ความคิดเห็นที่ 1 “อยากนำทางไหม” เขาปล่อยนางลงบนพื้น แมวดำ ชายตามองมาเหมือนจะค้อน ก่อนจะเดินวาดหางนำหน้า ราวกับนางคือเจ้าของบ้านฝ่ายหญิง แดนมองสัตว์เลี้ยงของเจ้าของบ้านหนุ่มอย่างทึ่งจัด เมื่อมันกระโดดขึ้นไปวางท่าบนโต๊ะครึ่งวงกลมวางกระดาษเครื่องเขียนสำหรับทิ้งข้อความ ตุ๊กตาเผ่ามายารูปทรงกระบอกเตี้ย วางประดับ วิวด้านหลังครึ่งหนึ่งของโต๊ะเป็นหน้าต่างบานกว้างมองเห็นวิวไกลสุดตา อีกครึ่งเป็นผนัง แดนผิวปาก ก่อนจะขออย่างสุภาพ “ช่วยไปยืนข้างๆ แมว” แมวที่อยากให้คนอื่นเรียกชื่อมากกว่าแค่เรียกแมวส่งเสียงแง๊วดังลั่น “ข้ามีชื่อให้เรียกนะ มาเรียกแมวๆ อยู่ได้” มาวีสส่งเสียงหัวเราะในใจ “จะให้บอกชื่ออะไร มามี้ โบตั๋น หรือ...” “เจ้าหญิง” แมวดำเชิดศีรษะขึ้นสูง สมกับที่มันเลือกฉายาแทนตัว มาวีสกระแอมปิดบังอาการหัวเราะของเขา “เจ้าหญิง แมวของผมชื่อเจ้าหญิง” เขาบอกมนุษย์ทั้งคู่ยิ้มๆ นักข่าวสาวช่างภาพหนุ่มเลิกคิ้ว ก่อนพยักหน้ารับรู้ แดนบอกต่อจากที่ค้างเอาไว้เพราะตกใจเสียงแมว “คุณโรเชสช่วยไปยืนข้างๆ เจ้าหญิงหน่อยได้ไหมครับ มองออกไปนอกหน้าต่าง ทำเหมือนอ่านโน้ตก็ได้ครับ” “เรียกผมว่ามาวีส” มาวีสบอกก่อนวางท่าตามที่ถูกสั่ง แมวดำเชิดหน้าได้อย่างไม่ต้องสั่ง มันรู้จัดเล่นกับกล้องทีเดียว แดนมองแมวอย่างทึ่งมากขึ้น “คุณคิดยังไงถึงวางโต๊ะเอาไว้ตรงนั้น” แคทเธอรีนออกปากถาม เธอไม่ได้คิดอะไรจนแมวกระโดดขึ้นไปบนโต๊ะและแดนปิ๊ง เธอจึงหันไปมองมันอย่างจริงจัง มุมที่ถ่ายสวย เหมือนแบ่งโลกออกเป็นสองฝั่ง ความเป็นอิสระข้างนอก และ ถูกกักอยู่ข้างใน “เราต้องมีที่สำหรับวางโน้ตถึงกัน เพราะอาจจะไม่ได้พบหน้ากันบ่อยๆ ผมไม่ค่อยชอบเปิดไฟ” เขาบอกเบาๆ แตะนิ้วเรียวยาวลงบนศีรษะของรูปปั้น “การวางไว้ตรงนี้ช่วยให้มองเห็นว่าเขียนอะไรหรือใครเขียนอะไรได้ง่ายกว่า” ไหล่หนาไหวน้อยๆ มองตามแมวที่กระโดดลงจากโต๊ะ เมื่อมันรู้สึกว่าช่างภาพได้ภาพพอแล้ว โบตั๋นเดินอย่างสง่าเข้าไปในครัว ก่อนจะกระโดด เข้าไปอยู่ในตะกร้าเปล่าที่เอาไว้บรรจุขนมปังวางบนโต๊ะ “ครัวในฝัน” แดนร้อง เขาไม่ได้ขอให้มาวีสมาเป็นนายแบบ แต่เขาขอร้องมิซซิสเคเนต ว่าจะรังเกียจไหม หากเขาจะเก็บภาพของนาง ความสุภาพของเขาทำให้มาวีสถูกใจ “ครัวสวยมากค่ะ” แคทเธอรีนเห็นด้วย ถึงเธอจะไม่ชอบทำครัว หากแต่เธอโตมากับครอบครัวที่คุณแม่ชอบเข้าครัว “คุณอยู่ที่นี่บ่อยๆ หรือคะ” “ก็ไม่บ่อย” มารีสตอบอ้อมๆ มิสซิสเคเนตยิ้มกว้างช่วยตอบแทน “คุณมาวีสชอบทำกับข้าวค่ะ” ชายหนุ่มเจ้าของห้อง ยักไหล่ เหมือนไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไร “โดยเฉพาะตอนที่คุณนาธาเนี่ยลมาพัก” แคทเธอรีนมองมาเหมือนจะถาม ใครคือนาธาเนี่ยลที่มาวีสต้องเอาใจ ทำอาหารให้ “ท่านมาควีส” มาวีสตอบคำถามทางสายตายิ้มๆ “เจ้านาย เจ้าชีวิต” คิ้วของหญิงสาวยังไม่ลดลง หากชายหนุ่มก็ไม่ได้อธิบายอะไรต่อ เขากอดอก ทอดตามองแม่ปิศาจแมวโบตั๋นที่พร้อมจะขยับตัวนำชมห้องต่อไป แมวดำเดินนำหน้า แดนที่ติดใจแมวประหลาดก้าวตาม เขากดบันทึกภาพมันไม่ยั้งมือรวมถึงบันทึกภาพเคลื่อนไหวด้วย แมวสาวขยับหัวไปซ้ายขวา ก่อนจะเลือกห้องพักผ่อนส่วนตัวที่เป็นที่เล่นของเธอกับโรซาลินด์ การตกแต่งผสมผสานระหว่างความเรียบง่ายนิ่งสงบตามนิสัยของนาธาเนี่ยล มีเปียโนตัวเล็กสำหรับให้เจ้านายเล่นผ่อนคลาย  พรมนุ่ม เบาะหมอนนอนเล่น หน้าต่างกว้างยาวจรดพื้นมองเป็นทิวทัศน์ด้านนอก หากเลือกที่จะรูดม่านเปิด ตอนนี้เบาะหมอนถูกกองเป็นตั้งสูง สมมุติเป็นขุนเขาซอกถ้ำ ที่เล่นของเด็กน้อยและแมว อีกด้านสำหรับเขาที่ชอบชมภาพยนตร์ ฟังเพลงดีๆ มีเครื่องเล่นคุณภาพสูง ลำโพง โซฟาตัวใหญ่สำหรับใช้ไม่ว่าจะต้องการนั่งหรือนอนกลุ่มหนึ่งอยู่ในจุดที่เสียงจะดีที่สุด ผนังส่วนนี้กรุด้วยวัสดุกันการสะท้อนของเสียง มีผนังสำเร็จรูปถูกซ่อนเอาไว้ หากต้องการจะกั้นสองห้องนี้ออกจากกัน มุมของเขาและซานคร้า และตอนนี้ เป็นที่เล่นเพลงสำหรับเต้นรำของเจ้าเหมียวและโรส การ์ตูนสำหรับแมวและเด็กอีกเช่นกัน “โลกของเด็ก” มาวีสยักไหล่เมื่อเห็นแขกของเขาหันมามอง “ผมชอบนะ” แดนยิ้ม หลังจากหายตกใจ “มันมีบรรยากาศของครอบครัวของเด็กๆ แต่ถ้ามันอยู่ในสภาพปกติมันคง” เขาทำท่าทางที่บอกให้รู้ว่า...เรารู้กันนะให้ “ถ้าโรสอยู่ คงจะได้ภาพที่สมบูรณ์มาก” แคทเธอรีนปรารภ “งั้น ถ้าเธอกลับมาทันนะครับ” มาวีสหันไปทางเจ้าแมวที่ระเห็จขึ้นไปนั่งหลังเปียโน เมื่อเห็นว่ามันไม่ได้เป็นแมวแบบในห้องนี้แน่ๆ โบตั๋นยอมย้ายตัวเองไปทางห้องนอนสำหรับแขกอีกห้องหนึ่งที่ว่างอยู่ “ห้องนั้นเป็นของท่านมาควีสและภรรยาเป็นห้องชุดติดกัน ตอนนี้โรซาลินด์ใช้กับคุณยายของเธอ” มาวีสอธิบาย ห้องที่เจ้าเหมียวเชิดหน้าเดินผ่าน “ห้องนั้นห้องของผม” เขาชี้ประตูที่แมวเหลียวมามองเขาเหมือนจะค้อนก่อนจะเชิดผ่านเช่นกัน “เธอคงอยากจะอวดห้องสำหรับแขก ผมมีห้องสำหรับมิซซิสเคเนตหากเธอจะอยู่ค้างอยู่ทางนั้นใกล้ๆ กับครัว หากเธออนุญาต คุณก็เข้าไปชมได้ครับ” แมวดำนั่งรอหน้าห้องที่ปิดสนิท หางยาววาดไปมาอย่างหงุดหงิด แสงไฟส่องให้เห็นลวดลายตรงระหว่างหูชัดเจนกว่าทุกครั้ง ว่ามันเป็นลายดอกโบตั๋น แดนอดไม่ได้ที่จะยกกล้องจับภาพเจ้าสัตว์แสนสง่างาม จากคุณ : pajan - [ 18 พ.ค. 52 20:18:16 ]

ความคิดเห็นที่ 2 มาวีสเปิดประตูเชิญให้เข้าไป  แคทเธอรีนเดินไปเปิดประตูห้องน้ำดูตามประสาผู้หญิง คอกฝักบัวเป็นตู้กระจกกั้น ทำเป็นลวดลายของเถาวัลย์ เริ่มจะพื้นล่างเป็นเถาพันหนาทึบ ค่อยๆ ขึ้นสูง ชูเป็นช่อดอก ลงสีสดใส ฝากระเบื้อง สั่งทำพิเศษเป็นลายต่อเนื่อง เหมือนป่าเริ่มจะโปร่งขึ้น มีสัตว์ เช่นกวาง กระต่าย นกน้อยที่เกาะคาคบ และ ข้างอ่างอาบน้ำที่จำลองเหมือนอ่างอาบน้ำไม้กลางป่า ที่มีหัวก๊อกเป็นรูปนกน้อย อ่างล้างหน้าธรรมดาเหมือนทั่วๆ ไป ใช้โทนสีน้ำตาลเข้ม แต่ให้บรรยากาศเหมือนมองออกไปเห็นป่าอยู่ด้านนอก “มันทำให้ฉันอยากเห็นห้องนอนของคุณ” แคทเธอรีนอุทานออกมา จินตนาการบรรเจิดของหญิงสาวกระเจิดกระเจิง เพียงห้องน้ำของแขกเขายังทำได้น่าตกตะลึงขนาดนี้ แล้ว หากเป็นห้องของเขาเอง มาวีสยิ้มนิดๆ ตาแพรวพราวอย่างนึกสนุก อ้าแขนรับโบตั๋นที่กระโดดขึ้นมาหา อุ้มเจ้าแมวน้อยเอาไว้แนบอก “คุณอาจจะผิดหวังห้องผมธรรมดามาก” เขากวาดตามองไปรอบๆ ห้อง “ผมคงเป็นนายแบบกับห้องนี้ไม่ได้” “แค่ถอดเสื้อเข้าไปยืนในนั้น แล้วเปิดก๊อกน้ำ” แคทเธอรีนชี้ไปทางคอกฝักบัว บอกอย่างถือสนิท มาวีสปฏิเสธยิ้มๆ หากลดเสียงลงกระซิบเบาๆ “หากเป็นคุณคงน่าสนใจ” แล้วต้องกลั้นเสียงอุทานด้วยความเจ็บเอาไว้ เจ้าแมวตัวแสบงับเขาจมเขี้ยว ก่อนจะเงยหน้าทำไม่รู้ไม่ชี้ เขาก้าวถอยออกมาให้ แดนทำหน้าที่ได้เต็มที่ ส่วนของห้องนอน ปิดผนังด้วยลายดอกไม้ร่วงห่างๆ เตียงคู่แยกห่างกันด้วยโต๊ะเตี้ยวางของที่หัวเตียงฝั่งขวาทั้งสองเตียง มีชุดรับแขกเล็กๆ โทรทัศน์และเครื่องเล่นธรรมดา แต่ที่น่าสนใจคือเตียงเหล็ก มีการดัดลายที่หัวเตียงเป็นลวดลาย และตู้เสื้อผ้ามีลวดลายเดียวกับหัวเตียง “ของเก่า” ชายหนุ่มยักไหล่ แคทเธอรีนเดินไปเปิดตู้ ราวพาดผ้าและที่แขวน ดัดลวดลายเดียวกัน เรียบง่ายแต่มีคลาส “คุณสั่งทำจากที่ไหนคะ” หญิงสาวถาม วาดมือไปรอบๆ ห้องก่อนจะเบือนหน้าทางห้องน้ำที่แดนเพิ่งจะก้าวออกมา “ผมรู้จักบริษัททำของพวกนี้ เลยขอให้เขาช่วย” มาวีสบอกอย่างถ่อมตัว หญิงสาวตีความว่า ที่รู้จัก คือ เขาเป็นเจ้าของมันมากกว่าอย่างอื่น “มีกิจการอะไรที่กองทุนโรเชสไม่ได้มีธุรกิจเชื่อมโยงบ้างคะ” มาวีสหัวเราะเบาๆ “คงมีมากครับ” “เช่น” ชายหนุ่มยังคงยิ้มเป็นคำตอบ “ห้องสไตล์ผู้หญิงคุณคงมีแขกเป็นหญิงสาวมากหรือคะ” แคทเธอรีนลองถาม “มันเป็นห้องของน้องสาวผม” “แล้วเธอ” หญิงสาวปิดปากเอาไว้ทัน น้องสาวเขาเสียชีวิตแล้ว “เธอไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่เคยอยู่” ชายหนุ่มบอกเล่าเสียงเบา “พอเธอแต่งงานย้ายไปอยู่กับสามี พ่อเลยอยากให้มีบ้านเล็กๆ ที่นี่เพื่อที่เวลาเธอมา ครอบครัวจะได้อยู่ร่วมกัน หากจะรอให้เธอแวะกลับไปที่ปราสาท การเดินทางก็ไม่สะดวกเท่าไร เราเลยกะจะให้ที่นี่เป็นที่รวมญาติ” เขายักไหล่นิดๆ “เธอแต่งงานแล้ว” แคทเธอรีนถามเสียงสูง ชี้ไปที่เตียงที่ถูกแยกออกจากกันด้วยโต๊ะ ก่อนจะเห็นรอยยิ้มอย่างพี่ชายของชายหนุ่ม เขาคงรักและหวงน้องสาวมากทีเดียว เธอเข้าใจแล้วถึงโต๊ะที่แยกเตียงเดี่ยวออกจากกัน ทั้งๆ ที่มันควรจะเป็นเตียงคู่ เตียงใหญ่ๆ ด้วย โบตั๋นขมวดคิ้ว น้องสาว แม่มดแห่งโรเชสนะหรือหากนางตายแล้ว นางควรจะไปที่โลกปิศาจ กลับไปที่ปราสาทแห่งโรเชส ดินแดนมืดในโลกปิศาจ ส่วนอันตรายที่บรรดาปิศาจจะเตือนไม่ให้ลูกหลานของตนเข้าไปใกล้ นางเคยลอบเข้าไปใกล้ด้วยความคะนอง แต่ไม่อาจผ่านขอบเขตรั้วเข้าไปได้ เพียงนางเอื้อมมือไปแตะ ขอบเขตนั้นก็เหมือนจะลอยห่าง เหมือนที่นั่นเป็นอีกมิติหนึ่งที่เหลื่อมซ้อนอยู่ ครั้งแรกทำให้นางตกใจจนขนตั้งเลยทีเดียวล่ะ นางลอบไปเฝ้ามองว่ามีอะไรเกิดขึ้นในนั้นบ้าง นางเรียนรู้ว่าหากนางไม่แตะต้อง นางก็สามารถมองผ่านเข้าไปเห็นชีวิตที่กำลังดำเนินไปได้ ยังมีปิศาจโรเชสบางตนเห็นนาง ยิ้มให้ และเดินมาทักทายนางที่ข้างรั้ว พวกเขาออกมาไม่ได้ขณะที่นางก็เข้าไปไม่ได้เช่นกัน จากการพูดคุยนั้น นางถึงได้รู้จักตระกูลพ่อมดแม่มดโรเชสบนโลกมนุษย์ที่พวกเขาเป็นก่อนจะมาที่โลกปิศาจ อาศัยอยู่ในปราสาทหลังใหญ่แห่งนี้ แล้วครั้งหนึ่งนางพบว่ามีรถเทียมสิงโตไฟคู่หนึ่ง ผ่านเข้าไปในดินแดนนั้นได้ สิงโตไฟขนสีดำสนิทไร้ประกายใดๆ ยามออกวิ่งจะแดงฉานราวก้อนไฟ สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ที่หมอบอยู่ข้างบัลลังก์ของราชาปิศาจมานานแสนนาน  ยามเด็กนางเคยไปแกล้งพวกมันหวังให้มันกระดิกตัวสักเพียงนิด มันไม่แม้จะชายตามามองนาง ใครที่จะมีสิงโตไฟ ใครที่สิงโตไฟยอมลดตัวลงมาเป็นเพียงสัตว์ลากรถให้ ยิ่งทำให้นางสนใจตำนานแห่งโรเชสมากยิ่งขึ้น อะไรคือสิ่งที่ถูก โรเชสผู้กอบกู้โลกปิศาจให้ยังคงอยู่ หรือโรเชสผู้ทรยศ “น้องสาวท่านสิ้นชีวิตแล้วจริงๆ หรือ” มาวีสยิ้มกับเสียงแหลมใสของแมวสาวที่ถามอย่างสงสัย “ไม่จริง เมื่อเจ้าไปที่ปราสาทกับข้า เจ้าจะพบนาง” มาวีสตอบนางทางจิต “ถ้าเจ้าเป็นแมวปิศาจ” เขาพึมพำกับมันเบาๆ หน้าที่เชิดอยู่แล้วยิ่งเชิดสูง มันตวัดหางตีเขาแรงๆ แสดงความไม่พอใจของมัน “ดิฉันขอโทษค่ะ เสียใจจริงๆ” แคทเธอรีนก้าวมาใกล้ วางแขนปลอบบนท่อนแขนของมาวีสอย่างเสียใจจริงๆ เธอทำการบ้านเรื่องส่วนตัวของเขามาแล้ว เมื่อคืนยังทบทวนอีกครั้งไม่น่าพลาดเลย “ไม่เป็นไรครับ” มาวีสตอบเบาๆ เจ้าแมวน้อยขี้หวง วางอุ้งเท้าลงบนหลังมือขาวๆ เป็นเชิงเตือน “น่ารักจริง เจ้าหญิง” แคทเธอรีนยิ้มให้แมว เธอคิดว่ามันคงชอบอยากเล่นกับเธอ เลยเอามืออีกข้างจะลูบบนศีรษะเล็กๆ ที่เธอเห็นลายขนประหลาด “มามี้” มาวีสดุเสียดัง ดีที่เขาเบี่ยงตัวถอยทันก่อนที่เล็บมือแมวจะข่วนบนใบหน้าสวยๆ นั่น เจ้าแมวตัวร้ายส่งเสียงขู่ลั่นห้อง “เป็นอะไรบ้างหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มหนีบแมวเอาไว้แนบตัว มืออีกข้างแตะหลังมือหญิงสาวที่โดนรอยเล็บลากเป็นทางยาว “ผมเสียใจจริงๆ” “ข้าไม่เสียใจ ข้าเป็นเจ้าหญิงนะ นางเป็นใคร บังอาจเอามือมาแตะศีรษะข้า หากพระบิดาทรงทราบ ต่อให้นางมีอีกยี่สิบหัวยังไม่พอให้ตัด” มาวีสถอนหายใจ เขาขอแค่ความสงบ เงียบๆ จะได้ไหม ชายหนุ่มร้องโอดในใจ จัดการเอาเจ้าแมวตัวยุ่งไปโยนไว้ในห้องนอนของเขา การชมห้องนอนของเขาเป็นอันพับเก็บไป ก่อนมาประคองแขกสาวไปทางห้องรับแขก พลางร้องขออุปกรณ์ทำแผลจากแม่บ้าน บอกเพียงว่า แขกสาวของเราโดนมามี้ข่วน “โอ้ มันน่ารักไม่เคยทำร้ายใครเลย” สายตามากวัยมองอาการอิงแอบนายหนุ่มของหญิงสาว ก่อนจะพยักหน้า มันหวงเจ้านายของมันนี่เอง “มาครับ เดี๋ยวผมล้างแผลให้” แคทเธอรีนอิงลำตัวแนบร่างของชายหนุ่มที่เธอพึงใจเต็มที่ แอบปลดกระดุมเสื้อลงอีกเม็ดหนึ่ง มองสีหน้ากังวลใจของชายหนุ่มอย่างสมใจ เจ็บตัวแค่นี้แล้วได้รับความสนใจเต็มที่จากเขาเช่นนี้ หญิงสาวหลุบตาลงเมื่อมาวีสเหลือบมองมาอย่างห่วงใย “แสบหน่อยนะครับ” ชายหนุ่มล้างแผล ใส่ยาฆ่าเชื้อก่อนจะปิดแผลให้เรียบร้อย เขาลองตรวจสอบดูแล้ว เจ้าแมวบ้าเลือดนั้นเพียงทิ้งรอยข่วนไม่ได้ทิ้งคำสาปหรือยาพิษใดๆ เอาไว้ หากมันทำล่ะก็ จากคุณ : pajan - [ 18 พ.ค. 52 20:20:52 ]

ความคิดเห็นที่ 3 แดนที่ถูกทิ้งเอาให้ให้เก็บภาพ เดินตามออกมา เอ่ยถามเบาๆ “เจ๊ไปทำอะไรมันเข้าล่ะ กระตุกหนวดหรือไง” “แค่จะลูบหัวเอง” แคทเธอรีนงึมงำตอบ ค้อนตากล้องที่ออกมาเร็วกว่าที่ควร หญิงสาวขยับตัวนั่งตรง เมื่อพ่อหนุ่มที่แสนจะหวงตัวแสดงภาษากายว่า ห่างไปหน่อยได้ไหมคุณ ฮึ่ม ไว้ให้อยู่บนเตียงด้วยกันก่อนเถอะมาทำท่าอย่างนี้กับเธอจะทิ้งให้ค้างเติ่งให้เข็ด หญิงสาวหมายมาด “โอ๊ย ลูบไม่ได้นะเจ๊ ต่อให้มันเอาหัวมาสีๆ เจ๊ แต่อย่าไปลูบตามใจชอบล่ะ แม่ตบไม่เลี้ยง” ตากล้องหนุ่มหัวเราะหึๆ มองชายหนุ่มหญิงสาวที่นั่งเคียงข้างกัน ทำไมเขาจะมองไม่ออกว่ารุ่นพี่นักข่าวสาวอยากจะงาบพ่อหนุ่มน่าหม่ำนี่เต็มที แต่เห็นจะยากหน่อยนะเจ๊ ผู้ชายด้วยกันดูกันออก พ่อคนนี้เขามีเทสของเขาเอง แถมยังช่างเลือก ถ้าข่าวล่าสุดไม่ผิดพลาด เขายังควงอยู่กับนางแบบสาว มีเลียม สวอน ไม่กี่วันก่อนยังควงกันไปกินข้าวเย็น  เท่าที่ได้ฟัง มาวีส โรเชส เลือกควงทีละหนึ่ง และมักจะไม่เป็นข่าว   เรื่องที่มีเลียนคบหากับนักธุรกิจร่ำรวยล้นฟ้าเคยได้ยินมาบ้าง แต่เพิ่งจะเห็นรูปชัดๆ ก็ครั้งนี้ว่าชายหนุ่มที่ว่านั้น คือมาวีส โรเชส เจ้าของเงินกองทุนโรเชสแต่ผู้เดียว ในเมื่อน้องสาวและ พ่อของเขาเสียชีวิตในอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อห้าปีก่อน ที่น่าแปลกคือความสัมพันธ์ระหว่างเขาและ นาธาเนี่ยล ดีโวท นักเขียนนิยายชื่อดัง ผู้ดำรงตำแหน่งมาควีส ตำแหน่งเก่าแก่ที่สืบทอดกันมานานเป็นร้อยๆ ปี ไล่ไปไล่มายังไงก็ไม่เคยมีสัมพันธ์ทางเครือญาติ ไม่มีการแต่งงานระหว่างตระกูล น่าแปลกที่ทั้งสองตระกูลเหมือนเส้นขนาน ไม่มารวมกันแต่ไม่แยกห่าง โรเชสอาศัยอยู่ที่ปราสาทของดีโวท ขณะที่ดีโวทไปก่อร่างสร้างชื่ออีกฟากหนึ่งของมหาสมุทรประเทศสหรัฐอเมริกา โรเชสเป็นเจ้าของกองทุนโรเชสแต่เพียงผู้เดียวกองทุนที่ได้ชื่อว่า มั่นคงและยืนยงมายาวนาน แต่เจ้าของแต่ผู้เดียวในขณะนี้คือมาวีส ออกปากเองว่า นาธาเนี่ยลคือเจ้านาย ความสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูลคืออะไร ปริศนานี้กระตุ้นเลือดนักข่าวแล่นพล่าน แดนชำเลืองมองแคทเธอรีน เขาไม่เหมือนเธอที่ไม่หลงเสน่ห์ชายหนุ่มคนนี้ หากเขาเป็นผู้หญิง ก็คงอดใจไม่ไหวเหมือนกัน ก็ออกจะหล่อ รวย มีอารมณ์ศิลปินขนาดนั้น จะหาหนุ่มที่ไหนสมบูรณ์แบบได้อย่างนี้บ้าง แดนยิ้มกับความคิดของตัวเอง “ก็ใครจะไปรู้ล่ะ” แคทเธอรีนค้อนหนุ่มรุ่นน้องแถม มาวีสลอบถอนหายใจเมื่อการสัมภาษณ์เริ่มต้นขึ้น เขาตอบเท่าที่จะตอบได้ บางข้อเขาก็เลี่ยงเสีย และคำถามที่ต้องโดนถาม ความสัมพันธ์ระหว่างเขาและท่านมาควีส “เป็นญาติกันครับ” เขาตอบสั้นๆ “ญาติทางไหนครับ” แดนช่วยถามหลังจากที่ถ่ายภาพเดี่ยวที่ต้องการได้แล้ว เขาไม่รู้สึกเหมือนการทำงาน เพราะแม่บ้านได้นำของว่างอร่อยๆ แปลกๆ ยกมาเสิร์ฟ เหมือนการคุยกันสบายๆ มากกว่า ชายหนุ่มเจ้าของบ้านก็มีท่าทีผ่อนคลายลงมาก เมื่อไม่ต้องวางท่าให้ถ่ายภาพ “นานมากแล้วครับ” มาวีสตอบสั้นๆ ส่วนคำถามว่าไม่เคยมีการแต่งงานระหว่างตระกูลที่เขาอดนับถือการค้นข้อมูลของนักข่าวหนุ่มไม่ได้ “น่าจะมีเมื่อนานมาแล้วนะครับ ส่วนที่ไม่พบในไบเบิลประจำตระกูลผมคิดว่า เพราะทายาทมักจะเป็นเพศเดียวกันตลอดมั่งครับ จะให้แต่งงานกันก็ไม่ได้” ชายหนุ่มยกนิ้วห้ามคำถามที่จะหลุดออกมา “สำหรับน้องสาวผม เธอเลือกคนอื่นครับ พวกคุณอาจจะได้พบเขา ถ้าให้เกียรติไปงานเลี้ยงการกุศลที่ปราสาท” ทั้งคู่ตอบรับคำเชิญทันที พร้อมกับรับบัตรเชิญที่มาวีสเตรียมเอาไว้ให้ “อย่างไร ช่วยโทรไปแจ้งกับเลขาของผมด้วยนะครับ ว่าจะไปกันกี่ท่านต้องการอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ทางเราจะได้เตรียมตัวต้อนรับ” ทั้งแคทเธอรีนและแดนขอบคุณอีกครั้ง “แล้ว” แคทเธอรีนลากเสียง ดวงตาสีฟ้าทอประกายระยิบด้วยความขบขันที่มาวีสระวังตัว เธอจะถามอะไรเขา “สาวๆ คงอยากจะทราบว่าจริงไหม ความสัมพันธ์ของคุณกับ มีเลียน สวอน” “อา” มาวีสยิ้มกว้าง เขาคิดว่ามีเลียนคงจะให้สัมภาษณ์ทำนองเดียวกันกับเขา ไม่เป็นไร หลังจากจบการสัมภาษณ์ในวันนี้เขาจะโทรไปบอกเธอ “เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันครับ เรารู้จักกันตอนที่เธอไปถ่ายแบบ” ชายหนุ่มโบกมือเหมือนจะนึกสถานที่ไม่ออก เหมือนมันไม่ใช่สถานการณ์พิเศษที่ต้องจดจำ “แล้วนายแบบที่ถ่ายคู่กับเธอไม่มา ผมเลยโดนเรียกตัวไปทำงาน” “คุณเป็นนายแบบ” แคทเธอรีนถามเสียงสูงอย่างแปลกใจ มาวีสเลิกคิ้วเข้มขึ้น เหมือนจะถามกลับว่า ด้วยหน้าตารูปร่างแบบเขานี่ เป็นไม่ได้หรือยังไง แดนขมวดคิ้ว ก่อนจะถามมาเบาๆ อย่างไม่แน่ใจนัก “ชุดว่ายน้ำที่สระน้ำในโรงแรม มีนายแบบที่เห็นหน้าไม่ชัดและไม่มีเครดิตภาพ” มาวีสยิ้ม นายคนนี้ทำการบ้านมาดี “ผมกำลังว่ายน้ำอยู่” เขาบอกสั้นๆ “โอ้ อยากถ่ายใหม่ไหมครับ ผมมีคนที่ต้องการรูปคุณมากทีเดียว” แดนถามอย่างกระตือรือร้น “มิน่า ถามไปทางเพื่อนผมที่นิตยสารเล่มนั้นว่าจะติดต่อนายแบบหุ่นงามคนนี้ได้ยังไง ไม่มีใครบอกผมเลย” มาวีสยิ้มแทนคำตอบ “คำถามคาใจค่ะ” แคทเธอรีนร้อง “คำถามสุดท้าย ดิฉันทราบมาว่า ก่อนที่คุณพ่อคุณจะเสียชีวิต คุณตั้งใจที่จะบวช” “ครับ” มาวีสพยักหน้าเสริม รอยยิ้มบริสุทธิ์สดใสของเขาเหมือนจะยืนยันคำพูดนั้นว่าเขาต้องการที่จะเป็นนักบวช ถ้าเธอไม่รู้จากการพูดคุยกับน้องสาวถึงความโหด เอาแต่ใจของเจ้านายหนุ่มคนนี้เธอคงโดนเขาหลอกไปแล้ว “แล้ว” แคทเธอรีนถามต่อ เมื่อชายหนุ่มยิ้มแล้วไม่ตอบว่าอะไรต่อ “แล้ว ผมก็มาเป็นผมตอนนี้” มาวีสยักไหล่ สรุปยิ้มๆ “เพราะว่ากองทุนโรเชส ต้องบริหารด้วยคนของโรเชสเท่านั้นหรือคะ” “จะว่าอย่างนั้นก็ได้ พอน้องสาวผมแต่งงาน คุณพ่อท่านก็ตั้งใจจะจับหลานมาปั้นเป็นนักบริหารตั้งแต่เกิด แต่” ชายหนุ่มยักไหล่ ไม่พูดต่อ การย้ำถึงความสูญเสียของเขาบ่อยๆ พอจะช่วยหยุดการซักถามที่เริ่มจะล้วงลึกลงได้ “คุณไม่ได้ถูกเตรียมตัวมาให้รับผิดชอบงานหรือคะ” “ผมถูกเตรียมตัวมา” มาวีสยิ้มขัน เตรียมตัวมานานมาก “คุณพ่อให้ผมไปเรียนรู้ประสบการณ์ภายนอกเอาเอง อย่างที่ไม่มีป้ายโรเชสติดไปด้วย ผมเดินทางไปทั่วโลก ทำงานมากมาย ผมกลับมาบอกพ่อว่าผมอยากบวช” เขายกมือผายกว้างประกอบคำพูด “ท่านให้ผมกลับไปลองใช้ชีวิตเหมือนนักบวชที่ปราสาท พอดีที่น้องสาวผมแต่งงาน ท่านเลยไม่ได้มาทดสอบผมบ่อยๆ อีกว่าผมอยากเป็นนักบวชไหม” รอยยิ้มของเขาท้าทายให้ถามว่าทดสอบอย่างไร แต่เหมือนมีป้ายห้ามผ่านถ้าเธอไม่พร้อมจะรับมือกับมัน นักข่าวสาวฉลาดพอที่จะเลือกคำถามใหม่ “ทำไมคุณอยากเป็นนักบวชคะ” นั่นซิ ทำไม เขาต้องหาเหตุผลประกอบคำโกหกคำโตของตัวเอง โรเชสเป็นตระกูลนักบวชมาแต่โบราณอยู่แล้ว ผู้รักษาสมดุลของธรรมชาติ ก่อนที่จะมาจับมือกับดีโวท เขาถูกเลือกไปเป็นนักรบ แทนการดำเนินชีวิตเช่นนักบวชเหมือนคนอื่นๆ “ไม่มีความสุขใดจะเท่าความสุขในใจเรา ผม เดินทางไปทั่วโลก เห็นโลกมามาก แต่มันไม่สามารถตอบคำถามของผมได้ ไม่สามารถให้สิ่งที่ผมต้องการได้ ผม...ต้องการความสุข ความสงบ” “คุณไปตะวันออก ไปพบกับพระมาหรือครับ” แดนถามบ้าง เขาชักรู้สึกว่า มาวีส โรเชสน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ เสียแล้ว “นักบวชหลายๆ ท่าน หลายๆ นิกายที่ผมพบ ครับ” “คุณเรียนจบที่ไหนมาคะ” แคทเธอรีนเลื่อนคำถามข้อต่อไปขึ้นมา เมื่อเห็นว่าจะไม่สามารถง้างปากเขาได้มากกว่านี้แล้ว “ที่เดียวกับท่านมาควีสครับ” ชายหนุ่มตอบได้อย่างรวดเร็ว ชี้ไปที่สมุดโน้ตที่หญิงสาววางไว้ข้างตัว “ถามคำถามอื่นที่คุณหาไม่เจอดีกว่า” “งั้น ทำไมคุณต้องไปเรียนกับท่านมาควีสด้วย” “พ่อผมเดินทางบ่อย ท่านเลยส่งพวกเราไปอยู่กับท่านมาควีสคนก่อน ให้ดูแลพวกเรา” เสียงร้องของเจ้าแมวดังรอดออกมา พร้อมกับเสียงอะไรหนักๆ หล่น พ่อหนุ่มหล่อร่ำรวยไม่รู้กี่ล้านล้าน กรอกตา “ขอตัวก่อนนะครับ” มาวีสเปิดประตูพบแมวดำนั่งนิ่ง ตาจุดสีทองในตาคู่งามปรากฏชัดด้วยหยาดน้ำคลอตา เหมือนมันร้องไห้ “อย่าขังข้าเอาไว้” แม้แต่เสียงของนางก็เหว่หว้า “อย่าซนซิ” มาวีสใจอ่อนช้อนร่างเพรียวบางขึ้นมาพาดบนบ่า “อายุเท่าไรแล้วนี่ อ้อนเป็นเด็กๆ ไปได้” ชายหนุ่มบ่น ไม่มีความรู้เหมือนกันว่าแมวปิศาจนี่อายุเท่าไรกันบ้าง จะถามเคออส เขาก็ไม่อยากเจอหน้าเจ้าน้องเขยที่ชอบหาเรื่องมาให้ทุกครั้งที่พบหน้า “ข้าแก่กว่าท่าน” เสียงนางยังแง่งอนเหมือนเด็กๆ “แน่ใจหรือ” “อือม์” แมวดำ ทอดกายอ่อนพาดบนบ่า อย่าโกรธข้าเลยนะ พ่อมดโรเชส หากท่านรู้ว่าข้ามาหาท่านเพื่ออะไร อย่าโกรธข้า ข้าพยายามเสาะหาคนหลายคน พ่อมดจากหลายๆ ตระกูลเพื่อช่วยข้า หากคำตอบยังชี้มาที่ท่าน คนสุดท้ายของโรเชส ท่านรู้หรือไม่ ข้าต้องรอนานเพียงใด มาวีสมานั่งให้สัมภาษณ์ต่อโดยมีแมวดำนอนหลับสบายบนตัก แขกทั้งคู่ขอตัวกลับอย่างรู้เวลาเมื่อเห็นว่าเกินเวลาที่ขอไว้ไปพอสมควรแล้ว พร้อมทั้งจะรีบส่งบทสัมภาษณ์และรูปที่จะใช้ตีพิมพ์มาให้ตรวจดูอย่างรวดเร็ว มาวีสเข้าไปขอบคุณมิซซิสเคเนคอีกครั้งเมื่อแขกกลับไปเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะพาเจ้าแมวขี้อ้อนไปนอนในห้องบนหมอนใบโปรด แง้มประตูเปิดไว้เล็กน้อยให้มันออกมาได้ ชายหนุ่มมองรอยแยกของประตูแล้วได้แต่ส่ายหน้ากับตัวเอง เขายอมให้มันมาผ่านเข้าออกที่ส่วนตัวเขาได้ตั้งแต่เมื่อไร ที่ส่วนตัวที่ไม่เคยให้ใครได้ล่วงผ่านโดยไม่ได้รับการยินยอมจากเขาก่อน ตอนหน้า 22 พ.ค 2552 ค่า ครั้งนี้ เนตหนูล่ม จากคุณ : pajan - [ 18 พ.ค. 52 20:22:50 ]

ความคิดเห็นที่ 4 อยากรู้ความลับแมวเจ้าหญิง ตอนนี้น่ารักทั้งเจ้านายทั้งแมวเลย จากคุณ : goldensun - [ 18 พ.ค. 52 22:25:58 ]

ความคิดเห็นที่ 5 น้องแมวน่ารักน่าสนใจ จากคุณ : Mnemosyne - [ 19 พ.ค. 52 12:18:53 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เจ้าหญิงแมวหรือเนี่ย ? น่าสนใจจัง ^ v ^ ว่าแต่ว่าอายุมากกว่าพ่อมาวีสเสียอีกหรือเนี่ย เท่าไหร่ล่ะเนี่ย ? จากคุณ : jiw_lee (jiw_lee) - [ 19 พ.ค. 52 13:25:03 ]

ความคิดเห็นที่ 7 อัพแล้ววววว อิอิ เลยตามมาอ่านเหมือนเคยจ้า ขอแปะชื่อไว้ก่อนน้า เดี๋ยวพออ่านแล้วจะมาเม้นใหม่จ้า จากคุณ : Aree-Yong - [ 19 พ.ค. 52 18:53:37 ]

ความคิดเห็นที่ 8 การแสดงความเป็นเจ้าของ(ตัว)เขาอย่างเปิดเผยในตอนนี้ แม่แมวน้อยส่งเสียง(แง้ว)ตอบอย่างน่ารัก แมวที่อยากให้คนอื่นเรียกชื่อมากกว่าแค่เรียกแมวส่งเสียง(แง้ว)ดังลั่น มันรู้(จัก)เล่นกับกล้องทีเดียว เริ่ม(จาก)พื้นล่างเป็นเถาพันหนาทึบ พ่อคนนี้เขามีเทส(คำนี้ไม่แน่ใจ)ของเขาเอง เขาไม่เหมือนเธอที่()หลงเสน่ห์ชายหนุ่มคนนี้ แม้แต่เสียงของนางก็เหว่(ว้า) เป็นสาวน้อย(?)ขี้เหงาเสียด้วยซี ปล. ตอนนี้ก็กลายเป็นว่าฝนตกไปแทบทุกวัน จากคุณ : นกยูง - [ 19 พ.ค. 52 19:15:42 A:112.143.10.190 X: ]

ความคิดเห็นที่ 9 แล้วตอนเจอกับหลานสาวที่ว่าจะมาจะเป็นไงเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 19 พ.ค. 52 20:51:33 ]