ความคิดเห็นที่ 1 “ข้าเอง” จุ้ยจวี๋ร้องบอก ม่อหรานระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ก่อนจะตำหนิว่า “ดึกดื่นเที่ยงคืนแบบนี้ เจ้าไม่ยอมอยู่เป็นเพื่อนป๋ายกูเหนี่ยง แล่นออกมาทำอะไรที่นี่? หรือเห็นว่าที่นี่ยังไม่วุ่นวายมากพอ?” เมื่อสองทหารองครักษ์เห็นชัดตาว่าคือจุ้ยจวี๋ ก็พากันสอดกระบี่กลับคืนฝัก “เดิมทีข้ากะจะไปที่ครัว แต่บังเอิญได้ยินเสียงความเคลื่อนไหว ถึงได้เข้ามาดู คนพวกนั้นมาทำอะไรหรือ?” “ส่งของ” “ส่งของ?” “เนื้อสดปลาสด ผลไม้แห้งสารพัดสี ข้าตรวจสอบดูแล้ว ข้างในมีแต่อาหารทั้งนั้น ไม่ได้ซ่อนคนหรืออาวุธเอาไว้” ม่อหรานยิ้มเฝื่อนๆ ชี้ไปที่ของซึ่งกองเต็มเล่มเกวียนทางด้านหลัง “เจ้ามาได้จังหวะพอดี หลังจากเอาของพวกนี้ไปเก็บที่ครัวแล้ว เจ้าจงใช้เข็มตรวจสอบดูให้หมดทุกอย่าง ดูว่ามีอะไรแปลกปลอมปนอยู่หรือไม่” จุ้ยจวี๋หันไปดูของกินที่บรรจุมาเต็มเกวียนนั้น แล้วอดถอนใจไม่ได้ “เหอเสียเป็นบุคคลที่น่านับถืออย่างแท้จริง เขาไม่น่าจะใช้วิธีการต่ำช้าแบบนั้น แต่ถึงอย่างไรข้าก็จะช่วยตรวจสอบอย่างละเอียดให้” ทหารองครักษ์สองนายช่วยจุ้ยจวี๋เข็นเกวียนไปที่ครัว แล้วลำเลียงของลงมาตรวจนับ นอกจากอาหารปกติธรรมดาอย่างเนื้อหมู เนื้อวัว เนื้อปลาเป็นอาทิแล้ว ยังมีของหายากบางอย่างอยู่ไม่ใช่น้อยอีกด้วย ผักดองกุยเล่อที่ทำจากฝีมือพ่อครัวชาวกุยเล่อขนานแท้หลายไห ปลาจิ้นแห้งชั้นดี หลู่เจิน(๓) อาหารชั้นเลิศสำหรับตั้งโต๊ะเสวยของเป่ยม่อ แล้วยังมีขนมที่ทั้งนุ่มและร่วนละเอียดอีกหนึ่งจานเล็ก เหล่าต้าเหนียงภายในครัวต่างยืนดูจุ้ยจวี๋ใช้เข็มเงินตรวจสอบอาหารไปทีละอย่างอยู่ด้านข้าง ครั้นหันไปเห็นขนมจานเล็กนั้นเข้าว่าช่างน่ารักน่าเอ็นดูนัก แทบจะประณีตยิ่งเสียกว่าธรรมชาติรังสรรค์ ก็พากันจุปากถอนหายใจชมว่า “ใครๆต่างก็พูดกันว่าขนมของกุยเล่อทำได้ดีมาก แค่ดูจากรูปร่างภายนอกนี่ก็ไม่ใช่ธรรมดาแล้วจริงๆ” นอกจากนี้ยังมีกล่องเลี่ยมทองอีกหนึ่งกล่อง ด้านนอกใช้ผ้าไหมห่อเอาไว้หลายชั้น วางอยู่ที่ด้านล่างสุดของรถ จุ้ยจวี๋คลายผ้าออกทีละชั้นๆ ปรากฏว่าข้างในไม่ใช่อาหาร แต่เป็นของใช้กระจุกกระจิกของผู้หญิง มีเปลือกหอยหนึ่งอัน ข้างในบรรจุยาทาถนอมมือชั้นดี ด้านหนึ่งของกล่องวางกระจกทองเหลืองด้ามเล็ก และมีหวีทำจากหยกมรกตทั้งก้อนนำมาฝนหนึ่งอัน หินรูปไข่สารพัดสีก้อนเล็กจิ๋วสิบกว่าก้อนวางปูอยู่ที่ก้นกล่องเป็นชั้นบางๆหนึ่งชั้น บนหินวางของสามอย่างนี้เอาไว้ จุ้ยจวี๋เห็นแล้วต้องจ้องมองพลางถอนหายใจอย่างชื่นชม หลังจากตรวจสอบของทุกอย่างเสร็จสิ้น ฟ้าก็ใกล้จะสาง จุ้ยจวี๋เหน็ดเหนื่อยเสียจนปวดหลังเมื่อยเอว หญิงสาวกล่าวกับเหล่าต้าเหนียงในครัวว่า “ของพวกนี้ไม่มีปัญหาทั้งนั้น นำไปทานอย่างวางใจเถอะ ไม่น่าเชื่อว่าเหอเสียจะเป็นคนรู้มากขนาดนี้ กระทั่งยาบำรุงของผู้หญิงอย่างตังกุยก็ยังส่งแบบชั้นดีมาให้ด้วย ใบรายการไม่ต้องเปลี่ยนแล้วล่ะ ให้ทำไปตามที่ข้าให้ไปเมื่อคืนนี้นั่นแหละ” “แต่ไม่มีกลีบดอกสาวเย่านี่นา” “ไม่มีก็ช่างมันเถอะ ไม่ต้องใส่ไปก็แล้วกัน กลีบดอกสาวเย่าน่ะยังดี ตังกุยนี่สิสำคัญที่สุดแล้ว” จุ้ยจวี๋กล่าวตอบพลางนวดไหล่อย่างง่วงงุนและเมื่อยขบ มือหนึ่งถือกล่องเลี่ยมทอง เดินกลับไปยังเรือนหลังเล็ก หงเฉียงตื่นนอนแล้ว และกำลังยืนบิดขี้เกียจอยู่กลางพื้นหิมะในลานหน้าเรือน ครั้นหันมาเห็นจุ้ยจวี๋เข้า ก็ถามว่า “ทำไมถึงไม่เห็นเจ้าทั้งคืนเลยเล่า? ก่อนกูเหนี่ยงจะนอน ยังออกปากถามอยู่เชียวว่าทำไมเจ้าถึงไปที่ครัวนานเสียจริง” “นางเล่า?” “ยังหลับอยู่เลย” หงเฉียงขยับปลายคางบุ้ยหน้าไปทางประตูของตัวเรือน “เมื่อคืนนี้ข้านอนเป็นเพื่อนนางที่ในห้อง ได้ยินนางพลิกตัวไปมาอยู่ทั้งคืน คิดว่าคงนอนไม่ค่อยหลับนั่นแหละ เฮ้อ...ข้าได้ยินพวกองครักษ์พูดกันว่าข้างนอกยังถูกทหารล้อมอยู่หรือ? เมื่อวานที่ป๋ายกูเหนี่ยงกับท่านแม่ทัพฉู่ออกไป พวกเขาไม่ใช่ว่าถอยกันไปแล้วหรอกหรือ? ทำไมถึงยังมีสัญญาวันหกค่ำอีกเล่า แล้วถ้าวันหกค่ำแล้วหวางเยี่ยยังไม่กลับมาล่ะ จะทำยังไงกันดี?” จุ้ยจวี๋พูดเสียงหนัก “ต่อให้เจ้าอยากจะช่วยก็ช่วยอะไรไม่ได้ อย่าถามจะดีกว่า” หงเฉียงหลงนึกว่าพวกองครักษ์ที่ปกติชอบพูดเล่นเป็นอาจิณแกล้งขู่นางเล่นเสียอีก เพิ่งจะได้ทราบก็ตอนนี้เองว่าวิกฤตการณ์ยังไม่ผ่านพ้น หน้าจึงถอดสีซีดเผือดในทันที จุ้ยจวี๋ทราบดีว่าสถานการณ์ที่แท้จริงนั้นย่ำแย่ยิ่งเสียกว่าที่หงเฉียงได้รู้มาเสียอีก แต่นางไม่อยากกล่าวมากความ จึงตบไหล่หงเฉียงเบาๆ แล้วก้าวขึ้นบันไดหน้าตัวเรือน ก้าวผ่านประตูเข้าไปเพียงลำพัง ความจริงพิงถิงตื่นอยู่นานแล้ว หญิงสาวเตะผ้าห่มไปทางหนึ่ง บนไหล่คลุมเสื้อนวมตัวเล็กสีม่วงอ่อน นั่งคุกเข่าอยู่บนเตียงอย่างเกียจคร้าน เบือนศีรษะหันข้าง ใช้นิ้วเรียวยาวทั้งห้าสางเส้นผมยาวสลวยที่ทิ้งตัวลง ครั้นเห็นจุ้ยจวี๋ถือกล่องเลี่ยมทองเดินเข้ามาในห้อง พิงถิงก็หันมามอง “นั่นอะไรหรือ?” จุ้ยจวี๋ทราบดีว่าพิงถิงไม่สบายใจ ก็คิดจะพูดเย้าเล่น จึงวางกล่องเลี่ยมทองเอาไว้บนโต๊ะ แกล้งเอ่ยยิ้มๆว่า “ลองทายดูสิ ถ้าทายถูก ข้าจะนับถือท่านจริงๆเลยละ” พิงถิงหันไปมองกล่องเลี่ยมทองใบนั้น แล้วเบนสายตาไปทางอื่นในอาการเรียบเฉย “ของที่ทำให้ใจขุ่นข้องสับสนอีกแล้ว......” จบคำก็ถอนหายใจ เปิดกล่องออกโดยไม่สนใจจุ้ยจวี๋ หญิงสาวพินิจดูของทั้งสามอย่างที่วางอยู่ในกล่อง แล้วหยิบหวีขึ้นมา เพ่งมองอย่างใจลอย เอ่ยเบาๆ “นี่คือหวีที่ข้าใช้เป็นประจำเมื่อสมัยยังอยู่ในวังจิ้งอานหวาง” วางหวีลง และมิได้แตะต้องของอีกสองชิ้น เอามือหยิบหินรูปไข่ขึ้นมากำหนึ่ง นับไปทีละก้อน ก่อนจะวางกลับลงที่เดิมอย่างเบามือ หินวางกลับลงไปหมดแล้ว ฝ่ามือขาวผ่องมีแต่ความว่างเปล่า พิงถิงยิ้มขื่น “ข้าใช้ความผูกพันสิบห้าปีขู่บังคับเขา เขาใช้ความผูกพันสิบห้าปีล่อลวงข้า” เอามือปิดกล่อง แล้วลงจากเตียง หลังจากใช้น้ำอุ่นล้างหน้าบ้วนปาก จุ้ยจวี๋ก็เข้ามาช่วยเกล้าผมให้หญิงสาว กุมเส้นผมดำขลับนุ่มสลวยเอาไว้ในมือ แล้วเกล้าเป็นมวยผมโบตั๋นที่ดูเรียบร้อยอย่างตั้งอกตั้งใจ เห็นดวงหน้าซึ่งสะท้อนออกมาจากกระจกเรียบสนิท ทั้งไม่ยินดีและไม่กังวล ราวกับเคลือบด้วยหมอกบางๆหนึ่งชั้นจนมองไม่ออกว่าในใจของนางกำลังคิดอะไรอยู่ “กูเหนี่ยง...ทำไมถึงไม่พูดอะไรเล่าเจ้าคะ?” พิงถิงนิ่งเงียบงัน ครู่ใหญ่ให้หลังจึงค่อยกล่าวตอบว่า “ข้าเหนื่อยเหลือเกิน” “หากรู้สึกเหนื่อยก็นอนต่ออีกสักครู่เถิด ถึงอย่างไรก็ไม่มีเรื่องอะไรให้ทำ วันนี้ข้าสั่งให้ในครัวตุ๋นข้าวต้มถั่วแดง ตอนนี้กำลังตุ๋นอยู่บนเตา พอกูเหนี่ยงตื่นแล้วจะได้บอกให้ยกเข้ามาให้” พิงถิงส่ายหน้า จุ้ยจวี๋เพิ่งจะวางหวีลง พิงถิงก็ส่องกระจกทองเหลืองดู จากนั้นลุกขึ้นยืน แหวกม่านประตูเดินออกไป จุ้ยจวี๋รีบเดินตามออกไปทันที เห็นพิงถิงเดินเข้าไปในห้องด้านข้าง เพียงครู่สั้นๆให้หลังก็ยกไหบรรจุดอกเหมยที่เมื่อวานตั้งใจจะฝังลงในดินออกมา “ให้ข้ายกเองเจ้าค่ะ” พิงถิงเบี่ยงกายหลบเลี่ยงจากมือของจุ้ยจวี๋ แล้วส่ายหน้า ยกไหเดินลงบันไดไปเงียบๆ หญิงสาวเดินไปจนถึงมุมลานที่เมื่อวานหงเฉียงกวาดหิมะเอาไว้ แม้ตรงนั้นจะไม่มีหิมะกองสุมอยู่มากนัก แต่หลังจากผ่านมาหนึ่งคืน ก็ปรากฏชั้นน้ำค้างแข็งเคลือบคลุมอยู่บางๆ พิงถิงวางไหลง ถือไม้กวาดกวาดไปหนึ่งรอบ แล้วไปนำพลั่วมา จุ้ยจวี๋เห็นนางทำทุกอย่างที่บรรยายมาข้างต้นในอาการเงียบงันแล้วรู้สึกหวาดกลัวเล็กน้อย พลอยไม่กล้าส่งเสียงดังไปด้วย จึงได้แต่ยืนดูอยู่ด้านข้างพลางร้องกำชับว่า “ระวังนะเจ้าคะ อย่าขยับเอวแรงเกินไปล่ะ” พิงถิงเองก็ไม่ออกแรงอย่างหักโหมเช่นกัน หญิงสาวใช้พลั่วค่อยๆขุดทีละนิด ดินที่อยู่ใกล้พื้นดินด้านบนมากที่สุดถูกอากาศหนาวผนึกจนแข็งตัวมากที่สุด หลังจากขุดดินชั้นบนสุดออกไปแล้ว พื้นดินด้านล่างก็อ่อนร่วนมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้ขุดสบายขึ้นมาก ครู่ใหญ่ๆให้หลัง หลุมขนาดเล็กก็เริ่มเป็นรูปเป็นร่าง ส่วนหน้าผากของพิงถิงก็มีเหงื่อบางๆผุดซึม สองข้างแก้มซับสีแดงระเรื่อ นางก็ไม่ได้รีบร้อน วางพลั่วลง นิ่งพักผ่อนอยู่ชั่วครู่ รอจนลมหายใจค่อยกลับเป็นปกติ จึงค่อยยกไหที่ด้านข้างขึ้นมาวางลงอย่างมั่นคงตรงใจกลางของหลุมดิน จากนั้นมองซ้ายมองขวาอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะทำท่าเหมือนว่าค่อยรู้สึกพอใจ แล้วใช้มือกอบดินฝังไหด้วยตัวเองโดยไม่รังเกียจว่ามือจะเปื้อน หลังจากทำงานชิ้นใหญ่นี้เสร็จ พิงถิงก็ระบายลมหายใจออกมายาวๆ เงยหน้าขึ้นยิ้มละไมให้จุ้ยจวี๋ที่ยืนอยู่ด้านข้าง “ขาดแค่จุดไฟรมที่ด้านบนแล้วล่ะ” นัยน์ตาดำขลับงดงาม ประกายยิ้มผุดพร่างขึ้นในดวงตาอย่างแผ่วจางดั่งระลอกน้ำ ความอ่อนหวานแผ่กระจายไปโดยรอบ ไม่ทราบเพราะเหตุใด ในใจของจุ้ยจวี๋ให้ตื้อตันไปชั่ววูบ จุกในลำคอแทบจะเผลอร้องไห้โฮออกมาจนต้องรีบหันไปขยี้ตาอีกทาง กระตุ้นใจให้คึกคักขึ้นก่อนจะกล่าวตอบว่า “ดีละ งั้นข้าจะไปเอาไฟกับไม้ฟืนมานะเจ้าคะ” หลังจากไปนำไม้ฟืนแห้งมาจากในครัวพร้อมกับเรียกหงเฉียงมาด้วยแล้ว ก็สุมไม้ฟืนลงบนดินใหม่ที่เพิ่งจะถูกกลบจนราบเรียบ จากนั้นวางถ่านไฟคุแดงลงไป เพียงครู่สั้นๆก็มีเสียงเปรี๊ยะปร๊ะของไม้แห้งที่เผาไหม้จนแตกกระเซ็นออกเป็นสะเก็ดไฟเล็กๆดังขึ้น แสงไฟสีแดงเจิดจ้าไหววูบวาบอยู่ท่ามกลางพื้นหิมะ สาดกระทบใบหน้าของทั้งสามจนกลายเป็นสีแดงเข้มอุ่นวะวาบ พิงถิงเหงื่อออกโซมกาย อารมณ์ดูเหมือนจะดีขึ้นมาก นางนิ่งมองแสงไฟด้วยสายตานุ่มนวล แล้วพลันกล่าวว่า “ถึงอย่างไรก็ก่อไฟขึ้นมาแล้ว ก็อย่ามัวยืนดูอยู่เฉยๆกันเลย ไปขอเนื้อกับเกลือจากในครัวมาสักหน่อย แล้วพวกเรามาย่างเนื้อทานกันดีกว่า” แม้จะอกสั่นขวัญแขวนกับทหารศัตรูที่ล้อมอยู่ด้านนอก แต่หงเฉียงก็เข้าใจหลักเหตุผลในการแสวงหาความสุขท่ามกลางความทุกข์ดีเช่นกัน จึงร้องรับว่า “ข้าจะไปนำมาเองเจ้าค่ะ” เพียงไม่นานนัก สองมือหงเฉียงก็หิ้วตะกร้าหนักอึ้งใบหนึ่งเดินย่ำพื้นหิมะดังกรอดๆกลับมา “เนื้อสันหมู ปีกไก่ น่องเป็ดล้างสะอาดแล้ว ปลาจิ้นเอาไส้กับหัวออกไปแล้วสองตัว ไม่ทราบว่ากูเหนี่ยงอยากจะย่างอะไรเจ้าคะ ข้าบอกให้พวกต้าเหนียงในครัวช่วยเตรียมมาให้ทั้งหมดอย่างละนิดละหน่อยน่ะเจ้าค่ะ” หงเฉียงวางตะกร้าลง ปูผ้าสีฟ้าผืนใหญ่ลงบนพื้นหิมะ แล้วหยิบของในตะกร้าออกมาวางทีละอย่างๆ “เกลือกับผงห้าหอม(๔)ก็เอามาด้วยเจ้าค่ะ พวกต้าเหนียงยังบอกอีกด้วยว่า ทานแต่ของย่างจะแห้งเกินไป ในครัวมีน้ำแกงที่ตุ๋นเสร็จแล้วอยู่ อีกสักครู่จะนำมาให้พวกเราเจ้าค่ะ” พิงถิงปรบมือร้องว่า “หงเฉียงนี่น่ารักจริงๆ  คิดเสียรอบคอบเชียว นี่ถ้าข้าเป็นแม่ทัพนะ ยังไงข้าก็ต้องแต่งตั้งให้เจ้าเป็นนายกองฝ่ายเสบียงแน่นอน” หญิงสาวนั่งอยู่บนเก้าอี้หิน บนไหล่มีผ้าคลุมไหล่ผืนหนาเพิ่มมาหนึ่งผืน โดยจุ้ยจวี๋ซึ่งกลัวว่านางจะถูกความเย็นจนล้มป่วยได้ฉวยโอกาสช่วงที่หงเฉียงไปที่ครัวกลับเข้าห้องไปนำมาให้ หงเฉียงเห็นพิงถิงยิ้มแย้มร่าเริง จึงพลอยคลายความอกสั่นขวัญแขวนลงไปด้วยเล็กน้อย ยิ้มพลางพูดว่า “ไม่แค่นี้นะเจ้าคะ พวกต้าเหนียงยังบอกอีกด้วยว่า เวลาย่างเนื้ออย่าใช้มือถือเอาไว้แล้วย่าง ต้องหาอะไรมาร้อยเนื้อ ข้าก็เลยหยิบเส้นเหล็กมาด้วยหลายอัน” ระหว่างที่พูดก็ก้มศีรษะลงล้วง ปรากฏว่าล้วงเส้นเหล็กจำนวนหลายอันออกมาจากด้านล่างสุดของตะกร้าจริงๆ เส้นเหล็กถูกล้างจนสะอาด ปลายด้านหนึ่งยังมีผ้าพันเพิ่มขึ้นมาอีกด้วย จากคุณ : Linmou - [ 3 พ.ค. 52 06:05:08 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ทุกอย่างเตรียมพร้อม ทั้งสามต่างนั่งลงล้อมรอบกองไฟ แล้วเสพสุขกับการย่างเนื้อกลางเหมันต์โดยพร้อมเพรียง มือถือเส้นเหล็ก ร้อยแผ่นเนื้อหรือแผ่นเนื้อปลาลงไป แล้วถือค้างเอาไว้เหนือกองไฟ ให้เนื้อสัมผัสกับเปลวไฟสีแดง ค่อยๆย่างไปเรื่อยๆ ทั้งแปลกใหม่และสนุก ยิ่งเล่นก็ยิ่งเพลินจริงๆ “พ่อข้าเป็นนายพราน สมัยข้ายังเด็ก เวลาท่านพาข้าขึ้นไปล่าสัตว์บนภูเขา ก็เคยเล่นแบบนี้มาก่อนหลายครั้งอยู่เหมือนกัน” ดูจากท่าทางของหงเฉียงแล้วเหมือนจะมีประสบการณ์ไม่ใช่น้อยจริงๆ มือหมุนเส้นเหล็กในมืออย่างคล่องแคล่ว แล้วถอนหายใจกล่าวว่า “หลังจากเข้ามาอยู่ในวังเจิ้นเป่ยหวาง ข้าก็ไม่มีช่วงเวลาแบบนั้นอีกเลย” “เจ้าเข้ามาอยู่ในวังได้อย่างไรหรือ? หวางเยี่ยซื้อตัวเจ้ามา?” หงเฉียงส่ายหน้า “วังเจิ้นเป่ยหวางยังต้องซื้อตัวใครอีกหรือเจ้าคะ? ไม่ต้องห่วงเรื่องกินอยู่ ไม่ต้องถูกทุบตี เจ้านายยังเป็นถึงหวางเยี่ยของพวกเรา มีคนตั้งมากมายเท่าไรพยายามคิดแทบตายเพื่อหาทางเข้ามาอยู่ในวังให้ได้ ถ้าอยู่กับพ่อข้าละก็ เวลาล่าสัตว์ได้ก็ได้ทานอิ่มไปครึ่งท้อง ถ้าล่าอะไรไม่ได้ก็ต้องทนอดไปหนึ่งมื้อ อยู่อย่างลำบากยิ่งกว่าเสียอีกเจ้าค่ะ ข้ายังถือว่าโชคดีที่เบียดเข้ามาอยู่ในวังได้ แล้วยังพอจะมีข้าวของวานให้คนช่วยนำออกไปให้พ่อข้าได้บ่อยๆด้วย” จุ้ยจวี๋เพิ่งจะเคยได้ยินหงเฉียงเล่าถึงเรื่องนี้เป็นครั้งแรก จึงอดถามไม่ได้ว่า “เจ้ามาอยู่ในที่เปลี่ยวร้างห่างไกลแบบนี้ ไม่คิดถึงพ่อของเจ้าหรือ?” “มีหรือจะไม่คิดถึง? น่าเสียดายที่พ่อข้าบุญน้อย ข้าเพิ่งจะเข้ามาอยู่ในวังได้แค่สามปี ท่านก็ล้มป่วยตายจากไป ตอนที่หวางเยี่ยจะไปจากเมืองหลวง ท่านได้ให้คนในวังแยกย้ายกันกลับไปอยู่บ้านเดิม แต่ท่านเห็นว่าข้าน่าสงสารเพราะไม่มีที่ไป จึงให้ข้ารั้งอยู่ด้วยได้” จุ้ยจวี๋เพิ่งจะเข้าใจก็ในตอนนี้เองว่าเพราะเหตุใดในเรือนเร้นกายจึงมีสาวใช้อ่อนวัยอยู่น้อยมาก ส่วนสาวใช้สูงวัยกลับมีอยู่เยอะมาก ดูท่าทางคงจะเป็นคนเฒ่าคนแก่ภายในวังทั้งสิ้น ต่อให้ปล่อยแยกย้ายกลับไปอยู่บ้านเดิม ก็ไม่มีบ้านเดิมจะให้กลับ จุ้ยจวี๋ย่างน่องเป็ดซึ่งเนื้อหนา สุกยากมาก ได้แต่อดทนย่างต่อไปเรื่อยๆขณะที่สายตาเบนมาจับยังพิงถิง ปากกำชับต่อว่า “ไฟนี้แดงจนแสบตา หากทานของย่างแล้วจะร้อนในได้ ไม่ดีต่อร่างกายนะเจ้าคะ” เนื้อปลาในมือพิงถิงเพิ่งจะสุกพอดี นางเป็นคนละเอียดประณีต แม้เพิ่งจะเคยย่างเนื้อด้วยมือตัวเองเป็นครั้งแรก กลับย่างออกมาได้เป็นสีเหลืองทองนุ่มฟูหอมกรุ่น พอดีถึงที่สุด เมื่อหญิงสาวได้ยินจุ้ยจวี๋ว่าดังนี้ ก็ปลดเนื้อปลาออกมาจากเส้นเหล็กอย่างระมัดระวัง วางลงในจานใบเล็ก แล้วยื่นส่งมาให้ “ถ้าอย่างนั้นข้าก็ไม่ทานละ ย่างให้พวกเจ้าทานก็แล้วกัน” หงเฉียงกำลังมองเนื้อปลาย่างชิ้นนี้พลางน้ำลายสอพอดี ได้ยินดังนี้ก็โห่ร้องอย่างยินดี ยื่นเส้นเหล็กในมือไปให้จุ้ยจวี๋ “ช่วยถือให้ข้าหน่อยนะ” จากนั้นรับจานใส่เนื้อปลาย่างส่งกลิ่นหอมยั่วยวนมา จุ้ยจวี๋เห็นพิงถิงระมัดระวังเป็นห่วงทารกในครรภ์อยู่ตลอด ก็ยิ้มให้นางอย่างชมเชย ปลอบใจว่า “ถึงท่านจะไม่ได้ทานของย่างพวกนี้ แต่ก็มีลาภปากอย่างอื่นนะเจ้าคะ วันนี้ข้าสั่งให้พวกต้าเหนียงในครัวเตรียมตังกุยพุทราแดงตุ๋นเท้าหมูเอาไว้ให้กูเหนี่ยงเจ้าค่ะ” พูดยังไม่ทันขาดคำ ต้าเหนียงก็หิ้วกล่องสำรับอาหารเดินเข้ามาในเขตเรือนหลังเล็กพอดี ครั้นเห็นพวกนางกำลังเล่นย่างเนื้อกันอย่างเพลิดเพลิน ก็พูดกลั้วหัวเราะ “ระวังมือด้วยล่ะ ถูกเส้นเหล็กตำน่ะเจ็บไม่ใช่เล่นเชียวนะ ข้าเคยถูกตำมาแล้วหลายครั้งจากในครัว” นางวางกล่องสำรับอาหารลงบนผ้าปูสีฟ้าแล้วเปิดกล่องออก ยกถ้วยยื่นส่งให้คนทั้งสามคนละถ้วย ของจุ้ยจวี๋กับหงเฉียงคือต้มกระดูกริ้วหน่อไม้ร้อนควันกรุ่น ส่วนของพิงถิงคือตังกุยพุทราแดงตุ๋นเท้าหมูจริงๆ พิงถิงถือช้อน มองจุ้ยจวี๋กับหงเฉียงรับประทานเนื้อย่างไปพลาง ตัวเองก็ละเลียดทานน้ำแกงในถ้วยจนหมดถ้วย แล้วยิ้มละไม วุ่นวายกันมากว่าครึ่งชั่วยาม ต่างรับประทานกันอย่างสนุกสนาน ไม้ฟืนเองก็ไหม้เกือบจะหมด ทั้งสามจึงค่อยลุกขึ้นยืน รดน้ำดับไฟ หงเฉียงถามว่า “จะเอาไหออกมาไหมเจ้าคะ?” “ไม่จำเป็น ทิ้งอบไว้ในดิน รสชาติจะดีขึ้นกว่าเดิมอีกนิด รอจนหวางเยี่ยกลับมาแล้วค่อยขุดขึ้นมา” ผ่านเวลาครึ่งเช้าไปเช่นนี้ เวลาที่เหลือก็พอจะทนผ่านไปได้ง่ายดายขึ้นมาก พิงถิงสนทนาเล่นเรื่อยเปื่อยกับจุ้ยจวี๋และหงเฉียงอยู่ในห้องพักหนึ่ง จึงค่อยไปงีบพักผ่อน หญิงสาวงีบหลับไปถึงเกือบสามชั่วยาม เมื่อตื่นขึ้นมา ฟ้าก็มืดแล้ว นางสะลึมสะลือลุกขึ้นมา ผนักหน้าต่างเปิดออก ลมราตรีไม่แรงมากนัก แต่ชั้นเมฆดูจะหนาเกินไป จึงมองไม่เห็นว่าดวงจันทร์อยู่ที่ใด “จุ้ยจวี๋? จุ้ยจวี๋?” หญิงสาวเรียกอย่างร้อนรน จุ้ยจวี๋เดินจากด้านนอกเข้ามาในห้อง “ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ?” “ตอนนี้เป็นยามใด? ดวงจันทร์เคลื่อนผ่านกลางฟ้าแล้วหรือไม่? ถึงวันหกค่ำแล้วหรือยัง?” จุ้ยจวี๋นิ่งตะลึง เดินเนิบช้าเข้ามาใกล้ นั่งลงตรงหัวเตียง เอ่ยตอบว่า “ป๋ายกูเหนี่ยง ฟ้าเพิ่งจะมืดได้ไม่นานเท่านั้น ตอนนี้ยังเป็นวันห้าค่ำอยู่เลยเจ้าค่ะ” เมื่อพิงถิงได้ยินอีกฝ่ายกล่าวเช่นนี้ สีหน้าร้อนรนก็สลายไป ร้องรับว่า “อ้อ” อย่างแช่มช้า แล้วเหมือนเรี่ยวแรงทั่วร่างได้คลายตัวลง เอนกายไปข้างหลัง พิงแผ่นหลังกับหมอนนุ่ม ทอดตัวนอนเอนๆ จุ้ยจวี๋เอ่ยอีกว่า “ในครัวส่งอาหารมาให้แล้ว ข้าเห็นว่าท่านอุตส่าห์หลับได้สนิท จึงบอกหงเฉียงว่าอย่าปลุกท่าน และให้อุ่นกับข้าวเอาไว้บนเตาเล็กในห้องข้างไปก่อน ในเมื่อท่านตื่นแล้ว ก็ทานสักหน่อยนะเจ้าคะ” พิงถิงเหมือนจะกำลังจมอยู่ในห้วงภวังค์ จุ้ยจวี๋ถามติดต่อกันสองครั้ง จึงค่อยส่ายศีรษะปฏิเสธ แล้วทำท่าคิดอีกครั้ง ก่อนจะพยักหน้า “ไปนำมาเถิด ข้าจะทานสักหน่อย” หงเฉียงยกข้าวและกับร้อนๆเข้ามาในห้อง พิงถิงฝืนใจกล้ำกลืนลงไปได้ครึ่งถ้วย ก็ขมวดคิ้วเอ่ยว่า “ข้าทานไม่ลงแล้วจริงๆ” จากนั้นวางตะเกียบ จุ้ยจวี๋เห็นท่าทางของนางว่าทานไม่ลงแล้วจริงๆ และทราบว่าเกลี้ยกล่อมไปก็ไร้ประโยชน์ จึงกล่าวอย่างอ่อนโยน “ไม่ทานก็ช่างเถิด” หงเฉียงเก็บโต๊ะเสร็จเรียบร้อย ก็ออกจากห้องไปด้วยกันกับจุ้ยจวี๋ จากนั้นหยุดยืนที่ประตู พูดอย่างประหลาดใจ “เมื่อเช้ายังดีๆอยู่เลย มีพูดจาเล่นหัว เหมือนกับลืมเรื่องกลุ้มใจไปหมดแล้วอย่างนั้นล่ะ ทำไมหลับแค่งีบเดียวตื่นขึ้นมา ถึงได้เปลี่ยนไปเป็นคนละคนแบบนี้เล่า? ดูท่าทางฉลาดเกินไปนี่ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ อารมณ์แปรปรวนพิลึกนักเชียว” จุ้ยจวี๋รีบทำท่าให้นางหุบปาก ลดเสียงเบาลงกระซิบดุว่า “เจ้าจะไปรู้อะไร? หากเปลี่ยนตัวเจ้าไปเป็นนางละก็ ป่านนี้มีหวังเสียสติไปนานแล้วด้วยซ้ำ” หงเฉียงแลบลิ้นอย่างตกใจ ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องข้าง จุ้ยจวี๋ยืนอยู่ที่นอกประตูเพียงลำพัง มองพื้นหิมะสีทึบทึมหน้าตัวเรือน ลมหนาวค่อยๆแทรกซึมเข้ามาในลำคอ ให้ความรู้สึกคล้ายกับที่พิงถิงชอบพูดอยู่บ่อยๆอยู่บ้างจริงๆ นั่นคือปลอดโปร่งขึ้นมาก คนที่ร้อนใจมีแค่พิงถิงคนเดียวเสียเมื่อไร ในใจของนางเองก็เหมือนถูกแมวข่วนกระนั้น ที่น่าแค้นใจที่สุดคือ ตรงหน้านางยังมีหลุมที่เป็นประหนึ่งเหวลึกอยู่อีกแห่งทอดขวางอย่างอันตรายยิ่ง สงครามสี่แคว้นทวีความดุเดือดรุนแรงยิ่งขึ้นทุกขณะ ไม่กี่ปีก่อนหน้านี้คือทัพตงหลินรุกรานกุยเล่อและเป่ยม่อ มาบัดนี้เป็นทีอวิ๋นฉางและเป่ยม่อรวมทัพมารุกรานตงหลินบ้างแล้ว สู้รบเข่นฆ่า ไม่รู้จักจบจักสิ้น ทุกคนต่างเข้าใจสถานการณ์ดี แม้กระทั่งลูกท่านหลานเธอที่รู้จักแต่เที่ยวเตร่เสเพล ก็ยังรู้สึกว่าชีวิตไม่ปลอดภัยเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย ฮั่วอวี่หนานซือฝุของนางเกิดเป็นคนในตระกูลสูงมาแต่เดิม ทั้งยังติดต่อสัมพันธ์อยู่ในหมู่ชนชั้นสูงของตงหลิน กับเรื่องเหล่านี้ ซือฝุของนางจึงยิ่งมองออกอย่างทะลุปรุโปร่งเข้าไปใหญ่ ไม่ว่าผู้ใดต่างไม่กล้ารับประกันว่าเช้าวันหนึ่งแคว้นของตนจะไม่ถูกแคว้นศัตรูยกทัพใหญ่มารุกราน คฤหาสน์ของตนจะไม่ถูกเผาจนวอดวายเป็นเถ้าถ่าน แคว้นก็คือบ้าน ต้องมีแคว้น...ถึงจะมีบ้านได้ ผู้ใดบ้างไม่เป็นเช่นนี้? จุ้ยจวี๋ถอนหายใจเหยียดยาว ในอกอึดอัดจนแทบจะปวดแปลบ นางกัดฟันกรอด ปลดกระดุมปล่อยสาบเสื้อนวมหนังออกจากกัน ให้ลมหนาวโชยพัดแทรกเข้ามาด้านใน จวบจนความพลุ่งพล่านร้อนรนดุจหินละลายภายในอกเปลี่ยนเป็นหนาวเยือกจนแข็ง ตัวสั่นสะท้านไป 3-4 ตลบ จึงค่อยกลัดกระดุมสาบเสื้อดังเดิม แล้วยกน้ำชาร้อนจัดจากห้องข้างเข้าไปให้พิงถิง ปลอบโยนให้นางนอนหลับ คืนนั้นจุ้ยจวี๋ยังคงนอนอยู่บนเตียงเล็กอีกเตียงภายในห้องของพิงถิงเช่นเคย ตอนเที่ยงคืน อยู่ๆก็ได้ยินเสียงดัง จุ้ยจวี๋จึงลุกขึ้นนั่งขยี้ตา เห็นพิงถิงตื่นแล้วและกำลังนั่งอยู่บนเตียง จุ้ยจวี๋ลงจากเตียง เดินเข้าไปหาหญิงสาวพลางถามเบาๆ “ป๋ายกูเหนี่ยง ทำไมถึงตื่นอีกแล้วเล่าเจ้าคะ?” พิงถิงกำลังหันไปมองท้องฟ้านอกหน้าต่างอย่างเงียบงัน นิ่งเหม่อมองอย่างใจลอย เอ่ยว่า “ดวงจันทร์ขึ้นแล้ว” จุ้ยจวี๋เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าตามสายตาของนาง ดวงจันทร์ได้ปรากฏขึ้นตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่ทราบได้ แต่แสงจันทร์กลับซีดจางยิ่ง เหมือนหมดอาลัยตายอยากกระนั้น เมื่อพินิจมองตำแหน่งดวงจันทร์ดีๆ ปรากฏว่าได้เคลื่อนผ่านกึ่งกลางฟ้าไปแล้ว จันทร์ผ่านกึ่งกลางฟ้า หกค่ำได้มาเยือน...... ในใจจุ้ยจวี๋หนักอึ้ง เอ่ยเสียงนุ่ม “ยังมีเวลาอีกตั้งหนึ่งวันเต็มๆ หวางเยี่ยกำลังรีบเดินทางกลับมาอยู่นะเจ้าคะ” เสียงของพิงถิงราบเรียบไร้ระรอก “เวลานี้เขาคงจะกำลังอยู่บนหลังม้า กำลังเหน็ดเหนื่อยอย่างมาก กระหายน้ำจนลำคอแห้งผาก ทั้งตัวมีแต่ฝุ่นละออง แล้วบนไหล่ยังมีเกล็ดหิมะเกาะสุมอยู่เป็นแน่” จุ้ยจวี๋รู้สึกราวกับว่าเสียงของนางล่องลอยมาจากสุดขอบฟ้าอันห่างไกล ประหนึ่งเสียงจากสายพิณที่ถูกสะกิดในหุบเหวอันเงียบสงัด ครั้นเสียงสั่นสะท้านพลันปรากฏ มวลบุปผาทั่วทั้งต้นล้วนสั่นเทา จุ้ยจวี๋ก้มลงมองสีหน้าของนาง แต่จับร่องรอยใดๆไม่ได้ สอดเก็บชายผ้าห่มให้พิงถิงเสร็จเรียบร้อย ก็นั่งลงเป็นเพื่อนนางที่หัวเตียง ค่อยๆมองดวงจันทร์เคลื่อนคล้อย หลังจากนั่งชมจันทร์อยู่ได้หนึ่งชั่วยามเศษ จุ้ยจวี๋จึงค่อยพูดกล่อมอย่างอ่อนโยน “นอนซะนะ” จากคุณ : Linmou - [ 3 พ.ค. 52 06:05:57 ]

ความคิดเห็นที่ 3 พิงถิงนอนลงตามที่บอกอย่างว่าง่าย หลับตาลง จุ้ยจวี๋ระบายลมหายใจอย่างโล่งอก ลงจากเตียงทำท่าจะเดินกลับไปที่เตียงหลังเล็กของตัวเอง แต่แล้วกลับเห็นจากปลายหางตาว่าพิงถิงได้ลืมตาขึ้น “มีอะไรหรือเจ้าคะ?” พิงถิงมองผู้พูด คลี่ยิ้มอย่างลืมตัว “ไม่มีอะไร” ก่อนจะหลับตาลงอีกครั้งอย่างว่าง่าย คืนนั้นในคฤหาสน์ตระกูลฮัว ตอนที่ฉูเป่ยเจี๋ยยังหลงนึกว่านางเป็นแค่สาวใช้ใบ้ของคุณหนูฮัว ครั้นเห็นว่านางป่วย ดูเหมือนชายหนุ่มจะพูดว่า “นอนซะ” อย่างนี้เหมือนกัน คนคนนั้นทำอะไรตามใจตัวเองเสมอมา และไม่แยแสธรรมเนียมคร่ำครึใดๆ ทั้งที่ต่างฝ่ายยังไม่รู้จักคุ้นเคยกันดีก็มาอุ้มนาง เข้ามาในห้องของนาง วางนางลงบนเตียง ทั้งยังช่วยห่มผ้าให้นางอย่างเก้งก้างเสียแล้ว คำพูดแข็งทื่อที่บอกว่า “นอนซะ” นั่น ฟังดูเหมือนแม่ทัพกำลังสั่งทหารใต้บังคับบัญชาไม่มีผิด มาย้อนนึกถึงในตอนนี้แล้วอดอยากที่จะน้ำตาไหลอย่างหดหู่ไม่ได้ เขาจะกลับมา...ต้องกลับมาอย่างแน่นอน มือบอบบางกำเป็นหมัดแน่นอยู่ใต้ผ้าห่ม หากความรักอันลึกล้ำถึงเพียงนี้ยังมีค่าเพียงแค่นี้ ต่อให้อ่อนโยนดุจสายน้ำ สามารถหลอมละลายสองยอดกระบี่หลีหุนเสินเวยทั้งเป็นได้ แล้วจะมีประโยชน์ใดเล่า? จันทรา...ได้เคลื่อนผ่านกึ่งกลางฟ้า หกค่ำ...ได้มาถึง <>::<>::<> ฉูเป่ยเจี๋ยกำลังควบม้าห้อตะบึงอย่างบ้าคลั่ง ลมเหนือยามใกล้รุ่งคำรามก้องอยู่ริมหู ชั่วชีวิตเขา เคยขี่ม้าห้อตะบึงอย่างบ้าคลั่งมานับครั้งไม่ถ้วน ยอดอัศดรที่ขี่ปล่อยฝีเท้าทั้งสี่อย่างเต็มที่ วิ่งตะบึงไปดังที่ใจต้องการ ให้สายลมเข้ามาอัดแน่นอยู่ในเสื้อคลุม ให้ลุ่มนทียอมสยบอยู่แทบเท้า ให้ขุนเขาคีรียังมิอาจไม่มองตามเงาร่างของเขานี้ ห้อตะบึง...คือความรู้สึกอันฮึกเหิมสาสมใจอย่างหนึ่ง แต่ยามนี้...ชายหนุ่มกลับไม่อาจสัมผัสความรู้สึกสาสมใจเช่นนั้นได้อีก สายลมพัดหวีดหวิวมาปะทะใบหน้า ชายหนุ่มไม่หวั่นกลัวความเจ็บปวดดั่งมีดกรีดบนใบหน้า แต่สิ่งที่สายลมกระชากฉีกทึ้ง...ยังมีหัวใจของเขา หัวใจที่กำลังถูกเปลวไฟอันร้อนแรงเผาผลาญ หัวใจที่แขวนอย่างไม่มั่นคงอยู่สูงลิบกลางอากาศ เรือนเร้นกายอันเงียบสงบรื่นรมย์ อยู่ ณ ที่ซึ่งสายตามิอาจทอดมองถึง กลิ่นดอกเหมยหอมแผ่วจางรวยรื่น กลับอบอวลตราตรึงอยู่ในใจ ฉูเป่ยเจี๋ยทราบนิสัยของพระเชษฐาดี เพียงมองจากที่พระเชษฐาทุ่มเทอย่างสุดกำลัง ถ่วงเขาไว้ที่วังหลวงโดยไม่เลือกวิธีการ ก็ทราบแล้วว่าวิธีที่ใช้จัดการกับทางด้านเรือนเร้นกาย จะต้องทรงอานุภาพร้ายกาจอย่างยิ่งยวดเป็นแน่ มือเรียวบางที่ถนัดในการดีดพิณของพิงถิง มีหรือจะรับมือการท้าทายของตงหลินหวางได้? เงาร่างอันบอบบางของนาง...กำลังเผชิญกับคมอาวุธเย็นยะเยียบใช่หรือไม่? ร่างอรชรที่กอดเท่าไรก็ไม่พอ ดวงหน้างามหมดจดที่ยลเท่าไรก็ไม่พอ เสียงขับร้องหวานใสที่ฟังเท่าไรก็ไม่พอ......หญิงสาวที่น่าเวทนา...น่าถนอมถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงกลับมีผู้ที่ไม่ยอมวางมือ ปล่อยปละละเว้นนางไป? ทั้งที่นางได้เร้นกายแล้ว ทั้งที่นางได้เลิกสนใจเรื่องภายนอกแล้ว ทั้งที่นางต้องทนทุกข์ เจ็บช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า และหวังเพียงลืมอดีตเสียให้สิ้น เพื่อเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆที่รู้จักพอ เพื่อเป็นผู้หญิงของเขาฉูเป่ยเจี๋ย... “พิงถิงไม่โลภมากดอกเพคะ เพียงหวังให้ฝ่าบาทกลับมาพบหน้าพิงถิงก่อนที่จะนำทัพออกสู่สมรภูมิเท่านั้น พิงถิงอยากจะบอกเรื่องที่สำคัญอย่างมากเรื่องหนึ่งต่อฝ่าบาทในวันเกิดของฝ่าบาทเพคะ” นี่...เป็นความปรารถนาที่เรียบง่ายปานใด ผู้ชายธรรมดาทั่วไปก็สามารถรับปากความปรารถนานี้ของนางได้อย่างง่ายดาย แต่เขาไม่ใช่สามัญชนธรรมดาทั่วไป เขาคือฉูเป่ยเจี๋ย...เจิ้นเป่ยหวางแห่งตงหลิน ฉูเป่ยเจี๋ยยกแส้ขึ้น ควบม้าอย่างบ้าคลั่ง ดวงตาแดงก่ำด้วยสายเลือด สายลมโหมพัดเข้าสู่ด้านในของสาบเสื้อด้านหน้าอย่างไม่ปรานี ยังไม่อาจดับหัวใจที่ร้อนรุ่มดั่งไฟสุมขอน หิมะสกปรกปนเปื้อนดินกองสุมอยู่สองข้างทาง ถนนใหญ่ตรงกลางทอดตรงเหยียดยาวไปข้างหน้า ประหนึ่งไร้สิ้นสุด ไร้หยุดยั้ง ทางกลับบ้านสายนี้...ช่างยาวไกลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ระหว่างควบม้าห้อตะบึง ฉูเป่ยเจี๋ยทอดสายตามองไปไกลลิบยังเบื้องหน้า ทอดตามองได้เพียงสุดส่วนลึกของเมฆา พิงถิงยังปลอดภัยดีหรือไม่? มองไม่เห็นดวงหน้างามหมดจดของพิงถิง ที่ปรากฏแก่คลองจักษุกลับเป็นธงผืนหนึ่งพลิ้วสะบัดอยู่แต่ไกล ขบวนทัพทางด้านหน้าก็กำลังควบม้าเคลื่อนขบวนตรงเข้ามาหาเช่นกัน ฉูเป่ยเจี๋ยเพ่งสายตามองไป ผืนธงนั้นแผ่ตัวออกตามสายลมพัด บนผืนธงกลับเขียนตัวอักษร “โหมว” อันแสนคุ้นเคย หัวใจชายหนุ่มกระตุกวูบโดยแรง สะบัดแส้หวดใส่ยอดอาชาที่เวลานี้มีฟองน้ำลายสีขาวฟูมปาก ควบทะยานเข้าไปรับหน้าขบวนทัพที่เคลื่อนตรงเข้ามาหา ก่อนจะชักม้าโดยแรงให้หยุดลงกะทันหัน ตวาดว่า “เฉินโหมวอยู่ที่ใด?” ชายหนุ่มไม่ได้ดื่มน้ำมาหลายชั่วยามเต็มที เสียงจึงแหบแห้งอย่างมาก เฉินโหมวเห็นฉูเป่ยเจี๋ยปรากฏตัวขึ้นกะทันหัน ก็รีบออกจากขบวนทัพตรงเข้ามาหาทันที พลิกตัวลงจากหลังม้ามาถวายบังคมแล้วกล่าวว่า “หวางเยี่ย เฉินโหมวอยู่ที่นี่พ่ะย่ะค่ะ!” “เจ้าคุมค่ายมังกรพยัคฆ์ แต่กลับบังอาจผละจากหน้าที่โดยพลการอย่างนั้นรึ?” “เมื่อห้าวันก่อนเสี่ยวเจียง(๕)ได้รับราชโองการเคลื่อนย้ายทัพของต้าหวาง จึงได้ไปยังลั่วเหมิงเพื่อรายงานกิจสำคัญภายในค่ายต่อฟู่หลางหวาง ตอนนี้ได้ไปเข้าพบฟู่หลางหวางมาแล้ว จึงจะกลับม่อเอินไปเข้าเฝ้าต้าหวางพ่ะย่ะค่ะ” เฉินโหมวเอ่ยตอบ “เวลานี้ใครเป็นคนคุมค่ายมังกรพยัคฆ์?” “ด้วยราชโองการของต้าหวาง แม่ทัพเฟิงหมิ่นซึ่งอยู่ใต้สังกัดของฟู่หลางหวางรับหน้าที่ดูแลแทนเป็นการชั่วคราวพ่ะย่ะค่ะ” แม่ทัพเฟิงหมิ่นฟังแต่คำสั่งของฟู่หลางหวาง แม้พิงถิงจะมีกระบี่เสินเวยอยู่ในมือ ด้วยฐานะของนางในเวลานี้ ย่อมไม่มีทางสั่งเคลื่อนพลทัพทหารภายในค่ายมังกรพยัคฆ์ได้อย่างแน่นอน ตงหลินหวางลงมือกับเขาที่เป็นน้องชายแท้ๆคนนี้อย่างไม่มีการเว้นทางถอยถึงเพียงนี้เชียวหรือนี่ ฉูเป่ยเจี๋ยเดือดดาลสุดขีดจนศีรษะหมุนคว้าง ภาพตรงหน้าพลิกตลบไปชั่ววูบ พิงถิงซึ่งไร้หนทางจะขอความช่วยเหลือ ความหวังเพียงหนึ่งเดียวที่มีย่อมอยู่ที่ตัวเขาเท่านั้น ด้วยไหวพริบของพิงถิง ในเมื่อมีสัญญาวันหกค่ำอยู่ นางจะต้องพยายามหาทางถ่วงเวลาศัตรูอย่างสุดความสามารถ จนกว่าเขาจะกลับไปถึงที่เรือนเร้นกายอย่างแน่นอน รอข้า...จงรอข้าด้วย! สองมือฉูเป่ยเจี๋ยเต็มไปด้วยเม็ดพองน้ำ แต่กลับไม่รู้สึกเจ็บสักนิด ชายหนุ่มกำกระชับแส้ม้าโดยแรง ลำตัวตั้งตรง เฉินโหมวติดตามชายหนุ่มเข้าออกสมรภูมิมานานปี ครั้นเห็นท่าทีเช่นนั้น ก็ทราบว่าชายหนุ่มได้ควบขี่อยู่บนหลังม้ามาหลายชั่วยามเต็มที จึงยื่นถุงน้ำของตัวเองออกไปให้ “หวางเยี่ยโปรดดื่มน้ำสักคำก่อนเถิดพ่ะย่ะค่ะ หวางเยี่ยจะเร่งเดินทัพไปสนามรบใช่หรือไม่? เร่งเดินทางเช่นนี้ ทหารกับม้าต่างทนไม่ไหวสิ้นแรงกันหมดแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ” ฉูเป่ยเจี๋ยรับถุงน้ำมา แหงนหน้าดื่มอึกๆจนหมดถุง ก่อนจะหันกลับไปดูทหารหาญสามพันนายที่เดินทางตามเขามาติดๆเป็นเวลาหนึ่งวันกับสองคืนเต็มๆที่ด้านหลัง นับตั้งแต่ออกจากม่อเอิน พวกเขาก็ลงแส้ม้าเร่งห้อตะบึงมาตลอดทางโดยไม่ได้พักผ่อนแม้แต่น้อย แต่ละคนต่างอ่อนล้าสิ้นเรี่ยวแรง ฝ่ามือถูกบังเหียนเสียดสีจนถลอกเป็นรอยเลือด ระหว่างทางมีอยู่หลายสิบคนที่ฝืนทนต่อไปไม่ไหว ร่วงตกลงมาจากหลังม้า เขานำทัพมานานปี ไม่เคยเลยที่จะไม่ถนอมทหารใต้สังกัดถึงเพียงนี้ ในใจฉูเป่ยเจี๋ยหนักอึ้ง หันหน้ากลับมาถามเฉินโหมวว่า “เจ้านำคนมาเท่าไร?” “ไม่มากนัก แค่หนึ่งพันเจ็ดร้อยนายพ่ะย่ะค่ะ เป็นทหารชั้นเลิศใต้สังกัดของเสี่ยวเจียงทั้งสิ้น” “จงมอบให้ข้าทั้งหมด” ฉูเป่ยเจี๋ยล้วงตราอาญาสิทธิ์จอมทัพออกมาจากในอกเสื้อ ยื่นชูออกไปที่กลางอากาศ แล้วตวาดว่า “เปิ่นหวางบัญชาการทหารทั่วทั้งแคว้น เหล่าแม่ทัพและทหารทั้งหลายจงฟังบัญชา! ทหารม้าป้องกันเมืองหลวงทั้งสามพันนาย หากมีผู้ใดยืนหยัดต่อไปไม่ไหว หรือม้าที่ขี่ใกล้จะวิ่งต่อไม่ไหว ให้ติดตามเฉินโหมวกลับไปทั้งหมด ส่วนทหารใต้สังกัดของเฉินโหมวทั้งหนึ่งพันเจ็ดร้อยนาย บัดนี้จะโอนมาอยู่ใต้บังคับบัญชาของเปิ่นหวางทั้งหมด และติดตามเปิ่นหวางออกเดินทาง......เดี๋ยวนี้!” จบคำก็พลิกตัวลงจากหลังม้า กระโดดขึ้นขี่ม้าของเฉินโหมวที่ยังคงคึกคักแข็งแรงเต็มที่ เอ่ยเสียงหนัก “ม้าของเจ้าขอข้ายืม” “หวางเยี่ยจะรีบไปที่ใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?” “ก่อนจันทร์จะเคลื่อนมาอยู่กลางฟ้าของวันหกค่ำ เปิ่นหวางต้องกลับไปให้ถึงเรือนเร้นกาย” เฉินโหมวตกตะลึง “วันนี้มันหกค่ำแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ เวลาแค่สิบชั่วยาม จะกลับไปทันได้อย่างไร?” ฉูเป่ยเจี๋ยทำเหมือนไม่ได้ยิน มือกระตุกบังเหียน ยอดอาชาแผดร้องก้อง ออกห้อตะบึงอย่างรวดเร็ว เฉินโหมวไม่ทราบความเป็นไปว่าเกิดเรื่องใดขึ้น แต่ได้ทราบแล้วว่าสถานการณ์เร่งด่วนมาก ครั้นเห็นว่าเพียงพริบตาเดียวเงาร่างของฉูเป่ยเจี๋ยก็ได้จากไปไกล จึงพลันกัดฟันกรอด สกัดม้าของรองแม่ทัพเอาไว้ “ข้าจะตามหวางเยี่ยไป เจ้าจงนำทหารที่เหนื่อยล้าล่วงหน้ากลับม่อเอินไปก่อน เอาม้ามาให้ข้า” เฉินโหมวพลิกกายขึ้นหลังม้า สะบัดแส้อย่างเด็ดขาด วิ่งไล่ตามหลังกองทัพทหารม้าที่พากันห้อตะบึงอย่างเร่งร้อนไป ทางดินเหลืองสายใหญ่ ถูกย่ำตะกุยจนฝุ่นดินสีเหลืองปลิวฟุ้งตลบฟ้า หกค่ำ... ...พิงถิง วันเกิดของข้าได้มาถึงแล้ว... <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 3 พ.ค. 52 06:06:27 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เรือนเร้นกายถูกปกคลุมด้วยความเงียบสงัดอันชวนอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ภูไพรเบื้องนอกยังคงปกคลุมด้วยหิมะสีขาวเป็นหย่อมๆอยู่เช่นเดิม ดวงจันทร์ค่อยๆถอยลับเร้น ดวงตะวันเผยแสงหนักอึ้งอย่างเบาบางมาจากหลังม่านเมฆ ไร้ซึ่งชีวิตชีวา ปุยหิมะ...พลิ้วตกลงมาอีกแล้ว พลิ้วละล่องโปรยปราย...เกล็ดหิมะเล็กละเอียด...หมุนคว้างสั่นสะท้านอย่างไม่อาจควบคุมอยู่ท่ามกลางสายลม เสียงพิณเสนาะใส กลับทะลวงผ่านความสลัวมัวที่แผ่ไปทั่วด้วยม่านหิมะ ข้ามผ่านกำแพงสูง ประดุจรุ้งขาวร้อยตะวัน พุ่งจู่โจมสู่ชั้นฟ้า พิงถิงดีดพิณ หกค่ำได้มาเยือน มือที่กุมกระบี่ของทหารที่ล้อมอยู่นอกเรือนเร้นกาย ใช่กำกระชับแน่นขึ้นกว่าเดิมอีกนิดหรือไม่? หกค่ำ...ผู้ซึ่งมีเงาหลังดั่งคีรี มีเสียงหัวเราะที่ฮึกหาญเปิดเผยอยู่เป็นนิจคนนั้น ถือกำเนิดในวันที่หิมะตกเช่นนี้เอง เขาได้รับความรักใคร่จากสวรรค์ สวรรค์ทรงมอบชาติกำเนิดอันสูงศักดิ์ มอบร่างกายอันแข็งแรงแกร่งกล้า มอบจมูกโด่งเป็นสัน มอบดวงตาดำสนิททอประกายเจิดจ้า มอบบุคลิกทรงอำนาจและความเชื่อมั่นอันติดตัวมาแต่กำเนิดให้แก่เขา สวรรค์ได้สรรค์สร้างยอดคนอันยากจะพบพานเช่นฉูเป่ยเจี๋ย ให้นางต้องสูญเสียวิญญาณ ก้มหน้ายอมศิโรราบ โดยไม่อาจหักห้ามใจ วันหกค่ำ...คือวันนี้เอง พิงถิงดีดนิ้ว สะกิดสาย นางกับพิณมีชะตาผูกพันกัน เสียงของพิณ...ก็คือเสียงของนาง มีเพียงยามพรมมือทั้งสองลงบนสายเล็กละเอียดไม่กี่เส้นเหล่านี้อย่างแผ่วเบาเท่านั้น นางจึงจะสามารถปัดความคิดกลัดกลุ้มกังวลจนแทบจะหายใจไม่ออกให้พ้นไปจากสมองได้ หญิงสาวหลับตาลง จมดิ่งอยู่กับห้วงภวังค์แห่งการหวนระลึกที่พลุ่งอยู่เต็มอกอย่างไร้ความทุกข์กังวล อดีตทุกฉากตอนปรากฏชัดในดวงตา นางจำได้อย่างแม่นยำ ดุจดั่งในวันวานที่ลอบมองผ่านม่านกั้น ใจยังคงระทึกไหว ดุจดั่งได้หวนกลับไปยังทางช่องผา ฉูเป่ยเจี๋ยไล่กวดมาอย่างใจเย็น เสียงฝีเท้าม้าบีบเค้นใกล้เข้ามาทุกย่างก้าว นางถูกเขารวบเอวบังคับอุ้มลอยสู่อ้อมอก แผงอกนั้นร้อนผะผ่าวดุจเปลวไฟ เสียงหัวใจเต้นระทึกรัวแรง ดังก้องอยู่ในหู ดุจดั่งเขาไม่เคยผละจากไป มือยังคงถือถ้วยน้ำแกง ป้อนนางอย่างเก้งก้าง กล่อมนางเข้านอน มองดาวและชมจันทร์เป็นเพื่อนนาง สีหน้าอ่อนหวานดั่งน้ำผึ้งรวง บุญคุณความแค้น หวานชื่นถึงเพียงนั้น ใจสลายถึงเพียงนั้น เขามีหรือจะไม่รักนาง? เขามีหรือจะไม่รักษาสัตย์ ลืมเลือนสัญญานี้ได้? เขามีหรือจะใจเหี้ยมทอดทิ้งนาง...เพื่อกิจแคว้นอันหลั่งไม่สิ้นโลหิตวีรชนเหล่านั้น? เป่ยเจี๋ย...หากพิงถิงคือผู้ซึ่งสำคัญที่สุดในใจท่าน เช่นนั้นใต้หล้าอันไพศาลนี้ ยังจะมีเรื่องใดสามารถรั้งฝีเท้าที่ก้าวกลับมาของท่านได้? ข้าได้ฝังกึ่งกมลหอมพิสุทธิ์ไหหนึ่งเอาไว้...รอท่านอยู่ที่นี่ จุ้ยจวี๋ยืนห้อยมือ(๖)อยู่ด้านข้าง จ้องมองเงาหลังของพิงถิงที่นั่งดีดพิณอยู่เงียบๆ เงาหลังนั้นผอมบาง ทว่าเอวกลับเหยียดตรงดิ่ง ราวกับว่าสิ่งที่คอยพยุงร่างกายอยู่ภายใต้ชั้นเลือดเนื้ออันบางเฉียบ คือกระดูกซึ่งเป็นประดุจเหล็กกล้า จุ้ยจวี๋เงี่ยหูสดับฟัง เสียงพิณดั่งหวนไห้ดั่งบอกเล่า ประหนึ่งพรรณนาเรื่องราวในวันวานแต่ละฉากแต่ละตอน แม้ไม่เคยสัมผัสเหตุการณ์เหล่านั้นมาก่อน ยังต้องปวดร้าวดั่งวิญญาณสลาย เพียงแต่ในยุคเข็ญอันเย็นชานี้ มีหรือจำเป็นต้องบ่มเพาะเสียงดนตรีอันใสเสนาะถึงเพียงนี้ออกมา ประเทศชาติสำคัญกว่า...หรือความรักสำคัญกว่า? ควรจะรักษาความรักอันลึกล้ำอย่างยากจะพบพานนี้...หรือรักษามาตุภูมิของตนดี? ความคิดคำนึงได้ล่วงล้ำไปถึงความในใจที่ไม่กล้าแตะต้องมาโดยตลอด เข็มแหลมที่แขวนตัวอยู่กลางอากาศในส่วนลึกของจิตใจมาแต่แรก ได้ทิ่มแทงลงสู่ภายในร่างให้จุ้ยจวี๋ต้องปวดร้าวแทบด่าวดิ้น คนหาใช่ต้นไม้ ใครบ้างไม่มีหัวใจ สายพิณเรียวบาง กลายเป็นอาวุธร้ายบิดแทงประหารหัวใจ เคี่ยวกรำจนนางเหงื่อเย็นเยียบไหลโซม โลหิตไหลชุ่มโชก สุดจะทานทนต่อเสียงพิณเสนาะใสที่แทรกซึมเข้าไปทั่วทุกรูขุมขน จุ้ยจวี๋สืบเท้าไปหนึ่งก้าว ฝืนข่มระลอกที่สั่นไหวอยู่ในใจ กล่าวเบาๆ “กูเหนี่ยง ควรจะหยุดได้แล้วเจ้าค่ะ อาหารกลางวันส่งมาได้ครู่ใหญ่แล้วนะเจ้าคะ” พิงถิงกดมือลงบนสายพิณแน่วนิ่ง เสียงพิณหยุดชะงักทันควัน หญิงสาวเงยหน้าขึ้น นัยน์ตาทอประกายสุกใส จ้องมองจุ้ยจวี๋ “ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องทานอะไรสักหน่อยนะเจ้าคะ” จุ้ยจวี๋เบือนหน้าหลบสายตา พยุงนางลุกขึ้น หงเฉียงจัดวางจานอาหารลงบนโต๊ะอย่างคล่องแคล่ว พิงถิงกวาดตามองมา สายตาสะดุดชะงัก บนโต๊ะอาหาร กลับมีผักดองของกุยเล่อซึ่งดูแตกต่างไม่เข้าพวกกับอาหารที่ได้ทานอยู่ทุกวันโดยสิ้นเชิง หญิงสาวนั่งลงตรงริมโต๊ะอย่างแช่มช้า ใช้ตะเกียบคีบขึ้นมาพินิจดูตรงหน้า แล้ววางตะเกียบลง “นี่เป็นผักดองกุยเล่อที่เหอเสียทำด้วยมือตัวเอง” พิงถิงนิ่งเงียบงันอยู่อึดใจใหญ่ ค่อยเอ่ยต่อว่า “เห็นได้ชัดว่าเขามุ่งมั่นมากเพียงใด” ความรู้สึกอันตรายอันหนักอึ้งกดทับลงบนหัวใจโดยตรงอย่างปราศจากสิ่งใดกีดขวาง หงเฉียงถูกบรรยากาศแห่งความเงียบนี้กดดันจนอึดอัดแทบจะหายใจไม่ออก จึงทำใจกล้าเอ่ยตอบว่า “ถึงจะนำทหารมาล้อมเรือนเร้นกาย แต่ดูจากการกระทำทั้งหลายของเสี่ยวจิ้งอานหวางแล้ว ถึงอย่างไรก็ยังคำนึงถึงน้ำใจเก่าก่อนที่มีต่อกูเหนี่ยงอยู่นะเจ้าคะ ต่อให้......” พูดยังไม่ทันจบประโยค ชายเสื้อก็ถูกจุ้ยจวี๋กระตุกดึงกะทันหัน จึงค่อยรู้สึกตัวหุบปากลงทันควัน พิงถิงไม่ได้เอ่ยตำหนิหงเฉียงแต่อย่างใด ริมฝีปากคลี่ยิ้มขื่น “มีสักกี่ส่วนกันที่เป็นการคำนึงถึงน้ำใจเก่าก่อน?” แหล่งพักพิงของป๋ายพิงถิงนั้น...เกรงว่าไม่ว่าจะเป็นผู้ใด เหอเสียล้วนสามารถสงบใจยอมรับได้ทั้งสิ้น ยกเว้นเพียงผู้เดียว......ฉูเป่ยเจี๋ย ทั่วหล้านี้ผู้ที่สามารถทำให้เหอเสียกริ่งเกรงได้ มีเพียงฉูเป่ยเจี๋ย ทั่วหล้านี้ผู้ที่สามารถทำให้เหอเสียริษยาได้ มีเพียงฉูเป่ยเจี๋ยเช่นกัน ทุกที่ทางล้วนเป็นสมรภูมิแห่งการแข่งขันของสองศัตรูตลอดกาล มีหรือจะจำกัดเพียงสนามรบที่อวลอบด้วยควันไฟแห่งสงคราม? นอกตัวเรือนหิมะพลิ้วโปรยปราย นานๆครั้งจึงเล็ดลอดผ่านเข้ามาในตัวเรือนอันอบอุ่นยามม่านประตูถูกลมพัดสะบัดไหวเปิดทาง เพื่อละลายเป็นหยาดน้ำตาแห่งเหมันต์อย่างยินยอมพร้อมใจ ดวงตะวันเคลื่อนคล้อยผ่านกึ่งกลางฟ้า เงาทอทาบค่อยๆทอดไปทางบูรพา หกค่ำ...ได้ผ่านไปแล้วครึ่งหนึ่ง สิบสองชั่วยาม...หลงเหลือเพียงครึ่งหนึ่ง <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑. ตังกุย (danggui) คือพืชสมุนไพรชนิดหนึ่งของจีนที่นำรากมาใช้ทำเป็นสมุนไพร ชื่อทางวิทยาศาสตร์ Angelica Sinensis (Oliv.) Diels มีสรรพคุณบำรุงเลือด เป็นยาบำรุงสำคัญสำหรับผู้หญิงจีนมาแต่โบราณ รากมีลักษณะคล้ายโสมที่ไม่มีแขนขา เวลาจะใช้จะนำมาฝานตามยาว ๒. โสมม่วง (จื่อเซิน : zishen) คือพืชสมุนไพรชนิดหนึ่งของจีน มีชื่อวิทยาศาสตร์ว่า Herba Salviae Chinesnsis มีชื่อภาษาอังกฤษว่า Chinese Sage Herb เป็นพืชล้มลุกใบเลี้ยงคู่มีวงจรชีวิตหนึ่งปี สูงประมาณ 20 – 70 ซม. ใบสีเขียว ขอบใบเป็นหยักๆ แบบฟันเลื่อย ดอกสีม่วงหรือสีฟ้าอมม่วง ออกดอกเป็นช่อ ขึ้นบนเนินเขา ริมทาง ในป่า หรือในกอหญ้า มีรสขมปนเผ็ด นำมาใช้เป็นสมุนไพรได้ตลอดทั้งต้น สรรพคุณดับร้อนดับพิษ ช่วยรักษาอาการตับอักเสบเรื้อรัง ช่องท้องปวดบวม ฯลฯ ๓. หลู่เจิน (luzhen) คือ ตุ๋นเครื่องในสัตว์ปีกน้ำข้นในลักษณะราดหน้า โดยมากจะหมายถึงตุ๋นเครื่องในไก่ ๔. ผงห้าหอม (อู่เซียงเฝิ่น : wu xiang fen) เป็นเครื่องเทศน์ของจีนซึ่งทำมาจากเครื่องเทศน์หลายชนิดบดผสมรวมกัน ๕. เสี่ยวเจียง (xiaojiang) แปลว่า “แม่ทัพผู้น้อย” เป็นคำเรียกแทนตัวเองของทหารระดับแม่ทัพเวลาพูดกับผู้บังคับบัญชา หรือแม่ทัพระดับสูงกว่า ๖. ยืนห้อยมือ เป็นสำนวนจีน หมายถึงยืนโดยที่มือทั้งสองทิ้งอยู่สองข้างลำตัวแบบสบายๆ ไม่ได้เกร็งเหยียดตรง <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 3 พ.ค. 52 06:07:00 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ข้าใช้ความผูกพันสิบห้าปีขู่บังคับเขา เขาใช้ความผูกพันสิบห้าปีล่อลวงข้า” >>> เป็นหนมจีน หนมจีนยอมถูกล่อลวง Y^Y สงสารเหอเสียจับใจ ถึงเหอเสียจะไม่ได้รักพิงถิงแบบที่ฉูเป่ยเจี๋ยรักพิงถิง แต่ความผูกพัน มันมากกว่าเห็นๆ พิงถิงใจร้าย ทำร้ายเหอเสียลงคอ Y^Y เหมือนตอนแรกๆหนมจีนจะเคยบอกพี่หลินโหม่วไว้แล้วว่า ตัวร้ายแบบนี้แหละ ที่หนมจีนชอบนักชอบหนา มีถูกมีผิด มีรักมีผูกพัน แต่โดนเคี่ยวกรำจนไม่อาจไม่เปลี่ยนแปลง ตัวร้ายแบบนี้ จะรักก็รักไม่ไหว จะเกลียดก็เกลียดไม่ได้ ได้แต่สงสารจับใจ Y^Y จากคุณ : หนมจีน - [ 3 พ.ค. 52 13:07:41 A:58.34.197.15 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาไม่ทัน แค่เห็นกันหลัดๆ แน่เลย จากคุณ : scottie - [ 3 พ.ค. 52 13:40:55 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หนมจีน @ อ้าว...อย่าลืมสิว่าฝ่ายที่ลืมความผูกพันและบีบแกมไล่พิงถิงให้จากไปเพราะความระแวงก่อน แถมยังทำกันแบบเจ็บแสบมากน่ะ มันเหอเสียนะ ^^" กระไอหนาวเยือกถึงกระดูกเกาะกุมหัวใจนาง รัดแน่นประหนึ่งเชือกจนลมหายใจชะงักงัน “นายน้อย......” พิงถิงขบกรามแน่น สั่นสะท้านอยู่อึดใจใหญ่ ค่อยเค้นเสียงออกมาได้ “......ท่านระแวงข้า ?” “เจ้าวางแผนล่อฉูเป่ยเจี๋ย สร้างความชอบอันใหญ่หลวงต่อกุยเล่อ เป็นยอดหญิงซึ่งยืนหยัดท้าฟ้าดิน ข้าเชื่อเจ้า” เหอเสียแหงนหน้าหลับตาลง นิ่งเงียบไปชั่วอึดใจ  จึงค่อยลืมตาขึ้นถามเสียงราบเรียบ “แต่ว่าพิงถิง เจ้าเชื่อตัวเองหรือไม่ ?” สิบพยางค์ที่ถาม ทุกพยางค์ทะลวงใจ... พิงถิงตกตะลึงจังงังอย่างแท้จริง ความรู้สึกเจ็บปวดและไม่อยากจะเชื่อ...เขียนไว้บนใบหน้าอย่างชัดเจน scottie @ ก็สายไปมากพอสมควรแหละค่ะ ไม่ถึงกับว่าคลาดกันนิดเดียว จากคุณ : Linmou - [ 10 พ.ค. 52 07:01:44 ]