ความคิดเห็นที่ 1 ก่อนจะเปิดม่านพรีวิวลิ้มรสหวานบริสุทธิ์ของ "น้ำค้างหยดเดียว" เพื่อนๆน่าจะได้รับทราบถึงบรรยากาศแวดวงหนังไทยยุคนั้นเสียหน่อย เพื่อให้เข้าถึงอรรถรส กระแสความเป็นไป จากยุคประชาธิปไตยตายแล้วจนถึงประชาธิปไตยครึ่งใบ ไม่อยากบอกเลยว่าปีไหน (เดี๋ยวเดาอายุกูรูถูก แหะ แหะ) เอาเป็นว่าระหว่างปี 2520 -2523 แล้วกัน บรรยากาศบ้านเมืองยุคมืด...นิ่งเหมือนมีคลื่นใต้น้ำ ภายหลังเหตุการณ์  6  ตุลาคม  2519 กิจกรรมทางการเมืองทุกอย่างอย่างล้วนถูกสต๊าฟแข็ง นายกรัฐมนตรีแต่งตั้งยุคแรกก็คือ นายธานินนทร์ กรัยวิเชียร ซึ่งประกาศแผนปฏิรูปการเมืองไทยเป็นระยะเวลา 12 ปี ถึงจะเลือกตั้งใหม่ อุเหม่ ใครจะรอนานได้ถึงปานนั้น   เลยเกิดการปฏิวัติอีกครั้ง โดย พลเรือเอกสงัด ชลออยู่ แล้วเสนอให้ พลเอกเกรียงศักดิ์ ชมะนันท์ ขึ้นเป็นนายกรัฐมนตรีแกงไก่บรั่นดี เพราะท่านชอบทำกับข้าวยิ่งนัก โชว์ฝีมือผ่านจอทีวีต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองบ่อย   (เอ..คล้ายนายกคนหนึ่งรุ่นหลังๆเหมือนกัน) อย่างไรก็ตาม นายกเกรียงศักดิ์ถูกฤทธิ์พิษน้ำมันเล่นเข้า ในที่สุดก็ต้องขอลาออกในสภา (เป็นนายกรัฐมนตรีน้อยคนนักที่ประกาศลาออกในสภา แฟ้มบุคคลขอปรบมือให้) หลังจากนั้นตำแหน่งนายกก็ตกเป็นของพลเอกเปรม ติณสูลานนท์ ซึ่งเป็นนายกรัฐมนตรีที่อยู่นานสุดในประวัติศาสตร์ จากนั้นเป็นต้นมา บรรยากาศการเมืองก็เริ่มผ่อนคลายตามลำดับ กิจกรรมเสวนาวิสาสะก็ได้ปรากฏในกลุ่มผู้ที่ยังไม่สิ้นหวังกับประเทศชาติอยู่เนืองๆ จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 16 พ.ค. 52 10:54:47 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาทางหนังบ้าง หลังจากการวิพากษ์วิจารณ์สังคมถูกปิดกั้นด้วยกฏอัยการศึกในเหตุการณ์ 6 ตุลาคม ผู้สร้างหนังในแวดวงบันเทิงก็หันเหไปทำหนังตลก ผ่อนคลายเฮฮาเสีย เช่น "วัยอลวน" ต้นกำเนิดพระเอกนางเอกคู่พระคู่นาง ตั้มกับโอ๋ แล้วก็ต่อด้วยภาคสองคือ"รักอุตลุด" จนจบด้วย"ชื่นชุลมุน" ขณะเดียวกันเริ่มมีผู้สร้างหนังหน้าใหม่ๆเข้ามาแหย่ประเด็นปัญหาทาสังคม     (แค่สังคมจริงๆ การเมืองยังแตะมากไม่ได้) ประเด็นเหล่านี้มีอะไรบ้าง  ชนบทที่ยากไร้  ความเหลื่อมล้ำทางเศรษฐกิจ ความอยุติธรรมระหว่างชนชั้น  ช่องว่างคนรวย คนจน ซึ่งเป็นประเด็นอมตะที่หยิบมาพูดเมื่อไหร่ก็ได้เรื่อง (หรือไม่ก็พูดแล้วก็นิ่ง...) และแล้วภาพยนตร์ที่เขย่ามโนสำนึกของผู้คนโดยเฉพาะวงการการศึกษาก็ดังโพล๊ะ เพราะเป็นเรื่องแรกที่สะท้อนให้เห็นถึงความแร้นแค้นของระบบการศึกษาท้องถิ่น นั่นก็คือ “ ครูบ้านนอก”ทำให้ปิยะ ตระกูลราษฎร์ พระเอกที่เล่นเป็นครูแจ้งเกิดทันที (ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหนเสียแล้ว) แล้วหลังจากนั้น ภาพยนตร์ชุดครูทั้งหลายก็ติดตามมาเป็นกระพรวน ไม่ว่าจะเป็น “หนองหมาว้อ” “ครูวิบาก” “คนเดินสอน” แต่นั่นแหละ ไม่มีเรื่องไหนจะจดจำและสร้างปรากฏการณ์ได้เท่าเรื่องแรก แม้แต่ มรว.คึกฤทธิ์ ปราโมชก็ยังเขียนชมในคอลัมน์ประจำของตนที่สยามรัฐ จากความสำเร็จของ “ครูบ้านนอก” มาถึงโชว์เฟอร์ขับแทกซี่ผู้มุ่งสู่เมืองกรุงด้วยความหวัง ไม่มีภาพยนตร์เรื่องใดที่จะสร้างความตรึงตาประทับใจกูรู(และอีกหลายๆคน)ได้เท่าเรื่องนี้อีกแล้ว ขอยกย่องว่าเป็นหนึ่งในมาสเตอร์พีซของท่านมุ้ยเลยทีเดียว นั่นก็คือ  “ทองพูน โคกโพ  ราษฎรเต็มขั้น” เรื่องราวของโชว์เฟอร์แท๊กซี่ที่ตามหาล่ารถของตัวเองซึ่งถูกจี้ปล้นไป ในที่สุดก็พบว่าเหลือเป็นแค่เศษเหล็กในอู่รอวันทำลายและขายทิ้ง ก่อนหน้านั้น ภาพยนตร์เรื่องทองพูนได้รับรางวัลตุ๊กตาทองแทบทุกสาขา โดยที่ยังไม่ได้เข้าโรงฉาย กูรูนึกในใจ บะ..หนังอะไร(ฟะ)เรื่อง(โคตร)เชยเลย แต่พอดูจบ...อึ้งจริงๆ เดินมึนๆออกจากโรงพร้อมเสียงเพลงปิดท้าย "ทองพูน โคกโพ คุณไม่โง่แต่คุณเป็นคนซื่อ" หนังสามารถถลกเรื่องราวของโชว์เฟอร์คนหนึ่งที่รัก และหวงแหนความฝันของชีวิตคนบ้านนอก โดยอาศัยแท๊กซี่เป็นพาหนะสร้างความหวังสู่อนาคตที่ดีกว่า ข้อสังเกตอย่างหนึ่ง  ท่านมุ้ยทำหนังชีวิตชนชั้นล่าง (รวมทั้งเรื่องอื่นๆด้วย) ได้ดีกว่าหนังจักรๆวงศ์ๆมาก   “ชีวิตบัดซบ”ภาพยนตร์เรื่องหนักสมองจากเพิ่มพล เชยอรุณ หนุ่มผู้กำกับนักเรียนนอก เรื่องราวของคนที่พยายามดำรงตนอยู่ในคุณธรรมความดี แต่เมื่อถูกภัยสังคมคุกคามและข่มเหงบุคคลอันเป็นที่รัก ก็หมดสิ้นความอดทน กระโจนเข้าสู้กับวังวนของความอัปยศ บัดซบนั้น พระเอกคือ สรพงศ์ ชาตรี เล่นเป็นคุณครูผู้มีจิตใจอ่อนโยน หากแข็งกร้าวกับเหล่าทุรชน พลิกบทบาท เล่นเสีย"อิน" จนได้ตุ๊กตาทองไปเลย "เทพธิดาบาร์ 21" ยังจำเพลงแว่วๆ  "อะฮั้นทำงานอยู่ที่บาร์ 21.... " ผลงานกำกับเต็มตัวของน้าหง่าว ยุทธนา มุกดาสนิท ดัดแปลงจากบทละครของฝรั่ง มาเป็นหนัง-ละครเพลงแบบไทยๆ เรื่องราวของผู้หญิงบาร์ที่เห็นเหตุการณ์การฆาตกรรมของลูกชายรักการเมืองผู้มีอิทธิพล ตัวเธอจึงถูกโยงไปให้เป็นพยานปากสำคัญ ให้การปฏิเสธความจริงที่เห็น พร้อมโยนความผิดให้กับคนที่ไร้ราก ปากเสียงและเงินตรา   อดีตคอลัมนิสต์หนังสือพิมพ์ จันทรา ชัยนาม เล่นเรื่องเดียวได้รางวัลตุ๊กตาทองไปกอด และไม่ได้รับเล่นภาพยนตร์เรื่องไหนอีกเลย “แผลเก่า”เป็นเรื่องเดียวที่หลุดออกจากแนวเรื่องสะท้อนสังคมสมัยนั้น เพราะนำมาจากอมตะนิยายของไม้เมืองเดิม พูดถึงความรักของหนุ่มสาวแทบทุ่งบางกะปิ ขวัญ-เรียม ที่สาบานต่อหน้าเจ้าพ่อแห่งทุ่งบางกะปิ ต่อให้ความตายเท่านั้นมาพรากจากกันได้ และทั้งคู่ก็จบชีวิตในห้วงน้ำนั้นเอง เกริ่นนำพอให้เห็นภาพของภาพยนตร์ในยุคนั้นพอคร่าวๆ จะเห็นว่าสิ่งที่คล้ายคลึงกันในการนำเสนอก็คือ แนวทางสร้างสรรค์ศิลปะแบบ สัจจะนิยม ( Realism) แผ่ชีวิตเล็กๆในมุมที่สังคมมองข้ามแล้วจุดประเด็นตั้งคำถามขึ้นมา ถึงความเป็นไปและเป็นธรรมในสังคม ตัวละครถึงจุดอับในตอนท้ายด้วยการกระทำของตัวเองหรือถูกกระทำจากผู้อื่น (เออ...ถ้าตัวเองไม่ทำ ก็ต้องคนอื่นทำนั่นแหละ) แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 52 11:09:52 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 16 พ.ค. 52 10:57:02 ]

ความคิดเห็นที่ 3 กูรูนั่งทบทวนไปมา  เออ..ลืมหนังอีกเรื่องที่เป็นจุดเปลี่ยนสำคัญของผู้สร้าง "คนภูเขา" ของ วิจิตร คุณาวุฒิ เป็นหนังกึ่งสารคดีว่าด้วยวิถีชีวิตของชาวเขา ชี้ให้เห็นความแตกต่าง เหลื่อมล้ำของแต่ละชนเผ่า มนตรี เจนอักษร แจ้งเกิดเป็นชาวเขาเผ่าอีก้อบนดอยสูง ที่อาจหาญสานรักกับสาวเย้าผู้สูงส่ง จำประโยคขึ้นใจ "อีก้อ บ่ใช่คนหรือวะ" จาก"คนภูเขา" หนังเรื่องแรกที่เปลี่ยนวิถีการทำหนังของคุณาวุฒิไปเลย เพราะแต่ก่อนถนัดทำหนังดราม่าชีวิตครอบครัว ประเภท "น้ำเซาะทราย" "เมียหลวง" "ป่ากามเทพ" หลังจากประสบความสำเร็จได้แต่กล่องจาก"คนภูเขา" เรื่องต่อมาที่สร้างชื่อมหาศาลคือ "ลูกอีสาน" จากบทประพันธ์กับคำพูน บุญทวี แล้วจากนั้นชื่อของคุณาวุฒิก็กลายเป็นนักสร้างหนังกึ่งสารคดี มือวางอันดับหนึ่งของเมืองไทย น่าเสียดายที่ท่านไม่อยู่กับวงการหนังเสียแล้ว แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 52 21:36:42 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 52 11:15:33 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 16 พ.ค. 52 10:59:16 ]

ความคิดเห็นที่ 4 เล่าบรรยากาศการดูหนัง ฟังเพลงในยุคนั้น กอปรกับสภาพสังคมที่เปิดกว้างขึ้นพร้อมให้หยิกยกประเด็นมาถกเถียง แล้วก็มาถึงเรื่องราวของภาพยนตร์ "น้ำค้างหยดเดียว" ชื่อไตเติ้ลแสนเพราะนี้ มาจากตัวละครในหนังสือของลุงรงค์เรื่อง "สนิมกรุงเทพ" ผู้สร้างและเขียนบทนำมาดัดแปลงแต่งเสริมใหม่ จนไม่เหลือเค้าโครงเดิม สิ่งหนึ่งที่ถือว่าเป็นการบุกเบิกก็ว่าได้ก็คือ ทีมงานสร้างภาพยตร์ตั้งแต่ผู้กำกับ ตากล้อง ผู้กำกับศิลป์ ล้วนมาจากแวดวงโฆษณาทั้งสิ้น เริ่มตั้งแต่คุณสุชาติ วุฒิชัย ครีเอตีฟคนดังแห่งค่ายหนังเอเพ็กซ์ เรามักจะได้เสียงเสียงโฆษณาแหบเสน่ห์ของน้าอยู่เสมอ เวลาโฆษณาหนังในเครือแล้วมักจะลงท้ายว่า เอเพ็กซซซซซ นั่นแหละ น้าชาติล่ะ ตากล้องของทีมคือคุณชูชาติ โตประทีป จากโปรดักชั่นเฮ้าส์ชื่อดังแห่งยุค ตัวแสดงหลักๆทุกตัวเป็นคนในวงการโฆษณาทั้งสิ้น ทั้งที่ขอร้อง แกมข่มขู่ คงไม่ได้ค่าตัวเท่าไหร่นักหรอก บางคนโผล่หน้าออกมาพูดแค่ประโยคเดียว "น้ำค้างหยดเดียว ชื่อคนหรือวะ" ฉะนั้นไม่น่าฉงนถ้าหากเห็นตัวเนื้อหนังผ่านมุมกล้องแปลกๆ แทบทุกช้อตล้วนมีความหมายให้คนคิดถาม เพราะหนังโฆษณาจะอิงคอนเซปท์แบบเดียวกันนี้ เนื้อเรื่องของน้ำค้างหยดเดียว เป็นอย่างไรล่ะหรือ มาฟังกันต่อไป กรุงเทพเป็นทั้งพระเอกและผู้ร้าย.... นี่คือบทเกริ่นนำของภาพยนตร์เบิ่งตาของคนดูไปกับไวด์ช้อต เห็นมุมต่างๆของมหานครส่วนทีสวยละลานตาด้วยตึกระฟ้า และส่วนที่จมมิดด้วยสลัม น้ำครำ แล้วค่อยๆนำสายตาไปสู่ครอบครัวชาวแฟลตแห่งหนึ่งอันเป็นแหล่งพำนักอาศัยของครอบครัวนางเอก ที่ทำงานปากกัดตีนถีบ ตัวเป็นเกลียวหาเลี้ยงปากท้องของสมาชิกอีก 2 คน   สามีผู้พิการ นั่งรถเข็นทั้งวัน และลูกชายวัยเรียนที่มีโรคประจำตัว แน่นอน ความแร้นแค้นของการดำรงชีวิตแบบคนชั้นกลางระดับล่างที่หาเงินมาเท่าไหร่ก็ไม่พอจ่าย ไหนจะค่าใช้จ่ายประจำวันในเมืองหลวง ไหนจะค่าหยูกค่ายารักษาโรคของสามีและลูกชาย ทำให้นางเอกต้องหาอาชีพพิเศษ เปลี่ยนชื่อแซ่ให้ไพเราะเพราะพริ้ง จดจำง่ายและชวนฉงน เป็น "น้ำค้างหยดเดียว" ยอมขายบริการให้กับหมอเพื่อแลกกับการรักษาพยาบาลลูกน้อยฟรี เมื่อสามีรู้เรื่องเข้าก็โกรธเป็นนักหนา มีเรื่องทะเลาะเบาะแว้ง เข้าใจผิด คลางแคลนใจ จนสามีนึกน้อยเนื้อต่ำใจทำอัตวิบากกรรม โดดตึกตาย ส่วนลูกชายก็เสียชีวิตต่อมา "น้ำค้างหยดเดียว" สูญเสียความใสซื่อความบริสุทธิ์ เหลือเพียงความว่างเปล่าที่เดินทอดยาวหลอกหลอนอยู่ข้างหน้า เมื่อแดดแผดจ้า น้ำค้างก็ระเหิดหาย แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 52 21:26:26 แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 52 21:25:12 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 16 พ.ค. 52 11:02:07 ]

ความคิดเห็นที่ 5 หนังบรรจงสร้างอย่างพิถีพิถันด้วยบท และฉาก ตัวแสดงคัดใหม่หมด ฝึก ซ้อม และสวมบทบาทเต็มวิญญาณ ความมหัศจรรย์ของมุมกล้อง ขึ้นชื่อว่าเลิศเลอทีเดียว ยังจำได้ดีถึงมุมกล้องที่ไต่เลื้อยลึกเข้าไปถึงความรู้สึกข้างในตัวละคร แค่ฉากบันไดวนที่สื่อถึงความสับสนในจิตใจนางเอก กล้องก็ถ่ายย้อนเกลียวบันไดขึ้นไป จนคนดูเองก็เกิดอาการวิงเวียน หรือฉากโคลสอัปมากๆขณะตัวละครมีกิจกรรมทางเพศ ก็โคลสเสียจนเห็นผิวละเอียดจนอึดอัด สะท้อนให้เข้าใจถึงความกลัดกลุ้มของตัวละครที่หาทางออกไม่เจอ ฉากสุดท้าย นางเอกของเรา น้ำค้างหยดเดียว หลังจากสูญเสียทุกอย่างในชีวิต เดินทอดน่องไปบนถนนสายหนึ่ง (น่าจะเป็นราชดำเนิน) เจอเด็กขายดอกกุหลาบยื่นดอกไม้ให้ เธอรับไว้ แล้วก็จบ หนังลงโรงได้หนึ่งอาทิตย์ ก็จบเช่นกัน รอบที่กูรูไปดูมีเพียงสิบคน ดูไป ย้ายเก้าอี้นั่งได้ตามใจชอบ หนังได้รับรางวัลมากมาย แต่ขาดทุนมหาศาล คุณสุชาติ หรือน้าชาติ เข็ดจนตายกับการทำหนังโรง และไม่มีความคิดอยากจะทำอีกเลยนับแต่นั้น ทุกวันนี้ เจอหน้ากัน อย่าเอ่ยปากถามเรื่อง น้ำค้างหยดเดียว เชียวล่ะ หน้าเขียวเลย จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 16 พ.ค. 52 11:02:58 ]

ความคิดเห็นที่ 6 อย่างไรก็ตาม "น้ำค้างหยดเดียว" ได้สร้างปรากฏการณ์หลายๆอย่างให้กับวงการภาพยนตร์ไทย หนึ่ง  การใช้ "ทีสเซอร์" ฉายสไลด์ภาพนางเอกพร้อมตัวหนังสือขึ้นชื่อหนัง "น้ำค้างหยดเดียว" แทรกสลับระหว่างรายการโทรทัศน์เป็นเวลา 1 วินาที ทำถี่มาก จนทำให้เกิด Talk of The Town ผู้ดูฉงนสนเท่ห๋ว่าคืออะไร เดี๋ยวข้อสอง ข้อสาม ค่อยกลับมาเขียนเล่าให้ฟังน้า ขอไปทำธุระก่อน แก้ไขเมื่อ 16 พ.ค. 52 11:29:43 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 16 พ.ค. 52 11:15:02 ]

ความคิดเห็นที่ 7 รออ่านข้อสองข้อสามสี่ห้าค่า สนุกอะ จากคุณ : scottie - [ 16 พ.ค. 52 11:44:22 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ปูเสื่อรอด้วยค่ะ ชอบ ๆ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 16 พ.ค. 52 19:52:26 ]

ความคิดเห็นที่ 9 กลับมาแล้วจ้า โดนฝนซัดซาพาหายไปสองวัน มาต่ออีกนิดหนึ่งจากความคิดเห็นที่ ๖ ปรากฏการณ์แรกคือ การใช้ ทีสเซอร์ (Teaser Ad) ฉายคั่นสลับรายการโทรทัศน์ตามที่ได้กล่าวมาแล้ว ปรากฏการณ์ที่สองก็คือ การก่อกำเนิดคลื่นอพยพถ่ายเทระหว่างคนทำหนังโรงกับคนทำหนังโฆษณา แต่ไหนแต่ไรมาคนทั้งสองประเภทจะปักหลักในพื้นที่ทำงานเป็นเอกเทศ ไม่เคยมีใครก้าวข้ามเขตแดนกัน ด้วยศิลปะการเล่าเรื่องและถ่ายทอดที่ไม่เหมือนกัน แต่สัจจะธรรมที่เห็นจะจะก็คือ คนทำหนังโฆษณารวย..ลูกเดียว เพราะเป็นการทำเชิงพาณิชย์ มีคนจ้างแน่นอน (ยกเว้นถูกชักดาบ แต่น้อยมาก) ส่วนคนทำหนังโรง อาศัยใจรัก อารมณ์ติสท์เต็มที่ มีสิทธิ์รวยเป็นล้านหากถูกใจตลาด และจน...เป็นยาจกพริบตาหากหนังไม่สยบใจผองชน น้าชาติ เป็นตัวจริง เสียงจริงที่ยืนยงมานานในวงการโฆษณา พลิกบทบาทเป็นคนทำหนังโรง ก็เห็นสัจจะธรรมนี้ด้วย อย่างไรก็ตาม ความล้มเหลวของคนๆหนึ่งก็เป็นจุดเริ่มต้นของอีกหลายคนได้ ไม่กี่ปีไล่หลังจากนั้น ก็เริ่มมีคนในวงการโฆษณารุกเข้าไปทำหนังบ้าง ได้เงินบ้าง ได้กล่องบ้างก็ไม่เป็นไร เพราะทำเนื่องจากสนองอารมณ์ติสท์ หมดเงินก็ไปทำหนังโฆษณาใหม่ ได้เงินมาอีกก้อน..สบายใจ อาศัยบทเรียนและความเข้าใจตลาดหนังไทยในอดีต ก็เลยมีผู้กำกับหน้าใหม่ๆในวงการ โด่งดังมาถึงทุกวันนี้ คงไม่ต้องเอ่ยชื่อ ล้วนเป็นผู้กำกับหน้า(แก่)ใหม่ ไฟ(ยัง)แรงอยู่ สร้างหนังให้ตลาดไทยไม่ได้รึ ก็สร้างไปฉายประกวดเมืองนอกเสีย ก็เป็นทางระบายออกอีกวิถีหนึ่ง ปรากฏการณ์ที่สาม  อันนี้ไม่แน่ใจจะเรียกเต็มปากว่าปรากฏการณ์หรือเปล่า (แต่ถ้ามีแค่ สองข้อเบื้องต้นก็อาจจะน้อยเกินไป คุณ scottie, คุณปิยะรักษ์ อุตส่าห์ปูเสื่อคอย) นั่นก็คือ  หนังปัญญาชน ดาราต้องตลาด บทเรียนราคาแพงที่เป็นตัวอย่างสำหรับคนสร้างหนังยุคต่อมา หากจะสร้างหนังให้อยู่รอดได้ในเชิงพาณิชย์ (ไม่เจ็ง) และสนองอารมณ์ติสท์ของผู้กำกับได้ ต่อให้หนังสะท้อนปัญหาลึกล้ำ ซ่อนเงื่อน ประชดประชัน ถลก ตีแผ่ กรีด กระชาก กระซวก  หรือ..(คำแวๆนี้ นึกไม่ออกแล้วจ้า) ตัวละครที่นำแสดงจะต้อง(ติด)ตลาด เพราะตลาดหนังทั่วไปโดยเฉพาะในต่างจังหวัดจะขายนักแสดงเป็นหลัก แค่บอกสายหนังว่า คนนี้ คนนั้นเป็นนางเอก พระเอก ก็สามารถเป่าประกาศแห่แหนได้แล้ว ใน"น้ำค้างหยดเดียว" ตัวแสดงใหม่หมดจด ไม่มีใครรู้จักเลย ซึ่งตรงกับจุดประสงค์ผู้กำกับที่ไม่ให้คนดู มีภาพติดกับลักษณะพระเอก นางเอกจากเรื่องเดิมๆ แต่ผลก็เป็นไปอย่างที่เห็นๆ ไปแล้ว ไปเลย ไม่กลับมารับ ฉะนั้นจึงเป็นบทเรียนที่ดีสำหรับผู้สร้างหนัง จะฉีกแหวกแปลกแนวแค่ไหน  ตัวละครต้องใช้ดารานำที่รู้จัก ซึ่งข้อนี้  ท่านมุ้ย ทำได้ดีมาก เพราะท่านใช้พระเอกตลอดกาลของท่าน (สรพงศ์ ชาตรี) ในแทบทุกเรื่องต่อๆมา ตั้งแต่ ทองพูน โคกโพ ภาค ๒ / มือปืน/ สาละวิน/คนเลี้ยงช้าง/ รวมไปถึงหนังของผู้กำกับคนอื่นๆที่ใช้พระเอกตลาดกาลคนนี้เล่น ชีวิตบัดซบ สัตว์มนุษย์  ไผ่แดง   ได้ทั้งเงิน(แม้ไม่มากก็ไม่ขาดทุนหรือขาดทุนน้อยหน่อย) ได้ทั้งกล่อง (ในและต่างประเทศ) ปรากฏการณ์สุดท้าย โรงภาพยนตร์สามย่านรามา หลังจากไม่ประสบความสำเร็จในการฉายภาพยนตร์เรื่องนี้และอีกๆหลายๆเรื่องถัดมา ก็เกิดอาการล้มหายตายจากไป กลายเป็นภัตตาคาร สามย่าน ภัตตาคารโต๊ะจีน ขึ้นชื่อเรื่องเลี้ยงโต๊ะแชร์ ไม่ทราบปัจจุบันยังอยู่หรือเปล่า จบปรากฏการณ์น้ำต้างหยดเดียวแต่เพียงเท่านี้ ขอได้รับความขอบคุณจากกูรูขอบสนามฟิลม์จำกัด สวัสดี พ่อแม่พี่น้อง ปิดม่าน อ้อ..เอายัยผู้หญิงอ้วนมาร้องเพลงตอนจบด้วยจ้า แอ๊น แอน แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 52 14:18:40 แก้ไขเมื่อ 18 พ.ค. 52 13:43:06 จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 18 พ.ค. 52 13:41:12 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ผู้หญิงอ้วนออกแสดงว่าจบจริง ๆ ละเนอะ ม้วนเสื่อกลับบ้านได้ ขอบคุณที่มาเขียนต่อให้อ่านจนจบค่ะ ^ ^ จากคุณ : ปิยะรักษ์ - [ 26 พ.ค. 52 00:27:50 ]

ความคิดเห็นที่ 11 สุรเดช  ศรีชุ่มศิลป์ คือพระเอก . ...........งานนี้มาแปลก...เล่นเอามัน       ส่วน เสียงเพลง  "ชีวิต คืออะไร ...                              ชีวิต คืออะไร ....                           ตอบกันไปหลายอย่าง                       ต่างความเห็นร้อยพัน                   บ้างว่าสีสัน........               บ้างว่า            ว่าอย่างนั้น......ชีวิตคืออะไร ..          จำได้แม่น ว่า น้าชาติ มาขอให้ร้องทำเสียงแหบให้เหมือน ศรีไสล สุชาติวุฒิ หน่อย...            แต่ที่สุดแล้ว  น้า ก็ใช้ ตัวจริงเสียงจริง..เสียงศรีไสล จริง ๆ เสียดาย เทปที่มีไว้นั้น หายไปนานแล้วค่ะกูรู...           อ่านแล้ว วิญญาณเดิมเข้าสิงอีกแล้วละนะ         มีเกร็ดในกองถ่ายที่เราผ่านไปพอดีเหมือนกันตอนเขากำลังถ่าย กันที่ตึกฟิลิปส์ ริมถนนสีลม ตัดกับ คอนแวนต์ค่ะ          ว่าแต่ว่า...คุณน่ะ..นั่งอยู่ชั้น 8 หรือ ชั้น 9 ของ ตึกสิวะดล ล่ะคะ ?            มาเขียนให้อ่านอีกนะคะ จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 28 พ.ค. 52 23:02:24 ]

ความคิดเห็นที่ 12 พี่ทิกิ ตอนนั้นยังเรียนหนังสืออยู่เลยจ้า นั่งลุ้นกับเพื่อนๆว่าหนังจะไปรอดหรือเปล่าเนี่ย เลยชวนกันไปดู โอ้โฮ พี่เกือบจะได้เป็น(เสียงร้อง) นางเอกเลยหรือนี่ น่าปลื้ม จากคุณ : กูรูขอบสนาม - [ 29 พ.ค. 52 21:36:25 ]