ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ           ลานกิจกรรมกลางแจ้งบริเวณหน้าห้างสรรพสินค้าชื่อดังแห่งหนึ่งย่านใจกลางเมือง งานแถลงข่าวเปิดตัวพรีเซนเตอร์คนใหม่ของเครื่องดื่มยี่ห้อดังกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า บรรยากาศโดยรอบ ดูคึกคัก และเต็มไปด้วยผู้คน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นนักเรียน นักศึกษา ซึ่งถือเป็นกลุ่มเป้าหมายของเครื่องดื่มยี่ห้อนี้ ป้ายคัทเอาท์แนะนำพรีเซนเตอร์สินค้าคนใหม่ ถูกนำมาจัดวางไว้ทั่วบริเวณงาน ภาพของชายหนุ่มในชุดนักศึกษา ที่มีใบหน้าคมคาย คิ้วเข้ม กับดวงตาที่เปล่งประกายความสดใสและดูราวกับมีพลังดึงดูดแม้เป็นเพียงภาพใน แผ่นป้ายคัทเอาท์ก็ตาม ส่งผลให้หลายๆคนที่เดินผ่านไปมาต้องหยุดมองและอ่านประวัติคร่าวๆของเขา กันอย่างสนใจ “ธนิก   นักศึกษาชั้นปีที่ 4 คณะ วิศวกรรมศาสตร์ ครั้งหนึ่งเคยเป็นนักกีฬาคาราเต้ระดับเยาวชนทีมชาติ ลูกชายหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวของ ดร. ธนชัย  และ ดร.ลดา  อาจารย์มหาวิทยาลัยชื่อดัง .   โอ้โห  ทั้งหล่อ รวย ทั้งเรียนเก่ง  แถมยังอยู่ในครอบครัวที่ดีอีก คนอะไรจะเพอร์เฟกได้ขนาดนี้เนี่ย” คำพูดแสดงความเห็นในเชิงบวกของหลายคนที่ให้ความสนใจยืนอ่านป้ายคัทเอาท์ ทำเอาทีมงานที่ได้ยินต่างก็ยิ้มไม่หุบไปตามๆกัน “ คิดไม่ผิดเลยจริงๆนะคะเนี่ย ที่เลือก น้องนิกมาเป็นพรีเซนเตอร์   รับรอง สินค้าของเราต้องได้รับกระแสตอบรับที่ดีเกินคาดแน่นอนค่ะ” ทีมงานคนหนึ่ง พูดกับธนิกอย่างยิ้มแย้ม ระหว่างที่เตรียมตัวแถลงข่าวด้านหลังเวที “ผม ก็ต้องขอบคุณพวกพี่ๆ เหมือนกันครับ ที่เลือกผม  ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ” ธนิก ตอบกลับไปด้วยรอยยิ้มมั่นใจ   ไม่เคยมีสักครั้ง ที่เขาไม่มั่นใจในตัวเอง   ตั้งแต่เด็กจนโต เขามีพร้อมทุกอย่าง ทั้งหน้าตา ความสามารถ ฐานะทางบ้านและทางสังคม แต่บางครั้ง ความสมบูรณ์แบบในชีวิต ก็ไม่ได้หมายความว่า จะสุขสมหวังในทุกๆเรื่องเสมอไป โดยเฉพาะเรื่องของความรัก . จากคุณ : Honzhonzberry - [ 30 เม.ย. 52 23:45:59 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ตอนที่ 1         ร้านกาแฟเล็กๆ ด้านหลังมหาวิทยาลัย ในช่วงเวลาเลิกเรียน หนังสือพิมพ์ หลายฉบับ ที่มีภาพงานแถลงข่าวของธนิก ได้รับความสนใจ จากนักศึกษาหลายคนที่นั่งอยู่ในร้าน ต่างก็พากันเปิดอ่านและพูดคุยกันด้วย ความชื่นชม แต่ในอีกมุมหนึ่ง เมษ  กำลังอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยสีหน้าบึ้งตึง ก่อนจะพับลวกๆ และโยนไปไว้บนโต๊ะ อย่างไม่สบอารมณ์นัก     “ เมษ เป็นอะไรรึเนี่ย  ดูท่าทางหงุดหงิดจัง”     เสียงจากที่นั่งด้านตรงข้าม ถามขึ้น เหมือนจะหงุดหงิดกับพฤติกรรมของเขาไปด้วย     “ไม่มีอะไรหรอก เรา เบื่อๆ น่ะทราย  แล้ว ทราย ไม่สนใจจะอ่านหนังสือพิมพ์หน่อยเหรอ   มีข่าว ไอ้นิก แทบทุกฉบับเลยนะ  กะอีแค่เปิดตัวพรีเซนเตอร์โฆษณาทำอย่างกับว่า ไปสร้างวีรกรรมระดับประเทศ”    เขาตอบด้วยน้ำเสียงเบื่อๆ     “ นี่ เมษ  เมษ กำลังพาลนะ รู้ตัวรึเปล่า  ข่าวโปรโมตสินค้าเค้าก็ลง ตามปกติ  แต่ในมหา’ลัยเรา อาจจะดูตื่นเต้นกันมากหน่อย ก็เพราะ นิก เค้าเป็นคนดังของมหา’ลัย มาตั้งแต่อยู่ปี 1 แล้ว  ”      ทรายพูดอย่างใจเย็น  แต่เมษ ก็ทำเป็นไม่สนใจ ในหัวกำลังคิดถึงเรื่อง ในอดีต  เขากับ ธนิก เรียนมัธยมปลายห้องเดียวกันมา และอาจจะเรียกได้ว่า   เป็นคู่แข่งกันแทบจะทุกเรื่องไม่ว่าจะเป็นเรื่องกีฬาคาราเต้ รวมไปถึงเรื่องเรียน และอีกหลายๆเรื่อง   ซึ่งทั้งหมดนั้นก็คือสาเหตุที่ทำให้เมษ ไม่ชอบและไม่ถูกชะตากับ ธนิกเอาซะเลย   แม้แต่ตอนมาเรียนมหาวิทยาลัย ก็ยังได้อยู่คณะเดียวกัน และ ในอันดับที่เลือกสอบเข้าเป็นอันดับ 1   แถมยังมามีใจให้เพื่อนในคณะเหมือนกันทั้งยังเป็นคนเดียวกันอีก   ทว่า คราวนี้ เมษกลับเป็นฝ่ายที่ได้เปรียบ เพราะเขากับทรายเป็นเพื่อนที่สนิทกันมานานแล้ว ตั้งแต่ตอนเริ่มเรียนศิลปะป้องกันตัวด้วยกันเมื่อตอนมัธยมต้น ในขณะที่ ธนิก เพิ่งมีโอกาสรู้จักกับทราย เมื่อตอนเรียนมหาวิทยาลัยปี 1 เขาชอบทรายอย่างเปิดเผยมานาน แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะสมหวังเลยสักนิด     “ คนดังเหรอ  แล้วทำไม ทรายถึงไม่ชอบนิกล่ะ ไม่รู้จริงๆเหรอ ว่ามันชอบทรายมาตั้งนานแล้ว”     อยู่ๆ เมษ ก็นึกอยากถามเรื่องนี้ขึ้นมา      “ ทำไม ทรายต้องชอบนิก เพราะเค้าเป็นคนดังด้วย  อีกอย่าง  ระหว่างทรายกับนิก เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว  เมษจะพูดเรื่องนี้ทำไมเนี่ย”      เมษ เงียบไป และกำลังคิดถึงความรู้สึกตัวเอง เขาไม่เคยบอกทรายเลยสักครั้งว่า ลึกๆในใจแล้วเขารู้สึกยังไงกับเธอ ความเป็นเพื่อน และความสนิทสนมที่เป็นอยู่ในตอนนี้ สำหรับเขาแล้ว มันเป็นสิ่งมีค่าเกินกว่าที่จะต้องยอมแลกกับอะไรก็ตามที่ไม่อาจคาดเดาได้ หากต้องบอกความรู้สึกในใจ     “หมายความว่า ทราย ไม่เคยคิดอะไรกับนิก นอกจากความเป็นเพื่อน  ไม่ว่าจริงๆแล้ว นิกจะคิดยังไงกับทรายก็ตาม  ใช่รึเปล่า”    เขาถามเหมือนต้องการความแน่ใจ     “ไม่รู้เหมือนกันเมษ  ทรายรู้แต่ว่า นิกเป็นเพื่อนที่ดีและน่ารักมาก ไม่เคยมานั่งถามอะไรเซ้าซี้ แบบนี้ด้วย   ได้คำตอบที่พอใจรึยัง”     “ ใช่  ที่ทรายพูดน่ะถูก  แต่ต้องพูดให้จบด้วยนะว่า  ไอ้นิกมันเป็นเพื่อนที่ดีและน่ารักมาก โดยเฉพาะ กับสาวๆ สวยๆ   หว่านเสน่ห์ไปทั่วเลยล่ะ จะลองนับดูมั้ย ว่า 2-3 ปี ที่ผ่านมาเนี่ย กี่คนแล้ว  ยิ่งตอนนี้นะ คงมีแต่ผู้หญิงวิ่งเข้าหา” เมษพูดด้วยอารมณ์หงุดหงิดอีกครั้ง  ทรายมองแล้วก็ได้แต่ถอนใจและไม่พูดอะไรอีก แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 52 00:04:47 แก้ไขเมื่อ 01 พ.ค. 52 00:04:00 จากคุณ : Honzhonzberry - [ วันแรงงาน 00:03:04 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ที่ชมรมกีฬาคาราเต้ของมหาวิทยาลัย ธนิก มักจะมาอยู่ที่นี่เสมอ เมื่อมีเวลาว่าง วันนี้ก็เช่นกัน เขามานั่งอ่านหนังสือการ์ตูนญี่ปุ่นอยู่คนเดียวด้วยท่าทางเบื่อๆ จนกระทั่ง ได้ยินเสียงฝีเท้าจากประตู้ห้อง จึงละสายตาไปมอง     “ โอ้โห  ไม่ได้เจอกันซะนานเลย  วันนี้ ผมเตรียมปากกากับกระดาษมาขอลายเซ็น ของคุณนายแบบโฆษณาด้วยนะครับ ไม่ทราบว่าจะกรุณาเซ็นให้ผมได้มั้ย”     “มาถึงก็กวนประสาทเลยนะ”     ธนิก หัวเราะกับท่าทางและคำพูดของ ต่อ เพื่อนสนิทของเขา ก่อนจะวางหนังสือการ์ตูนไว้ที่เดิม     “แกมาก็ดีเหมือนกัน  ฉันกำลังเซ็งๆอยู่เลย อยากไปดูหนังว่ะ  ”     “ เฮ้ย  แกชวนฉันไปดูหนัง”  ต่อ แกล้งทำหน้าเหมือนตกใจมาก  “ สาวๆของแก หายหัวไปไหนหมดล่ะ   มีใครกล้าปฎิเสธ พรีเซนเตอร์โฆษณาสุดหล่อ ด้วยเหรอวะ”     ธนิก ถอนใจยาว พลางลุกขึ้นยืน     “ พูดมากน่า รีบไปเร็วๆ “     “ตกลงว่า จนป่านนี้  แกก็ยังชอบทรายอยู่ ในขณะที่ทราย ก็คบกับ ไอ้เมษ “     ต่อ  พูดขึ้น ระหว่างที่เดินอยู่ในห้างสรรพสินค้า ไม่ไกลจากมหาวิทยาลัยมากนัก     “เฮ้ย อย่าพูดมั่วๆ  ทรายไม่ได้คบกับไอ้เมษแน่นอน  ก็แค่เป็นเพื่อนกัน ได้แค่นั้นแหละ”     ธนิก ตอบเสียงแข็ง     “แล้วแกแน่ใจได้ไง  สองคนนั้น เค้าสนิทกันกว่าแกตั้งเยอะ  ฉันว่า แกน่าจะตัดใจจากทราย และมองคนอื่นๆบ้างนะ รับรองๆมีสาวรออยู่เพียบ แกจะมาทำเหมือนคนอกหักแบบนี้ทำไมวะ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ”     “ฉันน่ะเหรอ อกหัก ไม่มีวันซะหรอก” ธนิกยังคงเสียงแข็ง  “เดี๋ยว ไปซื้อตั๋วหนังก่อนนะ รออยู่นี่ละกัน”     “ โห อะไรวะ  แค่นี้ถึงกับทนฟังไม่ได้”      ต่อ บ่นตามเบาๆ หลังจากธนิกเดินออกไป      ธนิก เดินไปเข้าคิวซื้อตั๋ว ท่ามกลางสายตาของหลายๆคน ที่พากันมองและยิ้ม เหมือนจำเขาได้ ในขณะที่เขาได้แต่มองแถวยาวพลางถอนใจอย่างเบื่อๆ  แต่ไม่นานนัก ก็ถึงคิวของเขา ระหว่างที่กำลังจะเดินกลับไปหาต่อ  สายตาของเขา ก็มองไปเห็น สาวน้อยร่างบางในชุดนักศึกษาคนหนึ่ง ที่กำลังยืนคุยกับเพื่อนๆ ตรงทางเข้าโรงหนัง ด้วยความรู้สึกที่คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก   เขาต้องเคยเห็นเธอมาก่อนแน่ๆ     “ เฮ้ย นิก นี่แกดูหนังเรื่องอะไรเนี่ย”     ธนิก หันมามอง ต่อ พลางส่งตั๋วหนังให้  และพอหันกลับไปที่เดิม ตรงนั้นก็ไม่มีใครยืนอยู่แล้ว     “เออๆ เรื่องนี้กำลังอยากดูอยู่พอดีเลยว่ะ”     “ อยากดู   งั้นก็รีบเข้าไปสิ “     เขาบอกอย่างร้อนใจ และรีบเดินเข้าไปบริเวณโรงหนัง  แล้วกวาดสายตาไปทั่ว    แต่ ก็ต้องผิดหวังเมื่อไม่พบสาวน้อยคนนั้นอีกเลย จากคุณ : Honzhonzberry - [ วันแรงงาน 00:17:18 ]

ความคิดเห็นที่ 4 หลังจากดูหนังจบ ต่อ ก็ขอแยกตัวกลับไปก่อน แต่ธนิก ยังไม่อยากกลับ เขาเดินเล่น อยู่ในโซนร้านขายของเกี่ยวกับศิลปะ ในมุมหนึ่งของห้างสรรพสินค้าด้วยความสนใจ และ ขณะที่เขากำลังมอง โปสการ์ดที่เป็นภาพวาดสีน้ำมันชุดหนึ่ง ซึ่งเหลืออยู่ชุดเดียว และกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบ ก็พลันเห็น มือเรียวสวยแบบผู้หญิง เอื้อมมาถึงพร้อมกันพอดี   ต่างคนต่างก็รีบปล่อยมือจากโปสการ์ดชุดนั้น  ธนิกหันไปมอง จำได้ทันทีว่าเธอคือ สาวน้อยที่เขาเห็นเมื่อตอนก่อนเข้าไปในโรงหนัง  คราวนี้ ได้เห็นหน้าเธอใกล้ๆ แล้ว   ที่แท้ สาวน้อยผู้มีใบหน้า   รูปไข่ และดวงตาเรียวเล็กสีดำสนิท คนนี้   ก็คือเด็กสาวที่เขาเคยรู้จักมาก่อนจริงๆด้วย      “ ขอโทษด้วยนะคะ  ไม่คิดว่าคุณจะหยิบโปสการ์ดชุดนี้เหมือนกัน”       เธอพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพโดยไม่หันมามองเลย        “ น้องมีนครับ  นี่พี่นิกเอง  จำกันได้รึเปล่าเนี่ย”      ธนิกพูดพลางยิ้มกว้าง   สาวน้อยรีบหันมามองเขา ก่อนจะยิ้มตอบ      “ พี่นิก จริงๆด้วย  ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะ”      “อยากได้โปสการ์ดนี้เหรอครับ  มันเหลืออยู่ชุดเดียวแล้วซะด้วยสิ “      “ มีน แค่จะหยิบมาดูเฉยๆค่ะ “      เธอตอบอย่างเกรงใจ  ทันใดนั้นเอง เสียงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าก็ดังขึ้น      “ ฮัลโหล  อ้อม  โอเค  เดี๋ยวมีนจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” พูดจบ ก็หันมาหาธนิก      “ เอ่อ  มีนต้องขอตัวก่อนนะคะ พี่นิก พอดี เพื่อนๆ รออยู่”        ธนิก มองตามร่างบางที่ก้าวออกไปด้วยความรวดเร็วอย่างเสียดาย ก่อนจะหันไปหยิบโปสการ์ด แล้วรีบไปจ่ายเงิน จากนั้นเขาพยายามเดินมองหาเธอ ไปเรื่อยๆ แต่ก็ไม่พบ เธอคงกลับบ้านไปแล้ว   ความทรงจำเก่าๆในอดีตตอนเรียนมัธยมปลาย เริ่มย้อนกลับมาในความรู้สึกอีกครั้ง ภาพ เด็กผู้หญิงที่มานั่งอ่านหนังสือรอพี่ชายซ้อมกีฬาคาราเต้ ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ก่อนกลับบ้านเกือบทุกวันเป็นภาพที่เขาจำได้ดี และในบางวัน ที่เขาเบื่อหน่ายจากการซ้อม ก็มักจะแอบไปนั่งเล่นเป็นเพื่อนเธอเสมอกลายเป็นเหมือนความผูกพันและคุ้นเคย จนกระทั่ง เรียนจบชั้นมัธยม  เขาก็ไม่ได้พบกับเธออีก     ทุกอย่าง เหมือนจะผ่านไปเป็นเพียงความทรงจำ แต่พอมาวันนี้ เขาได้มาพบกับเธออีก ไม่ว่าจะด้วยความบังเอิญ หรือ อะไรก็ตาม   ภาพดวงตาเรียวเล็กสีดำสนิทคู่นั้น   ก็ทำให้เขา รู้สึกเหมือนได้กลับไปอยู่ในโลกของความฝันอีกครั้ง            “ ว่าไงนะ  เมื่อวานน้องมีน ไปเจอไอ้นิก มาเหรอ”      เมษ พูดแทรกขึ้นทันที ขณะที่มีนกำลังเล่าให้คุณมนตรี ผู้เป็นพ่อฟัง      ระหว่างทานมื้อเช้าก่อนออกจากบ้าน      “ ใช่ค่ะ  ทำไม พี่เมษ ต้องทำท่าตกใจแบบนั้นด้วยล่ะคะ ก็เจอกันโดยบังเอิญ   พี่นิก เค้าจำมีนได้ก่อนด้วยนะคะ ป๊า  มีนซะอีก ที่เกือบจำเค้าไม่ได้   ขนาดว่า เคยเห็น โปสเตอร์ที่พี่เค้าโฆษณาบ่อยๆ นะคะเนี่ย  ”      มีน หันไปพูดกับพ่อ อย่างร่าเริง  คุณมนตรี  ฟังแล้ว ก็หันไปมอง เมษ ที่กำลังทำหน้าบึ้งตึงอย่างความเข้าใจในความรู้สึก     “ พูดถึง พี่นิก มากๆ เดี๋ยวพี่ชายลูก เค้าจะน้อยใจนะน้องมีน  ดูสิ   แข่งกันมาทุกเรื่องตั้งแต่เด็ก  ป่านนี้ ก็ยังไม่เลิก”      “  ผมไม่เคยน้อยใจ และไม่เคยรู้สึกอะไรกับ ไอ้นิกมาตั้งนานแล้วนะครับป๊า   ต่างคนก็ต่างอยู่ แล้วผมก็ไม่อยากพูดเรื่องนี้อีก    สายแล้ว  ผมไปเรียนก่อนนะครับ”      “ เฮ้อ  ป๊าพูดผิดซะที่ไหนล่ะ คุยเรื่อง นิก ทีไรนะ อารมณ์ไม่ดีทุกที  ไม่รู้จะอะไรกันนักหนา  โตๆกันแล้ว”      “ นั่นสิคะ ป๊า แข่งกันตั้งแต่เด็ก ยัน เรียนมหาวิทยาลัย   ไม่เหนื่อยกันบ้างรึไงเนี่ย”        “ แล้ว วันนี้ น้องมีน ไม่มีเรียนเหรอลูก”      “ ความจริง ก็ ไม่มีหรอกค่ะ แต่มีน ว่าจะไปเตรียมงานเข้าค่าย ของชมรมศิลปะฯ   มีอะไรต้องทำอีกเยอะแยะเลย “       สองพ่อลูก นั่งคุยกันต่อไปอย่างสนิทสนม ครอบครัวของ มีนและเมษ เป็นครอบครัวที่มีเชื้อสายจีน และมีคุณมนตรี ผู้เป็นพ่อ ดูแลสองพี่น้องอย่างดีมาตลอด ตั้งแต่ แม่ หย่าขาดจากพ่อ และ ไปมีครอบครัวใหม่เมื่อหลายปีก่อน  ซึ่งทำให้เมษ ทำใจยอมรับไม่ได้ และ ไม่ยอมพบแม่อีกเลย แตกต่างจากมีน น้องสาวของเขา ที่ยังแอบติดต่อกับแม่บ่อยๆ ด้วยความรัก และหวังอยู่ลึกๆให้ครอบครัวได้กลับมาเป็นเหมือนเดิม.. จากคุณ : Honzhonzberry - [ วันแรงงาน 00:35:06 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ที่ชมรมศิลปะเพื่อน้อง มีน มารอเพื่อนๆ เพื่อประชุมเตรียมงานเข้าค่ายในช่วงปลายเทอม เธอเป็นสมาชิกของชมรม ตั้งแต่เข้ามาเรียนคณะศิลปกรรมศาสตร์ ปี 1 ที่นี่ จนตอนนี้ก็อยู่ปี 2 แล้ว และก็ได้รับการโหวตจากเพื่อนๆในชมรม ให้เป็นหัวหน้าฝ่ายศิลป์อีกด้วย  มีนนั่งวาดภาพประกอบนิทาน อยู่สักพัก เพื่อนๆในชมรมก็เริ่มเข้ามาร่วมทำงานกันท่ามกลางบรรยากาศที่ดูสนุกสนานเฮฮาและเป็นกันเอง       “มีนๆ  มีแขกมาหา”      เสียงเพื่อนคนหนึ่งตะโกนบอกแบบล้อๆ        “ เราไม่เคยรู้จักใครที่เป็นแขก  สงสัยว่าจะไม่ได้มาหาเรานะ”      มีนตอบ โดยไม่เงยหน้ามอง เพราะคิดว่าเพื่อนล้อเล่น      “อะไรกัน น้องรหัส สุดที่รัก อุตส่าห์มีขนมมาฝาก ไม่เอาใช่ป่ะ”      คราวนี้มีน วางดินสอ และเงยหน้ามองไปที่ประตู และก็เห็นร่างสูงของน้องรหัสเธอ กำลังยืนก้มหน้า      ด้วยท่าทางเหมือนทำตัวไม่ถูก  ในมือ มีถุงขนมมาด้วย      “เข้ามาข้างในก่อนสิ  ดน  ไม่ต้องกลัวหรอก  พวกพี่พวกนี้เค้าฉีดยากันแล้ว”      เสียงเพื่อนๆ หลายคนหัวเราะ  ดนตรีรีบเดินเข้ามาตรงที่มีน นั่งอยู่ทันที      “ผมเจอพี่ๆ ปีสอง เค้าบอกคุณอยู่ที่นี่ ก็เลยซื้อขนมมาฝาก”      มีนถอนหายใจยาว      “ ขอบใจมากนะ  ว่าแต่  เมื่อไหร่ นายจะเลิกเรียกพี่แบบนี้ซะทีเนี่ย ดนตรี”      พอมีนพูดจบ ก็รู้สึกได้ว่า แววตาของดนตรี ดูเศร้าลงกว่าเดิมอย่างน่าเป็นห่วง แล้วเขาก็นิ่งไป     ไม่ยอมพูดอะไรเลย      “ เอ่อ  พี่พูดอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ย”      “ เปล่า   แต่ที่ผม ไม่อยากเรียกคุณว่าพี่  ก็แพราะ      ผมไม่อยากให้คุณมองว่าผมเป็นเด็ก เป็นแค่น้องรหัสของคุณ “      “ อ้าว  แต่ พี่ๆในคณะคนอื่น  ดน ก็ยังเรียกพี่ได้ทุกคนเลยนี่”      “ มันไม่เหมือนกัน ยังไงคุณก็คงไม่เข้าใจอยู่ดี  ผมไปเรียนก่อนแล้วกัน อย่าลืมทานขนมนะครับ”      ดนตรีพูดทิ้งท้าย   .      ------------------------------------------------------------------- จบตอนที่ 1 ค่ะ  :) จากคุณ : Honzhonzberry - [ วันแรงงาน 00:41:50 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ จากคุณ : scottie - [ วันแรงงาน 23:27:32 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เอ ชักจับไม่ถูกแหะ ใครเป้นนางเอก จากคุณ : yuechan - [ 12 มิ.ย. 52 00:27:49 ]