ความคิดเห็นที่ 1 เมา คืนนี้เป็นคืนแห่งการเลี้ยงฉลอง หลังจากที่ต้องทำงานอย่างหนักในฐานะวงบอยแบนด์ที่ได้รับความนิยมสูงสุดแห่งปี ไม่ว่าจะเป็นการออกอัลบั้มแรกในชีวิต เดินสายโปรโมตอัลบั้มอย่างหนัก เดินทางไปโชว์ตัวผ่านทั้งรายการโทรทัศน์และงานอีเว้นต์มากมายจนนับไม่ถ้วน ถึงขนาดที่ในบางครั้งเจ็บป่วยก็ยังไม่สามารถหยุดพักได้ ท้อแท้เพียงไรก็ทำได้แค่บ่น และเฝ้าปลอบและให้กำลังใจกันมาตลอดนับตั้งแต่ยังไม่เป็นที่รู้จัก จนกระทั่งมีชื่อเสียงโด่งดังคับฟ้าขนาดนี้ ในที่สุดความพยายามก็ส่งผลคุ้มค่า ไม่ใช่เฉพาะชื่อเสียงเงินทองที่พวกเขาได้รับมากมายชนิดท่วมท้น แต่ยังรวมไปถึง รางวัลศิลปินหน้าใหม่แห่งปี ที่พวกเขาเพิ่งได้รับมาแบบสดๆร้อนๆเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา และมันก็ตั้งอยู่บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารและเครื่องดื่มแบบเต็มพิกัดที่ห้าหนุ่มวง God’s Child กำลังฉลองให้กับความสำเร็จร่วมกับทีมงานอีกนับสิบชีวิต ถึงขนาดต้องปิดร้านแห่งนี้กันเลยทีเดียว ที่ตลกก็คือ แม้เด็กหนุ่มสมาชิกในวงจะดีใจกับรางวัลที่ได้รับมาเพียงไร แต่เอาเข้าจริงดูพวกเขาเหมือนจะดีใจที่ได้มาฉลองกันมากกว่า ที่สำคัญ พรุ่งนี้พวกเขาจะได้หยุดพักหนึ่งวันเต็ม สำหรับวงที่ต้องทำงานหนักมาตลอดทั้งปีอย่างพวกเขา วันหยุดหนึ่งวันที่ได้รับมานั้น ราวกับได้ขึ้นสวรรค์ก็ไม่ปาน “เอ้า... ดื่มมมมมมม!” เสียงชักชวนให้ชูแก้วขึ้นในอากาศอย่างพร้อมเพรียงก่อนที่จะชนกระทบกันจนของเหลวในแก้วกระฉอกออกมาโดยที่ไม่มีใครใส่ใจนักว่าจะเลอะเทอะเพียงไร เสียงหัวเราะและพูดคุยอย่างออกรส ดังไม่หยุดนับตั้งแต่วินาทีที่เด็กหนุ่มและทีมงานกลุ่มใหญ่เดินเข้ามาในร้าน พี่ใหญ่ทั้งสองคนของวงอย่างโยและเจนั้นเรียกได้ว่าอายุมากพอที่จะดื่มได้แล้ว แต่กับซัน ชุน และแม็ก น้องเล็กของวง ถือว่ายังไม่บรรลุนิติภาวะ และปกติจะไม่ได้รับอนุญาตให้ไปดื่มที่ไหน ยกเว้นในคืนพิเศษแบบนี้ และในขณะที่อยู่ในสายตาทีมงาน พวกเขาจึงได้รับอนุญาตเป็นกรณีพิเศษ แต่ในสายตาของหัวหน้าวงอย่างโย คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดกลับไม่ใช่น้องๆทั้งสามคน กลับเป็นเด็กหนุ่มหน้าสวยข้างตัวเขาที่กำลังดื่มแบบไม่ยั้งนี่ต่างหาก เรื่องดื่มต้องยกให้เจจริงๆ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ แม้จะได้ชื่อว่าคอแข็งเป็นที่สุด แต่เจมีข้อเสียอย่างมากเวลาที่เมาแล้วลืมตัวทุกที ไม่ว่าจะคุยเก่งขึ้นกว่าปกติ โวยวายเสียงดัง หาเรื่องป่วนคนอื่นและหนักถึงขั้นเมาพับหมดสติไปเลยก็มี แค่นี้ก็น่าเป็นห่วงจะแย่อยู่แล้ว แต่ไอ้ที่น่าเป็นห่วงยิ่งกว่านี่สิ.... “โย......” เสียงเรียกยานคางพร้อมกับสายตาปรอยจากดวงตากลมสวยจากคนหน้าหวานดึงดูดสายตาเขาเป็นบ้า “ร้อนแล้ว” พูดเสร็จก็ยิ้มหวานส่งมา อย่างเขามีหรือจะเมินเฉย ก็ต้องเอื้อมมือไปดึงเสื้อแจ็กเก็ตที่เจ้าคนเมากึ่งใส่กึ่งถอดค้างๆคาๆออกให้ โดยที่ข้างในมีเพียงเสื้อกล้ามสีดำเนื้อดีอยู่แค่ตัวเดียว ไอร้อนของคนข้างๆแผ่กระจายออกมาจนเขารู้สึกได้ ผิวที่ปกติขาวกว่าเด็กผู้ชายทั่วไป ตอนนี้กลายเป็นสีชมพูเรื่อๆอันเกิดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ปริมาณที่ก็ไม่น่าจะน้อยล่ะ แล้วแบบนี้จะให้ยอมปล่อยให้เจไปดื่มกับคนอื่นโดยไม่มีเขาได้อย่างไรกัน นับว่ายังดีที่ไอ้โรคเมาแล้วอ้อนผิดปกติวิสัยนี่เจจะเป็นแต่กับเขาแค่คนเดียว กับคนอื่นเห็นมีแต่ไปโวยวายหรือป่วนเขาเสียล่ะมากกว่า “พี่โย” เสียงทุ้มที่ฟังดูกึ่มๆของชุนเรียกเขาอยู่อีกด้านของโต๊ะ “พี่คิมโทรมาจากอเมริกา บอกอยากคุยกับพี่” ก่อนจะยื่นโทรศัพท์มือถือสีดำปลาบเป็นเงาในมือให้พี่ใหญ่ของวง คิมเป็นเพื่อนที่รู้จักกันกับสมาชิกในวงทุกคนด้วยเพราะหน้าที่การงาน แต่เพราะความเป็นคนอัธยาศัยดี ไม่ถือเนื้อถือตัวแต่อย่างใด จึงทำให้เด็กหนุ่มทุกคนในวงสนิทสนมกับคิมได้โดยง่าย แม้จะรู้ทั้งรู้ว่า คิม ที่ไม่มีรสนิยมชอบเพศตรงข้าม จะชอบมาตอดนิดตอดหน่อยกับโยเอาสนุกมากกว่าจะคิดจริงจังอันใดก็ตาม จะยกเว้นก็แต่... “โย คุยอยู่กับครายยยย วางได้แล้ว หยุดคุย” เสียงแหบเป็นเอกลักษณ์ของคนเมาตะโกนโวยวายถามแทรกขึ้นมา “กับพี่คิมไง” โยตอบกลับไป “คิมไหน” ใบหน้าหวานนั้นทำท่าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งก่อนจะเบะปาก “คิมที่ชอบนายน่ะเหรอ” และจงใจตะโกนให้ปลายสายที่อยู่ไกลกันครึ่งโลกได้ยินชัดๆว่า “ไปไกลๆเลยไป อย่ามายุ่ง” คิมที่ได้ยินถึงกับฮาแตกออกมาไม่ปิดบัง ก่อนจะยอมให้โยตัดสายไปแต่โดยดีด้วยรู้ว่าอีกฝ่ายคงเมาได้ที่ ปกติแม้เจจะไม่ได้แสดงออกชัดเจนว่าหวงโย แต่ลองถ้าได้เมาขึ้นมาล่ะก็ ไอ้ที่เคยเก็บๆเอาไว้เป็นต้องหลุดออกมาหมด ไม่ต้องไว้ฟอร์มกันต่อไป แม้จะไม่ค่อยชอบใจนักเวลาที่เจเมาหนัก แต่โยก็ยอมรับว่า ข้อดีของไอ้น้ำสีอำพันนี่ ไม่เพียงแต่จะทำให้คนข้างตัวเขากลายเป็นคนขี้อ้อนจนน่ารักขึ้นมากกว่าปกติ ยังรวมไปถึงอาการหวงเขาเสียจนออกนอกหน้านี่แหละที่ทำให้เด็กหนุ่มหุบยิ้มไม่ได้เสียที คืนนั้น ไม่เพียงแต่เด็กหนุ่มหน้าหวานจะออกฤทธิ์เหวี่ยงใส่ปลายสายอย่างพี่คิมที่อุตส่าห์โทรทางไกลมาแสดงความยินดี เจ้าชุนที่เมาแล้วโวยวายเหมือนกัน ยังถูกพี่เจทั้งเตะทั้งถีบด้วยความหมั่นไส้จนแทบจะเรียกได้ว่าน่วมไปทั้งตัว แถมพอกึ่มๆจะอารมณ์ดีขึ้นมา น้องยังกลายเป็นม้าจำเป็นให้พี่ใหญ่ขี้เมาขี่คอเล่นไปเสียอีกต่างหาก เมาหนักขนาดชุนยังถึงกับเกือบสร่างเมาเพราะฤทธิ์พี่เจ จากที่คิดว่าจะแค่ฉลองกันเบาๆ ก็กลายเป็นดื่มกันเสียเต็มคราบ ซันที่ดื่มไม่เก่งและคออ่อนอย่างกับอะไรดีถึงกับเมาพับฟุบลงกับโต๊ะชนิดปลุกเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตื่น ส่วนแม็กที่ปกติ ไม่ค่อยมีใครได้เห็นน้องเล็กดื่มสักเท่าไหร่ ก็ต้องเรียกว่าเมาหมดรูปไม่แพ้กัน ลำบากพี่ใหญ่หัวหน้าวงอย่างโยที่ต้องลากทั้งเพื่อนทั้งน้องกลับไปนอนที่บ้านของพวกเขาที่อยู่ไม่ไกลจากร้านมากนัก ที่เขาไม่เมาปลิ้นตามคนอื่นไป มีเพียงสาเหตุเดียวก็คือ เขาดื่มมากไม่ได้ ดื่มทีไรผื่นแดง หรือที่เคยได้ยินใครๆเรียกกันว่า ส่าเหล้า เป็นได้ขึ้นลุกลามทั่วตัว ขนาดที่ต้องเกากันยิกจนไม่เป็นอันหลับอันนอนไปหลายวัน ก็เลยต้องทำหน้าที่เก็บศพสมาชิกในวงอยู่นี่ไงเล่า แต่ทั้งๆที่เมาหนักขนาดนั้น ฤทธิ์แอลกอฮอล์ในตัวพี่ใหญ่หน้าสวยของวงก็ยังไม่อาจหยุดความเป็นคนขี้หวงขนาดหนักของเจ้าตัวได้ เมื่อเห็นโยทำท่าจะเข้าไปอุ้มซันที่นอนหมดสภาพอยู่ “ชุน ไปอุ้มซันโน่นไป” เสียงสั่งการอันเด็ดขาดดังขึ้นทันทีแม้จะติดยานคางอยู่สักหน่อย สติก็ชักจะรางเลือนเต็มทีแล้วเหมือนกัน “ลากแม็กไปด้วย” ก่อนที่ตัวคนสั่งจะเดินโซเซเข้าไปเกาะแขนโยเอาไว้ ราวกับว่าทางที่กำลังเดินอยู่ จู่ๆก็เหมือนกับมีชีวิตขึ้นมาเสียอย่างนั้น “นายพาเรากลับหน่อย” แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 01:20:21 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 01:16:53 จากคุณ : fingers-crossed - [ 18 พ.ค. 52 23:11:51 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ให้มันได้อย่างนี้สิพี่เจ ชุนได้แต่คิดกับตัวเองอย่างคับแค้นใจ จะบ่นออกมาดังๆก็ไม่ได้ เดี๋ยวโดนพี่เจซ้อมเอาอีก ที่สำคัญพี่ชายตัวสูงก็ดันยอมเสียด้วย แล้วส่วนเกินอย่างเขาจะไปมีปากเสียงอะไรได้ กว่าจะกลับถึงที่พักได้ครบสามสิบสองกันทุกคน ก็เรียกได้ว่าแทบหมดแรงกันเลยทีเดียว โยออกคำสั่งให้น้องๆจัดการอาบน้ำอาบท่าเสียให้เรียบร้อยก่อนจะเข้านอน ส่วนตัวเขาก็แบกร่างของคนตัวเล็กกว่าที่ฤทธิ์เยอะกว่าใครเพื่อนเอาไว้ เปิดประตูเข้าไปในห้องแล้วจึงตรงไปยังห้องน้ำแทบจะทันที และต้องนับว่าเป็นการตัดสินใจที่ถูกต้องอย่างยิ่ง เมื่อคนที่เพิ่งอยู่ในอ้อมแขนเขาเมื่อกี้ โก่งคออาเจียนมื้อเย็นที่กินเข้าไปจนหมด โยลูบหัวลูบหลังให้อยู่พักใหญ่ ก่อนจะเดินผละออกไปเปลี่ยนเสื้อผ้าของตัวเองให้เป็นชุดที่สบายตัวกว่านี้และกลับเข้ามาอีกครั้งเพื่อพบกับร่างขาวๆที่นอนพิงอ่างอาบน้ำแบบหมดสภาพอย่างสมบูรณ์แบบ “เจ...อาบน้ำก่อนนะ” โยจับไหล่ของคนเมาเขย่าเบาๆอย่างอ่อนโยน ก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นว่าเจไม่รับรู้อะไรอีกต่อไปแล้ว เล่นหลับกลางอากาศไปเสียแล้วนี่ โยจัดการถอดเสื้อผ้าของเด็กหนุ่มอีกคนออก ส่วนบนน่ะไม่เท่าไหร่ ท่อนล่างที่เป็นกางเกงยีนส์นี่สิทุลักทุเลน่าดู จำไม่ได้แล้วว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ที่เขาต้องจับเจเปลื้องผ้าแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะป่วย ก็เมานี่แหละ จนกลายเป็นเหมือนเรื่องปกติธรรมดาไปแล้ว เผลอๆจะกลายเป็นหน้าที่ที่เขาจะต้องคอยดูแลเจไปเสียทุกอย่างจนไม่อาจจะปล่อยให้คลาดสายตาได้นั่นแหละ “อือ...” เสียงครางดังพึมพัมออกมาเบาๆจากคนที่เมาไม่ได้สติ เมื่อโดนน้ำอุ่นจัดราดรดลงบนตัวแบบนี้ ดูเอาเถอะ เมาเละเทะขนาดนี้แท้ๆ แต่เจก็ยังดูดีเป็นบ้า แถม... เซ็กซี่ชะมัด เขาไม่ใช่คนที่ไม่รู้จักยับยั้งชั่งใจ แต่ให้ตายเถอะ เขายังเป็นแค่วัยรุ่นคนหนึ่ง ฮอร์โมนมันก็ยังต้องพลุ่งพล่านมากเป็นธรรมดา จะไม่ให้รู้สึกรู้สมกับร่างขาวๆที่นอนอยู่ตรงหน้าเอาเสียเลย ก็คงจะผิดปกติเต็มที กว่าจะอาบน้ำให้เจเสร็จ ทำเอาโยถึงกับเหงื่อตก แต่ก็ไม่วายถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกโล่งใจ เด็กหนุ่มตัวสูงอุ้มร่างขาวๆขึ้นจากอ่างอาบน้ำ แล้วจึงพาไปเช็ดตัวและสวมเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ก่อนจะวางร่างนั้นลงบนเตียงและห่มผ้าให้ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่เจดื่มเข้าไปหรือเปล่า ถึงทำให้ร่างที่นอนหลับสนิทอยู่ตรงหน้าเขาดูเย้ายวนใจขึ้นอีกหลายเท่า ใบหน้านั้นยังคงเป็นสีชมพูระเรื่อ ริมฝีปากที่เผยออกน้อยๆนั่นก็ดูเชิญชวนเขามากผิดปกติอย่างไรพิกล หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ยังหลงเหลืออยู่ในตัวเขานั่นด้วย ทำให้ร่างสูงที่ในตอนแรกทำท่าจะเดินผละไปอาบน้ำ หยุดอยู่เป็นครู่ ก่อนจะตัดสินใจนั่งลงข้างๆเตียง และนั่งมองดวงหน้าที่แสนดึงดูดใจนั่นอยู่เป็นนาน จริงๆนะ ไม่ว่าจะเฝ้าถามตัวเองเท่าไหร่ ก็ไม่อาจจะหาคำตอบได้ว่า เป็นเพราะอะไรร่างที่นอนอยู่ตรงหน้านี้ถึงได้มีอิทธิพลต่อเขานัก เจเป็นเด็กผู้ชายธรรมดาทั่วไป เขาเองก็เหมือนกัน ตั้งแต่เกิดมาก็ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะหันมาชอบคนที่เป็นผู้ชายเหมือนกันไปเสียได้ แต่ก็นั่นแหละ ไม่ใช่ว่าเขาจะชอบใครก็ได้เสียเมื่อไหร่กัน ที่ผ่านมาก็มีโอกาสได้พบเจอใครตั้งมากมาย แต่กลับไม่มีเลยสักคนที่จะทำให้เขารู้สึกเหมือนอย่างที่รู้สึกกับเจ คนที่หวานแต่หน้าตา ส่วนนิสัยใจคอดูเหมือนจะห่างไกลคำนี้ไปโข แถมเอาแน่เอานอนอะไรไม่ได้อีกต่างหาก ทั้งแปลกทั้งเอาใจยาก แต่ก็ใจดีแล้วก็อ่อนโยนมากด้วยเหมือนกัน ที่สำคัญ ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม เจติดเขาอย่างกับอะไรดี แถมยังชอบแสดงความเป็นเจ้าของเอามากๆเสียด้วย คิดขึ้นมาทีไรเป็นต้องเรียกรอยยิ้มขึ้นมาไม่ได้ไปเสียทุกครั้ง แค่นี้ก็พอแล้ว โยยกมือขึ้นวางบนหน้าผากของเจเบาๆ เสยผมที่ปรกอยู่บนหน้าผากมนขึ้นไปอย่างอ่อนโยน ก่อนจะโน้มใบหน้าอันแสนคมคายของตัวเข้าไปใกล้ๆจนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่เจือกลิ่นแอลกอฮอล์ของอีกฝ่ายชัดเจน เขาประทับจูบลงบนริมฝีปากอ่อนนุ่มของเจ ในตอนแรกมันเป็นแค่สัมผัสอันแผ่วเบา ก่อนที่จะกดน้ำหนักลงไปให้หนักหน่วงขึ้น จนร่างที่นอนอยู่เหมือนกับจะตอบรับรสจูบนั้นโดยอัตโนมัติ มันช่างอ่อนหวานและดูดดื่มนัก กว่าจะยอมถอนริมฝีปากออกมาได้ โยอ้อยอิ่งคลอเคลียอยู่เป็นนาน ถ้าไม่ใช่เพราะรักมาก ก็คงจะได้หักหาญน้ำใจกันไปแล้ว เขาคิดกับตัวเองก่อนจะยิ้มออกมาแล้วจึงตัดใจลุกเดินหายเข้าไปในห้องน้ำในที่สุด **************** โอ... กลิ่นหอมจากห้องครัว ชุนที่ตื่นก่อนเพื่อนร่วมห้องอีกสองคนที่ยังหมดสภาพไม่หายจากการฉลองเมื่อคืนนี้ เดินตามกลิ่นหอมฉุยที่โชยมาจากในครัว กำลังหิวพอดีเลยเชียว เด็กหนุ่มรู้สึกผิดคาดด้วยนึกไม่ถึงเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของหัวหน้าวงยืนคนซุปอยู่อย่างขะมักเขม้น ถึงว่าสิ เมื่อคืนพี่เจเมาเละขนาดนั้น มีหรือจะตื่นขึ้นมาทำอะไรกินไหว “พี่โย ทำอะไร หอมจัง” ชุนเดินเข้าไปส่องดูอาหารที่ส่งกลิ่นหอมออกมาจากหม้อใบเล็กที่วางอยู่บนเตา “ซุป ของเจน่ะ” โยตอบด้วยทีท่าสบายอย่างยิ่ง “อ้าว แล้วของผมอ่ะ” ชุนร้องขึ้นมาราวกับประท้วง “ไม่ได้ทำเผื่อไว้เลย โทษทีนะ พี่ไม่คิดว่าจะมีใครตื่นเร็วขนาดนี้” “อ้าว แล้วพี่เจล่ะ” “นอนแฮ้งค์ ลุกไม่ขึ้นอยู่ในห้องโน่น” พี่ใหญ่หัวหน้าวงว่าโดยไม่ยอมละสายตาจากซุปตรงหน้า “เออ วานหยิบยาแก้แฮ้งค์ในตู้ให้พี่หน่อย” เด็กหนุ่มหยิบยายื่นให้อย่างเสียไม่ได้ และยิ่งให้ทอดถอนใจเมื่อพี่ใหญ่เอ่ยขอบใจพร้อมกับประคองชามซุปเอาไว้ในมือก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องโดยไม่ลืมที่จะแสดงความเป็นห่วงเป็นใยน้องอย่างจริงใจเสียจนเขาแทบน้ำตาไหลออกมาเป็นสายเลือด “ถ้าหิว มีมาม่าในตู้ ต้มกินแก้ขัดไปก่อนนะ” แล้วพี่โยก็ทิ้งเขาให้ยืนนิ่งอึ้งไปโดยไม่ทันได้โต้ตอบอะไรกลับไป ไม่อยากจะเชื่อเลยว่า แค่ไม่ได้ชื่อโยหรือเจ จะได้รับการปฏิบัติที่แตกต่างกันถึงเพียงนี้ โลกส่วนตัวของพวกพี่ จะมีที่พอให้ผมได้เข้าไปแทรกได้สักนิดไหมอยากถามใจจะขาด แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 01:22:05 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 01:17:10 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 52 11:15:48 จากคุณ : fingers-crossed - [ 18 พ.ค. 52 23:18:48 ]

ความคิดเห็นที่ 5 โยวางชามซุปเอาไว้บนโต๊ะตรงหัวเตียง ก่อนจะนั่งลงเขย่าตัวคนที่นอนนิ่วหน้าอยู่บนเตียงเบาๆ “เจ...” โยเรียกเสียงเบา “ไหวไหม” “โอย...” เสียงแหบนั้นครางออกมาเหมือนคนใกล้ตาย “ปวดหัวเป็นบ้าเลย” “ก็ดื่มเสียจนเหล้าจะหมดร้านเขาอยู่แล้ว ไม่แฮ้งค์สิแปลก” โยว่ายิ้มๆ ร่างที่นอนสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่น แม้จะดูเซียวไปสักนิดแต่ก็ยังนับได้ว่าดูดีเสียจนน่าอิจฉา พยายามจะเปิดเปลือกตาเพื่อเรียกสติสัมปชัญญะให้กลับมาเสียที เจกระพริบตาถี่ๆอยู่หลายครั้ง ก่อนสายตาจะสบเข้ากับดวงตาเรียวรีที่มักจะมองเขาอย่างมีความหมายและเต็มไปด้วยความห่วงใยอยู่เสมอ คนแฮ้งค์ยิ้มตอบรอยยิ้มที่ส่งมาให้เขาเหมือนกับทุกๆวัน “กี่โมงแล้วเนี่ย” เสียงแหบโหยนั้นเอ่ยถามออกมาในที่สุด “สายมากแล้ว” “ตอบไม่ตรงคำถามนี่นา” เจยิ้มออกมา “เมื่อคืนเรากลับมาได้ยังไง” “จำอะไรไม่ได้เลยหรือ” ศีรษะทุยๆนั้นส่ายไปมาเบาๆ ทำเอาโยยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดู “ไม่แปลกใจหรอก ก็นายเมาซะขนาดนั้น” “เราน่ะนะ” น้ำเสียงนั้นถามออกไปอย่างไม่เชื่อหู “โวยวายอาละวาดเสียงดังน่าดู” “ตายล่ะวา” เด็กหนุ่มที่นอนอยู่ถึงกับยกมือข้างหนึ่งปิดตาตัวเองเอาไว้ ก่อนจะลูบใบหน้าตัวเองอย่างคนที่พยายามจะตั้งสติเต็มที่ “แล้วเราทำอะไรอีก” แค่เห็นสีหน้าปูเลี่ยนๆของคนที่นอนแบ่บอยู่ โยก็แทบจะหลุดก๊ากออกมา “ก็... โวยวายใส่พี่คิมทางโทรศัพท์” “พี่คิม... เฮ้ย!!! พี่คิมน่ะนะ” เจร้องออกมาอย่างลืมตัว โดยเจ้าคนเล่าพยักหน้าหงึกๆเป็นการยืนยันคำตอบ “ตาย... ตาย...” เจ้าตัวยกมือทั้งสองข้างขึ้นขยุ้มผมตัวเองอย่างลืมตัว “แล้วก็ซ้อมชุนเสียน่วม” “หา...” เสียงคนแฮ้งค์ครางออกมาอีกคำรบ “แล้วก็...  เราต้องแบกนายกลับมา ก่อนที่นายจะอาเจียน” คนเล่ายังทำท่าเหมือนอยากเล่าต่ออย่างนึกสนุก “จนเราต้องอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้” ดวงตาของคนที่นอนฟังอยู่อย่างไม่เชื่อหูเบิกกว้างขึ้น “ที่สำคัญ...” “ยังมีอีกเหรอ... พอเหอะ ” คนเล่าชักแน่ใจว่าเสียงนั้นฟังดูเหมือนคนอยากตายมากกว่าอย่างอื่น ทำเอาถึงกับหลุดยิ้มออกมา ก่อนจะโน้มใบหน้าลงไปเสียใกล้ใบหน้าหวานๆนั้น ทำไมเจจึงอดรู้สึกไม่ได้ว่าแววตาของหมอนี่มันติดจะล้อเขาอย่างไรพิกล “ไม่อยากฟังอีก จริงๆเหรอ” โยเอ่ยด้วยเสียงทุ้มเบาที่ดังกว่าเสียงกระซิบแค่นิดเดียว ทำเอาร่างที่นอนอยู่ต้องเบือนหน้าหันไปอีกทาง หัวใจเต้นแรงราวกับจะหลุดออกมานอกอกอยู่แล้ว ทำไมจะต้องยื่นหน้ามาเสียจนเกือบจะชิดขนาดนี้ด้วย “อะ...อะไรอีกเล่า” น้ำเสียงของเขาฟังดูไม่ค่อยมั่นคงอย่างไรก็ไม่รู้ “เมื่อกี้บอกไม่อยากฟังแล้ว” “อยากเล่าอะไรก็เล่ามาได้เลย อย่าลีลาได้ไหม” หนนี้เจหันกลับมาเผชิญหน้ากับเจ้าหัวหน้าวงตัวสูงที่ท่าทางกำลังสนุกกับการได้แกล้งเขาจนออกนอกหน้า ชักฉุนขึ้นมาแล้วเหมือนกันนะนี่ “นายหวงเราเป็นบ้าเป็นหลังเลยเมื่อคืน” เสียงทุ้มนั้นเอ่ยกระซิบที่ข้างหูเจก่อนจะฝังไปหน้าลงไปบนหมอนที่เส้นผมนุ่มๆของอีกฝ่ายกระจายอยู่อย่างยุ่งเหยิง ใบหน้าเจร้อนผ่าวขึ้นขนาดที่แม้แต่เจ้าตัวเองยังรู้สึกได้ มือข้างหนึ่งพยายามจะดันไหล่ของคนที่นอนทับเขาอยู่ออกไป ใจหนึ่งก็นึกหงุดหงิดที่โยมาล้อเขาอยู่ได้ อีกใจก็รู้สึกดีกับสัมผัสที่ได้รับอยู่นี้เหลือเกิน แต่คงเพราะท่าทีขัดขืนของเขามันคงดูไม่เด็ดขาดเอาเสียเลยนั่นล่ะ เจ้าคนที่ล้อเขาสนุกอยู่เมื่อครู่ จึงฉวยโอกาสใช้แขนทั้งสองข้างสอดเข้ามากอดเขาเสียเต็มวงแขน แถมยังหอมแก้มเขาเสียฟอดใหญ่อีกต่างหาก โยคลายแขนทั้งสองข้างออก ก่อนจะก้มลงมองดวงหน้าหวานนั้นอย่างเต็มตา... “เจ...” เสียงเรียกชื่อเขาในแบบที่คงไม่มีใครจะเรียกได้แบบนี้อีกแล้ว “หือม์...” “ขอจูบได้ไหม” “ไม่กลัวคนปากเหม็นหรือไง” ดูเอาเถอะ บทนึกจะทำลายบรรยากาศดีๆขึ้นมา ก็ทำได้เสียจนหน้าซื่อตาใส คนอะไรทำไมฤทธิ์เยอะนัก โยถึงกับหลุดขำออกมาเบาๆ ก่อนที่จะส่ายศีรษะไปมาช้าๆ เด็กหนุ่มที่ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่โน้มใบหน้าลงมา ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับริมฝีปากอ่อนนุ่มของอีกฝ่ายเบาๆ เป็นสัมผัสที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน อ่อนหวานอย่างยิ่ง โยคลอเคลียกับริมฝีปากคู่นั้นสักพักเป็นเชิงขออนุญาตก่อนที่จะเพิ่มสัมผัสนั้นให้รุกเร้ายิ่งขึ้น เจจูบตอบกลับบ้าง แม้จะไม่ช่ำชองนัก แต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้งอย่างที่สุด กว่าที่ทั้งคู่จะยอมถอนจูบออกจากกันได้ ก็กินเวลาอยู่เป็นนาน เสียงลมหายใจหอบที่เต็มไปด้วยอารมณ์และความรู้สึกของเด็กหนุ่มทั้งสองคนดังประสานกันเบาๆ ตอนนั้นเองที่โยล้มตัวลงนอนข้างเด็กหนุ่มหน้าหวานก่อนจะใช้แขนแข็งแรงข้างหนึ่งดึงร่างของเจเข้ามากอดกระชับเอาไว้ “จะตายเอานะนี่” จู่ๆเสียงแหบจากร่างที่นอนซุกอยู่ข้างๆเขาก็เอ่ยทำลายความเงียบขึ้น “...อะไร” “ก็จูบกับนายน่ะสิ” “อ้าว ” หนนี้โยทำท่างงอย่างเป็นจริงเป็นจัง “นายไม่ชอบหรือ” “เปล่า...” เสียงอู้อี้นั้นลากยาว “แต่มัน...” “มันทำไม” โยก้มลงมองร่างที่เขากอดอยู่อย่างสงสัยใคร่รู้ขึ้นมาจริงๆ “เหนื่อย... หายใจไม่ทัน” เจพูดเสียงขึ้นจมูก ไม่รู้เพราะอายหรือหงุดหงิดกันแน่ “มันหวิวๆ เหมือนจะเป็นลม พักนี้รู้สึกแบบนี้บ่อย” “ก็แปลว่า... เราจูบเก่งขึ้น” โยเอ่ยชมตัวเองหน้าตาเฉย จู่ๆศีรษะกลมๆนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อคมคายของเขา หัวคิ้วขมวดมุ่นอย่างคลางแคลงใจขึ้นมาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย โยคงไม่ได้คิดไปเองว่าดวงตากลมสวยคู่ที่จ้องมองเขาอยู่นั้น มีแววคาดคั้นผิดปกติ “นั่นสิ...” เจว่า “ทำไมถึงจูบเก่งขึ้น... นายไปจูบกับใครมาหรือเปล่า” เอาแล้วไง โยนึกกับตัวเอง “เฮ้ย... เราจะไปจูบกับใครที่ไหนได้เล่า” สายตาคมคู่นั้นยังคงจ้องเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย ทำเอาโยทำหน้าไม่ถูก ไม่รู้จะหัวเราะดีหรือฉุนดีเหมือนกัน “จริงๆ... ก็เห็นอยู่ว่าเราแทบไม่ได้ไปไหนกับใคร ชีวิตมีแต่นายกับน้องๆ” แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 01:24:18 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 01:17:30 แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 52 11:17:50 จากคุณ : fingers-crossed - [ 18 พ.ค. 52 23:21:33 ]

ความคิดเห็นที่ 6 เจทำปากยื่นออกมา เหมือนไม่ค่อยเชื่อในสิ่งที่ได้ยินสักเท่าไรนัก หนนี้โยหลุดขำออกมาจริงๆ ก่อนที่จะกระชับวงแขนกอดคนตัวเล็กกว่าเอาไว้อย่างหมั่นเขี้ยวขึ้นมาติดหมัด มันน่าตีจริงๆ ดูเอาเถอะ จู่ๆก็มานึกสงสัยเขาขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผลเสียอย่างนั้น “เรานะ จูบแบบนี้ได้แต่กับนายแค่คนเดียวเท่านั้น” เสียงทุ้มกระซิบเบาๆ “ถ้าไม่ใช่เจ เราทำไม่ได้หรอก” เงียบ ยังไม่มีเสียงใดๆเอ่ยออกมาจากคนในอ้อมกอด “เจ... เรารักนายมากนะ” จู่ๆโยก็โพล่งออกมา “นายไม่รู้จริงๆหรือ ว่าเรารักนายขนาดไหน” อยู่ดีๆก็สารภาพรักกันโต้งๆแบบนี้เลยรึ คนอะไร... ไม่รู้จักอายบ้างหรือยังไง เขาเป็นคนฟังเองแท้ๆ ยังไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ตรงไหนดีเลย “...รู้แล้ว” เสียงแหบหวานเอ่ยอู้อี้ตอบกลับไป “อะไรนะ” “รู้แล้ว...” คำตอบชัดๆนั้นทำเอาคนฟังยิ้มกว้างออกมาไม่ปิดบัง “ถ้ารู้แล้ว ต่อไปก็ห้ามมาสงสัยอะไรแบบนี้อีกนะ... คนฟังเสียใจแย่ รู้ไหม” แต่เจฟังอย่างไรก็ไม่เหมือนคนที่กำลังเสียใจเอาเลยจริงๆ “ขอโทษก็ได้...” แต่ก็อ้อมแอ้มตอบกลับไปในที่สุด “ไม่ยกโทษให้” โยว่าอย่างนึกสนุก “อ้าว... แล้วจะให้ทำไงเล่า” หางเสียงสูงขึ้นเหมือนปกติทุกครั้งที่รู้สึกขัดใจ “นายต้องลุกขึ้นมากินอะไรก่อน” คนหน้าหวานทำหน้ามุ่ย เขาปวดหัวจะตายอยู่แล้ว จะกินอะไรลงได้อย่างไรกัน “ทำไมต้องบังคับกันด้วย” ว่าพลางพ่นลมหายใจหนักๆออกมา “กินอะไรหน่อย เมื่อคืนนายอ้วกทุกอย่างออกมาหมดเลย นี่ก็จะเที่ยงแล้วด้วย ทานอะไรหน่อยเถอะ” ไม่ทันรอคำตอบ เด็กหนุ่มลุกขึ้นไปหยิบชามซุปที่ยังกรุ่นไอร้อนจางๆที่วางเอาไว้บนโต๊ะยื่นให้คนแฮ้งค์หน้าเซียวที่ทำหน้าประหลาดใจอย่างเห็นได้ชัด “อะไรเนี่ย” “ซุป” “ไม่กินได้ไหม” เจว่าเสียงอ่อย แต่ไม่รู้ทำไมเด็กหนุ่มจึงรู้สึกว่าใบหน้าหล่อเหลาตรงหน้าจะดูจ๋อยลงไปถนัดตา “ไม่ลองชิมซักนิดหรือ” เจ้าของใบหน้าหวานชักเอะใจ “เอามาจากไหน” “เราทำเอง” “นายเนี่ยนะทำซุปเอง” เจถามโพล่งออกไปด้วยความรู้สึกประหลาดใจยิ่งยวด ยิ่งเห็นโยพยักหน้าเป็นการยืนยันคำตอบ ดวงตากลมสวยของเด็กหนุ่มก็ยิ่งเบิกกว้างขึ้นเหมือนไม่เชื่อหู เจไม่ได้รู้สึกอยากกินอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว แต่ไม่รู้ทำไม จู่ๆเขาก็ไม่อาจบังคับไม่ให้ตัวเองยิ้มออกมาได้ ก่อนที่จะยื่นมือไปรับชามซุปอุ่นๆนั้นเอาไว้ หันไปมองหน้าพ่อครัวจำเป็นที่อุตส่าห์ยอมเข้าครัวเพื่อเขาในตอนนี้ จากหน้าจ๋อยๆเมื่อกี้กลับยิ้มกว้างออกมาด้วยความดีใจเสียจนน่าหมั่นไส้ “ถ้างั้นเรากินก็ได้” เอ่ยพลางหยิบช้อนตักซุปเข้าปาก นี่แค่กินซุป ไม่ได้ดูกีฬาโอลิมปิกสักหน่อย แล้วทำไมเจ้าหัวหน้าวงต้องทำหน้าเหมือนกำลังลุ้นเหรียญทองแบบนี้ด้วยเล่า “เป็นไง” โยเอ่ยถาม “อือม์.....” เจแสร้งทำเป็นนึกนาน “ยังห่างชั้นกับเรา” หน้าหล่อๆถึงกับคอตก “แต่สำหรับครั้งแรก ถือว่าอร่อยไม่เลว” เจกระซิบบอกพลางกลั้นยิ้ม ทำเอาหัวหน้าวงมาดหล่อเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น กลายเป็นเหมือนเด็กน้อยเวลาที่ถูกคุณครูชมไปอย่างไม่น่าเชื่อ แฟนเพลงคนไหนก็คงจะไม่มีโอกาสได้เห็นสีหน้าอันหลากหลายของเจ้าหัวหน้าวงหน้าหล่อฟอร์มเยอะแบบเขาเป็นแน่ นึกแล้วก็อดขำขึ้นมาไม่ได้จริงๆ “ขอบคุณนะ ที่ทำมาให้” เจส่งยิ้มหวานจับใจให้กับคนข้างตัว โยพยักหน้าถี่ตอบกลับไปเขินๆ มือข้างหนึ่งเท้าคางมองคนหน้าสวยทานซุปชามแรกในชีวิตของเขาอย่างนึกยินดี สีหน้าบ่งบอกว่าภูมิใจและดีใจไม่ปิดบัง *********************** “ชุน ซัน แม็ก” เสียงทุ้มๆนุ่มๆของพี่ใหญ่หัวหน้าดังขึ้นหลังจากที่เห็นว่าเดินถือชามอะไรสักอย่างออกจากห้องแล้วเดินหายเข้าไปในครัว ทำเอาน้องๆในวงทั้งสามคนที่มีสภาพไม่ต่างอะไรกับศพพันปีครึ่งนั่งครึ่งนอนเรียงกันเป็นตับอยู่ในห้องนั่งเล่นแบบหมดมาดสมาชิกวงบอยแบนด์ชื่อดัง หันไปมองตามเสียงเรียกนั้น เด็กหนุ่มทั้งสามคน ไม่รู้หรอกว่าพี่เจกับพี่โยคุยอะไรกัน รู้แต่ว่ามันคงเป็นเรื่องที่ทำให้พี่โยอารมณ์ดีไปจนถึงอาทิตย์หน้าแน่ๆ เพราะเอาแต่ฉีกยิ้มไม่หยุดอยู่คนเดียว ที่สำคัญมันคงจะดีเอามากๆเสียจนทำให้พี่โยถึงกับใจป้ำออกปากบอกให้น้องๆที่กำลังอยู่ในวัยกำลังกินกำลังนอนให้โทรไปสั่งอาหารเข้ามาทานที่บ้านได้ตามชอบใจ โดยยอมเป็นเจ้ามือให้ด้วยนี่สิ แค่นี้ก็น่าจะเพียงพอแล้วสำหรับน้องๆอย่างพวกเขา เอาเป็นว่า ถ้าเป็นแบบนี้ได้บ่อยๆล่ะก็ ต่อไป พวกพี่อยากจะสร้างโลกส่วนตัวกันเท่าไหร่ พวกผมก็ไม่ว่าแล้วล่ะ แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 01:25:54 แก้ไขเมื่อ 20 พ.ค. 52 01:17:45 จากคุณ : fingers-crossed - [ 18 พ.ค. 52 23:23:22 ]

ความคิดเห็นที่ 7 เจ-โย  ขณะมีโลกส่วนตัวช่วยล็อคห้องด้วยนะจ๊ะ  เดี๋ยวน้องเปิดเข้ามาเห็นแล้วจะ....อืม์ม์... จากคุณ : จุดตานิด - [ 19 พ.ค. 52 07:29:59 ]

ความคิดเห็นที่ 8 สวัสดีพี่นิดค่ะ... เมื่อวานโพสต์เสร็จก็เข้านอนเลย เพราะเหนื่อยจากการทำงานแบบสุดๆ ตอนนี้เนี่ย จำได้ว่าพอเขียนแล้วเอาไปให้น้องๆที่ติดตามเรื่องราวของโยกับเจอ่าน ก็เกิดคำถามขึ้นโดยไม่นัดหมายกันว่า "เอ่อ... ตอนลากเจไปอาบน้ำ ต้องถอดเสื้อผ้าออกหมดไหม" คนเขียนถึงกับกุมศีรษะ ไม่รู้จะถามทำไม เก็บไปคิดเองบ้างก็ได้ -_-''' คนอาบน้ำจะให้ใส่อะไรติดตัวเพื่อ!?! หรือต่อให้ใส่ สุดท้ายก็ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าไหมเล่า? แล้วจะต้องให้เขียนละเอียดขนาดนั้นเชียวหรือ...T_T ก็ว่ากันไปค่ะ นึกซะว่าอ่านสนุกเพลินๆพอให้ได้ยิ้มกว้างๆกันไปก็แล้วกันนะคะ *** พอได้ย้อนกลับไปอ่าน ถึงได้รู้ว่า ลงเรื่องแบบขาดหายไปบางส่วนค่ะพี่นิด ต้องขอโทษด้วย ทุกทีเวลาโพสต์แล้วจะต้องกลับมาตรวจดูใหม่ทุกครั้ง แต่เมื่อคืน มาแบบเบลอๆ แล้วก็ออกไปแบบเบลอๆ เลยเกิดความผิดพลาดขึ้น ตอนนี้แก้ไขให้แล้วค่ะ ขอโทษอีกครั้งค่ะ แก้ไขเมื่อ 19 พ.ค. 52 11:19:43 จากคุณ : fingers-crossed - [ 19 พ.ค. 52 10:59:07 ]

ความคิดเห็นที่ 9 มาอ่านค่ะ แล้วจะประกาศให้น้องรู้เมื่อไหร่เนี่ย จากคุณ : scottie - [ 19 พ.ค. 52 21:01:03 ]

ความคิดเห็นที่ 10 โพสต์แก้ไปแก้มา หายไปสองความเห็นซะงั้น เลยต้องมาโพสต์ใหม่ เอาเข้าไปค่ะ -*- คุณ scottie ไม่เห็นต้องประกาศเลยค่ะ น้องๆมันดูออกมาตั้งแต่แรกแล้ว ก็เป็นที่รู้กัน เรื่องแบบนี้คงไม่ต้องพูดแล้วล่ะ พวกพี่ๆก็ไม่ได้ทำอะไรหลบๆซ่อนๆ อยากจะห่วงกัน อยากจะมีโลกส่วนตัวก็ทำเลยซะขนาดนั้น น้องๆอีกสามคนเขาชินมาตั้งนานแล้วล่ะค่ะ แค่ไม่พูดเฉยๆเท่านั้นเอง เจ้าสามตัวนี่ที่จริงก็แสบไม่เบาหรอก แค่แพ้ทางพี่เจเฉยๆน่ะค่ะ จากคุณ : fingers-crossed - [ 20 พ.ค. 52 01:29:21 ]