ความคิดเห็นที่ 1 คล้ายดั่ง  สายน้ำ...กำลังจะไหลกลับ          ความจริงอยุธยาก็ไม่ได้ไกลจากกรุงเทพฯ สักเท่าไร แต่ดวงตาก็ไม่เคยย้อนกลับไปที่นั่นนานกว่าสิบปี          ฉากชีวิตวัยเยาว์ที่หญิงสาวเกิดและเติบโตท่ามกลางทุ่งข้าวสายน้ำและลำคลอง แม้จะยังคงอยู่ในความทรงจำ แต่กาลเวลาก็กัดเซาะความทรงจำเหล่านั้นให้ชำรุดและแหว่งวิ่นไปหลายส่วนหลายตอน          หากจะเหลือก็คงเหลือเฉพาะบางเรื่องบางราวที่เธออยากจะลืมและดับความทรงจำเสียให้สนิท แต่ก็มีเหตุการณ์ให้หวนคำนึงถึงอีกจนได้          เมื่อครั้งที่เธอแต่งงาน การ์ดมงคลหอมกรุ่นมีไปถึงเพื่อน ๆ ทุกคน เว้นไว้ก็แต่ ‘เขา’ เท่านั้นที่เธอคิดว่า จะส่งไปให้เป็นคนสุดท้าย...และนาทีสุดท้าย          แต่เมื่อนาทีสุดท้ายมาถึง เธอก็ไม่ได้ส่งทั้งการ์ดและข่าวสารใด ๆ ถึง ‘เขา’ เลย          เธอรู้ว่า ‘เขา’ รู้ว่าเธอแต่งงานและจงใจทำรายชื่อ ‘เขา’ ให้หล่นหายไปจากความทรงจำของเธอเหมือน...เหมือนคำที่ ‘เขา’ เคยพูดเสมอเมื่อเดินจูงมือเธอเข้าไปดูจิตรกรรมฝาผนังในกรุพระปรางค์วัดราชบูรณะว่ากาลเวลาอาจทำให้ ‘เ¬ขา’ เลือนหายไปจากความทรงจำของเธอ เหมือนภาพจิตรกรรมฝาผนังที่เลือนจางลงไปทุกวัน          ‘เขา’ บีบมือเธอแน่นขึ้น จ้องลงไปในดวงตาด้วนแววหม่นโศกอยู่ลึก ๆ          “ผมชอบสายตาอย่างนี้ของตาจัง...อุ่นไปถึงวิญญาณ” เขาหัวเราะสดใสและหมายความตามนั้นโดยที่เธอไม่เคยกังขา ความรู้สึกดี ๆ ส่งผ่านฝ่ามือนุ่มของเขาที่เกี่ยวมือเธอไว้          มีบ้างบางหนที่เธอหมดสนุกกับการเดินกรำแดดไปตามซากโบราณสถานที่หักและเก่าโทรมพระพุทธรูปบางองค์ไรเศียรจนทำให้นึกถึงผีหัวขาด บางครั้งเดินไป เศียรพระพุทธรูปหล่นอยู่กลางซากปรักหักพังจนเธอต้องเลี่ยงไกล แต่ ‘เขา’ กลับนั่งคุกเข่าเพ่งพินิจเสียเป็นเวลานานก่อนจะบอกว่าเป็นศิลปะอยุธยาตอนต้น ตอนกลาง หรือตอนปลาย          เมื่อเธอเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม ‘เขา’ ยิ่งมีชีวิตชีวา จากคุณ : saynapuy - [ 14 พ.ค. 52 22:25:54 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “พระพุทธรูปสมัยอยุธยาคิ้วจะโค้งมาบรรจบกับจมูกที่เป็นสั้น...” เขาใช้นิ้วชี้ลากตามวงคิ้วมาจรดสันจมูกของเธอพร้อมกับหัวเราะเบาๆ “...ในยุคนั้นถือกันว่างาม และเป็นจุดกำเนิดใหม่สกุลช่างศิลปะของอยุธยา...” นัยน์ตาของ‘เ¬ขา’ พราวประกาย ทำให้เธอต้องปิดซ่อนความไม่สนุกเอาไว้อย่างมิดชิด          นอกจากชอบพาเธอไปตามซากโบราณสถานทุกหนทุกแห่งในอยุธยาแล้ว‘เ¬ขา’ ยังชอบที่จะพาเธอไปไหว้พระอยู่บ่อย ๆ หลวงพ่อมงคลบพิตรเอย หลวงพ่อโตวัดพนัญเชิงเอย พระพุทธนิมิตวิชิตมารโมลีศรีสรรเพชญ์บรมไตรโลกนาถ วุดหน้าเมรุ ‘เขา’ บอกว่าเป็นพระพุทธรูปทรงเครื่องงามจับตาจับใจ ยิ่งเพ่งพิศยิ่งสงบเย็น เธอดูก็งั้นๆ แต่ปากกลับบอกว่างามตามเขา สงบเย็นตามเขา ไหว้ตามเขา ทำทุกอย่างตามเขาไปหมด          เมื่อต่างคนต่างเติบโตและเข้ามาเรียนหนังสือในกรุงเทพฯ ในวันที่ว่าง ‘เขา’ มักชวนเธอไปนั่งเรือจ้างวนรอบเกาะเมือง ดูเหมือนว่าสองฟากฝั่งที่เรือแล่นผ่าน ‘เขา’ จะรู้จักสถานที่ทุกหนทุกแห่งราวกับเป็นขุนนางอยุธยากลับชาติมาเกิด          เขาเล่าตั้งแต่ตำนานของหัวรอหัวแหลม วัดพนัญเชิง ตำนานรักของเจ้าแม่สร้อยดอกหมาก วัดพุทไธสวรรย์ หมู่บ้านโปรตุเกส วัดนักบุญเซนต์โยเซฟ มัสยิตเจ้าพระคุณตะเกี่ย วัดไชยวัฒนาราม...          โดยเฉพาะตำนานของหัวรอนั้น ‘เขา’ ยกนิราศพระบาทของสุนทรภู่มาท่องให้เธอฟังว่า เข้าคลองหัวรอตอระดะ ดูเกะกะรอร้างทางพม่า เห็นรอหักเหมือนหนึ่งรักพี่รอรา แต่รอท่ารั้งทุกข์มาตามทาง... จากคุณ : saynapuy - [ 14 พ.ค. 52 22:36:07 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ครั้งสุดท้ายเขาพาเธอไปยืนอยู่ตรงบริเวณป้อมเพชร ซึ่งเป็นช่วงบรรจบกันของแม่น้ำป่าสักและแม่น้ำเจ้าพระยา มือซ้ายของเขาเกี่ยวมือเธอไว้          “นี่คือประตู่สู่ความยิ่งใหญ่ของกรุงศรีอยุธยาในอดีต แผนที่ที่ชาวต่างชาติเขียน จะเริ่มมองจากตรงนี้ขึ้นไป ฝั่งขวามือนั่นตำบลสำเภาล่มนะตา แม่น้ำสองสายมาปะทะกันน้ำจะวนเป็นวงลึกและน่ากลัว เรือสำเภาค้าขายสมัยอยุธยาเคยล่มมาแล้ว ในยุคหลังช่วงฤดูน้ำหลาก เรือบรรทุกข้าวเคยถูกมันดูดล่มไปลำแล้วลำเล่า” เขาเพ่งดูสายน้ำเชี่ยวและแอ่งน้ำวนที่ส่งเสียงหวูดหวู่น่าสยอง ทอดสายตาดูแม่น้ำเจ้าพระยาที่ทอดยาวสู่กรุงเทพมหานครจนกลับคุ้งโค้งไปจากม่านสายตา          ดูเหมือนว่ายิ่งนานวัน ‘เขา’ ก็ยิ่งดิ่งลึกจมอยู่กับฝุ่นหินดินทรายและสายน้ำแห่งอยุธยาตามแบบฉบับของนักศึกษาโบราณคดีทั่วๆ ไปที่วัน ๆ เอาแต่ศึกษา พิสูจน์ ขุดค้น ซึ่งผิดกับเธอที่ร่ำเรียนสายธุรกิจมองไปแต่อนาคตเบื้องหน้า คำนึงแต่เรื่องกำไร ขาดทุน          เมื่อ ‘เขา’ ชวนเธอไปยืนดูสายน้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอยิ้มเนือย ๆ บอกเขาว่า สายน้ำไม่เคยไหลกลับ          เขาปรายตามมองเธอก่อนจะทอดสายตาไปยังสายน้ำเบื้องหน้า          “จริงนะตา...สายน้ำไม่เคยหวนคืนมาเลย” เสียงถอนหายใจของเขาดังราวเสียงน้ำวน          นั่นคือการเกี่ยวก้อยกันเป็นหนสุดท้าย เพราะหลังเรียนจบ เธอก็ไปเป็นเลขานุการลูกชายรองประธานบริษัทอิมพอร์ตเอ็กซ็พอร์ตแห่งหนึ่ง ความใกล้ชิด ความคล่องแคล่ว และความสมาร์ทของกันและกันช่วยสานสร้างความรักให้ก่อรูปขึ้นอย่างรวดเร็ว          เธอตัดสินใจแต่งงานกับนักธุรกิจที่พร้อมจูงเธอออกสู่โลกอันกว้างใหญ่ไพศาล ทิ้งให้ ‘เขา’ ก้มหน้าขุดดินหินทรายและจมอยู่กับสายน้ำแห่งความหลังอยุธยา          วิกฤตการณ์เศรษฐกิจมิใช่เพียงแค่ทำลายอาชีพของนักธุรกิจเท่านั้น หากแต่ทำลายแม้กระทั่งความรักความภักดีต่อกัน          ดวงตาเข้าใจความกลัดกลุ้มของสามี แต่เธอกลับไม่เข้าใจว่า ทำไม่นักธุรกิจผู้เคยมีอนาคตรุ่งโรจน์อย่างเขากลับกลายเป็นนักการพนันชื่อกระฉ่อน ที่หวังและฝันว่าเงินก้อนโตจะลอยมาจากบ่อนการพนัน          พาลเป็นว่าเธอคือตัวอับโชคของชีวิต          ไฟรักมอดและดับสนิท และเพียงชั่วข้ามคืน วงสังคมก็กางทำเนียบประทับตำแหน่งชีวิตม่ายให้เธออย่างเป็นทางการ และอย่างครึกโครม          ความเป็นนักธุรกิจของเขาได้ดูดซับกอบโกยความเปล่งปลั่งหอมหวานไปจากเธออย่างรวดเร็วและตะกรุมตะกราม เหลือทิ้งไว้เป็นเพียงซากโทรมๆ ที่ยังมีลมหายใจแต่ไร้ชีวิตไว้ซากหนึ่ง          คล้ายซากเจดีย์เก่าโทรมของอยุธยาน่าหดหู่          แสงแดดยามบ่ายส่องผ่านม่านควันพิษลงมาอย่างยากเย็นหลายครั้งเธอนึกถึง ‘เขา’ ขึ้นมาอย่างจับใจ คิดถึงคราวใดภาพพระปรางค์เก่า ๆ ซากเจดีย์ และพระผุดพรายขึ้นมาในห้วงของความทรงจำ ภาพนั้นซ้อนทับโครงตึกสูงร้องให้เป็นพระปรางค์และเจดีย์องค์ใหญ่ระฟ้าจนน่าสะพรึงกลัว พระปรางค์ เจดีย์ที่อยุธยาเก่าโทรมเพราะถูกไฟข้าศึกสุมเผา ปูนล่อนร่วงจนเหลือแต่อิฐเปล่าเปลือยดูหดหู่จนต้องปิดฉากความเป็นเมืองหลวงอย่างแสนเศร้า ไม่แต่อะไรกับตึกสูงร้อง สัญลักษณ์ของการเสียเมืองแก่ต่างแดนที่เริ่มด่างดำด้วยกาลเวลา          รถคืบคลานไปอย่างเชื่องช้าโครงอาคารสูงที่ถูกทิ้งร้างเต็มไปด้วยรอยด่างและคราบดำเป็นทางยาวเหมือนหยาดน้ำตาของผู้พ่ายแพ้ ธนาคารสองสามแห่งที่ผ่านมาเปลี่ยนชื่อใหม่จนเค้าเดิมไม่ได้          ภาพอดีตที่เขาจูงมือท่องไปตามซากทรุดโทรมอย่างมีความสุขทำให้ชีวิตยามเศร้าผ่องใสขึ้นมาได้บ้าง เธอหยิบลิปสติกขึ้นมาวาดทาริมฝีปาก เม้มปากบางที่เขาเคยชมว่างามให้มีสีสันเรียบเสมอ ใช้มือตกแต่งไรผมรุ่ยร่ายให้ดูดี เลี้ยวรถขึ้นทางด่วน วางจุดหมายของหัวใจไว้ที่อยุธยา          ตะวันโรยแสงอ่อนจาง ลงทางด่วนที่เชียงรากแล้วขับรถไปตามเส้นทางตัดใหม่ที่เรียบนุ่มราวผืนพรมพามผ่านไปกลางทุ่งข้าว ชำเลืองดูใบหน้าตนเองในกระจกอีกคราว ฟ้าเบื้องหน้าเป็นสีฟ้าใสแผ้ว ริมฝีปากสดใสด้วยลิปสติกที่เพิ่งแต้มแต่งไปหมาดๆ แต่ใบหน้ากลับดูแห้ง นัยน์ตาหรือก็ไม่เหลือประกายระยิบระยับอยู่เลย          เธอถอนใจ ละสายตาจากกระจก น้ำตาทำท่าจะเอ่อทันออกมาความทุกข์เศร้ากลายเป็นไฟสุมใล่ความสุขเล็กๆ น้อย ๆ ให้กระเจิดกระเจิง          ลมทุ่งพัดโบกยอดข้าวให้ไหวพลิ้ว นกกระยางเดินท่องอยู่ตามคันนาข้างถนน สีขาวกับสีเขียวกลมกลืนเป็นธรรมชาติลออตา          บรรยากาศคุ้นเคยวัยเด็กย้อนกลับมาให้อบอุ่น เธอขับรถช้าลงกว่าเดิม ทอดสายตาเก็บเกี่ยวความงามของทุ่งข้าวเสียจนหนำใจสมกับที่ห่างเหินไปเนิ่นนาน          อยุธยาเปลี่ยนไปมาก การเป็นนครประวัติศาสตร์ มรดกสำคัญของลกทำให้มีการบูรณะขุดแต่งไปรอบเกาะเมือง ดวงตาขับรถไปบนถนนสายรอบเมืองที่ ‘เขา’ เคยเล่าว่าเป็นถนนสายเดียวในโลกที่สร้างทับไปบนกำแพงเมืองโบราณ จากคุณ : saynapuy - [ 14 พ.ค. 52 22:37:03 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ขับรถลัดเลาะไปตามถนนที่ตัดไขว้ผ่านไปตามโบราณสถานไม่น่าเชื่อเลยว่าซากโบราณสถานที่เคยรกเรื้อในอดีตบัดนี้ได้รับการขุดแต่งบูรณะไปทั่วทั้งเกาะเมือง ทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยนักท่องเที่ยวที่ดั้นด้นมาชมนครประวัติศาสตร์กับด้วยความตื่นตาตื่นใจ          พระปรางค์วัดราชบูรณะและทุกหนทุกแห่งที่ ‘เขา’ เคยจูงมือฝ่าดงหญ้าเข้าไปดูจิตรกรรมฝาผนังและซากปรักหักพัง บัดนี้ไม่เหลือดงหญ้าให้ต้องแหวกความรกชัฏเข้าไปอีกแล้ว          ‘เขา’ คงปลื้มมากที่อยุธยากลับมายิ่งใหญ่อีกครั้งในฐานะนครประวัติศาสตร์ อย่างน้อย ๆ สองมือของเขาก็มีส่วนอย่างสำคัญในการขุดค้นรอยอดีตอันยิ่งใหญ่ให้ผู้คนได้ประจักษ์          เธอไปไหว้หลาวงพ่อมงคลบพิตร หลวงพ่อโต และหลวงพ่อพระพุทธนิมิตวิชิตมากโมลีศรีสรรเพชญ์บรมไตรโลกนาถ ที่ ‘เขา’ เคยพาไป เธอก้มลงกราบด้วยความนอบน้อมเพ่งพิศพระพักตร์อันสงบเย็นอยู่เป็นนาน          จริงอย่าง ‘เขา’ ว่าที่เดียวหลวงพ่อพระพุทธนิมิตรฯ ช่างเป็นพระทรงเครื่องที่พรั่งพร้อมบารมี งดงามสงบเย็น เป็นที่พึ่งทางใจของผู้คน ทำให้พม่าในฐานะของผู้ชนะที่เผาทุกสิ่งทุกอย่างในอยุธยาแพ้ใจละเว้นไว้ก็ แต่พระพุทธรูปรูปองค์นี้มิกล้าสุมไฟทำลายล้าง          ไหว้พระเสร็จก็ขับรถวนไปเยี่ยม ๆ มอง ๆ หา ‘เขา’ ที่สำนักโบราณคดี พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติเจ้าสามพระยา ที่ทำการอุทยานประวัติศาสตร์ศูนย์ศึกษาประวัติศาสตร์อยุธยาก็ไร้ร่องรอย ครั้งจะเอ่ยปากถามเจ้าหน้าที่อื่นก็ละอายใจเสียเหลือเกิน          วนไปวนมาเสียจนค่ำ ขับรถเรื่อยเปื่อยตระเวนดูโบราณสถานยามค่ำคืนที่เปิดไฟส่องจับองค์พระปรางค์ เจดีย์ และแหล่งโบราณสถานในบรรยากาศที่ดูเคร่งขรึมชวนให้หัวใจร้าวรานหนักขึ้นไปอีก          ขบรถเรื่อยมาจนถึงป้อมเพชรที่ส่วนหนึ่งพังทรุดไปตามกาลเวลา แต่อีกส่วนหนึ่งยังคงตั้งตระหง่านอยู่หัวโค้งที่แม่น้ำสองสายมาประจันหน้ากัน          จอดรถไว้ริมถนน โคมไฟฟ้าฝ้ามัวส่องแสงเลือนรางเต็มที เดินเหงา ๆ ลัดเลาะไปตามซากป้อมที่หักพัง เผลอยมือซ้ายที่ ‘เขา’ เคยเกาะเกี่ยวด้วยความทะนุถนอม น้ำตาหญิงสาวไหลอาบสองแก้มเชียว          แสงไฟฟ้าจากฝั่งวัดพนัญเชิง สะท้อนอยู่ในสายน้ำวิบวับ เสียงน้ำวนยามค่ำดังหวูดหวู่ สายน้ำแม่เจ้าพระยายังคงไหลล่องอยู่ทุกวิวาราตรีกาล          ดวงดาวบนฟากฟ้าพร่างพราวเดือนแรมแหว่งวิ่นมืดดำมากกว่าส่วนใสสว่าง เสียงน้ำไหลกระทบตลิ่งเหมือนคนกระซิกร่ำไห้ชวนเหงาเศร้าสร้อยพลอยให้น้ำตาพร่างพรู          เวลาผ่านไปนานเท่าใดไม่รู้หญิงสาวยังคงร่ำอาดูรกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในห้วงคำนึง          “ตา...” มือสากหนาเกาะเกี่ยวมือของหญิงสาวแผ่วเบา เธอสะดุ้งด้วยความตกใจ เกือบตะโกนร้องด้วยความตระหนก แต่ความรู้สึกบางอย่างกลับตอบรับการสัมผัสนั้นโดยดุษณี           “...” ก้อนสะอ้นริ้วขึ้นมาจุกอกมิรู้ว่านี่คือภาพฝันหรือภาพแห่งความเป็นจริง คล้ายหลับและคล้ายตื่น          ในความสากหนามีความอ่อนโดนละมุนละไมถ่ายโยงอบอุ่นมาถึงหัวใจ หญิงสาวเพ่งมองใบหน้านั้นท่ามกลางความสลัวราง เมื่อรู้ว่าภาพเบื้องหน้ามิใช่ภาพฝัน หัวใจก็เต้นแรง ผ่าวอุ่นทั้งใจและกาย          ‘เขา’ กอดเธอด้วยอ้อมแขนของนักโบราณคดีผู้บึกบึน วงแขนที่โอบรัดนั้นเข้มแข็งราวทหารกล้าประจำป้อมแห่งนี้ในอดีตกาล          หญิงสาวซบหน้าสะอึกสะอึ้นวงแขนอ่อนนุ่มกอดรัดเขาแน่นไม่แพ้กัน เธออยากจะถอนคำพูดที่ว่า สายน้ำไม่เคยไหลกลับในอดีตทิ้งเสีย          แต่ก็มิกล้า ได้แต่ร่ำไห้ให้กับช่วงชีวิตของตนเองที่ผ่านมา          ชีวิตหนอชีวิต เหมือน...เหมือนกรุงศรีอยุธยาที่ถูกไฟผลาญเสียยับเยิน - จบ - จากคุณ : saynapuy - [ 14 พ.ค. 52 22:37:34 ]

ความคิดเห็นที่ 5 สุดยอด.ประทับใจมาก คงต้องไปเที่ยวอยุธยาเสียบ้างแล้ว จากคุณ : ธาริกะ - [ 15 พ.ค. 52 10:52:23 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อ่านไม่จบ มีเครื่องหมายประหลาดเต็มไปหมดเลย จากคุณ : scottie - [ 15 พ.ค. 52 18:40:52 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ้ขออภัยด้วยครับ พอดีแก้ไขไม่เป็นจริงๆ ลองมาหมดแล้ว จากคุณ : saynapuy - [ 15 พ.ค. 52 23:17:02 ]