ความคิดเห็นที่ 1 มือหนึ่งของฉูเป่ยเจี๋ยกำบังเหียนแน่น นิ่งจ้องแนวเทือกเขาสูงๆต่ำๆอันคุ้นตาของเทือกเขาเหิงต้วน ...พิงถิง เจ้าอยู่ในแนวเทือกเขาสลับซับซ้อนนี้สินะ?... ขอร้องเจ้าโปรดมองกลับมา...แม้เพียงแค่พริบตา แผ่นดินโบราณผืนนี้ ได้นิ่งเงียบงันเพื่อเจ้า ประกายกระบี่สามพันเจ็ดร้อยเล่ม ได้เปล่งแสงเพื่อเจ้า ฉูเป่ยเจี๋ยผู้โง่เขลาไม่รู้จักรักถนอมมากที่สุด ได้มายังที่นี้เพื่อเจ้า ขอเพียงได้เห็นรอยยิ้มของเจ้าอีกครั้ง เลือดร้อนระอุและความภักดีทั้งมวลของชายผู้นี้ จะเป็นของเจ้าแต่เพียงผู้เดียวนับแต่นี้ไป มือที่กุมกระบี่มีเหงื่อเย็นเยียบผุดซึมเป็นครั้งแรก เงาหลังของฉูเป่ยเจี๋ยดั่งขุนเขา ยกกระบี่ขึ้นอย่างแช่มช้า ดั่งไม่ยี่หระที่จะแทงทะลุความมืดมิดอันไร้สิ้นสุดบนฟากฟ้า ก่อนจะเปล่งคำพูดแหบพร่าออกมาอย่างหนักหน่วง “ฆ่า!” “ฆ่า! ฆ่า! ฆ่า!” ทั่วทั้งแผ่นดิน สะเทือนเลื่อนลั่น ในประกายเย็นเยียบของดาบกระบี่ เสียงตะโกนว่า “ฆ่า!” ดังกระหึ่มไปทั่ว กองทัพหลายพัน บุกตะลุยลงจากเนินเขา เหยียบย่ำยามฟ้าสางอันเงียบสงบจนพังทลาย ทหารม้าอันโกรธเกรี้ยวสามพันเจ็ดร้อยนาย บุกตะลุยเข้าหาศัตรูในป่าที่เดิมดักซุ่มหมายจู่โจม ธนูหน้าไม้ หลุมพรางหินยักษ์ที่ตระเตรียมไว้อย่างดี มิได้คาดคิดเลยว่าจะต้องมาเผชิญกับความกราดเกรี้ยวเดือดดาลดั่งน้ำป่าไหลหลากเช่นนี้ ขุนพลไม่กลัวตาย ทหารไม่กลัวเจ็บ อานุภาพดั่งสายรุ้งโถมทะลัก เย็นยะเยียบเหนือประกายอาวุธ คือประกายในดวงตา ฉูเป่ยเจี๋ยขี่ม้านำหน้า กระบี่ในมือดื่มสิ้นเลือดศัตรู อาชาที่ขี่ร้องคำรามบุกทะลวงดั่งคลุ้มคลั่งโดยไม่คำนึงถึงว่าทหารทางด้านหลังตามติดมาอย่างกระชั้นชิดหรือไม่ “อ๊าก!” เสียงแผดร้องดังขึ้นรอบกายชายหนุ่มอย่างไม่ขาดสาย เลือดหยดแต้มไปทั่วดั่งกลีบดอกเหมย ถูกฝีเท้าของกองทัพม้าเหยียบย่ำกลายเป็นภาพอันดุเดือด ไม่มีผู้ใดสกัดขวางฉูเป่ยเจี๋ยที่กำลังเดือดดาลได้ ศัตรูแตกพ่ายอย่างรวดเร็ว ยามเมื่อสองฝ่ายปะทะกัน ทหารม้าทั้งสามพันเจ็ดร้อยบุกตะลุยฆ่าล้างทัพศัตรูจากบูรพาไปประจิม ยามเมื่อม้าของฉูเป่ยเจี๋ยบุกทะลวงจากปลายด้านหนึ่งของทัพศัตรูไปจนสุดปลายอีกด้านหนึ่ง การต่อสู้ก็สิ้นสุดลง ใช้โทสะสยบเล่ห์กล นี่เป็นการโจมตีแบบไร้กลยุทธ์ และเป็นการโจมตีแบบประหยัดเวลามากที่สุด กลิ่นคาวเลือดลอยอบอวลอยู่ในป่า นี่ไม่ใช่สงคราม นี่คือการเข่นฆ่า ทหารศัตรูที่ดักซุ่มโจมตีมีจำนวนเพียงไม่ถึงหนึ่งพันนาย และส่วนใหญ่ก็กลายเป็นศพตายคาที่ไปแล้ว หลังการเข่นฆ่าผ่านพ้น สิ่งซึ่งเข้ามาแทนที่เสียงฝีเท้าม้าสะเทือนเลื่อนลั่น คือความเงียบงันแห่งความตาย หยาดโลหิต หยดไหลลงจากกระบี่ เฉินโหมวนำตัวทหารเป็นๆตามที่ฉูเป่ยเจี๋ยต้องการมาให้ แม้ศัตรูทุกคนจะไม่ได้สวมเครื่องแบบทหาร แต่บุคลิกของแม่ทัพจะแตกต่างจากทหารทั่วไป มีหรือจะรอดพ้นจากสายตาของขุนพลผู้เจนสนามรบได้ แม่ทัพศัตรูซึ่งมีบาดแผลทั่วตัวอยู่หลายแห่งถูกโยนลงตรงหน้าม้าของฉูเป่ยเจี๋ยโดยแรง “ตอนนี้ทัพหลักของเหอเสียเดินทางไปถึงที่ใด?” ฉูเป่ยเจี๋ยถามเสียงราบเรียบ สิ่งที่สยบขวัญหาใช่น้ำเสียง หากแต่เป็นประกายตา แม่ทัพศัตรูตกตะลึง เงยหน้าขึ้นมองทันควัน พบว่าคนบนหลังม้าทรงอำนาจสยบขวัญ ทว่าความมืดสลัวทำให้มองเห็นใบหน้าไม่ชัดเจน ได้แต่ถามอย่างกังขา “ท่านแม่ทัพคือผู้ใด?” “ฉูเป่ยเจี๋ย” “เจิ้นเป่ยหวางแห่งตงหลินรึ?” แม่ทัพศัตรูยิ่งประหลาดใจ ร้องโพล่งอย่างงุนงง “เจิ้นเป่ยหวางหรือนี่?” สีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยไม่เข้าใจ ประกายไม่สบายใจวูบผ่านดวงตาดำสนิทของฉูเป่ยเจี๋ย ถามเสียงหนัก “เจ้าคือทหารของเหอเสียรึ?” “ไม่ใช่แน่นอนอยู่แล้ว” “พูดมาให้กระจ่าง!” แม่ทัพศัตรูกลับนิ่งไปชั่วอึดใจ ทำท่าใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะตัดสินใจกัดฟัน ประสานมือกล่าวว่า “เสี่ยวเจียงสูญเสียกำลังทหาร ทั้งยังไม่อาจปฏิบัติภารกิจให้ลุล่วง แม้รอดชีวิตกลับแคว้นไปก็มีแต่หนทางตายเพียงสายเดียว เมื่อเป็นเช่นนี้ มิสู้ขอเจรจาแลกเปลี่ยนกับเจิ้นเป่ยหวาง ข้ายินดีบอกสิ่งที่ทราบทั้งหมด เพียงหวังเจิ้นเป่ยหวางยินยอมปล่อยลูกน้องที่ยังมีลมหายใจเหล่านั้นของข้า” แย่ล่ะสิ...... ฉูเป่ยเจี๋ยทราบแล้วว่าคาดเดาเส้นทางเดินทัพของศัตรูผิด ในใจจึงสับสนไปหมด ทว่าสีหน้ากลับยิ่งเยือกเย็น กล่าวอย่างเย็นชา “จงบอกมา” แม่ทัพศัตรูได้ฟัง ก็ทราบว่าการเจรจาประสบผล เจิ้นเป่ยหวางถือสัจจะล้ำค่ายิ่งพันตำลึงทอง จึงกล่าวตอบทันทีอย่างไม่มีการลังเล “ข้าคือนายพันเจ้าเหวินแห่งทัพทหารม้าเซี่ยวเปิน(ทัพทหารม้าวิ่งตะบึงคำราม)ของกุยเล่อ ต้าหวางได้รับรายงานลับ ระบุว่ามีความเป็นไปได้สูงที่เหอเสียจะลอบเร้นกายเข้ามาในตงหลินเพื่อลักพาตัวป๋ายพิงถิง โอกาสนี้พันปียากพบพาน ดังนั้นต้าหวางจึงบัญชาให้ข้าเร่งนำกองกำลังเร้นกายเข้ามาในเทือกเขาต้วนเหิงเพื่อดักซุ่มโจมตีเหอเสีย และหาโอกาสนำตัวป๋ายพิงถิงกลับไปยังกุยเล่อ” “กุยเล่อหวางเหอซู่รึ?” ฉูเป่ยเจี๋ยขมวดคิ้ว “เขารู้ได้อย่างไรว่าเหอเสียจะมาทางเทือกเขาเหิงต้วน?” “จากที่รายงานลับแจ้งมา ระยะนี้ชายแดนอวิ๋นฉางบริเวณที่อยู่ใกล้กับเทือกเขาเหิงต้วนมากที่สุดได้มีการวางกองกำลังทหารเป็นจำนวนมากเอาไว้ หากมิใช่ถือเทือกเขาเหิงต้วนเป็นเส้นทางกลับคืนสู่อวิ๋นฉาง ไยต้องวางกำลังทหารทัพใหญ่ไว้คอยประสาน?” เจ้าเหวินตอบคำถามที่ทราบให้ทุกอย่างจริงๆ เฉินโหมวถามแทรกขึ้นว่า “ทหารในสังกัดของเจ้ามีเท่าไร?” “เก้าร้อยนาย” เฉินโหมวมีสีหน้ากังขา ยิ้มเย็นชากล่าวว่า “เจ้ามีกำลังคนแค่เก้าร้อย แล้วยังกล้าเร้นกายเข้ามาดักซุ่มโจมตีเหอเสียในตงหลินอีกรึ” “จำนวนคนมากเกินไป มีหรือจะไม่สะกิดให้ทัพตงหลินที่คุ้มกันชายแดนสงสัยได้? หน่วยของข้าเป็นหน่วยที่ถนัดแทรกซึมเร้นกายมากที่สุดหน่วยหนึ่งของกุยเล่อ การที่สามารถเร้นกายเข้ามาในตงหลินโดยไม่เป็นที่สังเกตของทัพตงหลินได้ ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว ทหารชั้นเลิศเก้าร้อยนายดักซุ่มโจมตีเหอเสียได้อย่างเหลือเฟือ ผู้ใดจะไปทราบเล่าว่าจะมาเจอกับทัพของเจิ้นเป่ยหวางตั้งสามพันกว่านาย” เฉินโหมวเห็นอีกฝ่ายตอบอย่างตรงไปตรงมา ไม่เหมือนกำลังกล่าวเท็จ จึงย้อนถามว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหอเสียมีกำลังคนเท่าไร?” “หรือจะมากกว่าหนึ่งพัน?” “แปดพันนายถ้วนๆ” เจ้าเหวินไม่ยอมเชื่อ ส่ายหน้ากล่าวว่า “เป็นไปไม่ได้ เหอเสียเข้าสู่เขตแดนตงหลินช้ากว่าพวกข้าเสียอีก หากมีกำลังคนถึงแปดพันนายจริงๆ ทัพตงหลินจะต้องรู้ตัวอย่างแน่นอน” เฉินโหมวได้พบฉูเป่ยเจี๋ยกลางทางระหว่างนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ทั้งตลอดทางที่เร่งติดตามฉูเป่ยเจี๋ยมา ก็ไม่ได้มีเวลาใคร่ครวญถึงเรื่องนี้โดยละเอียด มายามนี้เมื่อได้ยินที่เจ้าเหวินพูด ประกอบกับนึกถึงที่ตัวเขาถูกย้ายออกไปจากค่ายทหารมังกรพยัคฆ์ หัวใจก็มีอันดิ่งวูบในทันที ลอบมองไปยังฉูเป่ยเจี๋ย สีหน้าฉูเป่ยเจี๋ยเคร่งเครียด ดวงตาทั้งโศกเศร้าและเจ็บปวด ทหารศัตรูแปดพันนาย ต่อให้มีความสามารถในการเร้นกาย ตบตาทหารตงหลินที่เฝ้ารักษาการณ์ชายแดนได้จริงๆก็เถิด ตอนที่เข้าล้อมเรือนเร้นกาย มีหรือจะไม่กระตุ้นให้ค่ายทหารมังกรพยัคฆ์ซึ่งอยู่ใกล้ๆรู้ตัวได้? คำอธิบายเพียงหนึ่งเดียวคือ...ตงหลินหวางจงใจวางแผนให้เป็นไปเช่นนี้ จงใจเปิดประตูให้ศัตรูลักพาตัวป๋ายพิงถิง...คนรักของฉูเป่ยเจี๋ยไป ฉูเป่ยเจี๋ยไม่อยากเอ่ยถึงเรื่องนี้ เวลาไม่คอยท่า ชายหนุ่มเร่งถามคำถามที่สำคัญที่สุด “ในเมื่อเจ้าวางกองกำลังดักซุ่มรอโจมตีอยู่ที่นี่อยู่ตลอด แสดงว่าเหอเสียน่าจะยังไม่ได้ผ่านมาทางนี้ แต่พวกข้าไล่ตามมาจากด้านหลังของเหอเสีย เช่นนี้แล้วกองทัพของเหอเสียอยู่ที่ใดกันแน่?” เจ้าเหวินส่ายหน้า “ที่นี่คือทางเข้าเดียวของเทือกเขาเหิงต้วน ข้ารับประกันได้ว่าเหอเสียไม่ได้ผ่านทางมาจริงๆ” เฉินโหมวถอนหายใจ “คำอธิบายเดียวที่มี คือเหอเสียเปลี่ยนไปใช้เส้นทางอื่นกลางทาง” เจ้าเหวินกล่าวอย่างงุนงง “หากรายงานลับของต้าหวางของพวกข้าไม่ผิดพลาด กองทัพหลักที่คอยประสานวางอยู่ละแวกเทือกเขาเหิงต้วนนี่เท่านั้น การที่เหอเสียเปลี่ยนเส้นทางกลับแคว้นอย่างกะทันหันมีแต่จะทำให้สถานการณ์ของตัวเองเปลี่ยนเป็นตกอยู่ในอันตราย เว้นแต่เขาจะรู้อยู่ก่อนว่าที่นี่มีกองกำลังดักรอซุ่มโจมตี” “ถึงเขารู้แล้วจะแปลกอะไร กุยเล่อมีหูตา แล้วอวิ๋นฉางไม่มีหูตางั้นรึ?” หัวใจฉูเป่ยเจี๋ยหนักอึ้งดั่งเหล็กถ่วง ไม่มีใจจะไปไล่คิดหาสาเหตุว่าเหอเสียเปรื่องปราดถึงขนาดเปลี่ยนเส้นทางเดินทัพล่วงหน้าได้อย่างไร ชายหนุ่มสอดกระบี่กลับคืนฝักอย่างเงียบงัน สั่งการว่า “จงฝังทหารที่ตายอย่างดี กองกำลังทั้งหมดจงไปพักผ่อนในตำแหน่งห่างจากสนามรบนี่สามหลี่ ให้ทุกคนตั้งค่ายหุงหาอาหาร นอนหลับให้เต็มที่ เวลาเที่ยงค่อยออกเดินทาง” เฉินโหมวถามอย่างประหลาดใจ “ไม่ไล่ตามต่อแล้วหรือพ่ะย่ะค่ะ?” “ตามไปทันหรือไร?” ฉูเป่ยเจี๋ยย้อนถามเสียงต่ำ หัวใจปวดร้าวดั่งถูกบิด ลอบกำบังเหียนแน่น เสียดสีรอยแผลบนฝ่ามือจนเจ็บแปลบ เอ่ยเสียงหนัก “พวกเราไล่ตามมาผิดทาง ต่อให้อ้อมย้อนกลับไปในตอนนี้แล้วไล่ตามใหม่ก็สายเกินไปแล้ว” แม้อาชาที่ขี่จะเป็นม้าพันหลี่ ต่อให้ไล่ตามไปทัน เหอเสียก็ต้องเข้าสู่เขตแดนของอวิ๋นฉางแล้วอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น กำลังคนของเหอเสียจะไม่ได้มีแค่แปดพันอีกต่อไป ก่อนจะเข้าสู่เขตแดนของอวิ๋นฉาง สามพันต่อแปดพัน หากเสี่ยงชีวิตสุดกำลัง ยังพอมีหวังที่จะชนะอยู่บ้าง หลังเข้าสู่เขตแดนของอวิ๋นฉาง กำลังของศัตรูกับฝ่ายเขาจะยิ่งแตกต่าง สามพันต่อหลายหมื่น มีหรือจะทะลวงฝ่าเข้าสู่ใจกลางทัพของเหอเสียได้? ต่อให้ต่อสู้จนเหลือทหารคนสุดท้าย ก็ไม่มีทางมีโอกาสได้เห็นดวงหน้าหมดจดนั้นอีกครั้งแม้เพียงชั่วพริบตา หากต้องตายโดยไม่อาจชนะ นับแต่นี้เสียงพิณจักโดดเดี่ยวไปตลอดกาล ยอมพธูจักถูกขังอยู่ต่างถิ่น เขายอมไม่ได้ จะให้ยอมได้อย่างไร? จากคุณ : Linmou - [ 19 พ.ค. 52 06:11:31 ]

ความคิดเห็นที่ 2 “หวางเยี่ย...เช่นนั้นหวางเยี่ยคิดเห็นเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ?” หลังจากปล่อยให้ผู้ที่รอดตายในหน่วยของเจ้าเหวินจากไปตามที่ได้รับปากไว้ เฉินโหมวก็หันกลับมาเอ่ยถามพลางมองสีหน้าสะกดกลั้นความเดือดดาลของผู้เป็นนาย “ไปที่ชายแดน รวบรวมกองทัพใหญ่มา” ยามฟ้าสางมาเยือนท่ามกลางสายลมแห่งกลิ่นคาวเลือด สายตาเคร่งเครียดของฉูเป่ยเจี๋ยพุ่งตรงไปยังอวิ๋นฉางอันไกลลิบ ริมฝีปากโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย็นชาอย่างไม่มีทางนึกเสียใจ “เปิ่นหวางจะทุ่มกำลังทหารหมดทั้งตงหลินไปหั่นผืนดินของอวิ๋นฉางทีละนิ้ว...ทีละนิ้ว จนกว่าเหอเสียจะประคองส่งพิงถิงกลับคืนมา” พักตร์แดงเรื่อ มือขาวผ่อง ขวัญกระบี่หัวใจพิณ ...พิงถิง...เจ้าจะคลี่ยิ้มหรือมุ่นคิ้ว ล้วนงดงามถึงเพียงนั้น ทำหัวใจข้าเจ็บปวดใจถึงเพียงนั้น... ...ขอร้องเจ้าโปรดหันกลับมายิ้มให้ข้าอีกสักครั้ง... แค่เพียงยิ้ม... ข้าขอใช้กำลังทหารหมดทั้งแคว้น และบาปประหารที่ชดใช้ไม่สิ้นสุดไปทุกชาติ น้อมสนองความงดงามเหนือสิ่งใดของรอยยิ้มเจ้า... <>::<>::<> เหมันต์ใกล้ลาลับ ความเหน็บหนาวยังไม่จาง สถานการณ์ของสี่แคว้นเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน จากการเจรจาแลกเปลี่ยนก่อนหน้านี้ เป่ยม่อหวางได้รับพื้นที่ซึ่งก่อนหน้านี้ถูกทัพตงหลินบุกยึดครองไป ทัพเป่ยม่อในทัพผสมจึงถอนทัพกลับไปในทันที เป้าหมายของเหอเสียได้ลุล่วง ทัพใหญ่สามแสนนายที่นำมาประชิดชายแดนจึงถอนทัพกลับไปอย่างสวัสดิภาพโดยมิได้มีการปะทะครั้งใหญ่แม้แต่ครั้งเดียว ทวยราษฎร์ทราบเพียงว่าสวรรค์ยังเมตตา โดยมิได้ทราบเลยว่าเบื้องหลังของการนี้ซับซ้อนสะท้านขวัญ ผู้หัวใจสลายต้องปวดร้าว อยากร่ำไห้แต่ไร้น้ำตา เมื่อขวัญผู้คนเริ่มสงบ สถานการณ์กลับพลิกผันผิดคาดหมาย เปลี่ยนเป็นเลวร้ายอย่างปุบปับ ทางวังหลวงตงหลินเพิ่งได้รับข่าวการถอนทัพของทัพศัตรู เหล่าผู้คนที่กังวลจนกินไม่ได้นอนไม่หลับค่อยถอนหายใจอย่างโล่งอกออกมาได้ งานเลี้ยงฉลองอันคึกคักใหญ่โตของวังหลวงยังไม่ทันเลิกรา ข่าวอันเป็นประดุจฟ้าผ่าลงกลางแจ้งก็มาถึงโดยมิได้คาดคิด เจิ้นเป่ยหวางฉูเป่ยเจี๋ยผู้คุมกองทัพทั่วแคว้นได้ใช้ตราอาญาสิทธิ์กองทัพออกคำสั่งรวมพลทหารทั่วทั้งตงหลินบุกประชิดเขตแดนอวิ๋นฉาง! ทั่วทั้งวังหลวงอันใหญ่โตกว้างขวาง เสียงสรวลเสเฮฮาเปลี่ยนเป็นนิ่งเงียบตะลึงลานในพริบตา เหล่าขุนนางต่างมองหน้ากันอย่างทำอะไรไม่ถูก อวิ๋นฉางไม่เหมือนกุยเล่อและเป่ยม่อ แคว้นนี้ซุ่มสะสมกำลังมาเนิ่นนาน ทั้งยังมียอดขุนพลแห่งยุคเหอเสียกุมกำนาจคุมทัพ ทุ่มกำลังหมดทั้งแคว้นบุกเข้ารุกรานอวิ๋นฉาง การบาดเจ็บล้มตายต้องอเนจอนาถเป็นอย่างยิ่ง แล้วตงหลินจะไปมีกำลังคนพอที่จะป้องกันเป่ยม่อกับกุยเล่อซึ่งจะมาซ้ำเติมได้อย่างไร? เจิ้นเป่ยหวางหนักแน่นรอบคอบเสมอมา เหตุใดจึงกระทำการอย่างเบาปัญญา ไม่ผิดอะไรกับการฆ่าตัวตายเช่นนี้ได้? “เรื่องนี้จริงหรือไม่?” ถ้วยสุราซึ่งถืออยู่ในมือตงหลินหวางนิ่งสนิทไม่สั่นไหว นัยน์ตาเพ่งจ้องไปยังทูตส่งข่าวผู้เร่งรีบเดินทางมาซึ่งกำลังก้มหน้าหมอบอยู่ตรงหน้าบัลลังก์ ดนตรีหยุดบรรเลง เหล่านางรำซึ่งเมื่อครู่ยังร่ายรำอย่างเริงร่าต่างสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันตรายก่อนพายุจะโหมกระหน่ำภายในท้องพระโรง จึงทรุดหมอบตัวสั่นสะท้านอยู่ด้านข้าง ศีรษะก้มต่ำ ทูตส่งข่าวเร่งเดินทางติดต่อกันหลายวันจนเสียงแหบพร่า รายงานเสียงดังว่า “กราบทูลต้าหวาง คำสั่งจอมทัพของเจิ้นเป่ยหวางถูกสั่งการออกมาเมื่อหกวันก่อนพ่ะย่ะค่ะ เวลานี้เหล่าแม่ทัพประจำชายแดนแต่ละคน รวมถึงแม่ทัพประจำค่ายทัพใหญ่ทั้งสี่ค่ายทัพ ล้วนได้ออกเดินทางตามคำบัญชา เร่งรุดสู่จุดหมายเพื่อสมทบกับเจิ้นเป่ยหวางแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ตงหลินหวางไม่เอ่ยอะไรแม้แต่คำเดียว เบือนหน้าไปมองหวางโฮ่วซึ่งหน้าซีดเผือด แล้วค่อยๆวางถ้วยสุราทองคำในมือลงอย่างแช่มช้า กวาดตามองทุกคนเบื้องล่างบัลลังก์ “พวกเจ้าคิดว่าอย่างไร?” เจิ้นเป่ยหวางหวนคืนสู่เมืองหลวงอีกครั้งหลังเร้นกาย ทั่วทั้งแคว้นต่างยินดีปรีดา แต่ไม่กี่วันให้หลังกลับรีบออกเดินทางอย่างเร่งร้อนผิดปกติ ส่วนเรื่องของฉูเป่ยเจี๋ยกับป๋ายพิงถิง ในบรรดาเหล่าขุนนาง ผู้ที่มีตำแหน่งต่ำ ไม่ทราบเบื้องหลังความนัย ล้วนไม่กล้าเอ่ยอะไรโดยพล่อยปาก ผู้ที่มีตำแหน่งสูงยิ่งเงียบกริบไม่กล้าเอ่ยอะไรทั้งสิ้น ความเงียบจนชวนอึดอัดแทบหายใจไม่ออกแผ่ซ่านทั่วท้องพระโรงอันใหญ่โตโอ่โถงไปชั่วขณะ สิ่งที่อัครเสนาบดีเฒ่าฉู่จ้ายหรานคิดถึงกลับเป็นอีกเรื่อง เปิดปากถามทูตส่งข่าวว่า “หวางเยี่ยเคลื่อนพลกองทัพรักษาชายแดนแต่ละแห่งและทหารที่ประจำการในสี่ค่ายทัพใหญ่ไป ถ้าเช่นนั้นได้จัดวางกองกำลังป้องกันชายแดนด้านกุยเล่อกับเป่ยม่อไว้อย่างไร?” “ทิ้งทหารหนึ่งในสิบของจำนวนเดิมเอาไว้เฝ้าประจำการที่ด่านเดิมขอรับ” ทหารเฝ้าประจำการแค่หนึ่งในสิบ? เหล่าขุนนางใหญ่ต่างร้องเสียงดังเซ็งแซ่ ด่านป้องกันชายแดนไม่ผิดอะไรกับไร้การป้องกัน หากอีกสองแคว้นเกิดบุกมารุกรานอย่างกะทันหัน ไยมิใช่สามารถบุกตรงสู่ใจกลางของตงหลินได้ในทันที? สายตาทุกคู่พากันเบนมาจับยังตงหลินหวางเป็นตาเดียว สีหน้าของตงหลินหวางปั้นยากอย่างยิ่ง นัยน์ตาเปล่งประกายอยู่วูบวาบ ยกถ้วยสุราขึ้นมาดื่มอย่างแช่มช้าจนหมดถ้วย ก่อนจะเอ่ยเสียงหนัก “กั่วเหรินต้องการอยู่เงียบๆสักพัก จงออกไปให้หมดเถิด” เหล่าขุนนางต่างลุกขึ้นยืนอย่างอกสั่นขวัญแขวน ถอยห่างจากโต๊ะเตี้ยตรงหน้าซึ่งวางอาหารชั้นเลิศอยู่เต็มโต๊ะ ยืนเรียงแถวก้มหน้าลง “เฉิน ทูลลา!” เหล่านางรำและผู้บรรเลงดนตรีซึ่งคุกเข่าอยู่ด้านข้างต่างเดินเรียงเป็นแถวตอนถอยออกไปจากห้องอย่างเงียบกริบระมัดระวัง ความเงียบสงัดอย่างแท้จริงได้คลี่คลุมลงหลังเหล่าขุนนางพากันจากไป ทั่วทั้งท้องพระโรงเกลื่อนกลาดสับสนเช่นยามหลังงานเลี้ยงเลิกรา เงียบเหงาเช่นยามทุกผู้คนพากันแยกย้ายผละจาก ทัพใหญ่รวมพลที่ชายแดน ท้าทายเหอเสีย เพื่อแคว้นตงหลิน เขาไม่เสียดายต่อการทรยศน้องชาย เสียสละป๋ายพิงถิง มาบัดนี้เพื่อป๋ายพิงถิง ฉูเป่ยเจี๋ยไม่เสียดายต่อการทรยศพี่ชาย เสียสละตงหลิน ใครคือต้นเหตุ? ใครคือผลลัพธ์? ตงหลินหวางนั่งบนบัลลังก์ ทอดตาลงมองทั่วทั้งท้องพระโรงจากบนที่สูง ดื่มสุราอย่างเงียบงันอีกหนึ่งถ้วย มือขาวผ่องนุ่มนวลยื่นมาปิดถ้วยทองคำในมือเขาเบาๆ “ต้าหวาง......” หวางโฮ่วกล่าวเบาๆมาจากข้างกาย “ขอต้าหวางได้โปรดเร่งคิดหาวิธีประกาศราชโองการริบตราอาญาสิทธิ์กองทัพกลับคืนมาจากเจิ้นเป่ยหวางเถิดเพคะ” ตงหลินหวางหันไปมองสีหน้าร้อนรนของหวางโฮ่ว ยิ้มขื่นพลางเอ่ยว่า “น้องชายข้าไม่มีตราอาญาสิทธิ์จอมทัพแล้วจะสั่งเคลื่อนกองทัพรักษาการชายแดนไม่ได้อย่างนั้นรึ?” เหล่าทหารหาญแห่งกองทัพตงหลินพวกนี้ กาลก่อนต่างเคยบุกโจมตีเมืองหลวง ตรงเข้าล้อมวังหลวงภายใต้คำสั่งของฉูเป่ยเจี๋ยอย่างไม่มีการลังเลมาแล้ว มีบางคน มีอำนาจในการออกคำสั่งต่อผู้คนนับหมื่นอยู่โดยธรรมชาติ “ถึงอย่างนั้นก็จะนั่งดูดายโดยไม่ทำอะไรไม่ได้นะเพคะ ต้าหวาง” หวางโฮ่วกล่าวอย่างเจ็บปวด “เพื่อป๋ายพิงถิงเพียงคนเดียว ถึงกับไม่สนใจความปลอดภัยของแคว้น เจิ้นเป่ยหวางทำเช่นนี้จะไปต่างอะไรกับคนเสียสติกันเพคะ? คิดถึงแต่หัวใจตัวเอง ทรยศต่อราชวงศ์ เขาทำเช่นนี้ได้อย่างไร?” นัยน์ตาลึกล้ำของตงหลินหวางเพ่งมองไปยังที่ไกลตาเบื้องนอกท้องพระโรง “เขาได้ทำลงไปแล้ว” ไม่สนใจความเป็นตาย ไม่สนใจราชวงศ์ ไม่สนใจประเทศชาติ เป็นครั้งแรก...ที่เมินเฉยต่อความรับผิดชอบซึ่งถูกสอนสั่งมาตั้งแต่เกิด...กระทำการโดยไม่ยั้งคิด เพียงเพื่อสตรีคนเดียว ป๋ายพิงถิงเพียงคนเดียว... “เป่ยเจี๋ย...เป่ยเจี๋ย...เจ้ายังคงเป็นอนุชาที่ยอมเสียสละทุกอย่างเพื่อตงหลินคนนั้นของกั่วเหรินหรือไม่?” ตงหลินหวางลุกขึ้นยืนอย่างแช่มช้า แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าอันไร้ขอบเขต ในลำคอคันวูบ อาเจียนออกมาโดยแรง เลือดพุ่งออกจากปากย้อมทั่วโต๊ะทรงโบราณตรงหน้า “ต้าหวางเพคะ!” หวางโฮ่วกรีดร้องอย่างตระหนก ก่อนจะตะโกนเรียกอย่างร้อนรน “ใครก็ได้! มานี่เร็วเข้า!” เหล่าขันทีรับใช้พากันเร่งรีบตรงเข้ามาหา และต่างถูกภาพตรงหน้าสะกดจนขวัญหนีดีฝ่อ “ต้าหวางพ่ะย่ะค่ะ!” “ต้าหวางถนอมตัวนะพ่ะย่ะค่ะ!” “หมอหลวง รีบเรียกหมอหลวงเร็วเข้า!” ...... ลมรุนแรงฝนสาดซัด ม้วนพัดมาเยือน วังหลวงอันใหญ่โตโอ่อ่าเคร่งขรึมโบราณแห่งตงหลิน ปรากฏเสียงร่ำร้องอย่างโศกเศร้าเสียขวัญดังมาเป็นระยะๆ เบื้องหน้าบัลลังก์ โลหิตอันชวนสะท้านขวัญที่ย้อมอาบทั่วทั้งโต๊ะ เป็นสีแดงคล้ำ...เฉกเดียวกับโลหิตที่ไหลออกจากร่างเหล่าทหารองครักษ์ซึ่งเฝ้าปกปักอยู่เบื้องหน้าประตูเรือนเร้นกาย เฉกเดียวกับโลหิตที่ไหลหยดลงจากกระบี่ในสมรภูมิ เมืองและบ้าน บ้านและคน บุญคุณความแค้นพัวพันสับสน สูงส่งดังขุนเขา หนักแน่นดั่งผืนดิน ป๋ายพิงถิง...เจ้าอาศัยอะไรจึงคู่ควร? <>::<>::<>::<>::<>::<> เชิงอรรถ ๑. พักตร์แดงเรื่อ (หงเหยียน) เป็นสำนวนจีน หมายถึง “หญิงงาม” <>::<>::<> ติดตามอ่าน “จอมนางคู่บัลลังก์ เล่ม 2 ตอนที่ 11” ต่อให้ในวันศุกร์ ที่ 17 กรกฎาคม 2552 นะคะ ^^ <>::<>::<> จากคุณ : Linmou - [ 19 พ.ค. 52 06:11:55 ]

ความคิดเห็นที่ 3 ปกหนังสือนิยายจอมนางคู่บัลลังก์เล่ม 1-4 ค่ะ ^^ . จากคุณ : Linmou - [ 19 พ.ค. 52 06:13:58 ]

ความคิดเห็นที่ 4 ...ขอแค่มีพิงถึง ก็มีวันวาน... เหอเสียเอย เหอเสีย เจ้าตกต่ำถึงเพียงนี้เชียวหรือ? ฉูเป่ยเจี๋ยเอยฉูเป่ยเจี๋ย เป็นเจ้าใช่หรือไม่ ที่บีบบังคับให้พยัคฆ์จนตรอก หากมิใช่เช่นนั้น มีหรือวันนี้จะมาถึง? สาสมใจแล้วหรือไม่? ตงหลินต้าหวาง ท่านทรยศความผูกพันแห่งสายเลือดเพื่อตงหลิน เรียกผู้คนเสียสละเพื่อตงหลิน เมื่อเขาทรยศตงหลินเพื่อป๋ายพิงถิง เรียกผู้คนเสียสละเพื่อป๋ายพิงถิง เหตุใดต้องแปลกใจ เหตุใดต้องทรมาน? ทั้งหมด มิใช่ท่านสรรค์สร้างหรอกหรือ? Y^Y หนมจีนสงสารพิงถิง รบกวนถามพี่หลินโหม่วค่ะ เหอเสีย แปลว่า Harmony (ใช่มั้ยคะ?) แล้ว เป่ยเจี๋ย แปลว่าอะไรคะ? จากคุณ : หนมจีน - [ 19 พ.ค. 52 07:15:52 A:58.34.192.11 X: TicketID:063710 ]

ความคิดเห็นที่ 5 อื้อฮือ เพิ่งเล่ม 2 ยังชวนใจหายขนาดนี้เลยอะ สงสัยพิงถิงจะได้คลอดลูกนะเนี่ย จากคุณ : scottie - [ 19 พ.ค. 52 21:15:43 ]

ความคิดเห็นที่ 6 หนมจีน @ เหอเสียตกต่ำตั้งแต่ตอนที่วางแผนใส่ร้ายป้ายสีพิงถิง + ฆ่าเด็กไม่รู้อิโหน่อิเหน่ได้หน้าตาเฉยแล้วล่ะนะ อีกอย่าง ถึงฉูเป่ยเจี๋ยไม่ใช้แผนนั้น อีกไม่นานเหอเสียก็ต้องโดนเหอซู่เล่นงานเองอยู่ดี ฉูเป่ยเจี๋ยแค่เร่งให้เหตุการณ์เกิดเร็วขึ้นนิดหน่อยเท่านั้น v_v" เหอเสีย ตัว "เสีย" คือตัว "เฮียบ" ในภาษาแต้จิ๋ว ที่แปลว่า "จอมยุทธ์ผู้กล้า" ค่ะ เป่ยเจี๋ย แปลว่า ชนะศึกอุดร scottie @ เล่ม 2 เป็นเล่มที่บีบคั้นอารมณ์ที่สุดแล้วค่ะ เล่ม 3 จะมีตัวละครเรียกเสียงหัวเราะเพิ่มมา จึงไม่เศร้ามาก ^^ จากคุณ : Linmou - [ 31 พ.ค. 52 08:43:56 ]

ความคิดเห็นที่ 7 ต้องขออภัยอย่างยิ่งที่ต้องแจ้งให้ทราบว่า จะขอหยุดลงแต่เพียงเท่านี้ จนกว่าจะหมดลิขสิทธิ์ของนิยายเรื่องนี้ แล้วจึงค่อยนำมาลงต่อให้จนจบค่ะ จากคุณ : Linmou - [ 12 ก.ค. 52 04:03:07 ]

ความคิดเห็นที่ 8 ง่ะ (อ่าน)ค้างงงง ออกมาข้างนอกไม่ได้ติดหนังสือมาด้วย เลยตามมาอ่านต่อในนี้ค่ะ อ่านในเนตก็ดีอย่างนะ เพราะต้องค่อยๆอ่านไปทีละตอน ถ้าเป็นหนังสือ เวลาลุ้นๆ เราชอบแอบเปิดไปอ่านตอนจบทุกทีเลย จากคุณ : น้ำผลไม้ 100% - [ 22 ก.ค. 52 11:36:29 ]

ความคิดเห็นที่ 9 เพิ่งผ่านมาเห็น  ไม่ทราบเลยว่ามีโพสต์ในนี้ด้วย  อยากทราบว่าจะลงไปเรื่อยๆมั้ยค่ะ จากคุณ : แม่มดจิ๋ว - [ 11 ส.ค. 52 17:24:27 ]