ความคิดเห็นที่ 1 ตอนที่ 1 ภายใต้อากาศที่ร้อนอบอ้าวจนไอร้อนจากถนนลอยขึ้นมามองเห็นได้ รถยนต์ติดขัดตลอดเส้นทางไกลสุดตา รวมทั้งฝุ่นควันรถกระจายไปทั่วท้องถนน ร้านอาหารตามสั่งที่มีคนนั่งรอเต็มทุกโต๊ะ ต่างรอคอยอย่างใจจดใจจ่อว่าเมื่อไหร่จะถึงจานของตนเอง อากาศที่ร้อนอบอ้าวของเดือนเมษายน ซึ่งเป็นเดือนที่ร้อนที่สุดของปีเลยก็ว่าได้ ทำให้ใจคนแทบจะร้อนไปตามสภาพอากาศจากการที่ต้องมานั่งรออาหารที่ร้านอาหารใต้ตึกทำงานของตนเองมานานกว่าห้าสิบนาทีตั้งแต่พักกลางวัน พิมดาวนั่งหน้ามุ่ยคิดในใจถ้าอาหารร้านนี้ไม่อร่อยมากจนขึ้นชื่อทางด้านรสชาติและเพื่อนชายที่นั่งอยู่ข้างๆ อยากกินอาหารร้านนี้ เธอคงไม่มีวันมารอนานขนาดนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดขึ้นเรื่อยๆ เพื่อข่มอารมณ์ที่เริ่มระอุขึ้นเรื่อยๆ จึงหันไปคุยกับทศลักษณ์เพื่อนคนสนิทของเธอที่นั่งรอรับประทานอาหารด้วยกันนานเกือบชั่วโมงแล้ว “ นี่ลักษณ์  เมื่อไหร่พวกเราถึงจะได้กินข้าวล่ะ ทำไมวันนี้คนมากินข้าวร้านนี้เยอะจัง นี่มันจะบ่ายโมงเข้าไปแล้วนะ ถ้าขึ้นไปช้ามีหวังวันนี้งานไม่เสร็จแน่ ” พิมดาวหันไปถามความเห็นของเพื่อนหลังจากมองดูนาฬิกาแล้วเห็นว่าใกล้จะถึงเวลาเริ่มเข้าทำงาน ทศลักษณ์ลุกขึ้นเดินไปดูยังที่เสียบแผ่นกระดาษจดรายการอาหารเห็นว่าถึงใบจดรายการอาหารของโต๊ะตนเองแล้ว จึงเดินยิ้มมาที่โต๊ะ แล้วบอกว่า “ ใกล้ถึงโต๊ะของเราแล้ว เดี๋ยวพวกเราก็ได้กิน อยากจะกินของอร่อยก็ต้องใจเย็นๆ สิ ดูโต๊ะอื่นเค้ายังรอกันได้เลย ” ทศลักษณ์เห็นหน้าตาบูดบึ้งของเพื่อนที่มันไม่คลายตามรอยยิ้มของตัวเอง จึงรีบเอาใจด้วยการเอาแผ่นกระดาษข้างๆ ตัวมาพัดให้คลายร้อนลงไปได้บ้าง ในระหว่างที่ป้าบุญแสวงซึ่งเป็นทั้งเจ้าของร้านและควบตำแหน่งทำอาหารตามสั่งทุกจานของร้านนี้กำลังขะมักเขม้นทำอาหารให้โต๊ะของทั้งคู่อยู่นั้น มีผู้ชายคนหนึ่งสวมแว่นตากันแดด ผมเป็นสีทองสะท้อนแสงแดดดูระยิบระยับเดินเข้ามาในร้าน ตรงเข้าไปทักทายป้าบุญแสวง ถ้ามองเผินๆ ทุกคนคงจะนึกว่าเขาคนนี้คงจะเป็นชาวต่างชาติจากผิวที่ขาวราวกับไม่เคยโดนแดด และรูปร่างสูงใหญ่ จากความสูงที่ดูด้วยตาเปล่าน่าจะเกินหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร ป้าบุญแสวงเงยหน้าขึ้นมาเห็นจึงหยุดทำกับข้าว ตรงไปกอดลูบหน้าลูบหลังด้วยความดีใจ รีบหยิบเก้าอี้มาให้นั่งข้างๆ ตนเอง ป้าเริ่มบทสนทนาขึ้น “ เป็นอย่างไรบ้างค่ะคุณเจษของป้าแสวง ไม่เจอกันซะนาน โตขึ้นเป็นหนุ่มแล้วนะค่ะ ป้าจำคุณเจษแทบจะไม่ได้เลย ” เจษฎายิ้มกว้าง นั่งลงที่เก้าอี้ตัวที่ป้าหยิบมาให้นั่ง “ ก็ผมไปเรียนมาเกือบสิบปี ว่าแต่ว่าป้าแสวงยังดูไม่แก่เลยนะครับ ดูเหมือนเมื่อสิบปีก่อนที่ผมจะไปเรียนเลยครับ ป้าเป็นอย่างไรบ้างครับ สบายดีไหม ผมคิดถึงป้ามากๆ ” เจษฎาก้มลงหอมแก้มป้าแสวงพร้อมกับกอดเอาไว้แน่นราวกับเป็นเด็กๆ ป้าแสวงถึงกับยิ้มเป็นปลื้มในคำชมของเจษฎาและดีใจที่เขากลับมายังไม่ลืมเธอเหมือนเดิมไม่มีผิดเพี้ยน พยักหน้าตอบเขาไป เขาหยิบถุงใบใหญ่ส่งไปให้ป้าแสง “ นี่ครับของฝาก ไม่รู้ว่าจะถูกใจป้าหรือเปล่า ” ป้าบุญแสวงแสงเปิดถุงออกดู เห็นเป็นลิปสติกหลายแท่งและครีมทาผิวอีกหลายกระปุกก็ยิ้มถูกใจกับของฝาก “ ที่จริงไม่ต้องลำบากซื้อมาฝากก็ได้ แค่มาหาป้าๆ ก็ดีใจแล้วค่ะ ว่าแต่คุณพ่อกับคุณแม่คุณหนูเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหมค่ะ ” เจษฎายิ้มหัวเราะด้วยความอารมณ์ดี “ ก็สบายดีครับ ผมว่าผมควรจะถามป้ามากกว่า ป้าอยู่ตึกเดียวกัน น่าจะเจอคุณพ่อกับคุณแม่ผมมากกว่าผมเสียอีกนะครับ ” จริงๆ แล้วป้าบุญแสวงเมื่อก่อนเคยทำงานอยู่ที่บ้านของเจษฎา เป็นพี่เลี้ยงคอยเลี้ยงเขามาตั้งแต่เขายังแบเบาะ  แต่หลังจากที่เขาต้องไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ ทำให้ป้าบุญแสวงไม่มีอะไรทำอีกหงอยเหงาลงไปเรื่อยๆ คุณพ่อของเขากลัวว่าป้าบุญแสวงจะเบื่อ เห็นว่าฝีมือในการทำอาหารของป้าแสงค่อนข้างดี จึงสนับสนุนให้เงินมาลงทุนขายของก้อนหนึ่งซึ่งอยู่ที่ใต้ตึกหลังนี้ ซึ่งเป็นบริษัทอสังหาริมทรัพย์ใหญ่แห่งหนึ่ง เจษฏาเอามือลูบท้องของตัวเองแล้วบอกกับป้าแสงว่า “ ป้าครับ ผมหิวแล้ว มีอะไรมาให้ผมกินบ้าง ผมหิ้วท้องมารอกินฝีมือป้าโดยเฉพาะเลยนะครับ เอาง่ายๆ ก็ได้ ” ทุกคนในร้านต่างมองเจษฎากันเป็นตาเดียวกัน เพราะตั้งแต่เขาเข้ามาในร้านป้าบุญแสวงก็หยุดทำอาหารทุกอย่างลงมานั่งคุยกับเขา ทำราวกับว่ามีเพียงสองคนเท่านั้นที่อยู่บริเวณนี้ ทำให้อาหารตามสั่งล่าช้าลงไปอีก ทศลักษณ์เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดหันไปมองหน้าเพื่อนสาว ซึ่งดูก็รู้ว่าเธอโกรธมาก ถ้าเขาไม่ทำอะไรเลยสักอย่างพิมดาวคงจะต้องระเบิดอารมณ์ออกมาเป็นแน่ จึงรีบพัดกระดาษให้แรงขึ้นพร้อมกับพูดเพื่อให้อารมณ์ของเธอเย็นลง “ ใจเย็นๆ นะ เราว่าเดี๋ยวป้าเขาก็คงจะทำให้ เอาอย่างนี้สิ พิมลองนับ 1-100 นะ พอครบ 100 รับรองข้าวต้องมาพอดี ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก - [ 14 พ.ค. 52 22:27:39 ]

ความคิดเห็นที่ 2 พิมดาวเม้มริมฝีปากไว้แน่นพยายามข่มอารมณ์โกรธให้เย็นลงอย่างยากเย็น หลับตาลงแล้วเริ่มนับ 1,2,3 ไปเรื่อยๆ ป้าบุญแสวงซึ่งได้ยินว่าเจษฎาหิวข้าว ก็รีบกุลีกุจอทำอาหารจานโปรด นั่นก็คือ ข้าวผัดกระเพราหมูสับใส่ไข่ดาวอย่างคล่องแคล่ว ไม่นานนักป้าบุญแสวงตักใส่จานมาวางลงตรงหน้าเจษฎา ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่พิมดาวลืมตาขึ้นมาพอดี หันไปชี้ให้ทศลักษณ์ดูสิ่งที่เกิดขึ้น ทำเหมือนกับเด็กกำลังฟ้องผู้ปกครองเมื่อเห็นคนทำสิ่งที่ผิด “ ลักษณ์เราทนไม่ไหวแล้วนะ วันนี้เป็นไงเป็นกัน ข้าวไม่ต้องกินมันแล้ว ผู้ชายคนนี้เป็นใครกัน ทุกคนในร้านนั่งรอมาตั้งนานกว่าจะได้แต่ละโต๊ะ แล้วนายคนนี้เข้ามายังไม่ถึงห้านาทีได้กินแล้ว นายคนนี้ต้องขอให้ป้าเจ้าของร้านลัดคิวให้แน่เลยเพราะเรามากินกันหลายครั้งไม่เคยเห็นป้าทำให้ใครก่อน ถ้าวันนี้ไม่ไปถามให้รู้เรื่อง อย่ามาเรียกเราว่าพิมอีกต่อไป ” พิมดาวลุกขึ้นยืนเดินตรงรี่เข้าไปที่เจษฎานั่งอยู่ โดยมีทศลักษณ์เดินตามไปติดๆ พยายามลากไม่ให้พิมดาวเดินเข้าไป เมื่อเธอเดินไปถึงได้ปัดช้อนที่เจษฎากำลังตักเข้าปากเป็นคำแรก ทุกคนในร้านตกใจรวมไปถึงเจษฎาหันหน้าไปมองพิมดาวอย่างอึ้งๆ ผู้หญิงตรงหน้าเขาถ้าใครได้มองก็จะต้องบอกว่าน่ารักเหมือนตุ๊กตาอย่างแน่นอน ตากลมโตใสเป็นประกาย จมูกเล็กรับกันกับปากบางเฉียบ ผมที่ดัดหยิกเป็นลอนคลอเคลียอยู่รอบใบหน้าจนเหลือเล็กนิดเดียว ผิวขาวละเอียดอย่างคนสุขภาพดี แต่งตัวเปรี้ยวทันสมัย ยิ่งเขามองดูขนตาปลอมติดกันเป็นแผงที่เปลือกตา เธอคนนี้ยิ่งเหมือนกับตุ๊กตาตัวน้อยที่เขาอยากจะอุ้มกลับบ้านเสียนี้กระไร ในช่วงที่เขายังนั่งอึ้งอยู่นั้น พิมดาวโวยวายให้คนในร้านได้ยินกันไปทั่วพร้อมกับชี้นิ้วเล็กๆ มาที่เขาทำให้ทุกคนหันมุงอย่างมองอย่างสนใจ “ นี่พวกเรามาดูคนนี้สิ มายังไม่ถึงสิบนาทีก็ได้กินข้าวแล้ว แต่พวกเราสิรอมาเกือบชั่วโมงยังไม่ได้กินเลย นายมียางอายบ้างไหม นี่นายคงจะรู้จักป้าเขาล่ะสิจึงบอกให้ป้าทำข้าวให้กินก่อน ” เจษฎายิ่งอึ้งเข้าไปใหญ่กับวาจาที่เอื้อนเอ่ยออกมาของผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่นึกว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ แค่นี้จะกล้ามาว่าเขาต่อหน้า ทุกคนในร้านรีบลุกขึ้นมาอย่างทันควันด้วยความเหลืออดที่ต้องนั่งรอกินข้าวมานาน รีบเดินเข้ามาสมทบ “ ใช่ๆ พวกเรารอมาตั้งนาน ทำไมป้าถึงทำให้เค้าก่อนล่ะ ” ทศลักษณ์เห็นท่าจะไม่ดี รีบกระตุกแขนให้พิมดาวมีสติ กระซิบใกล้ๆ หู “ พิมไม่เอาน่า อย่าทำแบบนี้สิมันไม่ดีรู้ไหม ไม่อายคนอื่นเค้าหรือไง คนมารุมดูกันใหญ่แล้ว กลับกันเถอะ ” พิมดาวถลึงตาใส่ทศลักษณ์แล้วจุ๊ปากให้เขาเงียบๆ ไว้ ป้าบุญแสวงถึงกับทำหน้าไม่ถูกที่ทุกคนลุกขึ้นมาประท้วง เจษฎารู้สึกเรื่องจะลุกลามใหญ่โต จึงรีบลุกขึ้นยืนถอดแว่นกันแดดออก โปรยยิ้มให้กับสาวๆรอบตัวรวมไปถึงพิมดาว จนเห็นฟันสีขาวเรียงกันเป็นแถว ทุกคนถึงกับตะลึงในความหล่อเหลาชนิดที่ถ้าผู้หญิงคนไหนเป็นจะต้องเหลียวหลังกลับมามองเป็นแน่ โดยเฉพาะตาคมกับจมูกที่โด่งเป็นสัน ริมฝีปากที่ได้รูปเป็นกระจับ เขายิ้มจนตาหยี สายตาที่เขาส่งมาทำให้ทุกคนแทบจะละลาย คงจะมีเพียงพิมดาวคนเดียวเท่านั้นที่ยังยืนหน้าหงิกอยู่ ทำเป็นไม่สนใจใคร แต่ก็ลอบมองพลางกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ขนาดเธอใส่ร้องเท้าส้นสูงยังสูงเลยไหล่ของเขามานิดเดียวเอง  แล้วเราจะไหวไหมเนี่ย แต่ในเวลานี้ชีวิตต้องได้รับความยุติธรรม  เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงจับชายเสื้อของเจษฎาแล้วโพล่งออกมา “ นายจะกินข้าวจานนี้ไม่ได้ นายดูคนในร้านนี้สิเค้ามารอกินกันตั้งนานยังไม่ได้ แล้วนายมากินก่อนไม่ละอายแก่ใจบ้างหรือไง ” เจษฎาเห็นหน้าพิมดาวแดงก่ำด้วยความโกรธก็ดูน่ารักไปอีกแบบ จึงยียวนกวนประสาทกลับไปให้เธอโกรธมากกว่าเดิม “ คุณเป็นใครกัน แล้วมีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้ผมกินข้าวจานนี้ ถ้าผมกินคุณจะทำอะไรผมได้ ยัยตัวกะเปี๊ยก ” เจษฎาพูดพร้อมกับลอยหน้าลอยตาไปมาเข้ามาใกล้หน้าพิมดาว เธอยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ ทศลักษณ์ดึงมือให้พิมดาวไปอยู่ข้างหลังเขา “ ขอโทษนะครับ เพื่อนผมคงจะโมโหหิวมากไปหน่อย ยังไงคุณกินต่อไปเถอะครับ พิมเราไปกันเถอะนะ อย่ามีเรื่องกันเลย ” พิมดาวพยายามแกะมือของทศลักษณ์ออกอย่างยากลำบาก เจษฎามองดูทศลักษณ์ก็คิดว่าทั้งคู่เป็นแฟนกันจากท่าทางที่ดูสนิทสนม นึกเสียดายอยู่ในใจที่เธอมีเจ้าของแล้ว เมื่อพิมดาวแกะมือหลุดได้แล้วเดินเข้าไปประจันหน้าเจษฎา “ นายพูดอย่างนี้ได้ไง ยังมีความเป็นคนอยู่หรือ นายรู้ตัวว่าผิดใช่ไหม รีบขอโทษพวกเราสิ ไม่แน่นะเราอาจจะยกโทษให้ก็ได้ ” พิมดาวพูดจบเอามือกอดอกไว้แล้วยักคิ้วให้อย่างถือดี เจษฎานึกขำเธออยู่ในใจที่พิมดาวที่เธอกล้าหาญได้ถึงเพียงนี้ไม่กลัวที่เขาตัวใหญ่กว่า คิดหาทางแกล้งให้เธอโกรธมากกว่าเดิม จึงใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากของพิมดาว “ เก่งจริงๆ เลยคุณถ้าผมไม่ขอโทษแล้วจะเกิดอะไรมิทราบ ” พิมดาวโมโหขึ้นอีกตามความต้องการของเจษฎา พิมดาวจับมือของเจษฎาข้างที่เขาจิ้มหน้าผากของเธอ ในนาทีแห่งความชุลมุนเธอกัดหมับเข้าให้สมกับความแค้นที่เขามากวนประสาทอย่างเร็ว เจษฎาสะบัดมือออกหน้าตาเหยเกด้วยความเจ็บปวด แต่มันกลับไม่เป็นผลเธอกัดเขาแรงมากกว่าเดิม เจษฎารีบดันหัวของพิมดาวออก จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก - [ 14 พ.ค. 52 22:29:39 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “โอ้ย! ปล่อยสิคุณ ผมเจ็บ ” ทั้งป้าบุญแสวงและทศลักษณ์ต้องรีบมาดึงตัวพิมดาวออกมาอย่างทุลักทุเลไม่ให้เธอทำร้ายเขาได้ ทั้งสี่คนยืนหอบตัวโยนไปตามๆ กัน เจษฎาเมื่อหลุดจากพิมดาวได้ก้มลงมองที่มือของตัวเองเห็นเป็นรอยฟันชัดเจนแถมด้วยเลือดออกมาซึมๆ ตามรอยฟัน ป้าบุญแสวงเห็นแผลรีบวิ่งเข้าไปดูด้วยความเป็นห่วง “ คุณเจษเป็นอย่างไรบ้าง ว้าย! ดูสิแผลลึกด้วย ” พิมดาวหลังจากสงบสติอารมณ์ได้แล้ว ยืนแหล่มองแผลที่มือของเจษฎาก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองทำเกินไปจริงๆ ที่กัดเขาจนเลือดออก ทศลักษณ์ตอกย้ำให้เธอได้คิด “ พิมทำอะไรลงไป อากาศมันร้อนหรือบ้าไปแล้วถึงได้กัดเขาจนเต็มแรง ถ้าเขาเอาเรื่องขึ้นมาจะทำอย่างไร ขอโทษเขาเดี๋ยวนี้เลย ” พิมดาวเมื่อถูกดุหน้าแทบจะหดเหลือสองนิ้ว ก้มหน้านิ่งยอมรับในความผิดของตัวเอง เจษฎาเห็นพิมดาวสงบลงไม่วายพูดจากวนประสาท “ คุณมากัดผมเป็นแผลฉีดยาหรือยัง ถ้าผมเป็นบ้าขึ้นมาจะทำไง ” พิมดาวเงยหน้ามามองเจษฎาเห็นเขายิ้มกว้างยักคิ้วหงึกๆ เธอหันไปชี้ให้ทศลักษณ์ดูการกระทำของเจษฎา “ ลักษณ์ดูสิเขามาว่าพิมเป็นหมา ยอมได้ไง เอาอีกข้างดีไหมเนี่ย ” พิมดาวทำท่าจะกระโจนเข้าไปหา เจษฎาสะดุ้งหลบไปยืนข้างหลังป้าบุญแสวง ทศลักษณ์ต้องจับไม่ให้พิมดาวทำเรื่องบ้าๆ ได้อีก “ พอได้แล้วพิม ทำเป็นเด็กๆ ไปได้ ” ทศลักษณ์จับพิมดาวไว้แน่นพร้อมกับหันมาขอโทษเจษฎา “ คุณครับ ผมต้องขอโทษแทนเพื่อนผมด้วย เธอคงจะอารมณ์ไม่ค่อยดีถึงได้หงุดหงิด อย่าถือสาเลยนะครับ ” เจษฎาเอ่ย “ พูดอย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย ผมยกโทษให้ก็ได้เห็นแก่คุณนะ ” พิมดาวโวยวายใส่ทศลักษณ์ “ ลักษณ์ไปขอโทษเขาทำไหม ก็เขามาพูดกวนประสาทพิมก่อนนี่นา ” ทศลักษณ์ปรามเธอด้วยสายตาทำให้พิมดาวไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่านี้ ในระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ของพิมดาวดังขึ้นมา พิมดาวรับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้น “ ฮัลโหล! พิมพูดค่ะ ” แต่เสียงปลายสายกลับมีอารมณ์โกรธมากกว่า “ พิมตอนนี้อยู่ไหน ลักษณ์อยู่ด้วยใช่ไหม ไหนบอกว่าบ่ายโมงจะขึ้นมา พี่ให้เวลาแค่ห้านาทีนะ ถ้ายังไม่มาที่ขอพี่ไว้ว่าลาหยุดพักร้อนหนึ่งอาทิตย์ พี่จะไม่เซ็นให้ รีบมาเดี๋ยวนี้ ” พิมดาวรีบเอาโทรศัพท์ห่างออกจากหูแทบไม่ทัน พี่ระรินหัวหน้าฝ่ายการตลาดที่พวกเขาทั้งสองคนทำงานอยู่ด้วยโทรมาตามให้กลับไปทำงาน เมื่อพูดเสร็จก็วางสายไปไม่ให้เธอพูดแก้ตัว พิมดาวหันไปกระซิบกับทศลักษณ์ “ ลักษณ์ พี่รินโทรมาโกรธมากด้วย พวกเราตายแน่ เรื่องนี้ช่างมันก่อนเถอะ ถ้าขืนเราไม่รีบขึ้นไปนะที่พิมขอหยุดพักร้อนพรุ่งนี้คงอด ไปกันเถอะ ” ทศลักษณ์ผ่อนลมหายใจออกมาที่ไม่ต้องมายืนให้คนเขาดูกันแบบนี้ เขาอายจนไม่รู้ว่าจะเอาหน้าไว้ที่ไหนแล้ว พยักหน้าพร้อมกับจูงให้พิมดาวรีบเดินออกไปจากบริเวณนี้ พิมดาวรีบวิ่งไปแต่ยังไม่วายหันไปชี้ที่หน้าของเจษฎาอย่างเอาเรื่อง “ ฝากเอาไว้ก่อนเถอะ เจอกันคราวหน้านายตายแน่ ” เจษฎาหัวเราะออกมาเสียงดัง ผู้หญิงคนนี้ถ้าอยู่ใกล้ๆ คงมีแต่เรื่องสนุกทั้งวัน รีบตะโกนตามหลังพิมดาวไป “ รีบมาเจอผมนะครับ จะรอด้วยความยินดี ” พิมดาวหันมาแลบลิ้นให้เขาเป็นการส่งท้าย หลังจากพิมดาววิ่งออกไป เจษฎาขอโทษทุกๆ คนที่เขามาแซงคิว ป้าบุญแสวงจึงหันไปทำต่อ โดยมีเจษฎาคอยเป็นลูกมือให้จนคนในร้านหมด ทั้งคู่จึงนั่งลงคุยกัน ป้าแสงเริ่มบทสนทนาขึ้น “ เป็นอย่างไรบ้างค่ะ เมื่อยไหม ที่จริงคุณเจษไม่ต้องมาช่วยป้าทำก็ได้ ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก - [ 14 พ.ค. 52 22:31:44 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เจษฎาหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับเหงื่อที่ไหลลงมาจากหน้าผาก ตอนนี้ตัวเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อเพราะยังไม่ชินกับอากาศที่ร้อนของเมืองไทย “ ไม่เป็นไรครับ ยังไงผมอยู่บ้านก็นั่งๆนอนๆอยู่กับบ้านอยู่แล้ว มาทำอะไรแบบนี้ก็สนุกดีเหมือนกันนะครับ ” ป้าบุญแสวงนั่งนวดแขนนวดขาของตัวเองไปมาเพื่อคลายความเมื่อยล้า เจษฎาจึงช่วยบีบนวดให้ป้าบุญแสวงอีกแรงหนึ่ง “ แต่ว่าวันนี้ป้าตกใจหนูผู้หญิงคนนั้นมากเลยนะ ไม่รู้ว่าเธอจะโกรธมาก ถ้าป้ารู้ว่ามันจะเกิดเรื่องแบบเมื่อตอนกลางวัน ป้าคงจะทำให้โต๊ะของหนูคนนั้นก่อนแล้ว คุณเจษก็ไม่คงต้องโดนว่าและโดนกัดจนเจ็บตัวด้วย ป้าขอโทษนะที่เรื่องมันเป็นแบบนี้ ” เจษฎาหัวเราะร่วน เขาคิดแล้วก็ขำไม่หยอกที่มาเจอเรื่องเมื่อตอนกลางวัน จริงๆ แล้วเขาก็ไม่ได้โกรธเธอคนนั้นเลยสักนิด กลับรู้สึกถูกชะตากับเธอ เพราะเขาก็ผิดจริงๆ อย่างที่เธอบอก เธอคงจะรอมานานแล้วไม่งั้นคงไม่โกรธขนาดนั้น เขาก้มลงมองรอยฟันที่มือของเขาลูบไปมา เราจะเจอเธอได้อีกที่ไหนนะหน้าหวานๆ แบบนั้น แต่จะว่าไปแล้วเธอก็วิ่งขึ้นไปทางตึกนี้ก็น่าจะทำงานอยู่ที่บริษัทของคุณพ่อ ไว้พรุ่งนี้มาทำงานวันแรกลองมาหาดูดีกว่า เขานั่งอมยิ้มอยู่อย่างนั้นเป็นนานสองนานเมื่อคิดถึงหน้าหวานๆ พิมดาวและทศลักษณ์หลังจากที่กลับมาถึงที่ทำงานก็ต้องมายืนให้พี่ระรินบ่นจนหูชาที่มาทำงานสาย หลังจากนั้นทั้งคู่จึงแยกย้ายกันไปทำงานของตัวเอง จนกระทั่งหกโมงเย็นพี่ระรินเดินมาหยุดอยู่ทิ่ตรงหน้าของพิมดาวเคาะโต๊ะพร้อมกับส่งแผ่นกระดาษแผ่นหนึ่งให้ พิมดาวเงยหน้าขึ้นมาจากงานที่ทำ เธอรับมาแล้วอ่านดู พี่ระรินพูดเปรยๆ ขึ้นมา “ พี่เซ็นให้แล้วนะใบลาหยุดพักร้อนหนึ่งอาทิตย์ วันนี้พิมต้องทำงานให้เสร็จจนหมดก่อนนะถึงจะหยุดได้ พี่ไปก่อนนะ” พิมดาวยังทำหน้างงๆ หลังจากตั้งสติได้กระโดดตัวลอยดีใจที่จะได้หยุดลาพักร้อน กอดพี่ระรินเสียแน่นพร้อมกับหอมแก้มซ้ายขวา “ ขอบคุณค่ะพี่ระริน พิมรักพี่มากที่สุดในโลกเลย พี่รีบกลับเถอะค่ะ เดี๋ยวพิมจะทำงานให้เสร็จจนหมดเองค่ะ ” พี่ระรินยิ้มหัวเราะออกมา เอ็นดูในความสดใสร่าเริงของพิมดาว ขยี้หัวเธอจนโคลงไปมา แล้วเดินไปรอลิฟท์เพื่อที่จะกลับบ้าน พิมดาวหันมาทำงานของตัวเองอย่างขะมักเขม้น มีทศลักษณ์ที่หลังจากทำงานของตัวเองเสร็จแล้วก็เคยช่วยทำงานอยู่ข้างๆ  จนเวลาล่วงไปเกือบจะเที่ยงคืน พิมดาวเอนตัวบิดขี้เกียจ “ เสร็จเสียที กลับกันเถอะลักษณ์ ” จากคุณ : ท้องฟ้าติดปีก - [ 14 พ.ค. 52 22:33:08 ]

ความคิดเห็นที่ 5 I dod remember now.^__^ จากคุณ : Tyra - [ 15 พ.ค. 52 00:11:01 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุ้นๆเหมือนเคยอ่าน เเต่ลืมไปเเล้วเหมือนกัน จากคุณ : mamyo - [ 15 พ.ค. 52 05:31:33 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ดีใจจังเลยค่ะที่กลับมาเขียนใหม่ จำได้ว่าเคยอ่าน แก้ไขเมื่อ 15 พ.ค. 52 09:31:03 จากคุณ : ทราย (ลี้อาเฮง) - [ 15 พ.ค. 52 09:29:24 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ไม่เคยอ่านคะ แต่สนุกดี สมเหตุสมผลหน่อยที่พระเอกกะนางเอกจะทะเลาะกัน ดีกว่าเดินชนแล้วโมโหแค่ไม่ขอโทษ จะรออ่านต่อนะคะ จากคุณ : นาวาไม่ไหลกลับ - [ 15 พ.ค. 52 11:26:10 ]

ความคิดเห็นที่ 9 จำตอนนี้ได้อยู่ จากคุณ : scottie - [ 15 พ.ค. 52 18:51:11 ]

ความคิดเห็นที่ 10 อ่านแล้วสนุกดีค่ะ เถียงกันมันส์ได้ใจ อิอิ รออ่านต่อนะคะ ^^ จากคุณ : ดาวเหงา_Lonely Star - [ 16 พ.ค. 52 02:10:46 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สนุกจังค่ะ มาจิ้มรออ่านค่ะ ขอบคุณค่ะ จากคุณ : รักกุ๊ต่ายเลี้ยงกุ๊ต่าย - [ 16 พ.ค. 52 18:33:07 ]