไอ้อัด” พริมหันไปด่าทอเบาๆด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวของหล่อน มือสองข้างรวบไว้ที่อก อาชวคิ้วขมวด ไหงเพื่อนสาวจอมห้าวไม่มีทีท่าโวยวายบ้าง “แกจะพูดอะไรไปมันก็เท่านั้นล่ะ ฟังเฉยๆดีกว่า น่าจะรู้อาจารย์ กับเพื่อนของเรามัน...” หล่อนไม่พูดต่อ หากยักไหล่แทน อาชวถอนใจเบาๆตามมา แล้วก็ไม่มีเสียงแทรกของเขาขึ้นมาอีกในนาทีนั้น “ถ้าอย่างนั้นการก้าวเข้ามาที่นี่ ก็เท่ากับเป็นการกระทำของคนโง่เขลา เพียงแต่ครูจำได้ว่า ลูกศิษย์ของครูที่ชื่อ ชเล เป็นคนฉลาด แล้วนี่เป็นการไตร่คิด ตัดสินใจของคนฉลาดแล้วอย่างนั้นหรือ” ภวภูมิกลืนน้ำลายเฮือก ในขณะที่อาชวมีอาการสะอึก ไม่มีคำอธิบาย หรือคำพูดใดๆออกมาจากปากพริม และภัทรา ไม่มีใครสนทนากับใคร หรือมองหน้าใคร ระหว่างเพื่อนทั้งสี่คน ในใจของพวกเขาต่างเป็นที่รู้กันดีว่า อาจารย์รามิลของพวกเขา กับชเล เพื่อนอีกคนในกลุ่ม เริ่มโต้คารมกับด้วยวาจาที่เชือดเฉือนกันอีกแล้ว ไม่ใช่เพราะอาจารย์กับลูกศิษย์คู่นี้ไม่ถูกกันเสียเมื่อไหร่ ตรงกันข้ามกลับจะเข้ากันได้ดีมากกว่าเสียด้วยซ้ำ ก็ด้วยอุปนิสัยที่เป็นที่รู้กันในหมู่พวกเขาว่า ออกจะคล้ายกัน อย่างที่รามิลเคยนึกแปลกใจตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้รู้จักลูกศิษย์ที่ชื่อ ชเล คนนี้ ...อย่างกับมองตัวเองในอดีต... เมื่อก่อนชเลก็เคยไม่ชอบอาจารย์ของเขาเลยเหมือนกัน เหม็นขี้หน้า แทบจะไม่อยากหายใจร่วมกันเลยก็ว่าได้ แต่ความรู้สึกเช่นนั้นก็กลายเป็นอดีตไปแล้ว ปัจจุบันนี้ความรู้สึกของเขาก็ไม่ต่างไปจากเพื่อนๆในกลุ่มเลย และใช่ว่าคนเฉยเมยอย่างเขาจะไม่มีอารมณ์ขัน การโต้คารมกับอาจารย์รามิลนี่ล่ะที่เป็นเรื่องน่าหฤหรรษ์ยิ่งนักสำหรับเขา และอีกฝ่ายก็ดูจะสนุกไปด้วยตามกัน อีกทั้งที่สำคัญ นี่ล่ะเป็นการแสดงความเคารพ ความภักดีของชเลที่มีต่ออาจารย์ผู้มีบุญคุณคนนี้ ...บุญคุณ... แรกทีชเลยอมรับว่าเป็นแค่บุญคุณต้องทดแทน แต่นานไปจนกระทั่งถึงวันนี้หรือวันต่อๆไป มันไม่ใช่แค่นั้น กลายเป็นสายใยผูกพันไปเสียแล้ว และยากนักที่จะตัดขาดด้วย “ให้เกียรติยกย่องกันขนาดนั้นเลยหรืออาจารย์ อย่าดีกว่า เพราะบังเอิญผมกำลังอยากเป็นคนโง่ แล้วก็เต็มใจจะเป็นจนแทบจะอดใจไม่ไหวอยู่แล้ว” รามิลระเบิดหัวเราะร่าให้กับอารมณ์ขันของลูกศิษย์หนุ่ม ชีวิตเขานี่เจอแต่คนประเภทนี้อยู่ได้ไม่ขาดเหมือนกันแฮะ “เออ ไอ้เล” อาชวเดินเข้าไปตบบ่าเพื่อน ใบหน้ายิ้มเย็นเป็นเชิงคาดโทษ หลังจากผ่านอาการอึ้งไปชั่วขณะหนึ่ง “เข้าใจอารมณ์ขันของเอ็งนะ แต่:-) ขอโทษเถอะว่ะ คนโง่อย่างเอ็ง ทำเอาข้าไม่มีสมองไว้โง่เลยว่ะ” ชเลยิ้มน้อยๆพลางยักไหล่ ในขณะที่ทั้งหมดระเบิดหัวเราะร่าออกมาอย่างกลั้นไว้ไม่อยู่ “ขอบใจมากที่เดือดร้อนแทนครู ความกตัญญูกตเวที รู้จักทดแทนบุญคุณผู้มีพระคุณ หรือผู้ที่นับถือ เป็นสิ่งที่ดีงาม ควรค่าแก่การยกย่อง และเอาเป็นเยี่ยงอย่าง” คำชมจากผู้เป็นอาจารย์นั้น ทำเอาเหล่าลูกศิษย์ฉีกยิ้มกว้างปนเคอะเขิน หากทว่าสีหน้าที่มีรอยยิ้มของรามิลก็แปรไปโดยพลัน... เคร่งขรึม ดุดัน จนน่ากลัว “เว้นเสียแต่ว่าจะเป็นการตอบแทน หรือการปกป้องด้วยวิธีที่ไม่ถูกต้อง กระทำด้วยความมุทะลุ ขาดสติยั้งคิด ไม่คำนึงถึงผลที่จะตามมา” จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 28 เม.ย. 52 13:37:33 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กำลังงงมากว่า บอร์ดมันเป็นอะไรหรือเปล่า เพราะว่าลงตอนท้าย กับตอบเม้นต์คนอ่านไปหลายทีแล้ว ตอนอัพเดทก็ขึ้นดีอยู่ แต่พอมาเปิดดูเวปอีกที อ้าว ตอนหลัง กับเม้นต์ตอบคนอ่านหายไปอีกแล้ว ไม่รู้ว่า คอมของคนอ่านขึ้นนิยายตอนช่วงท้าย จนจบตอนหรือเปล่าคะ หรือมันเป็นปัญหาแค่ที่คอมของฤดูหนาวแฮะ เอาเป็นว่า ขอเม้นต์ตอบให้อีกรอบนะคะ คุณ fang (ปีกแห่งชะตากรรม)   - น้องแฟงบรรยายภาพไซบีเรียฮัสกี้สะจนพี่อยากจะฟัดจะเหวี่ยงด้วย 555+ พี่ยังสบายดีค่ะ เมื่อวานมีตากฝนนิดหน่อย แต่พอกลับมาถึงบ้านก็ทานยากันไว้เลยไม่เป็นไร น้องแฟงก็ต้องระมัดระวังนิดนึงนะคะเวลาเดินทางไปเรียน อย่าลืมพกร่มนะ คุณ คุณพีทคุง (พิธันดร)    - ตกลงเรามีสมาชิกร่วมขบวนการ "ฟัดไซบีเรียฮัสกี้" เป็น 3 คน แล้วนะคะ อิอิ คุณ Mnemosyne  - อยากรู้ต้องรอติดตามอ่านตอนต่อไปเรื่อยๆนะคะ จะค่อยๆบอกทีละนิดค่ะ จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 28 เม.ย. 52 15:10:29 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ้าว ตอนท้ายหายไปอีกแล้ว เป็นอะไรเนี่ย เอาเป็นว่า ถ้าใครเปิดมาแล้วไม่เจอตอนท้าย ไปอ่านในเวป Dek-D ไปก่อนก็ได้นะคะ มีลงไว้ที่นั่นสำรองไว้ http://writer.dek-d.com/meidong/story/view.php?id=513281 จากคุณ : ฤดูหนาว (MeiDong) - [ 28 เม.ย. 52 15:14:01 ]

ความคิดเห็นที่ 8 หายจริงๆด้วยค่ะ ตามไปเก็บมาแล้ว จากคุณ : Mnemosyne - [ 29 เม.ย. 52 10:34:47 ]

ความคิดเห็นที่ 9 แหะๆ เด็กดีเปิดไม่ขึ้นเลย สงสัยเน็ตผมช้า คคห ที่หายไป คงเพราะติดระบบกรองคำของพันทิปน่ะครับ (ภาษาท้องถิ่นเรียกว่าโดนอุ้ม กรึ๋ย) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 29 เม.ย. 52 19:14:07 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีค่ะพี่ฤดูหนาว ว้าว ตอนใหม่มาแล้วดีใจจัง แต่ว่าแฟงขอสารภาพว่ายังไม่ได้อ่านเลยค่ะ(อ้าว ไหงงั้น) ง่ะ พี่ฤดูหนาวคะ นิยายเรื่องเก่าของพี่ทำแฟงติดงอมแงมชนิดว่าใครจะมาลากก็ไม่ไปไหนแน่ๆ ถึงขั้น 'อย่าพึ่งมายุ่งตอนนี้ กำลังติดภารกิจติดพันต่อเนื่อง' +5555 เรื่อง 'อุ่นไอรักในดวงตา' ไงค่ะ โอยยยย ต้องบอกว่าพี่เขียนได้สนุกมากจนแฟงบอกตัวเองว่า 'ทำไงดี หยุดอ่านไม่แล้ววววววววววว' ว่าแล้วก็กดหาตอนต่อไป ฮา จริงๆนี่ก็ยังอ่านไม่จบหรอกค่ะ (แอบกระซิบว่าอ่านตั้งแต่บทนำรวดเดียวถึงบทที่สิบเก้าเลยค่ะ แหะแหะ มารธอนได้อีก) กว่าจะฝืนหยุดอ่านได้ก็หอบเอาเรื่องเลยทีเดียว ในเรื่องนี้แฟงอ่านแล้วชอบหลายประโยคมากๆเลยค่ะพี่ฤดูหนาว อ่านไปก็ร้องออกมา 'ใช่แล้ว! คิดแบบนั้นแหละถูกต้องที่สู๊ดดด' ไม่ก็ 'เฮ้ยย เป็นแบบนี้ได้ไงอ่ะ' ลุ้นจนตัวโก่ง ฮะฮะ ดีนะที่แฟงอ่านอยู่ในห้องนอนคนเดียว(ใช้โน๊ตบุ๊คกับwildless- เขียนถูกมั้ยเนี่ย ^^''') เลยบ้าได้เต็มที่ +555 และที่แฟงชอบมากกกกกกเลยก็คือความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายกับน้องสาวของ วาทีกับรินรตี มันอบอุ่นมากๆเลยล่ะค่ะ ^^ แต่คงเป็นเพราะแฟงเองก็มีพี่ชายที่อายุต่างกันแค่ปีเดียวด้วยเหมือนกันล่ะมั้งค่ะที่ทำให้แฟงชอบการบรรยายของพี่ฤดูหนาวที่บ่งบอกถึงความอบอุ่นที่ทั้งสองมีต่อกัน แม้ว่าแฟงกับพี่จะไม่ได้สนิทกันมากถึงขนาดวาทีและรินรตี แต่เรามีความรักต่อกันไม่น้อยกว่าคู่นี้หรอกค่ะแฟงมั่นใจ อิอิ แฟงคงอ่านต่อพรุ่งนี้จนจบค่ะ ไม่ใช่ไงหรอกพี่ฤดูหนาว มันคาใจอ่ะ >__<!!(ง่ะ คีกับธมจะน้อยใจแฟงมั้ยเนี่ยที่ไม่ยอมอ่านเรื่องของพวกเขาเนี่ย เล่นไปติดเรื่องของชินกับรีร่าซะติดหนึบ แหะ คีกับธมจ๋า อย่างอนแฟงนะ เดี๋ยวกลับมาอ่านต่อแน่นอนเลย สัญญา) ขอบคุณนะคะที่เขียนเรื่องที่น่ารัก หวานๆ เศร้าตรึงใจอย่างนี้มาให้แฟงได้อ่าน บอกได้คำเดียวว่า ชอบ มากจริงๆ (เพลงกระซิบก็ชอบนะคะ อย่าน้อยใจไป อิอิ) ฮา พี่ฤดูหนาวจะมาฟัดมาเหวี่ยงไซบีเรียกับแฟงก็ยินดีค้า^^ แต่คงต้องไปหามาเป็นเหยื่อก่อนสักตัว +55 ขอบคุณมากนะคะที่เป็นห่วง แฟงเองก็สบายดีค่ะ ส่วนร่มช่วงนี้แฟงก็เอาติดเป้ไปเรียนด้วยทุกวันค่ะ เพราะเห็นท้องฟ้าที่เดี๋ยวแดดออกเดี๋ยวฝนตกแล้วไม่น่าไว้ใจไงไม่รู้ เจอกันตอนหน้าค่ะพี่ฤดูหนาว ดูแลตัวเองด้วยนะค้า เฮียพีทกับคุณMnemosyne ด้วยค่ะ ^^ (แอบเหมารวมเป็นก๊กเดียวกัน อิอิ) เป็นกำลังใจให้ค่ะ ปล. เพลงกระซิบตอนนี้เปิดมาแฟงก็ไม่มีตอนท้ายเหมือนกันค่ะพี่ แถมเปิดที่เด็กดีไม่ได้ด้วยเหมือนกัน แต่พอลองอีกรอบก็เปิดได้ค่ะ ง่ะ คราวนี้พิมพ์คุยซะยาวเลย มันส์มากไปหน่อย แหะ ^^''' จากคุณ : fang (ปีกแห่งชะตากรรม) - [ 29 เม.ย. 52 22:18:38 ]