บางทีสิ่งที่น่ากลัวที่สุดในมนุษย์ก็คือ ความเชื่อ ศรัทธา ความหลง เพราะเมื่อเราเริ่มต้นที่จะเชื่อในสิ่งใด เราจะเร่มก่ออิฐสร้างกำแพงสูงขึ้นๆ เพื่อขังตัวเองอยู่ในนั้น เราจึงมองไม่เห็นสิ่งอื่นใดอีกต่อไปภายนอกกำแพงของเรา

ความเชื่อเป็นตัวแทนแห่งอัตตา เราจะยึดมั่นถือมั่นในสิ่งที่เราเชื่อ เราจะภาคภูมิใจ และรู้สึกเปล่งประกาย โดยที่เราไม่รู้ว่านั่นคือความพลาด เพราะเรายังติด ยังยึด กับความเชื่อ เรายังมีความทะยานอยาก มีจุดหมายปลายทางที่ต้องไปให้ถึง มีเหตุมีผลต่อการกระทำนั้นๆโดยไม่ปล่อยตัวเองให้พริ้วไหวไปกับธรรมชาติแห่งชีวิต

เราอาจจะเลวบ้าง ก็จงอภัยให้กับสิ่งที่ตัวเองทำ และดำเนินชีวิตต่อไป ระมัดระวังตัวต่อมารที่มักทำให้เราหลุดไปในหนทางที่ผิด แต่อย่าบังคับตนเองให้เดินบนเส้นเชือกที่พร้อมจะแกว่งไกวระหว่างหุบเหวแห่งความเชื่อ เพราะธรรมชาติได้ให้หนทางอันง่ายดาย เมื่อเราได้มองเห็นชีวิต

ระเบียบ แบบแผน ขนบธรรมเนียม ประเภณี ศาสนา กฎ แห่งสังคม ไม่เคยเอาชนะกฎแห่งธรรมชาติ มนุษย์จึงดิ้นออกนอกความเชื่อนั้นเสมอ เพราะมนุษย์คือส่วนหนึ่งของธรรมชาติ คือส่วนหนึ่งอันเป็นกลไกแห่งกฎนั้น

เราจึงอาจควรดำเนินชีวิตไปเช่นที่ดวงดาวโคจร และยินยอมให้ดวงจันทร์มีผลต่อการขึ้นลงของน้ำในกาย ยินยอมที่จะตกลงมาจากที่สูงตามกฎแห่งแรงโน้มถ่วง

จากคุณ : khorbfaa - [ 15 พ.ค. 52 10:44:01 ]