ความคิดเห็นที่ 1 รตามองรายการของใช้ในมืออีกครั้ง ก่อนจะเข็นรถช็อปปิ้งเดินไปช้า ๆ เพื่อเลือกดูของตามรายการที่เพียนจดไว้ให้ หญิงสาวหยิบซอสยี่ห้อใหม่ขึ้นมาพิศดูเพลิน ๆ มองรูปแบบขวดที่แปลกตาและฉลากที่สีสันสดใสตามประสาคนชอบมองงานออกแบบ ธนุสเดินรอบ ๆ ซุปเปอร์มาเก็ตอย่างช้า ๆ เพื่อดูรายละเอียดโดยรวมที่เขาไม่ได้เข้ามาดูเองบ่อยนัก ร่างบางที่ยืนก้มหน้าก้มตามองของในมือราวกับว่าขวดแก้วนั้นน่าสนใจนักหนา ทำให้ชายหนุ่มนึกขอบคุณลูกน้องที่คะยั้นคะยอให้เขามาดูผลงานการปรับปรุงใหม่ของห้างวันนี้ “น้องหนึ่ง” ธนุสเรียกหญิงสาว “คุณ” รตามองหน้าเขาอย่างแปลกใจ เพราะชายหนุ่มเดินมาทักเธอตัวเปล่า ไม่ได้มีตะกร้าหรือรถเข็นติดมือมาด้วย “บังเอิญจังนะครับ” ชายหนุ่มทักอย่างกันเอง น้ำเสียงเป็นมิตรภายใต้สีหน้าเรียบเฉย “ก็หวังว่าจะบังเอิญค่ะ” รตาย้อนเขาเรียบ ๆ “ให้ผมช่วยมั้ย” คนหวังดีไม่ได้รอฟังคำตอบรับ เพราะจับราวรถเข็นไว้เรียบร้อยแล้ว ...จะถามทำไมเนี่ยะ... รตาค่อนเขา พร้อมกับวางเจ้าขวดซอสในมือลงรถเข็น และเดินเลือกซื้อสินค้าไปเรื่อย ๆ โดยไม่ปฏิเสธน้ำใจจากคนเข็นรถที่เดินตามต้อย ๆ ไม่ห่าง เพราะรู้ว่าถึงจะไม่รับน้ำใจจากเขา ชายหนุ่มก็คงไม่เลิกราง่าย ๆ “แล้วคุณไม่เอาอะไรเหรอ” หญิงสาวถามเขาเมื่อถึงเวลาจ่ายเงิน เพราะมีแต่ของเธอเต็มรถเข็น “ไม่หรอกครับ” เขาตอบสั้น ๆ และช่วยหญิงสาวลำเลียงของออกจากรถเข็น พนักงานพาร์ทไทม์ที่ทำหน้าที่เก็บเงินซึ่งไม่ได้รู้จักผู้บริหารระดับสูงของห้างวางตัวตามปกติ แต่ผู้จัดการที่เหลือบมาเห็นผู้เป็นเจ้านายรีบกุลีกุจอเข้ามาบริการทันที และก็ทำให้รตาตอบข้อสงสัยได้ ในเมื่อเขาเป็นเจ้าของที่นี่ การเจอกันครั้งนี้ก็คงบังเอิญเจอจริง ๆ “เอาของไปเก็บแล้วไปไหนต่อครับ” ธนุสถามขณะถือถุงเดินตามหญิงสาวอย่างไม่มีบ่น “ยังไม่เอาของไปเก็บค่ะ เพราะว่าจะเดินดูของก่อน” หญิงสาวตอบอย่างจงใจแกล้งอีกฝ่าย เพราะรู้ดีว่าของในมือเขาไม่ใช่เบา “งั้นก็เชิญครับ” ชายหนุ่มค้อมศรีษะให้อย่างเต็มใจ ร้านแรกที่รตาแวะเป็นร้านขายอุปกรณ์สุนัข ซึ่งเธอตั้งใจจะซื้อไปรับขวัญเจ้าโชคช่วยที่กำลังจะออกจากโรงพยาบาล แล้วจึงนึกถึงเรื่องที่ติดใจขึ้นมาได้ “ถามอะไรหน่อยซิคะ” หญิงสาวหันมาถามเขา หลังจากอีกฝ่ายเดินตามมาเงียบ ๆ “ครับ” “คุณรู้ได้ยังไงเรื่องโชคช่วย” “ก็คุณให้ที่อยู่ที่รีสอร์ทผมไว้กับอาหมอใช่มั้ยครับ” เขาเริ่มต้นอธิบาย “พออาการมันดีขึ้น อาหมอก็เลยโทรมาที่รีสอร์ทก่อน ผมก็เลยทราบเรื่อง” เขาไม่ได้บอกความจริงหญิงสาวว่า เขาเป็นฝ่ายคาดเดาเอาเอง เพราะโรงพยาบาลสัตว์ในอำเภอเล็ก ๆ แห่งนั้นมีเพียงที่เดียว ดังนั้นหญิงสาวต้องเอาโชคช่วยไปรักษาที่นั่นแน่นอน “แต่ฉันก็โทรคุยกับคุณหมอตลอด” หญิงสาวยังไม่ค่อยอยากเชื่อ “ครับ ก็หลังจากคุณหมอโทรมาหนแรก ผมก็เลยจำได้ พอแวะไปดูงานที่รีสอร์ท เลยเอามันติดรถกลับมาให้คุณด้วย” ชายหนุ่มบอกต่อ ซึ่งส่วนหลังนี้เป็นเรื่องจริง “คุณหมอให้มันมากับคุณได้ยังไง” หญิงสาวถาม ทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบดีอยู่แล้ว เพราะเธอโทรไปถามคุณหมอตั้งแต่วันแรกที่เขาเอาโชคช่วยมาคืนให้ “ผมรู้จักกับอาหมอมาก่อนครับ ท่านเลยไว้ใจ” เขาตอบตามจริง และรู้ว่าอาหมอคงบอกส่วนที่เหลือตรงกับเขา เพราะได้ขอร้องกันไว้เรียบร้อยแล้ว “งั้นก็ขอบคุณอีกรอบนะคะ” หญิงสาวบอกเขา “เปลี่ยนเป็นอาหารซักมื้อได้มั้ยครับ” ชายหนุ่มถาม แม้เขาจะไม่ได้ยิ้ม แต่ดวงตาไหวระริกนั้นก็บ่งบอกอารมณ์เจ้าของได้ดี “เลี้ยงไปแล้วไงคะ ที่บ้านฉัน คราวก่อนโน้น” หญิงสาวปฏิเสธอย่างสุภาพ ก่อนจะเดินนำหน้าไปจ่ายเงิน โดยทิ้งคนที่ถือถุงพะรุงพะรังให้ยิ้มกับตัวเอง ธนุสเชื่อแล้ว ที่ใคร ๆ เขาว่ารตาเข้าถึงได้ไม่ง่ายนัก เพราะขนาดเขาพยายามเข้าหาทุกครา ยามที่ภูผาไม่ได้อยู่ข้างกายหญิงสาว ยังรู้สึกถึงกำแพงบาง ๆ ที่หญิงสาวสร้างขึ้นมากั้นเขาไว้ จากคุณ : sanow - [ 14 พ.ค. 52 23:42:34 ]

ความคิดเห็นที่ 2 รตาบรรจงแต่งหน้าให้ตัวเองอย่างปราณีต หลังจากได้รับโทรศัพท์จากภูผา ให้ไปงานเลี้ยงเปิดตัวสินค้างานหนึ่ง ซึ่งถ้าเป็นยามปกติ หญิงสาวคงไม่ไป และภูผาคงไม่โทรมาชวน และคนที่ทำอะไรอย่างมีเหตุผลเสมอก็เป็นคนให้เหตุผลของการต้องไปงานครั้งนี้ “ตอนนี้หนึ่งไม่ใช่รตาคนเดิมแล้ว แต่มีตำแหน่งงานที่ทำให้ต้องรู้จักผู้คนมากขึ้น” “แบบนี้หนึ่งมิต้องออกงานเหมือนคุณอาเหรอค่ะ” หญิงสาวจำได้ว่าตัวเองแย้งเขาไป และพาดพิงถึงผู้อาวุโสที่เธอเห็นว่าไม่เคยได้อยู่บ้าน “ไม่หรอก ช่วงแรกนี้ หนึ่งต้องไปทำความรู้จักผู้ใหญ่ไว้บ้าง...และหลังจากนั้น ก็เลือกไปเฉพาะงานที่สำคัญ ๆ” คนชินกับการวางตัวอธิบาย หญิงสาวหมุนตัวเองหน้ากระจกอีกครั้ง เพื่อสำรวจความเรียบร้อย เป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงรถสปอร์ตคุ้นหูมาจอดลงหน้าบ้าน และก่อนที่เพียนจะต้องขึ้นมาตาม หญิงสาวก็คว้ากระเป๋าถือเดินไปข้างล่างก่อน ร่างบางในชุดราตรีสีทองอร่ามที่เขาเลือกผ้าให้เองกับมือ งามจนไม่มีคำบรรยาย ขนาดเขาที่คิดว่าอยู่กับความสวยของหญิงสาวมาตั้งแต่เด็ก จนตัวเองไม่ได้เห็นเป็นเรื่องสำคัญ ยังอดชมไม่ได้ “สวยจัง” ภูผายิ้มให้หญิงสาว ก่อนจะเดินไปรับเธอถึงบันได “แหม...ท่าทางจะสวยจริง เพราะพี่ภูชมหนึ่งตรง ๆ เลย” รตายิ้มให้เขา ก่อนจะคล้องแขนตัวเองกับแขนของเขา ใช้เวลาฝ่าการจราจรที่ติดเป็นปกติในวันศุกร์เช่นนี้พอสมควร กว่าภูผาจะนำรถมาจอดลงที่ลานจอดรถของโรงแรมขนาดใหญ่ที่ขึ้นชื่อว่าสวยที่สุดในเมืองไทยขณะนี้ “ตกแต่งไม่มีที่ติเลยค่ะ” คนที่สนใจการตกแต่งของโรงแรมมากกว่าอย่างอื่นบอกร่างสูงข้างตัว “คุณธนุสเป็นหุ้นใหญ่ที่นี่นะ” ภูผาบอกไปอีกเรื่อง “พอรู้มาบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะมีหุ้นในโรงแรมหรูขนาดนี้ค่ะ” หญิงสาวมองรอบ ๆ ตัวอย่างชื่นชมในความสวยงาม “ไม่ใช่แค่โรงแรมหรู ๆ เขาจับตลาดโรงแรมทั้งกรุงเทพและต่างจังหวัด ทั้งระดับบนและระดับกลาง” “มิน่า รีสอร์ทนั่นถึงเป็นอีกสไตล์เลย” หญิงสาวเข้าใจมากขึ้น “นอกจากโรงแรมยังมีห้างสรรพสินค้าที่เปิดคู่กับโรงแรมอีกนะ” ชายหนุ่มอธิบายเรื่อย ๆ ขนาดเดิน “งี้ก็คู่แข่งเรือสำราญพี่ภูซิค่ะ” หญิงสาวแซว เพราะภูผาเองก็ทำธุรกิจโรงแรมและห้างสรรพสินค้าเหมือนกัน เพียงแต่ว่าทุกอย่างอยู่บนเรือ “ว่าไปนั่น” ชายหนุ่มเอามือข้างที่ว่างเคาะศรีษะหญิงสาวเบา ๆ ก่อนจะหัวเราะกันสองคน ร่างสูงที่ยืนหลบมุมของห้องจัดงานเลี้ยงขนาดใหญ่นี้ มองตามร่างบางของรตาที่โดดเด่นตั้งแต่ก้าวเข้างานมาเลยทีเดียว ธนุสยอมรับว่าวันนี้หญิงสาวดูสวยเป็นพิเศษ เพราะชุดสีทองอร่ามนั้นขับผิวขาว ๆ ของเธอให้นวลละออไปทั้งตัว ถ้าเขาจะติก็คงเป็นแบเสื้อเกาะอก ที่ทำให้หนุ่ม ๆ ทั้งงานมองตามนั่นแหละ มันโป๊เกินไปในความคิดเขา แม้ว่ามันจะเป็นแค่เกาะอกธรรมดาก็ตาม จากคุณ : sanow - [ 14 พ.ค. 52 23:43:05 ]

ความคิดเห็นที่ 3 รตาแทบถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลังจากมหกรรมแนะนำตัวที่มีมากกว่าหนึ่งชั่วโมงผ่านไป เพราะตั้งแต่ก้าวเข้างาน ภูผาก็พาหญิงสาวไปแนะนำกับคนโน้นคนนี้ตลอดเวลา โดยที่จะคอยกำชับไปเรื่อย ๆ ว่าคนไหนสำคัญยังไงบ้าง “หนึ่งใช้เมมโมรี่หมดสมองแล้วนะเนี่ยะ” หญิงสาวเอนศรีษะซบต้นแขนของคนข้าง ๆ อย่างหมดแรง “พี่ถึงให้พักยกไง” ภูผาลูบศรีษะเล็ก ๆ นั้นอย่างให้กำลังใจ และคิดว่ามุมของระเบียงที่ตนเองยืนอยู่ จะปลอดจากสายตาคน “พี่ภูจำคนพวกนั้นหมดได้ยังไงคะ” หญิงสาวเงยหน้าขึ้นถามเขา “พี่ค่อย ๆ เจอ ค่อย ๆจำนี่นา ก็จำได้ไปเอง” “แต่พี่ภูจำได้หมดเลยว่าใครทำอะไร ใครมีเครือข่ายกับใคร” หญิงสาวแย้ง “อันนั้นความสามารถพิเศษ” เขาแกล้งบอก อีกด้านหนึ่งของงาน รตีกำลังลากแขนน้องสาวที่ยอมเดินตามมาอย่างไม่เต็มใจ พลางบ่นไปตลอดทาง “อะไรของคุณรองน่ะ” คนถูกบังคับให้มางานบ่น “จะพาไปแนะนำให้รู้จักคนคนหนึ่ง” รตีบอก และยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนที่ตามหาในที่สุด ธนุสอยู่ในสูทสีดำสนิท พร้อมแก้วเหล้าในมือ ยืนหลบอยู่มุมเสาใกล้ ๆ ระเบียงของห้องจัดเลี้ยง “พี่นุส” คนที่นับตัวเองเป็นน้องโดยอัตโนมัตเรียกเขา ทำให้ร่างสูงที่ยืนมองใครบางคนอยู่เงียบ ๆ ต้องขยับตัวออกจากที่กำบัง “สวัสดีครับคุณรอง” ธนุสยิ้มให้หญิงสาว “สวัสดีค่ะ นี่คุณตรีน้องสาวรองเอง” รตีไม่ลืมแนะนำน้องสาวที่ลากมาด้วยเพื่อไม่ให้น่าเกลียด “สวัสดีครับ” ชายหนุ่มยิ้มนิด ๆ ให้อีกฝ่าย ยิ้มที่รมณบอกตัวเองว่า ตาเขาไม่ได้ยิ้มไปด้วยเลย “คุณแม่ไม่มาเหรอครับ” ชายหนุ่มเปิดบทสนทนาตามมารยาท “มาค่ะ แต่ว่าคุยอยู่กับเพื่อน ๆ ด้านโน้น รองกับคุณตรีไม่ค่อยรู้จักใคร เลยว่าจะมาหลบมุมคุยกันแถวนี้ เลยได้บังเอิญเจอพี่นุส” รตีพูดเป็นฉาก ๆ เล่นเอาน้องสาวที่ไม่ชินกับสังคมหลอก ๆ แบบนี้อึ้งไปนิด เพราะจำได้ว่าพี่สาวมองหาเขาตั้งแต่มาถึง “เจอผมก็ไม่ได้คุยกันแค่สองคนพี่น้องซิครับ” ชายหนุ่มแซว และรมณก็รู้สึกว่า เขารู้ทัน ที่พี่สาวเธอโกหก “ไม่เป็นไรนี่คะ พี่นุสไม่ใช่คนอื่นซักหน่อย” รตีตีขลุม “คุณตรีไม่ค่อยพูดเลย” ธนุสทักอีกคนที่ยืนเงียบอยู่ข้าง ๆ พี่สาว “ตรีพูดไม่เก่ง” รมณเกือบจะหลุดออกไปแล้วว่า ...โกหกไม่เก่ง... เพราะดูแล้ว ทั้งรตีทั้งธนุส ต่างไม่มีใครพูดกันแบบจริงใจซักคน “คุณตรีเขาแบบนี้ล่ะค่ะ ยังไม่ชินกับงานสังคมเท่าไหร่” คนที่เพิ่งจบมาได้ไม่กี่ปีพูดราวกับตัวเองเป็นผู้ใหญ่ “อยู่บ้านก็วิ่งเล่นไปวัน ๆ เหมือนเด็ก คุณแม่ท่านทนไม่ได้ เลยต้องจับแต่งตัวพาออกงานซะบ้าง” รตีข่มน้องสาวให้จมลง แม้จะมั่นใจอยู่แล้วว่าตัวเองดูดีกว่าแน่นอน และรมณที่ไม่อยากถือสาพี่สาว ก็ไม่แก้ไขคำพูดที่พี่สาวพูดออกไป “พี่นุสฉายเดี่ยวลอดเลย สาว ๆ ไปไหนหมดล่ะคะ” รตีแกล้งถามเขา พลางเขยิบตัวเข้าไปใกล้ชายหนุ่มอีกนิด “ก็ผมมีสาวสวยอยู่ตรงนี้สองคนแล้วไงครับ” ชายหนุ่มตอบตามมารยาทที่ดี แต่ก็ทำให้รตียิ้มกว้างได้ ผิดกับรมณที่รู้สึกได้เลยว่าคนพูดแค่พูดเอาใจพี่สาวเธอเท่านั้น “พี่นุสล่ะก็” รตีตีแขนเขาเบา ๆ ทำราวกับเป็นคนคุ้นเคยกันดี ทำให้สองคนที่เพิ่งกลับเข้ามาจากระเบียงและเห็นภาพนั้นเข้า มองนิ่งและคิดไปคนละอย่างในใจ เมื่อพักหายใจกันหนึ่งยกแล้ว ภูผาเลยให้รตาออกมาลุยงานต่อ แต่เมื่อเดินกลับเข้ามาในงานก็ต้องแปลกใจที่เจอทั้งธนุส รตี รมณอยู่ด้วยกัน “สวัสดีครับ” ธนุสเป็นคนทำลายบรรยากาศเงียบงันลงก่อน เมื่อทุกคนที่ประจัญหน้ากันไม่มีทีท่าจะเอ่ยอะไรออกมา “สวัสดีครับ/ค่ะ” ทั้งภูผาและรตาเอ่ยออกมาพร้อมกัน ธนุสมองตามแขนเล็ก ๆ ที่คล้องอยู่กับท่อนแขนแข็งแรงนั้นแล้ว อดรู้สึกหึงขึ้นมาไม่ได้ ทั้งที่รู้ดีว่าตัวเองไม่ได้มีสิทธิ์อะไรในตัวหญิงสาว “พี่ภูกับพี่นุสก็รู้จักกันเหรอคะ” รตียิ้มหวานให้ภูผา ก่อนจะขยับตัวเข้าชิดธนุสมากขึ้น เพื่อประกาศให้เขารู้ว่า เธอไม่ได้สนใจอะไรเขาอีกแล้ว และคนที่ยืนอยู่เคียงข้างเธอตอนนี้ก็ไม่มีอะไรด้อยกว่าเขาด้วย ภูผามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า เขาไม่เคยใส่ใจกับรตีมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เพราะรู้ดีว่าที่รตีพยายามใกล้ชิดเขา ก็เพื่อตอบสนองความอยากเอาชนะของตัวเองเท่านั้น   “อืม” ภูผาตอบสั้น ๆ เขาไม่นิยมรักษามารยาทกับคนที่ไม่จำเป็นเช่นรตีอยู่แล้ว “วันนี้คุณตรีแต่งตัวเป็นสาวเชียว” รตาชมหญิงสาวอีกคนที่ยืนเงียบ พยายามไม่สนใจทั้งธนุสและรตี เพราะรตีกับเธอนั้นเป็นไม้เบื่อไม้เมามาแต่ไหนแต่ไร ส่วนชายหนุ่มก็ทำให้หญิงสาวหมั่นไส้ได้มาก เพราะช่วงที่ผ่านมาเขาตามเธอแจ แต่พอวันนี้กลับมาสนิทสนมกับคู่ปรับเธอให้เห็น “สาวแล้วก็สวยด้วย” รตีแทรกแทนน้องสาว ที่หันมาค้อนผู้เป็นพี่ ก่อนจะหันกลับไปทักทายอีกฝ่าย “คุณหนึ่งมานานแล้วเหรอคะ” รมณพยายามสบตาแต่คู่สนทนา ไม่มองเลยไปยังร่างสูงข้าง ๆ รตา เพราะไม่กล้าเผชิญหน้าเขาเท่าไหร่ “พักใหญ่” รตาตอบ รมณแอบมองร่างกลมกลึงของรตาที่มีอกเอวสะโพกสมส่วนอย่างน่ามอง ไม่นับดวงหน้าหวานซึ้งที่สวยไม่เป็นรองใคร ส่วนพี่สาวเธอนั้นเล่า รตีมีรูปร่างสูงโปร่งทว่ากลมกลึง พร้อมกับหน้าตาที่ละม้ายไปทางคุณโสภา ซึงแม้จะไม่หวานคมเท่ารตา แต่ก็สวยน่ามอง ผิดกับเธอที่เครื่องหน้าทุกชิ้นคมเข้ม แถมยังแขนขายาวเก้งก้างนี่อีก ก่อนจะถอนใจยาว ทำไมใคร ๆ รอบตัวเธอถึงสวยกันนักนะ “โชคช่วยเป็นยังไงบ้างคะ” รมณหยุดความคิด ก่อนจะถามถึงลูกสุนัขอย่างเป็นห่วงจากใจ พยายามไม่สบตาภูผา เพราะยังรู้สึกผิดที่เสียมารยาทกับชายหนุ่มที่ร้านกาแฟวันนั้น และคนที่ยืนฟังการสนทนาอยู่เงียบ ๆ อย่างธนุส ก็สนใจฟังมากขึ้นทันทีเมื่อได้ยินเรื่องโชคช่วย “อาการดีขึ้นแล้วค่ะ หมอให้ดูอาการซักระยะ อาทิตย์หน้าคงกลับบ้านได้” รตาอธิบาย “มันเป็นอะไรครับ” ธนุสถามขึ้น และก่อนที่รตาจะตอบ รตีก็ขัดขึ้นก่อน “เรื่องของสุนัขที่บ้านน่ะค่ะ พี่นุสอย่าไปสนใจเลย” รตีมองรตาอย่างท้าทาย และประกาศความเป็นศัตรูอย่างเปิดเผยต่อหน้าธนุส “แต่เผอิญสุนัขตัวนั้นเป็นตัวที่คุณธนุสเอามาให้หนึ่งเองซะด้วยซิคะคุณรอง” รตาที่มักจะอารมณ์ขึ้นเสมอเมื่อเจอหน้าคู่ปรับตลอดกาล พูดให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด “อะไรกันคะพี่นุส” รตีจับแขนอีกฝ่ายอย่างสนิทสนม และชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไรกับอาการของหญิงสาว “เรื่องมันยาวน่ะครับ” ธนุสตอบสั้น ๆ และก่อนที่หญิงสาวสองคนจะเปิดศึกกันรุนแรงไปกว่านี้ ภูผาก็ตัดบทขึ้นก่อน “เห็นจะต้องขอตัวพาหนึ่งไปทางโน้นก่อนนะครับ” ภูผาแตะแขนที่คล้องเขาอยู่เบา ๆ และแยกหญิงสาวออกมาจากกลุ่ม “ไม่รู้ว่าเขาไปรู้จักกันได้ยังไงนะคะ” รตาถามชายหนุ่มข้างกายด้วยน้ำเสียงที่เธอคิดว่าปกติ แต่ภูผารู้ว่าไม่ใช่ “หนึ่งหงุดหงิดเหรอ” ชายหนุ่มถามตรง ๆ และหญิงสาวก็พยักหน้ารับ “สงสัยเพราะเห็นหน้าคุณรอง” รตาตอบทั้งตัวเองและเขา “ขนาดนั้น” ชายหนุ่มยิ้มขำ “แค่เห็นหน้าก็เล่นเอาหนึ่งเก็บอารมณ์ไม่อยู่เลย...ลูกสาวบ้านนี้อารมณ์ร้อน ๆ กันทั้งนั้น” ภูผาว่าหญิงสาวข้างกาย แต่ใจก็นึกไปถึงเด็กสาวอีกคนที่กล้ากระแทกแก้วกาแฟใส่หน้าเขา แต่พอมาเจอหน้ากันวันนี้ ทำมาเป็นไม่กล้าสบตา หลังจากสอบทบทวนความทรงจำของหญิงสาวกันพักใหญ่ งานที่หญิงสาวต้องทำในวันนี้ก็จบลง เป็นจังหวะเดียวกับที่คุณหญิงจริญเดินมาเจอหนุ่มสาว “หายไปไหนกันมาจ๊ะ ป้ามองหาตั้งนาน” คุณหญิงทัก “คนเยอะน่ะครับ เลยหลบไปสูดอากาศกันครู่หนึ่ง” ภูผาเป็นฝ่ายตอบ ก่อนจะเปิดเรื่องที่คิดไว้นานแล้ว และคิดว่าตอนนี้ก็ถึงเวลา “ทราบมาว่าปลายเดือนหน้าที่สมาคมจะจัดงานเลี้ยงประจำปีรึครับ” ชายหนุ่มเปิดเรื่อง “ใช่จ๊ะ นี่ก็ยังไม่ไปถึงไหนเลย เพราะกรรมการทุกคนก็ยุ่งกันหมด” “ผมให้ยืมตัวมั้ยครับ” ภูผาไม่ว่าเปล่า แต่ส่งสายตามองไปทางหญิงสาว และคุณหญิงก็รู้ว่าเขาหมายถึงใคร “หนูหนึ่งจะมีเวลารึคุณภู...จะเป็นการรบกวนรึเปล่า” คุณหญิงไม่แน่ใจ “ผมซิครับที่ต้องรบกวน ให้คุณหญิงสอนงานหนึ่งให้ด้วย” “จริงด้วยค่ะ หนึ่งตั้งหากที่รบกวน” หญิงสาวช่วยเขาพูด และคนที่เอ็นดูหญิงสาวอยู่แล้วก็ไม่ปฏิเสธ “งั้นอาทิตย์หน้าว่างวันไหนจ๊ะ ป้าจะอธิบายงานคร่าว ๆ ให้ฟังก่อน แล้วเดี๋ยวพอมีประชุม เราก็ไปด้วยกัน” “เอาคุณหญิงสะดวกดีกว่าค่ะ” รตาออกตัว “ได้หนูหนึ่งมาช่วยก็ดี เวลาจะจัดงานแต่ละที หาคนมาดูแลเรื่องสถานที่ยากเหลือเกิน” คุณหญิงพูดตรงกับที่ใจภูผาตั้งใจให้เป็นเลยทีเดียว หญิงสาวยิ้มสดใสให้ชายหนุ่มข้างกาย หญิงสาวก้าวหน้าไปได้อีกหนึ่งขั้นแล้ว จากคุณ : sanow - [ 14 พ.ค. 52 23:43:49 ]

ความคิดเห็นที่ 4 คุณโสภามองการโยกย้ายตำแหน่งภายในองค์กรแล้วแทบจะเหวี่ยงแฟ้มในมือทิ้งไป ถ้าไม่ติดว่ามีลูกน้องหลายคนยืนอยู่ในห้อง และบางคนก็เป็นผู้บริหารระดับสูงของที่นี่ “อะไรกัน ยายหนึ่งมีอำนาจอะไรมาย้ายมั่วแบบนี้” คุณโสภาบ่นกับตัวเองมากกว่า และตัดสินใจที่จะพาลูกน้องคนสนิทที่เคยเป็นผู้จัดการฝ่ายบัญชีแต่ถูกปลดออก บุกไปหาหญิงสาวถึงที่ห้องทำงาน “คุณอา” หญิงสาวทักอย่างตกใจ เมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนชัดเจน แม้จะโตขึ้นเพียงไร แต่รตาก็ยอมรับว่าเธอไม่ชอบการเผชิญหน้ากับคุณโสภาเลยซักนิด “นี่อะไรกันคุณหนึ่ง” คุณโสภาเรียกลูกบุญธรรมอย่างสุภาพ เฉกที่เรียกมาแต่เด็ก “เรื่องอะไรคะคุณอา” หญิงสาวพยายามยิ้มหวาน หลังจากระงับความตื่นเต้นได้แล้ว ทำเป็นไม่รับรู้อารมณ์โกรธของอีกฝ่าย “คุณชนกเนี่ยะ เขาดูแลฝ่ายบัญชีให้เรามาตั้งแต่คุณหนึ่งยังอยู่มัธยมด้วยซ้ำ แล้วอยู่ ๆ ไปปลดเขาได้ยังไงกัน” คุณโสภายืนเท้าขอบโต๊ะจ้องหน้าลูกเลี้ยงเขม็ง “หนึ่งไม่ได้ปลดนะคะ” หญิงสาวแก้ ก่อนจะหันไปยิ้มให้ชนก ชายวัยกลางคนที่ยืนเยื้องไปด้านหลัง “นี่ค่ะ” หญิงสาวเปิดแฟ้มที่เปิดค้างไว้ตรงหน้าตนเอง ส่งเอกสารการแต่งตั้งอีกหลายตำแหน่งที่ยังไม่ได้ประกาศออกไป “หนึ่งเห็นว่าทำงานมานาน คุณชนกน่าจะได้เลื่อนตำแหน่งซักที แล้วตอนนี้เราก็กำลังจะขยายกิจการออกไปอีก เลยจะให้คุณชนกมาเป็นรองกรรมการ แล้วช่วยหนึ่งดูแลด้านการเงินโดยรวมแทน” หญิงสาวอธิบาย คุณโสภาจ้องลูกเลี้ยงไม่วางตา เพราะเชื่อว่าต้องมีอะไรแอบแฝงในการแต่งตั้งเพิ่มนี้แน่นอน “คุณชนกคิดว่าพอจะมาช่วยหนึ่งไหวมั้ยค่ะ” หญิงสาวมองข้ามแม่บุญธรรม หันไปถามชนกอย่างสุภาพ ซึ่งชนกก็เหลือบมองคุณโสภานิด ก่อนจะต้องตอบรับตามมารยาท “ได้ครับ” “ถ้างั้นเรื่องนี้คุณอาก็ไม่น่ามีปัญหาแล้วนะคะ” หญิงสาวถาม “แล้วคนอื่น ๆ” คุณโสภาไม่ยอมแพ้ “หนึ่งมีตำแหน่งรองรับทุกคนค่ะ การเปลี่ยนครั้งนี้หนึ่งไม่ได้ปลดใครออก แต่เปลี่ยนเพื่อความเหมาะสมเท่านั้น” หญิงสาวไม่ได้อธิบายละเอียดนัก และก็สบตาอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้ หลังจากคุณโสภาออกจากห้องไป รตาก็คว้าหูโทรศัพท์ขึ้นมาทันที “พี่ภู” หญิงสาวกรอกเสียงตัวเองลงไป เมื่ออีกฝ่ายรับสาย “คุณอามาหาหนึ่งแล้วล่ะซิ” คนคาดการณ์แม่นยำถาม และเมื่อหญิงสาวตอบรับก็ให้กำลังใจ “หนึ่งไม่ต้องกลัวนะ คุณอาทำอะไรหนึ่งไม่ได้หรอก” ทำไมภูผาจะไม่รู้ว่าหญิงสาวกลัวอะไร แม้จะเติบโตขึ้น แต่ในใจลึก ๆ ที่ฝังใจมาตั้งแต่เด็ก รตาก็ยังเกรงคุณโสภาอยู่ไม่น้อย “หนึ่งตัดสินใจถูกรึเปล่าพี่ภู” หญิงสาวถามน้ำเสียงอ่อนแรง “ถูกซิ จำไว้ว่าหนึ่งไม่ได้ทำเพื่อตัวเอง แต่ทำเพื่อพงสกร” ชายหนุ่มย้ำให้หญิงสาวมั่นใจในการตัดสินใจครั้งนี้มากยิ่งขึ้น จากคุณ : sanow - [ 14 พ.ค. 52 23:44:17 ]

ความคิดเห็นที่ 5 งานเลี้ยงประจำปีของสมาคมที่รตาไปช่วยงาน ถูกจัดขึ้นบนเรือสำราญลำใหม่ของภูผาตามที่หญิงสาวเป็นคนเสนอ ท่ามกลางความพอใจของทุกฝ่าย เพราะภูผาลดราคาให้แทบจะเท่าทุน แต่เพิ่มบริการพิเศษต่าง ๆ ให้มากมาย รวมทั้งการปิดเลี้ยงของบอลลูมของโรงแรมให้เป็นงานเลี้ยงครั้งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในรอบปี แขกพิเศษจำนวนมากได้รับบัตรเชิญมาล่องเรือสามวันสองคืน โดยที่โปรแกรมหลัก ๆ ของตอนกลางวันก็เป็นการสังสรรค์พบปะคุยกันของทั้งคุณหญิงคุณนาย และนักธุรกิจที่น้อยครั้งนักจะได้มาเจอกันตอนกลางวันในบรรยากาศสบาย ๆ ส่วนตอนกลางคืนก็เป็นงานเลี้ยงของทางสมาคมหนึ่งคืน และเป็นงานเลี้ยงสังสรรค์ให้กับครอบครัวแขกบนเรืออีกหนึ่งคืน ห้องประชุมขนาดย่อม ๆ หลายห้องถูกเปิดใช้โดยนักธุรกิจหลายคนที่ได้มาเจอช่องทางกันบนนี้ โดยการแนะนำแบบปากต่อปาก ที่ช่วยให้คนที่ไม่เคยเจอกัน ได้เจอกัน และมีโอกาสสานสัมพันธ์กันได้ หนุ่มสาวจำนวนมากใช้เวลาว่างตอนกลางวันบนสนามไดร์กอล์ฟ สระว่ายน้ำ และสนามเทนนิส ทุกคนแสดงความสามารถเท่าที่มี รวมทั้งพยายามทำตัวให้เป็นจุดสนใจ เพราะอยากให้คนที่ตัวเองหมายตามาสนใจ เนื่องจากหนนี้ แทบจะเป็นการรวมตัวของชายหนุ่มรุ่นใหม่ไฟแรงหลายคนเลยก็ว่าได้ “ทำไมมานั่งอยู่เงียบ ๆ ล่ะ” ภูผาถามคนที่ใส่บิกินีสีฟ้าสดใส นอนอาบแดดอยู่ด้านข้างของเรือเงียบ ๆ คนเดียว “คนเยอะน่ะค่ะ เลยหลบหน่อย” หญิงสาวบอก “งานนี้ได้ผลเกินคาดนะคะ คนมาจากไหนกันมากมายก็ไม่รู้” หญิงสาวขยับขาให้อีกฝ่ายสามารถนั่งลงบนเก้าอี้ยาวที่ตัวเองนอนอยู่ได้ “ก็หลายอย่าง” ชายหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่าย “จากหนึ่งก็ส่วนนึง จากนักธุรกิจที่พี่รู้จักนั่นก็อีก ที่นี้ถ้าได้มากันทั้งครอบครัว หลาย ๆ คนก็ถือว่าเป็นการพักผ่อนในตัว” “มีอะไรที่พี่ภูไม่รู้บ้างมั้ยคะ” หญิงสาวมองเขาด้วยสายตาชื่นชมเปิดเผย “จริง ๆ มี” ชายหนุ่มตอบเสียงเบา ...ใจตัวเอง... ชายหนุ่มละไว้ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง “ไปเดินเล่นกันดีกว่า” จังหวะที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ รตาเหยียบพลาดไปโดนผ้าพันตัวที่ระพื้นอยู่ ทำให้ถลากลับลงไปบนเก้าอี้อีกครั้ง และร่างสูงที่ยังนั่งอยู่ก็คว้าหญิงสาวไว้ได้ทัน แต่ถ้ามองจากอีกมุม ก็จะกลายเป็นภาพชายหนุ่มกับหญิงสาวกอดตระคองกันอย่างแนบชิด โดยที่หน้าฝ่ายชายดูเหมือนจะชิดติดอยู่กับสาวเจ้า ในขณะที่ฝ่ายหญิงมีเพียงบิกินนี่ และผู้ชายอยู่ในกางเกงขาสั้นกับเสื้อกล้ามอวดกล้ามเนื้อแข็งแรง “ซุ่มซ่ามจัง” หลังจากส่งอีกฝ่ายขึ้นยืนอย่างมั่นคงแล้ว ชายหนุ่มจึงล้อเลียนเบา ๆ และได้รับค้อนวงโตมาแทน “ก็เจ้าผ้านี่มันเกะกะนี่ค่ะ” หญิงสาวเถียง “จะถอดมั้ยล่ะ” ภูผาแกล้งยิ้มยียวน “พี่ภู” รตาว่าเขาเสียงแข็งก่อนจะตีท่อนแขนคุ้นเคยนั้นเบา ๆ จากคุณ : sanow - [ 14 พ.ค. 52 23:45:20 ]

ความคิดเห็นที่ 6 คุณ : wannjeen คุณ : mamyo คุณ : scottie คุณ : Halimeda Lover คุณ : ย้อนแสง (baggage) คุณ : tu-at-anz ขอบคุณทุกคนที่ตามอ่านนะคับ จากคุณ : sanow - [ 14 พ.ค. 52 23:47:09 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ว้า พี่ภูไม่ใช่พระเอกเหรอ แอบเสียใจเล็กน้อยคะ จากคุณ : wannjeen (wannjeen) - [ 15 พ.ค. 52 02:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ตาธนุสต้องมาเเอบเห็นอีกเเน่เลย อิอิ จากคุณ : mamyo - [ 15 พ.ค. 52 05:22:56 ]

ความคิดเห็นที่ 9 สงสัยจะส่งเสริมน้องตรีให้พี่ภู จากคุณ : scottie - [ 15 พ.ค. 52 19:25:19 ]