กิร ดังได้สดับมาว่า
มีชายชราผู้หนึ่ง
เปนโรค นอนไม่หลับ มาหลายเพลา
สุขภาพจึง เสื่อมโทรมลง ทุกวี่ทุกวัน
อันเปนที่ทุกข์ร้อนแก่บุตรชายของเขา เปนอันมาก
จึงบุตรชายผู้แสนห่วงบิดา
ได้พยายามทำในทุกวิถีทาง
ที่จักให้บิดาของเขา
ได้หลับสนิท สะบาย
ดังปุถุชนทั่วไป
แลได้พยายามค้นคว้าหาวิธีการ
ที่จักมาเยียวยา
โรค นอนไม่หลับ ของบิดาผู้ชรา
ในทุกวิถีทาง
ไม่ว่าจะเปน
ติดเครื่องปรับอากาศในห้อง ก็แล้ว
หาเครื่องเสียงมากล่อมด้วยดนตรีในรูปแบบต่าง ต่าง ก็แล้ว
แม้ลงทุนติดตั้งเครื่องโยกเห่ไกวด้วยไฟฟ้าที่เตียงของบิดา
ให้นอนหลับสะบาย แล้วก็ตาม
แต่ก็ยังหาทำให้บิดาของเขา
นอนหลับได้ไม่
ท่านผู้เฒ่าก็ยังกระสับกระส่าย นอนไม่หลับ
ไปพร้อมพร้อมกับ สุขภาพที่ทรุดโทรมลง ทุกวี่วัน
กระทั่งวันหนึ่ง
ผู้บุตรจึงได้ค้นพบเอกสารโฆษณาในเครื่องสมองกล
ว่ามีนักสะกดจิตผู้เก่งกาจ ผู้หนึ่ง
สามารถ สะกดจิตให้คนไข้ของเขาทุกคน
หลับสนิทได้อย่างชะงัด
ฉะนั้น
จึงกุลบุตรได้เพียรติดต่อกับนักสะกดจิตท่านดังกล่าว
ให้กรุณามาเยียวยาบิดาของเขา
แม้จะเสียค่าใช้จ่ายมากมายเท่าใดก็ตาม
แลในที่สุด
บุตรชายผู้กตัญญูจึงสามารถเจรจา
ให้นักสะกดจิตผู้เรืองนาม ผู้นั้น
มาทำการรักษาอาการนอนไม่หลับของบิดาของเขา จนได้
โดยแลกกับค่าตอบแทนก้อนโต
ซึ่งชายหนุ่มก็ยินยอมจ่ายให้แต่โดยดี
เมื่อนักสะกดจิตมาพบหน้าชายหนุ่ม
ด้วยเรือนร่าง สูง ผอม
ในชุดคลุมสีดำยาว
กับใบหน้าที่เคร่งขรึม
และดวงตาที่นิ่งสนิท ราวน้ำทะเลลึก
ประกอบกับ หนวดเคราขาวยาวจรดอก
ทำให้บุตรชายผู้เปนทุกข์ในอาการของบิดาชรา
เริ่มมีความเชื่อมั่นเปนที่ยิ่ง
และแล้ว
การเผชิญหน้าระหว่าง นักสะกดจิต ผู้ทรงอานุภาพ
กับชายชราผู้นอนลืมตาโหล ลึกโพลง อยู่บนเตียง ด้วยความทุกข์
ก็บังเกิดขึ้น
นักสะกดจิต เริ่มการรักษาของเขา
ด้วยการหยิบลูกตุ้มสีเงินยวง ล่ามด้วยเชือกยาวขึ้นมา
แล้วแกว่งไกวช้า ช้า ต่อหน้าผู้เฒ่า
พร้อมกับกล่าวเปนอัตถะคาถาบางประการ
จากนั้นก็เริ่มสบตาชายชรา
พลางพึมพำเบา เบา
" . . . ผู้เฒ่าเอย
จงจ้องมองดูลูกตุ้มศักดิ์สิทธิ์นี้
อย่าได้เบือนสายตาไป ณ ทิศทางอื่นใด
จงมองดูมัน แกว่งไกว แกว่งไกว กลับไปมา . . ."
เสียงของ นักสะกดจิต
แผ่ว เนิบนาบ
และเปนจังหวะสม่ำเสมอ ราวกับสายน้ำเอื่อยไหล
" . . .ผู้เฒ่าเอย
ท่านกำลังรู้สึกสบายใจ และหาวนอน
ท่านกำลัง ง่วงเหลือเกิน
ท่านมิอาจลืมตาขึ้นได้อีก
ท่านกำลังต้องการพักผ่อน
ท่านต้องการหลับตา
หลับตา . . .
หลับตา . . .
และ หลับตา . . . "
นักสะกดจิตยังพึมพำอีกเนิ่นนาน
จนกระทั่งในที่สุด
หนังตาของผู้เฒ่าก็ค่อย ๆ หรี่ลง
จนปิดสนิท
ลมหายใจระรวยลึกอย่างสม่ำเสมอ
เสียงของนักสะกดจิตค่อย ค่อย แผ่วลง
จนกลายเปนเสียงกระซิบ
และในที่สุดก็ขาดหายลง
พร้อม พร้อมกับอาการดุษณีของผู้เฒ่า
เขาออกคำสั่งกับชายชราเปนครั้งสุดท้าย
ด้วยเสียงเนิบสงบ ว่า
" . . . ต่อไปนี้ท่านจะได้หลับสบาย
และตื่นขึ้นอย่างสดชื่นในตอนเช้า
ทุกวัน . . ."
เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจ
นักสะกดจิตก็อำลาชายหนุ่มผู้บุตร
ไปพร้อมกับการรับคารวะอย่างเต็มตื้น
และค่าจ้างมหาศาล
ในขณะที่บุตรของท่านผู้เฒ่า
แทบไม่อยากเชื่อในความมหัศจรรย์นั้น
ชายหนุ่มก้มลง
มองบิดาที่นอนนัยน์ตาปิดสนิท ลมหายใจสม่ำเสมอ
ด้วยความปีติ
แต่แล้วเขาก็ต้องชะงัก
เมื่อดวงตาข้างหนึ่งของบิดา
ค่อยค่อย เบิกโพลงขึ้น
และกลอกไปมาอย่างระมัดระวัง
ครั้นแล้วจึงกระซิบถามลูกชายว่า
" . . . ไอ้บ้านั่น . . . มันไปแล้วเหรอลูก . . ."
. . . . . . . . .
เค้าโครงเรื่องจาก
The Hyponotizist
ของ Isaac Asimov
อรรถะ ภาษาไทย โดย " หนูเอียด "
ใส่สีตีไข่โดย พจนารถ๓๒๒
ดังนี้ ขอรับ.
แฮ่ . . . . .
จากคุณ :
พจนารถ๓๒๒ 
- [
30 เม.ย. 52 04:15:12
]
นักสะกดจิต (เรื่องสั้นติงต๊อง)
หลับเพราะกลัวลูกตุ้มหล่นใส่หัวหรือเปล่า