ความคิดเห็นที่ 1 หลังจากที่ทานข้าวจนอิ่มหมีพีมัน ปฏิบัติการของแม่หนูแรคคูนก็เริ่มขึ้น พร้อมๆ กับเสียงประกาศ ขอต้อนรับเข้าสู่งานมหกรรมหนังสือระดับชาติ ในมือป้อมๆ ถือโพยที่คุณป้าจดคำพูดให้ขนาดเท่าฝ่ามือ แล้วแม่หนูก็เดิน ออกไปยังหน้าร้าน แล้วอ่านออกมาเสียงดังฟังชัด “สวัสดีค่ะ...พบกับหนังสือ...จะมือ...มือ......มืดจะมนก็ทนไปได้...หนังสือขายดี พิมพ์ 124 ครั้ง ภายใน 2 เดือน ตอนนี้ลดเหลือ 150 บาท นะคะ” กว่าแม่หนูจะร่ายยาว สะกดคำอ่านแต่ละตัวจนจบ ลูกค้าก็เดินไปไหนต่อ ไหน สร้างรอยยิ้มและความตลกขบขันให้คนในบูธ ส่วนแม่หนูก็แก้เขินด้วยการโผกอด คนนั้น วิ่งไปกอดคนนี้ ไม่เว้นแม้แต่เจที่ต้องรับน้ำหนักแม่หนูไปเต็มๆ แม้จะโถมตัวใส่อย่างเต็มรัก แต่เขาก็ยังสามารถรับน้ำหนักของแม่หนูได้ สบายๆ คอยโอบกอดเจ้าตัวเล็กไว้ จนหนูแรคคูนรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก... นี่คงจะเป็นสัมผัสแห่งความรัก ที่แม่หนูตัวน้อยไม่เคยได้รับมานานแล้ว จาก พ่อและแม่ เนื่องจากพวกท่านอาศัยอยู่ต่างประเทศ และทิ้งให้หนูแรคคูนอยู่กับคุณตา คุณยาย และคุณน้า ซึ่งก็ไม่มีเวลามากมายพอที่จะมาคอยเติมเต็มสิ่งที่ขาดไป ไม่มี เวลาที่จะมากอดรัดฟัดเหวี่ยงคอยดูแลห่วงใย จนทำให้สิ่งหนึ่งที่หนูแรคคูนโหยหา มาตลอด นั่นก็คืออ้อมกอดที่แสนอบอุ่นจากใครสักคน แล้วเธอก็เจอเข้าจนได้...อ้อมกอดของเจ้าชายอสูรหน้าโหด... “เดี๋ยวตอนกลางวัน ให้เจเตรียมกล้องตามไปถ่ายรูปนักเขียนตอนแจก ลายเซ็น แล้วก็ตามไปถ่ายตอนที่ขึ้นเปิดตัวหนังสือบนเวที ส่วนเหมี่ยวกับน้าพิมพ์ และน้องๆ คนอื่นๆ ช่วยกันเตรียมของที่จะนำไปแจกสำหรับคนที่เข้าฟังเสวนา แล้วก็ เจนนี่อยู่ที่บูธกับน้าจิ๋ว...” “หนูของตามพี่เหมี่ยวไปได้ไหม” ตามประสาเด็กๆ เวลาต้องอยู่ในที่เดิมๆ ก็มักจะเกิดความรู้สึกเบื่อหน่าย หนู แรคคูนจึงขันอาสาที่จะไปช่วยเหลือพวกเหมี่ยว (หรือช่วยทำให้ยุ่งกว่าเดิม) “ไม่เอา ไม่ต้องไปหรอก ยุ่ง อยู่กับพี่ที่นี่ดีแล้ว ช่วยน้าจิ๋วขายหนังสือ” เจนนี่หยุดความคิดของหนูแรคคูนกะทันหัน แม่หนูน่างอหงิก ส่งสายตาอ้อน วอนคุณป้าจิ๋วเพื่อที่จะได้ออกไปสนุกสนาน ดูเวทีกิจกรรมกับพวกเหมี่ยว “ป้าจิ๋วขา ให้แรคคูนไปกับพี่เหมี่ยวนะคะ” ป้าจิ๋ว ป้าพามองหน้าแล้วสบตากันพักใหญ่ แล้วหันมาพยักหน้าใส่เหมี่ยว “เดี๋ยวแรคคูนก็ไปยุ่งพวกพี่ๆ เขาหรอก” เจนนี่ยังคงห้ามปรามเหมือนเดิม “เอางี้” เหมี่ยวหันมาจ้องหน้าแรคคูน “อยากไปกับเราใช่ป่ะ” เธอพูดซะเหมือนอยู่วัยเดียวกับแรคคูนยังไงยังงั้น “สัญญาก่อนว่าจะไม่ยุ่งวุ่นวาย แล้วก็จะช่วยกันอย่างเต็มที่ ถ้าพวกพี่ๆ ยุ่ง กันอยู่ หนูก็ไปนั่งฟังที่เก้าอี้ อย่าหนีไปไหน แค่นี้พอ สัญญานะ” “ค่ะ” เหมี่ยวก้างมือออกมา ให้หนูแรคคูนตบเป็นสัญญา ก่อนที่แต่ละคนจะแยก ย้ายกันไปทำตามหน้าที่ที่ได้รับมอบหมายไว้ **************************************************   พวกเหมี่ยว ซึ่งประกอบด้วย พี่เพ็ญที่ตามมาหลังจากที่แรคคูนได้รู้จักกับเจ ไปได้ไม่นาน พี่พ็ญค่อนข้างมีอายุ ซึ่งหนูแรคคูนแอบเดาเอาว่า น่าจะอายุรุ่นราวคราว เดียวกับคุณแม่ของแรคคูณ และรู้สึกว่าจะมีผู้ช่วยอีก 2-3 คน ซึ่งหนูแรคคูนก็ยังไม่ได้ เห็นหน้า เนื่องจากพวกเขาแยกตามนักเขียนไปซะแล้ว เหมี่ยวและพี่เพ็ญจัดวางหนังสือ บนโต๊ะลงทะเบียน และแยกส่วนขายอีกนิด หน่อย ทันทีที่วางหนังสือลงไปบนโต๊ะ ผู้ที่มางานมหกรรมหนังสือ และผู้ที่มาร่วมฟัง เสวนาก็พากันมามุงที่โต๊ะว่ามีหนังสือเล่มไหนมาเปิดตัว และน่าสนใจที่จะซื้อหาเพื่อนำ ไปอ่านหรือเปล่า ยิ่งตอนที่นักเขียนเดินมารอด้านล่างเวที ก็สร้างความสนใจให้แก่ผู้คน ที่เดินไปมาต้องหยุดมอง บางคนถึงกับตรงลิ่วเข้ามา รีบหยิบซื้อเพื่อที่จะได้ลายเซ็น นักเขียนคนโปรดในดวงใจ พี่ๆ ทำงานกันวุ่นวาย หนูแรคคูนจึงปลีกตัวออกไปนั่งเงียบๆ อยู่ที่เก้าอี้ด้าน หน้าเวที จะได้ไม่ต้องเป็นภาระให้กับคนอื่นๆ “มานั่งทำไมตรงนี้ล่ะ” เด็กน้อยแหงนมองคนที่เดินเข้ามาทัก “เจเจ” พี่ชายหน้าโหดสะพายกล้องเข้ามาใกล้ “ไม่ไปถ่ายรูปเหรอ” หนูแรคคูนถาม “เดี๋ยวรอตอนที่เขาขึ้นบนเวที แล้วค่อยถ่ายอีกที อาจจะต้องขอรูปจากทาง ศูนย์ เพราะกล้องตัวนี้มันเก่า ถ่ายไม่ค่อยชัด” “อืม...” มือป้อมยื่นออกไปจับตัวกล้องไว้ “ถ่ายยังไงล่ะ ขอถ่ายมั่งได้เปล่า” “เบื่อล่ะสิ” เขาอมยิ้มใส่เด็กน้อย แม่หนูพยักหน้างึกๆ “การถ่ายรูปน่ะ ไม่ยาก หรอกนะ พี่ว่าแรคคูนก็ถ่ายได้” “เหรอ...” “ลองดูสิ” เด็กน้อยหยิบกล้องมา ถ่ายเล่นแชะ แชะ ได้ภาพของพี่ชายหน้าโหดติดมา ตั้งหลายภาพ พี่ชายก็ทำหน้าทะเล้นใส่กล้องจนหนูหัวเราะชอบใจ หายเบื่อเป็นปลิดทิ้ง หลังจากนั้นไม่นานหนูแรคคูนก็ไปเดินตามต้อยๆ คอยมองเทคนิคการถ่ายภาพอย่าง มืออาชีพของเจ โดยใฝ่ฝันว่า เขาคงจะหันกล้องมาให้เธอโพสต์ท่าเป็นนางแบบสักรูป สองรูป จวบจนการสัมมนาบนเวทีจบลง คราวนี้แม่หนูแรคคูนก็ติดหนึบพี่ชายหน้า โหดเรียกว่าพี่ชายไปไหนหนูไปด้วย พี่ชายก็แสนจะใจดี๊ใจดี พาแม่หนูติดสอยห้อยตาม ไปนั่นไปนี่ไม่มีบ่นสักคำว่ารำคาญ “เก็บของๆ” แผนกจัดวางและเก็บอย่างเหมี่ยวและพี่เพ็ญ กระชับฉับไว้ เก็บหนังสือ หนังหาใส่รถเข็นปุ๊บปั๊บ ปุ๊บปั๊บเมื่อหมดเวลา “มีอะไรให้มิ้งค์ช่วยไหมค่ะ” สาวสวยอีกคนโผล่ขึ้นมา พวกที่กำลังเก็บของช่วยกันอย่างขะมักเขม้น หัน ไปมองเป็นตาเดียวกัน รวมถึงหนูแรคคูนกับเจ ที่หันไปสนใจเธอผู้มาใหม่ ...สงสัยจะเป็นคนที่มาคอยติดตามนักเขียนแน่ๆ... หนูแรคคูนแอบคิดในใจ พี่สาวคนสวย ผมยาว หุ่นก็เพรียวบาง แถมยิ้มสวยอีกต่างหาก แล้วเธอก็หัน ไปมองยัง ‘พี่เจเจ’ ที่ละมือจากการช่วยพวกพี่เหมี่ยวเก็บของแล้วหันมายิ้มให้สาวสวย ใจดี แม่หนูน้อย คว้าแขนพี่ชายหมับโดยอัตโนมัติ ความรู้สึกหวงผุดปุดๆ ขึ้นมา ราวน้ำเดือด ราวกับกลัวใครจะมาแย่งพี่ชายไปอย่างไรอย่างนั้น “ไม่เป็นไรจ๊ะ มิ้งค์ไปคอยดูแลนักเขียนเถอะ” เหมี่ยวออกความเห็น “งานเก็บ หนังสือแค่นี้ พวกพี่ทำได้ เห็นตัวเล็กๆ อย่างนี้ก็เถอะ จริงๆ แล้วแอบถึกเลยนะเนี่ย...” “ค่ะ” มิ้งค์หันหลังกลับ เดินตามนักเขียนไปต้อยๆ สร้างความโล่งใจให้กับหนูแรค คูนได้ไม่กี่วินาที ‘พี่เหมี่ยว’ ตัวดีก็พูดขึ้นมาว่า “อ้าว...แล้วเจล่ะไม่ตามไปถ่ายรูปนักเขียนเหรอ” ...แย่แล้ว... หนูแรคคูนบีบท่อนแขนกำยำนั้นแน่นขึ้น นี่ถ้าพี่ชายไปกับคณะนักเขียนล่ะก็ ...มีโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับพี่คนสวยมากขึ้นล่ะสิ แล้วหนูแรคคูนล่ะ ตัวเตี้ย ก็เตี้ย (อ้าว...เพิ่งอายุ 7 ขวบ จะให้สูงชะลูดเป็นเปรตได้ไงกันล่ะหนู) แถมยังหุ่นอ้วนก็ อ้วน ฝันก็ยังผุดำอีกต่างหาก แล้วจะเอาอะไรไปสู้พี่คนสวยได้ล่ะนั่น   “งานถ่ายรูปคงไม่มีอะไรมากแล้วมั่ง เดี๋ยวเราช่วยพวกเหมี่ยวก่อนแล้วกัน ของตั้งเยอะ จะขนไปกันไหวเหรอ แถมยังต้องจูงน้องไปด้วยอีก ลำบากน่าดู” “งั้นก็ได้” หนูแรคคูนยิ้มกว้าง หันไปช่วยหยิบหนังสือใส่รถเข็นต่อ อย่างน้อยก็ไม่มีท่าที ว่าพี่ชายจะหันไปสนใจพี่คนสวย **************************************************** จากคุณ : เม-ดา - [ 6 พ.ค. 52 16:05:18 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พอกลับมาถึงบูธ ท้องกลมๆ ของแม่หนูก็ร้องจ๊อกๆ เข็มนาฬิกาเลยเวลาทาน ข้าวไปชั่วโมงกว่าแล้ว มิน่ากระเพาะอาหารจึงได้ประท้วงเสียงดังลั่น เหมี่ยวกับพี่เพ็ญเอาหนังสือเช็คคืนที่บูธ แม่หนูได้แต่ยืนมองตาปริบๆ ไม่มีที ท่าว่าใครจะทานอะไรกันเลย จนกระทั่ง... “เจ ไม่กินข้าวเหรอ เดี๋ยวก็หิวตายหรอก” เหมี่ยวหันไปเตือนสติเขา พร้อมกับแม่หนูยิ้มแฉ่งมาอีกครั้ง “หนูก็หิวข้าว” “เอางี้” เจหันมามองตาแป๋วของหนูแรคคูนที่คอยตามมาสะกดจิต หยิบข้าว กล่องในบูธมาสองกล่อง “ไปทานกับพี่แล้วกัน” “ค่ะ” หนูแรคคูนหิ้วข้าวกล่องเดินตามพี่ชายไปต้อยๆ พี่ไปไหนหนูไปด้วย ถือว่านี่ เป็นการออกเดทนั่งรับประทานอาหารกลางวันกับพี่ชายหน้าโหดคนที่หนูแรคคูนแอบ ปลื้ม...ไปรู้สึกปลื้มเขาขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ “อร่อยไหม” เจถาม เมื่อแม่หนูตักข้าวเข้าปาก “อร่อยที่สุดเลยค่ะ” แม้สถานที่รับประทานอาหารกลางวัน จะไม่ใช่ภัตตาคารหรูๆ ที่นี่เป็นเพียง พื้นที่ใต้บันได เล็กๆ แคบๆ ที่มีหลายๆ คนแอบมาหลบนั่งพักเอาแรงก็ตามเถอะ แต่ข้าว คำแรกที่ตักข้าวปากนั้นอร่อยเหลือหลาย เนื่องจากความหิว และได้นั่งทานกับพี่ชาย ทำเอาแม่หนูเคี้ยวตุ่ยๆ เต็มปากเต็มคำ จนหมดกล่อง ไม่เหลือเศษข้าวแม้แต่เม็ดเดียว เป็นการพิสูจน์ให้เห็นว่า หนูแรคคูนน่ะกินง่าย เลี้ยงง่าย และอยู่ง่าย... “กินขนมอะไรไหม” เขาหันมาถามเมื่อเห็นหนูแรคคูนทานข้าวจนหมดเกลี้ยง แม่หนูพยักหน้า “เจเจ กินไอติมกันดีกว่า” หนูแรคคูนชี้ไปยังซุ่มขายไอศกรีมและเบเกอรี่ “ได้” เจก็ทานข้าวจนหมดเกลี้ยงแล้วเหมือนกัน จึงหยิบกล่องเปล่าทั้งสองกล่อง มารวมไว้ในถุงเดียวกัน แล้วจูงมือหนูแรคคูนเดินตรงไปยังร้านขายไอศกรีม แม่หนูยิ้มร่าดีใจ กัดกินไอศกรีมโคนทั้งหวานทั้งเย็นอร่อยชื่นใจ จนเลอะเทอะ แก้มไปหมด “เลอะหมดแล้วนั่น” พี่ชายใช้ทิชชู่ที่หยิบมาจากร้านไอศกรีมขึ้นมาเช็ดแก้มให้ด้วยความเอ็นดู แก้มแม่หนูจ้ำม้ำน่าหยิกเลยเกิน แล้วเขาก็จูงมือพาเด็กน้อยกลับมาส่งที่บูธ หลังจากมาถึงบูธแล้ว พี่ชายหน้าโหดก็หายตัวไปอย่างลึกลับ แอบหนีไปพัก ตรงไหนสักแห่งโดยที่ไม่ยอมบอกให้หนูแรคคูนได้รู้ว่าไปไหน ที่บูธมีผู้คนมากมาย ทั้งคนซื้อและคนขาย ตอนแรกๆ หนูแรคคูนดูเหมือน จะสนุกกับการขายดีอยู่หรอก แต่ตอนหลังๆ ชักสนุกกับการโผกอดคนนั้นคนนี้ ก็พี่ๆ ที่ บูธมีตั้งหลายคนให้แรคคูนได้เข้าไปกอด ไม่ว่าจะเป็นเจนนี่ เหมี่ยว หรือแม้แต่มิ้งค์คน สวยที่ (หนูแรคคูนคิดว่า) น่าจะมาเป็นคู่แข่งด้านความรักของหนูแรคคูน ดังนั้นหากเจกลับมา เธอจะต้องคิดแผนการที่จะทำให้เขาอยู่ห่างไกลจากพี่ คนสวย แล้วแผนการชั่วร้ายก็เริ่มขึ้น...เมื่อเจ้าชายอสูรของเราเดินกลับมาที่บูธ “เจเจ...หายไปไหนมา” แม่หนูรีบตรงดิ่งเข้าไม่หา พร้อมโถมตัวกอดจนเขาเกือบถลาล้ม เป็นการ แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ “ไปเดินดูหนังสือมา” “ทำไมไม่ชวนเค้าไปด้วยล่ะ” แม่หนูทำเป็นงอนเล็กน้อย เพื่อเรียกร้องความสนใจ “อ้าว...ก็แรคคูนมาช่วยน้าพาก็บน้าจิ๋วขายหนังสือไม่ใช่เหรอ แล้วจะหนีไป ดูหนังสือทำไมล่ะ” เจนนี่เตือนให้หนูแรคคูนฉุกคิด แต่นั่นกลับเป็นการเข้ามายุ่งไม่เข้า เรื่องมากว่า “จ้า...รู้เปล่าว่าวันนี้แรคคูนขายหนังสือได้เยอะ...” ว่าแล้วเธอก็ผายมือออก มากว้าง...ให้เขาเห็นว่าเป็นปริมาณหนังสือ “ขี้โม้” คราวนี้เหมี่ยวพูดดักคอจนแม่หนูสะดุด “มัวแต่เล่นวิ่งไปวิ่งมา ได้ขาย ไหมล่ะนั่น” “พี่เหมี่ยวน่ะ...” หนูแรคคูนหันมาทำแก้มป่อง หน้างอขวับ แล้วมองหน้าพี่ ชายที่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี “เด็กแค่นี้ มาช่วยขายหนังสือได้ก็เก่งแล้วล่ะ” นี่คือคำชมของเขา แต่ทำเอา หัวใจหนูแรคคูนห่อเหี่ยว แอบแย้งในใจว่า หนูไม่ใช่เด็กตัวกระเปี๊ยกแล้วนะ (ใช่ซี้...เธอ มันเด็กตัวเบ้อเริ่มนี่หนูแรคคูน) “เห็นเปล่า พี่เจนนี่กับพี่เหมี่ยวน่ะใจร้าย ไม่เหมือนเจเจ เจเจใจดี” “จ้า...” พี่สาวทั้งสองร้องออกมาพร้อมกัน “งั้นเรามาถ่ายรูปเก็บไว้กันหน่อยไหม” มิ้งค์เดินเข้ามาพร้อมกล้องขนาดกะทัดรัด ทั้งหนูแรคคูน เจ้าชายอสูร และพี่สาวจอมขัดคอทั้งสอง ต่างพากันวิ่งมาทำ หน้ายิ้มแป้นใส่กล้องโดนพร้อมเพียง “หนูให้เจเจอุ้มได้ไหมล่ะ” หนูแรคคูนเสนอ...เจมองหุ่นแม่หนูแล้วอาจคิดหนักไปอีกหลายสิบวัน ถ้าหาก ไม่ได้เจนนี่มาเป็นตัวช่วย “เดี๋ยวพี่เขาก็หลังหักหรอก แรกคูนตัวอ้วนจะตาย” “ช่าย...” เหมี่ยวเข้ามาสมทบ “คนแก่ๆ อย่างนายเจนะ ถ้าแรคคูนให้เขาอุ้ม ล่ะก็ มีหวัง...ต้องกลับไปพักฟื้นที่สถานพักฟื้นคนชราแหง” “งั้นหนูกอดเจเจไว้ได้ไหม” เขาพยักหน้า แรคคูนไม่รอช้า คว้าหมับกอดเขาไว้ แล้วยิ้มให้กล้อง รูปถ่าย จะได้ออกมาสวยสมใจแม่หนูเชียวล่ะ ******************************************** นั่นอาจเป็นรูปถ่ายรวมหมู่เพียงใบเดียวที่หนูแรคคูนจะเฝ้ารอว่า เมื่อไหร่พี่ มิ้งค์สุดสวยจะส่งมาให้เธอได้ดู เพราะหลังจากถ่ายรูปนั้นเสร็จ เจกับมิ้งค์ก็ต้องตามติด นักเขียนออกไปแจกลายเซ็นอีกเหมือนเช่นช่วงเช้า โดยมิ้งค์คอยดูแลให้ความสะดวก สบายแก่นักเขียน และเจตามไปคอยถ่ายรูป ส่วนหนูแรคคูนไม่ได้ตามติดพี่ชายไปหรอก ก็เธอแอบรู้มาจากเจนนี่อีกทีว่าพี่ สาวคนสวยอย่างมิ้งค์น่ะมีแฟนแล้ว ก็เลยไม่ต้องมาคอยตามหวงเจอีกต่อไป ไม่นานนัก หนูแรคคูนก็เริ่มตาปรือ ง่วงนอน เจนนี่จึงต้องขอตัวพาน้องกลับไปส่งบ้าน “แฟนของพี่เจนนี่แต่ละคนนะไม่หล่อเลย...” หนูแรคคูนพูดขึ้นมาหลังจากกลับไปนอนได้เต็มตื่น แล้วก็พากันนั่งทาน อาหารว่างกับเจนนี่ “เหรอ...แล้วใครล่ะถึงจะหล่อในสายตาแรคคูน” “พี่เจเจ” “หา...” เจนนี่กลั้นยิ้มไว้แก้มแทบปริ “พี่เจเนี่ยะนะ หล่อตรงไหน หน้าโหดจะ ตาย” “แบบนั้นล่ะดี ดูแมนดีไม่เหมือนแฟนพี่เจนนี่ดูเหมือนเกย์” “เง้อ...” เจนนี่ร้องไม่เป็นภาษา “เอาไว้เค้าโตขึ้นมานะ เค้าจะเป็นเจ้าสาวของพี่เจเจล่ะ” “ขอให้จริงเหอะ ดูหุ่นตัวเองซะก่อนดิ ...” “ถึงตอนนั้นเค้าจะผอม ผอมเหมือนพี่เหมี่ยวกับพี่มิ้งค์ แล้วเค้าก็จะสวยกว่า พี่เจนนี่ด้วย” “จ้า” เจนนี่กลั้นหัวเราะไว้จนแทบจะปวดท้อง “พี่เจนนี่ว่า พี่เจเจจะคิดถึงแรคคูนบ้างมั้ย” “ไม่รู้ดิ...” “ว้า...” เด็กน้อยถอนหายใจด้วยความผิดหวัง “เอางี้ไหม ถ้าอยากรู้ว่าพี่เจคิดถึงแรคคูนไหม เอาไว้ถ้าพี่ได้เจอจะไปถามให้ แต่ต้องมีข้อแม้...” “ข้อแม้ว่า” “เดี๋ยวกินข้าวกันเสร็จ แรคคูนเลี้ยงไอติมพี่” “ได้เลย...” เด็กน้อยรับปากอย่างมีความหวัง โดยไม่รู้ว่าถูกพี่สาวหลอกให้เลี้ยงขนมอีก แล้ว ภารกิจของหนูแรคคูนสิ้นสุดลง พร้อมความทรงจำดีๆ และความประทับใจ ในงานมหกรรมหนังสือนานาชาติครั้งนี้ เธอหวังว่า สักวันหนึ่งของได้พบกับเจ้าชายของ เธออีกครั้ง สิ่งที่เธอไม่รู้ก็คือ...เจ้าชายอสูรจะคิดถึงหนูแรคคูนผู้น่ารักคนนี้บ้างไหมหนอ... ***********************จบเหอะ***************************** จากคุณ : เม-ดา - [ 6 พ.ค. 52 16:05:45 ]

ความคิดเห็นที่ 3 หายไปจากถนนนานเลย ยังไม่มีนิยายเรื่องใหม่มา แต่มีเรื่องสั้น น่ารักๆ มาฝาก เรื่องหนึ่ง ที่มีแรงบันดาลใจมาจาก แม่หนูแรคคูนตัวอ้วนกลม...ที่เคยไปช่วยขายหนังสือในงานสัปดาห์ และชายหนุ่มหน้าโหด...ที่ไปช่วยเป็นแรงงาน (หน้า) เถื่อนให้ประจำๆ เลยลองส่งมาให้เพื่อนๆ ได้อ่านกันเล่นๆ ยังไงก็ทักทายกันมาได้นะคะ คิดถึง จากคุณ : เม-ดา - [ 6 พ.ค. 52 16:07:43 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อูย อ่านแล้วจะได้อรรถรสยิ่งขึ้นถ้ามีรูปประกอบ ^_^ (ตอนแรกอ่านชื่อเรื่องผิด เป็นหนูแรด ต๊กกะใจ) จากคุณ : scottie - [ 6 พ.ค. 52 18:26:41 ]

ความคิดเห็นที่ 5 กร๊าก เรื่องก็ขำแล้ว มาเจอเม้นต์พี่ก๊อตตี้เข้า กร๊ากกกกกกก ช่างอ่านไปด๊าย จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 6 พ.ค. 52 19:27:46 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ++++คุณscottie++++ ภาพปลากรอบค่ะพี่รักษ์ อยู่ข้างล่างนะคะ ทำให้เบลอๆ เป็นการ์ตูนนิดๆ แต่เมื่อวาน งานนักเขียน พี่ยู หนูยี พี่ผึ้ง และพี่รวี มีโอกาสได้เห็นเจ้าชายอสูรของเราแล้วล่ะ +++++คุณพีทคุง (พิธันดร) +++++ เหตุการณ์จริงๆ ก็ฮาไม่แพ้กันเลยค่ะพี่พีท ก็แม่หนูน่ะ ฮาได้อีก ตะโกนจนลูกค้าหนีออกร้านกันไปเลย...แหะๆ ล้อเล่น แต่หนูแรคคูนของเราขายเก่งจริงๆ นะ จากคุณ : เม-ดา - [ 6 พ.ค. 52 22:27:16 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่ารักมากครับ ตอนแรกคิดว่าเป็นนิทานซะอีก ^___^..... จากคุณ : GTW - [ 7 พ.ค. 52 09:41:49 ]

ความคิดเห็นที่ 8 :) จากคุณ : xyz (xyzjung) - [ 7 พ.ค. 52 22:30:13 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ++++คุณ GTW  +++++ ขอบคุณค่ะอาจารย์จี เดี๋ยวว่าจะเก็บตกบรรยากาศจากงานสัปดาห์หนังสือ มาแต่งอีกหลายๆ เรื่อง สนุกสนานทั้งนั้น   +++++คุณ xyz (xyzjung)  +++++ ขอบคุณค่ะที่แวะมาอ่าน ไม่ได้ทักทายกันนานเลยเนอะ จากคุณ : เม-ดา - [ วันวิสาขบูชา 13:27:10 ]

ความคิดเห็นที่ 10 สวัสดีครับ บ.ก. อ่านแล้ว ยิ้มเลย น่ารักจัง ที่สำคัญคือ ชอบมุมมองน่ะฮะ ยังกะเจ้าตัวน้อยมาเล่าให้ฟังเองเลยแหละฮะ. แฮ่ . . . จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 9 พ.ค. 52 16:53:00 ]

ความคิดเห็นที่ 11 +++++คุณพจนารถ๓๒๒+++++ ขอบคุณค่ะพี่พจ พอดี ตอนเขียน โดนวิญญาณเจ้าตัวเล็ก มาสิงเอาน่ะค่ะ ^___^ จากคุณ : เม-ดา - [ 11 พ.ค. 52 08:51:04 ]