ความคิดเห็นที่ 1 น้ำตกธารดอกเอื้องเป็นน้ำตกเล็กๆ ที่ทิ้งตัวลงมาจากหน้าผาสูงราวห้าเมตร ตัวน้ำตกแบ่งออกเป็นสองชั้นคือ...ลานหินด้านล่างที่สูงจากธารน้ำราวเมตรเศษๆ และชั้นที่สองซึ่งเป็นหน้าผากว้างราวๆ สองเมตร สูงจากลานหินชั้นแรกขึ้นไปอีกประมาณสาม-สี่เมตร ละไอที่เกิดขึ้นจากการตกลงมาจากที่สูงของน้ำทำให้บริเวณโดยรอบชุ่มชื้นอยู่ตลอดปี ดอกกล้วยไม้ประจำถิ่นที่รู้จักกันดีในชื่อว่า ‘เอื้องคำ’ ต่างพากันออกดอกสีเหลืองเข้มห้อยเป็นระย้าอยู่ตามคาคบไม้ทั่วบริเวณนั้น จนดูเผินๆ คล้ายกับต้นไม้เหล่านั้นเป็นผู้ผลิดอกเสียเอง “การสังเกตว่าป่าต้นน้ำแห่งนั้นอุดมสมบูรณ์อยู่หรือเปล่า เราจะสังเกตได้ง่ายๆ ว่าบริเวณนั้นมีกล้วยไม้ขึ้นอยู่บ้างหรือเปล่า อย่างตรงน้ำตกนี้นับว่าสมบูรณ์มาก ที่เห็นออกดอกอยู่นี่เป็นกล้วยไม้ประจำถิ่นที่คนทางเหนือเรียกว่า...เอื้องคำ ชาวบ้านเลยเรียกลำธารสายนี้ว่า...ธารดอกเอื้อง และกลายเป็นชื่อหมู่บ้านในที่สุด” แสงฉานอธิบายให้เจมส์ฟังในฐานะคนนำเที่ยวที่ดี “สวยจัง” รุ่งกาลอุทานอย่างตื่นเต้น หญิงสาวยื่นมือออกไปสัมผัสกลีบดอกไม้จากช่อบนคาคบใกล้ตัว ดวงตาเป็นประกาย แสงฉานทักทายชาวบ้านที่พานักท่องเที่ยวมาเที่ยวชมธรรมชาติบริเวณน้ำตกอย่างคุ้นเคย สองหนุ่มสาวอายุราวๆ ยี่สิบปีพับขากางเกงขึ้น ก่อนจะชวนกันลงไปเดินท่องเล่นอยู่กลางลำน้ำ ในขณะที่นักท่องเที่ยวบางคนเดินสำรวจไปรอบๆ พร้อมกับกล้องถ่ายรูปตัวเก่งเพื่อบันทึกภาพประทับใจเก็บไว้ รุ่งกาลเห็นหนึ่งฤทัยที่นั่งรออยู่บนเสื่อผืนกว้างไม่ห่างจากธารน้ำสักเท่าใดนักก็เร่เข้าไปหา เธอทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิบนมุมเสื่อก่อนจะยื่นมือออกไปรับน้ำกระเจี๊ยบเย็นๆ ที่เพื่อนสาวเทส่งให้มาดื่มแก้กระหาย “มีน้ำเปล่าไหมฤทัย ขออีกแก้วหนึ่งเถอะ...ร้อน...” เอ่ยถามพลางยื่นแก้วน้ำในมือคืนให้เพื่อน “มีสิ เดี๋ยวนะ” หนึ่งฤทัยตอบก่อนจะหยิบขวดน้ำดื่มจากตะกร้าข้างตัวออกมา “ทำยังไงขนมาน่ะฤทัย ตะกร้าเบ้อเร่อเลย” “น้าดุลย์เอามอเตอร์ไซคล์มาส่งจ้ะ” รุ่งกาลนั่งพักดื่มน้ำพอหายเหนื่อยก็ช่วยเพื่อนสาวลำเลียงกับข้าวที่เตรียมมาออกจากตะกร้า เจมส์และแสงฉานเดินเข้ามาสมทบกับสองสาว แล้วอาหารกลางวันแบบกลางแจ้งก็เริ่มขึ้นอย่างง่ายๆ บรรยากาศแสนสบายริมธารน้ำช่วยให้สี่หนุ่มสาวเจริญอาหารได้มาก โดยเฉพาะรุ่งกาลที่เติมข้าวเป็นครั้งที่สามและถูกเจมส์ล้อเลียน “วันนี้เลขานุการผมกินจุแฮะ ขืนกินจุแบบนี้ทุกวันผมจะเลี้ยงไม่ไหวเอานะรุ้ง” “กองทัพเดินด้วยท้องค่ะคุณเจมส์ อยากได้เลขาใหม่บอกรุ้งมาตรงๆ ก็ได้นะคะ ไม่ต้องอ้อมค้อม” หญิงสาวตอบเจ้านายด้วยน้ำเสียงสะบัดงอน ทว่าแทนที่จะง้อ ชายหนุ่มกลับหันไปถามหนึ่งฤทัยพร้อมกับ ‘แปลงสาร’ หน้าตาเฉย “คุณฤทัยสนใจงานเลขานุการบ้างไหมครับ เลขานุการผมเขาทำท่าจะไม่อยากทำงานกับผมแล้วล่ะ” “เห็นจะไม่ไหวหรอกค่ะฤทัยไม่ได้เรียนมาทางนั้น” หญิงยิ้มในหน้าพร้อมกับตอบปฏิเสธ “รุ้งเขาก็ไม่ได้จบเลขามาหรอกครับ แต่ทำงานเก่งกว่าเลขาคนเก่าของผมที่จบสายตรงมาเสียอีก” รุ่งกาลเห็นอาการของเจ้านายหนุ่มที่เปลี่ยนอาชีพไปเป็นพ่อค้าขนมจีบเสียแล้วก็ส่ายหน้าอย่างระอา ...เจมส์หนอเจมส์ เก็บอาการไม่เป็นเอาซะเลย... “รุ้งไปเดินย่อยอาหารก่อนนะคะ” หญิงสาวเอ่ยขอตัวเบาๆ ก่อนจะลุกเดินไปสำรวจลำธารใกล้ๆ “พี่ไปด้วย” แสงฉานบอกก่อนจะลุกขึ้นตาม น้ำในลำธารใสจนมองเห็นก้อนกรวดน้อยใหญ่ได้ชัดเจน หญิงสาวถอดรองเท้าก่อนจะพับขากางเกงขึ้น รุ่งกาลแตะเท้าลงในน้ำช้าๆ ก่อนจะก้าวลงไปยืนอยู่กลางลำน้ำในเวลาถัดมา น้ำในธารแม่ดอกเอื้องสูงแค่ครึ่งน่องหากเย็นพอสมควรเพราะเป็นเขตต้นน้ำ ทันทีที่เธอเริ่มออกเดินมือใหญ่อบอุ่นก็แตะลงบนบ่า แสงฉานเข้ามายืนซ้อนหลังเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ หญิงสาวหันกลับไปสบตาคนข้างหลัง แววตาชายหนุ่มแลดูประหลาดชวนให้หัวใจเต้นรัวจนต้องปรามตัวเอง ...พี่ไลท์แค่ห่วงใยเธอในฐานะน้องสาวเท่านั้นเอง... “ค่อยๆ เดินนะ เห็นน้ำใสอย่างนี้เดินเพลินๆ ก็สะดุดหินล้มเอาได้ง่ายๆ เหมือนกัน” น้ำเสียงอ่อนโยนของชายหนุ่มนั้นฟังดูไม่แตกต่างจากเมื่อตอนเธอเป็นเด็กสักเท่าใดนัก รุ่งกาลย้ำเท้าไปตามธารน้ำช้าๆ อดนึกถึงเพื่อนรักที่จากไปไม่ได้ “คิดถึงไบร์ทนะคะ” “เขาไปดีแล้ว” ชายหนุ่มตอบเรียบๆ ไม่บอกอารมณ์ “นั่นน่ะสิคะ” “แม่กับพ่อตั้งผ้าป่าทุกปี ไว้วันหลังรุ้งก็มาด้วยสิ” “ค่ะ” หญิงสาวรับคำสั้นๆ จากนั้นต่างคนก็ต่างเงียบกันไปพักใหญ่ ก่อนที่แสงฉานจะเอ่ยขึ้น “ฟังจากที่คุณเจมส์เล่ามา งานเราท่าทางจะเหนื่อยเอาเรื่องเหมือนกันนะ” “ก็ไม่ลำบากเท่าไหร่หรอกค่ะ เป็นเลขาต้องละเอียดรอบคอบ แต่เห็นแบบนั้นเจ้านายรุ้งเขาใจดีนะคะ” หญิงสาวเอ่ยถึงเจ้านายด้วยท่าทีสดใส “ท่าทางเขาเองก็ชอบรุ้งนี่” ‘อะไร’ บางอย่างในน้ำเสียงชายหนุ่มทำให้หญิงสาวต้องหันกลับมาสบตาเขาอีกครั้ง “รุ้งไม่ได้เป็นอะไรกับคุณเจมส์นะพี่ไลท์ นอกจากเจ้านายกับเลขา” เธอบอกเขาชัดถ้อยชัดคำ แสงฉานรู้สึกถึงอาการพองโตของก้อนเนื้อในช่องอก หากถึงกระนั้นความสงสัยใคร่รู้ทำให้เขาอดที่จะถามคำถามถัดไปไม่ได้ “พูดแบบนี้แสดงว่ามีคนอื่นอยู่หรือเปล่า?” “รุ้งไม่เคยมีแฟน” ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเธอจะต้องรีบร้อนแก้ตัวกับเขาด้วย รุ่งกาลรู้สึกร้อนวาบบนใบหน้าขณะเร่งฝีเท้าขึ้น “ระวัง!” แสงฉานร้องเตือน ชายหนุ่มพยายามจะคว้าร่างหญิงสาวเอาไว้แต่ระยะห่างที่เพิ่มมากขึ้นทำให้... ...สุดปลายมือคว้า... ตูม!!! รุ่งกาลลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอยู่ในน้ำเป็นที่เรียบร้อย สายตาหลายคู่มองมาตามเสียง ทว่าเมื่อเห็นว่ามีคนคอยให้ความช่วยเหลืออยู่แล้วก็ละความสนใจ แสงฉานก้าวมาถึงตัวหญิงสาวในวินาทีถัดมา เขาดึงตัวเธอขึ้นมาจากน้ำ เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าร้อนรน “เจ็บตรงไหนหรือเปล่า แถวนี้น้ำลึกตะไคร่เยอะ พี่กำลังจะเตือนรุ้งก็ลื่นลงไปแล้ว” “รุ้งไม่เป็นไรหรอกค่ะ เปียกน้ำเท่านั้นเอง” หญิงสาวตอบ ผิวแก้มแดงระเรื่อขึ้นด้วยความอาย แสงฉานกวาดสายตาสำรวจคนตรงหน้าแต่แล้วก็ต้องขมวดคิ้ว ...เสื้อเชิ้ตสีอ่อนยามเปียกน้ำทำให้เห็นชัดไปถึงไหนต่อไหน... ...ไม่ยักรู้ว่าเห็นผอมๆ บางๆ แบบนี้จะซ่อนรูป...หากเพียงแค่คิดว่าอาจจะมีใครมองเห็นหน้าอกอวบอิ่มผ่านเสื้อผ้าเปียกๆ นั่น เขาก็รู้สึกแทบคลั่ง... ความรู้สึกหวงแหนที่ก่อตัวขึ้นมาอย่างรวดเร็วยังผลให้ชายหนุ่มรีบปลดกระดุมเสื้อตัวเองออก ก่อนที่เสื้อเชิ้ตลายตารางสีเข้มจะถูกคลุมลงบนไหล่คนตัวเล็กพร้อมกับคำสั่งเฉียบขาด “ห้ามถอดนะ เสื้อเราบางมากเลยรู้ไหม” ประโยคหลังนั้นทำเอาคนรับคำสั่งยิ่งหน้าแดง หญิงสาวก้มหน้างุดขณะก้าวเท้ากลับมาที่เดิมตรงที่วางรองเท้าไว้ ปลายหูได้ยินเสียงเขาบอกหนึ่งฤทัยและเจมส์แว่วๆ “คุณเจมส์พักผ่อนตามสบายนะครับ ให้ฤทัยพาดูอะไรแถวนี้ก่อนก็ได้ ผมจะพารุ้งกลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า...เปียกไปทั้งตัวแบบนี้เดี๋ยวจะเป็นหวัดเอา” เจมส์ดูเหมือนจะจับความรู้สึกของชายหนุ่มตรงหน้าได้อย่างชัดเจนจากคำพูดนั้น “งั้นก็...รบกวนด้วยนะครับ” เขาบอกกับแสงฉาน ผู้ชายสองคนสบตากันสื่อสารทางสายตา ...ผมเปิดโอกาสให้คุณแล้ว ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับคุณแล้วล่ะ... ชายหนุ่มหันไปทางเลขานุการสาวที่กระชับเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่พลางห่อตัวด้วยความหนาว “วันนี้คุณพักผ่อนอยู่กับบ้านเลยก็แล้วกัน ผมขี้เกียจทำงานแล้วล่ะ” เจมส์พูดออกมาหน้าตาเฉย รุ่งกาลได้ยินแล้วอยากตวัดค้อนคมๆ ให้สักทีด้วยความหมั่นไส้ ทว่าตอนนี้เธอหนาวจนแทบจะขยับไม่ได้ “เดินไหวไหม หรือจะให้พี่เอารถมารับ” แสงฉานเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห่วงใย แม้ตัวน้ำตกจะอยู่ลึกเข้ามาในส่วนของป่าชุมชน แต่เพื่อความสะดวกชาวบ้านต่างตกลงใจทำถนนเล็กๆ พอที่รถจักรยานหรือรถจักรยานยนต์จะผ่านเข้ามาได้ หญิงสาวส่ายหน้าก่อนจะออกเดินโดยไม่เอ่ยอะไร ทางเดินจากน้ำตกไปยังบ้านเธอนั้นไม่ไกลนัก รุ่งกาลคุ้นทางดีเพราะตอนเป็นเด็กมักจะเล่นซอนซอกไปทั่วกับตะวันฉายจนจำพื้นที่ในหมู่บ้านได้ทุกตารางนิ้ว อาการหนาวจนตัวสั่นของเธอทำให้คนที่เดินเคียงข้างทนไม่ไหว แสงฉานตวัดร่างบอบบางของหญิงสาวเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว “อุ๊ย! พี่ไลท์ปล่อยรุ้งนะ” หญิงสาวโวยวายทั้งที่ฟันกำลังกระทบกันกึกกัก “ไม่ปล่อย มีอะไรไหม?” รุ่งกาลเงยหน้าขึ้นมองคนพูด ทว่าทันทีที่สบเข้ากับสายตาเป็นประกายประหลาดเธอก็ต้องรีบก้มหน้าลง หัวใจชักจะเต้นไม่เป็นส่ำ “เดี๋ยวใครมาเห็นเข้า” พูดอุบอิบอยู่แค่ในลำคอ ไม่รู้ว่าความมั่นใจที่เคยมีมันหายไปไหนหมด “เห็นก็ดีสิ” เขาตอบคนในอ้อมแขน “รู้ตัวไหมคะว่าพูดอะไรออกมา?” เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน “รู้สิ พี่นี่โง่นะ...ที่ปล่อยให้รุ้งไปอยู่ไกลหูไกลตาได้ตั้งนาน” “พี่ไลท์!” หญิงสาวอุทานออกมาอย่างคาดไม่ถึง เธอพยายามใช้ฝ่ามือดันตัวเองออกจากแผ่นอกกำยำ จากที่รู้สึกหนาวๆ กลับกลายเป็นรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูกเพราะคำพูดนั้น เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ก่อนที่ตะวันฉายจะเอ่ยถาม “รุ้ง...” “คะ?” “ยังหนาวอยู่ไหม?” “ไม่หนาวแล้วค่ะ” ตอบเบาจนแทบไม่ต่างจากเสียงกระซิบ แสงฉานคลายอ้อมแขนออก เสื้อยืดชั้นในสีขาวเปียกน้ำจนเห็นกล้ามเนื้อหน้าอกชัดเจน เขายังคงโอบเธอไว้หลวมๆ ขณะเดินเคียงกันไป รุ่งกาลหยุดเดินก่อนถึงประตูรั้วด้านหลังบ้านเล็กน้อย หญิงสาวรวบรวมความกล้าแล้วหันกลับไปเผชิญหน้ากับแสงฉานอีกครั้งทั้งๆ ที่หัวใจยังคงเต้นไม่เป็นจังหวะ ...ถ้าไม่คุยกันให้ชัดเจน ต่อไป...เธอก็คงไม่รู้จะวางตัวยังไง... “พี่ไลท์” “ทำไมจ้ะ?” ชายหนุ่มถามกลับ พร้อมกับหันไปสบตาคนที่ดันตัวออกจากอ้อมแขนเขาสำเร็จในที่สุด “พี่ไลท์ไม่ได้คบอยู่กับฤทัยเหรอคะ?” ถามออกไปแล้วก็แทบจะกัดริมฝีปาก เมื่อนึกขึ้นได้ว่า...ระหว่างมื้ออาหารแสงฉานวางตัวเป็นกันเองกับหนึ่งฤทัยก็จริง แต่จะเรียกว่าใกล้ชิดสนิทสนมก็คงจะไม่ได้ เธอเองยังสนิทกับเจมส์มากกว่าเสียอีก... “ไม่ได้คบ...และไม่เคยคิดจะทำอย่างนั้นด้วย ตั้งแต่กลับมา...พี่ไม่เคยมีใคร” ชายหนุ่มเน้นเสียงในตอนท้าย เขาสบตาเธออย่างจริงจังก่อนจะเอ่ยต่อ “กับรุ้งพี่ก็บอกไม่ได้ว่ามันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ พี่รู้แต่ว่า...พี่คิดถึงรุ้ง...ดีใจมากที่รุ้งกลับมา แล้วพี่ก็ไม่อยากให้รุ้งกลับไปกรุงเทพเลยสิ...ให้ตาย” เขาสบถในตอนท้าย น่าแปลกที่คำสารภาพอย่างตรงไปตรงมาของแสงฉานทำให้เธอรู้สึกเต็มตื้นอย่างบอกไม่ถูก...รุ่งกาลนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนจะเอ่ยออกมาเบาๆ “รุ้งก็คิดถึงพี่ไลท์” ทันที่ที่พูดจบหญิงสาวก็ผลักประตูรั้วให้เปิดออก แล้วก้าวเท้าเร็วๆ ไปยังตัวบ้านโดยไม่แม้แต่จะหันกลับไปมองคนที่เดินตามมาทางด้านหลัง... รุ่งกาลเข้าบ้าน เธอพบผู้เป็นมารดากำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ในห้องรับแขก คุณพรทิวาหันมามองมองลูกสาวก่อนจะเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “ไปทำอะไรมาน่ะรุ้งถึงไปเปียกไปทั้งตัวแบบนั้น” หญิงสาวยังไม่ทันเอ่ยอะไร แสงฉานที่ตามเธอมาติดๆ ก็เป็นผู้ตอบแทน “ตกลงไปในห้วยน่ะครับ” “อ้าวไลท์ก็มาด้วยเหรอ” “ครับผม” รุ่งกาลจึงถือโอกาสนั้นก้าวเท้าเร็วๆ หายขึ้นไปบนบ้าน ในขณะที่ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยท่าทีสนิทสนมคุ้นเคย “โตแล้วยังซุ่มซ่ามอยู่อีกลูกคนนี้” ผู้เป็นมารดาบ่นพร้อมกับส่ายหน้า “ผมผิดเองครับที่เตือนน้องไม่ทัน” ชายหนุ่มรับผิดแทนรุ่งกาลหน้าตาเฉย ทำเอาผู้สูงวัยกว่ามองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจ หากก็เพียงแวบเดียว ...จะว่าไปแล้ว...แสงฉานก็ถูกทั้งตะวันฉายและรุ่งกาลโบ้ยให้รับผิดเป็นประจำนั่นแหละ...จนตอนหลังคนทำหน้าที่ผู้พิพากษาต้องใช้วิธีสอบพยานตัวต่อตัวทีละคนจึงจะได้ความจริง... “แล้วนี่ไปถึงไหนกันมา?” “น้ำตกครับ ดอกเอื้องกำลังสวยเลยให้ฤทัยจัดมื้อกลางวันไปกินที่นั่น” คุณพรทิวาพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้ ก่อนจะเอ่ยขึ้นเป็นเชิงปรารภ “ท่าทางยายรุ้งจะไม่ค่อยถูกกับน้ำ” “นั่นน่ะสิครับ” แสงฉานอยู่คุยกับคุณพรทิวาต่ออีกครู่ใหญ่จึงลากลับ ใจจริงเขาอยากจะคุยกับรุ่งกาลต่อ แต่ชายหนุ่มก็รู้ว่าทั้งเขาและรุ่งกาลต้องการเวลาเพื่อทบทวนความรู้สึกของตัวเองอยู่เหมือนกัน จากคุณ : ธาร นาวา - [ 4 พ.ค. 52 14:19:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เย็นวันนั้นแสงฉานมีโอกาสได้พบรุ่งกาลอีกครั้ง เพราะหญิงสาวรับปากคุณรวีไว้ว่าจะไปทานอาหารเย็นด้วย เจมส์ยังคงคุยถูกคออยู่กับคุณพงษ์ ในขณะที่เขาแทบไม่ได้คุยอะไรกับใครเลย ชายหนุ่มจมเจ่าอยู่กับความคิดของตนเองจนอาหารค่ำมื้อนั้นผ่านพ้นไป คุณพงศ์ชวนเจมส์ไปรวมกลุ่มกับนักท่องเที่ยวที่มาจัดแคมป์ไฟใกล้ๆ กับน้ำตกธารดอกเอื้องที่ไปเที่ยวมาตั้งแต่ตอนกลางวัน โดยที่ชายหนุ่มเองก็ไม่ปฏิเสธแถมยังหันมาชวนรุ่งกาลต่ออีกทอดหนึ่งด้วย “ไปด้วยกันไหมรุ้ง” หญิงสาวส่ายศีรษะปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่ไปค่ะคุณเจมส์ เอาแต่เที่ยวแบบนี้เมื่อไหร่งานจะเสร็จคะ?” ถามด้วยมาดคุณครูเจ้าระเบียบอีกตามเคย “พรุ่งนี้ก็เสร็จแล้ว เหลือแค่ชิมแล้วก็เอาตัวอย่างไปส่งแล็บก็พร้อมทำสัญญาได้เลย อาจจะต้องรบกวนคุณไลท์ให้ลงไปกรุงเทพด้วยนะครับ” เจมส์ตอบเลขานุการสาว ก่อนที่เขาจะหันไปบอกกับแสงฉานด้วยน้ำเสียงเอาการเอางานในตอนท้าย “ครับผม” ชายหนุ่มตอบรับสั้นๆ ผู้ร่วมเดินทางไปยังลานแคมป์ไฟดูจะมิได้จำกัดอยู่แค่สองหนุ่มต่างวัย เพราะหนึ่งฤทัยพาน้องชายมารออยู่ในห้องโถงด้านหน้าพร้อมไฟฉายกระบอกโต เจมส์ยิ้มกว้างเมื่อเห็นหญิงสาว “สวัสดีครับฤทัย” ขาเอ่ยทักเธอด้วยสีหน้ายินดีอย่างปิดไม่มิด ในขณะที่หนึ่งฤทัยเพียงแต่ส่งยิ้มไปให้ “อย่ากลับดึกนักนะฮะพ่อ ฤทัยฝากด้วยนะ” แสงฉายบอกบิดาก่อนจะหันไปสั่งความกับผู้ร่วมงานสาว ก่อนที่ทั้งสี่คนจะค่อยเดินตามกันไปยังที่ตั้งแคมป์ ทิ้งแสงฉานและรุ่งกาลที่มายืนรอส่งไว้ด้านหลัง พระอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขาไปแล้ว หากยังเหลือแสงรางๆ พอให้มองเห็นสรรพสิ่งรอบกาย “ไปเดินเล่นกันไหม?” เขาหันมาถามคนข้างกายแทบจะทันทีที่คณะของบิดาและเจมส์เดินลับไปจากสายตา สายตารุ่งกาลที่แลสบกับแสงฉานฉายแววไม่มั่นใจเท่าใดนัก ทว่าหญิงสาวก็พยักหน้าอย่างง่ายๆ เขาพาเธอเดินอ้อมสวนไปยังระเบียงบ้านทางทิศเหนือ ซึ่งล้อมรอบไปด้วยไม้กระถางจำพวกเฟิร์นข้าหลวง และไม้ประดับจำพวกสาวน้อยประแป้งและโกศลให้ความรู้สึกร่มรื่นฉ่ำเย็น หญิงสาวเงยหน้ามองไม้ระแนงที่ถูกตีไว้ต่างหลังคา คลุมพื้นที่ครึ่งหนึ่งของระเบียงไม้ด้านที่ติดกับตัวบ้านไว้ ทั้งราวระเบียงด้านข้างและซุ้มเหนือศีรษะมีต้นเล็บมือนางขึ้นคลุม ใบสีเขียวเข้มตัดกับดอกสีชมพูอมแดงอ่อนแก่พราวไปทั้งบริเวณทำให้แลคล้ายซุ้มดอกไม้ในนิทาน ...จำได้ว่าแต่ก่อนนี้ มันยังเป็นระเบียงโล่งๆ ที่เธอกับตะวันฉายมักจะปีนป่ายเล่นล่าสมบัติกันอยู่เลย... รุ่งกาลก้าวเท้าขึ้นบันไดเล็กๆ ขึ้นไปบนระเบียง พื้นที่ด้านหนึ่งปูเสื่อกกตั้งตั่งไม้ขนาดใหญ่พอสมควร มีเบาะรองนั่งทำจากผ้าฝ้ายทอมือสีตุ่นวางอยู่โดยรอบ เอกสารหลายแฟ้มวางเรียงระเกะระกะอยู่ทั้งบนตั่งและรอบพื้น แสดงว่า...แสงฉานคงหอบเอางานมาทำที่นี่เป็นประจำ... “มานั่งนี่สิรุ้ง” เขาทรุดตัวลงนั่งก่อนจะตบมือลงบนเบาะผ้าข้างตัว หญิงสาวทำตามอย่างว่าง่าย สองหนุ่มสาวทอดสายตาไปยังภูเขาด้านหน้า ดาวประจำเมืองสุกสกาวอยู่ตรงขอบฟ้าราวกับจะล้อเลียนพระอาทิตย์ที่กำลังจะอัสดงลงไป เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ก่อนที่รุ่งกาลจะหันมาสำรวจข้าวของบนตั่งตรงหน้า กรอบรูปสีขาวที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของตั่งเรียกความสนใจของเธอได้เป็นอย่างดี หญิงสาวหยิบมันขึ้นมาดูด้วยสีหน้าประหลาดใจ เธอไม่ทันสังเกตเห็นกล่องโลหะขะมุกขะมอมที่วางอยู่ไม่ห่างจากกันมากนัก จนกระทั่งแสงฉานหยิบมันขึ้นมา “รุ้งเคยแต่งงานกับพี่นะ จำได้ไหม?” ชายหนุ่มเปิดกล่องในมือออกแล้วส่งไปให้คนข้างกายได้พิจารณาสิ่งที่อยู่ภายใน แน่นอนว่ารุ่งกาลจำแหวนสองวงนั้นได้ หญิงสาวหันไปสบตาแสงฉาน “บางที...หัวใจพี่อาจจะเป็นของรุ้งตั้งแต่วันนั้นแล้วก็ได้ ที่พูดนี่...พี่ไม่คิดจะเร่งรัดอะไรรุ้งหรอกนะ แค่อยากบอกให้รู้ไว้ว่า...พี่รักรุ้ง เริ่มต้นตั้งแต่รักแบบน้อง...จนวันนี้พี่อยากมีรุ้งเดินอยู่ข้างๆ ไปพร้อมกันกับพี่” มือใหญ่อบอุ่นเลื่อนมากุมมือเธอไว้พาให้หัวใจเต้นระรัว ชายหนุ่มไล้ปลายนิ้วบนหลังมือเธอเบาๆ หญิงสาวนิ่งไปคล้ายกำลังตรึกตรองอะไรบางอย่าง แล้วเธอก็เอ่ยออกมาในที่สุด... “ถ้าหากว่ารุ้งจะเกิดมาเพื่อใครสักคนบนโลกใบนี้...ใครคนนั้นของรุ้งก็คือ...พี่ไลท์” หญิงสาวชะงักไปชั่วขณะก่อนจะเอ่ยต่อ... “พี่ไลท์รู้ไหมคะว่า...สายรุ้งเป็นส่วนหนึ่งของแสงอาทิตย์” ...ไม่มีคำว่า ‘รัก’ ในประโยคนั้น หากมันดูจะไม่สำคัญสำหรับแสงฉานสักเท่าไหร่นัก... รุ่งกาลซบศีรษะลงบนต้นแขนเขาเหมือนที่เคยทำในยามเด็ก ชายหนุ่มขยับตัวก่อนจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน อ้อมอกแข็งแกร่งในวันนี้แตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับอ้อมอกที่เธอเคยซุกซบทั้งน้ำตา ...เธอไม่คิดมาก่อนเลยว่า...การเดินทางในครั้งนี้จะทำให้เธอได้มีโอกาสบอกเล่า ถึงความรู้สึกที่ซุกซ่อนอยู่ในหัวใจมานานแสนนาน... ในขณะที่แสงฉานมองคนในอ้อมแขนอย่างพินิจ ...ทั้งเธอและเขาต่างเติบโตขึ้น...แต่ความผูกพันยังคงเป็นเช่นเดิม...และเขาก็หวังว่ามันจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป... รุ่งกาลกลับกรุงเทพพร้อมเจมส์ในอีกสองวันถัดมา โดยมีแสงฉานขับรถไปส่งถึงสนามบิน “แล้วพบกันนะครับคุณไลท์” เจมส์บอกกับแสงฉานก่อนจะหันไปทางเลขานุการสาว “ผมเข้าไปรอข้างในนะรุ้ง” ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าแต่ยังขยิบตาให้คล้ายจะล้อเลียน รุ่งกาลจึงตวัดค้อนคมๆ ไล่หลังเจ้านายหนุ่มไปสองทีซ้อน โดยที่แสงฉานเองก็ไม่ค่อยรู้สึกขุ่นเคืองกับท่าทีสนิทสนมของทั้งคู่เท่าไรนัก ต้องยกความดีความชอบในเรื่องนี้ให้ผู้เป็นมารดาที่ช่วยไขความกระจ่างให้เขา เมื่อคุณพงษ์เริ่มบ่นว่าคงจะคิดถึงเจมส์มากขนาดไหน เมื่อชายหนุ่มกลับไป ‘ไลท์อาจจะไม่ทันสังเกต เพราะรูปลักษณ์ภายนอกเจมส์ดูยังไงก็เป็นฝรั่ง แต่ถ้าตัดรูปร่างหน้าตาออกแล้วเจมส์น่ะนิสัยเหมือนนายไบร์ทยังไงยังงั้นเลย’ เขาจึงเริ่มจับสังเกตตามที่ผู้เป็นมารดาบอกและก็เห็นจริงตามนั้น รุ่งกาลเองก็อาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเธอสนิทกับเจมส์เพราะอะไร รอยยิ้มอ่อนๆ บนใบหน้าคมคาย และสายตาอ่อนโยนที่ทอดแลมายังเธอ เรียกรอยยิ้มเขินของรุ่งกาลได้ไม่ยากนัก “พี่ไลท์จะลงไปกรุงเทพเมื่อไหร่คะ?” หญิงสาวเอ่ยถามแสงฉานด้วยสีหน้าคาดหวัง “ยังบอกไม่ได้” เขาตอบพร้อมกับจับสังเกตท่าทีของคนตรงหน้าโดยละเอียด สีหน้าทำหน้ามุ่ยๆ คล้ายจะงอนนั้นบอกเขาว่า...เด็กหญิงรุ่งกาลยังคงเหลือเค้าอยู่ในคนตรงหน้าไม่น้อย ชายหนุ่มยื่นมือไปตรงหน้าจับปอยผมเล็กๆ ที่หลุดออกมาทัดหูให้ ก่อนจะขยายความคำพูดตัวเอง “ที่บอกไม่ได้ เพราะพี่จะเคลียร์งานแล้วลงไปหารุ้งให้ไวที่สุดต่างหาก” “พี่ไลท์แกล้งรุ้ง” “พี่เปล่านะ รุ้งคิดไปเองต่างหาก” ...ไม่รู้ไปหัดค้อนควักมาจากไหน ขยันเควี้ยงใส่คนนู้นคนนี้เป็นว่าเล่นเชียว...แสงฉานคิดในใจด้วยความรู้สึกเอ็นดู เสียงประกาศเรียกผู้โดยสารขึ้นเครื่องเรียกให้รุ่งกาลหันมามองเขาด้วยสีหน้าอาลัยอาวรณ์ที่ทำเอาเขาแทบจะใจอ่อน อยากซื้อตั๋วเครื่องบินตามไปให้รู้แล้วรู้รอด “รุ้งต้องไปแล้วล่ะพี่ไลท์” เธอบอกกับเขา ...เป็นครั้งแรกที่รุ่งกาลรู้สึกอยากจะกลับมาอยู่บ้านอย่างเป็นจริงเป็นจังในรอบหกปีที่ผ่านมา... “เดี๋ยวสิรุ้ง” แสงฉานรั้งมือเธอไว้เมื่อหญิงสาวทำท่าจะก้าวไปยังประตูห้องผู้โดยสารขาออก พลางล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง ยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเอ่ยถามอะไร แหวนทองวงเล็กก็ถูกสวมเข้ากับนิ้วนางข้างซ้ายของเธออย่างรวดเร็ว “พี่ไลท์!” รุ่งกาลอุทานพร้อมกับพยายามชักมือออกจากการเกาะกุมของเขา “ถ้ารักพี่ก็ห้ามถอด” เขาบอกก่อนจะปล่อยมือ “แต่ว่า...” หญิงสาวไล้มือไปตามความโค้งของโลหะ ทั้งน้ำหนักและประกายพราวระยับล้อแสงไฟของหัวแหวนบอกชัดว่ามันเป็น ‘ของแท้’ ไม่ใช่พลาสติกอย่างที่เธอเคยเล่นกับเขา “วงนี้พี่ให้รุ้งในฐานะพี่ชาย เอาไว้ให้รุ้งมั่นใจว่าอยากจะอยู่กับพี่ตลอดไปแล้วพี่จะหาวงใหม่ให้...แบบที่รุ้งอยากได้...นะจ๊ะ” “พี่ไลท์แน่ใจแล้วเหรอคะ?” เอ่ยถามเสียงแผ่ว “แน่ใจซี พี่รอคำตอบของรุ้งเท่านั้นแหละ” ทั้งน้ำเสียงและสีหน้ามั่นใจของชายหนุ่มดูเหมือนจะปลุกความแก่นเซี้ยวของรุ่งกาลขึ้นมาอีกครั้ง “งั้น...” หญิงสาวยิ้มหวาน เธอลากเสียงยาวก่อนจะโผเข้ากอดคนตรงหน้าพร้อมกับกระซิบบอก “พี่ไลท์รีบไปกรุงเทพนะคะ รุ้งจะเตรียมคำตอบไว้รอ” หญิงสาวผละจากเขาแล้วรีบเดินผ่านประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว แสงฉานมองตามหลังร่างบางไป ก่อนจะส่ายหน้าทั้งที่รอยยิ้มยังแต้มอยู่บนใบหน้า ...ฝากไว้ก่อนเถอะ ยัยตัวร้าย... ชายหนุ่มรอจนเครื่องบินลำที่รุ่งกาลโดยสารทะยานขึ้นสู่ฟ้าแล้วจึงค่อยออกรถ ระหว่างทางกลับบ้าน... แสงตะวันยามบ่ายส่องลอดก้อนเมฆเป็นลำสวยอยู่เหนือยอดเขา บางส่วนที่ตกต้องเมฆสะท้อนเป็นเงาสีรุ้งพราวระยับ ราวกับจะย้ำคำพูดที่รุ่งกาลบอกกับเขา ...สายรุ้งย่อมเป็นหนึ่งเดียวกับแสงตะวันเสมอ... ...ด้วยความรัก... จากคุณ : ธาร นาวา - [ 4 พ.ค. 52 14:27:47 ]

ความคิดเห็นที่ 3 เอารูปหนุ่มเจมส์มาฝากค่ะ ^^ จากคุณ : ธาร นาวา - [ 4 พ.ค. 52 15:52:39 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกว่าบรรยากาศรอบ ๆ มันอ่อนหวาน อบอุ่นจังค่ะ แอบคิดถึงเพื่อน ๆ สมัยเด็ก ๆ ไม่ได้ค่ะ ^ v ^ จากคุณ : jiw_lee (jiw_lee) - [ 4 พ.ค. 52 16:52:01 ]

ความคิดเห็นที่ 5 เจอกันวันเดียว ตกลงใจกันทีเดียว หวานซะ จากคุณ : scottie - [ 4 พ.ค. 52 19:50:00 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หวานนนนน ค่ะ อ่านแล้วเคลิ้มเลย ^^ จากคุณ : Paulo - [ วันฉัตรมงคล 08:23:18 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หวานดีค่ะ อิอิ :) จากคุณ : NMR - [ วันฉัตรมงคล 12:58:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 อ่านจบแล้วมีอมยิ้มอยู่บนหน้า ^^ จากคุณ : สัมผัสรักในใจเรา - [ วันฉัตรมงคล 21:02:44 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ชอบจังค่ะ หวานได้ใจมากๆๆ จากคุณ : หริชา (หริชา) - [ 6 พ.ค. 52 15:34:27 ]