หลังจากตายด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ เขากลับมาที่หน้าบ้านของตัวเองอีกครั้งพร้อมด้วยประสาทสัมผัสทุกส่วนที่ตื่นตัวมากกว่าตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่เสียอีก สิ่งต่างๆ ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจนและเนิ่นนาน สนามหญ้าหน้าบ้านยังคงเขียวชะอุ่ม หญ้าที่เพิ่งผ่านการตัดส่งกลิ่นอ่อนๆ ต้นคูนกลางสนามออกดอกสีเหลืองเป็นพวงระย้าตัดกับสีเขียวของใบ ที่ปลายกิ่งมีนกกระจอกคู่หนึ่งเกาะอยู่ ทั้งสองตัวส่งเสียงร้องเบาๆ ส่วนที่เป็นตัวบ้านนั้นราวกับถูกระบายสีเอาไว้อย่างจางๆ และบางเบา มันดูโดดเด่นภายใต้ร่มเงาของอะไรบางอย่าง ฉากเดิมๆ เหล่านี้ยังคงดำเนินต่อไปและมันยังคงทำให้รู้สึกอบอุ่นได้อยู่เสมอ ความผิดแปลกเพียงอย่างเดียวคือ ประตูหน้าบ้านที่เปิดกว้างและทีวีในห้องรับแขกที่ถูกเปิดทิ้งไว้โดยไม่มีเสียงใดดังเล็ดลอดออกมา
ข้างในห้องรับแขกเขามองหาปรียาแต่ไม่พบ ความรู้สึกภายในห้องยังคงเดิมทุกอย่าง ทุกสิ่งยังคงอยู่ในที่ที่มันเคยอยู่ บนโต๊ะกระจกหน้าทีวีมีจิ๊กซอว์ที่ต่อไปได้เกือบครึ่งภาพวางอยู่ ชิ้นส่วนส่วนใหญ่ยังคงกระจัดกระจาย แต่พอจะเดาออกว่าเป็นภาพทิวทัศน์ที่เธอชอบ ที่ตู้โชว์มีภาพถ่ายหลายภาพวางเรียงกันอยู่ เกือบทั้งหมดเป็นภาพคู่ของเขาและปรียา แต่ความทรงจำของเขาเกี่ยวกับภาพเหล่านั้นกลับว่างเปล่าอย่างสิ้นเชิง ฉากหลังของแต่ละภาพยิ่งทำให้งงงวย เขาจำไม่ได้เลยว่าเคยไปยังสถานที่เหล่านั้นมาก่อน แต่ในบรรดาภาพทั้งหมดมีอยู่สองรูปที่เขารู้สึกคุ้นเคย ทั้งสองรูปเป็นรูปที่ถ่ายในบ้านหลังนี้ รูปแรกเป็นภาพเก่าๆ ของเด็กน้อยคนหนึ่งกำลังนั่งอยู่บนรถเข็นคันใหญ่ เด็กในภาพคือตัวเขาเอง ส่วนคนที่ยืนอยู่หลังรถเข็นคือแม่และพ่อของเขา ทั้งสองดูรักกันดี มันเป็นภาพก่อนที่แม่จะย้ายออกไป อีกภาพเป็นภาพพ่อในวัยที่ชรามากแล้ว นอนอยู่บนเตียงที่รายล้อมไปด้วยญาติพี่น้องซึ่งรวมถึงเขาและปรียาด้วย ตอนที่ถ่ายรูปนี้ใบหน้าเหี่ยวย่นของพ่อกำลังยิ้มน้อยๆ เขามีความรู้สึกที่แรงกล้าเกี่ยวกับภาพนี้
"ก่อนหน้านี้พ่อเคยเล่าให้ฉันฟังว่าคุณปู่ของฉันได้ตายในบ้านหลังนี้โดยมีพ่อเป็นคนดูแลท่านจนถึงวาระสุดท้าย ตั้งแต่นั้นพ่อจึงมีความยึดมั่นอย่างแรงกล้าที่จะตายในบ้านนี้เหมือนดั่งคุณปู่ เมื่อพ่อแก่ตัวลงและกำลังไม่สบายหนัก ญาติพี่น้องทุกคนพยายามเกลี้ยกล่อมให้พ่อไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล ในเรื่องนี้ฉันไม่เห็นด้วยเลยเพราะฉันรู้ว่าพ่อรักบ้านนี้มากแค่ไหน ถึงจะรู้สึกอย่างนั้นแต่ฉันกลับไม่ได้เอ่ยปากทัดทานออกไป จนในที่สุดพ่อได้พูดต่อหน้าทุกคนว่า "ฉันจะอยู่ที่นี่" การโต้เถียงจบลงตรงนั้นและพ่อได้ตายที่บ้านหลังนี้สมดังความปรารถนาของท่าน"
"ปรียา ตั้งแต่พ่อจากไป เธอได้แต่พร่ำโทษตัวเองเสียเรื่อยว่าดูแลท่านได้ไม่ดี แต่เปล่าเลย การดูแลเอาใจใส่จากเธอทำให้อาการของพ่อดีขึ้นต่างหาก ฉันรู้ดีทีเดียว และแม้ว่าฉันจะไม่ได้อยู่ข้างกายพ่อในวันที่ท่านได้จากไป แต่นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของเธออีกนั่นแหละ ทำไมเธอถึงไม่ยอมให้อภัยตัวเองบ้างนะ"
ทุกอย่างในบ้านยังคงเงียบงัน มีเพียงเสียงลมที่พัดใบไม้ปลิวอยู่ภายนอก เขามาถึงห้องนอนและพบปรียาที่นั่น เธอกำลังหลับแต่สีหน้าไม่สู้ดีนัก คล้ายว่าเธอกำลังฝันถึงเรื่องร้ายๆ อยู่ แม้กระนั้นเธอยังคงสวยงามเหมือนเดิม เปลือกตาของเธอปิดสนิท คิ้วทั้งสองข้างเหมือนจะขมวดเข้ามากัน แขนข้างหนึ่งของเธอซุกอยู่ใต้หมอน ผมสยายลงปิดข้างแก้มที่ขาวนวล ริมฝีปากสีชมพูของเธอดูอ่อนบาง มันเผยอขึ้นเล็กน้อย ภาพทั้งหมดกำลังจะทำให้ดวงวิญญาณของเขาแหลกสลาย
"เธอจะต้องไม่ตื่นขึ้นมานะปรียา จงหลับฝันเช่นนี้ตลอดไปเพราะหากตื่นขึ้นมาเธอจะพบว่าตัวเองไม่เหลือใครอีกต่อไป"
ความฝันที่สวยงามของปรียาคือการได้มีลูกกับเขาสักคน จะเพื่อความสมบูรณ์ในชีวิตหรือเพราะอะไรเธอก็ไม่เคยได้อธิบายเหตุผลออกมาให้เขาฟัง ทว่าเขาเข้าใจความรู้สึกของเธอดี แต่มันขัดกับความต้องการของเขาอย่างสิ้นเชิง เขาไม่เคยคิดที่จะมีลูกเลย อันที่จริงเขาไม่ชอบเด็กด้วยซ้ำ แม้จะไม่อาจฝืนใจเขาได้ แต่ความใฝ่ฝันของปรียายังคงงดงามต่อไป เธอเฝ้ารออย่างอดทนและคิดว่าสักวันเขาอาจจะเปลี่ยนใจ
"มันเป็นอุบัติเหตุที่โหดร้ายเหลือเกินปรียา นอกจากพรากฉันไปแล้ว มันยังทำลายความฝันของเธอไปด้วย ฉันนึกถึงคำพูดของเธอได้บางคำ เธอพูดขึ้นอย่างลอยๆ ฉันเกือบจะไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำ "ลูกจะมีวิญญาณของเธอและฉันอย่างละครึ่งไงล่ะ" นั่นมันเจ็บปวดเหลือเกินปรียา ถ้าเพียงแค่เรามีลูก เธอจะได้จูบเขาที่แก้ม อุ้มเขาไว้ในอ้อมแขน เฝ้ามองดูเวลาเขาหลับ เธอจะซาบซึ้งและปลาบปลื้มถึงสัญชาตญาณความเป็นแม่ในตัวเธอ แม้ว่าฉันได้ตายจากไปแล้วแต่เธอจะได้รักเขาเหมือนที่รักฉัน แต่ตอนนี้ล่ะ เธอไม่เหลือใครให้รักอีกต่อไปแล้ว ปรียา ฉันเกลียดตัวเองเหลือเกิน"
เธอกำลังขยับคล้ายว่ากำลังจะตื่น เขาไม่อาจทนอยู่ในห้องนั้นได้อีกจึงละจากเธอไป มีแต่ความรู้สึกเจ็บปวดจนทนไม่ไหว เขามาอยู่ใต้ต้นคูนหน้าบ้าน นี่เป็นต้นคูนที่ปู่ของเขาเป็นคนปลูก มันมีกิ่งก้านสาขามาก ดอกของมันก็มากด้วย ถ้ามองจากนอกบ้านมันจะบดบังบ้านไปเกือบครึ่ง บ้านยังคงตั้งอยู่ตรงนั้น เขารู้สึกผูกพันกับมันอย่างลึกล้ำ มันเป็นที่ที่เขาและปรียารักกัน มันผูกพันเธอกับเขาไว้ด้วยกัน บ้านนี้จึงเต็มไปด้วยร่องรอยแห่งความรักและความรู้สึกของเขาและปรียา ทั้งหมดคือสัญลักษณ์แห่งความทรงจำ ความรัก และความหวัง
"ฉันจะคุ้มครองเธอ ปรียา หากเธอสัมผัสด้วยใจจะรู้สึกว่าฉันอยู่เคียงข้างเธอเสมอในบ้านหลังนี้ รายล้อมและโอบกอดเธอเอาไว้ ฉันจะเป็นอากาศทุกอณูในบ้าน เธอจะสัมผัสได้แต่ความรักของฉัน ที่ข้างนอกนั้นฉันไม่อาจมีตัวตนอยู่ได้เพราะฉันไม่มีความทรงจำใดๆ แต่บ้านหลังนี้มีเศษซากแห่งความหลังของฉัน มันได้หล่อเลี้ยงดวงวิญญาณของฉันให้ส่องประกาย ความทรงจำจะทำให้เธอและฉันมีตัวตนเสมอ ฉันจะอยู่ที่นี่ตลอดไป ปรียา"
เวลาของเขาเหลือน้อยลงเต็มที ความรู้สึกของเขาค่อยๆ จางลงอย่างช้าๆ เขารู้สึกเป็นส่วนหนึ่งของบ้าน เป็นดอกไม้ในแจกัน เป็นแสงสว่างในบ้าน เป็นเรื่องราวและเหตุการณ์ในบ้านทั้งหมด ในเวลานี้เขารู้สึกราวกับว่าได้นอนเคียงข้างปรียาอีกครั้ง

จากคุณ : วิวัฒษร - [ 19 พ.ค. 52 23:44:40 A:58.9.69.37 X: TicketID:143733 ]