ความคิดเห็นที่ 1 "วันนี้คนฝึกเยอะจัง" ผมนึกในใจ     ตาผมก็มองไปเสื่อที่ว่าง   และนอนพักในท่าศพ (ท่านอนหงาย และผ่อนคลายไม่เกร็งส่วนใดของร่างกาย) พอได้ที่ฝึก ผมก็นอนท่าศพ ผมไม่ได้สังเกตว่าใครบ้างอยู่ข้างๆเรา สักพักครูฝรั่งเดินเข้าห้องมาก็เปิดไฟให้สว่างขึ้น ภาษาอังกฤษผมก็ไม่ได้ดีเด่อะไรแต่อาศัยว่าเริ่มฝึกมา 3 เดือนแล้ว จึงจำท่าได้ ในห้องฝึกของโยคะร้อน   ขอเล่าเพื่อให้เห็นภาพนะครับ สำหรับคนที่ยังไม่เคยเล่นโยคะ ซึ่งโยคะสถานที่ฝึกแต่ละที่ก็ไม่เหมือนกัน ห้องที่ฝึก ด้านหน้าจะมีกระจกเงาเต็มบาน เพราะฉะนั้นเราก็จะเห็นว่า ใครบ้าง อยู่ตรงไหน (ถ้าเรามองเค้าน่ะนะ) แต่จุดมุ่งหมายในการฝึกโยคะ เค้าให้มีสมาธิดูร่างกายจัดระเบียบของตัวเอง ในระหว่างฝึกอย่าได้เปรียบเทียบแข่งขันกับใคร แม้กระทั่งตัวเอง.... เพราะฉะนั้นในห้องที่ฝึกก็จะล้อมรอบไปด้วยกระจกเงา เราก็จะเห็นว่าใครอยู่ตรงไหนบ้าง ก่อนช่วงที่ครูจะเดินเข้ามา  ผมก็มองไปเห็นชายหนุ่มคนหนึ่ง เปลือยอก แผ่นหลังมีรอยสักหลายที่ ผิวขาว ผมดำยาว ดูแว๊บๆว่าคนนี้น่าจะหุ่นดี  หน้าตาต้องแนวแน่ๆเลย แต่ก็ยังไม่ทันได้เห็นหน้าเพราะเค้าหันหลัง พอสายตามองไปที่กระจกเท่านั้นแหละ   "โอ๊ยยยยยยยย  งานเข้าแล้วกรู" "ใจแปล๊บสกมดยย  " ขึ้นมาทันที!!! อธิบายไม่ได้ในภาษาไทยสะกดไม่ถูกเลย  บรรยายไม่ได้ ตัน!! คงอารมณ์ประมาณว่า เสี้ยวแผลเก่าที่มันเหมือนจะหายดีแล้ว เกิดรู้สึกเจ็บจี๊ดๆขึ้นมาอีกครั้ง เค้าคือ   " คนรักคนใหม่ของแฟน(เก่า)ของผม" คนที่ผมอิจฉาเค้ามากที่สุด ที่สามารถครอบครองหัวใจคนที่ผมรักไว้ได้ คนที่เมื่อไหร่ที่ผมเปิดทีวีแล้วต้องเจอหน้าเค้าทางทีวี อาการนี้ก็จี๊ดขึ้นมา เสมอๆ นานหลายปี (อย่าถามเลยว่าเค้าคือใคร) ความจริงผมควรจะลืมเค้าได้แล้ว แต่ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมก็ได้ยินได้เห็นเค้าอยู่เสมอ  มันฝังอยู่ในใจ ผมรู้ว่า ....เค้าทั้งคู่ใช้ชีวิตร่วมกันยาวนานถึง7 ปี เป็นคู่ที่คบกันยาวนานมาก เป็นคู่ที่ผมอิจฉา แต่ก็นั่นแหละ ผมก็ยังคงทำใจไม่ได้อยู่ดีที่ต้องเจอเค้า   หรือคนรักเก่าของผม จากคุณ : จ็อบ - [ 16 พ.ค. 52 00:06:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 ขอย้อนกลับไปเหตุการณ์ในอดีตมีอยู่ครั้งหนึ่ง เมื่อผมได้ไปดูละครเวทีโรงละครอักษรจุฬา ซึ่งสมัยนั้นยังมีโรงละครอยู่ ที่นั่งก็ประมาณ 150 ที่นั่งได้มั้ง (จำตัวเลขแน่นอนไม่ได้) ผมก็ไม่เข้าใจว่า ทำไม๊ ทำไม  ด้วยความบังเอิญหรือฟ้าดินตั้งใจ ที่นั่งมีอยู่ตั้งเป็นร้อย  ดันให้ผม ได้บัตรที่นั่งติดกับ " b" คนรักของแฟนเก่า!!!!   นั่งติดกันเลยครับท่าน วันนั้นปวดใจมาก จำได้ว่าดูละครไม่สนุกเลย ใจก็คิดไปว่า เค้าคือคนรักคนใหม่..... ของเขา มันสะเทือนใจ แต่น้องเค้าก็น่ารักจริงๆครับ อัธยาศัยดี ทักทายไหว้ผม ซึ่งเค้าก็รู้แหละว่า ผมเป็นอะไรกับ a  มาก่อน รู้ว่าเตียงที่ b นอนตอนนี้  เมื่อครั้งหนึ่งผมก็เคยนอนมาแล้ว -_-" หลังจากจบละครเราก็เดินออกมาพร้อมกัน ไม่ได้ทะเลาะ หรือเป็นศัตรูเหมือนในละครหรอกนะครับ ปลายทางคือป้ายรถเมล์จุฬ่า เราเดินข้ามสะพานลอยแล้วแยกจากกัน "เดี๋ยวไปไหนต่อเหรอ..." ผมถามน้องเค้าก่อนจากลา "ไปบ้านพี่ ......a "  เค้าบอกว่าจะไปบ้านคนที่ผมรัก เค้าบอกว่าจะไปบ้าน a / เค้าจะไปเจอกันแล้ว  เค้านัดกันด้วย เค้าคงรักกันมาก .... คืนนี้เค้าคงนอนกอดกันบนเตียงเล็กๆ คำตอบในใจของผมเองเรียงร้อยออกมามากมาย ซึ่งทำร้ายจิตใจตัวเอง  เพียงคำตอบสั้นๆว่าจะไปบ้านพี่ a ผมก็คิดไปต่างๆนานา ซึ่งผมไม่น่าถามเลย  พอรู้คำตอบแล้วน้ำตาก็ไหล แต่เค้าไม่รู้หรอกว่า ผมกลั่นน้ำตายิ้มให้เค้าเป็นการส่งลา เมื่อหันหลังผมจึงร้องไห้ ผมเดินร้องไห้ไปจนถึงมาบุญครอง!! วันนี้เหตุการณ์เมื่อ 14 ปีก่อน หวลกับมาอีกครั้ง เพื่ออะไร....เพื่อทดสอบจิตใจของผมอีกครั้ง เมื่อผมรู้แล้วว่า คนข้างๆของผมคือใคร.... ในแว๊บแรก  ผมรู้สึกตกใจ  เกือบจะร้องไห้ แต่สะกดกลั้นไว้ แม้ว่าวันเวลาจะผ่านมาถึง 14 ปีแล้วก็ตาม จากคุณ : จ็อบ - [ 16 พ.ค. 52 00:09:35 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ยอมรับว่า  ใจประหวั่นจริงๆ และผมก็รู้ว่าเค้าก็เห็นผมแล้ว แต่ผมไม่ได้มองเค้า ถ้าผมมองเค้าทางกระจก อย่างน้อย ถ้าต่างคนต่างมองกัน สายตาต้องปะทะกันอย่างแน่นอน ผมยังไม่เข้มแข็งพอที่จะมองเค้า หรือยิ้มทักทาย ต่างคนต่างฝึก แม้ว่า เราทั้งคู่จะห่างกันเพียงแค่มือยื่นก็ตาม ในท่านั่งคุกเข่า ยื่นมือไปด้านหน้า ก้มตัวและหน้าราบพื้น ผ่อนคลายอวัยวะทุกส่วนของร่างกายและจิตใจ   ในจังหวะนั้นผมเกือบเสียศูนย์ เมื่อนึกถึง เรื่องราวในอดีต แม้ว่าตอนนี้จิตใจจะเข็มแข็งมากกว่าเก่าก็ตาม แต่ผมก็เกือบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ผมรีบบอกกับตัวเอง รีบบอกหัวใจตัวเองว่า ให้อยู่กับลมหายใจ  หายใจเข้าลึกยาววว  มีสมาธิอยู่กับลมหายใจ หายใจออกผ่อนคลาย  และอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับการฝึกอาสนะ(โยคะ) อยู่ในท่าที่เหยียดยืดเมื่อต้องฝืน อยู่ในท่าที่ผ่อนคลายเมื่อถึงจังหวะที่ต้องผ่อนคลาย แต่ถึงกระนั้น จิตใจบางขณะก็หวลนึกไปถึงคนที่อยู่ข้างๆเรา ถึงแม้ว่าเราจะไม่มองเค้า แต่สายตาที่มองไปด้านหน้า ก็ย่อมเห็น เงาสะท้อนคนคนนั้นอยู่ดี  เค้าอยู่ในอุณหภูมิห้องเดียวกับเรา มันอดไม่ได้ที่จะรู้สึกอย่างนั้น บางขณะก็นึกเปรียบเทียบไปต่างๆนานา "ดูซิ....ทำได้ตั้งหลายท่า บางท่าก็ทำได้ดีกว่าเราอีก ตัวอ่อนเชียว บิดมากเดี๋ยวเอวก็หักหรอก :P " "หุ่นก็ดีกว่าเรา"  "ผิวก็ขาวกว่าเรา" "อุ้ย!! แต่แอบมีผิวแตกลายด้านข้างนะ คริๆ แต่ชั้นก็แตกลายเหมือนกัน" "หยุดเปรียบเทียบ" ใจหนึ่งบอกกับตัวเอง บางท่าที่ก้มมองเท้าตัวเองง.....ใจผมยังคิดตำหนิตัวเองได้เลย "ดูซิ.....ขนาดเล็บนิ้วโป้งกรูยังดำเลย" "ตอนนี้เค้าเป็นดาราแล้ว....แล้วเราล่ะ ยังเล่นละครเวทีกิ๊กก๊อกอยู่เลย" "ทำไมวันนี้ช้านนต้องคว้ากางเกงตัวนี้มาเล่นนะ ถ้าใครสังเกตคงเห็นเป้ากางเกงเป็นรูขาด" "ดูกางเกงเค้าซิ  ....สั้นเซ็กซี่  ดูดีเชียว...แล้วชั้นล่ะ!!" จากคุณ : จ็อบ - [ 16 พ.ค. 52 00:13:33 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ผมก็คิดไปนู้น...... แล้วก็ดึงจิตดึงใจตัวเองกลับมา พลางหัวเราะความคิดตัวเอง ที่แม้แต่เรื่องปลายเล็บดำของตัวเอง ก็ยังเผลอหยิบมาตำหนิติเตียน ในขณะที่ฝึกผมก็นึกขำในเหตุการณ์วันนี้ ผมนึกถึงไปเป็นบทละคร เหมือนในหนังเลย  อ้อ ผมมักนำเหตุการณ์บางอย่างในชีวิตมาเขียน เป็นบทละคร มาสร้างงานละครเวที มุมภาพกระจกเงาสะท้อนมุมนั้นน่าสนใจ ภาพสวยดูเฉือดเฉือนดี หากทำเป็นละครช่องเจ็ด (น้ำเน่า) เพราะในขณะที่ฝึกนั้น กระจกเงามันเห็นคนทั้งสองซ้อนกัน หากใครคนหนึ่งจ้องมองผ่านกระจก   หรือมุมด้านหลังที่เวลาต้องก้มตัวมองไปด้านหลัง เงาสะท้อนก็จะเห็นใบหน้า ของคนๆนั้น ไม่ว่าจะมองไปทางไหน ก็จะเห็นกันและกัน ผมว่ามันสวยดี  ภาพมันสื่อดี ใจของอีกคนหนึ่งอาจร้อนลุ่ม  แต่อีกคนหนึ่งอาจเย็นไม่ได้คิด อะไรเลย หรือ จังหวะที่ต้องผ่อนคลาย นอนคว่ำ หันหน้าไปทางซ้ายหรือขวา เอาหูแนบพื้น  หากใครคนใดคนหนึ่งไม่มีสติ หันผิดด้านตามครูบอกแล้ว เผอิญต้องมาเจอกัน คงได้สบตาทักทายกันก็คราวนี้แหละ ในมุมหนึ่งมันก็มีความสวยงามในมุมนั้น สุดท้ายผมก็เลิกนึกถึงเขา และอยู่กับลมหายใจของตัวเอง ฟังเสียงหัวใจตุ้มๆต่อมๆของตัวเองในบ้างขณะ(ที่สมาธิผิดที่) ดึงจิตดึงใจให้กลับมาอยู่กับการฝึกโยคะ อยู่กับปัจจุบันขณะ ผมรู้ว่า การฝึกโยคะที่ผ่านมา เป็นภูมิคุ้มกันผมได้ส่วนหนึ่ง เปรียบเทียบกัน หากผมต้องไปเจอเขาคนนี้ หรือเขาคนที่ผมรัก ในเธคหรือบาร์ ผมคงอินไปกับบทเพลงอันแสนเศร้า และจมปรักอยู่กับความทุกข์ ที่ฝังคราบทุกข์มาเนิ่นนาน คนที่เขาไม่ได้มารู้สึกร่วมอะไรกับเราเลย จะมีประโยชน์อันใด.... ตอนนี้ผมก็ยังมุ่งมั่นเพื่อฝึกโยคะของผม เพื่อเตรียมพร้อม ทั้งในด้านร่างกายและจิตใจ เตรียมพร้อมเพื่อเป็นนักแสดงละครเวทีเล็กๆเรื่องหนึ่ง ที่จะเกิดขึ้นในปลายเดือนสิงหาคม แม้ว่ามันจะเป็นละครเวทีเล็กๆที่ไม่ได้ค่าตอบแทนในด้านเม็ดเงิน แต่ก็เป็นสิ่งที่ผมรัก  และมีความสุขเมื่อได้ร่วมสร้างงานในสิ่งที่ผมรัก ขอบคุณโยคะ และ เขาคนนี้ และคนที่ผมยังคงรัก (ถึงแม้ตอนนี้เจือจางละลายไปเยอะแล้ว) ที่สร้างจิตใจให้รู้รัก  และอารมณ์อันหลากหลาย ได้เป็นคนได้เต็มคน .... หวังว่า หากได้เจอในครั้งต่อไป  ในระยะกระชั้นแนบชิดแบบนี้ หรือแบบไหน.... ผมคงได้มีโอกาสสบตา ยิ้มทักทาย ด้วยความเป็นมิตรและจิตอันไร้อคติใดๆ ด้วยความเข้มแข็งและของจิตใจของตัวเอง ขอบคุณครับ....... จากคุณ : จ็อบ - [ 16 พ.ค. 52 00:15:26 ]

ความคิดเห็นที่ 5 ตะกอนในใจถูกแกว่ง  ใจก็แกว่งตาม แต่รักครั้งแรก(หรือเปล่าหว่า) ยากจะลืมจริงๆ ครับ จากคุณ : โก้ (เซโก้4) - [ 16 พ.ค. 52 08:44:16 ]

ความคิดเห็นที่ 6 ไม่แปลกถ้าจะแอบหวั่นไหวเล็กน้อย แต่ดีแล้วที่มีสติเนอะ จากคุณ : scottie - [ 16 พ.ค. 52 11:30:39 ]

ความคิดเห็นที่ 7 หวั่นไหว... กับแฟนของแฟนเก่า... จะเริ่ดมากค่า ฮุ ฮุ ฮุ จากคุณ : Lady_Ren - [ 17 พ.ค. 52 00:42:04 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ในที่สุดก็ดึงสติกลับมาจนได้นะครับ เก่งจัง จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 18 พ.ค. 52 14:19:51 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ...เล่าเรื่องราวได้น่าติดตามค่ะ..             รักครั้งแรก..มักเจ็บแปล๊บ..เมื่อคิดถึง...             แต่เจ็บกว่า..เมื่อเห็นเขา..มีใครอยู่เคียงข้าง... จากคุณ : ภัสสรา - [ 20 พ.ค. 52 14:55:24 ]