ความคิดเห็นที่ 1 ............เด็กวัยรุ่นสี่ห้าคนขับมอเตอร์ไซค์แต่งท่อให้มีเสียงแปลกๆ ที่เพิ่งแซงปาดหน้ารถกระบะคันสีขาวเก่าแก่ตรากตรำงานหนักของตัวเอง ไม่ได้ทำให้คนใจเย็นแบบเขาโมโหหรือรำคาญแต่อย่างใด แค่ชะลอรถลง สังเกตเด็กหนุ่มคนบนเหล็กประหลาดวิ่งได้พวกนั้น ความรู้สึกเป็นห่วงอนาคตเด็กพวกนี้เข้ามาแทนที่ รำพึงออกมาคนเดียวกับพวงมาลัย  “ไม่ไปโรงเรียนกันหรือไง เด็กพวกนี้ นี่มันเพิ่งเลยเที่ยงเองโรงเรียนที่ไหนปล่อยนักเรียนเร็วจริงๆ”   เด็กวัยรุ่นทั้งกลุ่มคงอยากแค่สร้างความรำคาญให้เจ้าของรถกระบะเก่าๆ โมโหเล่น เพื่อความสนุกของตัวเองแน่ๆ เขารู้ดีพอที่จะควบคุมอารมณ์ไม่ให้มีน้ำโหไปกับเรื่องเล่นของเด็กๆ จึงตั้งใจใหม่เร่งเครื่องแซงกลับ กะหนีพวกเด็กคะนองให้พ้นๆ มัวแต่มองกระจกหลัง จนเกือบลืมดูข้างหน้า ช้ากว่านั้นนิดเดียวคงได้เฉี่ยวเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ใส่ชุดติดกันสีขาวจั๊วะ กำลังยืนข้างมอเตอร์โซค์ที่วัยรุ่นสาวๆ ชอบขับกัน “แน่ะ ยัยเด็กคนนี้ ก็มาจอดสุ่มสี่สุ่มห้าซะติดถนนเชียว เฮ่อ นี่ถ้าไม่เห็นจะแบนเป็นกล้วยตากมั้ยเนี่ย” แต่พอเหลือบมองอีกที  “อ้าว นั่นชุดพยาบาลนี่ เอ โรงพยาบาลนี้มีพยาบาลเตี้ยตัวเล็กขนาดนี้ด้วยเหรอ” เขาหัวเราะตัวเองที่เห็นพยาบาลเป็นเด็กผู้หญิง “ท่าจะกำลังจอดรถคุยโทรศัพท์กับแฟน เออ จอดที่เปลี่ยวๆ นี่นะ แม่คุณ โตแล้วไม่รู้จักคิดมั่งหรือไรน้า” เขานึกตำหนิในใจ ขับเลยผ่านไป           แต่สักพักยังมองไม่เห็นรถวัยหนุ่มคะนองนั้นตามมาให้เห็นชักเอะใจ เป็นห่วงพยาบาลคนนั้นขึ้นมาตะหงิดๆ เขามีเพื่อนวัยเดียวกันทำงานอยู่ในโรงพยาบาลประจำอำเภอใกล้ๆ นี้หลายคน อาจเป็นเพื่อนของเพื่อนก็ได้ หรือไม่เจ้าหล่อนก็คงมีธุระสำคัญมากถึงต้องจอดรถคุยข้างถนน จนไม่คิดกลัวอะไร            ตัดสินใจจอดรอข้างถนน สามนาทีแล้วก็ยังไม่มีวี่แวว ไม่เห็นแม้แต่รถคนอื่น  ถนนก็เป็นทางโค้งอ้อมแถมมีป่ารกๆ บัง ทำให้มองไม่เห็นจุดที่เพิ่งผ่านมาทั้งที่ไม่ไกลกันนัก เลยหักเลี้ยวรถกลับไปดูให้แน่ใจ             แค่นาทีเดียวก็ขับรถผ่านเห็นภาพดังที่คาดไว้ วัยรุ่นบนรถสามคัน จอดชิดคุณพยาบาลสาวสวมหมวกแก๊ปบังแดดไพล่อยู่ มือข้างขวากำลังโดนเด็กหนุ่มผอมสูงท่าทางแก่แดดเกินวัยกระชากถูลู่ถูกัง ส่วนมือซ้ายหล่อนต้องยื้อกับกระเป๋าสะพายที่โดนเด็กชายหน้ากร้านอีกคนดึง พวกที่นั่งรอบนมอเตอร์ไซค์ ก็ส่งเสียงโห่สนุกสนาน เขาไม่รู้ว่าเด็กๆ พวกนั้นจริงจังหรือล้อเล่นกับสิ่งที่ทำอยู่แค่ไหน แต่สังเกตได้ว่าพยาบาลสาวคงตกใจและขวัญหนีดีฝ่อ “เฮ้ย พวกเอ็งจะทำอะไรคุณหมอวะ”          เขาตะคอกเสียงดังออกไปจากรถที่อยู่เยื้องๆ อีกฝั่งของถนน ใช้คำว่าหมอแทนพยาบาลเสียเลย ไม่รู้เพราะท่าทางของคนผิวคล้ำๆ หน้าตาดุๆ ผมกระเซิงหรือรถกระบะที่ดูสมบุกสมบัน ทำให้วัยรุ่นพวกนั้นหยุดการกระทำ กลับไปสตาร์ทรถประหลาดซิ่งหนีไป เขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก นึกสงสัยว่าถ้าพวกนั้นเกิดเอาจริงขึ้นมาเขาจะทำยังไง แต่ยังไม่วายชะเง้อมองให้แน่ใจว่ารถวัยรุ่นเลยเข้าตัวอำเภอหายไปแล้วจริงๆ จึงลงจากรถ พึมพำกับตัวเองด้วยความภูมิใจ             “เสียงเราก็ทรงพลังเหมือนกันนะ ขู่เด็กนรกพวกนี้ได้” เดินไปใกล้พยาบาลสาวแล้ว ยิ่งมั่นใจว่าคนมาใหม่แน่ๆ แถมอาจไม่ใช่คนใต้เสียด้วยซ้ำ หน้าตายังเด็กอยู่หรือไม่ก็พยาบาลจบใหม่           “คุณมาจอดรถทำอะไรตรงนี้น่ะ” เพราะเขาเห็นว่าท่าทางเด็กจึงกล้าตำหนิต่อไป         “ไม่รู้เหรอว่ามันเปลี่ยว เที่ยงๆ ก็เปลี่ยว เวลาไหนก็เปลี่ยว ถ้าไอ้พวกบ้านั่นมันฉุดไป จะทำไง”     พยาบาลหน้าใหม่เริ่มตอบเสียงเบาๆ ด้วยสำเนียงพูดแบบคนภาคกลาง “รถเสียน่ะ อยู่ๆ มันก็ดับ น้ำมันก็มี แต่มันขับต่อไม่ได้”  ตรงหางเสียงเหมือนพยายามตั้งใจควบคุมไม่ให้สั่นอยู่ มองเขาด้วยแววตาหวาดระแวง “โทรศัพท์ก็ใช้ไม่ได้ ตรงนี้คงอับสัญญาณ จากตัวอำเภอมานี่ ไม่มีสัญญาณโทรศัพท์สักนิด” พอฟังเสียงชัดๆ เขาจึงเริ่มพิศเธออีกครั้ง คนที่เกือบกลายเป็นเหยื่อตัวสูงไม่ถึงบ่าเขา คงจะไม่ใช่คนใต้ ผิวเนียน เสียงเพราะเชียว และคงจะเลยยี่สิบแล้ว ไม่ใช่เด็ก เพราะเสียมารยาทจ้องเจ้าตัวมากไป หล่อนเลยถอยห่าง เขานึกได้เลยทำเสมองรถ “ไหนดูหน่อย มันเสียตรงไหน “เขาลองสตาร์ทดู “ไม่ติดจริงแฮะ เออ ทำไงล่ะทีนี้” พึมพำกับตัวเอง “งั้นขึ้นรถ เดี๋ยวไปส่ง” เขาไม่ได้ตั้งใจใช้อำนาจ พูดไปตามปกติ โดยไม่รู้ว่าทำให้คนฟังที่ไม่คุ้นเคยและเพิ่งขวัญเสียมาจะคิดเป็นอื่น “แล้วรถล่ะ ไม่ใช่ของตัวเอง ของคนอื่นน่ะค่ะ” คำว่า “ค่ะ” หลุดออกมาจากปากพยาบาลตรงหน้าช่างไพเราะเสียจนทำให้เขานึกอายเล็กน้อยที่พูดไม่มีหางเสียงไป “อืม ผมยกขึ้นรถไม่ไหวหรอกครับคุณหมอ ไม่มีเครื่องมือด้วย แต่ก็คิดว่าทิ้งไว้ให้ร้านซ่อมมายกไปคงไม่ยากอะไร” “เอาเถอะ เอาเถอะ ขึ้นรถก่อน” เขาร้องสั่ง พยาบาลผิวขาวยังกับไข่ปอกทำท่าไม่แน่ใจ มองซ้ายมองขวา ว่าพอจะมีทางเลือกอื่นๆให้ตัดสินใจหรือไม่ “คุณ ขึ้นมาเถอะ ยืนอยู่ตรงนี้ เกิดไอ้เด็กน-รกพวกนั้นกลับมา คุณจะวิ่งไม่ทันผมนา” คำพูดนี้ทำให้เธอคว้าถุงผ้าหน้าตะกร้ารถ เดินตามขึ้นรถทันที ไม่ใช่เพราะคำตลกฝืด แต่คิดว่าเด็กเลวนั่นอาจจะกลับมาจริงเมื่อไหร่ก็ได้   “เวรกรรม ไม่มีรถเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลผ่านมาสักคน ปกติหลังเที่ยงจะกลับจากตัวอำเภอกันเป็นแถว” หญิงสาวนึกแค้นใจรถคันใหม่ของรุ่นพี่จริงๆ มาเสียกลางทางได้อย่างไร จากคุณ : rainfull - [ 18 พ.ค. 52 14:42:17 ]

ความคิดเห็นที่ 2 "คุณหมอ”  ขึ้นมานั่งหน้าคู่คนขับแล้วแต่ยังไม่วายหันไปมองมอเตอร์ไซค์ด้วยความเป็นห่วง “ไม่ต้องห่วงรถหรอกน่า ห่วงตัวเองเถอะ” คำพูดเหมือนตะคอกหลุดออกมาจากเจ้าของกระบะซอมซ่อกลิ่นพืชผักอีกแล้ว มาดานั่งตัวแข็งทื่อกอดถุงผ้าที่ใส่อาหารแน่น ไม่สนใจว่าว่าอาหารห่อพวกนั้นจะเละหรือไม่ คิดหาทางหนีทีไล่ แต่ปลอบใจตัวเองว่า ยังไงคนขับรถคนนี้คนเดียวน่ากลัวน้อยกว่าเด็กวัยรุ่นหน้าตาน่ากลัวพวกนั้นตั้งเยอะ “แล้วถ้านายคนนี้พาไปทำมิดีมิร้ายพร้อมพวกที่รออยู่ล่ะ” ยิ่งคิด ยิ่งหนักใจ อยากกระโดดลงจากรถลงด้วยซ้ำ “เดี๋ยวคุณบอกให้พวก นายช่าง หรือ รปภ. ของโรงพยาบาลยกรถคุณไปร้านซ่อมให้สิ เอ่อ แต่ที่โรงพยาบาลก็มีช่าง น่าจะพอดูให้ได้ ผมอยากช่วยคุณนะ แต่ผมต้องเอาของเด็กอ่อนพวกนี้กลับบ้านเร็วๆ น่ะ แม่เด็กเขารออยู่” คำพูดเหมือนจะจริงใจมากๆ ยังไม่ทำให้หล่อนสบายใจนัก แต่พอหันไปมองทั่วตอนหลังของรถที่เต็มไปด้วยของใช้เด็กแรกเกิด ทำให้มาดาแอบถอนหายใจเบาๆ ด้วยความโล่ง “พ่อลูกอ่อนคงไม่พาพยาบาลไปฆ่าข่มขืนหรอกนะ” หาสาเหตุปลอบใจไม่ให้ฟุ้งซ่านไปกว่านี้ “เอ๋ หรือว่านี่เป็นแผนให้ไม่ต้องระวังตัว” เธอเริ่มกอดถุงจนแน่นใหม่ เริ่มตำหนิการตัดสินใจของตัวเอง “ไม่น่าย้ายมาอยู่ที่นี่เลย ผู้คนน่ากลัวทั้งนั้น หน้าตาเหี้ยมโหด วัยรุ่นก็หยาบเกินวัย ทั้งชายหญิงพูดก็ไม่มีหางเสียง  เหมือนโกรธกันมาสิบชาติ” แต่ก็นึกไม่ออกว่าจะพูดอะไรออกไปดี “คุณเพิ่งย้ายมาใหม่ หรือว่ามาอยู่ชั่วคราว ผมไม่เคยเห็น” เขาถามเพื่อชวนคุยเท่านั้น เพราะเห็นเธอนั่งเงียบ และเริ่มหรี่ตาเหลือบสังเกตหญิงสาวที่นั่งข้างๆ ไม่รู้เพราะไม่ค่อยมีผู้หญิงแปลกหน้ามานั่งรถเขา หรือว่าคิดไปเอง เขารู้สึกได้ถึงกลิ่นหอมอ่อนๆ บนรถทันที แขนที่เลยเครื่องแบบออกมาสีนวลเนียนน่ามองจนเขาอยากติเจ้าตัวไม่ยอมปกป้องผิวจากไอร้อนตอนขับรถ แต่ถ้าเจ้าหล่อนทำอย่างนั้นจริงๆ เขาก็คงไม่เห็นอะไรดีๆ แบบนี้  แล้วนั่นจะกอดถุงบ้าอะไร อดเห็นขนาด “ของดี” ว่าจะประมาณไหนหนอ เขาหัวเราะในใจอย่างเห็นแก่ตัวในใจ “เพิ่งย้ายมาค่ะ สองอาทิตย์ที่แล้วเอง” มาดาตอบเบาๆ ด้วยคำที่สั้นที่สุด นึกหมั่นไส้คนหน้าดุ อยากรู้เรื่องชาวบ้าน เขาต้องคุ้นเคยกับพยาบาลที่นี่ทุกคนหรือไงนะ คงมีรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไรอยู่ “ผมดูแลสวนให้โรงพยาบาลน่ะ มาโรงพยาบาลสัปดาห์ละสองครั้ง รู้จักหมดทั้งโรงพยาบาลแหละ เจ้าหน้าที่ไม่ถึงร้อยคน” “อ่อ คนทำสวนของโรงพยาบาลนี่เอง แล้วนี้เราต้องรายงานตัวกับเขาด้วยมั้ย เหมือนที่มาวันแรกต้องพบผู้อำนวยการโรงพยาบาล” มาดาคิดหมั่นไส้ในใจ จนเผลอแอบยิ้มเยาะออกมา แต่คนหน้าดุกลับตีความไปอีกอย่าง “ยิ้มออกแล้วก็ดี ความจริงผมอยากบอกคุณว่า เด็กพวกนั้นคงไม่ตั้งใจจะฉุดคุณหรอกกระมัง คงเล่นๆ กันประสาวัยรุ่นน่ะ คุณอย่ากลัวจนต้องทำเรื่องย้ายกลับล่ะ” “ขอให้เป็นอย่างงั้น” เธอตอบสั้นๆ อีกครั้ง  กว่าจะหาเรื่องมาสู้ถึงที่นี่ได้ลำบากไม่น้อย แล้วให้หาทางถอยกลับเมืองกรุงอีก คงเหมือนหาทางกลับไปตายที่นั่น แต่ไม่เห็นความจำเป็นว่าต้องบอกเหตุผลกับคนไม่รู้อะไรอย่างเขา คิดถึงความหลังที่ให้ตัวเองต้องระเห็จมาอยู่ที่นี้ แล้วหนาวขึ้นมาจนต้องกอดถุงแน่นขึ้น ไม่เก็บอาการหนาว จนคนหน้าดุแต่พูดมาก ถามจนได้ “คุณ คุณ ถามจริงๆ อะไรอยู่ถุงในถุงใบนั่น ตั้งแต่ขึ้นรถผมเห็นคุณกอดซะแน่นเชียว ถ้ามันเป็นเพชร คุณวางลงเถอะ ผมไม่ปล้นหรอก เพชรมันจะหายใจออกเรอะ” เขาพูดเร็วและห้วน เหมือนกับตั้งแต่พบหน้ากัน “ว้าย ก๋วยเตี๋ยวกับหนังสือน่ะ ถุงน้ำซุปแตกใส่แล้วแน่ๆ เลย” เธอผลักถุงออกไป แล้วชะโงกดูในถุง วี้ดว้ายออกมาตามประสาหญิงตกใจทันที คนขับรถหัวเราะลั่นรถจนตัวโยน  “ก็แล้วไปกอดจนแน่นทำไม ถุงแตกหรือเปล่า” เขาถามแล้วรีบเอี้ยวไปด้านหลัง พร้อมกับแอบทดสอบกลิ่นก๋วยเตี๋ยวจากบริเวณปีกหมวกใกล้กกหูเธอแบบเงียบๆ ก่อนคว้ากล่องทิชชูยกให้ทั้งกล่อง “อืม” เขาครางออกมาเบาๆ ก่อนทำพูดอย่างมีน้ำใจปกปิดอาการเห็นแก่ได้ของตัวเอง “ถ้าหกก็เช็ดซะ” กระหยิ่มแรกในใจที่สาวไม่รู้สักนิดว่าเพิ่งโดนทดสอบกลิ่นไป กระหยิ่มต่อมาเพราะชื่นชมประสาทจมูกตัวเอง พอจะแยกแยะออกว่า กลิ่นที่เขารับได้ตั้งแต่ตอนแรกนั้นไม่ใช่กลิ่นอาหารหรือน้ำหอมแน่ๆ จากคุณ : rainfull - [ 18 พ.ค. 52 14:47:38 ]

ความคิดเห็นที่ 3 “จะให้ผมส่งตรงไหน” เขาเลี้ยวเข้า โรงพยาบาลก่อนถาม “ลงตรงนี้แหละค่ะ” เมื่อกี้เครียดกังวล กับเหตุการณ์น่ากลัวมาจนไม่เป็นตัวของตัวเอง ตอนนี้มารำคาญที่กลัวจนกอดถุงอาหารจนถุงแตกเรี่ยราด “ดีนะ ที่ไม่ฉี่แตกออกมาด้วย” มาดานึกในใจ เริ่มสบายใจเมื่อคนผิวคล้ำหน้าดุพูดไม่เพราะจอดรถให้ลงตรงทางเดินหน้าตึกที่หล่อนทำงานพอดี ไกลๆ เห็น ลักษยา พยาบาลรุ่นพี่ยืนรอด้วยความกระวนกระวาย ตรงบันไดเล็ก ที่ใช้ขึ้นตึกสำหรับเจ้าหน้าที่เท่านั้น “จะได้กินก๋วยเตี๋ยวกันไหมนั่น แตกเลอะซะขนาดนั้น” เขามองยิ้มๆ เป็นยิ้มแรกที่มาดากล้ามอง แต่เธอทำไม่เห็น ปัดหน้าอกเสื้อ ดึงชุดให้เข้าที่ ยกถุงที่ตั้งบนพื้นรถขึ้นมาหิ้ว ก่อนเตรียมลงจากรถ ทำให้คนขับมีโอกาสสังเกต ขนาด “ของดี” เสียที แม้สังเกตได้ไม่นานก็เตะตาชวนฝันถึงไม่น้อย เขาเปิดประตูวิ่งลงไปเปิดประตูให้หล่อน เพราะรู้จักรถตัวเองดีว่า ประตูมันมีปัญหาเต็มที ถ้าคนไม่เคยนั่งจะเปิดออกมาไม่ได้ และเป็นห่วงว่ารถกระบะสูงเกินไปที่คนตัวเล็กๆ แบบเธอจะกระโดดลงมาได้ง่ายๆ เปิดประตูให้ แล้วก็ไม่แน่ใจว่าจะยื่นมือช่วยหล่อนลงมายังไง จึงทำได้แค่ดึงถุงออกมาถือให้แบบไม่เต็มใจนัก ชูถุงขึ้นใกล้จมูกดมแล้วทำท่าฟุดฟิด นึกขำที่ก๋วยเตี๋ยวกับหนังสือโดนละเมิดโดยไม่ตั้งใจ แต่สายตาเหล่มองผู้โดยสารอีกครั้ง ซึ่งกระโดดลงมาได้ด้วยความทุลักทุเล “เอ ตอนขึ้น ทำไมรถไม่ค่อยสูงแฮะ” มาดาพูดกับตัวเองตอนที่ต้องเอื้อมมือปิดประตูรถที่สูงเอาการ แต่เขาได้ยินเพราะยืนมองก้นงามๆ ข้างหลังอยู่ ยังไม่ยอมไปไหน “เพราะคุณตกใจไง บางคนปีนต้นตาลยังได้เลย อะไรไม่รู้หลั่งออกมาทำให้มีพลังวิเศษ”  เขาพูดไปงั้นๆ กลัวใครๆ จะจับได้ว่าแอบใช้สายตาแทะโลมคนที่ตัวเองเพิ่งช่วยมา “เขาเรียก อะดรีนาลิน” มาดาตอบพลางดึงถุงผ้าเลอะๆ กลับด้วยอารมณ์บอกไม่ถูก ที่เห็นคนตัวดำๆ ยืนจ้อง “หน้าอก” “ชื่อ มาดา เหรอ ไม่น่าเชื่อ” เขาถามออกมาขำๆ นึกไม่ถึงว่าจะยังมีคนสมัยใหม่ใช้ชื่อแบบนี้เป็นชื่อจริงของหญิงสาว แต่ก็เหมาะดี ท่าทางหวานแหววเป็นหญิงเต็มตัว แถม “หอม” ด้วย ใช้น้ำหอมอะไรหนอ มาดาไม่พยายามบอกเหตุผลที่ใช้ชื่อนี้กับคนแปลกหน้า แต่กล้าสวนกลับบ้าง “คนตั้งให้ ไม่ตั้งใจมั๊ง ชื่อเลยไม่ดี” “ไม่ได้ว่าไม่ดีนะ” เขาทำท่าร้อนตัวอยากอธิบายแต่กลับเปลี่ยนใจพูดเรื่องอื่นแทน “เดี๋ยวคุณอย่าลืมไปบอกเจ้าหน้าที่ไปช่วยยกรถล่ะ เร็วๆ ด้วย เดี๋ยวรถเขาหาย” เขาทำท่าจะเดินออกไปแล้ว แต่มีเสียงเรียกเบาๆ จากลักษยา นั่นเอง “อ้าว มาด้วยกันได้ไงล่ะ” พยาบาลอาวุโสวัยสี่สิบขึ้น มองคนรุ่นน้องทั้งสองด้วยความงง “อ๋อ รถเสียค่ะ พี่ยา แล้วคุณคนนี้เขามาส่ง เดี๋ยวน้องวิ่งไปบอกช่างไปยกรถมาให้ก่อนนะคะ” ลักษยารับถุงผ้าเลอะๆ มาถือแทนมาดาที่วิ่งหายไปอีกทาง เห็นชายหนุ่มที่คุ้นเคยกันดียกมือโบกหยอยๆลา ก่อนสตาร์ทเครื่องยนต์ออกไป “ขอบใจนะจ๊ะ มนัส ที่มาช่วยส่งน้องใหม่” ลักษยาโบกมือกลับเช่นกัน เสียงตะโกนไม่ดังนัก แต่ก็ทำเอามาดาเกือบล้มสะดุดขาตัวเอง ไม่ใช่เพราะชื่อเขา แต่เพิ่งนึกได้ว่าตัวเองมารยาทแย่มากที่ไม่ขอบคุณเขาสักคำ ทั้งๆ ที่เขาช่วยให้หลุดจากพวกเด็กน่ากลัวนั้นแท้ๆ เสียเวลาช่วยเหลือตั้งนาน แถมตอนแรกๆ ยังไปเขม่นทำท่าไม่ไว้ใจใส่เขาอีก เขาจะว่าอะไรไหมนะ หวังว่าคำขอบใจจากลักษยาจะช่วยทดแทนความรู้สึกแย่ๆ หากต้องพบเจอกันครั้งต่อไปได้บ้าง “นี่ยังหวังให้ตัวเองพบนายคนพ่อลูกอ่อนหน้าดุ พูดมากคนนี้อีกเหรอ” เธอตะคอกใส่ตัวเอง จากคุณ : rainfull - [ 18 พ.ค. 52 14:51:12 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ลักษยาแยกถุงก๋วยเตี๋ยวออกมา ส่วนที่ห่อใส่เส้นยังคงสภาพดี แค่อุ่นก็น่าจะใช้การได้ แต่หนังสือพวกนิตยสาร วารสารสำหรับผู้หญิงที่ทั้งสองคนชอบแบ่งกันอ่านกันกลับเปียกเลอะด้วยน้ำซุปกลิ่นอบอวล “จะยังอ่านได้มั้ยเนี่ย เออ แต่เสียหายแค่นี้ถือว่าขี้ปะติ๋ว ถ้าต้องแลกกับมาดาต้องเจ็บตัวกับไปเด็กบ้าพวกนั้น ต่อไป อย่าเข้าตัวอำเภอคนเดียวเลย ” พยาบาลสาวใหญ่บ่นยาวเกือบหลุดปากคำว่าเสียตัวแทนเจ็บตัวแล้วเชียว แต่กลัวมาดาจะตกใจกลัวไปกว่านี้ ยิ่งไม่ค่อยเข้าใจวัฒนธรรมการส่งภาษาของคนแถวนี้อยู่ ตอนมาวันแรกๆ มาดางงว่าทำไมทุกคนต้องทำท่าตวาดเธอ กว่าจะรู้ว่านั่นเป็นนิสัยปกติของเพื่อนร่วมงานและผู้ป่วยในท้องถิ่นนี้ ก็ปาไปเกือบสัปดาห์ ตอนนี้มาดาเข้าใจเพื่อนๆ ร่วมงานมากขึ้น และมีน้ำใจกับรุ่นพี่ทุกๆ คน “ไม่เข้าไปคนเดียวแล้วค่ะ เด็กพวกนั้นน่ากลัวจริงๆ บางคนติดยาหรือเปล่าไม่รู้” เธอพยักหน้าหงึกหงักกอดอกห่อไหล่เหมือนยังกลัวอยู่ “ผู้ชายเนี่ยไว้ใจไม่ได้จริงๆ ไม่ว่าเด็กหรือแก่เฒ่า” รุ่นพี่หัวเราะอีกครั้ง “แหม แต่ได้มนัสใจงามมาช่วยแล้วไง ผู้ชายดีๆ ก็มีเห็นมั้ย” เธอยอมรับแต่ก็อดบ่นออกมาไม่ได้  “แหม แต่ดุ๊ ดุค่ะ ชอบสั่ง ชอบว่าด้วย พ่อลูกอ่อน ก็คงอย่างนี้” ลักษยาเกือบสำลัก ถ้าเห็นผู้ชายอย่างมนัสเป็นคนดุแล้วล่ะก้อ มาดาไม่มีวันเจอคนใจดีในอำเภอนี้อีกต่อไป  จึงรีบแก้ตัวให้ “อืม ไม่ดุนะ มนัสน่ะ นิสัยดี โอบอ้อมอารี ใจเย็นที่สุดในอำเภอนี้แล้ว” มาดาได้แต่ยิ้มแหยๆ เถียงไม่ออก รำพึงข้างใน “นิสัยดีน่ะ คงใช่ แต่ท่าทางดุจะตาย อยู่บ้านลูกเมียคงกลัวหัวหด” แต่ก็ยังอุตส่าห์ถามเรื่องเขาต่อ “แล้วเขาทำสวนให้โรงพยาบาลเราเหรอคะ” มาดาถาม ลักษยาพยักหน้าจะพูดอะไรต่อ แต่พยาบาลอีกคนตะโกนเรียก รุ่นพี่จึงต้องกลับไปทำงานเดินกึ่งวิ่งตามหมอเข้าห้องตรวจผู้ป่วยไป   มาดา เดินเข้าตึกผู้ป่วยในโดยใช้ทางเดินที่ผ่านส่วนหย่อมสวยประปรายหลายจุด เธอชื่นชอบสวนนี้มาก โดยเฉพาะต้นที่มีดอกห้อยระย้าลงมา เจ้าหน้าที่ปรับภูมิทัศน์ของโรงพยาบาลคนใหม่มาจากกรุงเทพเช่นกัน กำลังพยายามทำให้โรงพยาบาลประจำอำเภอแห่งนี้สวยประทับใจทั้งเจ้าหน้าที่และผู้ป่วยอยู่ แต่คงได้แค่ออกแบบเท่านั้น “ต้นไม้พวกนี้คงมาจากการดูแลของนายคนสวนนั่นเอง หน้าตาออกจะดุดัน ไม่น่าเชื่อว่าจะมีฝีมือดูแลต้นไม้ให้สวยขนาดนี้ได้ มีดีเหมือนกันนี่” เธอชอบดอกไม้ ต้นไม้ และสวนกว้างๆ มาตั้งแต่เด็ก คงเพราะโตมาจากที่แคบๆ และอุดอู้ อารมณ์ที่กำลังดีเพราะเห็นต้นไม้เกือบหายไปเมื่อคิดถึงอดีต แต่ก็ลืมทุกอย่างเมื่อย่างเข้าหอผู้ป่วย จากคุณ : rainfull - [ 18 พ.ค. 52 14:54:46 ]

ความคิดเห็นที่ 5 บทที่ 1 แค่นี้นะคะ จากคุณ : rainfull - [ 18 พ.ค. 52 14:57:32 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เขาอาจจะไม่ใช่คนสวนก็ได้นะเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 18 พ.ค. 52 19:56:17 ]

ความคิดเห็นที่ 7 น่านสิ เป็นใครกันแน่น้า ชอบสั่งนี่น่าจะใหญ่ จากคุณ : Mnemosyne - [ 19 พ.ค. 52 07:53:35 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ท่าทางมนัสจะเป็นคนสวนกิตติมศักดิ์ อิๆ (แต่ชีกอนิดๆ นะครับเนี่ย) จากคุณ : คุณพีทคุง (พิธันดร) - [ 19 พ.ค. 52 21:21:38 ]

ความคิดเห็นที่ 9 ตอนใหม่มาแล้วค่ะ ห่างกันเกือบเดือน http://www.pantip.com/cafe/writer/topic/W7962402/W7962402.html#3 จากคุณ : rainfull - [ 11 มิ.ย. 52 16:46:34 ]

ความคิดเห็นที่ 10 ตามมาอ่านแล้วจ้า เรื่องนี้นางเอกรูปร่างต่างกับพี่เอื้อง เอ๊ย...นางเอกคนก่อน(หัตถายานิล) คนละเรื่องเลยนะพี่เอื้อง จากคุณ : bodiamond1 - [ 15 มิ.ย. 52 16:38:52 ]

ความคิดเห็นที่ 11 ตามไปจ๊ะ จากคุณ : ลูกไหม - [ 15 มิ.ย. 52 16:47:07 ]

ความคิดเห็นที่ 12 ตามไปๆ จากคุณ : kookgee! - [ 22 มิ.ย. 52 14:20:02 ]