ความคิดเห็นที่ 1 ต่างคนต่างนั่งกันไปเงียบๆ อยู่พักใหญ่ จนกระทั่งเส้นทางที่คดเคี้ยวเป็นทุนเดิมอยู่แล้วเลี้ยวหักอย่างกระทันหัน เจมส์มองทรรศนียภาพตรงหน้าด้วยสีหน้าประหลาดใจ จากตำแหน่งที่รถวิ่งอยู่เส้นทางที่ทอดลงไปตามไหล่เขานั้นไม่ค่อยคดเคี้ยว และลาดชันเหมือนช่วงที่ผ่านมา ห่างออกไปไม่ไกลนักเป็นหมู่บ้านเล็กๆ ที่ซ่อนตัวอยู่กลางหุบเขา แม้ไม่ต้องมีคำอธิบายใดๆ เขาก็สามารถรู้ได้ ...บ้านแม่ดอกเอื้อง...จุดหมายปลายทางในวันนี้ รุ่งกาลบอกให้คนขับรถแวะให้เธอเอาสัมภาระลงที่หน้าบ้าน ก่อนที่เธอจะนั่งรถต่อไปยังไร่แสงตะวันที่อยู่ห่างออกไปเพียงห้าร้อยเมตรพร้อมกับเจ้านายหนุ่ม “อันที่จริงคุณไม่ต้องไปกับผมก็ได้ พักให้หายเหนื่อยแล้วพรุ่งนี้เช้าค่อยเจอกัน” เจมส์บอกเลขานุการสาวด้วยน้ำเสียงใส่ใจ “รุ้งมาทำงานนะคะคุณเจมส์” รุ่งกาลตอบเขาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังแบบเลขานุการเต็มขั้น การเดินทางในครั้งนี้เกิดขึ้นเพราะเจมส์ต้องการขยายปริมาณการรับซื้อออกไปเพื่อให้เพียงพอกับการเปิดตลาดต่างประเทศ และที่ไร่แสงตะวันก็มีการปลูกและผลิตชาสมุนไพรไร้สารพิษอยู่ก่อนแล้ว “ผมทราบครับคุณเลขา” “แล้วทำไมถึงพูดยังกับว่า...รุ้งมาเที่ยวพักร้อนอย่างนั้นแหละ” เอ่ยถามด้วยมาดที่ถ้าใครมาเห็นเข้าคงคิดว่า...เธอเป็นคุณครูเจ้าระเบียบมากกว่าเลขานุการสาว “ก็ถือโอกาสพักไปในตัวไง จริงสิ! ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมาคุณยังไม่เคยพักร้อนเลยนี่นา” “ทำยังไงได้ล่ะคะ ถ้ารุ้งหยุดตารางงานสารพัดของคุณมีหวังรวนจนสางไม่ออกแน่” หญิงสาวบอกเขาตามที่คิด “พูดแบบนี้แสดงว่าอยากได้ผู้ช่วยหรือไง?” เจมส์ย้อนถามด้วยสีหน้ายิ้มๆ กึ่งเล่นกึ่งจริง “ถ้าคุณจะใจดี...” รุ่งกาลละคำท้ายประโยคไว้เพียงเท่านั้น เมื่อรถที่เธอและเจมส์โดยสารมาจากสนามบินจอดลงตรงหน้าอาคารครึ่งอิฐครึ่งไม้ในเขตไร่แสงตะวัน รุ่งกาลลงจากรถ หญิงสาวก้าวเท้าไปยืนในร่มชายคาหน้าอาคารเพื่อหลบแดด โดยมีร่างสูงของเจมส์เดินตามมาสบทบในอีกไม่กี่วินาทีถัดมา ชายวัยกลางคนที่ทำหน้าที่สารถีกุลีกุจอยกกระเป๋าเสื้อผ้าของเจมส์ลงมาให้ เขารีบส่ายศีรษะปฏิเสธเมื่อชายหนุ่มหยิบเอาธนบัตรสีแดงออกมาจากกระเป๋าเงินแล้วส่งให้ “ผมคงรับไว้ไม่ได้หรอกครับ ขอบคุณครับ ” ร่างผอมเกร็งค้อมตัวลงก่อนจะกลับขึ้นไปบนรถแล้วขับออกไปอีกครั้ง หญิงสาวที่มารอรับแขกจากกรุงเทพเป็นคนที่รุ่งกาลคุ้นเคยดี เพราะเคยเรียนหนังสือด้วยกันมา “สวัสดีค่ะ” เธอยกมือไหว้เจมส์ก่อนจะหันมาทางรุ่งกาล “ไม่ต้องพิธีรีตองกับเราขนาดนั้นก็ได้ฤทัย” หญิงสาวเอ่ยกับอดีตเพื่อนร่วมชั้น ที่เอ่ยชมเธอแทบจะทันที “รุ้งสวยขึ้นนะ...จำเกือบไม่ได้แน่ะ” “ฤทัยก็เหมือนกันแหละ” แล้วสองสาวก็หัวเราะให้แก่กัน หนึ่งฤทัยพาเจมส์ไปยังห้องพักรับรองของไร่ พร้อมกับอธิบายถึงประวิติความเป็นมาของไร่แสงตะวันให้เขาฟังคร่าวๆ “ตอนแรก...เราเปิดเป็นโฮมสเตย์ให้นักท่องเที่ยวที่ต้องการสัมผัสกับธรรมชาติเข้าพัก พอนานวันเข้าก็เริ่มเป็นที่รู้จักทำให้จำนวนนักท่องเที่ยวเพิ่มขึ้น คุณแสงฉานที่เพิ่งมารับช่วงกิจการต่อเลยปรึกษากับชาวบ้าน ตั้งเป็นคณะกรรมการชุมชนขึ้นมา จัดรูปแบบเป็นการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ โดยมีชุมชนชาวแม่ดอกเอื้องเป็นศูนย์กลาง นักท่องเที่ยวที่มาพักจะถูกจัดให้ไปค้างคืนกับบ้านที่เปิดรับเป็นโฮมสเตย์ตามความเหมาะสม อย่างทางไร่เองก็เปิดให้เข้าพักเพียงสองห้องนะคะ กิจกรรมที่เราจัดให้นักท่องเที่ยวก็จะมีตั้งแต่ เดินป่าชมธรรมชาติ ตั้งแคมป์ไฟริมธารแม่ดอกเอื้อง ดูการทำไร่ชา-กาแฟ การทำเมี่ยงแบบโบราณ มีคอร์สสอนทำอาหารพื้นเมืองแบบง่ายๆ หรือถ้าหน่วยงานไหนสนใจวิธีการบริหารจัดการของชุมชนก็สามารถมาศึกษาดูงานได้ค่ะ” หญิงสาวอธิบายคล่องแคล่ว ทำเอาคนฟังนอกจากจะฟังเพลินแล้วยังเผลอมองใบหน้าหวานๆ ตามแบบสาวเหนือตาไม่กระพริบ จนรุ่งกาลต้องรีบสะกิด “โอ๊ย! คุณหยิกผมทำไม?” เจมส์สะดุ้ง ก่อนจะหันมากระซิบถามเลขานุการสาวเสียงขุ่น “ก็คุณเล่นจ้องเพื่อนฉันตาไม่กระพริบเสียขนาดนั้น” รุ่งกาลกระซิบตอบเสียงเขียวไม่แพ้กัน “อ้าวเหรอ” หนึ่งฤทัยมองกริยาสนิทสนมของสองหนุ่มสาวด้วยสีหน้ายิ้มๆ ก่อนจะอธิบายต่อ “วันนี้คุณแสงฉานติดธุระในเมือง กว่าจะกลับคงค่ำๆ เลยให้ดิฉันทำหน้าที่รับรองคุณ ต้องขออภัยที่ทำให้ต้องรอนะคะ” “ไม่เป็นไรครับ” หญิงสาวใช้กุญแจที่ถือติดมือมาไขประตูห้องแล้วเปิดออก เผยให้เห็นห้องนอนกว้างพอสมควร “เชิญค่ะ” บอกพร้อมกับผายมือเข้าไปในห้อง เจมส์มองห้องพักอย่างพึงใจ “ขาดเหลืออะไรบอกดิฉันได้โดยตรงนะคะ ข้างโทรศัพท์จะมีหมายเลยภายในกำกับไว้ค่ะ” “ขอบคุณครับ” เจมส์บอกก่อนจะยื่นมือออกไปรับกุญแจห้องที่เธอส่งไปให้ “งั้นรุ้งขอตัวด้วยเลยนะคะคุณเจมส์ พบกันพรุ่งนี้ค่ะ” รุ่งกาลบอกกับเจ้านายหนุ่มเสียงใส ก่อนจะก้าวเท้าตามเพื่อนสาวออกจากห้อง “พี่ไลท์สั่งไว้...ให้รุ้งพักห้องข้างๆ คุณป้ารวีนะจ๊ะ” หนึ่งฤทัยหันมาบอกเพื่อนพลางทำท่าจะก้าวเท้าไปยังอีกฝากของตัวบ้านที่ปลูกเป็นอาคารชุดเรียงกันเป็นรูปตัวแอล ทว่ารุ่งกาลรีบส่ายหน้า “เราเอากระเป๋าลงที่บ้านหมดแล้ว อยากนอนกับแม่น่ะ ว่าแต่จะทำให้ฤทัยลำบากหรือเปล่า?” ท้ายประโยคเอ่ยถามด้วยน้ำเสียห่วงใย “ไม่หรอก...ที่จัดแบบนี้เพราะเราจัดที่พักแยกฝั่งชาย-หญิง ตอนที่สั่งพี่ไลท์คงไม่คิดว่าเป็นรุ้ง แต่ไม่เป็นไรเดี๋ยวเราจัดการเอง” คนเป็นเพื่อนอธิบายก่อนจะเอ่ยถาม “รุ้งจะรีบไปไหนหรือเปล่า? ถ้าไม่รีบจะชวนไปกินกาแฟด้วยกัน ไม่เจอกันมาตั้งนานขอเม้าท์ให้หายคิดถึงหน่อยเถอะ” “ไม่จ้ะ” หนึ่งฤทัยหรี่ตามองเพื่อน “ไม่นี่แปลว่าไม่รีบ หรือว่าไม่ตกลง?” “ไม่รีบจ้า แหม...เพื่อนเรากลายเป็นคนคิดมากแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” “พูดแล้วจะหาว่านินทาเจ้านาย มาทางนี้ดีกว่า” ว่าแล้วหนึ่งฤทัยก็คว้ามือเพื่อนสาวให้ก้าวตามเธอไป ร้านกาแฟสดเล็กๆ นั้นตั้งอยู่บนเนินค่อนไปทางด้านหน้าของไร่ สามารถมองเห็นหมู่บ้านได้แทบทุกหลังคาเรือนรวมทั้งบ้านของรุ่งกาลเองด้วย “กาแฟเย็นจ้ะ” หนึ่งฤทัยบอกเด็กสาวที่ยืนรอรับออเดอร์อยู่หลังเคาน์เตอร์แล้วจึงหันมาทางเพื่อนสาว “รุ้งล่ะ?” “กาแฟเย็นเหมือนกัน” รุ่งกาลบอกเพื่อน หญิงสาวหยิบถุงคุ๊กกี้ที่วางเรียงอยู่บนมุมหนึ่งของเคาน์เตอร์ขึ้นมาดูด้วยความสนใจ “คุ๊กกี้ธัญพืชของน้าไข่น่ะ ลองชิมดูซีอร่อยนะ” ไม่พูดเปล่าแต่ยังยัดขนมถุงนั้นใส่มือรุ่งกาลดื้อๆ “ดาว...ลงบัญชีพี่ไลท์นะ” “จะดีเหรอฤทัย” “ดีแน่นอนจ้ะ ว่าแต่รุ้งเถอะมีแฟนหล่อขนาดนี้ทำไมพึ่งจะพามาโชว์ตัว” “แฟนที่ไหน?” “ก็คุณเจมส์...ไม่ใช่เหรอ?” “เขาเป็นเจ้านาย” รุ่งกาลย้ำเสียงหนักพร้อมกับส่ายหน้า “ก็เห็นสนิทกันนี่นา” “ทำงานด้วยกันวันละสิบชั่วโมง สัปดาห์ละหกวันไม่รวมโอที ถ้าไม่สนิทก็แย่ล่ะ งานนี้ไม่มีอะไรในกอไผ่จริงๆ จ้า” เธออธิบายก่อนจะกลับมาเป็นฝ่ายเอ่ยถามในสิ่งที่อยากรู้ “พี่ไลท์กลับมานานแล้วเหรอฤทัย?” “เอ๋!? นี่รุ้งไม่รู้หรอกหรือ...เมื่อก่อนเห็นสนิทกันจะตาย” หนึ่งฤทัยถามกลับด้วยสีหน้าประหลาดใจ “ตั้งแต่ไบร์ท...ไม่อยู่ก็ไม่ค่อยได้คุยกันน่ะ” “นั่นซีนะ คิดไปก็ใจหาย” สองสาวคุยกันด้วยเรื่องสรรพเพเหระอื่นๆ จนบ่ายแก่รุ่งกาลจึงขอตัวกลับบ้าน “เรากลับก่อนนะฤทัย” “ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันก่อนล่ะ” หญิงสาวส่ายหน้า “ไม่ล่ะ ขอบคุณมากที่เลี้ยงกาแฟ พรุ่งนี้เจอกันจ้ะ” “จ้า” แก้ไขเมื่อ 29 เม.ย. 52 00:45:18 แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 52 22:54:06 จากคุณ : ธาร นาวา - [ 28 เม.ย. 52 22:30:43 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รุ่งกาลก้าวเท้าช้าๆ ไปตามริมถนน ระยะทางจากไร่แสงตะวันกลับบ้านนั้นไม่ไกลนัก จริงๆ แล้วต้องเรียกว่า...ที่ดินบางส่วนของไร่แสงตะวันนั้นเคยอยู่ในความครอบครองของคุณตาของเธอมาก่อนต่างหาก คุณพงษ์ บิดาของแสงฉานเป็นเจ้าหน้าที่พัฒนาชุมชนที่ย้ายมาจากจังหวัดทางภาคกลาง ก่อนจะตัดสินใจตั้งรกรากอยู่ที่บ้านแม่ดอกเอื้องด้วยการแต่งงานกับคุณรวีซึ่งมีศักดิ์เป็นลูกเรียงพี่เรียงน้องกับมารดาของเธอ ดังนั้นเมื่อคุณพงษ์ขอแบ่งซื้อที่ดินจากคุณตา ในฐานะที่เป็นญาติกันคุณตาจึงตัดแบ่งที่ดินบางส่วนให้ ก่อนที่คุณพงษ์จะหันมาทำสวนเมี่ยงเต็มตัวและขยายกิจการออกไปจนสามารถสร้างฐานะขึ้นมาได้อย่างเช่นปัจจุบัน แสงฉานเป็นลูกชายคนโตของคุณพงษ์ เขามีน้องชายซึ่งอายุเท่าๆ กันกับเธออยู่อีกคนหนึ่งคือ...ตะวันฉาย ความที่บ้านอยู่ติดกันและเป็นญาติใกล้ชิดทำให้เธอสนิทกับสองพี่น้องราวกับเป็นพี่น้องท้องเดียวกัน เธอมักจะจับคู่เล่นกับตะวันฉาย บางครั้งก็ดีกัน...และบางทีก็ทะเลาะกันโดยมีแสงฉานรับหน้าที่เป็นผู้ไกล่เกลี่ยเพราะเป็นพี่ใหญ่ที่ต้องดูแลน้อง จนกระทั่งเขาต้องย้ายไปอยู่กับญาติในเมืองเพื่อเรียนต่อในระดับมัธยมทำให้เหลือแค่เธอกับตะวันฉายแค่สองคน ตอนนั้นเธอเพิ่งจะเก้าขวบ วันนั้นเป็นวันเสาร์เธอกับตะวันฉายไม่ต้องไปโรงเรียนจึงมาขลุกเล่นด้วยกันตลอดทั้งเช้า อากาศวันนั้นค่อนข้างอึมครึม ฝนตกปรอยๆ ราวกับจะเป็นลางบอกเหตุถึงความสูญเสียที่กำลังคืบคลานเข้ามา... หลังมื้ออาหารกลางวันผ่านพ้นไปสายฝนบางเบาที่แข่งกันโรยตัวลงมาจากฟากฟ้าก็หยุดลง ทิ้งไว้แต่ละไอหนักข้นของอากาศ ตะวันฉายที่เบื่อการเล่นในร่มเต็มที่จึงชวนเธอไปเล่นที่น้ำตกซึ่งเธอเองก็เห็นด้วยเพราะไม่ชอบการอยู่ในร่มพอๆ กัน แต่แล้วเหตุไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น... เมื่อฝนที่ตกหนักในหุบเขาทางทิศเหนืออันเป็นต้นน้ำของธารแม่ดอกเอื้องนั้นมีปริมาณมากกว่าที่พระแม่ธรณีจะดูดซับเอาไว้ได้ทัน เสียงสะเทือนเลือนลั่นดังก้องป่า ก่อนที่น้ำป่าจะไหลบ่าพัดเอาทั้งเธอแหละตะวันฉายติดไปกับสายน้ำด้วย ตะวันฉายถูกน้ำพัดไปหลายกิโลเมตร และจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ในขณะที่เธอรอดชีวิตมาได้ราวปาฏิหาริย์ หากถึงกระนั้นเธอก็ต้องรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาลนานร่วมเดือน ด้วยอาการปอดบวมอย่างรุนแรง ทุกๆ คนพยายามปิดบังข่าวร้ายไม่ให้เธอได้รับรู้ จนกระทั่งเธอออกจากโรงพยาบาล การสูญเสียเพื่อนรักทำให้เธอซึมลงอย่างเห็นได้ชัด จากเด็กหญิงแก่นเซี้ยว ร่าเริงสดใส กลับกลายเป็นคนเงียบขรึม ไม่ค่อยพูดจา และฝันร้ายจนละเมอตื่นทุกคืน ท้ายที่สุด...คุณตาจึงออกปกาศิตให้แม่กับพ่อพาเธอย้ายไปอยู่ในเมือง เผื่อว่าเพื่อนใหม่...สิ่งแวดล้อมใหม่ๆ จะทำให้อาการเธอดีขึ้น และมันก็เป็นจริงตามที่คุณตาคาดหวัง ...แต่นั่นก็ทำให้เธอและแสงฉานไกลห่างจากกันไปโดยปริยาย... เธอรับรู้ข่าวคราวของเขาผ่านมารดาที่กลับไปเยี่ยมคุณตาทุกอาทิตย์ ...ไลท์สอบเทียบได้ กำลังจะสอบเข้ามหาวิทยาลัย... ...ไลท์สอบติดคณะอุตสาหกรรมเกษตรด้วย เก่งจริงๆ... ตอนชายหนุ่มเรียนจบปริญญาตรีเธอเพิ่งจะขึ้นม.หก ทั้งๆ ที่เธอกับเขาอายุห่างกันแต่สามปี เธอไปงานรับปริญญาของเขา ทว่าความรู้สึกว่าเขาโตเป็นผู้ใหญ่กว่าเธอมากทำให้เธอไม่อยากเข้าไปวุ่นวายใกล้ๆ ...กลัวเขาจะรำคาญ... และที่สำคัญคือ มีหญิงสาวในชุดนักศึกษาคนหนึ่งคอยตามเขาเป็นเงาอยู่แล้ว... ตลอดเวลาที่ผ่านมา...เธอคิดถึงแสงฉานเสมอ แต่สิ่งที่เธอทำได้ก็เพียงแต่เก็บความคิดถึงของตัวเองเอาไว้ในใจ ภาพชายหนุ่มในชุดครุยรับปริญญาทำให้เธอทั้งรู้สึกดีใจและหวั่นไหว เธอวางรูปที่ถ่ายคู่กันในวันนั้นไว้บนหัวเตียง และอัดก็อปปี้เป็นภาพเล็กๆ ซ่อนไว้ในกระเป๋าเงิน แสงฉานสอบชิงทุนไปเรียนต่อที่สหรัฐอเมริกาได้ เธอจึงไม่ได้เจอเขาอีก ในวันที่เธอรับปริญญามีของขวัญกล่องใหญ่ส่งมาจากอเมริกา โดยมีคุณรวีเป็นผู้นำมาพร้อมกับการ์ดเล็กๆ "ยินดีด้วยครับ"    -พี่ไลท์- ข้อความสั้นๆ ทำให้เธอยิ้มออกมาทั้งๆ ที่หัวใจวูบโหวง ...เขายังนึกถึงเธออยู่ แต่มันก็เย็นชาห่างเหินเหลือเกิน... สำหรับเธอแล้ว...ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน...หัวใจเธอยังคงผูกพันอยู่กับเขา ...ผูกพัน...ทั้งๆ ที่รู้ว่าเป็นการคิดไปเองอยู่ฝ่ายเดียวนั่นแหละ... ข่าวคราวล่าสุดที่ได้รับรู้คือเขาแต่งงานกับสาวอเมริกันและคงจะสร้างครอบครัวอยู่ที่นั่น ...ไม่คิดว่าชีวิตแต่งงานของเขาจะแสนสั้น ก่อนที่เขาจะหย่าและกลับเมืองไทยมารับช่วงงานที่ไร่ต่อจากบิดา... ...ป่านนี้...พี่ไลท์คงลืมไปแล้วว่าเคยมีเธอเป็นน้องสาว... ...หลังจากหย่าแล้วพี่ไลท์จะมีใครอีกหรือเปล่านะ?... ...หรือจะเป็นเพื่อนเธอ... ...หนึ่งฤทัย?... แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 52 22:42:27 แก้ไขเมื่อ 28 เม.ย. 52 22:39:53 จากคุณ : ธาร นาวา - [ 28 เม.ย. 52 22:35:58 ]

ความคิดเห็นที่ 3 มาลงชื่อบอกว่า คิดถึง จขกท ค่ะ ตอนนี้ และตอนถัดไป อ่านในบล๊อก แล้ว   จะอ่านตอนที่ 3 ล่ะ อย่าแกล้งกันเลยคุณ ธาร    อิอิ จากคุณ : teansri - [ 28 เม.ย. 52 23:55:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 (คอร์ส) หง่า ห้างกันไปตั้งนานนะเนี่ยรุ้ง จากคุณ : scottie - [ 29 เม.ย. 52 00:31:55 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อ่านตอนที่คนชื่อ James ยืนยันให้เรียกตัวเองว่าอย่างนั้นแล้วคิดถึงเพื่อนคนหนึ่งที่เคยเรียนหนังสือมาด้วยกันเมื่อนานนนนนมาแล้วค่ะ เพื่อนคนนั้นชื่อ James Morrison (ตาสีฟ้าเหมือนกันด้วย) ปกติคนชื่อ James จะเรียกกันว่า Jim หรือ Jimmy แต่เพื่อคนนั้นยืนยันหัวชนฝาว่าทุกคนต้องเรียกเขาเต็มๆ ว่า James ตอนเรียนด้วยกันก็ล้อเขาเรื่อยๆ ว่าเขาน่าจะยอมให้เรียกว่า Jim นะ จะได้เป็น Jim Morrison ไง เพราะนามสกุลก็ให้อยู่แล้วนี่ ว่าแล้วก็รออ่านตอนต่อไปค่ะ อ้อ! รูป Jim Morrison ค่ะ จากคุณ : กุลธิดา (kdunagin) - [ 29 เม.ย. 52 01:16:27 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มากางเต๊นท์รอด้วย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 29 เม.ย. 52 07:43:12 ]

ความคิดเห็นที่ 7 come to read ka^__^ จากคุณ : Tyra - [ 29 เม.ย. 52 07:53:51 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตามมาเกาะกระทู้อีกแห่งค่ะ ^^ จากคุณ : Paulo - [ 29 เม.ย. 52 08:24:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 :) จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 29 เม.ย. 52 16:21:14 ]

ความคิดเห็นที่ 10 คุณเทียน : ขอบคุณที่แวะมาทักทายค่ะ คิดถึงคุณเทียนเช่นกัน คุณสก็อตตี้ : ถ้าจะนับที่ห่างแบบไม่ได้เจอตัวเป็นๆ กันจริงๆ ก็เจ็ดปี แต่ก็ยังได้รับรู้ข่าวคราวของกันและกันนะคะ คุณกุลธิดา : หนุ่ม Jim Morrison หล่อแบบเท่ๆ แต่คุณบอสเจมส์ที่ธารคิดไว้หล่อแบบผู้ดีๆ น่ะค่ะ ไว้จะเอารูปมาอวดนะคะ พี่พีท, คุณไทร่า, คุณฟี่ ,คุณ xyz (รวบยอด) : สวัสดีค่ะ ขอบคุณสำหรับการติดตามนะคะ จากคุณ : ธาร นาวา - [ 30 เม.ย. 52 01:21:13 ]

ความคิดเห็นที่ 11 มาติดตามต่อนะคะ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 30 เม.ย. 52 11:59:00 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ลองให้เลขารุ่ง เรียก บอน แทนบอส..เป็นเจมส์ บอนน   เจมส์อาจจะชอบก็ได้นะคะ :) จากคุณ : NMR - [ วันฉัตรมงคล 13:03:11 ]