.....ราวบันไดใต้ตึกทอดยาวสู่ชั้นสอง สาม สี่ และสูงขึ้นไป แต่มันคงมีจุดสิ้นสุดบนชั้นสุดท้ายของตึก .....บันไดกี่ขั้นไม่เคยได้นับ และไม่เคยได้จดจำ แม้ว่าที่แห่งนี้จะเป็นเหมือนบ้าน แต่ก็หาได้ใส่ใจในรายละเอียดรอบๆ ตัวไม่
เพื่อนร่วมตึก ผลัดเปลี่ยนหมุนเวียน วนซ้ำ หรือแตกต่างหน้าตา แวะเวียนมาพักและจากไป แต่ยังคงเหลือราวบันไดตรงนั้นไว้เหมือนเดิม
แม้เขาเหล่านั้นจะจากไป หรือแวะเวียนมาใหม่ ใช่ว่าจะทำให้ชีวิตในห้องเล็กๆแห่งนี้เปลี่ยนตาม เว้นเสียแต่เมื่อใดที่ประตูห้องจะเปิดรับความแตกต่างนั้น เพื่อนข้างห้องอาจจะยังเป็นคนเดิมในวันพรุ่งนี้ หรืออาจเปลี่ยนไปเป็นคนแปลกหน้า ชีวิตในห้องเล็กนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม ค่าเช่าก็ยังคงที่ ไม่ได้เปลี่ยนตามตัวแปรข้างๆห้อง
นาน ......แต่ก็ยังจำได้ว่ากี่ปี กี่เดือน ที่ชีวิตได้วนซ้ำในแต่ละวัน บางครั้งไม่ได้รู้สึกว่ามีเมื่อวาน มีวันนี้ หรือวันพรุ่งนี้ หรือชีวิตนี้ไม่มีความต่างเช่นนั้นหรือ
ในช่วงเวลาหนึ่ง มันอาจเคยมีความต่าง ในรายละเอียดที่ฉันคงเลือกจดจำ แต่ตอนนี้อยากลบมันออกไป ...แล้วจะลบมันยังไงดี ในเมื่อทุกเช้าที่ตื่นมันกลายเป็นเช้าที่ไร้ความหวัง เพียงเพราะใครบางคนได้จากไปเช่นนั้นหรือ แล้วชีวิตเราอยู่เพื่อใครกัน...
ก่อนนอนคืนนี้ ฉันไม่ได้เฝ้าภาวนาในสิ่งใด ฉันได้ยินเพียงสียงร้องไห้ของตัวเอง มันเป็นเช่นนี้เรื่อยมาตั้งแต่เมื่อฉันได้รู้จักความรัก ...แต่ในความรักมันเต็มไปด้วยคำถามที่ตอบได้บ้างไม่ได้บ้าง ว่าทำไมคนถึงต้องการมัน
แต่แล้ววันหนึ่งความรักก็ไม่ต้องการฉัน เช่นนั้นหรือ ?
แล้วคนคนหนึ่งที่ฉันเรียกว่า ความรัก กลับทำให้ฉันต้องร้องไห้ทุกค่ำคืน แท้จริงแล้ว เขาคือ ความรักเช่นนั้นหรือ ในเมื่อความรักในอุดมคติ มันต้องหาความสุขได้ สัมผัสได้ทั้งกาย และใจ หรืออาจเพียงแค่ใจสัมผัสก็ตามที แล้วสิ่งที่หล่นหายไประหว่างที่ความรักฉันเกิดมันคือสิ่งไหนกัน ?
บนโลกใบเล็ก ที่มีเพียงลูกบิดประตูกั้นมนุษย์ต่างใจเอาไว้ เขาจะเคยเจอความรักในอุดมคติสักกี่คนกันนะ หรือว่าเขาเหล่านั้น เก็บซ่อนความรักอย่างที่ฉันเจอ ในค่ำคืนที่มืดมิด หลังลูกบิดเช่นเดียวกันกับฉัน
ผู้ที่เศร้าโศกเสียใจ อาจเป็นไปได้ว่าข้างๆ ห้องถัดไป เขาก็อาจกำลังร้องไห้กับความรักเช่นกัน ซึ่งนั้นแปลว่ามันไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนธรรมดาอย่างฉันจะเจออุบัติเหตุทางความรักเช่นกัน
แล้วเมื่อไร่ ที่ความรักจะไม่ทำร้ายฉัน..... หรือเป็นฉันเองที่ทำร้ายความรัก?
หลังตะวันตกดินเมื่อแสงหลบหนีจากฟากฟ้า วนกลับมาอีกวันเมื่อแสงทอดทอลัดเลาะระหว่างช่วงตึก แสงจากแหล่งกำเนิดเดียวกัน แต่ทำไมถึงได้ให้ความรู้สึกแตกต่าง เช่นสีเทา กับสีสดใสของอีกวัน หรืออาจเป็นไปได้ว่า หากเปรียบกับใบไม้ ด้านหน้าของใบคงเป็นความรัก แล้วเมื่อพลิกอีกด้าน อาจเจอความสุข แล้ววันนี้ตัวหนอนตัวบุ่งรุมกัดกินความสุขอย่างนั้นหรือ
แสงกลางวันทอดลงมา แปลว่าวันใหม่กำลังดำเนินไป จะทำยังไงให้มันเป็นวันวิเศษของฉัน หรือต้องถมที่ว่างนั้นด้วยความรักที่ฉันก็ยังไม่เข้าใจในกลไกลของมัน ........
หรือบางทีอาจไม่ต้องตั้งคำถามใดๆ เพียงบิดลูกบิดเปิดประตู เดินออกมาเพื่อเรียนรู้ที่จะเป็นความรักซะเอง ...ถึงตอนนั้นความสุขคงบังเกิดหลังลูกบิดนั้น อาจไม่งอกงามทันที แต่มันจะเติบโตขึ้นเรื่อยๆ เมื่อนั้นฉันจะเข้มแข็งกว่าที่ความรักจะเข้าใจฉัน... เมื่อนั้นฉันอาจเข้าใจ มากกว่าความรักใดๆ....ที่เคยพบเจอมา...
หรือความสุขอยู่ที่การยอมรับตัวตนของ คนที่แตกต่างกันหนอ
จากคุณ :
ลมบ้าหมู
- [
13 พ.ค. 52 15:17:15
A:117.47.240.99 X: TicketID:166738
]
ความสุขอยู่หนใด...
