พักนี้ไม่ได้เขียนอะไรเท่าไหร่ นิยายที่ดองไว้ก็ต่อไม่ติด เลยลองเอาเรื่องสั้นที่เขียนไว้เมื่อปลายปีที่แล้วมาลงสักหน่อย เรื่องนี้เคยส่งไปลงขายหัวเราะครับ แต่ว่าไม่ผ่าน เลยอยากได้คำแนะนำจากท่านผู้อ่าน ขอความกรุณาด้วยนะครับ

________________________________________________________

ผมเดาว่าคนอีกหลายคนก็คงจะเผชิญกับปัญหาไม่ต่างไปจากผม ปัญหาที่ว่าก็คือรายได้จากงานประจำไม่พอใช้ ทำให้เกิดอาการชักหน้าไม่ถึงหลังอยู่บ่อยครั้ง ครั้นจะหางานพิเศษทำก็ไม่มีความสามารถอย่างอื่นติดตัว ตอนนี้ที่ทำได้จึงมีแค่การนั่งทำงานล่วงเวลา ซึ่งอันที่จริงก็ไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเท่าไหร่ แต่เพราะนายจ้างของผมชอบเห็นพยักงานอยู่ดึก นัยว่าทุ่มเทเพื่อบริษัท ผมก็เลยนั่งทอดอารมณ์ไปอย่างนั้น รอตอกบัตรตอนค่ำๆกว่านี้สักหน่อย

ระหว่างที่นั่งทอดหายใจรอเพื่อนร่วมงานคนอื่นๆชวนกลับบ้าน ผมก็นั่งเล่นอินเตอร์เน็ตไปเรื่อยๆ หางานพิเศษบ้าง หาคู่บ้าง หรือไม่ก็ไปด่าพวกเกรียนตามเวบบอร์ดต่างๆ โดยเปิดเอ็มเอสเอ็นคุยกับกิ๊กเล็กกิ๊กน้อยไปด้วยนั้น ก็ปรากฏป้ายข้อความเด้งขึ้นมาที่จอขวาล่างของจอคอมพิวเตอร์ แจ้งว่ามีข้อความใหม่ส่งมาถึง ผมเลยต้องเปิดกล่องอีเมล์ขึ้นมาดูอีกครั้ง ทั้งๆที่เพิ่งปิดไปได้ไม่นาน

เมาส์ในมือถูกเลื่อนไปจิ้มที่ข้อความใหม่ซึ่งจั่วหัวไว้ว่า “งานพิเศษรายได้ดีรอคุณอยู่!” หึ! ผมแค่นหัวเราะในใจ พวกนี้อีกแล้ว คงเป็นพวกที่ให้คลิกข้อความโฆษณาทั้งวันอีกละสิ พวกนี้ผมเคยลองทำมาแล้ว ไม่เห็นจะได้รายได้ดีอย่างที่โม้ แถมน่าเบื่ออีกต่างหาก ใครมันจะบ้าทำอะไรซ้ำๆได้ทั้งวัน(วะ)

แต่ถึงจะบ่น ผมก็ยังคงเปิดข้อความอ่านดูสักหน่อย ก็จะเป็นไรไป เผื่อว่ามันจะน่าสนใจ

“งานพิเศษรายได้ดี สามารถทำเป็นงานประจำได้ ตกเดือนละไม่ต่ำกว่า 20,000 บ./ด. ไม่ต้องมีวุฒิ ไม่ต้องมีประสบการณ์ สามารถทำงานที่บ้านได้”

ผมไล่สายตา ผ่านข้อความอันแสนจะซ้ำซากที่มักจะปรากฏเป็นประจำตามโฆษณาประเภทนี้ กระทั่งเมื่อได้เห็นข้อความถัดไป ที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกใจขึ้นมาได้บ้าง

“ไม่ต้องมีคอมพิวเตอร์ ไม่ต้องใช้อินเตอร์เน็ต”

เอ... อย่างนี้ก็ไม่ใช่งานประเภทให้คลิกข้อความโฆษณาสินะ หรือว่าจะให้ยืนแจกใบปลิวหว่า? แต่มันบอกว่าทำงานที่บ้านได้นี่นา? ผมพยายามใช้สมองน้อยๆขบคิด ยิ่งคิดก็ยิ่งงง แต่จะยากอะไร แค่อ่านบรรทัดต่อไปก็สิ้นเรื่อง

“สนใจร่วมงานกับเรา สอบถามข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ http:www.xxx”

อ้าว ไอ้นี่... มาทำให้อยากแล้วก็จากไป ผมนึกด่ามันในใจ เลื่อนเมาส์ไปมาด้วยความลังเลใจ ในที่สุดผมก็พิมพ์ตามลิงค์ที่ให้มา เอาไงเอากันสิ

ลิงค์ที่ได้มา นำไปสู้เวบไซด์หน้าตาเรียบๆแห่งหนึ่ง ซึ่งมีแต่ข้อความอธิบายวิธีทำงานพิเศษที่กล่าวมา ผมนั่งอ่านเงียบๆด้วยอารมณ์เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จับใจความได้ว่า งานพิเศษที่ว่านี้ก็คือการนอนหลับ โดยจะได้เงินจากการนอนหลับ ชั่วโมงละ 100 บาท จะหลับที่บ้านหรือที่ไหนก็ได้ แค่สวมอุปกรณ์ที่ทางเวบไซด์จัดส่งให้ ซึ่งอุปกรณ์ดังกล่าวจะคอยตรวจจับการนอนหลับของผู้สวมใส่ จะทำวันละกี่ชั่วโมงก็ได้

ผมเอนหลังพิงกับพนักเมื่ออ่านข้อความจนจบ พลางคิดในใจว่างานแบบนี้มันมีด้วยเหรอ(วะ)

“กรอกข้อมูลของคุณ ถ้าอยากร่วมงานกับเรา เราจะส่งอุปกรณ์การทำงานไปให้คุณถึงบ้าน ภายใน 24 ชม.”

ข้อความสุดท้ายทำให้ผมลังเลใจ กลัวว่าจะเป็นพวกต้มตุ๋น คิดสะระตะอยู่หลายตลบ สุดท้ายผมก็ยอมกรอกข้อมูลจนได้


ค่ำวันนั้นผมเก็บเรื่องงานพิเศษที่เพิ่งจะสมัครใจทำไป คิดกระทั่งหัวถึงหมอนเตรียมเข้านอน นี่ถ้านอนหลับแล้วได้เงินชั่วโมงละ 100 จริง ตามที่ผมเคยได้ยินมา คนเราโดยทั่วไปควรนอนเฉลี่ยวันละ 8 ชั่วโมง ถ้าอย่างนั้นวันหนึ่งก็น่าจะได้ 800 คูณ 30 วัน... แม่เจ้าโว้ย! แค่นอนหลับเฉยๆ เดือนหนึ่งได้ตั้ง 24,000 บาท! มันจะได้เงินจริงๆเหรอ? ถ้าได้เงินจะเอาไปทำอะไรบ้าง? ผมเฝ้าคิดวกไปวนมาแต่เรื่องนี้ กระทั่งผล็อยหลับไปในที่สุด


วันรุ่งขึ้นเป็นวันเสาร์ ผมเลยตื่นสายได้โดยไม่ต้องกังวลอะไร ถ้าไม่มีคนมากดกริ่งเรียกที่หน้าประตู ผมคงตื่นเอาเกือบเที่ยง

“ใครวะ?” ผมสบถกับตัวเองด้วยความหงุดหงิด จำใจต้องลากสังขารไปเปิดประตูทั้งๆที่อยากนอนใจจะขาด เมื่อเปิดประตูก็เจอบุรุษไปรษณีย์ยืนยิ้มเผล่

“คุณนครินทร์ใช่ไหมครับ?” บุรุษไปรษณีย์ถาม ผมพยักหน้ารับทั้งที่ยังมึนๆ

“ช่วยเซ็นรับพัสดุด้วยครับ” บุรุษไปรษณีย์ยื่นเอกสารมาให้ ผมเซ็นเสร็จแล้วรับเอากล่องพัสดุมาถือไว้ด้วยความประหลาดใจ ดูจากชื่อผู้ส่งแล้วคงจะมาจากเวบที่ผมสมัครทำงานพิเศษไว้

ผมเปิดกล่องออกดูด้วยความตื่นเต้น อยากเห็นนักว่าอุปกรณ์ทำงานจะประหลาดสมกับตัวงานหรือเปล่า แต่ผมก็ต้องผิดหวังเล็กน้อย เมื่อของที่อยู่ข้างในกล่องดูยังไงก็ไม่ต่างไปจากผ้าปิดตาเวลานอนหลับสักนิด ทำให้ผมเริ่มตะหงิดๆ ว่านี่อาจเป็นเวบพวกต้มตุ๋นก็ได้ เมื่อความตื่นเต้นหายไป ความง่วงก็กลับรุมเร้าแทนที่ เรื่องอื่นไว้ว่ากันที่หลัง ตอนนี้ขอนอนต่อแล้วกัน

ผมลากสังขารกลับมายังที่นอน ในมือถือ “อุปกรณ์ทำงานพิเศษ” ติดมาด้วย ไหนๆก็ส่งของมาให้แล้วนี่นะ ลองใช้ดูสักหน่อยจะเป็นอะไรไป


ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งเกือบบ่ายโมง รู้สึกว่าผ้าปิดตาจะช่วยให้หลับสนิทขึ้น กะเอาคร่าวๆแล้ว ผมหลับต่อจากตอนเช้าเกือบสี่ชั่วโมงทีเดียว ถ้าใส่ผ้านี่แล้วได้เงินจริงอย่างที่เวบบอก วันนี้ผมก็ได้เงินสักสามสี่ร้อยล่ะ แต่ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกตัวแล้วว่ามันออกจะไร้สาระเกินไป ผมเปิดคอมพิวเตอร์ทิ้งไว้ทั้งๆที่ยังเมาขี้ตา เพราะเครื่องคอมพิวเตอร์ของผมมันแสนจะอืด เลยต้องเปิดโปรแกรมทิ้งไว้ระหว่างที่อาบน้ำเพื่อไม่ให้เสียเวลา

ผมเปิดอีเมล์เพื่อเช็คข้อความหลังจากอาบน้ำเสร็จ ในบรรดาข้อความทั้งหมด มีอยู่ข้อความหนึ่งที่ทำให้ผมรู้สึกสะดุดตา

“ยืนยันการโอนเงินให้คุณเรียบร้อย”

ผมรีบคลิ๊กเข้าไปอ่านข้อความข้างในด้วยอาการเร่งร้อน

“คุณได้นอนไปทั้งสิ้น 3 ชม. เป็นจำนวนเงิน 300 บาท ทางเราได้โอนเงินเข้าบัญชีคุณเป็นที่เรียบร้อย ขอบคุณที่ร่วมงานกับเรา”

ผมหยิกแก้มตัวเองหลังอ่านข้อความจบ อารมณ์เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง มีทางเดียวที่จะพิสูจน์ได้ก็คือต้องออกไปกดเอทีเอ็ม


ที่ตู้เอทีเอ็มหน้าปากซอย ผมยืนนิ่งด้วยความดีใจ เมื่อเห็นตัวเลขในบัญชีเพิ่มขึ้นมาจริงตามข้อความในอีเมล์ ผมเริ่มวางแผนกับรายได้จากงานพิเศษ

นับจากวันนั้น ผมเริ่มทดลองจากการนอนเต็มที่แปดชั่วโมงในวันแรก เมื่อเห็นว่าได้เงินตามที่โฆษณาไว้จริงก็เริ่มขยับมานอนเต็มที่สักอาทิตย์ หนึ่งเดือน จนถึงสามเดือน

แต่แน่ล่ะ การทำเช่นนั้นย่อมส่งผลให้ผมมาทำงานสายจนถูกตักเตือนหลายครั้ง สุดท้ายผมจึงตัดสินใจลาออก เพราะเมื่อลองคำนวณดูแล้ว หากผมออกมานอนเต็มที่ทุกวัน รายได้ย่อมดีกว่าการนั่งทำงานประจำทุกวันแน่นอน ที่สำคัญคืองานนี้สบายกว่าเห็นๆ จะเรียกว่างานก็ยังเรียกได้ไม่เต็มปากเต็มคำด้วยซ้ำ


ผ่านไปปีกว่าแล้วที่ผมลาออกจากงานประจำเพื่อมานอนอยู่กับบ้าน ถึงจะพูดว่า “นอน” แต่มันก็เป็น “งาน” ฉะนั้นผมจึงไม่ค่อยใส่ใจกับคำตำหนิติเตียนของคนรอบข้างที่หาว่าผมขี้เกียจ อย่าหาว่าข่มกันเลยนะ ผมลาออกมานอนเล่นอยู่กับบ้านยังได้รายได้ดีกว่าพวกเพื่อนๆผมที่ทนทำงานหลังขดหลังแข็งเสียอีก ผมลองทำได้ปีกว่าก็เห็นว่ารายได้ค่อนข้างมั่นคงดี เลยคิดว่าน่าจะถึงเวลาที่จะสร้างครอบครัวเสียที

“วัลภา” คือหญิงสาวที่เป็นตัวจริงสำหรับผมในบรรดากิ๊กทั้งหลายที่ได้หว่านไว้ ถึงเธอจะไม่ใช่คนที่สวยที่สุดในจำนวนผู้หญิงที่ผมคบหา แต่เรามีอะไรหลายๆอย่างคล้ายๆกัน โดยเฉพาะนิสัยใจคอที่เราเข้ากันได้ดี

ผมนัดเธอทานอาหารตอนเย็นวันหนึ่ง และเล่าแผนชีวิตให้เธอฟังอย่างตรงไปตรงมา เธอไม่ปฏิเสธคำขอของผม แต่ก็ไม่ได้ตอบรับเสียทีเดียว ซึ่งเหตุผลที่เธอยังไม่ตอบรับในทันทีก็เพราะคิดว่าเราน่าจะมีฐานะมั่นคงมากกว่านี้ อย่างน้อยก็ควรจะมีบ้านและรถสักคัน พอไตร่ตรองดูก็เห็นจริงอย่างที่เธอว่า อพาร์ทเมนต์ที่ผมอยู่ออกจะเล็กเกินไปหากเธอจะมาอยู่ด้วยอีกคนหรือสมมุติว่าถ้าเรามีเจ้าตัวเล็กด้วยกัน

วัลภาบอกว่าเธอเองก็จะพยายามหางานพิเศษเพื่อจะช่วยกันผ่อนบ้านสักหลัง จากนั้นค่อยผ่อนรถ ผมเลยบอกเรื่องงานพิเศษที่ผมทำอยู่ให้เธอฟัง ซึ่งก่อนหน้านี้ผมแทบไม่เคยบอกใครเลย เพราะกลัวว่าจะมาแย่งงานแสนวิเศษไป

ปฏิกิริยาของเธอเหมือนผมตอนแรกคือแทบไม่เชื่อว่ามันเป็นจริง ผมเลยบอกให้เธอลองดูด้วยตนเอง แล้วผมก็เขียนชื่อเวบให้เธอไป พวกคุณคงเดาออกใช่ไหมครับ ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ใช่ครับ เธอลองสมัครดู แล้ววันต่อมาเธอก็โทรมาหาผมด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นเมื่อรู้ว่าเป็นงานที่ทำเงินได้จริงๆ

จากคุณ : masked v - [ 9 พ.ค. 52 22:01:25 ]