ในป่าลึกลับแห่งหนึ่งเป็นที่สิงสถิตของความน่ากลัวและมีอาถรรพณ์ มหิต..วิญญาณร้ายที่รอวันที่จะคืนชีพเพื่อตามหา วิสา..หญิงอันเป็นที่รักในภพก่อน แต่ไม่ว่ากี่ชาติกี่ชาติ..มหิต..ก็ไม่สามารถที่จะนำหญิงอันเป็นที่รักมาอยู่ร่วมกันได้เพราะ..ธารา..ชายคู่แค้นมักจะขัดขวาง มหิต ได้ทุกชาติไปทุกชาติไป

“วิสา เจ้าอยู่ที่ไหน ทำไมข้ายังมองไม่เห็นเจ้าอีก แสงจันทร์ในคือนี้เป็นพยาน ข้าขอสาบานว่าข้อจะต้องพาเจ้ามาอยู่กับข้าให้ได้ ต่อให้เจ้าธารา มาขวางก็ไม่ปราณีอีกแล้ว”
มหิต ประกาศก้องทั่วป่าเหมือนให้เจ้าป่าเจ้าเขารับรูว่าบัดนี้มันมีอำนาจเหนือทุกสิ่งแล้ว อดีตนั้นมหิตเป็นเจ้าฟ้าเมืองเหนือที่มีผู้เคารพและยำเกรงมากเพราะ มหิตเป็นคนโหดเหี้ยมมาก มหิตหลงรักวิสาลูกสาวของท่านเจ้าคุณทรัพย์ วิสาหน้าตาสวยสง่าราวกับหงส์ มหิตจึงใคร่ที่จะได้วิสามาเป็นเมียจึงเข้าไปพูดจาขอวิสากับท่านเจ้าคุณทรัพย์ ท่านเจ้าคุณทรัพย์ซึ่งรู้ดีว่าถ้าปฏิเสธจะเกิดอะไรขึ้นจึงรับปากที่จะยกวิสาให้

“ท่านเจ้าคุณทรัพย์ข้าอยากจะขอแม่วิสามาเป็นเมียของข้าเจ้าจะว่าไงหะ”
“ข้าดีใจที่ท่านเจ้าเมืองทรงเมตตาลูกข้า ข้าจะว่าไงได้ละท่านคงแล้วแต่ท่านเจ้าเมืองจะจัดการ”
“ขอบใจมาก ข้าสัญญาว่าข้าจะให้แม่วิสาเป็นเมยออกหน้าออกตาและจะรักให้มากกว่านางอื่นๆของข้า
“ข้าขอบพระคุณท่านเจ้าเมืองขอรับ”

วิสา..ซึ่งขณะนี้อยู่ในอ้อมกอดของธรารา หนุ่มเมืองกรุงที่เข้ามาทำวิจัยเกี่ยวกับธรรมชาติซึ่งทั้งสองได้ตกลงปลงใจเป็นของกันและกันโดยที่ท่านเจ้าคุณทรัพย์ไม่รู้เรื่อง ทั้งสองมักจะแอบมาหากันบ่อยๆ

“ธาราคุณสัญญากับวิสาได้ไหมว่าจะรักวิสาคนเดียวและจะพาวิสาไปอยู่ด้วย”
“ผมสัญญารอผมอีกนัดนะผมจะทำวิจัยเสร็จแล้วเมื่อนั้นเราจะไปด้วยกันทันที”
“ค่ะ”
เมื่อธาราจากไป เนียม..หญิงคนสนิทของวิสาที่เลี้ยงวิสามาตั้งแต่แม่ของวิสาตาย วิ่งเข้ามาหาบอกให้รีบกลับ
“คุณหนู รีบกลับเถอะค่ะ เรามานานแล้วนะคะเดี๋ยวใครจะสงสัยเข้าจะยุ่งนะคะ”
“ไปสิเนียม”

เนียมพาวิสาเดินตามทางที่ไม่ค่อยมีคนใช้นักเพื่อหลบสายตาของบ่าวไพร่เมื่อถึงเรือนจึงรีบให้วิสาขึ้นบ้านทำทุกอย่างให้เป็นปกติเพื่อจะได้ไม่มีใครสงสัยเพราะหากทุกอย่างล่วงรู้ถึงหูท่านเจ้าคุณทรัพย์เข้าแล้ว วิสาจะเดือดร้อน เพราะท่านเจ้าคุณเกลียดผู้ชายเมืองกรุงเพราะครั้งหนึ่งลูกสาวคนโตของท่านเจ้าคุณเคยหนีตามผู้ชายเมืองกรุงไปและสุดท้ายต้องกลับมาตรอมใจตายซึ่งสร้างความเสียใจให้ท่านเจ้าคุณอย่างมาก ท่านเจ้าคุณจึงเหลือวิสาเป็นลูกสาวคนเดียว

“เจ้าคุณพ่อ”
“ไปไหนมาวิสา”
“เอ่อลูกไปที่ลำธารมาเจ้าค่ะ”
“ลูกเป็นหญิงต้องรู้จักระวังตัวบ้างนี่ก็ค่ำแล้วใครมาเห็นเจ้าอยู่ที่ลำธารจะดูไม่งามนะลูก”
“ลูกก็แค่ไปนั่งเล่นเท่านั้นเองเจ้าคุณพ่อไม่ได้ทำอะไรไม่งามสักหน่อย”
“เอาเถอะพ่อมีเจ้าเป็นลูกคนเดียวนะพ่อก็พยายามหาสิ่งดีๆให้ลูกสักวันเจ้าจะเข้าใจว่าพ่อทำไปเพราะหวังดี”
เนียมและสาวใช้ 2-3 คนยกสำรับกับข้าวเข้ามา
“ได้เวลาอาหารเย็นแล้วเจ้าค่ะ”

ท่าเจ้าคุณทรัพย์สั่งเด็ดขาด “ต่อไปห้ามเจ้าพาลูกข้าไปลำธารตอนค่ำๆอีกนะนังเนียมไม่เช่นนั้นข้าจะสั่งลงหวายเสียให้หลังลายทีเดียว”
“เนียมไม่กล้าแล้วเจ้าค่ะท่าน”
“ดี อย่าให้ข้ารู้นะว่าเจ้ารับปากข้าส่งๆแล้วต้องดูแลลูกข้าให้ดีอย่าให้เกิดเรื่องไม่ดีไม่งามขึ้นเชียวนะข้าเอาเอ็งตาย”
เนียมเสียวสันหลังวาบหันมองหน้าคุณหนูของมันแล้วถอยออกไปนั่งคอยรับใช้อยู่ห่างๆพลางบ่นกับตัวเอง
“คอขาดแน่นังเนียมเอ้ย ถ้าท่านเจ้าคุณรู้ว่าคุณหนูแอบไปหาคูณธาราทุกวัน

เนียมทำท่ากลืนน้ำลายแล้วสะดุ้งเมื่อท่านเจ้าคุณเรียก
“นังเนียม เป็นอะไรของเอ็งเรียกแค่นี้ทำตกใจห๋า”
“เปล่าตกใจเจ้าค่ะ”
“ยังจะปฏิเสธอีกก็ข้าเห็นเอ็งสะดุ้ง ไปเอายาสูบมาให้ข้าที ข้าอิ่มแล้ว”
“เจ้าค่ะ”
“เอ้าอิ่มแล้วเหรอลูก กินให้มันเยอะๆจะได้มีน้ำมีนวลปล่อยให้ผอมกะหร่องแบบนี้เดี๋ยวจะไม่สบายเอานะลูก
“อิ่มแล้วเจ้าค่ะ ลูกขอตัวนะเจ้าคะ”

วิสา กลับเข้าไปในห้องเพื่ออาบน้ำอาบท่าให้สบายตัว วิสานั่งหน้ากระจกแล้วนึกถึงธาราก็ทำให้อดยิ้มไม่ได้พอดีเนียมเข้ามาหาวิสาจึงทำไม่รู้ไม่ชี้
“แหมคุณหนู นั่งยิ้มหวานอยู่ได้ไม่กลัวท่านเจ้าคุณท่านจะจับได้หรือเจ้าคะ”
“ถ้าเนียมไม่พูด ฉันไม่พูดท่านคุณพ่อจะรู้ได้อย่างไรเล่า”
“แต่ถ้ารู้ขึ้นมาละเจ้าคะ จะทำอย่างไร”
“เถอะน่าฉันไม่ให้เนียมเดือดร้อนหรอกนะ”
“ไม่ใช่อย่างนั้นเจ้าคะเนียมไม่ได้กลัวเนียมเดือดร้อนแต่เนียมเป็นห่วงคุณหนู”
“อย่ากังวลเลยเนียมรับรองไม่มีใครจับได้หรอก”

วิสาให้เนียมหวีผมให้ปากก็พูดไปเรื่อยๆว่าจะให้เนียมหวีผมให้ตลอดชีวิตเลย
“ถ้าคุณหนูออกเรือนแล้วคุณหนูยังจะให้เนียมหวีผมให้คุณหนูอีกหรือเปล่าเจ้าคะ”
“ให้หวีซิ ยังไงฉันก็จะเอาเนียมไปอยู่ด้วยอยู่แล้ว”
“คุณหนูสัญญากับเนียมแล้วนะเจ้าคะ”

วิสาตื่นนอนแต่เช้าเดินเข้าไปหลังบ้านเก็บดอกไม้ที่มีอยู่เพื่อรอใส่บาตรไปที่ศาลาริมน้ำนั่งรอเวลาที่พระสงฆ์จะมาถึงไม่นานเนียมเข้ามาพร้อมกับขันใส่ข้าวและกับข้าวและชวนวิสาลงไปรอที่ท่าน้ำข้างล่างพระสงฆพายเรือมาจอเทียบท่าน้ำวิสาลงไปรอที่ท่าน้ำข้างล่างพระสงฆ์พายเรือมาจอดเทียบท่าน้ำ วิสาบรรจงตักข้าวใส่บาตรจากนั้นพระสงฆ์ให้พรพระสงฆ์องค์นั้นเงยหน้ามองวิสาแล้วพูดขึ้นว่า”

“จงใช้สติในการแก้ปัญหาแล้วทุกอย่างจะดีขึ้นเองนะโยม”

จากนั้นพระสงฆ์รูปนั้นก็จากไปวิสา เธอไม่ได้เอ๊ะใจในพรที่ได้รับเนียมเดินเข้ามาเตือนวิสา
“ได้เวลาอาหารเช้าแล้วนะเจ้าคะคุณหนู เดี๋ยวท่านเจ้าคุณจะรอ”

วิสา กลับขึ้นไปบ้านเธอพบว่าขณะนี้เจ้าคุณพ่อของเธอไม่ได้นั่งรอคนเดียวแต่มีแขกอีกคนที่นั่งรอด้วย เธอก้มลงกราบแล้วหลบมานั่งใกล้ๆท่านคุณทรัพย์ มหิต..มองวิสาด้วยสายที่หมายมั่น

“วิสา เจ้าสบายดีรึ”
“เจ้าค่ะ”
“ยิ่งนานวันเจ้ายิ่งสวยขึ้นนะข้าใคร่ให้เจ้าไปเป็นแม่เมืองข้า”
“ท่านเจ้าเมือง”
วิสา อุทานออกมาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
“ท่านเจ้าเมืองมาสู่ขอลูกกับพ่อ”
“เจ้าคุณพ่อลูกยังไม่อยากออกเรือน”
“ข้าไม่ได้บังคับเจ้านะวิสา ไว้เจ้าพร้อมเมื่อไหร่ข้าจะมารีบเจ้าทันทีแล้วข้าจะมาเอาคำตอบในวันพรุ้งนี้นะ”

ท่านเจ้าเมืองเดินจากไปแล้ววิสาหันมาเอาคำตอบจากท่านเจ้าคุณทรัพย์ว่าท่านว่าอย่างไร
“เจ้าคุณพ่อยังไม่ได้รับปากใช่ไหม เจ้าคุณพอรอถามลูกก่อนใช่ไหมเจ้าคะ”
ท่านเจ้าคุณมีสีหน้าหนักใจสงสารลูกจับใจแต่ก็ต้องทนเพราะไม่เช่นนั้นสิ่งร้ายๆก็จะเกิดขึ้นแน่ๆ
“ลูกก็รู้ว่าท่านเจ้าเมืองอยากได้อะไรก็ต้องได้ไม่มีใครขัดได้”
“แล้วเจ้าคุณพ่อว่าไงเจ้าคะ”
“พ่อตกลงยกเจ้าให้ท่านเจ้าเมืองไปแล้ว”

วิสา เหมือนจะหยุดหายใจ ไม่ไม่เด็ดขาดเธอจะไม่ยอมเป็นเมียของคนที่มีจิตใจโหดร้ายอย่างนั้นแน่นอน
“ไม่เจ้าค่ะ” เจ้าคุณพ่อจะยอมให้ลูกออกเรือนไปอยู่กับคนที่นิสัยโหดร้ายหรือเจ้าค่ะ”
“พ่อรู้แต่จะให้พ่อทำอย่างไรเล่าในเมื่อความปลอดภัยของทุกคนขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของพ่อ ถ้าพ่อปฏิเสธจะต้องมีสักกี่คนที่ต้องตาย แต่ถ้าให้ลูกเสียสละทุกคนก็จะอยู่อย่างปลอดภัย”
วิสา เสียใจวิ่งไปที่ลำธารเธอยืนร้องไปอยู่นานสองนาน
“วิสา”
เสียงของธาราเรียกเธออยู่ข้างหลัง
“ธารา”
แค่นั้นเธอก็ปล่อยโฮออกมาแล้วโผเข้ากอดธารา แน่สะอึกสะอื้นอยู่นานจนธาราจูงมือเธอไปอีกฟากหนึ่งที่ลับตาคน
“เป็นอะไรวิสา บอกผมมาสิ เกิดอะไรขึ้น”
“เจ้าคุณพ่อต้องการให้วิสาออกเรือนไปกับท่านเจ้าเมือง แต่วิสาไม่ได้รับท่านเจ้าเมือง”
“จริงรึวิสา”
ธารา ตกใจสับสนไม่รู้จะหาทางออกได้อย่างไร แต่ก็ตัดสินใจทันที
“พรุ่งนี้เช้าตรู่ผมจะรอวิสา อยู่ที่นี่เราจะหนีไปเมืองกรุงด้วยกัน ผมจะไม่ยอมให้ใครมาพรากเราจากันเด็ดขาดผมสัญญา”

จบตอนที่1 นิยายนี้มี 4 ตอนนะครับ เข้ามาอ่านเรื่อยๆและจะบอกไว้ว่าแต่ละตอนอยู่ คห.ที่เท่าไหร่(ของกระทู้นี้)

จากคุณ : totowasabi - [ 15 พ.ค. 52 20:52:35 ]