ความคิดเห็นที่ 1 ทีแรกคิดว่าเป็นคนจรจัด หรือขอทาน เพราะแต่งตัวมอมแมมน่าดู ก็เป็นทางเลือกสุดท้ายแล้วเพราะตรงข้างหน้ามีทางแยกหากไม่ถามก็คงไม่รู้ แล้วเมื่อเข้าไปคุย คนพิการพูดคุยรู้เรื่องบอกทางได้ถูกแถมมีไมตรีด้วย...” เดินขึ้นสะพานลอยไปตามทางที่ คนพิการบอก และเดินแยกไปทางซ้ายตรงไปเรื่อยๆ ก็เจอ ห้างโรบินสันสาขาลาดหญ้า..เพื่อรอใครบางคน ในขณะที่รอก็มีคนมายืนรอรถหลอมแหลม สักพักก็มีผู้ชายคนหนึ่ง รูปร่างอ้วน หากมองส่วนบน หน้าตา เสื้อผ้า เหมือนคนปรกติทุกอย่าง แต่เมื่อมองกางเกง ไหงมันแหว่งขาดหายไปเหมือนไม่ได้ใส่อะไรเลย ...โอ้ คนเราจะลืมใส่ชุดฮีโร่(กาเกงใน)วิ่งขึ้นรถเมลย์สายเพื่อประชาชน ไม่อยากจะนึกว่าเขาเป็นคนวิกลจริต เพราะดูท่าทางปรกติทุกอย่าง “เรียกได้ว่ารู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆ” แล้วคนที่ฉันรอก็มาซะที ...จากนั้นเราก็หาร้านอร่อยๆ กินข้าวกันก่อนที่จะเดินทางต่อไป เธอเล่าว่าร้านอาหารที่เราไปกินเปิดมานานมากๆ แต่อาหารอร่อย สั่งได้นอกเหนือเมนู อยากกินอะไรบอกเขาทำให้หมดสั่งได้(แต่ไม่ใช่ก๋วยเตี๋ยวนะค่ะ) ตามใจลูกค้า ราคาอาหารถือว่าไม่แพง เจ้าของร้านดูเป็นกันเองและใจดี ...เราคุยกันเรื่องจิปาถะแล้วก็วกมาเรื่อง “วิถี” เธอเล่าให้ฟังว่ามีคอนโดหลายที่ผุดขึ้นในย่านฝั่งธนฯ คำถามหนึ่งทำให้รู้สึกว่าอาจมีหลายอย่างที่เปลี่ยนไป เช่นตลาดสด และวิถีชีวิต ที่คนในเมืองวิ่งหนี หรือตามหา อันนี้รู้สึกสับสนเล็กน้อย บางคนเหมือนโหยหาแต่บางคนวิ่งหนีชุมชนเพื่อความเป็นมหานคร เพื่อความเป็นไฮเทค เพื่อความหรูหรา หรือเพราะไม่มีทางเลือกก็ไม่รู้? ฉันจึงบอกว่าไว้เราจะไปอยู่บ้านนอกกันดีไหม...เธอยิ้มกว้างพร้อมกับตอบกลับมาว่า “ใช่เราจะไปอยู่บ้านนอกกัน” ท่าเรือเป๊ปซี่เรือข้ามฟากโยกเยกไปมาน่าเวียนหัว ไอแดดระอุ ในช่วงสิบเอ็ดโมงเช้า เรานั่งมองเรือ และคลื่นที่ซัดเข้าฝั่ง เป็นคลื่นที่สูง และใหญ่พอประมาณ มองเข้าไปบนฝั่งเห็นเรือบรรทุกลังเป๊บซี่เทียบฝั่งมีพนักงานลำเลียงสินค้า แต่งตัวเหมือนหุ่นไล่กา ปิดหน้าปิดตาใส่เสื้อหมือนหุ่นไล่กาจริงๆ เธอชี้ให้ฉันดู ทำให้ฉันนึกถึงหุ่นไล่กาที่ทุ่งนาสีเขียวที่”บ้าน” หุ่นที่พ่อชอบทำไว้ไล่นก ยามที่พ่อเอาตัวหุ่นไล่กาไปปักตรงท้องนาที่หว่านเมล็ดข้าวเพื่อไล่นกไม่ให้ลงมาจิกกินเมล็ดพันธ์ข้าว และยามที่ข้าวเป็นรวงสีทอง ...ฉันยังเคยแอบลงไปทำต้นข้าวของพ่อล้มไปแนวเดียวกัน แล้วนอนมองท้องฟ้า ฟ้าที่ประดับประดาด้วยรวงข้าวสีทอง ยามทอดสายตามองผ่านรวงข้าวขึ้นไปบนฟ้าเมฆที่ขาวลอยเป็นแผ่นบางๆ เหมือนสำลีที่ถูกฉีกแล้วนำมาแปะไว้บนนั้น ที่ที่เราได้เพียงแต่มองและ ใช้จินตนาการในวัยเยาว์ จากคุณ : สายลมเปลี่ยนทิศ.. - [ 15 พ.ค. 52 01:09:11 A:115.67.234.12 X: TicketID:166738 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ...เมื่อหุ่นไล่กาบนเรือบรรทุกลังเป๊บซี่ขยับ ฉันก็รู้สึกตัวเองกลับมานั่งอยู่บนเรือข้ามฟากที่ท่าอีกครั้ง...เธอเล่าให้ฉันฟังว่าเห็น คุณตาคุณยายคู่หนึ่งพายเรือมาขายกาแฟตอนเช้าบ่อยๆ ตรงท่าเรือนี้และก็พายขายไปเรื่อย ฉันแอบทึ่งคุณตาคุณยายคงใช้ความพยายามมากที่ต้องพายเรือโดยไม่ใช้เครื่องยนต์ เพื่อฝ่าลูกคลื่นใหญ่ๆ และซัดแรงๆอย่างนี้ เธอ ยังบอกอีกว่าคุณตาคุณยายพายเรือขายกาแฟอย่างนี้เป็นอาชีพคงเกิดความชำนาญ “มันคงเป็นวิถีชีวิตที่ แม้แต่ความศิวิไลก็ไม่สามารถเปลี่ยนวิถีในแบบที่เขาถนัดละมั้ง” ฟังแล้วคิดถึงพ่อกับแม่ที่บ้านจัง นั้นก็ไม่เคยเปลี่ยน ยังคงเป็นชาวนาอยู่กับท้องนา หุ่นไล่กา เมล็ดข้าว ทุ่งสีทองยามต้องแสงเมื่อถึงฤดูเก็บเกี่ยว...และฉันก็ยังคงไม่อยากให้วิถีนั้นเปลี่ยนไปเช่นกัน... ครึ่งชั่วโมงผ่านไปเราข้ามฟากเพื่อนั่งรถไฟฟ้าไปยังสำนักงานของเธอ.... สำนักงานอยู่ในตึกสูง...ทั้งตึกมีหน้าต่างเป็นกระจกสีชาติดโดยรอบ เมื่ออยู่ในสำนักงานมองออกมาด้านนอกรู้สึกว่าตัวเองเหมือนนกที่เกาะบนเสาไฟฟ้า ผิดตรงที่เราบินไม่ได้ และ ไม่มีลมธรรมชาติพัดอย่างที่นกเจอ โฟกัสมาใกล้ๆหน้าต่างที่สุด ก็พบต้นดอกกระเจียวกำลังบานสามดอก ปลายดอกแต้มสีชมพูดูแล้วสดชื่นเย็นตา แต่ต้นดอกกระเจียวคงจะรู้สึกแปลกหน้ากับพวกเราเพราะเหมือนเขาหลงป่าเข้ามาอยู่ในป่าปูนแต่น่าจะเรียกว่าป่ากระจกก็น่าจะได้ ถัดจากต้นดอกกระเจียวป่าเป็นต้นพูด่างเลื้อยไปมาในบ่อซิเมนต์เล็กๆมีน้ำเจิ่งนองเล็กน้อย มองดูแล้วนึกถึงสังคมเล็กๆ ที่เหลือไว้บนพื้นที่ผิวปูน ตรงขอบหน้าต่างแห่งนี้ เมื่อต้นไม้ไม่มีขาเหมือนผู้คน ไม่อาจเดินได้ไกล คงเหลือไว้ให้เมล็ดและราก เป็นความหวังสุดท้ายให้ขยายพันธ์ในป่าแห่งนี้ แต่คงยากที่จะเจริญเช่นนั้น แตกต่างราวคนละเรื่องระหว่างต้นไม้ในป่าเขา กับต้นไม้ในป่าปูน ก็ชีวิตของคนเรายังต้องการสีเขียวไว้ให้จิตนาการยามที่เหนื่อย เป็นสีที่สบายใจที่สุดเท่าที่มนุษย์จะค้นเจอ... และคำตอบที่ผู้คนมักเลือกก็คือสีเขียวจากพืช ถัดจากห้องเธอ ก็เป็นห้องของเพื่อนร่วมงานของเธอ หน้าต่างเปิดโล่งไร้การปิดกั้นจากม่าน มีเพียงกระจกสีชากั้นไว้ระหว่างโลกภายนอกกับคนในห้อง ลานปูนนอกห้องตรงขอบระเบียงปลูกพืชสวนครัว มีต้นข่า มะเขือ ต้นน้อยหน่า และพืชสวนครัวอีกหลายชนิด ยามที่นั่งทำงาน ฉันคิดว่าเขาคงรู้สึกว่านั่งอยู่ในสวนครัวหลังบ้านแน่เลย แต่มันก็ทำให้ฉันรู้สึกว่าโลกมันแคบลงมาหน่อยหนึ่งตรงที่บ้านกับที่ทำงานใกล้กันมากขึ้น เพียงนึกอยากจะรู้ว่าต้นไม้ในสวนเป็นอย่างไรบ้างนะ ก็ให้มองออกไปนอกหน้าต่างบานกว้างนี้ ก็จะรู้ความหมายของอีกสิ่งมีชีวิต ไม่ใช่มีเพียงสองตา หนึ่งสมอง นั่งหน้าจอสี่เหลี่ยม พร้อมกับการถอนหายใจเมื่อเจอความท้าทายของปัญหา .... จากคุณ : สายลมเปลี่ยนทิศ.. - [ 15 พ.ค. 52 01:11:59 A:115.67.234.12 X: TicketID:166738 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ในยามที่มองเห็นน้ำเจิ่งนองในบ่อซิเมนข้างหน้าต่างก็ทำให้นึกถึงต้นผักกาดนาในท้องนา ออกดอกสีขาว และพืชน้ำที่ฉันไม่รู้จักชื่อออกดอกสีชมพูอมม่วงเป็นพวงลอยเหนือผิวน้ำ ใต้ใบมีปลาตัวเล็กๆ ซ่อนอยู่แล้วก็วนเวียนขึ้นมาผุดอากาศให้ได้หายใจ ริมคลองติดกับห้างนามีต้นกระโดน ออกดอกเป็นพวงระย้าซึ่งมักหาดูยากเหมือนกันหากไม่มีน้ำดินอุดมสมบรูณ์เพียงพอก็มักไม่ได้ออกดอกให้เห็นได้งามตา บางต้นพวงดอกยาวระย้าระกับผิวน้ำ ยามใดที่ลมพัดโชยมาก็จะกวาดลาน้ำไปมา เกิดคลื่นเล็กๆ เหมือนต้นไม้กำลังเล่นสัมผัสผิวน้ำเล่น แล้วฉันก็ต้องตื่นจากจินตนาการเมื่อเธอทำงานที่ค้างไว้ตั้งแต่คืนวันเสาร์เสร็จ .. .. .. ห้านาทีต่อมา บนสถานีชานชลารอรถไฟฟ้า หน้าระเบียงมองไปรอบๆ เห็นตึกใหม่บ้างเก่าบ้างแต่ที่ทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจกับบ้านหลังหนึ่งตรงสถานีรถไฟฟ้าสยาม มีบ้านหลังหนึ่งที่เก่ามากน่าจะสมัย ร.5 ไม่แน่ใจเหมือนันว่าใช่หรือเปล่า บ้านหลังนี้สมัยก่อนน่าจะเป็นบ้านที่ถือได้ว่าเคยรุ่งเรื่องมาก เพราะดูแล้วใหญ่โตเหมือนกัน แล้วก็มีสิ่งปลูกสร้างใหม่ กำลังวางเสาเข็ม รอบๆบ้าน ซึ่งเว้นเอาไว้เฉพาะบริเวณบ้านเก่าหลังนั้น เหมือนจะรักษาเอาไว้ให้ถึงที่สุด หลังคามีเศษแผ่นกระเบื้องแตกเป็นรูหลายที่ น่าเสียดายหากบ้านหลังนั้นจะกลายเป็นตึกหลังใหม่แทนในอนาคต.... เรานั่งรถไปลงที่สถานีอ่อนนุชแล้วก็ต่อรถสองแถวไปยังคอนโดแห่งใหม่ ตอนที่ลงจากรถสองแถวแวบหนึ่งกำลังจะเดินผ่านต้นไม้พุ่มเล็กๆ ไปฉันก็สะดุดกับดอกไม้ดอกเล็กๆ สีขาว ฉันจำได้ว่าฉันเคยเห็นในสวนของปู่เมื่อตอนเด็กๆ แต่ในสวนของปู่มีสีชมพูด้วย ฉันไม่รู้จักชื่อดอกไม้ชนิดนี้ แต่ฉันจำลักษณะมันได้ จึงถามเธอว่ามันชื่ออะไร เธอบอกว่า มันชื่อ ”ดอกแพงพวย” มั้ง จากนั้น คำว่าดอกแพงพวยก็มาอยู่ในหัวตั้งแต่บ่ายวันอาทิตย์นั้นเป็นต้นมา...แล้วก็มีเรื่องต่างๆที่เกี่ยวกับดอกไม้ชื่อนี้ผุดขึ้นมาให้นึกถึงเป็นระยะ... หลังจากที่ทำธุระเสร็จก็ถึงเวลาที่ตั้งใจมาตั้งแต่เช้า เป้าหมายสุดท้ายคือซอยข้างโรงแรงอินทรา เรานั่งรถเมลย์ ในคราวแรกแต่พอขึ้นไปได้หนึ่งป้าย แทบไม่มีที่ยืน เพราะคนแน่นจนเรียกได้ว่าขาดอากาศหายใจ จึงตัดสินใจเรียกแทกซี่ เรียกอยู่หลายคันไม่มีใครยอมไปจนในที่สุดก็ได้แทกซี่ใจดีคนหนึ่งรับเรามา ในระหว่างที่รถติดก่อนถึงจุดหมาย ก็มีเด็กผู้ชายอายุราว 8 -10 ขวบมาเคาะกระจกเพื่อขอตังค์ เราจึงส่งผลไม้ให้กินแทน มันมีความรู้สึกนึกถึงหลานชาย ที่อายุไล่ๆกันที่บ้านนอกจังเลย หลานที่บ้านในตอนนี้คงสนุกกับการวางเบ็ดจับปลา เล่นกระโดดน้ำคลองที่ท้องทุ่ง มีเรื่องสนุกๆ ทำในสวนมากมาย มีเรื่องท้าทายเด็ดๆ เกี่ยวกับป่า และภูเขาใกล้ๆหมู่บ้าน เฝ้ารอให้เข้าไปค้นหาในวันหยุดเรียนเสาร์ อาทิตย์ มีแมลงแปลกๆ เห็ดหน้าตา และสีสันสดสวยให้ตั้งชื่อ ที่สำคัญอยู่ใกล้สิ่งแวดล้อมที่คนเมืองต่างต้องการและตามหายามเหนื่อยล้า....เริ่มอิจฉาหลานตัวเองก็ยามนี้ล่ะ... จากคุณ : สายลมเปลี่ยนทิศ.. - [ 15 พ.ค. 52 01:15:17 A:115.67.234.12 X: TicketID:166738 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ในซอยข้างโรงแรมเราเจอทุกอย่างที่ต้องการ เราเอาของไปฝากคนที่บ้านด้วยความตั้งใจ และมีความสุขกับการเลือกซื้อของ ...พูดถึงเรื่องซื้อเสื้อผ้าให้พ่อกับแม่และ หลานๆ ทำให้นึกถึงตัวเองตอนที่เป็นเด็ก มีครั้งหนึ่งที่แม่ซื้อกาเกงขาสั้น ลายดอกมาให้ใส่เป็นตัวที่ไม่อยากใส่มากๆ เพราะมันเป็นลายดอกอายเพื่อนหัวเราะ ไม่กล้าบอกแม่ว่าไม่ชอบกางเกงที่แม่ซื้อให้เลย ได้แต่แอบใส่เวลาที่อยู่บ้าน ไม่กล้าใส่ออกไปนอกบ้าน แต่เมื่อเวลาได้ผ่านไป ฉันโตขึ้นฉันกลับนึกถึงแต่กางเกงตัวนั้นเสมอ เมื่อใดที่ต้องซื้อเสื้อผ้าไปฝากแม่ กลับรู้สึกขอบคุณแม่ที่ซื้อเสื้อผ้าลายสวยที่สุดที่แม่ให้มา นึกถึงรอยยิ้มที่แม่เอากางเกงตัวนั้นมาอวดฉันเมื่อครั้งที่แม่ซื้อให้ครั้งแรก... ในยามนี้ฉันรู้แล้วว่าสิ่งเล็กๆแต่มันกลับยิ่งใหญ่สำหรับใครบางคน และสิ่งที่ยิ่งใหญ่สำหรับใครบางคนมันก็อาจกลับกลายเป็นเรื่องเล็กน้อยของอีกฝ่าย...เมื่อได้อยู่ไกลบ้านสิ่งเล็กๆที่ฉันเคยละเลยลืมนึกถึง มันกลับยิ่งใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นรอยประทับในจิตใจ ที่ฉันอยากจะให้มันพรั่งพรูออกมายามที่ฉันเหนื่อยล้า เมื่อใดที่นึกสิ่งเล็กๆเหล่านั้นในช่วงเวลาย่ำแย่เมื่อเจอกับปัญหา และต้องการกำลังใจ ความรู้สึกเล็กๆ เมื่อครั้งอดีตที่เกี่ยวกับแม่ กลับกลายเป็นยาวิเศษ ที่ช่วยชโลมจิตใจฉันให้แจ่มใส และมีสติกับปัญหาตรงหน้ามากขึ้น มีครั้งหนึ่งแม่เลี้ยงลูกหมาชื่อ “นิก” เอาไว้เมื่อตอนตัวเล็กๆแม่ให้มันวิ่งตามไปทุ่งนาด้วย แต่มันวิ่งไม่ทันเพราะตัวเล็กมาก แม่จึงจับเจ้านิกวางลงไปในกระบุงแล้วใช้ไม่คานหาบไปนาด้วยทุกวัน แล้วเมื่อมันโตขึ้น มันก็จะพยายามให้แม่จับมันลงไปนั่งในกระบุงแล้วให้แม่หาบและคอนมัน ซึ่งแม่ก็ได้แต่หัวเราะเพราะแม่ไม่สามารถทำเหมือนตอนที่มันตัวเล็กๆได้อีกแล้ว มันต้องวิ่งต้องเดินให้ทันเจ้าของด้วยตัวของมันเอง เพราะมันโตแล้ว ซึ้งแม้แต่หมาก็ยังมีรอยประทับที่อยู่ในใจ แม้วันเวลาจะผ่านไป มันก็ยังคงจดจำไม่ต่างจากตัวฉันเอง หลายปีตั้งแต่เรียนจบ และทำงานไม่มีสักวันแม่ที่จะได้กอดแม่ ได้ยินแต่เสียงผ่านปลายสายโทรศัพท์ ...จากเช้าวันอาทิตย์วันนี้ และถึงวันแม่ฉันจะทำทุกอย่างให้ได้กลับไปกอดแม่สักครั้งก่อนที่วันดีดีอย่างนี้จะผ่านไปโดยที่ไม่ได้ทำอะไรเลย...และถึงจะผ่านวันแม่ไปฉันก็อยากที่จะได้กอดแม่ทุกวันหลังเลิกงาน ได้ทำกับข่าวให้แม่กิน ให้ดูแลยามที่ท่านแก่ชรา...หากวันนั้นฉันได้กลับไปอยู่ที่บ้านโดยไม่ต้องจากไปที่ไหนอีก.. ความจริงครอบครัวที่บ้านกับฉันที่นี่เราไม่เคยได้ไกลกันเลยแต่ด้วยหน้าที่ความรับผิดชอบ มันจึงไกลกันด้วยระยะทาง คนที่บ้านก็คงคิดเช่นเดียวกัน คงจะคิดถึงฉันอย่างที่ฉันคิดถึงพวกเขาเสมอ.... ...คิดถึงบ้านทุกเช้านะ.... จากคุณ : สายลมเปลี่ยนทิศ.. - [ 15 พ.ค. 52 01:19:16 A:115.67.234.12 X: TicketID:166738 ]

ความคิดเห็นที่ 5 แวะมาอ่านครับ. จากคุณ : เจียวต้าย - [ 15 พ.ค. 52 09:45:30 ]

ความคิดเห็นที่ 6 มาอ่านค่ะ งง อ่านแล้วเหมือรบ้านอยู่กรุงเทพ จากคุณ : scottie - [ 15 พ.ค. 52 19:38:05 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ฮือ...ฮึ อันนี้ไม่น่าจะเป็นเรื่องสั้นนะคะ เพราะยังหาประเด็นของเรื่องไม่ได้นอกจากตัวละครชมนกชมไม้มองผู้คนกะเล่าความหลัง (อ่านไปแล้วก็นึกถึงอารมณ์ประมาณ 'ความสุขของกะทิ' น่ะค่ะ หรือถ้าจะให้ดี อารมณ์การเขียนแบบนี้เขียนเป็นกลอนก็คงไม่เลว) อ่านก็ได้อารมณ์ความรื่นรมย์ดีค่ะ เชื่อว่าคุณจขกทต้องได้เห็นภาพ จินตนาการแล้วก็แฮปปี้กะวันอาทิตย์เช้าจริงๆ ส่วนที่กำลังจะพูดต่อไปคือสิ่งที่เราสรุปจากที่คุณเขียนมา เราไม่แน่ใจว่าต้องการให้คนอ่านรับสารอะไรนอกจากรู้สึกว่าอืม เปิดเรื่องตัวละครมีความสุขกะเช้าวันอาทิตย์ ในระหว่างมีโปรแกรมต้องทำในเช้าวันอาทิตย์ก็เจอคนโน้นคนนี้แล้วก็คิดไปเรื่อยๆ เจอนัดกับคนก็คุยเรื่องความเปลี่ยนแปลง เสร็จแล้วก็ไปนู่นนี่ต่อซื้อของฝาก นึกถึงแม่จัง แล้วก็ตบท้ายด้วยคิดถึงบ้านทุกเช้านะ ชื่อเรื่องว่า "เช้าวันอาทิตย์...ที่คิดถึง" คนเขียนมีหลายสิ่งมากมายอยู่ในหัวต้องการสื่อสารให้คนอ่านได้รับรู้ แต่เนื้อที่ที่เขียนนั้นมีจำกัด สิ่งที่คนเขียนต้องใส่เข้าไปก็ต้องถูกจำกัดไปด้วย ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่จะใส่ความคิดทุกอย่างลงไปโดยไม่ทำให้คนอ่านรู้สึกว่าถูกยัดเยียดอะไรบางอย่างให้ สิ่งที่ต้องคัดเลือกเอาไว้ก็คือสิ่งที่ทำให้งานชิ้นนั้นเป็นเอกภาพค่ะ ถ้าประเด็นที่ต้องการสื่อคือ "เช้าวันอาทิตย์...ที่คิดถึง" ก็สามารถเขียนต่อยอดได้ค่ะว่าทำไมถึงคิดถึง มีเรื่องอะไรให้คิดถึง ในที่นี้อธิบายแค่สั้นๆค่ะว่ามันเป็นวันหยุดที่รอคอยหลังจากการทำงานมาแล้ว 6 วัน จากนั้นก็พูดถึงเรื่องอื่นไปเสียแล้ว ถ้าประเด็นที่ต้องการสื่อคือ สังคมตอนนี้มีแต่ความเร่งรีบจนหลงลืมธรรมชาติที่สวยงามไปแล้ว วิธีที่ใช้ก็คือการให้ตัวละครชมนกชมไม้พรรณนาความสวยสดงดงามของต้นไม้ใบหญ้า โดยทั่วไปการพรรณนาได้เพียงตัวสอดแทรกค่ะ เพราะคุณไม่ได้ทำให้มันเกิดเนื้อเรื่องอะไรขึ้นเลย แต่คุณกลับใช้มันจนแทบจะเป็น main ทีเดียวซึ่งทำให้รู้สึกว่ามันมากแบบน้ำท่วมทุ่งที่จับไม่ได้ว่าคุณต้องการจะสื่ออะไร ถ้าประเด็นที่ต้องการสื่อคือ ชีวิตคนเมืองที่ห่างไกลจากครอบครัว ชื่อเรื่องก็ไม่น่าจะใช่แบบนี้ การดำเนินเรื่องที่ใช้ก็แบบเดียวกับข้างบนค่ะ คือใช้การพรรณนาเป็นจุดหลัก เห็นนั่นก็แวบนึกถึงบ้าน เห็นนี่ก็แวบนึกถึงแม่ ซึ่งเราก็ไม่เห็นข้อที่นำเสนอในประเด็นนี้เท่าไรก็เลยไม่แน่ใจว่าเป็นสิ่งที่คุณจขกท ต้องการบอกหรือเปล่า (ถ้าต้องการประเด็นนี้จริงๆ แต่งเป็นกลอนนิราศเลยก็ได้) เรื่องสั้นเป็นเรื่องราวของความขัดแย้งค่ะ คือเรื่องอาจจะสุขสงบอยู่แล้วจนกระทั่งเกิดบางสิ่งเข้ามาในชีวิตตัวละคร เมื่อมีความขัดแย้งเกิดขึ้นเรื่องราวก็เกิดขึ้นด้วย ตัวละครจะมีการตัดสินใจหรือทำบางอย่างจนกระทั่งไปถึงจุดคลี่คลายของมัน จะมีประเด็นหลักๆแค่ประเด็นเดียวค่ะ ลองฝึกๆดูนะคะคุณจขกทมีการใช้ภาษาที่ดีแล้ว ลองเก็บประสบการณ์การอ่านของวรรณกรรมแต่ละประเภทดู ถ้าเข้าใจธรรมชาติของวรรณกรรมแต่ละอย่างจะช่วยให้เราสนุกกับงานเขียนมากขึ้นค่ะ จากคุณ : peiNing - [ 15 พ.ค. 52 22:49:39 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ถ้าตามความหมายของเรื่องสั้นตาม "ปรกติ" แล้วเรื่องนี้ก็คงไม่น่าจะเป็นเรื่องสั้นจริงๆ นั่นแหละ บางครั้งงานเขียนก็อาจไม่เป็นไปตามนิยามของประเภทลักษณะ คิดว่าธรรมชาติของวรรณกรรมแต่ละประเภทก็มีจุดเด่นของมัน แต่ไม่ได้หมายความว่างานที่ไม่เข้ากับ "แบบ" จะไม่มีความเป็นธรรมชาติ ยกตัวอย่างงานของวินทร์ ปราบดา หลายเรื่องเราไม่อาจจะจำแนกได้เลยว่ามันคือเรื่องสั้น หรือ กลอน หรือ นิยาย หรือความเรียง หรือแค่ถ้อยพร่ำบ่น บางทีประเด็นของเนื้อหาก็อาจจะไม่ใช่สิ่งสำคัญไปเสียหมด ถ้าเรายอมรับอิสระแ่ห่งการเขียนจริงๆ บางคนอาจจะ "ทดลอง" เขียนด้วยรูปแบบบางอย่างโดยที่มีหรือไม่มีแก่นของเรื่องก็ได้ อาจจะมีถ้อยพรรณนาอย่างเดียว หรืออาจจะเขียนโดยไม่มีคำกริยาแต่มีเนื้อเรื่องก็เป็นได้ อยากให้คนอ่านคนเขียนเปิดใจกว้างๆ เผื่อว่างานเขียนบ้านเรามันจะเปิดกว้างและหลากหลายมากขึ้น (โอเคว่าอาจจะไม่เกี่ยวกับความชอบไม่ชอบส่วนตัวนะคะ) แต่ไม่ว่าจะเขียนแบบไหน ก็ควรที่จะขัดเกลางาน หรืออาจจะเรียกอย่างคุณ peiNing ว่าสร้างเอกภาพของงาน เพราะถึงอย่างไร คำว่า "ทดลอง" หรือ "หลุดกรอบ" ก็ไม่ได้เป็นข้ออ้างสำหรับงคุณภาพของงานอยู่ดี (ส่วจะเป็นเอกภาพแบบไหนนั้นก็คงจะไม่อาจจะบังคับขอบเขตได้ ... หรืออาจจะมองได้อีกแง่ว่า ไม่ขัดเกลาคือการขัดเกลา  ไม่มีเอกภาพแหละคือเอกภาพ ก็อาจจะเป็นอีกมุมหนึ่ง) สำหรับเรื่องนี้ ชอบวิถีการเล่าเรื่องนะคะ เหมือนเป็นกล้องที่แพนในมุมระนาบไปเรื่อยๆ มีหยุดให้จึ๊กบ้างบางตอน แล้วก็เหมือนจะแพนต่อไปแม้จะมาถึงตอนจบแล้ว จากคุณ : The SoVo - [ 16 พ.ค. 52 02:29:18 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ขอบคุณ คุณ peiNing นะค่ะ ช่วยชี่แนะ พึ่งจะฝึกเขียนเรื่องราวที่พบเจอค่ะ จะได้นำไปปรับปรุงงาน เช่นกันค่ะ :) ขอบคุณ คุณ The SoVo ค่ะเวลาเดินออกนอกบ้านไป พร้อมกับพกหน่วยความจำบนหัวไปด้วย แล้วก็ใช้กล้อง จากเลนส์ทั้งสองข้างเก็บบันทึกมา เขียน ...บางสถานการก็ไม่ได้ขัดเกลาไปจากความจริกสักเท่าไหร่ แต่ก็พยายามที่จะบอกเล่าในสิ่งที่ตัวเองเจอมา ค่ะ ยินดีน้อมรับคำแนะนำ ทุกความคิดเห็นค่ะ และ พร้อมนำไปปรับปรุงงานชิ้นต่อไปค่ะ ขอบคุณทุกความคิดเห็นนะค่ะ:) จากคุณ : สายลมเปลี่ยนทิศ - [ 16 พ.ค. 52 12:36:15 A:117.47.20.145 X: TicketID:166738 ]