มันเริ่มจากวันนั้นเมื่อหนึ่งปีก่อน ฉันได้พบกับเขา เขาก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาอาจจะดีกว่าคนอื่นในสายตาของฉัน

เรารู้จักกันผ่านทาง MSN นี่แหละ เพียงเพราะความรักสนุกและบ้าบอของฉัน ด้วยความที่ว่าฉันเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่งที่กำลังมีความสุขกับการใช้ชีวิตในรั้วมหาลัย ซึ่งพูดได้ตามตรงว่า การแอบชอบ แอบมอง การที่อยากจะหาใครซักคนมาอยู่ข้างกัน มันเป็นเรื่องปกติซะแล้ว และอาจเพราะความที่มันเป็นช่วงเวลาที่ประจวบเหมาะพอดีทำให้ฉันได้พบกับเขา

มันเริ่มเรื่องจากการที่เพื่อนของฉันไปแอบชอบผู้ชายคนหนึ่งเข้ามันก็คงไม่มีอะไร ถ้าผู้ชายที่เพื่อนฉันแอบชอบนั้นไม่ได้มีพี่ชายและน้องสาวเรียนอยู่คณะเดียวกันปีเดียวกันเพียงแต่แค่อายุต่างกัน มันเป็นไปได้ยังไงนะหรอที่คนสามคนอายุต่างกันจะเรียนในชั้นปีเดียวกัน คำตอบมันก็ง่ายมากเลย พี่น้องทั้งสามคนนี้ไปเรียนที่ต่างประเทศมาจนถึงมัธยมปลาย และใช้การสอบเทียบเข้ามาเรียนในมหาลัยพร้อมๆกันในส่วนที่เป็นนานาชาติ

แล้วไงนะหรอ คนที่เพื่อนฉันแอบชอบนะเป็นคนรองของบ้านเป็นคนเงียบๆขี้อาย เขาค่อนข้างดูดีนะแต่ก็ด้วยความที่ว่าเป็นคนเงียบๆนี่แหละทำให้เพื่อนฉันไม่กล้าที่จะเข้าไปคุยหรือทำความรู้จักให้มากมาย นี่คงเป็นอะไรบ้างอย่างที่ทำให้เกิดเรื่องราวในตอนนั้น

จากการที่ฉันชอบที่จะเล่นจึงทำให้ฉันไปสืบข้อมูลหลายๆอย่างของผู้ชายที่เพื่อนฉันชอบ จนวันหนึ่งฉันก็ได้ E-MAIL ของพี่ชายของเขา “ฉวน” ฉันยังจำได้ดีวันนั้นฉันจะต้องส่งรายงานภาษาอังกฤษที่ฉันไม่ถนัด มันเป็นการเขียนเรียงความที่ไม่ค่อยจะได้ความของฉัน ที่แปลกก็คือหลังจากที่ฉันได้คุยกับฉวนเพียงห้านาทีฉันก็ขอให้เขาช่วยฉันในการเขียนรายงานให้เสร็จ ซึ่งเขาก็ไม่ปฏิเสธ

มันทำให้ฉันเกิดความรู้สึกดีๆแล้วก็ประทับใจเขา หลังจากที่เขาได้ช่วยฉัน ฉันก็ทำได้แค่เพียงฝากขนมเล็กๆน้อยๆไปให้เขาแทนคำขอบคุณที่ต้องช่วยคนซึ่งไม่ได้รู้จัก

และจากการที่เขาค่อนข้างคุยสนุกและก็มนุษยสัมพันธ์ดี และการที่เราเรียนคณะเดียวกันทำให้ความสัมพันธ์ของเราค่อยๆดีขึ้น ฉันรอเวลาทุกเย็นเพื่อที่จะได้คุยกับเขาผ่านโปรแกมสนทนา

ครั้งหนึ่งเขานัดกับฉันมาคุยกันใน msn นี่แหละฉันรอเขานานมากจนในที่สุดเขาก็ออน ฉันถามเขาว่าทำไมถึงออนช้า เขาก็บอกฉันว่าเขาอยู่นอกบ้านมาทานข้าวกับครอบครัว เขาคุยกับฉันโดยใช้โปรแกมทางมือถือ เพราะเขารู้ว่าฉันรอคุยกับเขาอยู่

ฉันค่อนข้างประทับใจนะที่เขาให้ความสำคัญในตัวฉัน ซึ่งทุกครั้งที่เราคุยกันมันทำให้ฉันชอบเขามากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งฉันก็คิดว่าเขาก็คงมีความรู้สึกไม่ต่างจากฉันซักเท่าไร จากการที่เราคุยกันผ่านทางโปรแกมสนทนา เรื่อยมาจนคุยกันผ่านทางมือถือ

แล้ววันที่ฉันได้คุยกับเขาครั้งแรก ไม่สิต้องบอกว่าเป็นวันที่ฉันได้พบและได้คุยกันซึ่งหน้า เขานะเพียงแค่เดินผ่านยิ้มให้ฉันแล้วก็ทักแค่คำเดียวแต่ฉันก็จดจำวันนั้นได้แม่นยำ รอยยิ้มเขาในวันนั้นฉันยังจำได้ติดตา

นับจากวันนั้นฉันก็รอนะที่จะได้พบเขา บางทีต้องบอกว่าไปดักรอเพียงแค่อยากเจอน่าจะถูก หลังจากการคุยกันไม่นาน ฉันก็ยอมรับได้ทันทีว่าเขาเป็นคนพิเศษแต่ฉันก็ไม่อยากที่จะรีบร้อน

ซึ่งนั้นอาจจะเป็นข้อผิดพลาดของฉัน เรารู้จักกันเร็วแต่เหมือนมันเป็นแค่ผิวเผินเท่านั้น กว่าที่ฉันจะรู้ว่าตัวเองเป็นคนอย่างไงมันก็คงเรียกได้ว่าสายเกินกว่าที่จะมีคำว่าเราแล้ว

ฉันมีเขาเป็นแฟนคนแรก หลังจากที่ฉันเริ่มคบกับเขา เราเป็นแฟนกันตอนแรกมันค่อนข้างจะดีนะ แต่เหมือนความเลวร้ายในตัวฉันมันยังไม่แสดงออกมานะสิ

ฉันไม่ชอบถูกเขาผูกมัด แต่ฉันต้องการเวลาและความห่วงใยดูแลจากเขา มันแปลกไหม ฉันไม่ชอบที่เขาชอบห้ามฉันหลายๆอย่าง เหมือนเขายิ่งห้ามฉันยิ่งอยากทำ ฉันทำตัวสารพัดที่จะงี่เง่า ทำตัวเป็นเด็ก งอแง้ พูดไม่รู้เรื่อง อยากให้เขามาอยุ่ข้างๆตลอดเวลา อยากได้เวลาของเขา แล้วก็ทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา

คงไม่น่าแปลกใจนะที่เขาอยากจะอยู่กับเพื่อนเขามากกว่าที่จะเป็นฉัน แน่นอนฉันในตอนนั้นทำตัวเหมือนไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ฉันยังคงยึดตัวเองเป็นใหญ่

ถึงแม้เขาจะพยายามเท่าไรที่จะทำให้ฉันเข้าใจและพยายามปรับตัวให้เข้ากับฉัน ฉันก็ยังคงยืนกรานที่จะไม่ฟัง ทำเหมือนตัวเองเป็นคนถูกที่สุด ในที่สุดมันก็ถึงเวลาที่ทุกอย่างต้องจบลงด้วยความงี่เง่าของฉันเอง ทั้งที่เขาก็พยายามที่จะปรับความเข้าใจ

แต่ตอนนั้นทำไมนะฉันมองไม่เห็น ไม่เห็นคุณค่าของเขาเลยจนวันที่ฉันเสียเขาไป ฉันร้องไห้เหมือนคนบ้าแต่มันไม่ได้ทำให้ใจฉันที่มีเขาเลือนหายไปเลย แต่ด้วยความที่ฉันยึดตัวเองเป็นใหญ่ จึงคิดว่าเขาไม่มีเขาฉันก็อยุ่ได้ แต่แท้ที่จริงแล้วฉันยังรักและแคร์เขามาก

แม้ตอนนี้ฉันจะอยากกลับไปคืนดีกับเขาเท่าไร แต่โอกาสมันน้อยมากจนแทบจะมองไม่เห็น ฉันไม่อยากเห็นเขามีคนอื่น ไม่อยากให้เขารักใคร แต่ฉันก็ไม่สามารถพูดคุยกับเขาต่อหน้า ได้ทั้งๆที่ใจฉันอยากจะเข้าไปถาม เข้าไปดูแลห่วงใยเขาเหมือนแต่ก่อน

ฉันเหมือนคนที่อยุ่ในเขาวงกตจะเดินออกมายังทำไม่ได้ ตอนนี้วันเวลาล่วงเลยมาค่อนข้างนานนะในความรู้สึกของฉัน อดีตที่ฉันเคยคิดว่าเขาเป็นเพียงแค่ความหลงไม่ใช่ความรัก แต่ตอนนี้มันแสดงออกมาให้ฉันเห็นแล้วว่ามันแทรกซึมอยู่ในจิตวิญญาณ หัวใจของฉันฝังรากลึกจนฉันยังแปลกใจ

ฉันเสียใจนะที่เขาเย็นชาและลืมความรู้สึกดีๆกับฉันไปหมดแล้ว แล้วฉันหละ ฉันเคยถามเขา เขาก็บอกกับฉันว่าตัวเธอเองเธอต้องผ่านมันไปให้ได้แต่ฉันทำไม่ได้ ฉันทำไม่ได้จริงๆ ตอนนี้ฉันคงบอกได้เพียงแค่ว่าฉันรักเขามาก

แม้ว่าเขาจะไม่เหลือใจให้ฉัน แม้ว่าเขาจะเห็นฉันเป็นได้แค่เพื่อนเขาแล้วเท่านั้น ฉันยังจะคงรักเขา ถ้าตอนนั้นฉันฉุกคิดซักนิดว่าเขามีความสำคัญต่อตัวฉันเพียงไรฉันคงไม่สูญเสียความรักของฉันไป

สำหรับคนที่ยังไม่มั่นใจ คิดว่าคนที่อยุ่ข้างๆไม่ใช่คุณแน่ใจแล้วหรอ ความรักมันอยุ่ใกล้แค่เอือมแต่ก็ห่างเหมือนคนละโลก ดูแลคนๆนั้นของคุณให้ดีนะ อย่าให้เป็นเหมือนฉันที่ต้องมาเสียใจจนถึงวันนี้

จากคุณ : @buppy@ - [ 2 พ.ค. 52 00:48:55 ]