ตอนเด็กของทุกคนคือความกลัว กลัวคนแปลกหน้า กลัวสัตว์ตัวโหญ่ กลัวเสียงดัง แต่ที่สุดของความกลัวคือกลัวผี...
เราคนหนึ่งที่รวมอยู่ด้วยในนั้น จำได้ว่าถ้าแม่เล่าเรื่องผีให้ลูกๆฟังเมื่อไหร่เป็นนอนกันไม่ได้เลย ทั้งๆที่กลัวแต่ก็อยากฟัง ความกลัวมากเวลานั่งฟังจะใช้พื้นที่นั่งน้อยที่สุดและนั่งใกล้แม่มากที่สุดด้วย บางที่พ่อก็จะทำเสียงเหมือนใครมาเรียกอยู่ข้างล่าง แต่บางที่ก็ทำให้ตกใจ ลูกๆก็วิ่งเข้าไปกอดแม่กันหมด นั่นแหละเรื่องเล่าก่อนนอนของพวกเรา ถึงแม้นวันนี้คนเล่าเรื่องผีก่อนนอน ท่านจะจากไปนานแล้ว พวกเราก็ยังไม่หายกลัวผีกันเลย จนกระทั้งเราไปอยู่ที่จังหวัด ลพบุรีกับญาติเพื่อไปเรียนหนังสือเพราะมีคุณป้าเป็นอาจารย์สอนอยู่ที่นั้น
บ้านที่เราไปอยู่เป็นบ้านพักอาจารย์ ที่เดิมบริเวณนั้นเคยเป็นหลุมฝังศพทหารในสมัยสงครามโลกครั้งที่สอง เรามารู้ภายหลังจากลุงภารโรงที่แก่อยู่ที่นี่ตั่งแต่โรงเรียนยังไม่ได้สร้าง แก่บอกพ่อแม่ของแก่นำมาฝากไว้กับเจ้าของที่ เพราะกำลังจะสร้างโรงเรียน แกอยู่ที่นี่ตั่งแต่นั้นมา เห็นการขุดศพขึ้นมาเพื่อให้ญาตินำไปเผา นำไปฝังที่อื่นจนชิน และบริเวณบ้านทีเราอยู่ก็มีศพไม่น้อย...ช่วงแรกที่ลุงภารโรงเล่านั้น เรานอนไม่หลับไปหลายคืน ตอนนั้นเราก็โตแล้วแต่ ความกลัวแบบเด็กๆก็ยังมีอยู่
ความกลัวเริ่มหายไป เมื่อต้องอยู่คนเดียวช่วงปิดเทอมใหญ่ คือคุณป้าต้องมางานเผาศพคุณปู่ที่กรุงเทพหลายวัน เราจึงอยู่บ้านคนเดียว ในโรงเรียนช่วงปิดเทอมก็เงียบเช่นกัน เพราะนักเรียนกลับบ้านกันเกือบหมด
บ้านเมื่อไม่มีคุณป้าและครู นักเรียน ที่เดินผ่านไปผ่านมา ทำให้เงียบเหงามากๆ คืนวันที่สามที่คุณป้าไปกรุงทพฯ คือเป็นวันเผาของคุณปู่พอดี เราจำได้ไม่ลืมว่าขณะที่เรานั่งดูทีวีอยู่คนเดียว เพราะนอนไม่หลับ เปิดไฟทุกดวงที่มี เวลานั้นประมาณ เกือบสองยามแล้ว อยู่ๆก็มีแมว ลายขาว-ดำ วิ่งมาจากไหนไม่รู้มาชนเอาโต๊ะแก้วน้ำที่วางอยู่ห้องครัว เสียงดังลั่น เราตกใจสุดขีด วิ่งไปหลบข้างตู้เสื้อผ้าของคนป้า ที่ตั้งอยู่อีกห้องหนึ่ง เราร้องไห้ เพราะคิดว่าเป็นโจรปล้นบ้าน แล้วเดินมาเตะโต๊ะที่วางแก้ว สักครู่ไม่มีเสียงเคลื่อนไหวอะไรอีก เราค่อยๆลุกขึ้น แต่ยังไม่กล้าออกไป กลัวโจรจะรอให้เราออกไปเพื่อทำร้ายเราก่อน
 ประมาณเกือบสองชั่วโมงที่เรายืน และนั่งอยู่ตรงนั้น คิดว่าถ้าโจรเขามาก็คงไม่รอนานอย่างนี้ และถ้ามันกลัว มันคงไม่ใช่โจร
เราตัดสินใจเดินออกไปที่ห้องครัว ภาพที่เห็นคือ แก้วน้ำ เกือบทั้งหมดตกลงมาแตก แต่มีใบหนึ่งเป็นใบที่คุณปู่เคยมาพักตอนมาเยี่ยมคุณป้าใช้ทานน้ำชาไม่แตก...ทั้งๆที่เป็นใบเหมือนกับที่หลายใบนั้นแตกหมด เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงที่เราเคยเล่าให้คุณป้าฟัง เมื่อท่านกลับมา ท่านไม่พูดอะไร ...
เราจึงคิดว่าคืนวันนั้น..แมวตัวนั้นอาจเป็นวิญญาณของคุณปู่ที่มาบ้านคุณป้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ท่านจะจากทุกคนไปตลอดกาล...เราคิดเองว่าแมวเป็นคุณปู่ เดี๋ยวนี้ก็ยังคิดเช่นนั้น...แล้ววันนี้กลัวผีหรือ...ไม่กลัวนะ.

จากคุณ : แม่หนูดำ - [ วันฉัตรมงคล 12:27:44 ]