“แก ฉันว่าฉันเกิดมาเพื่อความผิดหวัง/อีกแล้วที่ฉันพลาดจากคณะพยาบาล/ฉันพลาดมาทุกรอบชวดมาทุกหนตั้งแต่รับตรงยันแอดมิดชั่น/ฉันคงไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นพยาบาล/และฉันคงเกิดมาเพื่อความผิดหวัง”


เพื่อนผู้หญิงของผมคนหนึ่งกำลังโอดครวญถึงความทุกข์ระทมให้ผมซึมซับเรื่องราวผ่าน msn ด้วยน้ำเสียงที่แฝงมากับตัวอักษรออนไลน์อันเต็มไปด้วยกลิ่นอายของความเศร้าแสนสาหัสที่หยั่งลึกเข้าไปภายในตัวของเธอ  เธอเป็นมนุษย์มัธยมปลายทั่วไปที่แข็งขันอ่านหนังสือสอบอย่างหนักเพื่อส่งตัวเองให้ได้เข้าไปอยู่ใต้ร่มเงาของคณะที่เธอฝันใฝ่


รับตรง…โควต้า…และแอดมิดชั่นที่เป็นความหวังสุดท้าย ต่างเล่นตลกกับความใฝ่ฝันของเธอจนยับเยิน คะแนนของเธอดูต่ำกว่าที่หวังไว้และนั่นคงทำให้ความรู้สึกบางอย่างในตัวพังทลายลงไป ความฝันอาจคืออะไรบางอย่างที่ทลายลง จนทำให้เธอถึงกับกลั่นคำพูดที่บาดใจปนปลงอย่าง ฉันคงเกิดมาเพื่อผิดหวัง ออกมา






ใครคนหนึ่งเคยพูดไว้ทำนองว่าเกิดเป็นคนต้อง “ผิดหวัง” ด้วยกันทั้งนั้น
  ซึ่งผมเห็นด้วยว่ามันโคตรจะจริงแต่ผมว่ามันยังมีอีกสิ่งหนึ่งที่จริงยิ่งกว่าคือ“ไม่มีใครผิดหวังอย่างสิ้นเชิง”  







ผมค่อนข้างจะเชื่ออย่างฝังหัวจิตหัวใจว่าความผิดหวังสักวันมันก็ต้องถูกทดแทนเติมเต็มด้วยความสมหวังเข้าสักวันหนึ่งวันใดที่เรายังไม่ละทิ้งความทุ่มเทอย่างหนักหน่วงและความหวังอันเป็นแรงขับเคลื่อนของชีวิตให้วิ่งฝ่ามรสุมที่ชุมไปด้วยขวากหนามที่คอยทิ่มแทงเราโดยไม่ถามไถ่ว่า จะแทงเมื่อไหร่ และไม่บอกสักคำว่า กูจะแทงแล้วนะจ้ะระวังตัวให้ดี บ่อยครั้งที่เราต่างเจ็บปวดอย่างไม่รู้ตัวจากหนามเหล่านี้


มีคนที่โชคและชะตาเข้าข้างอยู่จำนวนไม่น้อยที่สามารถกระทำสิ่งต่างๆให้สำเร็จได้ในพริบตาเดียว หรือเพียงแค่พลิกฝ่ามือก็ได้เข้าไปนั่งรออยู่ที่เส้นชัยแล้ว ส่วนหนึ่งมาจากความทุ่มเทส่วนตัวและอีกส่วนอาจมาจากแบ็คกราวน์อันยอดเยี่ยม(อย่างที่ใครหลายคนอาจเรียก พรสวรรค์-อัจริยะ) ผมไม่รู้หรอกว่าพวกเขาเหล่านั้นมีความสุขแค่ไหนที่ได้ชัยชนะไปถือครองก่อนใครเพื่อน เพราะชีวิตผมไม่เคยเข้าไปเฉียดใกล้กับชัยชนะ-ความสมหวัง ที่ได้มาอย่างรวดเร็วเหนือคนทั่วไป

ผมมักจะชอบหนังสือ-หนังโรง-หนังแผ่น(ไม่ไรท์นะ) ที่จงใจจะทำให้ฉากจบของเรื่องราวไม่สมบูรณ์แบบหรือตั้งใจที่จะทำให้เราผิดหวังเสียเต็มประดากับความคิดแรกเริ่มเมื่อต้นตอนเป็นพิเศษ ผมรู้สึกว่าความผิดหวังที่ได้จากการอ่าน-การชม เรื่องราวเหล่านี้มันมีคุณค่ามากในแง่ที่ว่ามันได้ให้ “ช่องว่าง” กับเรา ทำให้เราสามารถที่จะเข้าไปสนุกกับมันได้อีกด้วยการเติม “ส่วนที่ขาดหาย” ในจินตนาการตามแบบฉบับของเราเอง และมันยังทำให้เราได้คิดได้พูดคุยกับตัวเอง ได้หวนนึกถึงมันมากกว่าหนังสือหรือหนังที่จบไปแล้วอย่างบริบูรณ์






ความฝันที่ยังไม่จบสิ้นและไม่สมบูรณ์ไม่ใช่หรือที่ปลุกเร้ากำลังภายในตัวเราว่าต้องก้าวเดินต่อไป







เย็นวันนั้นระหว่างทางที่ผมซ้อนรถป๊อบของคุณแม่กลับจากตลาด  ผมเสตาไปมองไปบนท้องฟ้าข้ามตึกรามบ้านช่องสู่ปลายภูเขาที่ตั้งอยู่ไกลโพ้นจากจุดที่ผมอยู่ ตรงนั้นมีพระอาทิตย์ มันกำลังทอดแสงสุดท้ายของวันลงมาสู่เมืองอันสับสน บนรถราที่ติดกันเป็นแนวยาว มันทำให้ผมคิดอะไรออกมาได้ประโยคหนึ่ง


“แสงอาทิตย์อาจเหมือนความหวัง ในคืนที่มืดหม่นไร้แสงนั่นอาจเรียกว่าความสิ้นหวัง แต่สุดท้ายคนเราก็จะพบกับ “ความหวัง” เสมอเพราะทุกเช้าที่ตื่นขึ้นมา ที่แห่งนั้นยังคงมีพระอาทิตย์สาดส่องลงมาจากผืนฟ้าสู่ผืนดินอยู่อย่างไม่เคยเลือนหาย”



ในวั้น
ในบทสนทนาแห่งความผิดหวัง
ผมบอกกับเพื่อนผมว่า
“ไม่มีใครเกิดมาเพื่อความผิดหวังเพราะความหวังมีตัวตนอยู่เสมอ…”



เขียน : ลากริบ

จากคุณ : ลากริบ - [ 19 พ.ค. 52 14:33:26 ]