ความคิดเห็นที่ 1 บทนำ          อาณาจักรโคเรียว อาณาจักรที่ยิ่งใหญ่ต่อจากยุคสามอาณาจักรแห่งเกาหลี ความแข็งแกร่งลือสะท้านไปถึงเผ่ามองโกลและแผ่นดินของชาวถัง  ทำให้ผู้คนชาวโคกูรยอและเผ่าต่างๆจากทั่วทุกสารทิศต่างหลั่งไหลกันเข้ามาลงหลักปักฐานในอาณาจักรแห่งนี้ โดยเฉพาะเมืองหลวงแคซองแห่งนี้ยิ่งคึกคักเป็นพิเศษ  เหล่าพ่อค้าแม่ค้าจากดินแดนต่างๆล้วนมาตั้งแผงขายของกันจนแน่นขนัด บรรยากาศของตลาดใหญ่แห่งนี้จึงวุ่นวายเซ็งแซ่ยิ่งนัก          จวบจนขบวนเสด็จประพาสล่าสัตว์ขององค์ชายวังโซเสด็จผ่าน เสียงเซ็งแซ่และความวุ่นวายต่างๆจึงสงบลงโดยฉับพลัน เหล่าพ่อค้าทาสต่างหยุดก่นด่าเฆี่ยนตี  บรรดาทาสที่นำมาขายแล้วยืนสำรวมอย่างเงียบๆ ร่างเล็กๆสุดจะโสโครกมอมแมมร่างหนึ่งเห็นเป็นจังหวะงามนักหนาที่จะหลบหนีจากพันธนาการ และจากพ่อค้าทาสใจทราม   จึงสะบัดแขนน้อยๆหลุดจากสายโซ่ตรวนอย่างเงียบเชียบและออกวิ่งอย่างไม่คิดชีวิต ทว่าพ่อค้าทาสร่างอ้วนหน้าตาเจ้าเล่ห์ไหวตัวทัน “เจ้าตัวแสบ”ได้ทันท่วงที  คว้าคอเสื้อเก่าเปื่อยของเด็กน้อยแล้วกระชากกลับมาอย่างรุนแรง          “โอ๊ย  ข้าเจ็บนะ”           “งั้นก็หัดเจ็บแล้วจำซะมั่งนะ นังตัวร้าย”           พ่อค้าทาสตะคอกใส่ร่างน้อยเสียน้ำลายกระเด็น เด็กน้อยยกแขนที่เล็กราวกิ่งไม้น้อยๆขึ้นปิดป้องตามความเคยชิน รอแส้หรือกำปั้นที่จะรัวลงมาใส่เช่นทุกครั้งที่นางคิดหนี              “หยุด”          เสียงกังวานใสดังขึ้นจากในเกี้ยวที่ประดับประดาบอกถึงฐานันดรศักดิ์ชั้นสูง ขบวนเสด็จทั้งขบวนต่างหยุดชะงักกันถ้วนหน้า  ร่างน้อยๆโดดผลุงลงมาจากเกี้ยว  เดินดุ่มๆตรงมายังจุดที่พ่อค้าและเจ้าทาสตัวน้อยกำลังยื้อยุดฉุดกระซากกันอยู่          เด็กหญิงหน้าตาสะสวย เนื้อตัวหอมกรุ่น และสวมเสื้อผ้าที่ตัดเย็บด้วยผ้าแพรที่สวยที่สุดที่นางทาสตัวน้อยๆเคยเห็น กำลังยืนท้าวเอวอย่างเอาเรื่องต่อหน้าพ่อค้าทาส     อันที่จริงเด็กหญิงผู้นี้เห็นตั้งแต่ที่เจ้าเด็กมอมแมมเหล่มองโซ่ตรวนแล้ว และแอบลุ้นอยู่เงียบๆในเกี้ยวให้เจ้าเด็กมอมแมมคนนี้หนีรอดพ้นด้วย  พอเหตุการณ์ไม่เป็นไปอย่างที่คิด คนรักความยุติธรรมอย่างนางจึงทนดูต่อไปไม่ได้              “อะ องค์หญิงซอนอิน หะ หม่อมฉันผิดไปแล้ว โปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วย”พ่อค้าทาสละล่ำละลักกราบทูล          “เท่าไหร่”          เห...พ่อค้าทาสทำหน้างุนงง  ไม่เข้าใจดำรัสขององค์หญิงซอนอิน            “อิสรภาพของทาสคนนี้ เราจะซื้อไว้เอง เจ้าบอกมาสิว่าเท่าไหร่”เสียงใสเริ่มขุ่นขึ้นเรื่อยๆ พ่อค้าทาสเหงื่อกาฬแตกซิก เห็นองค์ชายวังโซลงจากหลังม้าและเสด็จมาทางนี้จากหางตา          “ทะ ทาสคนนี้มีคนซื้อไปแล้วพะยะค่ะ อีกไม่นานจะมีเกวียนมารับ ขอองค์หญิงทรงวางพระทัย”            “ข้าไม่ไปซ่อง ข้าไม่มีวันเป็นนางโลม”          เจ้าตัวน้อยที่ยังดิ้นขลุกขลักตะเบ็งเสียงดังลั่น เสื้อที่ตัดจากผ้าเนื้อหยาบที่สุดเริ่มปริขาด          “หืม เกิดเหตุอันใดขึ้นกัน ซอนอิน ”เสียงทุ้มทรงอำนาจเอ่ยถามขึ้นมาจากข้างกายองค์หญิงตัวน้อย พ่อค้าทาสหน้าซีดกว่าเดิม งานนี้มีหวังได้นอนคุกแน่              ใบหน้าหล่อเหลาเปล่งรัศมีแห่งสายเลือดขัติยะขององค์ชายวังโซมองลงมายังพ่อค้าทาสอย่างเย็นชา          “โอ้ องค์ชายวังโซ หม่อมฉัน คือ” เจ้าพ่อค้าทาสกลัวลนลานจนคิดคำแก้ตัวไม่ออก สมองที่ปกติเคยปลิ้นปล้อน กลับกลอกได้อย่างรวดเร็วกลับตื้อตัน  ราวกลับมีหินมาถ่วงไว้จนเต็ม          ...ปุ๊...          ถุงเงินถุงใหญ่ถูกโยนใส่หน้าพ่อค้าทาส              “เอ้านี่ ค่าตัวของทาสคนนี้ แล้วต่อจากนี้ให้นับว่านางเป็นคนของเรา หากเจ้าแตะนางแม้แต่เพียงปลายเล็บ ถือว่าเจ้าลบหลู่เราเช่นกัน”          องค์หญิงเสียงใสต่อว่าอย่างได้ใจเพราะได้คนหนุนหลังแล้ว              “พะยะค่ะ”          พ่อค้าทาสจอมเจ้าเล่ห์สิ้นท่า ได้แต่ตะครุบถุงเงินแล้วคลานตุ๊บตั๊บกลับไปยังแผงค้าทาสของตนหน้าเครียด          ...เจ้าคยอนกองต้องฆ่าข้าแน่ที่ปล่อยนังเด็กนี่ไป..อุตส่าห์โฆษณาไว้ซะดิบดีว่าแม่มันก็เป็นคีแซงเลื่องชื่อจากพาลแฮ..แต่ก็ไม่เป็นไร...  ซื้อมาจากแม่มันแค่หนึ่งชั่ง..เงินในถุงนี่คงไม่ต่ำกว่าสามสิบชั่งแน่ๆ..กำไร้..กำไร..องค์หญิงซอนอินเองก็เป็นพระธิดาที่สุดรักสุดหวงขององค์รัชทายาทวังโซ  ..หัวไม่หลุดจากบ่าก็บุญแล้ว..เห็นที่จะมาลอยหน้าอยู่ในเมืองหลวงนี่ไม่ได้อีกนานแน่ รีบเผ่นดีกว่า            องค์หญิงตัวน้อยก้าวเข้าไปหาเด็กหญิงตัวมอมแมม ที่ก้มมององค์หญิงที่ร่างเล็กกว่าอย่างงุนงงกับอิสระภาพที่พึ่งได้รับมาเพียงไม่กี่อึดใจ          “ต่อจากนี้เรามาเป็นเพื่อนกันนะ”          ...เพื่อน....          เพื่อนงั้นหรือ          ราวกับว่าถ้อยคำต่างๆจากองค์หญิงซอนอินเป็นดั่งน้ำฝนที่ไหลเซาะลงร่องดินที่แห้งแตกระแหงมานานภายจิตใจของนาง                    ...เพื่อน...คำที่นางเคยได้ยิน แต่มิเคยได้รู้จักว่าเพื่อนคืออะไร              “เราคือองค์หญิงซอนอิน เจ้าล่ะ ชื่ออะไร”เสียงใสถามคนที่ยังยืนนิ่งอยู่          ดวงตาสีอำพันภายใต้ใบหน้าเลอะเทอะมอมแมม จ้องมององค์หญิงน้อยด้วยความรู้สึกต่างๆที่ประดังเข้ามา          นับจากวันที่มารดาขี้เหล้าเสเพลขายนางทิ้งอย่างไม่ใยดีด้วยราคาถูกกว่าผักปลา ถูกคนชั่วทารุณสารพัดเหมือนไม่ใช่มนุษย์  นางก็สาบานกับตัวเองว่าจะไม่แสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น จะไม่มีวันเชื่อใจใครหรือพึ่งพาใครอีก แต่สิ่งที่คนตรงหน้าทำนั้น ราวกับแสงตะวัน  ฉายที่ส่องมายังผืนฟ้าที่มืดมิดอย่างนางให้ได้พานพบกับความสว่างไสวเป็นครั้งแรกในชีวิต            “ยังไม่แสดงความเคารพองค์หญิงอีกรึ องค์หญิงอุตส่าห์ช่วยเจ้าไว้นะ เสียมารยาทจริงๆ”          เสียงนางกำนัลที่ตามเสด็จเอ่ยเตือนเด็กหญิง            ณ ขณะนั้น เด็กหญิงที่มีสภาพไม่ต่างจากผ้าขี้ริ้วค่อยๆคุกเข่าลงตรงหน้าองค์หญิง เอ่ยวาจาออกมาอย่างมั่นคงราวกับให้ทุกถ้อยคำ  จารึกลงบนผืนดิน ผืนฟ้า และทุกห้วงของสายลม            “หม่อมฉันชื่อฮานึนเพคะ ต่อจากนี้ไป ชีวิตของหม่อมฉันขอมอบแด่องค์หญิงเพคะ” จากคุณ : akanishi_kaeru (akanishi_kaeru) - [ 10 พ.ค. 52 19:08:06 ]

ความคิดเห็นที่ 2 เพื่อให้ไม่เป็นการรบกวนเนื้อที่ในบอร์ด เรามาต่อบทที่หนึ่งและสองกันเลยนะค้า จากคุณ : akanishi_kaeru (akanishi_kaeru) - [ 10 พ.ค. 52 21:49:36 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กำลังติดลีซานงอมแงม อิอิ จากคุณ : scottie - [ 10 พ.ค. 52 22:44:32 ]

ความคิดเห็นที่ 4 Taiyo No Aoi Sora ๐ ตราบฟ้าเคียงตะวัน...บทที่หนึ่ง...   .......บทที่หนึ่ง.......         “ฮานึน ฮานึน”         เสียงกระซิบเรียกอย่างร้อนรนปลุกหญิงสาวให้สะดุ้งตื่นในทันที ใบหน้าเรียวได้รูปหันไปมองยังต้นเสียง ดวงตาคู่งามราวอำพันดูสุกสว่างนักเมื่อคู่กับเรือนผมสีดำสนิทที่ปล่อยคลี่สยายราวกลุ่มไหมสูงค่า ร่างเพรียวระหงลุกขึ้นไปเปิด ประตูโดยไม่คิดระแวงเพราะคุ้นเคยกับเสียงนั้นดี         “มีอะไรหรือยอนฮวา”เสียงหวานใส  เอ่ยถามเพื่อนนางกำนัล ถึงแม้จะรู้ดีว่าคำตอบคืออะไร         นางกำนัลสาวเหลือบมองห้องของนางกำนัลคนสนิทขององค์หญิงซอนอินชั่วแวบ พร้อมกับบังเกิดความริษยาขึ้นชั่ววูบหนึ่ง ที่ห้องของฮานึนใหญ่โตและสวยงามกว่าของนางมากนัก แน่หล่ะ ใครบ้างที่ไม่อิจฉาริษยาฮานึน หญิงสาวผู้มีชาติกำเนิดต้อยต่ำราวก้อนกรวด แต่กลับได้รับความเมตตาจากองค์หญิงซอนอินอย่างล้นเหลือราวพี่สาวร่วมอุทรณ์ แม้จะเป็นได้เพียงนางกำนัล แต่ทุกคนในวัง ไม่ใช่สิ ทุกคนในเมืองหลวงรู้ดีว่านางกุมอำนาจในวังหลวงอย่างเงียบๆ ขุนนางน้อยใหญ่ที่ในคราแรกเห็นนางเป็นเพียงหญิงชั้นต่ำและหวังให้ หญิงงามอย่างนางไปเป็นอนุ หากยิ่งนานวัน เมื่อนางเติบใหญ่ขึ้น สติปัญญาและไหวพริบของนางกลับแหลมคมราวใบมีด แสนเล่ห์กลยิ่งนัก เรียกได้ว่า หากไม่มีนาง องค์หญิงซอนอินที่เป็นเพียงพระธิดาของนางสนมจะได้แผ่อำนาจคับราชสำนักเช่นนี้รึ ขุนนางคนไหนที่กระทำการฉ้อฉล สุดท้ายล้วนถูกนางลากไส้ออกมาตีแผ่ความผิดโดยใช้องค์หญิงบังหน้าทั้งสิ้น         จนผู้คนในวังหลวงล้วนมีคำพูดชวนหัวติดปากเวลาทำอะไรผิดพลาดว่า ‘ระวัง  จิ้งจอกฟ้าจะจับกินนะ’         ฮานึน...หมายถึงท้องฟ้า ร้ายกาจราวจิ้งจอกอย่างนาง สมแล้วที่ถูกขนานามเช่นนี้                 “องค์หญิงเรียกข้าใช่หรือไม่”         ใบหน้าสวยราวรูปปั้นหยกขาวเนื้อดี ทอดมองเพื่อนนางกำนัลอย่างรู้ทัน           “อะ เอ่อ ใช่ องค์หญิงเสด็จกลับจากตำหนักใหญ่แล้ว เห็นเจ้าบอกว่าหากองค์หญิงเสด็จมาให้มาเรียก ข้าก็เลยมา”         ยอนฮวาตอบพลางเสมองไปทางอื่น ไม่กล้าสบสายตาที่ราวกับมองเห็นทะลุไปถึงจิตใจของผู้อื่นของฮานึน           ฮานึนลูบใบหน้าที่อ่อนเพลียอย่างช้าๆ           นี่นางหมดแรงถึงขั้นเผลอหลับไปเลยรึนี่ แถมยังฝันถึงเรื่องเก่าๆเสียด้วย         ...อดีตที่ไม่เคยลืม...ว่าได้ปฏิญาณมอบชีวิตไว้ให้ใคร..จนถึงทุกวันนี้..หรือตราบสิ้นลมหายใจ..ก็จะไม่มีวันบิดพลิ้วต่อคำสัญญา...           “เจ้าไปพักผ่อนเถอะ ไม่นึกว่าองค์หญิงจะเข้าเฝ้าฝ่าบาทนานขนาดนี้ เดี๋ยวที่เหลือข้าดูแลต่อเอง”ว่าแล้วร่างเพรียวก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ยอนฮวามองตามไปอย่างสงสัย           ช่วงนี้ต้องเกิดเรื่องอะไรแน่ๆ องค์หญิงที่ปกติชอบเที่ยวเล่นไปทั่ว บางทีถึงกับปลอมองค์ออกไปเที่ยวนอกวังจนเป็นที่แตกตื่นไปทั่ว หมู่นี้กลับขังตัวเองอยู่แต่ในตำหนัก แถมยังเสด็จไปเฝ้าพระเจ้าควางจงพระบิดาแทบทุกวันอีก นึกๆแล้วก็ไม่เห็นฮานึนได้พักผ่อนนอนหลับ เหมือนคนอื่นเขามาหลายวันแล้ว                 นางกำนัลยอนฮวาคิดจับนู่นชนนี่อย่างตื่นเต้น ทีนี้ก็มีเรื่องกลับไปนินทากับนางกำนัลคนอื่นแล้ว น่าสนุกเสียจริง!           ฮานึนเดินไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อนไปเฝ้าองค์หญิงซอนอินนัก รู้ดีว่ารีบไปก็ต้องไปนั่งรอให้พายุหมุนพัดถล่มห้องบรรทมให้เสร็จซะก่อน จึงจะเจรจาว่าความกันได้ ทหารยามก้มหัวให้ฮานึนเล็กน้อยเมื่อนางเดินมาถึงห้องบรรทม ฮานึนเดินผ่านไปอย่างไม่สนใจ ชินชาเสียแล้วกับสายตารังเกียจเหยียดหยามอย่างไม่ปิดบังของคนในวัง ในคราแรกคนที่นี่มองนางไม่ต่างจากกองสิ่งโสโครกที่น่ารังเกียจ กองหนึ่งด้วยซ้ำ แต่เมื่อนางและองค์หญิงเริ่มก่อวีรกรรมต่างๆขึ้นมา ผู้คนในวังหลวงต่างก็เปลี่ยนมามองนางราวกับนางเป็นนางจิ้งจอกที่ พร้อมจะตะครุบเหยื่อได้ทุกเมื่อแทน         ร่างโปร่งหยุดอยู่ตรงประตูกั้น ยิ้มกับตัวเองนิดๆที่มาได้เวลาเหมาะเจาะกับที่พายุหมุนจะหยุดพัดเสียที           “หม่อมฉันฮานึนมาขอเฝ้าแล้วเพคะ”         “เข้ามาเร็วฮานึน”ปลายพระสุรเสียงใสกังวานราวระฆังแก้วอู้อี้เล็กน้อย...ทรงกรรณแสงหรือ?         ร่างโปร่งไม่รอช้าผลักประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว         ภาพตรงหน้ามีได้มีข้าวของเกลื่อนกระจายดั่งเช่นที่เป็นในหลายๆวันที่ผ่านมา กลับคงเหลือเพียงสาวน้อยโฉมสะคราญ นั่งซึมเศร้าอยู่ที่โต๊ะไม้แกะสลักฝังมุกที่กลางห้อง อัสสุชลงามราวไข่มุกร่วงหล่นคลอเคลีย นวลปรางค์อมชมพูสวยไม่ขาดสาย         “เราจะทำอย่างไรดี ฮานึน เราหมดหนทางแล้ว เห็นทีเราจะต้องถูกยกให้แก่องค์จักรพรรดิแห่งญี่ปุ่นเป็นแน่ เจ้าพวกขุนนางโฉด ทั้งหลายคงสุขสมนักที่กำจัดเราไปได้เสียที”ฮานึนเงียบ ปล่อยให้องค์หญิงที่เป็นดั่งน้องสาวร่วมอุทรณ์ระบายออกมาเสียบ้าง           “รอบองค์ของเสด็จพ่อมีแต่พวกหมาล่าเนื้อทั้งนั้น หากขาดเราไป ใครจะคอยดูแลเสด็จพ่อกัน แต่เสด็จพ่อก็ไม่ฟังเราเลย คงกลัวว่าเรา...ว่าเราจะหนีตามแฮยอนไปเป็นแน่”         ดวงหน้าสวยหมดจดขององค์หญิงซอนอินยิ่งเศร้าโศกเมื่อทรงกัดฟันเอ่ยชื่อนั้นออกมา ฮานึนยืนมองนายของตนทุกร์โศกด้วย ความร้าวรานใจตามไปด้วย จะเป็นชะตากำหนดหรือสวรรค์เล่นตลกก็มิอาจหยั่งรู้ ที่ดลบัลดาลให้องค์หญิงซอนอินและแฮยอน ผู้บัญชาการทหารหน่วยที่สามตกหลุมรักกันและกัน ฮานึนนั้น ในตอนแรกก็ไม่ไว้ใจผู้บัญชาการทหารหนุ่มนี้เท่าไหร่ แต่วันเวลาได้พิสูจน์ จิตใจของชายคนนี้แล้วว่ารักมั่นในตัวองค์หญิงของนางแค่ไหน รอยเกาทัณฑ์บนอกซ้ายของแฮยอนที่ออกรับลูกเกาทัณฑ์จากมือสังหาร ของขุนนางโฉดผู้หนึ่งเป็นเครื่องพิสูจน์เป็นอย่างดี         ‘ครานั้นไม่ต้องถึงมือฮานึนด้วยซ้ำ แฮยอนเองที่ลอบเข้าไปจับตัวเสนาบดีชั่วนั่นมาสำเร็จโทษเสียเอง จนทุกวันนี้ยังไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำ ว่าขุนนางชั่วคนนั้นหายไปไหน’         “ที่สำคัญ เสด็จพ่อสั่งเพิ่มกำลังพลค้นหาแฮยอนแล้วด้วย นี่เราจนตรอกเเล้วหรือฮานึน”         “อย่าพึ่งท้อสิเพคะ ไม่มีปัญหาไหนที่แก้ไม่ได้หรอกเพคะ”ฮานึนลูบหลังปลอบองค์หญิง หากเป็นตำหนักอื่น การกระทำเยี่ยงนี้เป็นการ ลบหลู่เบื้องสูงเป็นอย่างมาก โทษอย่างดีก็คงเป็นการถูกนำไปเฆี่ยนจนหลังลาย แต่องค์หญิงซอนอินไม่เคยถือเนื้อถือตัว ทำตัวเป็นเทพเหนือผู้อื่น ออกจะมีใจเอื้ออารีแกผู้ที่ด้อยกว่าด้วยซ้ำไปคำพูดที่มักติดพระโอษฐ์อยู่บ่อยๆก็คือ         ‘เรายอมไม่ได้หรอก สำหรับเรา ไม่มีเชื้อพระวงศ์ ไม่มีขุนนาง ไม่มีทาส เราเห็นคนทุกคนเป็นคน’         ฮานึนลอบถอนหายใจกับตัวเอง ทำไมคนดีๆอย่างองค์หญิงถึงต้องมาพบความทุกข์จากพิษรักเช่นนี้ด้วยหนอ หากเพียงแฮยอนเป็น บุตรที่เกิดจากภรรยาเอก มิใช่ลูกของอนุก็คงจะดี  ป่านนี้ฮานึนคงได้เป็นพี่เลี้ยงของคุณหนูตัวน้อยๆแล้วกระมัง                   อันที่จริงองค์หญิงถูกสู่ขอไปเป็นสนมของจักรพรรดิญี่ปุ่นตั้งแต่อายุ15ปีแล้ว แต่ด้วยองค์หญิงมีชายในดวงใจอยู่แล้วจึง บ่ายเบี่ยงยืดเวลาออกไปเรื่อยมาอีกหลายปี อ้างว่ายังศึกษาตัวคานะไม่แตกฉานพอ อ้างป่วย อ้างความกตัญญู จนวันนี้หมดข้ออ้างที่จะ ยึดเวลาได้อีกต่อไป อีกทั้งความสัมพันธ์ระหว่างองค์หญิงและแฮยอนยังถูกระแคะระคาย แฮยอนจึงถูกปลดจากราชการและตามจับ           ...คงเหลืออยู่เพียงเส้นทางเดียวแล้วสินะ...           ร่างโปร่งเดินสำรวจรอบห้องบรรทม เมื่อเห็นว่าปราศจากการแอบฟัง จึงได้เดินเข้ามาใกล้องค์หญิง ก่อนกระซิบเสียงเบาราวลมพัด           “ยังพอมีหนทางเหลืออยู่เพคะองค์หญิง”          พระเนตรที่หม่นหมองพลันสุขสว่างขึ้นอีกครั้ง ร่างเล็กเขยิบเข้ามาใกล้ร่างที่สูงโปร่งกว่าอย่างกระตือรือร้น           “ทางไหนหรือ ขอเพียงให้แฮยอนปลอดภัย แค่นั้นก็มากเกินพอสำหรับทั้งชีวิตของเราแล้ว”         ฮานึนยิ้มรับ มองเข้าไปยังดวงเนตรที่แน่วแน่ เมื่อทรงตัดสินพระทัยสิ่งใดเข้าไปแล้ว องค์หญิงจะไม่มีวันเปลี่ยนพระทัยเป็นอันขาด   หากปล่อยให้แฮยอนต้องหลบหนีต่อไป และองค์หญิงต้องเดินทางไปยังกรงขังกรงใหม่ที่เงียบเหงายิ่งกว่าเก่าในดินแดนอันไกลโพ้นแล้วล่ะก็ วิญญาณของฮานึนคนนี้จะต้องไม่อาจสุขสงบได้แน่ อันที่จริงแผนการนี้ฮานึนตะเตรียมไว้นานแล้ว เพียงแต่อยากให้เป็นทางเลือกสุดท้าย จริงๆเท่านั้น นั่นเพราะ                 “หม่อมฉันจะสลับตัวลงเรื่อเจ้าสาวแทนองค์หญิง ส่วนองค์หญิงนั้น ให้หนีไปอยู่กับแฮวอนที่เมืองจีนเสีย ที่นั่นมีคนที่หม่อมฉันเคยให้ ความช่วยเหลือเป็นพ่อค้าใหญ่อยู่ที่นั่น เป็นคนดีเชื่อถือได้ เขาจะเป็นคนดูแลความเป็นอยู่ขององค์หญิงเอง”           “ไม่ ไม่ได้ เราทิ้งให้เจ้าไปเผชิญชะตากรรมในญี่ปุ่นเพียงลำพังไม่ได้แน่ เราไม่มีทางทิ้งเจ้าหรอก” สุรเสียงปฏิเสธอย่างตกใจ กระแสอุ่นวาบลึกลงไปในอกของฮานึน ตั้งแต่เกิดมา ไม่มีใครสักคนที่รักและเป็นห่วงนางจริงๆ แม้แต่มารดาผู้ให้กำเนิดก็ยังเห็นชีวิตของนาง มีค่าเพียงเงินหนึ่งชั่ง แต่องค์หญิงซอนอินกลับช่วยดึงนางขึ้นมาจากขุมนรก ให้ทุกสิ่งทุกอย่างแกชีวิตนาง รวมถึงความรักความห่วงใยราวกับ ว่าเราทั้งสองเป็นพี่น้องร่วมสายเลือด  ทรงเห็นนางมีค่ามากกว่าความสุขชั่วชีวิตของพระองค์ เพียงพอแล้ว เพียงเท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่ฮานึน จะสละได้แม้ชีวิตเพื่อเจ้านายของตน           “บุญคุณที่องค์หญิงทรงชุบเลี้ยงหม่อมฉันจนเป็นผู้เป็นคนทุกวันนี้ ไม่ว่าจะกี่ชาติฮานึนคนนี้ก็คงไม่มีทางตอบแทนได้หมด ฉะนั้นแล้ว ไม่ว่าจะต้องให้หม่อมฉันต้องบุกน้ำลุยไฟแค่ไหน หม่อมฉันก็ทำให้ได้เพื่อความสุขขององค์หญิง แค่การต้องไปอยู่ในต่างบ้านต่างเมืองนั้น ถือเป็นเรื่องเล็กน้อยมากเพคะ ต่อให้เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน แค่หม่อมฉันได้รู้ว่าภายใต้ผืนฟ้านั้น องค์หญิงจะมีความสุขกับคนดีๆอย่างแฮยอน จนแก่ชรา เท่านี้ก็เพียงพอสำหรับชั่วชีวิตของหม่อมฉันเช่นกันเพคะ”         “ฮานึน...”แล้วองค์หญิงซอนอินก็สวมกอดพระสหายรักทั้งน้ำตา สองนายบ่าวต่างรู้ดีว่าหากเลือกด้ายแห่งชะตาเส้นนี้แล้ว เส้นไหมที่ ควั่นเป็นเกลียวอยู่คู่กันตลอดมา จักแยกออกเป็นไหมสองเส้น ที่จะไม่มีวันได้กลับมาบรรจบกันอีกเลยชั่วชีวิต                                                                                   ............. จากคุณ : akanishi_kaeru  - [ 10 พ.ค. 52 19:32:16 ] จากคุณ : จริง - [ 10 พ.ค. 52 22:51:30 ]

ความคิดเห็นที่ 5 “ด้วยเหตุนี้ ข้าน้อยจึงต้องรบกวนท่านเสนาฮันช่วยเหลือ หวังว่าท่านเสนาฮันจะเมตตานะเจ้าค่ะ”วงหน้างามก้มหน้าลงเพื่อแสดง ความอ้อนวอนเสนาธิการหนุ่มมองเพื่อนเล่นตั้งแต่เยาว์วัยที่มาปฏิบัติการอ้อนวอนขอให้ช่วยเพื่อนอีกคนของเขาเช่นกัน         “เจ้าจะบอกแค่ว่าต้องการให้กองกำลังทหารในกระบวนส่งเสด็จที่ท่าเรือลดจำนวนลง เพียงเพื่อลดความกดดันแก่องค์หญิงงั้นหรือ ฮานึน ทั้งเจ้า ข้า และองค์หญิงต่างก็มีใจสนิทสนมชอบพอกันมาตั้งแต่เล็กๆ เจ้าคิดว่าข้าจะมองแผนการเจ้าไม่ออกรึ ข้าไม่ได้โง่อย่างที่ องค์หญิงทรงชอบว่าข้าตอนเด็กๆหรอกนะ”ฮานึนทอดมองสหายเก่าแก่อย่างสงบราวกับเรื่องที่นางพูดมาเป็นความจริงแท้เสียยิ่งว่าตะวัน จะขึ้นทางทิศตะวันออกเสียอีก         เสนาธิการหนุ่มถอนหายใจแรงๆ ลงว่าถ้านางจะหุบปากเงียบแล้ว นิสัยอย่างนางต่อให้นำดาบมาจ่อคอ ก็จะมิมีวันแพร่พรายสิ่งใด ออกมา ทำไมเขาถึงไม่มีทหารคู่กายที่ฉลาดเฉลียวและซื่อสัตย์ยิ่งนักแบบที่องค์หญิงซอนอินมีบ้างนะ           “เรื่องขององค์หญิงซอนอินไม่ใช่เรื่องเล่นๆนะฮานึน หากขาดนางไปตอนนี้ ความมั่นคงของสองแผ่นดินจะสั่นคลอนเอาง่ายๆ ดีไม่ดีอาจลามไปถึงสงครามได้เลยนะ”           “ข้าน้อยเรียนแล้วว่าเพียงต้องการให้องค์หญิงสงบใจเพียงเท่านั้นจริงๆ ใกล้ๆท่าเรือมีวัดที่ว่ากันว่าศักดิ์สิทธิ์ยิ่งนัก องค์หญิงจึงมี พระประสงค์เสด็จไปสวดมนต์ที่นั่นและกล่าวลาท่านเจ้าอาวาสที่องค์หญิงทรงนับถือเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะต้องจากแผ่นดินแม่ไป ตลอดชีวิต เรื่องทั้งหมดมีเพียงเท่านั้นจริงๆเจ้าค่ะ”           ร่างโปร่งระหงราวรูปปั้นแกะสลักมองตรงอย่างไม่หวั่นไหว ถึงแม้ว่าเสนาธิการฮัน หรือฮันพุง บุตรชายของจอมทัพสูงศักดิ์จะเป็น เพื่อนเล่นกับนางและองค์หญิงมาตั้งแต่เล็กๆ โดยไม่เคยตั้งข้อรังเกียจในเชื้อชาติฐานะของนางเลย อีกทั้งเมื่อโตขึ้น เวลานางและ องค์หญิงต้องการแรงจากเสนาธิการหนุ่มคนนี้เมื่อไหร่ ความช่วยเหลือจะมาถึงมืออย่างเงียบเชียบ แม้ในฉากหน้าองค์หญิงและ นางกันเสนาฮันจะมีทีท่าหมางเมินกันเช่นเดียวกับขุนนางอื่นๆ แต่นางและองค์หญิงต่างก็รู้ดีว่าเป็นไปเพราะความปลอดภัยของตัวองค์หญิงเอง จึงมิมีผู้ใดล่วงรู้ว่านางมีสายป่านอยู่ในพระหัตถ์เท่าไหร่และเป็นผู้ใดบ้าง  จึงบังเกิดความยำเกรงและความหวาดระแวงกันเองในหมู่ขุนนาง เรื่อยมา กลยุทธที่ยังคงใช้ได้ผลมาจนถึงทุกวันนี้             ความลึกลับคลุมเครือของผู้ให้ความร่วมมือกับองค์หญิงก่อให้เกิดความหวั่นเกรง ยิ่งไม่รู้ ก็ยิ่งกลัวเกรง           และเมื่อหัตถ์น้อยๆนี้จำต้องปล่อยสายป่านทั้งหมดเพื่อออกเดินทางไปแดนไกล จะทำเช่นไรให้สายป่านเหล่านี้จักยังควั่นเกลียวกันหนา แน่นกลายเป็นเสาหลักของแผ่นดินโคเรียวสืบไป หรือนี่จักเป็นจุดเริ่มต้นการสิ้นสลายของอาณาจักรโคเรียวที่เสด็จปู่ขององค์หญิงทรงเป็นผู้ แผ้วถางมาเสียแล้ว           ฉะนั้นงานในครั้งนี้จึงไม่ควรมีผู้มารู้เห็น และให้คนอื่นมีส่วนร่วมน้อยที่สุด อันที่จริงเรื่องไม่น่าจะยากเย็นถึงเพียงนี้หากมิใช่ว่าฝ่าบาท เหมือนจะทรงรู้ทัน สั่งเพิ่มกองทหารในกระบวนส่งตัวเจ้าสาวขึ้นเรือที่ทางญี่ปุ่นมารับเป็นเท่าตัว นางจึงจำต้องกัดฟันมาขอความร่วมมือจาก สหายเก่าแบบนี้         งานครั้งนี้ไม่ยาก ไม่ซับซ้อน แต่ต้องอาศัยความว่องไว หาไม่แล้ว ความสุขชั่วชีวิตขององค์หญิงคงหลุดลอยไปชั่วนิรันด์ ฮานึนจึงเริ่ม ดำเนินแผนการก่อนการส่งตัวเจ้าสาวขึ้นเรือเพียงสองวันเช่นนี้!         เสนาธิการหนุ่มนิ่งมองเพื่อนเก่าอยู่นาน ก่อนจะส่ายหัวช้าๆอย่างถอดใจ รู้ว่าไม่ว่ายังไงนางก็ไม่มีวันปริปากแน่           “ตามใจ เอาเป็นว่าไปแจ้งเจ้านายของเจ้าด้วยแล้วกันว่าข้าขอร่วมมือด้วย”           “เจ้านายของข้าน้อยคงดีพระทัยยิ่งที่พระสหายเก่าทรงเข้าใจ เช่นนั้น ข้าน้อยขอลาท่านเสนาฮัน”ฮานึนคำนับตามธรรมเนียม ใบหน้า สวยยังนิ่งราวกับมีหน้ากากหินครอบไว้         เสนาฮันมองตามหลังเพื่อนเก่าไปพลางถอนหายใจ ทั้งๆที่ตอนเด็กๆนางออกจะแก่นแก้ว สดใสร่างเริงแท้ๆ แต่เมื่อห่างกันไป เขาต้องไป เข้าฝึกในกองทหาร ส่วนนางก็ต้องต่อสู้กับความอิจฉาริษยา แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นกันในฝ่ายใน รู้ตัวอีกทีการเวลาก็บ่มเพาะนางให้กลายเป็นรูปปั้น จำหลักไปเสียแล้ว ด้วยรูปโฉมที่งดงามราวปติมากรรมเลอค่าจากสรวงสวรรค์ ทำให้เมือแตกเนื้อสาว ต่างก็มีขุนนางรวมถึงเชื้อพระวงศ์ต่างอยาก ครอบครองนางไว้เป็นสมบัติส่วนตัว แต่กุหลาบงามย่อมมีหนามแหลมคม ชายใดที่หวังจะคว้านางไปชื่นชมต่างถูกหนามแหลมคมทิ่มแทงกลับ มาเสียไม่มีดี จนสุดท้ายมิมีใครกล้าหาญพอที่จะเด็ดดอกไม้งามดอกนี้อีกแล้ว กระแสความรังเกียจ กอปรกับความเยิ่อหยิ่งในศักดิ์ศรีของตนทำ ให้มีผู้เกลียดชังนางเพิ่มทวี ฮานึนกลับไม่ใส่ใจแม้เพียงนิด แถมยังพูดติดตลกกับเขาอีกว่า           “ข้าน้อยมันก็แค่ฐานดอกไม้เจ้าค่ะ การคงอยู่ของข้าน้อยมีไว้เพื่อค้ำจุนให้ดอกไม้ที่สูงค่าอย่างองค์หญิงเบ่งบานอย่างไร้ความกังวลเท่านั้น หากไร้องค์หญิง ข้าเองมันก็แค่วัชพืชริมทางเท่านั้นแหละเจ้าค่ะ”           เสนาฮันรำพึงกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าทำงานต่อไปเงียบๆ         “ข้าเองก็หวังว่าสักวันหนึ่งจะมีผู้มากะเทาะเปลือกหินของเจ้าออกไปซะที เนื้อในที่สวยงามอ่อนโยนของเจ้าจะได้ออกมาพบเจอกับโลก แสนสวยงามใบนี้เสียทีนะฮานึน”            บริเวณลานหน้าพระราชวังหลวง ขณะที่ฮานึนกำลังรีบร้อนกลับตำหนักเพื่อทูลองค์หญิงถึงความพร้อมของแผนการ ร่างโปร่งมัวแต่คำนึง ถึงแผนการขั้นต่างๆอยางระวัง ก็พลันถูกขวางด้วยขบวนของขุนนางท่านหนึ่ง          “ไง แม่นางฮานึน ออกมาซื้อของเตรียมตามเสด็จองค์หญิงไปเมืองญี่ปุ่นอยู่หรือ”ฮานึนเงยหน้ามองไปยังชายอ้วนในชุดขุนนางขั้นกลาง ท่าทีถือดี แววตาสีอำพันฉายความรังเกียจออกมาแวบหนึ่ง           “มิได้ท่านมักซู ข้าน้อยเพียงแต่ ออกมาหาวัตถุดิบเพื่อไปต้มยาบำรุงให้องค์หญิงเจ้าค่ะ”ฮานึนพยักหน้าไปทางนางกำนัลเด็กๆที่หอบหิ้ว ข้าวของกันมาคนละห่อสองห่อ           “นั่นเป็นหน้าที่ของหมอหลวงมิใช่หรือ หรือเจ้าคิดจะควบตำแหน่งหมอหลวงในวังนี้ไปด้วยอีกตำแหน่งล่ะ เอ แต่คงยากหน่อยนะ เพราะ เจ้าเองก็กำลังจะถูกเขี่ยออกจากแผ่นดินนี้ตามนายเจ้าไปมิใช่หรือ”น้ำเสียงกระทบกระเทียบเหยียดหยามอย่างไม่เปิดเผย มิใช่เพราะนางกำนัล เล็กๆตรงหน้านี้หรือ ที่ทำให้ ‘ผู้หลักผู้ใหญ่’ของเขาถูกปลดไปหลายคนแล้ว ทำให้เขาต้องวิ่งหาเจ้านายใหม่ให้วุ่นตลอด จนทุกวันนี้เขาหาไม้หลัก ใหญ่พึ่งพิงไม่ได้ก็เพราะใครกัน วันนี้เห็นทีจะต้องหาเรื่องนางก่อนไปสักหน่อยแล้ว           ดวงตาสีอำพันช้อนมองขุนนางผู้โง่เขลาด้วยดวงหน้านิ่งเฉยราวกับนางเป็นเพียงรูปปั้นไร้ชีวิต           “ข้าน้อยมิใช่พวกลิ้นสองแฉก คนสองหัวดังเช่นใครบางคนหรอกเจ้าค่ะ เพราะความปลิ้นปล้อน ตลบตะแลง ทุกวันนี้จึงหานายค้ำจุนไม่ได้ ได้แต่ตีบตันอยู่แค่ตำแหน่งเล็กๆนี่ หากเป็นข้าน้อย คงหันมาพิจารณาตัวเองแล้วประพฤติตนเป็นขุนนางที่ดี ให้เป็นเกียติเป็นศรีแก่ราชวงศ์มิดี กว่าหรือ”เจ้าขุนนางแข็งค้าง รู้สึกหน้าชาทั้งๆที่ไม่ได้ถูกตบด้วยซ้ำ           “เจ้า...เจ้าหมายถึงใครกัน!”เจ้าขุนนางตวัดถามเสียงกร้าว           “ข้าน้อยก็แค่เอ่ยลอยๆเจ้าค่ะ ทำไมหรือเจ้าค่ะ หรือท่านมักซูรู้เห็นว่ามีใครที่ประพฤติตนเยี่ยงนั้นหรือเจ้าค่ะ”ฮานึลแสร้งทำตา โตอย่างอยากรู้อยากเห็น           “เจ้า...เจ้า”เส้นเลือดที่ขมับของขุนนางอ้วนโปดปูน ลูกตาแทบจะถลนออกมาด้วยความเดือดดาล ตั้งใจจะสั่งสอนนางให้สาสม แต่กลับเป็นเขาเสียเองที่โดนตอกกลับไม่มีชิ้นดี           ฮานึลยิ้มน้อยๆก่อนเดินจากมา ปล่อยให้เจ้าขุนนางสองหัวฮีดฮัดอัดอั้นใจอยู่คนเดียว          ร่างโปร่งระหงอ้อยอิ่งทำงานนู่นนี่ก่อนจะไปเข้าเฝ้าองค์หญิงเพื่อไม่ให้ผู้ใดผิดสังเกต         “ตกลงแผนการทั้งหมดพร้อมแล้วใช่ไหมฮานึน”สุรเสียงใสดั่งระฆังแก้วเอ่ยถาม ตั้งแต่แฮยอนหนีไป เสด็จพ่อก็ทรงเพิ่มกำลังทหารมา  ‘คุม’ พระองค์เพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัว การจะทำอะไรล้วนถูกจับตาดูอยู่เสมอ พระองค์จึงให้ฮานึลเป็นผู้จัดการทุกสิ่งทุกอย่างแทน ส่วนพระองค์ เองนั้นก็เก็บตัวอยู่แต่ในตำหนักให้เงียบที่สุด             “เพคะ  แฮยอนเองก็ปลอมตัวเป็นพ่อค้าจากเมืองจีนมาเทียบเรืออยู่ที่ท่าเรือเรียบร้อยคะ ทุกอย่างเหลือเพียงดำเนินการให้ตรงตามแผนเท่านั้น”           “ฮานึน เจ้าแน่ใจนะ ว่าเจ้าต้องการเช่นนี้ หากพวกญี่ปุ่นรู้เข้าว่าเจ้าไม่ใช่ข้า ชีวิตเจ้าจะเป็นอันตรายนะ”           “องค์หญิง พวกญี่ปุ่นนั่นไม่มีใครเคยเห็นองค์หญิงเลยนะเพคะ ขอเพียงเราเปลี่ยนชุดกัน ก็ไม่มีใครสงสัยแล้วเพคะ “         ฮานึลกุมกระหัตถ์องค์หญิงไว้แน่น นางไม่ต้องการให้องค์หญิงรู้สึกผิดเช่นนี้เลย  ทุกสิ่งที่นางทำ  ยังไม่พอตอบแทนพระเมตตาที่นางได้ รับจากองค์หญิงเลยด้วยซ้ำ               ด้วยการที่นางได้พำนักอยู่ในวังหลวงตั้งแต่เล็ก ได้อยู่เป็นเพื่อนเรียนหนังสือกับองค์หญิง ซึ่งดูจะตั้งใจเรียนกว่าองค์หญิงเองเสียอีก สรรพวิทยาที่หญิงสาวสูงศักดิ์ควรจะได้ร่ำเรียน นางก็ได้ร่ำเรียนมาหมดเนื่องจากต้องคอยช่วยสอนองค์หญิงยามพระอาจารย์ต้องการจะ ทดสอบความรู้ที่ได้ร่ำเรียนไป มิเท่านั้น นางและองค์หญิงยังชื่นชอบที่จะหาความรู้แปลกใหม่อย่างไม่มีที่สิ้นสุดอยู่ตลอดเวลา ทั้งภาษา ต่างประเทศ ตำราพิชัยสงครามทั้งหลายนางทั้งคู่ต่างก็ศึกษาจนเชี่ยวชาญทั้งสิ้น อาศัยที่องค์หญิงเป็นพระธิดาที่พระเจ้าควางจงทรงโปรด ยิ่งนักจึงมิมีใครกล้าติเตียน คนที่ชาติกำเนิดต่ำต้อยเช่นนางได้มีวาสนาถึงเพียงนี้ นับเป็นบุญจริงๆ         “เจ้าว่าจะไม่มีใครสงสัยหรือที่เราจะไล่นางกำนัลนางหนึ่งลงจากเรือเพียงเพราะนางมีระดู”           “เป็นเรื่องปกติของชาวเรืออยู่แล้วนี่เพคะ อันที่จริงพวกชาวทะเลอย่างญี่ปุ่นนั้นไม่ชอบให้สตรีขึ้นเรือด้วยซ้ำเพราะไม่ถูกประเพณี หากเป็นสตรีมีระดูล่ะก็ คงรีบไล่ลงจากเรือแทบไม่ทันเลยล่ะเพคะ”           ขอเพียงไกลหูไกลตาของเหล่าขุนนางที่เคยเห็นพระพักตร์องค์หญิง เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว ในความรัดกุมเป็นอย่างยิ่งที่พระบิดาของ องค์หญิงทรงวางไว้  ย่อมมีจุดอ่อนเล็กๆให้เม็ดทรายเล็ดรอดได้เสมอ เช่นเดียวกับเกราะเหล็กที่ไม่มีวันปิดจุดอ่อนของผู้สวมใส่ได้มิดชิดตลอดไป   แน่นอนว่าด้วยพิรุธที่นางจงใจทิ้งไว้จะทำให้เหล่า ‘ผู้คุม’ พุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่วัดแฮอัน ในขณะที่มีนางกำนัลเล็กๆถูกไล่ลงจากเรือ และมีเรือสินค้าชาวจีนเล็กๆมาพบเข้า จึงเข้าช่วยเหลือ ต่อให้มีใครฉุกคิดเข้าจริงล่ะก็ นางและองค์หญิงก็คงไปไกลโขแล้ว ทางโคเรียวเองก็ จนปัญญา เพราะหากความจริงที่ว่าสตรีที่ถูกส่งไปบรรณาการแก่จักรพรรดินั้น อาจมิใช่องค์ซอนอินล่ะก็ อาจนำพาสงครามมาสู่สองอาณาจักรได้           องค์หญิงเองเมื่อไปถึงแผ่นดินจีนแล้ว พ่อค้าเฒ่าก็จะรับนางเป็นบุตรบุญธรรม ใช้ชีวิตที่เมืองจีนอย่างสงบสุข ด้วยฐานะอันมั่งคั่งของ พ่อค้าเฒ่า จะทำให้องค์หญิงสามารถดำเนินชีวิตต่อไปได้อย่างไม่ลำบากอะไร แม้องค์หญิงเองจะมีนิสัยสมถะเรียบง่าย ไม่ยึดติดกับยศถา บรรดาศักดิ์อยู่แล้วก็เถอะ นางไม่มีวันปล่อยให้องค์หญิงไปกัดก้อนเกลือกินอย่างแน่นอน จากคุณ : akanishi_kaeru (akanishi_kaeru)  - [ 10 พ.ค. 52 19:33:04 ] จากคุณ : จริง - [ 10 พ.ค. 52 22:55:21 ]

ความคิดเห็นที่ 6 วันคืนผ่านไปด้วยใจอันระส่ำระสายขององค์หญิงและฮานึล จนในที่สุดก็ถึงเช้าวันส่งตัว ฮานึลเข้าไปถวายงานให้องค์หญิงด้วยตนเองทุกขั้นตอน ราวกับต้องการใช้เวลาที่ลดน้อยลงทุกทีร่วมกับ ‘เพื่อน’เพียงคนเดียงในชีวิตให้มากที่สุด ก่อนที่นางและองค์หญิงจะต้องจากลากันชั่วชีวิต ยากยิ่งนักที่จะมี โอกาสได้พบกันอีก ก่อนจะประคององค์หญิงขึ้นรถม้าในขบวนพิธีอันยิ่งใหญ่ตระการตา ไม่มีใครแปลกใจที่เห็นฮานึลตามขึ้นไปถวายการดูแลบนรถม้าด้วย ขณะที่รถม้ากำลังเคลื่อนออกจากตัววัง องค์หญิงซอนอินเหลียวพระพักตร์กลับไปทอดพระเนตรวังหลวงที่พระองค์ทรงประทับอยู่มาแต่เล็ก อัสสุชลใส บริสุทธิ์ไหลรินอย่างเงียบๆ           “เสด็จพ่อ ลูกขอลาก่อน ลูกคนนี้อกตัญญูนัก ไม่สามารถปฏิบัติตามที่เสด็จพ่อต้องการได้ ลูกจึงต้องหาหนทางไปมีชีวิตของลูกเอง หากชาติหน้ามีจริงลูกขอโอกาสชดใช้ความผิดครั้งนี้ของลูก ให้เราได้เกิดเป็นพ่อลูกกันอีกนะเพคะ”         ฮานึลมองนายของตนทรงกรรแสงอยู่เงียบๆ นางเองก็รู้สึกใจหายเช่นกัน แต่นอกจากบุคคลซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าแล้ว วังหลวงแห่งนี้ไม่มีอะไรให้นาง จดจำสักเท่าไหร่ นอกจากสายตารังเกียจ ริษยา และคั่งแค้นต่อนาง แม้จะมีผู้มีมิตรไมตรีต่อนางไม่น้อยเช่นกัน แต่ก็น้อยนักที่จะจริงใจไม่หวังผล ประโยชน์ตอบแทนต่อนาง สัมภาระติดตัวของนางเป็นเพียงห่อผ้าห่อน้อยซึ่งส่วนใหญ่เป็นสิ่งของที่องค์หญิงทรงพระราชทานมาให้ทั้งสิ้น นอกจากนั้น นางทิ้งไว้ที่ตำหนักหมด นางย่างเท้าเข้ามาที่นี่ด้วยมือเปล่า จึงไม่อยากกอบโกยสิ่งใดจากไปมากมายให้เป็นที่ครหา           ขบวนส่งเสด็จเดินทางไปอย่างเร่งรีบ เพียงบ่ายคล้อยก็ถึงวัดแฮอัน ร่มเงาอันเย็นสบายภายในวัดผิดกับอากาศร้อนอบอ้าวกลางเดือนห้าช่วยปลอบ ประโลมจิตใจที่รุ่มร้อนสองดวงของนายบ่าวให้คลายกังวลลงได้ เสียงลมพัดโชยราวกับต้องการกระซิบบอกนางทั้งสองว่าทุกอย่างจะผ่านพ้นไปได้ด้วยดี           ท่านเจ้าอาวาสออกมารอรับเสด็จที่ลานหน้าวัด ก่อนจะนำเสด็จสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ภายในวัด และสนทนากับท่านเจ้าอาวาสที่ศาลาสงบใจซึ่งไม่ อนุญาตให้ผู้ติดตามเข้าไปเฝ้านอกจากฮานึล           “กำลังจะเดินทางไกล มาสักการะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ก่อนเดินทางก็ดีแล้ว พระพุทธองค์จักได้คุ้มภัย เป็นสิริมงคลแก่ตน ทำการสิ่งใดจักได้สำเร็จลุล่วง ด้วยดี”         เจ้าอาวาสเอ่ยน้ำเสียงปราณีหากสีหน้ามองสตรีทั้งสองราวลูกน้อยที่กำลังแอบกระทำผิดให้ท่านจับได้           ฮานึลและองค์หญิงสะดุ้งในใจวาบหนึ่ง           “ข้าจะทำการสิ่งใดได้อีกล่ะเจ้าค่ะ ไปอยู่ที่นู่นข้าก็คงเป็นได้แต่สนมต่างเมือง ไม่มีสิทธิมีเสียงจะทำอะไรอีกแล้วล่ะเจ้าค่ะ”         องค์หญิงอ้อมแอ้มตอบ  รู้สึกเหมือนถูกดวงตาของท่านเจ้าอาวาสเจาะลึกลงไปในจิตใจ           “ชะตาขององค์หญิงน่ะได้พบพานกับเนื้อคู่แล้ว แม้ภายหน้าจะลำบากกายสักหน่อย แต่จะมีแต่ความสุขใจแน่นอน ที่อาตมาเป็นห่วงน่ะ คือนางกำนัลคู่กายองค์หญิงเสียมากกว่า กรรมเก่าเขาเยอะ จะต้องชดใช้กรรมอีกนาน แม้จะสบายกาย แต่ทุกข์ใจเป็นนักหนา”           องค์หญิงกับฮานึลมองหน้ากันอย่างงุนงง คำพูดแฝงนัยของท่านเจ้าอาวาสทำเอาทั้งสองเป็นกังวลอยู่น้อยๆ           “ อย่ากังวลไปเลย อาตมาเพียงแต่เทศนาหลักธรรมไปตามเนื้อผ้าไปเรื่อยเท่านั้น เรือใหญ่จะออกจากท่า จะไม่บอกกล่าวทิศทางลมเสียเลย อาตมากลัวว่านาวาสองลำจะหลงวนเวียนอยู่กลางมหาสมุทรใหญ่ไม่มีวันพานพบกับฝั่งเสียที ท่านทั้งสองอย่าได้คิดว่าตนฝืนชะตาได้แล้ว แล้วหลงระเริงไป อันที่จริงแล้วท่านทั้งสองเพียงแต่พึ่งย่างก้าวเข้าสู่กงล้อแห่งชะตากรรมเท่านั้นเอง เพียงแต่บุญที่ท่านทั้งสองทำมาด้วยกันหมด ลงเพียงเท่านี้ องค์หญิงทรงมีหนทางของพระองค์เอง นางก็มีหนทางของนาง  แต่หากถึงวันที่ท่านทั้งสองคิดว่าต้องพบเจอกับความทุกข์ทนที่สุด ในชีวิตแล้วล่ะก็ ขอให้นึกถึงคำที่อาตมาพูดไว้ในวันนี้ ว่าทุกสิ่งคืออจีรัง ไม่มีสิ่งใดจะคงอยู่ตลอดไปได้ มีเกิดย่อมมีดับ มีเกลียด ย่อมมีรัก โดยเฉพาะเจ้า”           สายตาเปี่ยมเมตตาของท่านเจ้าอาวาสหันมามองฮานึลราวบิดาเอ็นดูบุตร           “วันใดที่เจ้าคิดถึงคำอาตมาได้นั้น หากเจ้าละวางทุกสิ่งได้ มองข้ามทิฐิที่เจ้ามีแล้วใช้หัวใจนำทาง เจ้าจะได้หลุดพ้นจากบ่วงกรรม และพบกับ ความสุขในชีวิตเสียที แต่หากเจ้าถือทิฐิต่อไป เจ้าจะต้องพบกับโศกนาฎกรรมที่พัวพันกันไปอีกหลายชาติหลายภพ”           ความเงียบเข้าครอบคลุมคนทั้งสาม เหลือเพียงเสียงสายลมพัดผ่านต้นหลิวริมบึงบังเกิดเสียงสูงต่ำราวเพลงพิณจากธรรมชาติ           “อาตมาก็พูดเกินไปเสียแล้ว ขอท่านทั้งสองอย่าได้คิดมาก อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด อาตมาก็แค่ภิกษุแก่เฒ่าหลงๆลืมๆเท่านั้นเอง อย่าได้ถือสาๆ”         ท่านเจ้าอาวาสเอ่ยอย่างสบายๆ ราวกับคำพูดทั้งหมดเป็นเพียงนิทานเรื่องหนึ่งเท่านั้น  หลังจากนั้นจึงชวนสนทนาเรื่องอื่นๆราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อได้เวลาฮานึลและองค์หญิงซอนอินจึงได้กล่าวลา ขบวนส่งเสด็จพร้อมแผนการสลับตัวองค์หญิงจึงได้ดำเนินต่อไป         พิธีการส่งตัวองค์หญิงให้แก่ทางญี่ปุ่นเป็นไปอย่างเรียบร้อยสวยงาม ทุกฝ่ายที่มีส่วนร่วมในพิธีการต่างโล่งใจที่ไม่เกิดเหตุการณ์หวาดเสียว อันใด แฮยอนเองก็มีข่าวว่าติดโรคระบาดอยู่ที่ชายแดน ช่างน่ายินดีที่ทุกสิ่งจบลงด้วยดี           ภายในห้องพักที่ถูกจัดแต่งไว้อย่างหรูหราอลังการ ของประดับทุกชิ้นล้วนมีค่ามีราคาสูงลิบลิ่ว ตราราชวงศ์รูปดอกเบญจมาสสิบหกกลีบ ที่ประดับอยู่กลางห้อง แสดงให้เห็นถึงการให้เกียรติแก่ผู้พักอย่างสูงสุด ทว่าร่างบอบบางสองร่างกลับง่วนอยู่กับการเปลี่ยนเครื่องแต่งการโดยมิได้ ชื่นชมสนใจต่อข้าวของมีค่าที่อยู่รอบการทั้งสิ้น เวลาแห่งการจากลาและจุดสำคัญที่สุดในแผนการกำลังคืบคลานเข้ามาอย่างรวดเร็วจนฮานึลอด ใจหายไม่ได้           สองสตรีที่ผูกพันกันอย่างลึกซึ้ง มองหน้ากันอย่างขำขันปนเศร้าใจ ไม่นึกว่าคู่ป่วนอย่างนางและองค์หญิงที่กำราบคนชั่วจนสิ้นแผ่นดินให้เหยียบ มาหลายรายจนนับไม่ถ้วนแล้วนั้น วันหนึ่งจะต้องระเห็จออกจากแผ่นดินเกิดของตนเองอย่างทุลักทุเลเช่นนี้  สำหรับองค์หญิงนั้นฮานึลยังเบาใจที่รู้ว่า จะมีคนๆหนึ่งที่จะอยู่เคียงข้าง และคอยดูแลปกป้ององค์หญิงไปจนตราบสิ้นลมหายใจ ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นอย่างไร นางเชื่อว่าแฮยอนจะไม่มีวัน ทอดทิ้งองค์หญิงเป็นอันขาด ส่วนตัวนางเองนั้น คลื่นแห่งโชคชะตาจะพัดพานางไปยังทิศทางใด นางก็สุดจะรู้           อดีตมาจากธุลีดิน วันนี้คือของขวัญจากสวรรค์ อนาคตมิรู้ชะตากรรม นางมิมีอะไรจะเสีย จึงมิรู้ว่าจะกลัวไปใย           ฮานึลและองค์หญิงหันมาสบตากันเป็นครั้งสุดท้าย           “ทำไมเจ้าไม่เกิดมาเป็นพี่สาวข้านะฮานึล เจ้ามีทุกสิ่งที่จอมนางแห่งแผ่นดินควรจะมี  บางครั้งข้ายังอดคิดไม่ได้ว่าเราอาจจะเป็นพี่น้องกันจริงๆ ในชาติที่แล้ว ชาตินี้ชะตาจึงนำเรามาพบกัน และผูกพันกันได้ถึงเพียงนี้”           ดวงตาสีอำพันอดฉายแววเศร้าโศกไม่ได้ วันนี้เป็นวันสุดท้ายแล้วที่นางทั้งสองจะได้เกาะกุมมือกันและถ่ายทอดกำลังใจให้กันเช่นนี้ วันข้างหน้า ทั้งนางและองค์หญิงต่างต้องแยกกันเดินไปในเส้นทางที่ตนเลือกไว้ ไม่รู้ว่าจะมีวันได้มาบรรจบกันอีกครั้งหรือไม่           “อย่าได้กล่าวเช่นนั้นเลย หม่อมฉันเป็นเพียงลูกสาวคีแซงผู้ต่ำต้อย มิอาจเทียบได้กับองค์หญิงหรอกเพคะ หากไม่มีองค์หญิงในวันนั้น วันนี้ หม่อมฉันอาจเป็นนางโลมอยู่ในซ่องที่ไหนสักแห่งก็เป็นได้  ทุกสิ่งที่หม่อมฉันทำ มิใช่เพียงเพื่อทดแทนบุญคุณที่องค์หญิงมีต่อหม่อมฉัน หากแต่ ทำเพื่อช่วย ‘เพื่อน’ของหม่อมฉันด้วย อย่าได้โทษองค์เองว่าเอาเปรียบหม่อมฉัน เพราะหม่อมฉันยินดียิ่งนักที่ได้ทำอะไรเพื่อองค์หญิง อย่าได้คิดว่า ทรงเป็นผู้ผลักไสหม่อมฉันให้ต้องไปเผชิญชะตากรรมที่มองไม่เห็น เพราะหม่อมฉันเต็มใจที่จะเผชิญสิ่งนั้นแทนองค์หญิง ขอเพียงองค์หญิงมีความ สุขในชีวิต เท่านั้นก็เป็นของขวัญที่มีค่ามากที่สุดในชีวิตน้อยๆของหม่อมฉันแล้วล่ะเพคะ สัญญานะเพคะ ว่าในทุกๆวันต่อจากนี้ไปขององค์หญิงจะ เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความสุข”         น้ำใสๆรินไหลออกมาจากพระเนตรคู่งามขององค์หญิงซอนอินอย่างช้า ทรงสวมกอดพระสหาย และนางกำนัลคู่พระทัยแน่น           “เราสัญญา ฮานึลเพื่อนรัก เราสัญญา เจ้าเองก็ต้องพยายามมีความสุขกับเขาบ้างนะฮานึล หัดทำอะไรเพื่อตัวเองซะบ้าง ขอบคุณ ขอบคุณ จริงๆสำหรับทุกๆสิ่งที่เจ้าทำเพื่อเรา ขอบคุณ”            ร่างบอบบางสองร่างกอดกันแน่นราวกับต้องการใช้แทนคำอำลาที่ไม่อาจเอื้อนเอ่ยออกมา           “เรามาจัดการให้เสร็จสิ้นกันเถิดนะเพคะ”         ฮานึลกลัวว่าหากปล่อยให้ฉากแห่งการอำลาทอดยาวออกไปมากกว่านี้แล้วล่ะก็ แผนการทุกอย่างที่เตรียมมาอาจจะคลาดเคลื่อนจนพังไม่มี ชิ้นดีก็เป็นได้             องค์หญิงซอนอินพยักพระพักตร์อย่างเข้าพระทัยก่อนจะเช็ดน้ำตาให้แห้ง         เพื่อนรักทั้งสองจ้องหน้ากันนิ่ง ก่อนที่ฮานึลจะหายใจเข้าลึกๆ แล้วตะเบ็งเสียงออกมาให้ดังที่สุดเท่าที่ปอดเล็กๆของนางจะทำได้            “ทหาร ใครก็ได้ มาลากตัวนางคนนี้ออกไปที!!!”           เพียงไม่กี่อึดใจก็ปรากฏนางกำนัลสองคนและทหารห้านายกรูกันเข้ามาอย่างตกใจ เจ้าทหารญี่ปุ่นรีบชักดาบออกจากฝักอย่างระแวดระวังภัย           “นำนางกำนัลคนนี้ลงเรือกลับไปซะ นางมีระดู!!” ฮานึลเอ่ยเป็นภาษาญี่ปุ่นเพื่อให้พวกทหารเข้าใจ นางกำนัลที่ฮานึลคัดไว้เพื่อติดตาม องค์หญิงไปยังญี่ปุ่นนั้น นางได้ตรวจสอบอย่างแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครเคยพบเห็นนางและองค์หญิง จึงไม่มีใครเฉลียวใจว่านางและองค์หญิง อาจสลับตัวกัน ต่างตกใจลนลานรีบฉุดกระชากองค์หญิงซอนอินออกไป           ตามธรรมเนียมการเดินเรือแล้ว หากพาหญิงมีระดูออกเรือไปด้วยเป็นสิ่งที่เป็นอัปมงคลยิ่ง ถึงขั้นอาจทำให้เกิดเหตุอาเพศ เรือล่มกันเลยทีเดียว แล้วยิ่งเป็นรับสั่งจากองค์หญิงผู้สูงศักดิ์แล้วล่ะก็ นางกำนัลเคราะห์ร้ายจึงถูกส่งลงเรือบกพร้อมเสบียงอาหารเล็กน้อยทันที           “ขอโทษด้วยที่ต้องกระทำการอุกอาจเช่นนี้กับแม่นาง แต่เป็นพระกระแสรับสั่งขององค์หญิง และธรรมเนียมของเราก็ไม่อาจให้หญิงมีระดู เดินทางไปกับพวกเราได้จริงๆ แม่นางก็น่าจะทราบดี ขอเพียงพายเรือมุ่งไปทางทิศตะวันตกเรื่อยๆ เย็นนี้ก็คงจะถึงฝั่ง ขอให้แม่นางโชคดี”         เหล่ากะลาสีเรือชาวญี่ปุ่นที่พอพูดภาษาชาวโคเรียวได้พูดกะท่อนกระแท่นด้วยสีหน้าลำบากใจ เป็นห่วงสตรีร่างบางจะไม่มีแรงพายไปจนถึง ฝั่งจมน้ำตายอยู่กลางทะเลนี่แหละ แต่นางกลับปฏิเสธความช่วยเหลือและยืนยันว่านางพายเรือเป็น แผ่นดินนั้นยังเห็นอยู่ลิบๆ นางหาทางกลับ เองได้ เรือลำใหญ่จึงได้ล่องจากไป ทิ้งเรือบดลำจ้อยให้ลอยอยู่กลางทะเลอย่างเดียวดาย หากเพียงครู่เดียวก็มีเงาของเรือสำเภาที่บ่งบอกว่าเป็น เรือพ่อค้ามุ่งตรงเข้ามาอย่างรวดเร็ว บุรุษที่ยืนผงาดอยู่ที่หัวเรือบ่งบอกถึงความเป็นชาตินักรบที่ไม่จางหายแม้พรางตัวอยู่ในคราบพ่อค้าชาวจีน           องค์หญิงหันไปทอดพระเนตร ใบหน้างดงามไร้ที่ติคลี่รอยยิ้มออกมาอย่างดีใจ           ...นั่นไง ยอดดวงใจของพระองค์มาแล้ว.... .................. จากคุณ : akanishi_kaeru (akanishi_kaeru)  - [ 10 พ.ค. 52 20:45:42 ] จากคุณ : จริง - [ 10 พ.ค. 52 22:58:15 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ความคิดเห็นที่ 3   น่าสนใจค่ะ ที่นี่ปกติจะลงกระทู้วันละ 1 กระทู้ คราวหน้ามาลงกระทู้ใหม่ ตั้งกระทู้เดียวเนอะ แอบเสียดายที่องค์หญิงเห็นแก่ความรักมากกว่าบ้านเมืองนิดนึง จากคุณ : scottie   - [ 10 พ.ค. 52 22:51:05 ] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 พ.ค. 52 22:59:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 Taiyo No Aoi Sora ๐ ตราบฟ้าเคียงตะวัน...บทที่สอง...   ...........บทที่สอง............         ขบวนเรือรอนแรมอยู่กลางทะเลมาหลายวันแล้ว หากฮานึลคำนวณไม่ผิด อีกสักวันสองวันคงใกล้จะถึงญี่ปุ่นแล้ว น่าแปลกที่นางกลับไม่รู้สึก กังวลใจหรือทุกข์ทนเลย นางกลับรู้สึกเหมือนกำลังจะได้กลับบ้านที่ตนจากมานาน ตัวนางเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้รู้สึกอย่างนี้ แม้คำพูดของ ท่านเจ้าอาวาสจะติดอยู่ในหัว แต่ทำไม่ฮานึลกลับไม่รู้สึกกลัวเช่นตอนแรกที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เห็นทีนางจะบ้าไปแล้วกระมัง           “องค์หญิงเพคะ วันนี้จะทรงสอนหนังสือรึเปล่าเพคะ”         เสียงนางกำนัลประจำตัวคนใหม่ฉุดฮานึลออกจากภวังค์ชั่วคราว           ชีวิตของนางหลังจากแยกทางกับองค์หญิงแล้วนั้น นอกจากที่นางต้องพยายามปรับตัวให้อยู่โดยไม่มีองค์หญิงซอนอินตัวจริงให้ได้แล้ว นางยังต้องคอยท่องจำในว่าตอนนี้นางนี่แหละคือองค์หญิงซอนอิน หลายครั้งที่เผลอทำตัวสนิทสนมกับนางกำนัลหน้าใหม่ๆมากเกินไป อาจทำ ให้ดูแปลกๆในสายตาผู้อื่นได้ ชนชั้นสูงตามปรกติจะไม่ค่อยเสวนากับบุคคลที่ต่ำชั้นกว่า ยิ่งในแผ่นดินที่นางกำลังจะต้องไปใช้ชีวิตอยู่นั้นจะยิ่ง เคร่งครัดต่อจารีตนี้มากมาย แต่กลายเป็นว่าการที่นางไม่ถือตัวนั้น ทำให้ตอนนี้สายตาผู้คนบนเรือต่างมองนางด้วยความชื่นชมเลื่อมใส นางจึง ตัดสินใจทำตามแบบเดิมที่นางเคยชิน เป็นตัวของตัวเอง มิใช่องค์หญิงสูงศักดิ์ สบายดีเสียอีกที่ไม่ต้องปั้นแต่งอะไร           “เราจะออกไปเดี๋ยวนี้แล้วไปบอกให้ทุกคนเตรียมตัวไว้ วันนี้เราจะมีการสอบวัดความก้าวหน้าด้วย”          นางกำนัลในวัยแรกแย้มนาม ‘จองฮวา’คำนับผลุบก่อนจะเดินลับหายไป ฮานึลยิ้มน้อยๆกับอาการแก่นแก้วของนาง ความสดใสของนาง ช่างคล้ายตัวนางเองในสมัยเด็กจริงๆ แก่นแก้ว แสนซน หากชีวิตของนางไม่ต้องพบเจอกับเรื่องร้ายๆที่ผ่านมา ตัวนางเองในวันนี้จะเป็นคนเช่น ไรหนอ ฮานึลคิดพลางก้าวเข้าไปยังห้องเรียนเฉพาะกิจที่เป็นเพียงห้องอาหารของเหล่ากะลาสีเรือและทหารคุ้มกัน นางสอนอะไรน่ะหรือ           หึ....ภาษาญี่ปุ่นอย่างไรเล่า....           เพียงวันสองวันแรกที่อยู่บนเรือฮานึลก็สังเกตได้ว่าเหล่านางกำนัลของนางมีปัญหาในการสื่อสารกับคนงานบนเรือนี้เป็นอย่างยิ่ง เพราะมีกะลาสีเรือที่พอพูดภาษาเกาหลีได้กระท่อนกระแท่นอยู่เพียงคนเดียว การจะทำสิ่งใดก็ดูติดขัดมีปัญหาไปซะหมด  ตัวนางเองไม่มี ปัญหาเพราะนั่งเรียนภาษาเป็นเพื่อนองค์หญิงมาตั้งแต่ตอนที่พระบิดาขององค์หญิงตัดสินใจยกองค์หญิงให้แก่จักรพรรดิแห่งญี่ปุ่นแล้ว อีกทั้ง นางและองค์หญิงยังว่าจ้างให้พวกมิชชันนารี่มาสอนภาษาของพวกชาวตะวันตกอีกด้วย นางจึงเกิดความคิดสอนภาษาญี่ปุ่นให้แก่เหล่านางกำนัล เอาให้พอสื่อสารกันได้ ส่วนนางเองก็จะได้มีงานให้ทำจนยุ่งไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่านอีก แต่ภาษาอังกฤษและภาษาจีนนี่นางอยากเก็บไว้เป็นความลับว่า นางสามารถใช้ได้ดีไม่แพ้ภาษาแม่ นางไม่ควรเผยภูมิของตนให้ใครรู้ ไปเสียหมด ไม่แน่ความสามารถลับๆนี่อาจมีประโยชน์ต่อนางสักวันหนึ่งก็ได้           ฮานึลคุมการสอบของชั้นเรียนกิตติมศักดิ์นี้พลางคิดในใจ ว่าเมื่อนางเหยียบแผ่นดินญี่ปุ่นแล้ว นางจะมีโอกาสได้ทำอะไรตามใจอย่างนี้อีกหรือไม่ หรือนางจะไม่ต่างจากนกน้อยในกรงทองที่ถูกกักขังไว้ให้อับเฉาเดียวดาย ฐานะของนางตอนนี้เป็นเพียงสมบัติชิ้นหนึ่งขององค์จักรพรรดิ หากพระองค์ หวังจะเก็บไว้เชยชมเองหรือจะนำไปกำนัลแก่ใครก็สุดจะรู้ บางทีนะ บางที หากองค์จักรพรรดิโปรดให้นางถวายตัวเป็นสนม เชยชมเพียงชั่วครู่ แล้วก็เบื่อ หน่ายโยนทิ้งไว้ในตำหนักของนาง ปล่อยให้นางอยู่ส่วนของนางไปไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกชั่วชีวิตก็คงจะดี นางอาจจะสร้างชีวิตเล็กๆของนางในตำหนักของ นางเองแล้วมีตัวตนอยู่อย่างเงียบเชียบทว่าสงบสุข แต่งโคลงกลอน ปักผ้า เพาะปลูกพืชผักเล่นๆ แล้วก็         !!!ตู้ม!!!           เสียงระเบิดดังสนั่น พร้อมแรงกระแทกมหาศาลทำเอาฮานึลล้มกลิ้งไปกระแทกพื้นอย่างแรง ความเจ็บปวดแล่นวาบขึ้นมาที่แขนขวาของนาง ฮานึลนิ่วหน้าด้วยความปวดแต่ก็พยายามลุกขึ้นนั่ง เหล่านางกำนัลทั้งหลายเองก็มีสภาพแตกตื่นกรีดร้องกันระงม ห้องเรียนที่เงียบสงบเต็มไปด้วย นักเรียนที่ตั้งใจทำข้อสอบเมื่อครู่ บัดนี้เละเทะไม่มีชิ้นดี นางกำนัลต่างหวาดกลัวลนลานวิ่งพล่านกันใหญ่           “องค์หญิง! ทรงปลอดภัยดีไหมเพคะ ตายแล้วพระกร....”           “พวกกบฏบุก ต้านมันไว้!!!” เสียงนายกองทหารสั่งการกันดังลั่นแข่งกับเสียงระเบิดและเสียงปริแตกของไม้           “กรี๊ด เรือจะจมแล้ว!” ฮานึลหันไปทางต้นเสียง ก็พบว่าผนังด้านหนึ่งของห้องอาหารขณะนี้มีรูโหว่ใหญ่ขนาดสามคนโอบ เศษไม้กระจายปลิวว่อนตามกระแสน้ำที่ทะลักเข้ามาอย่างรวดเร็ว นางกำนัลสาวต่างหนีตายเบียดเสียดกันจะออกไปจากห้องนี้           “องค์หญิง รีบหนีออกจากที่นี่เถิดเพคะ”จองฮวากล่าวพลางพยุงฮานึลขึ้น           “หาตัวองค์หญิงแห่งโคเรียวให้พบ และฆ่าซะ!!!”เสียงแหบน่ารังเกียจตะโกนก้อง จองฮวาที่บัดนี้รู้ภาษาญี่ปุ่นแตกฉานกว่าคนอื่นได้ยินเข้าถึง กับหน้าซีด ฮานึลเองกลับต้องเป็นฝ่ายปลอบนางเสียเอง           “ไม่เป็นไร เราไม่ยอมให้เขาฆ่าเราง่ายๆหรอก”ฮานึลชินเสียแล้วที่มีคนหมายปองชีวิตนาง ครั้นอยู่ในวังหลวงนางก็เคยถูกจับตัวไปเพื่อขู่ฆ่า หรือ หวังจะฆ่าจริงๆมาหลายครั้งแล้ว แต่นางก็ใช้ปฏิภาณไหวพริบหนีรอดมาได้ทุกครั้ง มีคนหมายจะปลิดชีวิตนางเพิ่มขึ้นอีกนิดก็คงจะไม่แตกต่างจาก เดิมเท่าไหร่           “หม่อมฉันก็ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายองค์หญิงได้หรอกเพคะ”จองฮวาเอ่ยอย่างหนักแน่นทั้งๆที่ตัวเองก็กลัวจนขาสั่นไปหมดแล้ว นางกึ่งพยุงกึ่ง โอบกำบังให้แก่ฮานึลอย่างเต็มที่           แต่ฮานึลมีเวลาซาบซึ้งกับน้ำใจของนางกำนัลคนใหม่เพียงชั่วอึดใจเพราะเสียงตะโกนวุ่นวายสับสนใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว พร้อมๆกับระดับน้ำ ที่ท่วมสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว           “ต้องอยู่ใต้ท้องเรือแน่ๆ หานางให้เจอ!”          จองฮวาได้ยินก็ยิ่งหน้าเสีย พยายามเบียดเสียดเหล่านางกำนัลคนอื่นๆออกจากห้องไปให้ได้           !!!เปรี๊ยะ!!!           ผนังเรือทนแรงดันจากภายนอกไม่ไหว ปริแตกจนพังทลายเข้ามา ฮานึลเจ็บแปลบไปทั้งตัวราวกับถูกมีดพันเล่มเฉือนเนื้อเถือนหนัง  ก่อนจะ มีแรงดูดมหาศาลจากมหาสมุทรสีดำมืดดูดกลืนเอาฮานึลและนางกำนัลทั้งหลายจมสู่ก้นทะเลลึก         ....ไม่...ข้าจะมาตายที่นี่ไม่ได้..หากตัวข้าไม่ถึงพระหัตถ์ขององค์จักรพรรดิ...ความบาดหมางของสองแผ่นดินจะต้องระเบิดขึ้นแน่ๆ....         ฮานึลลคิดด้วยสมองอันหนักอึ้งขณะจมลงสู่ก้นทะเลช้าๆ จองฮวาเองก็ถูกคลื่นน้ำพัดหายไปที่ใดแล้วก็ไม่รู้           ....ไม่...ข้าต้องไม่ตาย..ข้าต้องไม่ตาย..สวรรค์..ท่านยังพรากข้าไปจากโลกใบนี้ตอนนี้ไม่ได้นะ..ข้าต้องทำหน้าที่แทนองค์หญิงให้ดีที่สุด....         ร่างโปร่งบางพยายามถีบตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่เมื่อขยับแขนความปวดร้าวราวกับแขนจะแตกเป็นเสี่ยงๆก็แล่นขึ้นมา ทำเอานางมึนไปเลยทีเดียว ฮานึลยังคงพยายามตะเกียดตะกายต่อสู้กับแรงดูดอันมหาศาลที่ลากให้ร่างนางจมดึงลงไปเรื่อยๆ น้ำทะเลที่เริ่มไหลทะลักเข้าสู่ปอดก่อให้กิดความ ปวดแสบปวดร้อนอันทรมานยิ่งนักโลกรอบข้างดูจะดำมืดขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆกับสมองที่หนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆของนาง สองมือน้อยเริ่มอ่อนล้าที่จะไขว่คว้า หาอากาศหายใจ ความเงียบงันอันไร้ก้นบึ้งเริ่มโอบรัดนางจนมิอาจต้านทานได้อีกต่อไป         ....องค์หญิง..ฮานึลผู้นี้เห็นทีจะมาได้แค่นี้แล้วเพคะ..โปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วยที่ด้อยความสามารถ..ไว้ชาติหน้าค่อยให้ฮานึลผู้นี้ถวายการ รับใช้อีกนะเพคะ..องค์หญิง..หม่อมฉัน....ทูล....ลา.......         และแล้วความมีดมิดเงียบงันก็คลี่ห่มนางอย่างนิ่มนวล พร้อมกับฉุดกระชากร่างบางปลิวตามกระแสน้ำจากไปอย่างเงียบเชียบ                                                                                ........................... จากคุณ : akanishi_kaeru  - [ 10 พ.ค. 52 20:54:58 ] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 พ.ค. 52 22:59:55 ]

ความคิดเห็นที่ 9 Taiyo No Aoi Sora ๐ ตราบฟ้าเคียงตะวัน...บทที่สอง...   ...........บทที่สอง............         ขบวนเรือรอนแรมอยู่กลางทะเลมาหลายวันแล้ว หากฮานึลคำนวณไม่ผิด อีกสักวันสองวันคงใกล้จะถึงญี่ปุ่นแล้ว น่าแปลกที่นางกลับไม่รู้สึก กังวลใจหรือทุกข์ทนเลย นางกลับรู้สึกเหมือนกำลังจะได้กลับบ้านที่ตนจากมานาน ตัวนางเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้รู้สึกอย่างนี้ แม้คำพูดของ ท่านเจ้าอาวาสจะติดอยู่ในหัว แต่ทำไม่ฮานึลกลับไม่รู้สึกกลัวเช่นตอนแรกที่ได้ยินคำพูดเหล่านี้ เห็นทีนางจะบ้าไปแล้วกระมัง           “องค์หญิงเพคะ วันนี้จะทรงสอนหนังสือรึเปล่าเพคะ”         เสียงนางกำนัลประจำตัวคนใหม่ฉุดฮานึลออกจากภวังค์ชั่วคราว           ชีวิตของนางหลังจากแยกทางกับองค์หญิงแล้วนั้น นอกจากที่นางต้องพยายามปรับตัวให้อยู่โดยไม่มีองค์หญิงซอนอินตัวจริงให้ได้แล้ว นางยังต้องคอยท่องจำในว่าตอนนี้นางนี่แหละคือองค์หญิงซอนอิน หลายครั้งที่เผลอทำตัวสนิทสนมกับนางกำนัลหน้าใหม่ๆมากเกินไป อาจทำ ให้ดูแปลกๆในสายตาผู้อื่นได้ ชนชั้นสูงตามปรกติจะไม่ค่อยเสวนากับบุคคลที่ต่ำชั้นกว่า ยิ่งในแผ่นดินที่นางกำลังจะต้องไปใช้ชีวิตอยู่นั้นจะยิ่ง เคร่งครัดต่อจารีตนี้มากมาย แต่กลายเป็นว่าการที่นางไม่ถือตัวนั้น ทำให้ตอนนี้สายตาผู้คนบนเรือต่างมองนางด้วยความชื่นชมเลื่อมใส นางจึง ตัดสินใจทำตามแบบเดิมที่นางเคยชิน เป็นตัวของตัวเอง มิใช่องค์หญิงสูงศักดิ์ สบายดีเสียอีกที่ไม่ต้องปั้นแต่งอะไร           “เราจะออกไปเดี๋ยวนี้แล้วไปบอกให้ทุกคนเตรียมตัวไว้ วันนี้เราจะมีการสอบวัดความก้าวหน้าด้วย”          นางกำนัลในวัยแรกแย้มนาม ‘จองฮวา’คำนับผลุบก่อนจะเดินลับหายไป ฮานึลยิ้มน้อยๆกับอาการแก่นแก้วของนาง ความสดใสของนาง ช่างคล้ายตัวนางเองในสมัยเด็กจริงๆ แก่นแก้ว แสนซน หากชีวิตของนางไม่ต้องพบเจอกับเรื่องร้ายๆที่ผ่านมา ตัวนางเองในวันนี้จะเป็นคนเช่น ไรหนอ ฮานึลคิดพลางก้าวเข้าไปยังห้องเรียนเฉพาะกิจที่เป็นเพียงห้องอาหารของเหล่ากะลาสีเรือและทหารคุ้มกัน นางสอนอะไรน่ะหรือ           หึ....ภาษาญี่ปุ่นอย่างไรเล่า....           เพียงวันสองวันแรกที่อยู่บนเรือฮานึลก็สังเกตได้ว่าเหล่านางกำนัลของนางมีปัญหาในการสื่อสารกับคนงานบนเรือนี้เป็นอย่างยิ่ง เพราะมีกะลาสีเรือที่พอพูดภาษาเกาหลีได้กระท่อนกระแท่นอยู่เพียงคนเดียว การจะทำสิ่งใดก็ดูติดขัดมีปัญหาไปซะหมด  ตัวนางเองไม่มี ปัญหาเพราะนั่งเรียนภาษาเป็นเพื่อนองค์หญิงมาตั้งแต่ตอนที่พระบิดาขององค์หญิงตัดสินใจยกองค์หญิงให้แก่จักรพรรดิแห่งญี่ปุ่นแล้ว อีกทั้ง นางและองค์หญิงยังว่าจ้างให้พวกมิชชันนารี่มาสอนภาษาของพวกชาวตะวันตกอีกด้วย นางจึงเกิดความคิดสอนภาษาญี่ปุ่นให้แก่เหล่านางกำนัล เอาให้พอสื่อสารกันได้ ส่วนนางเองก็จะได้มีงานให้ทำจนยุ่งไม่มีเวลาคิดฟุ้งซ่านอีก แต่ภาษาอังกฤษและภาษาจีนนี่นางอยากเก็บไว้เป็นความลับว่า นางสามารถใช้ได้ดีไม่แพ้ภาษาแม่ นางไม่ควรเผยภูมิของตนให้ใครรู้ ไปเสียหมด ไม่แน่ความสามารถลับๆนี่อาจมีประโยชน์ต่อนางสักวันหนึ่งก็ได้           ฮานึลคุมการสอบของชั้นเรียนกิตติมศักดิ์นี้พลางคิดในใจ ว่าเมื่อนางเหยียบแผ่นดินญี่ปุ่นแล้ว นางจะมีโอกาสได้ทำอะไรตามใจอย่างนี้อีกหรือไม่ หรือนางจะไม่ต่างจากนกน้อยในกรงทองที่ถูกกักขังไว้ให้อับเฉาเดียวดาย ฐานะของนางตอนนี้เป็นเพียงสมบัติชิ้นหนึ่งขององค์จักรพรรดิ หากพระองค์ หวังจะเก็บไว้เชยชมเองหรือจะนำไปกำนัลแก่ใครก็สุดจะรู้ บางทีนะ บางที หากองค์จักรพรรดิโปรดให้นางถวายตัวเป็นสนม เชยชมเพียงชั่วครู่ แล้วก็เบื่อ หน่ายโยนทิ้งไว้ในตำหนักของนาง ปล่อยให้นางอยู่ส่วนของนางไปไม่ยุ่งเกี่ยวกันอีกชั่วชีวิตก็คงจะดี นางอาจจะสร้างชีวิตเล็กๆของนางในตำหนักของ นางเองแล้วมีตัวตนอยู่อย่างเงียบเชียบทว่าสงบสุข แต่งโคลงกลอน ปักผ้า เพาะปลูกพืชผักเล่นๆ แล้วก็         !!!ตู้ม!!!           เสียงระเบิดดังสนั่น พร้อมแรงกระแทกมหาศาลทำเอาฮานึลล้มกลิ้งไปกระแทกพื้นอย่างแรง ความเจ็บปวดแล่นวาบขึ้นมาที่แขนขวาของนาง ฮานึลนิ่วหน้าด้วยความปวดแต่ก็พยายามลุกขึ้นนั่ง เหล่านางกำนัลทั้งหลายเองก็มีสภาพแตกตื่นกรีดร้องกันระงม ห้องเรียนที่เงียบสงบเต็มไปด้วย นักเรียนที่ตั้งใจทำข้อสอบเมื่อครู่ บัดนี้เละเทะไม่มีชิ้นดี นางกำนัลต่างหวาดกลัวลนลานวิ่งพล่านกันใหญ่           “องค์หญิง! ทรงปลอดภัยดีไหมเพคะ ตายแล้วพระกร....”           “พวกกบฏบุก ต้านมันไว้!!!” เสียงนายกองทหารสั่งการกันดังลั่นแข่งกับเสียงระเบิดและเสียงปริแตกของไม้           “กรี๊ด เรือจะจมแล้ว!” ฮานึลหันไปทางต้นเสียง ก็พบว่าผนังด้านหนึ่งของห้องอาหารขณะนี้มีรูโหว่ใหญ่ขนาดสามคนโอบ เศษไม้กระจายปลิวว่อนตามกระแสน้ำที่ทะลักเข้ามาอย่างรวดเร็ว นางกำนัลสาวต่างหนีตายเบียดเสียดกันจะออกไปจากห้องนี้           “องค์หญิง รีบหนีออกจากที่นี่เถิดเพคะ”จองฮวากล่าวพลางพยุงฮานึลขึ้น           “หาตัวองค์หญิงแห่งโคเรียวให้พบ และฆ่าซะ!!!”เสียงแหบน่ารังเกียจตะโกนก้อง จองฮวาที่บัดนี้รู้ภาษาญี่ปุ่นแตกฉานกว่าคนอื่นได้ยินเข้าถึง กับหน้าซีด ฮานึลเองกลับต้องเป็นฝ่ายปลอบนางเสียเอง           “ไม่เป็นไร เราไม่ยอมให้เขาฆ่าเราง่ายๆหรอก”ฮานึลชินเสียแล้วที่มีคนหมายปองชีวิตนาง ครั้นอยู่ในวังหลวงนางก็เคยถูกจับตัวไปเพื่อขู่ฆ่า หรือ หวังจะฆ่าจริงๆมาหลายครั้งแล้ว แต่นางก็ใช้ปฏิภาณไหวพริบหนีรอดมาได้ทุกครั้ง มีคนหมายจะปลิดชีวิตนางเพิ่มขึ้นอีกนิดก็คงจะไม่แตกต่างจาก เดิมเท่าไหร่           “หม่อมฉันก็ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายองค์หญิงได้หรอกเพคะ”จองฮวาเอ่ยอย่างหนักแน่นทั้งๆที่ตัวเองก็กลัวจนขาสั่นไปหมดแล้ว นางกึ่งพยุงกึ่ง โอบกำบังให้แก่ฮานึลอย่างเต็มที่           แต่ฮานึลมีเวลาซาบซึ้งกับน้ำใจของนางกำนัลคนใหม่เพียงชั่วอึดใจเพราะเสียงตะโกนวุ่นวายสับสนใกล้เข้ามาเรื่อยๆแล้ว พร้อมๆกับระดับน้ำ ที่ท่วมสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว           “ต้องอยู่ใต้ท้องเรือแน่ๆ หานางให้เจอ!”          จองฮวาได้ยินก็ยิ่งหน้าเสีย พยายามเบียดเสียดเหล่านางกำนัลคนอื่นๆออกจากห้องไปให้ได้           !!!เปรี๊ยะ!!!           ผนังเรือทนแรงดันจากภายนอกไม่ไหว ปริแตกจนพังทลายเข้ามา ฮานึลเจ็บแปลบไปทั้งตัวราวกับถูกมีดพันเล่มเฉือนเนื้อเถือนหนัง  ก่อนจะ มีแรงดูดมหาศาลจากมหาสมุทรสีดำมืดดูดกลืนเอาฮานึลและนางกำนัลทั้งหลายจมสู่ก้นทะเลลึก         ....ไม่...ข้าจะมาตายที่นี่ไม่ได้..หากตัวข้าไม่ถึงพระหัตถ์ขององค์จักรพรรดิ...ความบาดหมางของสองแผ่นดินจะต้องระเบิดขึ้นแน่ๆ....         ฮานึลลคิดด้วยสมองอันหนักอึ้งขณะจมลงสู่ก้นทะเลช้าๆ จองฮวาเองก็ถูกคลื่นน้ำพัดหายไปที่ใดแล้วก็ไม่รู้           ....ไม่...ข้าต้องไม่ตาย..ข้าต้องไม่ตาย..สวรรค์..ท่านยังพรากข้าไปจากโลกใบนี้ตอนนี้ไม่ได้นะ..ข้าต้องทำหน้าที่แทนองค์หญิงให้ดีที่สุด....         ร่างโปร่งบางพยายามถีบตัวเองขึ้นสู่ผิวน้ำ แต่เมื่อขยับแขนความปวดร้าวราวกับแขนจะแตกเป็นเสี่ยงๆก็แล่นขึ้นมา ทำเอานางมึนไปเลยทีเดียว ฮานึลยังคงพยายามตะเกียดตะกายต่อสู้กับแรงดูดอันมหาศาลที่ลากให้ร่างนางจมดึงลงไปเรื่อยๆ น้ำทะเลที่เริ่มไหลทะลักเข้าสู่ปอดก่อให้กิดความ ปวดแสบปวดร้อนอันทรมานยิ่งนักโลกรอบข้างดูจะดำมืดขึ้นเรื่อยๆ พร้อมๆกับสมองที่หนักอึ้งขึ้นเรื่อยๆของนาง สองมือน้อยเริ่มอ่อนล้าที่จะไขว่คว้า หาอากาศหายใจ ความเงียบงันอันไร้ก้นบึ้งเริ่มโอบรัดนางจนมิอาจต้านทานได้อีกต่อไป         ....องค์หญิง..ฮานึลผู้นี้เห็นทีจะมาได้แค่นี้แล้วเพคะ..โปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วยที่ด้อยความสามารถ..ไว้ชาติหน้าค่อยให้ฮานึลผู้นี้ถวายการ รับใช้อีกนะเพคะ..องค์หญิง..หม่อมฉัน....ทูล....ลา.......         และแล้วความมีดมิดเงียบงันก็คลี่ห่มนางอย่างนิ่มนวล พร้อมกับฉุดกระชากร่างบางปลิวตามกระแสน้ำจากไปอย่างเงียบเชียบ                                                                                ........................... จากคุณ : akanishi_kaeru  - [ 10 พ.ค. 52 20:54:58 ] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 พ.ค. 52 23:00:15 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ความคิดเห็นที่ 1   สวัสดีครับ ยังไม่ทันได้อ่าน แต่พอดีเห็นกระทู้เลยแวะมาบอกกล่าวสักนิดก่อน เรื่องเดียวกัน ทางพันทิปขอความร่วมมือให้ตั้งกระทู้เพียงวันละกระทู้เดียวครับ ถ้ามีหลายบทก็ลงต่อกันไปได้ (ดูในหน้ากติกามารยาทของพันทิปครับ) ยังไงคุณ akanishi เอาเนื้อหาของบทที่ 1 กับบทที่ 2 ไปรวมไว้ในกระทู้ปฐมบท ดีมั้ยครับ แล้วเพื่อนๆ จะมาช่วยลบกระทู้ที่เกินให้เองครับ ขอบคุณครับ จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร)    - [ 10 พ.ค. 52 21:17:36 ] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 พ.ค. 52 23:00:49 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ร่างสูงใหญ่ในชุดเครื่องแบบนายกองพลธนูในองค์จักรพรรดิกำลังเดินตรวจตราบริเวณชายหาดริมป่าร้างผู้คน ซึ่งอาจเป็นแหล่ง กบดาลชั้นดีของเหล่าโจรสลัดถ่อย หรือแม้แค่ซ่องสุมกองกำลังพวกกบฏ เหล่าพลทหารใต้บังคับบัญชาราวสามสิบนายต่างกระจาย กำลังรอบแนวชายป่า เหลือเพียงมาซามุเนะ นายทหารคู่ใจที่ก้าวเคียงข้างเจ้านายด้วยท่าทีสบายๆ           “ฮ้า....วันอากาศดีๆแบบนี้ยังต้องออกมาลาดตระเวนอีก นี่ท่านคิดจะทำงานจนถึงวินาทีสุดท้ายก่อนเข้าพิธีวิวาห์เลยหรือขอ รับ นายท่าน”         มาซามุเนะเอ่ยล้อเจ้านายยิ้มๆ เจ้าทหารคู่ใจที่ผ่านศึกมาด้วยกันนักต่อนักจนกล้าพูดเล่นหัวกับเจ้านายเยี่ยงนี้ นายกองหนุ่ม บุคลิกผึ่งผายเปี่ยมด้วยสง่าราศีนามฮิเดโยชิหันขวับมาถลึงตาใส่ผู้ใต้บังคับบัญชา          “ข้าไม่มีวันเข้าพิธีสมรสบ้าๆของจักรพรรดินีหรอก หากเจ้าชอบใจเรื่องนี้นัก ก็เข้าพิธีแทนข้าซะเลยสิ”         ฮิเดโยชิเอ่ยด้วยน้ำเสียงเหยียบเย็น หากเป็นพวกพลทหารเลวคงกลัวจนหัวหด แต่มาซามุเนะนั้นติดตามรับใช้ท่านฮิเดโยชิ มาตั้งแต่เล็ก รู้ซึ้งดีว่าภายในนั้นเปี่ยมด้วยความเมตตากรุณาเพียงใด         บุรุษหนุ่มยืนคุมเหล่าพลทหารลงสำรวจพื้นที่ด้วยท่วงท่าองอาจสง่างาม หากจิตใจกลับพะวงคิดถึงแต่ใบหน้าอ่อนหวาน กระแสขมปร่าก็แล่นขึ้นมาในอกทันที           ...คาทาโกะ...หนึ่งเดียวในดวงใจของข้า...ป่านนี้จะอยู่ดีมีสุขกับสามีของเจ้าหรือไม่หนอ....           ...อันที่จริงเจ้าแต่งงานไปกับบุตรชายของเสนาบดีฝ่ายซ้ายอาจจะเป็นการดีแล้วก็ได้..หากเจ้าต้องมาเป็นคู่ชีวิตของข้า..เจ้าอาจ จะต้องอยู่อย่างเงียบเหงาขณะที่ข้าจะต้องออกรอนแรมปราบปรามเหล่าโจรและกบฏไปทั่วแผ่นดิน..ข้าคงเป็นสามีที่แย่ที่สุดในแผ่นดิน ก็เป็นได้...           ...แต่อย่างไรข้าก็จะไม่ให้จักรพรรดินีทรงสมหวังไปทุกสิ่งหรอกน่า..นางบีบคั้นให้เจ้าต้องไปจากข้าได้..แต่นางจะมากะเกณฑ์ใจ ข้าให้ฝืนรับใครมาเคียงข้างโดยที่ข้าไม่ต้องการไม่ได้...           “ว้า  นายท่านจะยกเจ้าสาวของท่านให้ข้าน้อยเชียวหรือขอรับ อีกฝ่ายเป็นถึงองค์หญิงแห่งโคเรียวเชียวนะขอรับ”         เจ้าลูกน้องตัวดี พยายามแหย่เขาไม่เลิก ฮิเดโยชิพยายามข่มใจไม่เสียบเจ้ามาซามุเนะนี่เสียให้พรุน ก่อนจะก้าวยาวๆอ้อม โขดหินใหญ่อย่างรวดเร็ว           เมื่อพ้นเหลี่ยมหินก้อนโต พลันดวงเนตรสีนิลก็เหลือบเห็นร่างโปร่งบางร่างหนึ่งทอดกายหมดสติอยู่ริมหาด           “นั่นอะไรน่ะ”         มาซามุเนะอุทานออกมาขณะที่ร่างสูงวิ่งนำเข้าไปใกล้ร่างบางแล้ว         ฮิเดโยชิก้มลงมองร่างที่หมดสติอยู่ด้วยความตื่นตะลึง ใบหน้างดงามแจ่มกระจ่างไร้ที่ติ แม้จะมีบาดแผลและรอยฟกช้ำ หลายแห่ง แต่ความงามที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นหนึ่งในแผ่นดินนี้ยังคงฉายฉานออกมาอย่างปิดไม่มิด วงหน้ารูปไข่เรียวสวยได้รูป ขนตาเป็นแพหนา คิ้วโก่งดั่งคันศร จมูกโด่งสวยรับกับเครื่องหน้า แต่สิ่งที่ทำให้เขาสะดุดใจคือร่างอรชรนี้ต่างกายด้วยเครื่องแต่ง กายแบบสตรีชาววังของอาณาจักรโคเรียว อีกทั้งยังตัดเย็บด้วยผ้าแพรเนื้อดีปักเย็บอย่างวิจิตร บ่งบอกถึงยศถาบรรดาศักดิ์ที่สูงส่ง ของนาง           .....หึ..หรือจะเกิดเหตุร้ายอันใดกับขบวนเรือเสด็จ.............           ฮิเดโยชิก้มลงสำรวจชีพจรและลมหายใจ         “นางยังไม่ตาย”         ร่างสูงก้มลงช้อนร่างบางขึ้นมาพาดบ่า พร้อมออกแรงกระทุ้งให้นางสำลักน้ำออกมา เพียงครู่เดียวร่างแน่งน้อยในอ้อม แขนของฮิเดโยชิก็สำลักเอาน้ำทะเลออกมามากมาย           แพขนตาเริ่มขยับอย่างช้าๆ ลูกแก้วสีอำพันปรือตามองร่างสูงอย่างแสบขัด  สติอันเลือนรางทำให้ริมฝีปากหยักงามซีด เผือกเอ่ยถ้อยคำออกมาไม่เป็นภาษา ก่อนจะจมสู่ห้วงนิทราไปอีกครั้ง           .....เอาน่ะ อย่างน้อยนางก็รอดล่ะนะ.......           มาซามุเนะที่นั่งมองนายของตนโอบประคองสตรีที่งดงามนักหนาด้วยใบหน้าครุ่นคิดสงสัย ก่อนที่ฮิเดโยชิจะหันมาสบ ตาบ่าวคู่ใจอย่างสงสัยเช่นกัน           “มาซามุเนะ”           “ขอรับ ข้าน้อยจะไปสืบข่าวเกี่ยวกับขบวนเรือเสด็จเดี๋ยวนี้”          นายทหารหนุ่มเอ่ยเสียงจริงจังไม่มีท่าทีเล่นหัวอย่างเคยก่อนจะเดินลับหายไปอย่างรวดเร็ว ฮิเดโยชิจึงลงมืออุ้มร่าง บางกลับที่พัก         ท่ามกลางความมืดมิดงุนงงที่รัดรึงสติของฮานึลไว้ เสียงสนทนาเบาๆไม่ไกลฉุดฮานึลขึ้นมาจากห้วงคำนึงอันเงียบงัน ความรู้สึกนึกคิดค่อยๆรวมตัวกันเป็นรูปเป็นร่างอย่างช้าๆ ฮานึลเริ่มสดับฟังเสียงสนทนาที่เรียกนางกลับมาจากปากประตูสวรรค์           “ไม่นึกว่าเหล่าทหารกบฏจะเหิมเกริมขนาดนี้ เห็นทีเราจะวางใจสิ่งใดไม่ได้หากยังบั่นหัวเจ้าคิโยฮาระมาไม่ได้ สุนัขจน ตรอกอย่างมัน กัดไม่เลือกจริงๆ”         น้ำเสียงห้าวทุ้มเอ่ยอย่างขุ่นเคือง ฮานึลพยายามเงี่ยหูฟังให้ชัดเจน กบฏที่ว่าต้องเป็นพวกเดียวกับที่โจมตีเรือของนาง จนแตกพ่ายเสียไม่มีชิ้นดีแน่ๆ สมองอันหนักอึ้งของฮานึลพยายามคิดให้ออกถึงบทเรียนเรื่องสถานการณ์ทางการเมืองของญี่ปุ่น ในขณะนี้           หากจำไม่ผิด ขณะนี้กำลังมีกลุ่มคนบางกลุ่มกำลังพยายามล้มล้างการปกครองขององค์จักรพรรดิ นามกลุ่มคิโยฮาระซึ่ง มีที่มาที่ไปคลุมเครือ สาเหตุก็ไม่แน่ชัด เพียงแต่ปรากฏตัวขึ้นเพื่อก่อความวุ่นวายแล้วก็กระจายหายราวหมอกควัน สร้างความ ปวดเศียรเวียนเกล้าให้แก่องค์จักรพรรดิยิ่งนัก         ตัวนางเองมัวแต่จมอยู่กับความกังวลต่างๆจนลืมไปเสียสนิทเลยว่าขณะนี้การมาถึงของนางคงเป็นที่จับตาของผู้คนเป็น อย่างมาก ซึ่งเป็นโอกาสอันหอมหวานที่กลุ่มกบฏจะก่อการชิงตัวองค์หญิงแห่งโคเรียว เพื่อประกาศศักดาของกลุ่มคิโยฮาระ ยิ่งในขณะที่ฐานทัพของกลุ่มกบฏถูกตีแตกพ่าย และถูกไล่รุกให้จนตรอกไปทางทิศใต้แทบจะสุดขอบแผ่นดิน หากกลุ่มคิโยฮาระ สามารถชิงตัวองค์หญิงมาเป็นตัวประกันได้ล่ะก็ ฮานึลไม่อยากจะคิดถึงความมั่นคงของสองแผ่นดินที่จะถูกสั่นคลอนด้วยน้ำมือ กลุ่มคนที่มีเบื้องหลังน่าสงสัยอย่างกลุ่มคิโยฮาระ แค่คิดนางก็รู้สึกเย็นวาบที่แผ่นหลังโดยไม่มีสาเหตุ           “ขอรับนายท่าน แต่เคราะห์ดีที่ทหารที่ลาดตระเวนแถวชายฝั่ง บุกมาช่วยเหลือขบวนเรือเสด็จไว้ได้ทันขอรับ หากแต่ว่า...”         แล้วเจ้าบ่าวคู่ใจก็อ้ำอึ้งปั้นหน้าไม่ถูกขึ้นมา           “มีสิ่งใดน่าเป็นห่วงรึ มาซามุเนะ หรือท่านองค์หญิงผู้สูงศักดิ์แห่งโคเรียวจะไม่พอพระทัยและหวาดกลัวว่าแผ่นดินนี้เป็น บ้านป่าเมืองเถื่อน เผ่นกลับโคเรียวไปเสียแล้ว”น้ำเสียงทุ้มห้าวของคนพูดแฝงแววขบขันเหยียดหยามไว้ในที ทำเอาฮานึลหมันไส้ บุรุษผู้นี้ขึ้นมาตะหงิดๆ                   ...จะดูถูกกันเกินไปแล้วนะ...         “มิใช่หรอกขอรับ นายท่าน เพียงแต่นางกำนัลบางคนรวมถึงองค์หญิงซอนอินยังคงสูญหายอยู่ขอรับ”มาซามุเนะเอ่ยหน้าเจื่อน ไม่รู้ว่าฮานึลคิดไปเองหรือเปล่าที่รู้สึกเหมือนเจ้าคนเป็นนายจะเหลือบมองมาทางนางแวบหนึ่ง           ...หรือจะรู้ว่าเราตื่นแล้ว...           “เห....เกิดเรื่องใหญ่ขึ้นมาจนได้สินา”         ฮิเดโยชิพึมพำ ดวงเนตรดำขลับมืดมนราวรัตติกาลขัดแย้งกับนามฮิเดโยชิผู้หมายถึงพะอาทิตย์ ทอดไปยังสตรีร่างบางที่ ยังคงแกล้งทำเป็นหลับอยู่อย่างขันแข็งอยู่ก็ยิ้มมุมปากอย่างนึกขัน           “เอาเถอะ เจ้าส่งสารนี้ไปยังวังหลวงก่อน ทางนี้ข้าจะจัดการเอง”          ฮิเดโยชิรอจนมาซามุเนะลับหายจากไปแล้วจึงหันมา‘จัดการ’คนที่ทำเป็นหลับไม่ได้สติ           “ฟังจนพอใจแล้วหรือยังพะยะค่ะ องค์หญิงซอนอิน ลุกขึ้นมาเถิด หม่อมฉันสั่งให้คนถอนกำลังกลับไปที่กองร้อยหมดแล้ว ณ ที่นี้เหลือเพียงองค์หญิงกับหม่อมฉันเท่านั้น หากยังไม่ลุกคิดบรรทมอุตุต่อไปอีก เห็นทีองค์หญิงคงต้องหาทางกลับเมืองหลวง เองเสียแล้ว ”           นางทราบดีว่าบุรุษผู้นี้รู้ว่านางแสร้งหลับและแอบฟังข่าวสารทั้งหมด            และเขาก็ทราบดีว่านางก็รู้เช่นกัน           ฮานึลค่อยๆลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า หันไปมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างพินิจพิจารณา           บุรุษที่อยู่ตรงหน้าฮานึลนั้นจัดได้ว่าเป็นบุรุษรูปงามหมดจดคนหนึ่งทีเดียว หากอยู่ในแผ่นดินบ้านเกิดของนางล่ะก็ คงเป็นที่ หมายปองของเหล่าบุตรสาวของขุนนางทั้งหลายเป็นแน่แท้ แม้จะอยู่ในชุดผ้าฝ้ายเนื้อหยาบดูไม่แตกต่างจากชาวบ้านธรรมดาตรงไหน แต่รัศมีของขัตติยะบุรุษกลับเปล่งประกายออกมาอย่างเห็นได้ชัด ทั้งดวงตาที่ดูเด็ดเดี่ยวอาจหาญชนิดที่คนเคยสยบอริศัตรูมาแล้วนับ พันนับหมื่นเท่านั้นพึงมี แผ่นหลังเหยียดตรงองอาจงามสง่าดั่งผู้มีบุญญาธิการมาแต่กำเนิด ฮานึลคลี่ยิ้มงดงามอ่อนช้อยบดบังความ ปราชญเปรื่องในตัวนางมิดชิด           .....บุรุษผู้นี้มิใช่เพียงทหารนายกองเป็นแน่แท้..มิเช่นนั้นจะกล้านิ่งนอนใจไม่รีบจัดการให้ขบวนเสด็จมารับนาง..และยัง  ‘อาสา’พานางไปส่งอีกด้วย..เพียงแต่...เขาเป็นใคร?.........          “ในเมื่อท่านทราบฐานะของข้าดี และทราบด้วยว่าข้าฟังภาษาท่านรู้เรื่อง ท่านก็คงทราบแล้วว่าควรจะช่วยเหลือข้าอย่างไรดี” จากคุณ : akanishi_kaeru (akanishi_kaeru)  - [ 10 พ.ค. 52 21:22:03 ] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 พ.ค. 52 23:01:11 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ฮิเดโยชิยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างถูกใจที่นางพูดตรงประเด็น ไม่อ้อมค้อม และแอบชื่นชมอยู่ในใจว่าสตรีผู้นี้สามารถฟังและ พูดภาษาของเขาได้คล่องราวกันเป็นภาษาแม่ของนางเลยทีเดียว ไม่รู้ว่าจะสามารถอ่านและเขียนได้ดีเช่นเดียวกันหรือไม่           “องค์หญิงอย่าทรงห่วง หม่อมฉันสั่งทหารให้นำสารไปยังวังหลวงแล้ว ว่าข้า ฮิเดโยชิจักนำไข่มุกคู่บัลลังค์ที่ถูกปีศาจเทงงู ลักพาไปกลับคืนสู่เมืองหลวงอย่างไร้รอยขีดข่วน”           ฮานึล ยังคงเพ่งมองชายหนุ่มอยู่ด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม           “ขอบคุณ ท่านฮิเดโยชิ และขอบคุณสำหรับนี่ด้วย”         ฮานึลยกเรียวแขนบางราวกิ่งหลิวที่พันผ้าเข้าเฝือกอ่อนไว้หนาเตอะที่ขณะนี้ไม่หลงเหลือความเจ็บปวดไว้แล้ว มีเพียง ความรู้สึกปวดหนึบแปลกๆแล่นขึ้นมาบ้างเป็นครั้งคราว           “มิได้ พระกรเรียวบางอย่างองค์หญิง คงไม่สิ้นเปลืองผ้าพันแผลของหม่อมฉันสักเท่าใดหรอก “         ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหันไปมองแสงอาทิตย์นอกกระท่อมไม้เก่าโทรม ทำให้ฮานึลพึ่งแกคิดอะไรบางอย่างได้           “  ข้าหมดสติไปนานแค่ไหนกัน”         ชายหนุ่มยังคงทอดมองสิ่งต่างๆราวกับว่าเจ้าสิ่งเหล่านั้นมีความน่าสนใจมากกว่านางมากมายนัก         “สองวัน แต่หากนับจากวันที่องค์หญิงถูกกลุ่มกบฏโจมตีล่ะก็สามวัน”           “แล้วจากที่นี่ จะต้องใช้เวลากี่วันกว่าจะถึงเมืองหลวง”         ฮานึลมองไปรอบตัว ที่พักของนางขณะนี้เป็นเพียงกระท่อมไม้โบราณคร่ำครึ แม้จะเก่าหากปัดกวาดเช็ดถูอย่างดีจนสะอาด เอี่ยม ทิวทัศน์ภายนอกเป็นเพียงป่าสนหนาทึบ ตามการคาดเดาของนาง ที่นี่น่าจะเป็นทิวป่าสนอันกว้างใหญ่ที่กินพื้นที่กว้างไกล ณ ชายทะเลฝั่งตะวันตกของญี่ปุ่น น่าจะห่างจากเฮอันเกียวเมืองหลวงไปมากอยู่ ฮานึลคิดพลางนึกเคืองตังเองที่ไม่ศึกษาชัยภูมิ ของที่นี่ให้ถี่ถ้วนกว่านี้           “กระหม่อฉันว่าองค์หญิงทรงพักผ่อนก่อนดีกว่า เรื่องนี้เราไว้ค่อยคุยกันทีหลัง”         ยังไม่ทันขาดคำ ฮานึลก็รู้สึกปวดหัวจี๊ด กระแสร้อนวาบที่จมูก และเลือดกำเดาสีแดงฉานก็หยดแหมะลงบนผ้าปูที่นอน           “นั่นไงเล่า ทรงพักผ่อนก่อนเถิดพะยะค่ะ หนทางคืนสู่วังหลวงอันโอ่อ่ายังอีกยาวไกล ทรงถนอมพระวรกายไว้เถิดพะยะค่ะ หม่อมฉันจะไปตามหมอใกล้ๆนี่มาดูพระอาการ”         ชายหนุ่มรีบออกไปตามหมออย่างคล่องแคล่วรวดเร็ว หากทิ้งถ้อยคำเย็นชาเอาไว้ให้ฮานึลรู้สึกหนาวเยือกเล่นๆอีกด้วย           “แม้ที่นี่จะเป็นเพียงที่พักชั่วคราวของเหล่าทหาร ไม่มีสิ่งใดสะดวกสบายดังเช่นวังหลวง หากทรงอดทนสักหน่อย คงจะไม่ ลำบากองค์หญิงจนเกินไปนะพะยะค่ะ”           ความโกรธเกรี้ยวแล่นวาบขึ้นมาในอกหญิงสาว นี่เขาเห็นนางเป็นเพียงองค์หญิงผู้เยิ่อหยิ่ง หลงใหลต่อความสบายและความ หรูหราโอ่อ่ารึไงกัน ถึงนางจะไม่ใช่องค์หญิงตัวจริง แต่ตัวองค์หญิงซอนอินเองก็มิได้มีนิสัยเยี่ยงนั้นเลย การดูหมิ่นเหยียดหยาม บุคคลสำคัญของฮานึลขนาดนี้ ทำเอานางอยากกระโดดผลุงจากผ้านวมนี่ไปตบปากเจ้าคนอวดดีนัก           ขณะที่ฮานึลกำลังคิดหาบทเรียนให้แก่ชายหนุ่มนิสัยไม่น่าคบนี้ ความปวดหัวก็แล่นจี๊ดขึ้นมาอีก ทำให้ฮานึลพึ่งสังเกตถึง ความปวดเมื่อยไปทั่วกาย บวกกับความอ่อนเพลียที่มี ช่วยฉุดรั้งเปลือกตาของฮานึลให้ปิดลงไปอีกครั้ง                                                                          ....................           ฮานึลยอมพักรักษาตัวตามที่ฮิเดโยชิต้องการเพียงวันเดียวเท่านั้น หลังจากนั้นถึงแม้ร่างกายของนางยังไม่แข็งแรงสมบูรณ์ เหมือนเดิมแต่นางก็ยืนกรานจะรีบกลับเมืองหลวงท่าเดียว ฮิเดโยชิดูขุ่นเคืองไม่พอใจกับการตัดสินใจของนางอยู่ไม่น้อย นั่นเป็น สิ่งที่ฮานึลเก็บความสงสัยไว้ในใจตั้งแต่แรกพบแล้ว นางดูออกว่าเขาไม่ต้องการให้นางกลับไปเมืองหลวงเร็วนัก ยิ่งถ่วงเวลาออก ไปเท่าไหร่ยิ่งดี           ใบหน้าซีดขาว เหงื่อเม็ดน้อยๆผุดซึมเต็มใบหน้าขาวนวลกระจ่าง ริมฝีปากหยักงามได้รูปเอ่ยตอบชายหนุ่มด้วยลุแก่โทสะ ฮานึลรู้ดีว่าฮิเดโยชิจงใจพานางอ้อมไปอ้อมมาเพื่อเหตุผลสามประการ         หนึ่ง....เพื่อถ่วงเวลาการไปถึงเมืองหลวงของนางให้ล่าช้าขึ้นไปอีก หากยังเดินวนเวียนอยู่อย่างนี้ อีกสองปีนางก็คงยังไม่ถึง เมืองเฮอันเกียวเป็นแน่           สอง.....เพื่อทดสอบว่านางทราบสภาพภูมิประเทศของอาณาจักรนี้แค่ไหน รวมถึงทดสอบภูมิของนางไปในตัว หากนางบื้อ ใบ้ไม่ทุกข์ร้อนใจอะไร แปลว่านางมิได้รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่ากำลังถูกบุรุษผู้นี้พาเดินอ้อมไปมาอยู่ และหากนางเดือดร้อนเพราะรู้ตัว ว่ากำลังเดินอ้อม นางก็จะเป็นสตรีที่ประมาทไม่ได้ในสายตาเขาในที่สุด           และสาม....เพื่อยั่วให้นางเอ่ยปากแสดงความรู้ของนางออกมาเองในที่สุด โดยใช้ ความร้อนใจต้องการแสดงตนว่าองค์หญิง ซอนอินยังคงปลอดภัยและยังซื่อตรงต่อหน้าที่ของตนเองต่อแผ่นดินนี้อย่างเคร่งครัดมาเป็นเงื่อนไข           แต่สิ่งหนึ่งที่ท่านชายฮิเดโยชิผู้นี้ยังมิทราบก็คือ           นางเป็นคนที่มีความอดทนอดกลั้นดีเยี่ยม หากยังไม่ถึงเป้าหมายที่นางมาดหมายไว้หรือทราบดีว่าสิ่งที่นางต้องการนั้น มิอาจเป็นไปได้ นางจะคงความสงบและเยือกเย็นได้ราวกับภูเขาหิมะก็ไม่ปาน คุณสมบัติข้อนี้แม้แต่องค์หญิงซอนอินยังชมเชย นางอยู่เสมอ แผนการล่อเสือออกจากถ้ำของนางและองค์หญิง บางทีต้องรอจนให้สถานการณ์วิกฤติจนถึงขีดสุด จึงจะล้อมอวน เข้าจับตัวหัวหน้าใหญ่ไว้ได้ องค์หญิงเองคันไม้คันมือจะโผเอากระชอนเข้าช้อนเจ้าขุนนางชั่วทั้งหลายอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งนั้น จะมีฮานึลคอยดึงองค์หญิงไว้ไม่ให้บุ่มบ่างอย่างเยือกเย็น จนสุดท้ายองค์หญิงเองต้องเป็นผู้หันมากล่าวขอบคุณที่นางช่วยฉุด พระองค์เอาไว้ไม่ให้แผนการใหญ่พังอยู่หลายครา           และอีกสิ่งหนึ่งก็คือ นางเองก็ยังไม่อยากไปนั่งสวมหน้ากากองค์หญิงท่ามกลางว่าที่มิตรและศัตรูในวังหลวง บอกตามตรง ว่านางเองก็แอบชื่นชมไปกับทิวทัศน์อันสวยงามของป่าสนยามคิมหันต์เช่นนี้ จะมีสักกี่ครั้งในชีวิตกัน ที่นางจะได้เดินทางกลางพงไพร ไร้กฎเกณฑ์ของสังคมที่จะมาขีดคั่นว่าใครสูง ใครต่ำ นางอยากจะทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องมาคำนึงถึงสายตาที่ลอบมองนางไปทั่วทุกหน แห่ง ไร้มิตร ไร้ศัตรู ไร้อดีตอันขมขื่น และไร้อนาคตอันเงียบเหงา           ......ขอเพียงสักชั่วลมหายใจเถิดนะใจเอ๋ย..ที่ข้าจักได้ลืมเลือนไป..ว่าข้าเคยเป็นใคร..เคยเป็นอะไร..และบัดนี้จักต้องเป็นผู้ใดอยู่.......           ค่ำนั้นฮิเดโยชิได้เลือกพักที่เนินผาเตี้ยๆ แว่วเสียงลำธารไหลรินราวบทเพลงเห่กลอมแสนอ่อนหวานอยู่ไม่ไกล ชายหนุ่มได้ตั้ง กระโจมที่พักเพียงหลังเดียว ก่อกองไฟ แล้วแยกไปพักผ่อนเงียบๆหลังอาหารเย็นที่มีเพียงอาหารแห้งแบบเดียวกับที่ชาวบ้านทั่วไป จะเสาะหามาได้โดยง่าย ฮานึลได้แต่แอบอมยิ้มในใจที่ชายหนุ่มดูฉงนสนเท่ห์นักที่นางไม่ปริปากต่อว่าสักคำเรื่องอาหาร ที่พักที่ไม่ สมเกียรติแห่งเชื้อพระวงศ์เอาเสียเลย แถมบริวารติดตามรับใช้สักคนยังไม่มี และยังดูไม่เดือดเนื้อร้อนใจอะไรอีกด้วย           หนุ่มสาวทั้งสองนั่งชมจันทร์กันอยู่เงียบๆอยู่นาน และขณะที่ฮานึลกำลังดื่มยาที่ชายหนุ่มต้มมาให้นั้น เสียงทุ้มห้าวอันคุ้นเคย ก็พูดขึ้นอย่างยอมแพ้          “หม่อมฉันขอยอมแพ้พะยะค่ะ เห็นทีองค์หญิงและหม่อมฉันควรจะเลิกเล่นเกมลองภูมิกันได้แล้ว และหันมาพูดกันตรงๆเสียที หม่อมฉันเป็นทหาร มีเหตุอะไรก็ชอบเจรจากันตรงๆ ไม่ชอบมากกลอุบายเช่นนักการปกครอง องค์หญิงทรงทราบใช่หรือไม่ว่าหม่อมฉัน จงใจพาองค์หญิงเดินอ้อมไปทางทิศใต้ มิได้ตัดตรงไปยังทิศตะวันออกตามเส้นทางที่แท้จริง” คนที่ปกติพูดน้อยเท่าน้อย วันนี้กลับพรั่งพรูคำพูดออกมาอย่างอัดอั้นยาวเป็นวา ฮานึลรอโอกาสที่คนๆนี้จะหันมาพูดกันตรงๆและ เปิดเผยทุกอย่างแต่โดยดีมาเกือบสองวันที่เดินทางร่วมกันมาแล้ว รอยยิ้มของผู้ชนะเกมแข่งความอดทนนั้นคลี่แย้มบางๆบนวงหน้างดงาม           “แล้วเหตุใดกันเล่า ทหารอย่างเจ้าจึงพยายามถ่วงเวลามิให้ข้าไปถึงเมืองหลวงโดยเร็ว ในเมื่อท่านทราบดีว่าข้าต้องรู้ว่าถูกท่านถ่วงเวลา”           “หม่อมฉัน.....”           “ก่อนที่เจ้าจะเอ่ยสิ่งใดออกมา ข้าขอเล่นทายปริศนาเสียสองสามข้อได้หรือไม่"         ฝ่ามือเรียวงามดั่งปลายหัตถ์ของเทพธิดายกขึ้นหยุดการเอ่ยวจีใดของชายหนุ่ม               “เพื่อเป็นการยืนยันในสติปัญญาของข้าว่าจริงแท้ หาใช่แผนลวงหรือความเข้าใจผิดไม่ ข้าขอทายด้วยสมองน้อยๆของข้าว่า  ข้อแรก เจ้ามิใช่เพียงนายกองพลธนูเล็กๆอย่างที่เจ้าบอกข้าใช่หรือไม่”           ฮิเดโยชินิ่งเงียบอึดอัดก่อนจะเปล่งวาจาอย่างเคร่งขรึม           “ใช่ หม่อมฉันมิใช่เพียงทหารชั้นผู้น้อย หากมียศเป็นพลโท มีทหารอยู่ใต้อาณัติห้าพันนาย และ...”           “ตอบข้ามาเพียงใช่และไม่ใช่ท่านพลโท”           ชายหนุ่มนิ่งขึงไป กับน้ำเสียงเฉียบขาดของฮานึล แล้วจึงยอมปิดปากเงียบโดยดี หากดวงตาสีนิลของชายหนุ่มยังคงฉายประกาย แรงกล้าอยู่ภายใน           “เพราะเจ้าสามารถที่จะส่งสารไปยังองค์จักรพรรดิโดยตรงได้ และยังกล้าที่จะอาสาพาข้ากลับไปยังเมืองหลวงได้โดยไม่กลัวโทษ ทัณฑ์ กอปรกับบุคลิกอันผึ่งผายมีราศี แปลว่าท่านต้องไม่เป็นคนธรรมดา แต่ต้องเป็นขุนนางสูงศักดิ์ และเพราะท่านมิใช่เพียงทหาร ชั้นผู้น้อย ท่านจึงมีเหตุผลและความจำเป็นบางอย่างในการถ่วงเวลาข้าเอาไว้ แทนที่ท่านจะตัดทุ่งที่ราบไปทางทิศตะวันออกเสียแต่แรก เราก็คงจะหลุดจากเขตป่านี้อย่างง่ายดายแล้ว แต่ท่านกลับอ้อมสันเขามาทางทิศใต้ เฮ้อ ช่างเป็นเส้นทางที่ถ่วงเวลาและทุรกันดารดีแท้ และข้อสองที่ข้าจะทายก็คือ......องค์จักรพรรดิได้ยกข้าให้สมรสกับท่านใช่หรือไม่”         ฮิเดโยชินิ่งขึงไปกับคำทายของสตรีร่างบางตรงหน้า หากเพียงชั่วแวบก็แปรเป็นสีหน้าชื่นชม เอ่ยตอบอย่างหนักแน่น        “ใช่ หม่อมฉันคือว่าที่เจ้าบ่าวขององค์หญิง”         ฮานึลมองชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่แปลกใจกับท่าทีของอีกฝ่าย           “เพราะท่านสามารถเดินทางรอนแรมกับข้าได้โดยไม่มีกองทหารมากุดหัวท่านในทันทีฐานล่วงเกินเบื้องสูง แปลว่าท่านต้องเป็น ผู้ที่มีบรรดาศักดิ์สูงส่งหรือมีสิทธิ์อันชอบธรรมที่จะใกล้ชิดข้าได้ แต่หากเป็นผู้มีบรรดาศักดิ์สูงส่ง คงไม่มีเวลามาเล่นตลกกับข้าเยี่ยงนี้ จึงเป็นไปได้มากที่สุดว่าท่านคือผู้ที่จะเป็นสามีข้าในอนาคต และเพราะว่าท่านคือผู้ที่จะต้องเข้าพิธีสมรสกับข้าอย่างเลี่ยงไม่ได้ จึงเป็น สาเหตุของคำทายข้อสุดท้ายนั่นก็คือ....ท่านไม่ต้องการเข้าพิธีสมรสกับข้า และไม่ต้องการให้ข้าอยู่ในฐานะภรรยาท่านไม่ว่าด้วยกรณี ใดๆทั้งสิ้น”           ฮานึลกล่าวด้วยท่าทีสงบ แม้ว่าใบหูน้อยๆของนางจะแดงระเรื่อเล็กน้อยก็ตาม ฮิเดโยชิจ้องมองนางด้วยสายตาดำมืด ลึกล้ำมิอาจ หยั่ง สุดท้ายร่างสูงจึงตอบด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมหากจริงจังเด็ดเดี่ยวยิ่ง           “ใช่ หม่อมฉันไม่ต้องการ”           “เป็นอย่างไร ข้าเป็นคนทายปริศนาเก่งนะจะบอกให้”         ฮานึลแสร้งยิ้มเจ้าเล่ห์บดบังความรู้สึกยอกลึกอยู่ในใจ           ......ไม่ว่าจะหนีไปไกลสุดหล้าฟ้าเขียวอย่างไร..ฮานึลผู้นี้ก็ไม่เป็นที่ต้องการของใครๆเลยสินะ..เมื่อสิ้นองค์หญิงคุ้มหัวแล้ว..นางจะ ไม่มีที่อื่นบนพื่นพิภพนี้เพื่อหยัดกายได้เลยจริงหรือ....... จากคุณ : akanishi_kaeru (akanishi_kaeru)  - [ 10 พ.ค. 52 21:40:44 ] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 พ.ค. 52 23:01:32 ]

ความคิดเห็นที่ 13 ความคิดเห็นที่ 4   แหะๆ ขอโทษค่ะ โอเคค่ะ ตอนแรกไม่รู้ว่ารวมได้ ข้าน้อยมือใหม่ เคยแต่แต่ง ไม่เคยลงเน็ต ตื่นเต้นไปหน่อย เดี๋ยวจะเอาไปรวมกันทันทีเลยค่ะ ลบได้เลยค่ะ ขอบคุณที่ช่วยชี้แนะค่า (แล้วก็วิ่งไปอย่างเหนียมอาย ,,,- -,,,) จากคุณ : akanishi_kaeru (akanishi_kaeru)  - [ 10 พ.ค. 52 21:44:01 ] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 พ.ค. 52 23:01:55 ]

ความคิดเห็นที่ 14 ความคิดเห็นที่ 5   วันนี้ยังไม่รวมก็ได้นะคะ แต่ครั้งต่อไป แม้จะลงมากกว่า 1 ตอน ก็ไว้กระทู้เดียวกันได้ค่ะ นางเอกฉลาดดีอะ จากคุณ : scottie   - [ 10 พ.ค. 52 23:02:09 ] จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 10 พ.ค. 52 23:04:50 ]

ความคิดเห็นที่ 15 ขอบคุณคุณปิยะรักษ์มากนะค่ะที่ช่วย... เป็นคนโง่งมด้านเทคโนโลยีมากๆเลย...เเหะๆ... แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์มากๆเลยนะค่ะ... อารมณ์ช่วงแรกๆมันเหมือนซีรีย์เกาหลีย้อนยุคซะจริงๆด้วย... จากคุณ : akanishi_kaeru (akanishi_kaeru) - [ 11 พ.ค. 52 00:38:35 ]

ความคิดเห็นที่ 16 แอบมาต่อให้จบค่ะ เดี๋ยวเอาให้จบบทที่สองเลยนะค่ะ ดีร้ายอย่างไรติชมได้เต็มที่ค่า เราอยากรู้มุมมองจากคนอ่านแยะๆค่า เพราะยังตัดสินใจตอนจบไม่ได้ ว่าจะเอาให้เศร้าบัดซบเลยดี หรือแฮปปี้เอ็นดิ้งดี (มีคนแอบเชียร์ให้จบเศร้าเพราะหมั่นไส้พระเอกด้วยค่ะ อิๆ) อ่านๆไปแล้วอยากให้จบแบบไหน เสนอมาได้เต็มที่เลยค่ะ ป.ล. เนื้อหาส่วนใหญ่เราเอามาจากวัฒนธรรมและการใช้ชีวิตของคนในสมัยนั้นจริงๆ ขนาดพระนามของพระเจ้าความจงเองก็มีอยู่จริงในประวัติศาสตร์นะค่ะ แต่เรื่องที่เหลือเราเอามาปั้นเอง แหม่งๆตรงไหน ท่านผู้รู้ช่วยแจ้งแถลงไขได้นะค่ะ ขอบคุณค่ะ และเราไปต่อกันเลยนะค่ะ จากคุณ : akanishi_kaeru (akanishi_kaeru) - [ 11 พ.ค. 52 02:04:58 ]

ความคิดเห็นที่ 17 ดวงเนตรสีอำพันจ้องมองบุรุษตรงหน้าด้วยความสงบ ไร้อาการโกรธเคืองหรือยินดียินร้ายใดๆ ช่างเป็นแววตาแห่งผู้มีปัญญา  โดยแท้ ณวินาทีนี้ ฮิเดโยชิได้ประจักแล้วว่า สตรีร่างบางตรงหน้านี้ไม่เพียงฉลาดเฉลียว ทั้งยังมีปัญญาล้ำเลิศเหนือหญิงใดใน  แผ่นดินที่เขาเคยพบเจอ ช่างเป็นหญิงสาวผู้เฉลียวฉลาดจนยากจะรับมือจริงๆ          ......น่าเสียดาย..นางเป็นยอดสตรีที่คู่ควรแก่มหาบุรุษโดยแท้..สตรี..ที่จักรพรรดินียัดเยียดมาให้เขา..สตรีคนแรก..ที่มี  คุณสมบัติพอจะยืนเคียงข้างเขา..เป็นเพื่อนคู่คิดคู่ใจไปด้วยกันทั่วแผ่นดิน..หากเพียงเหตุผลเดียว..ที่พังทลายทุกสิ่งลงสิ้น..  นั่นก็คือ....เขามีนางในดวงใจอยู่แล้ว....            ....ใช่ ทั้งหมดนั้นเพื่อคำสัตย์ที่ได้เคยให้ไว้กับร่างเล็กบางผู้หนึ่ง ท่ามกลางหยาดฝนเป็นพยาน ว่าจะยกย่องนางเป็น  ยอดพธูหนึ่งเดียวในชีวิต หากมิใช่นาง จะไม่คิดมีใครอื่นอีกจนวันตาย....คาทาโกะ....            .....แล้ววันนี้เจ้ากลับต้องจำไปอิงแอบอยู่ในอ้อมอกของผู้อื่นเสียแล้ว......             “ในเมื่อเรามีความเข้าใจที่ตรงกันแล้วก็ดีแล้ว องค์หญิงเองก็คงไม่ต้องการแต่งงานกับบุรุษที่ไม่สามารรักองค์หญิงได้  หากองค์หญิงต้องการอิสระ เพียงตรัสมาคำเดียว สารแจ้งการพบเจอองค์หญิงจะมิมีวันไปถึงวังหลวง พระนามองค์หญิงซอนอิน  จะสาบสูญไปตลอดกาล องค์หญิงจะเสด็จไปที่ใดก็ได้ที่องค์หญิงมีพระประสงค์ หม่อมฉันจะให้คนนำเสด็จไปทุกที่”             ฮานึลคลี่ยิ้มเยือกเย็น คำถามเหล่านี้นางคิดเอาไว้อยู่แล้วว่าต้องถูกเอื้อนเอ่ยขึ้นมาจนได้ นางเองก็ไม่ต้องการให้เขา  ลำบากใจ เดินทางรอนแรมมาหลายวัน ใยนางจะมิสังเกตว่า ในบางคราวที่ชายหนุ่มเผลอไผล รูปหน้าคมสันนั้นจะฉายกระแสอ่อนโยน   แววตาสีนิลที่มักจะนิ่งสงัดดุจบ่อน้ำจะไหวระริกยามจิตใจล่องลอยถึงใครบางคนในใจ และช่วงเวลาสองวันที่ผ่านมานี้นางก็มิได้  ปล่อยไปให้เสียเปล่าเช่นกัน นางเองก็ขบคิดอยู่ก่อนแล้วเหมือนกัน ว่าหากเกิดเหตุการณ์เช่นนี้จริง นางจะเลือกทางใด                รอยยิ้มพิสุทธิ์เบ่งบานบนวงหน้างดงาม ช่างเป็นภาพที่ทำให้ชายชาญบุรุษกล้าทั่วแผ่นดินต่างตะลึงตะลาน จ้องมองอย่างลืมตัว   ฮิเดโยชิเองก็ถึงกับนิ่งขึงไปชั่วขณะ หยดน้ำหยดเล็กหยดหนึ่งร่วงหล่นสู่ผืนน้ำอันนิ่งสงบกลางใจชายหนุ่ม ก่อเกิดคลื่นเป็นวงระลอก  แผ่ออกไปเพียงบางเบา              “แล้วหากข้าเลือกที่จะก้าวต่อไปข้างหน้าเล่า ท่านพลโทจะว่าเช่นไร”          เสียงเสนาะกังวานใสกล่าวเพียงเท่านั้น คลื่นวงระลอกแผ่วเบาบนผืนน้ำในใจของพลโทหนุ่มกลับถูกบดบังด้วยคลื่นพายุบ้าคลั่ง  ถาโถมรุนแรงราวกับจะพังทลายทุกสิ่งเสียให้สิ้นไป              “องค์หญิงทรงพิจารณาให้ดี แต่งกับหม่อมฉันนั้นมิได้นำพาความสะดวกสบาย ชื่อเสียงเงินทองหรือยศถาบรรดาศักดิ์ใดๆมาสู่  พระองค์ทั้งสิ้น กลับมีแต่ควา...”             “ข้าทราบดีท่านพลโท แต่ทุกสิ่งที่ข้าต้องการ เพียงให้พระนามซอนอินถูกจารึกลงที่นี่ ว่าข้ามีตัวตนอยู่ที่นี่ และตราบชั่วชีวิตข้ามิเคย  ก้าวออกจาดินแดนแห่งอาทิตย์แห่งนี้เลยแม้เพียงก้าวเดียว ท่านน่าจะทราบดีท่านพลโท ว่าเหตุใดข้าจึงต้องรอนแรมจากบ้านเกิดเมือง  นอนมาสู่แผ่นดินนี้ ในช่วงแรก ข้าคิดได้เพียงว่าหากต้องถวายตัวเป็นสนม ข้าคงจะอยู่อย่างเงียบสงบไม่ข้องเกี่ยวกับผู้ใด”              “ แต่เมื่อพบท่าน ข้าก็พลันคิดได้ว่าองค์จักรพรรดินีคงไม่ต้องการเพิ่มหนามยอกอกให้ระคายพระทัยอีกเป็นแน่ ราชวงศ์ทุกวันนี้  องค์จักรพรรดินีทรงเรื่องพระอำนาจยิ่งนัก การจะยกข้าให้ใครแทนย่อมเป็นเรื่องที่ทรงกระทำได้โดยง่าย และบุคคลที่ข้าคิดออกว่า  เหมาะสมมากที่สุดก็คือ ท่าน...ท่านพลโทฮิเดโยชิผู้เรื่องนาม”ฮานึลกลั้นยิ้มน้อยๆ              เพราะเป็นหนึ่งในยอดขุนพลแห่งดินแดนอาทิตย์อุทัย นามมินาโมโตะ ฮิเดโยชิ ใยนางจะมิเคยได้ยินมาก่อน แม้บ้านเมืองขณะนี้  จะดูสงบร่มเย็น หากกระแสน้ำลึกซ่อนเร้นลงไปนั้นกลับไม่ใช่เลย แม้จะมีบุรุษผู้นี้เป็นเสาหลักค้ำจุนบ้านเมืองอยู่ หากข่าวลือฉาวโฉ่  เกี่ยวกับชาติกำเนิดและความเป็นปรปักษ์อย่างเห็นได้ชัดกับตระกูลฟูจิวาระที่เรื่องอำนาจขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งจักรพรรดินีเองก็มาจากตระกูล  ฟูจิวาระเช่นกัน หากฮิเดโยชิสมรสกับบุตรสาวในตระกูลสูงเสียสักตระกูล เขาจะสามารถยืนหยัดบนแผ่นดินเกิดของตนได้อย่างมั่นคง  แต่หากจำต้องแต่งกับองค์หญิงต่างแผ่นดิน ซึ่งจำต้องละทิ้งอำนาจราชศักดิ์ทั้งปวงไว้ที่แผ่นดินเกิดเช่นกัน ก็ราวกับนกนางแอ่นไร้รัง  สองตัวที่ถูกจักรพรรดินีจับมามัดติดกัน คงทำให้พระนางและคนในตระกูลฟูจิวาระข่มตาหลับลงกันได้เสียที              ฮิเดโยชิพยักหน้าน้อยๆไม่แปลกใจที่นางดูท่าจะรู้จักเขาอยู่แล้ว และเขาเองก็เคยได้ยินชื่อเสียงความสามารถขององค์หญิงซอนอิน  แห่งโคเรียว แม้แต่เขาเองยังเคยคิดว่าหากญี่ปุ่นเองมีเสนาธิการหญิงอันปราชญ์เปรื่องเช่นนาง แผ่นดินของเขาคงจะโชคดีไม่น้อย  ตัวเขาเองพบพานหญิงงามหรือแม้แต่สตรีสูงศักดิ์มานักต่อนัก จึงเห็นแต่สตรีที่มีดีแค่ความงดงามจนเบื่อหน่าย แต่สตรีที่งดงามและ  มีสติปัญญาดีเลิศยากรับมือเช่นนางนั้น เขายังไม่เคยพบแม้ซักคน              “ที่องค์หญิงตรัสนั้นก็ถูกต้อง เราทั้งคู่ล้วนเป็นเป้าหมายของเล่ห์กลทั้งหลายที่สองแผ่นดินต่างพยายามมัดเราทั้งสองให้ติดกัน  จนก่อปัญหาใดๆไม่ได้อีกต่อไป เฮอะ ตัวปัญหาของทั้งสองแผ่นดิน ช่างเป็นคู่ที่สวรรค์ปั้นแต่งมาเสียจริง”              นั่นแปลว่าเขาทราบดีถึงสถานการณ์ของนางและองค์หญิงในโคเรียวเช่นกัน และเขาก็พยายามบอกนาง ว่าเขารู้ แต่จะไม่ยอม  ให้ทุกสิ่งจบลงโดยง่าย จึงเสนอให้นางหายตัวไปตลอดกาลขึ้นมา          ...ต้องเลือก...ระหว่างแผ่นดินและบุญคุณ...กับหัวใจ....          หากเป็นองค์หญิงซอนอินที่รู้ดีว่าสถานที่ที่หัวใจเพรียกหาคือที่ใด หากนางเล่า นางมีที่ไปอื่นอีกหรือ จากคุณ : akanishi_kaeru (akanishi_kaeru) - [ 11 พ.ค. 52 02:09:10 ]

ความคิดเห็นที่ 18 “องค์หญิงเองจะยอมสละชีวิตทั้งชีวิตมาจมปลักอยู่กับหม่อมฉันหรือ องค์หญิงย่อมตองมีหนทางขององค์เองอยู่แน่ๆ ขอเพียง  ทรงตรัสออกมาเถิด ”           “แล้วหากข้าบอกท่านว่า ข้าไม่มีที่ไปอื่นอีกแล้วเล่า ท่านจะว่าอย่างไรท่านพลโท”          ฮานึลเอ่ยขัดฮิเดโยชิขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น หากแฝงความนัยไว้มากมาย           “แม้ข้าจะถูกบีบคั้นให้จากมาจากโคเรียวก็จริง แต่ความหมายที่ลึกซึ้งยิ่งกว่าก็คือการปล่อยมือของข้าออกจากทุกสิ่งในโคเรียว  อย่างจริงแท้ อย่างไรเสียตัวข้าก็เป็นเพียงสตรี มือคู่นี้มิอาจประคับประคองบัลลังค์แห่งโครยอได้ตลอดไป หากคิดได้ดังนี้แล้ว การ  ปล่อยให้เขาอยู่กันเอง ส่วนข้าก็แต่งให้แก่บุรุษต่างแผ่นดิน มิเกี่ยวข้องกันตลอดกาล เช่นนั้นเสด็จพ่อและองค์ชายรัชทายาทจึงจะ  สามารถรวบอำนาจเป็นหนึ่งได้จริงแท้ นั่นหมายความว่า ตราบใดที่นามซอนอินยังอยู่ที่นี่ บนแผ่นดินอีกฝั่งทะเลของโคเรียว นั่นย่อม  หมายถึงความมั่นคงของพระอำนาจของกษัตริย์ของโคเรียวด้วยเช่นกัน”              ฮานึลทอดมองประกายความดื้อดึงที่แล่นขึ้นมาชั่วแวบของชายหนุ่มผู้ซึ่งได้นามของพระอาทิตย์มา ชายหนุ่มผู้นี้ใยจะไม่รู้  เบื้องลึกเบื้องหลัง และที่มาขององค์หญิงซอนอิน หาก..รู้แคไหน.. ทั้งหมดที่นางกล่าวล้วนสมบูรณ์ไร้ช่องโหว่ดั่งอาภรณ์ฟ้าไร้ตะเข็บก็จริง  หากเบื้องหลังจริงแท้ คือบุคคลคนเดียว คือความปลอดภัยของบุคคลคนนั้น ตราบใดที่ใครๆเข้าใจว่าองค์หญิงซอนอินอยู่ที่นี่ จะไม่มีภัย  ใดกล้ำกรายองค์หญิงซอนอินได้ หรือหากนางจงใจทิ้งชื่อขององค์หญิงซอนอินไปจริงๆ นางจะมีที่ไปอื่นใดนอกจากกลับไปเป็นภาระให้  แก่องค์หญิงซอนอิน แต่นั่นก็ไม่ง่ายเลย พ่อค้าชาวจีนมากมายรู้จักและเคยเห็นหน้านางมาแล้ว แต่ไม่เคยเห็นองค์หญิง ที่นั่นจึง  ปลอดภัยสำหรับองค์หญิง แต่ไม่ใช่สำหรับนาง            “ไม่ใช่ข้าไม่มีทางเลือก ท่านพลโท แต่ทางเลือกสำหรับข้านั้นได้ผ่านพ้นไปแล้ว ข้าได้เลือกไปแล้วตั้งแต่สามปีก่อนที่มีข้อสัญญา  เชื่อมสัมพันธไมตรีระหว่างสองอาณาจักรเกิดขึ้น ว่าชั่วชีวิตที่เหลือ นามซอนอินจักต้องถูกกลบฝังอยู่บนแผ่นดินนี้เท่านั้น”          ฮิเดโยชิบังเกิดความละอายระคนชื่นชมในตัวสตรีผู้นี้เป็นอันมาก ในภายแรกที่ยังมิพบหน้า เขาคิดดูแคลนนางว่าชื่อเสียงที่  ระบือไกลคงเป็นเพียงเปลือก หาใช่มาจากพระปรีชาขององค์หญิงเองไม่ ครั้นพอได้สนทนาปราศรัยเพียงครั้งแรก เห็นได้ชัดว่าคำ  เล่าลือทั้งมวลนั้นเป็นของจริงแท้ ส่วนตอนนี้ นางกลับตอกย้ำให้เขาเห็นว่านางมิได้มีเพียงสมอง ความงาม หากยังมีความจงรัก  ภักดีต่อเสด็จพ่อ และแผ่นดินของนางยิ่งนัก          “แต่ข้าก็มิอาจใจร้ายแก่ท่านพลโทด้วยเช่นกัน ถ้าอย่างนั้น เรามาทำสัญญากันดีหรือไม่”          สีหน้าซุกซนเยี่ยงเด็กน้อยของฮานึลฉายชัดขึ้นอย่างปิดไม่อยู่ ช่วยผ่อนคลายคิ้วของชายหนุ่มที่ขมวดคิ้วแน่นขึ้นเรื่อยๆได้  ชะงักนัก          “สิ่งที่ท่านพลโทต้องการ คืออิสระ ปราศจากพันธะที่ท่านไม่ต้องการ ส่วนข้าก็ต้องการที่หยัดกายลงบนแผ่นดินนี้อย่างมั่นคง  ผลประโยชน์เราก็ตรงกันมิใช่หรือ”          ความนัยที่แฝงไว้ในคำพูดอ่อนหวานทำให้ชายหนุ่มเข้าใจขึ้นมาทันที นางต้องการเพียงฐานะภรรยาของฮิเดโยชิ ส่วนเขาเอง  ก็ไม่ต้องขัดพระเสาวณีย์ของจักรพรรดินีให้ต้องขุ่นข้องหมองใจกัน          “องค์หญิงจึงคิดว่าเราน่าจะทำสัญญากันว่าเราจะแต่งงานกันเพียงในนาม”          ฮานึลยิ้ม นึกภาวนาอยู่ในใจ           ....อย่าให้เขาสงสัยเลย ขอให้เขาเชื่อด้วยเถิด...                  ณบัดนั้น ชายหนุ่มหญิงสาวต่างประจักษ์ว่าต่างก็หลบหนีจากโชคชะตาไม่พ้น รู้ดีอยู่ในใจว่าผลเสียต่อการฝืนชะตาอาจ  ส่งผลเสียแก่ทั้งสองฝ่าย ต่างเงียบงัน หลงวนเวียนอยู่ในภวังค์ความคิดล้ำลึกของตน              ฮิเดโยชิกับเป็นฝ่ายผ่อนคลายอิริยาบถ ถอนหายใจอย่างจนปัญญา ก่อนจะส่งยิ้มจืดชืดมาให้นาง             “เช่นนั้น คงต้องลำบากองค์หญิงแล้ว พะยะค่ะ”              ในประวัติศาสตร์พันปีอันยิ่งใหญ่แห่งสองแผ่นดิน มิมีจารึกหรือบทกวีใดๆทั้งสิ้นที่กล่าวถึงข้อพันธะสัญญาของสอง  ผู้ที่ได้จารึกชื่อว่าเป็นยอดขุนพลและยอดเมธีแห่งยุคสมัย ข้างกองไฟเล็กๆบนเนินผาเตี้ยๆ ใต้แสงจันทราอันเป็นพยานรู้เห็นเพียงหนึ่ง  การเดินทางแห่งหัวใจของอาทิตย์และท้องนภาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว จากคุณ : akanishi_kaeru (akanishi_kaeru) - [ 11 พ.ค. 52 02:10:27 ]

ความคิดเห็นที่ 19 สนุกมากคะ นานๆจะได้อ่านนิยายแนวนี้ซักที แต่เพื่อความสมจริง เนื่องจากนิยายเรื่องนี้เป็นนิยายอิงประวัติศาสตร์ น่าจะเรืยกญีปุ่นว่า "ยามาโตะ" ถ้าในยุคนั้นเรียกอย่างนั้น แล้วทำหมายเหตุอธิบายไว้ สุดท้ายจะรออ่านตอนต่อไปนะคะ ^__^ จากคุณ : IAmJin - [ 11 พ.ค. 52 09:25:02 ]

ความคิดเห็นที่ 20 รับไว้พิจารณาค่า เพราะพิมพืไปถึงบทที่สิบแล้ว จะพยายามไปแก้ดู ขอบคุณสำหรับคำวิจารณ์นะค้า เพื่อนๆท่านอื่นอยากติชมตรงไหนก็ฝากไว้ได้นะค่ะ หรือฝากเม้นไว้นิดๆก็ได้ค่า คนแต่งจะได้อุ่นใจ อิ อิ จากคุณ : akanishi_kaeru (akanishi_kaeru) - [ 11 พ.ค. 52 23:58:29 ]

ความคิดเห็นที่ 21 คิคิคิ ว่าไงเคโระ ฮ่าๆๆๆ ได้เวลาคลอดฟิคออกมาเป็นรูปเป็นร่างซะทีเนาะ ดีใจด้วย ไว้จะมาติดตามนะจ๊ะ แต่ตอนนี้ยังอ่านไม่จบเลย แต่ก๊อบไว้แล้วน๊า สู้ๆ จะรออ่าน คิดถึง จุ๊บๆ จากคุณ : Chocolazzii - [ 12 พ.ค. 52 16:05:02 A:203.131.213.58 X: ]

ความคิดเห็นที่ 22 Akanishi_kaeru sama ขา ชีวิตจริงก็เศร้าโศกบัดซบจะแย่อยู่แล้ว อิฉันขอร้องเถอะนะคะ อย่าให้ฮิเดโยชิ เศร้าอีกเลยนะคร้า รับไม่ได้ค่า ถ้าตอนจบไม่แฮพ อิฉันก็จะไม่อ่านต่อนะคะ กลัวร้องไห้ไม่หยุดค่ะ หวังเป็นอย่างยิ่งนะคะว่าจะเห็นฉากหวานๆ ในนิยายเรื่องนี้ในตอนท้าย ไม่มากแต่ไม่น้อยน่าจะดีกว่านะคะ จะติดตามตลอดไปค่ะ จากคุณ : พร (Teleri) - [ 12 พ.ค. 52 19:07:42 ]

ความคิดเห็นที่ 23 รีบๆมาต่อเร๊วววววววว อยากอ่านแล้ววววววค่า จากคุณ : Chocolazzii - [ 13 พ.ค. 52 13:51:04 A:203.131.213.22 X: ]

ความคิดเห็นที่ 24 อืม สนุกดีค่ะ ว่าแต่ว่า เนื้อเรื่องเป็นญี่ปุ่นกับเกาหลี แต่ยังเจอสำนวนจีนอยู่ เลยแนะว่าควรจะเปลี่ยนนะคะ จากคุณ : yuechan - [ 15 มิ.ย. 52 23:30:18 ]